ඒකාබද්ධ විපක්‍ෂය වනාහි විවිධාකාර සංඝටක රාශියක එකතුවකි. එහි ප‍්‍රමුඛතම සංඝටකය වන්නේ, පසුගිය ආණ්ඩුවේ සියලූ දුෂිතයෝය. වර්තමාන ආණ්ඩුව මේ වන තෙක්, ඔවුන්ට එරෙහිව ඇති චෝදනා නිසි වේගයකින් විමර්ශනය කොට නඩු පවරා නීතිය ක‍්‍රියාත්මක කිරිමට අසමත්වීම නිසා ඔවුහු සියල්ලෝම නිරුපද්‍රැතව සුදු ඇඳුමෙන් සැරසී කටමැත දොඩවමින් තවමත් දේශපාලනය කරති. එහෙත්, ඩලස් අලහප්පෙරුම වැනි දුෂණයක් සම්බන්ධයෙන් නම ගෑවී නැති, කාලයක් ප්රජාතන්ත්රවාදය, මාධ්‍ය නිදහස හා ජනවාර්ගික සාමය වැනි යහපත් අරමුණු වෙනුවෙන් පෙනීසිටි අයද ඒකාබද්ධ විපක්‍ෂය තුළ අතළොස්සක් හෝ සිටින බවද අමතක නොකළ යුතුය.
ඒකාබද්ධ විපක්‍ෂයේ සිටින අනෙක් සංඝටකය වන්නේ, ඒ තුළ ගොනුවී තිබෙන කිසිම ජන පදනමක් නැති අටවාගත් කුඩා පක්‍ෂ කිහිපයයි. විමල් වීරවංශගේ අන්ත ජාතිකවාදී පක්‍ෂයේ සිට වාසුදේව නානායක්කාරගේ වාමාංශික පෙරමුණ හරහා උදය ගම්මන්පිළගේ සීමාසහිත සමාගමක් වැනි පිවිතුරු හෙළ උරුමය පක්‍ෂය දක්වා මේ තීරුව නියෝජනය කරයි.
අනෙක් සංඝටකය වන්නේ, කාලයක් ප‍්‍රබල පක්‍ෂ හා දේශපාලන තාරකා බවට පත්ව සිට, දැන් දේශපාලන වශයෙන් යන එන මං නැතිව සිටින පක්‍ෂ හා පුද්ගල කණ්ඩායමය. වාසුදේව නානායක්කාර, තිස්ස විතාරණ වැන්නවුන් ඉන්නේ ඒ කොටසේය. එහෙත්, තවමත්, ප‍්‍රතිසංස්කරණවාදී න්‍යාය පත‍්‍රයක් පිළිබඳ ඉඳහිටවත් නිර්භය අදහසක් ප‍්‍රකාශ කරන්නේ ඔවුන් බව, ඔවුන්ට කරන ගෞරවය පිණිස ලියා තැබිය යුතුය. උදාහරණයක් හැටියට, ගෝඨාභය රාජපක්‍ෂ වටා සිටින පරණ මිලිටරිකාරයන්, මානව හිමිකම් කොමිසමේ සභාපතිනි ආචාර්ය දීපිකා උඩගම එල්ලා මරාදැමීමට තර්ජනය කරන විට එය හෙළාදැකීමට කොන්දක් තිබුණේ වාසුදේවට පමණය. අලූතෙන් පිහිටුවන ත‍්‍රිපුද්ගල මහාධිකරණ දේශපාලන පළිගැනීමක් නොවන බවත්, ලංකාවේ නීතියට අනුකූල, ස්වාධීන ආයතන බවත් පසුගිය ඉරිදා ලංකාදීපයට කියා තිබුණේද වාසුදේව නානායක්කාරය. කොළඹ නගරය දියුණු කළේ ගෝඨාභය නොවේදැයි දෙරණ රූපවාහිනියේ ගෝඨාභයවාදී නිවේදකයකු දිගින් දිගටම අසන විට ‘නැත’ යැයි ඍජු පිළිතුරක් එකහෙළා දෙන්නට හැකිවුණේද වාසුදේවටය.
ඒකාබද්ධ විපක්‍ෂය තුළ බුද්ධිමය ස්ථරයක්ද තිබේ. එහෙත්, ඔවුහුද, ඒකාබද්ධ නායකයන්ගේ මනදොළ පිරවීම උදෙසා සිය බුද්ධිමය අභිමානය කැමැත්තෙන්ම මැඬගත්තෝ වෙති. ඒ සඳහා ඇති සදාකාලික කුප‍්‍රකට උදාහරණය වන, මහාචාර්ය ජීඑල් පීරිස් හැරුණු විට, සරල උදාහරණයක් හැටියට, වර්තමානයේ කැලණිය විශ්වවිදයාලයේ උපකුලපති මහාචාර්ය සුනන්ද මද්දුමබණ්ඩාර පෙන්විය හැකිය. පසුගිය ආණ්ඩුව කාලයේ මේ මහාචාර්යවරයා දකින්නට හැකිවුණේ බැසිල් රාජපක්‍ෂ ඇමතිවරයාගේ ව්‍යවසාය සංවර්ධන අමාත්‍යාංශ කාර්යාලයේ ලිපිගොනු එහා මෙහා ගෙනයන කාර්යාල කාර්ය සහායකයකු හැටියටය. ඇමතිවරයා යන යන තැන ඔහුගේ ලිපිගොනු ඔසොවාගෙන යෑම නිල වශයෙන් භාරවී තිබුණේ ඔහුට විය හැකිය. මේ කිසිම ‘බුද්ධිමතකු’ට මහින්ද රාජපක්‍ෂ වනාහි අඩුගණනේ ‘හිටපු ජනාධිපති’වත් නොවේ. ‘ජනාධිපති’ ය. අඩු ගණනේ ‘හිටපු’ කෑල්ල පාවිච්චි කළොත් තමන් කැපී යා හැකි බව මේ බුද්ධිමතුන් විශ්වාස කරනවා විය යුතුය.
(ආචාර්ය දයාන් ජයතිලක, මින් කුමන තීරුවට අයත්දැයි කිව නොහැක්කේ, රාජපක්‍ෂ ආණ්ඩුව කාලයේ ගෝඨාභය රාජපක්‍ෂට බනිමින් සිටි ඔහු, පසුව ගෝඨාභය එකම නායකයායැයි කියන තරමට ඔහුට සමීප වී දැන් යළිත් ඔහුට එරෙහිව දිනේෂ් ගුණවර්ධන ඉදිරියට දමාගෙන ගමන් කරන නිසාය. අනෙක් අතට, මෛත‍්‍රීපාල සිරිසේන ජනාධිපතිවරයාගේ ආණ්ඩුවේ ප‍්‍රබල විවේචකයකුව සිට, ආකස්මිකව මෙන්, ඒ ආණ්ඩුවේ රුසියානු තානාපති තනතුර භාරගන්නට කැමති වුණු නිසාය. හෙට, අනිද්දා, ඊටත් පසු දිනෙක ඔහු කොහේ සිවීවිදැ’යි දන්නේ දෙවියන් පමණි.)
මේ කුමන ප‍්‍රවණතාවක පක්‍ෂයක් හෝ පුද්ගලයකු වුණත්, ඒකාබද්ධ විපක්‍ෂය තුළ ඔවුන් සියලූ දෙනා එකට බැඳ තබන හුය නම් රාජපක්‍ෂ වන්දනාවයි. ඒ ශුද්ධ භූමිය තුළදී විමල් වීරවංශ වැනි අන්ත ජාතිවාදියකුටත්, වාසුදේව නානායක්කාර වැනි ජාත්‍යන්තරවාදී වාමාංශිකයකුටත් කිසිම පිළිකුලක් නැතිව කරට අත දා ගෙන රාජපක්‍ෂ සුරුවම් වන්දනා කළ හැකිවී තිබේ. රාජපක්‍ෂ වන්දනාව තුළ මේ සියලූ දෙනා එකම වහල්භාවයකට ස්වකැමැත්තෙන්ම පත්වී සිටිති.
ඉදිරි ජනාධිපතිවරණ අපේක්‍ෂකයා සම්බන්ධයෙන් දැන් ඒකාබද්ධ විපක්‍ෂය තුළ ඇත්තේ මරණීය නොඑකඟතාවකි. ඒකාබද්ධ විපක්‍ෂය තුළ සිටින මිලිටරිකාර මනසක් තිබෙන ජාතිවාදීන් හා අන්තවාදීන්ගේ තෝරාගැනීම ගෝඨාභය රාජපක්‍ෂ වන විට, වාසුදේව නානායක්කාරගේ තේරීම චමල් රාජපක්‍ෂය. එහෙත්, ඒ සියලූ දෙනාගේ කතාවල පොදු ගුණාකාරය වන්නේ, ජනාධිපති අපේක්‍ෂකයා තේරිය යුත්තේ මහින්ද රාජපක්‍ෂ විසින් බවය. ගෝඨාභයගේ පැමිණීමට බලවත් විරෝධතාවක් දක්වන කුමාර වෙල්ගම පවා, අවසානයේ එකඟවන දෙය නම් හිටපු ජනාධිපතිවරයා කියන ඕනෑම කෙනකු වෙනුවෙන් තමන් කැපවන බවයි. මහින්ද කියන්නේ ගෝඨාභය ගැන නම්, එවිට කුමක් කරන්නේද යන්න ඔහු තවමත් පැහැදිලි කොට නැත.
ලංකාව දැන් තිබෙන්නේ ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදී මාවතේ කොර ගසමින් වුණත් ඉදිරියට යන තත්ත්වයකය. 2015න් පසු කුමන අන්දමේ පසුබැසීම් තිබුණත්, ඊට පෙර තිබුණු තත්ත්වයට වඩා ලංකාව ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදී ප‍්‍රතිසංස්කරණ පැත්තෙන් ඉදිරියට ගොස් තිබේ. ආණ්ඩුවට එක මතයක් නෑ, ආණ්ඩුවට හයියක් නෑ, ජනාධිපතිවරයා පණ මදි වැනි දේ කියන විට ඒ සියල්ලෙන් වක‍්‍රව කියැවෙන්නේ රට තුළ ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදී ලක්‍ෂණවල පැවැත්ම බව කිව යුතුය. රාජ්‍යයේ අධිකාරිවාදී ස්වභාවය ලිහිල් වන්නට වන්නට ඊට ප‍්‍රතිලෝමව නැගී එන්නේ රටේ ජනතාවගේ අයිතිවාසිකම් හා ආධිපත්‍යයයි. එය යහපත් ලක්‍ෂණයක් නොවේද? මීට පෙර තිබුණු ආණ්ඩුවේ එවැනි ප‍්‍රජාතාන්ත‍්‍රික ලක්‍ෂණ තිබුණේ නැත. ඇමති මණ්ඩලයේදී රාජපක්‍ෂ චින්තනයට එරෙහි අදහස්වලට ඉඩ තිබුණේ නැත. ජනාධිපතිවරයා හෝ වෙනත් රාජපක්‍ෂවරයකු විවේචනය කිරීම වනාහි පරණ ෆයිල් එළියට ගන්නා වෑයමකි. අඩු ගණනේ ඒ ආණ්ඩුව මහා පරිමාණයෙන් කරගෙන ගිය හොරකම්වලට, යටිකූට්ටු ලෙස වැපිරූ ජාතිවාදයට, ආගම්වාදයට අනුගතව සිටිනවා, ඒවා අනුමත කරනවා හෝ නොදැක්කා වාගේ සිටිනවා විනා, විරුද්ධව කළ හැකි දෙයක් කිසිවකුට තිබුණේ ද නැත. ඒ සඳහා උත්සාහ කළ කෙනෙක්ද නැත. ජනතාවත්, ආණ්ඩුවේ සෙස්සනුත් සිටියේ වහල්භාවයට පත්වය. ඒ ජනතාවගෙන් බොහෝ දෙනකුත්, ආණ්ඩුවේ ක‍්‍රියාකාරිකයන් සියල්ලන්මත්, ස්වයංවහල්භාවය තෝරාගෙන තිබුණේය. ‘නටමු පේළි සැදී රජිඳා තුටුවන මෙන්‘ ඔවුන්ගේ උදාන වාක්‍යය විය.
2015දී සිදුවුණේ එක්තරා ආකාරයකින් රට ඒ වහල්භාවයෙන් මිදීමය. එහෙත්, රාජපක්‍ෂවාදීන්ට ඒ නිවහල්භාවයෙන් වැඩක් නැත. ඔවුන්ගේ පරම අභිලාෂය නැවතත් කෙසේ හෝ වහලූන් බවට පත්වීමයි. ඒබ‍්‍රහම් ලින්කන් අමෙරිකාවේ වහල්භාවය අහෝසි කරන විට ඊට මුලින්ම විරුද්ධවූවන් අතර වහලූන්ද සිටි බව කියැවෙයි. ගතින් මනසින් වහල්භාවය පුරුදු පුහුණුකළවුන්ට නිවහල්භාවය යනු අනවශ්‍ය දෙයකි. තමන්ට තමන් අහිමිවීමකි.
මේ තත්ත්වය මැනැවින් දන්නා මහින්ද රාජපක්‍ෂ, සිය ආධිපත්‍යය නැවත නැවතත් ප‍්‍රදර්ශනය කරමින් සිටියි. ඔහුගේ ඒකායන ප‍්‍රාර්ථනය, තමාගෙන් පසු කිරුල සිය පුත් නාමල් රාජපක්‍ෂට හිමි කරදීමයි. එහි තේරුම, යළිත් මහින්ද රාජපක්‍ෂට බලය හිමිවීම වූකලි ඊළඟ රාජපක්‍ෂ පරම්පරාවටද බලය හිමිවීම බවයි. එහි උරුමක්කාරයා නාමල් රාජපක්‍ෂය. එහෙත්, මහින්ද රාජපක්‍ෂගේ වැඩුමල් පුතා වීම හැරුණු විට, ඇත්ත වශයෙන්ම, නාමල් රාජපක්‍ෂ රටේ නායකත්වයට පත්වීම සඳහා පෙන්වා ඇති සුදුසුකම් කවරේද? රටේ වැදගත් ප‍්‍රශ්න සම්බන්ධයෙන් ඔහු දක්වා ඇති බුද්ධිමය දායකත්වය කුමක්ද? ඔහු තමන්ගේ නීතිඥ තනතුරේ පවා සුජාතභාවය කෙලෙසාගත්තෙකි. ජනාධිපති තාත්තාගේ බලය අතට ගෙන, රට පුරා පාරවල් වහමින්, කාර් රේස් පදිමින්, සිරුර පුම්බාගත් සෙල්ලක්කාර ජීවිතයක් ගත කළ ඔහු වැන්නකුට මහින්ද රාජපක්‍ෂගේ පුතා යන්න පමණක් මිස රටක් පාලනයට ඇති සුදුසුකම කුමක්ද? උදාහරණයකට, ඩලස් අලහප්පෙරුම වැන්නකුට වඩා නාමල් රාජපක්‍ෂ උඩින් ඉන්නේ කෙසේද? ඩලස් වැන්නකු නාමල් රාජපක්‍ෂට යටත් විය යුත්තේ ඇයි? එහෙත්, වහල්භාවය කෙතෙක්ද යත්, සියලූ දෙනා මහින්දටත්, ඔහුගෙන් මතු නාමල්ටත් සේවය කිරීමට දැනටමත් කැපවී සිටිති.
2015 දේශපාලන පරාජයෙන් පසු, මේ වන තෙක්ම පරණ අගතීන්ගෙන් ඒකාබද්ධ විපක්‍ෂය වෙන්වී නැති බව පෙන්විය හැකි බලවත්ම උදාහරණය නම් මේ රාජපක්‍ෂ වන්දනාවයි. ඇත්ත වශයෙන්ම, 2015න් පසු රාජපක්‍ෂ පවුල් පාලනයෙන් මිදීමේ ස්වර්ණමය අවස්ථාවක් ඒකාබද්ධ විපක්‍ෂයට තිබුණි. රාජපක්‍ෂ පාලනය තුළ තිබුණු සියලූ අකටයුතුකම්, බලහත්කාරකම් හා චණ්ඩිකම් මේ සියල්ලෝම මැනැවින් දැන සිටියහ. අරලියගහ මන්දිරය තුළ සමහරුන් පහර කෑ බව ප‍්‍රවාදයක් විය හැකි වුණත්, එවැන්නකට පියාපත් ලැබී තිබුණේ ඒ රාජපක්‍ෂ අධිකාරිවාදය නිසාය. රාජපක්‍ෂ පවුල් පාලනයෙන් මිදීමට ඔවුන් වටා සිටි දුෂිතයන්ට, අපරාධකරුවන්ට වුවමනාවක් නොතිබීම වටහා ගත හැකිය. ඔවුන්ට අවශ්‍ය වන්නේ, යළි රාජපක්‍ෂ පවුල් පාලනයක් කෙසේ හෝ පිහිටුවාගෙන ඒ දුෂණ චක‍්‍රයම පවත්වාගෙන යන්නටය. නීතියෙන් ගැලවී සිටින්නටය. එහෙත්, ඒකාබද්ධ විපක්‍ෂය තුළ සිටින, ප්රජාතන්ත්රවාදය ගැන අවම උනන්දුවක්වත් දක්වන පිරිසටවත් ඒ ආධිපත්‍යයෙන් ගැලවීමට වුවමනාවක් නොතිබුණේ ඇයි?
ඒකාබද්ධ විපක්‍ෂය මතක තබාගත යුත්තේ 2015න් පසු රට වෙනස් වී ඇති තරමය. එය නොදැක්කා සේ, යහපාලනය කියන්නේ මොකක්දැයි ප‍්‍රශ්න කරමින් සිටීම, හුදෙක්ම රාජපක්‍ෂවරුන් වෙනුවෙන් පේවී සිටීම පෙන්වන කැඩපතකි. රාජපක්‍ෂ පවුලේ වහලූන් වීමට කැමැත්තෝ සිටිති. එහෙත්, රටක් හැටියට දැන් ලංකාව ඒ මගින් අපගමනය වී තිබේ. තවමත් රාජපක්‍ෂ, රාජපක්‍ෂ යනුවෙන් මතුරන පිරිසක් වෙති. එහෙත්, ඔවුන් තීරණාත්මක බලවේගය නොවේ. 2015, දැන් සිටියාටත් වඩා අතිවිශාල රාජපක්‍ෂ එහෙඑයියෝ පිරිසක් සිටියහ. (දැන් ඔවුන්ගෙන් පිරිසක් මෛත‍්‍රීපාල සිරිසේන සමගය.) ඒ සියල්ලන්ද ඇතුළුව උපරිම සංඛ්‍යාව වුණේ ලක්‍ෂ 58ක් පමණකි.
කුමන පය පැකිළීම් තිබුණත්, මෛත‍්‍රීපාල සිරසේනගේත් රනිල් වික‍්‍රමසිංහගේ ආණ්ඩුව රට ගෙනගොස් ඇත්තේ පවුල්වාදයෙන් ස්වයංවහල්භාවයෙන් තොර දිසාවකටය. එහි, වහලූන්ට ඉඩක් නැත. අනාගත අපේ ආණ්ඩුවක් ගැන සිහින මවන දාසයන් හා වහලූන් තේරුම් ගත යුත්තේ, යළිත් ලංකාව ඒ පාරේ යන්නට සූදානමක් තිබිය නොහැකි බවය.
