නිර්මාල් රංජිත් දේවසිරි
ගෝඨාභය රාජපක්ෂයේ ජනාධිපතිවරණ අපේක්ෂකත්වය පිළිබඳව මා ඉදිරිපත්කරන අදහස් විවේචනයට ලක් කරමින්, මගේ මිත‍්‍ර දයාපාල තිරාණගම සිය ෆෙස්බුක් ගිණුම හරහා මෙසේ ප‍්‍රකාශ කරයි: ‘2020 ගෝටා ගෙනැවිත් ලංකාවේ ජනතාවට ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදයේ වටිනාකම ඉගැන්වීමට ඉදිරිපත්කරන කතිකාවත උපත ලබන්නේ සදාචාරමය ශුන්‍යතාව තුළය.’
මේ ප‍්‍රකාශය තව දුරටත් පැහැදිලි කරමින් ලියා ඇති සටහනක ඔහු ප‍්‍රකාශ කරන්නේ මෙසේය: ‘මම එය තේරුම් කරගන්නේ සදාචාරමය වශයෙන් නොවටිනා දෙයක් ලෙස පමණක් නොව ජනතාවට කරන තරවටුවක් ලෙසය. ජනතාවට එබඳු තරවටුවක් කිරීමේදී අප ප‍්‍රවේසම් විය යුත්තේ ඔවුන් එබඳු තත්ත්වයකට පත්වීමට බල පෑ කරුණුවලට අපද යම්කිසි වගකීමක් දැරිය යුතු බැවිනි.’
දයාපාල තිරාණගම මෙහි දී මගේ ප‍්‍රවේශය සම්බන්ධයෙන් ඉදිරිපත් කරන විවේචනය තරමක් ප‍්‍රවේශමෙන් සලකා බැලිය යුතු එකක් බව මගේ අදහසයි.
අපට මෙහි දී මූලික වශයෙන්ම අවධානය යොමු කිරීමට සිදුවන ගැටලූ‍ව වන්නේ අප සදාචාරමය වශයෙන් නිවැරදි යැයි සිතන කිසියම් දේශපාලන ව්‍යාපෘතියක් ජනයා ඉදිරියේ සාධාරණීකරණය කරන්නේ කෙසේ ද යන්නයි. විශේෂයෙන් මෙම ගැටලූ‍ව මතු වන්නේ කිසියම් දේශපාලන ව්‍යාපෘතියක් (දයාපාල තිරාණගම විසින් යෝජනා කරනු ලැබිය හැකි ව්‍යාපෘතිය යැයි කියමු) සහ එම දේශපාලන ව්‍යාපෘතිය මත විශ්වාසය තබන පිරිස්වලට පිටින් සිටින ජනයා අතර පරතරය පියවන්නේ කෙසේ ද යන්නයි. විශේෂයෙන්ම මේ පරතරය ප‍්‍රමාණාත්මක වශයෙන් අතිවිශාල එකක් වූ විට මේ අභියෝගය ජය ගන්නේ කෙසේ ද යන්න බැ?රුම් ගැටලූ‍වකි.
ඇතැම් විට මේ පරතරය කොහොමටත් පවතින එකක් නිසා එය ගැටලූ‍වක් නොවේ යැයි කෙනෙකුට ප‍්‍රකාශ කිරීමට පුළුවන. නමුත් මෙම පරතරය ප‍්‍රමාණාත්මක වශයෙන් අතිවිශාල එකක් වූ විට එය පියවීම, අඩුම තරමින් කෙටිකාලීන වශයෙන්, හැකියාවක් නොමැති තත්වයක් බවට පත් වේ. මෙම පරතරය ප‍්‍රමාණාත්මක වශයෙන් විශාල එකක් වුව ද, ඇතැම් විට ප‍්‍රබල දේශපාලන උපාය මාර්ගයක් මගින් එය පිරවීම නොහැකි දෙයක් නොවීමට ඉඩ තිබේ. කෙනෙකු ලෙනින් සහ බොල්ෂෙවික් ‘විප්ලවය’ පිළිබඳ උදාහරණය ඉදිරිපත් කිරීමට ඉඩ තිබේ. ලෙනින් විසින් 1901 වර්ෂයේ දී ලියන ලද ‘කළ යුත්තේ කුමක් ද?’ යන රචනාවේ අරමුණ වූයේ තමන් විසින් යෝජිත දේශපාලන ක‍්‍රියාමාර්ගය සහ එවකට පැවැති පොදුජන දේශපාලන මනස අතර පරතරය පියවන්නේ කෙසේ ද යන්නයි. ඇත්ත වශයෙන්ම ඔහු යෝජනා කළේ ඉතා සරල වට්ටෝරුවකි. එනම් පූර්ණකාලීන වශයෙන් කැපවුණු ක‍්‍රියාධරයන් පිරිසක් විසින්, මූලික වශයෙන්ම රහසිගතව මුද්‍රණය කොට බෙදා හරින ලද, පුවත්පතක් රුසියාව පුරා බෙදා හැරීමයි. මෙම ක‍්‍රියා මාර්ගය, අඩුම තරමින් කෙටි කාලීනව හෝ සාර්ථක වූ බව කෙනෙකු ප‍්‍රකාශ කිරීමට ඉඩ තිබේ. එම ව්‍යාපෘතියේ දීර්ඝකාලීන අසාර්ථකත්වය පසෙක තැබුව ද එම සරල ක‍්‍රියාමාර්ගය වර්තමානයේ ක‍්‍රියාවට දැමීම සිතීමට පවා නොහැකිය. ඊට මූලික වශයෙන් හේතු වන්නේ අදහස් සන්නිවේදනයේ ඇති වී ඇති විප්ලවයයි. කොයිතරම් විශාල ප‍්‍රමාණයක් අදහස් ජනයා වෙත මහා පරිමාණයෙන් සන්නිවේදනය කරනවා ද, සහ ඒවා එසේ ජනයා වෙත සන්නිවේදනය කිරීම සඳහා වූ මාර්ග විවෘත වී තිබෙනවාද යත්, විවිධ හේතු නිසා ජනයා අතර ක්ෂණිකව අවධානයට යොමුනොවන අදහස් පද්ධතියක් ජනයා වෙත සන්නිවේදනය කොට, එම අදහස් පද්ධතිය ජනයාගේ (ප‍්‍රධාන වශයෙන්ම දේශපාලන) චර්යාව හසුරුවන බලවේගයක් බවට පත් කිරීම බෙහෙවින් දුෂ්කර වූ කාර්යයකි. දයාපාල තිරාණගම මා වෙත ඉදිරිපත් කරන විවේචනය සලකා බැලිය යුත්තේ මේ පසුබිම තුළයි.
සමහර විට දයාපාල ඉදිරිපත් කරන විවේචනයට අදාළව තවත් කාරණයක් මතු කිරීමට පුළුවන. එනම් අප කිසියම් අදහස් පද්ධතියකට එය දැනටමත් පිළිගනු ලබන පිරිසට සාපේක්ෂව ඇති සදාචාරමය වලංගුභාවය නිසාම එය ඒ මොහොතේ දේශපාලනය සම්බන්ධ ක‍්‍රියාකාරී බලවේගයක් බවට පත් වීමට සුදුසුකම් ලබන්නේ ද යන කාරණයයි.
වෙනත් වචනවලින් කියන්නේ නම් මා සංයුක්ත වශයෙන් කියන්නේ මෙයයි. රාජපක්ෂවාදයට ප‍්‍රතිපක්ෂව ක‍්‍රියාකාරී මහජන බලවේගයක් බවට (මූලික වශයෙන්ම කෙටි කාලීනව* පත් විය හැකි අදහස් පද්ධතියක් අතේ නොමැතිව අප අත ඇති පරිකල්පිත විකල්පය, අතිශය ජනප‍්‍රිය, රාජපක්ෂ ව්‍යාපෘතියට ප‍්‍රතිපක්ෂව පිහිටුවා ලීමට උත්සාහ කිරීමේ ප‍්‍රයෝජනයක් තිබේ ද යන්නයි. එසේ නොමැතිව ගෝඨා ව්‍යාපෘතියට විරුද්ධ වීමේ ප‍්‍රායෝග ික වැදගත්කමක් තිබේ ද?
