අතුලසිරි සමරකෝන්
එමැනුවෙල් කාන්ට්ගේ දර්ශනය නැතිනම් කාන්ටියානුවාදයට අනුව මානවයා යනු දුෂ්ට සහ නපුරුභාවය (evil) පිළිබද නිරූපණයකි. සදාචාරයේ මගට පිවිසෙතොත් මිස මානවයාට විමුක්තිය උදාකරගත නොහැකි බවට එම දර්ශනය අපට පෙන්වා දෙයි. මානව විමුක්තියේ ලෞකික මාර්ගය දේශපාලනය බව ඓතිහාසිකව තහවුරු වී ඇති සත්‍යයයි. එහෙයින්ම මානවීය සම්පාදනයන් අතර සුවිශිෂ්ටතම මෙවලමක් වන්නේ දේශපාලනයයි. ලොව ප‍්‍රබලතම මානව නියෝජිතායතනය වන රාජ්‍යය වනාහි නෛසර්ගිකවම මිනිසා තුළ පවත්නා දුෂ්ටභාවය නැතිනම් නපුර සමාජීය වශයෙන් අවරෝධනයට ලක් කිරීමට නිර්මාණය වූ ව්‍යුහාත්මක සැකසුමකි.
අනෙක් අතට නූතන රාජ්‍යය ක‍්‍රියාත්මක වන්නේ ප‍්‍රජාතන්තී‍්‍රය නෛතික ව්‍යුහයක් වශයෙනි. ප්රජාතන්ත්රවාදය පිළිබද සෘජු අර්ථයක් ලබාදීමට නොහැකි වුවත්ල ඒ වූ කලි මානව සංවාද භාෂාව විශිෂ්ට අයුරින් භාවිත කරමින්ල සහයෝගය හා සම්මිශ‍්‍රණය තුළින් ආමන්ත‍්‍රණය කරමින් බලයල යුක්තිය සහ සුබසාධනය ආදි අනේකවිධ මානව ගැටලූවලට විසඳුම් ලබාදිය හැකි පද්ධතියකි. ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදයේ විශිෂ්ටත්වය වන්නේ එය පාලකයා තුළ සිටින පුද්ගලයාගේ දුෂ්ටභාවය කුමක් වුවදල ව්‍යවස්ථාමය වශයෙන් තුලන හා සංවරණ ක‍්‍රියාවලියක් මත පදනම් වන නිසා මානව ස්වභාවයේ දුෂ්ටභාවයට වාස්තවික විසදුමක් ඒ තුළ පැවතීම යි.
මානවයා රාජ්‍යය වෙත එළඹෙන්නේ යුක්තියල සාධාරණය හා සුභසාධනීය අපේක්‍ෂාවන් කරණ කොටගෙනය. චුදිතයන්ට යුක්තිගරුක විනිශ්චයක් ලබා දීමටත් ඔවුන් පුනරුත්තාපනය කිරීමටත් රාජ්‍යයකට විශාල කාර්යභාරයක් පවතී. යුක්තිය පසිදලීමේ හා මර්දනය පැනවීමේ ඒකාධිකාරය රාජ්‍යය සතු වේ. එම නිසා රාජ්‍යය යනු අරාජකභාවය නසනල සමාජීය පර්යාය සකසනල මිහිමත ඇති බලගතුම ආයතනය වශයෙන් සම්භාව්‍ය දේශපාලන දර්ශනය විසින් වටහා ගැනුණි. නමුදු වත්මන් දේශපාලන මොහොත යනු කාන්ටියානු සදාචාරය හෝ හොබේසියානු අරාජිකභාවය පිළිබද වූ කියවීම්වලින් පමණක් අවබෝධ කොටගත නොහැකි තත්ත්වයන් සමූහයක් විසින් නැතිනම්ල මානවීය විෂයීකතාව හා සදාචාරමය රාමුව අතර පවතින නිරන්තර ඝට්ටනයත්ල ජාත්‍යන්තර ආර්ථික හා දේශපාලන අභිපේ‍්‍රරණයන් හා දේශීය ස්වාධිපත්‍යය පිළිබ`දව අභිප‍්‍රයානුත් අතර ගනුදෙනුමය (deal) දේශපාලන මොහොතක් සලකුණු කරන අවස්ථාවකි.
එක් අතකින් විශ්වීය සුභසාධන රාජ්‍යය ප‍්‍රතිෂ්ඨාපනය කිරීමේ දැවැන්ත අර්බුදයට මුහුණ දෙන අතරේමල අනෙක් පසින් ගෝලීය හා ඊනියා දේශමාමක ධනපතීන් අතර වන අශුද්ධ සන්ධානයක් තුළින් රාජ්‍යයේ දිශානතිය නිරන්තරයෙන්ම ප‍්‍රතිසැකසුමට භාජනය වන බව පෙනී යයි. ඒ තුළ සංක‍්‍රාන්තික යුක්තිය හෝ සාධාරණ සමාජය හෝ නීතියල යහපාලනය ආදි සංඥාවන් සියල්ලම තුළින් පරාවර්තනය වන්නේ රාජ්‍යයේ බිදවැටීම හෝ දේශපාලනය සංතාපමය අවකාශය තුළ සිර වී තිබීම පිළිබද දර්ශනයක් පමණි. මේ සියලූ තත්ත්වයන් පවතිද්දීල මේ රාජ්‍යය මෙතැනින් කුමන තැනකට ගමන් කළ යුතු ද? එහි ස්වභාවය පවත්නා ව්‍යුහයෙන් වෙනස්ව නැවත ගොඩනැගිය හැකිද? ආදි වශයෙන් වන නව ලිබරල් දැනුම තුළ ප‍්‍රායෝගික නොවන්නා වූ දාර්ශනික ගැටලූ ගණනාවක් අපට මතු කළ හැකිය. එහෙත් අතිශය ප‍්‍රායෝගිකමය නැතිනම් සාරාත්මක (essentialist) අවශ්‍යතාව වන්නේ රාජ්‍යයේ ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදීමය අඛණ්ඩතාවයි.
ලාංකේය රාජ්‍යය වත්මන් මොහොත තුළ අත්පත් කොටගෙන තිබෙන දේශපාලනික සංතාපමය ස්වභාවය යනු එම රාජ්‍යයේ පැවැත්ම පරිකල්පනය කිරීම පිළිබදව පවතින අවිනිශ්චිතතාවන් සමූහයේ පරාවර්තනීය ප‍්‍රක්ෂේපණයයි. ගෝලීය හෝ දේශීය වශයෙන් රාජ්‍යයක පැවැත්ම යනු එහි නෛතික ක‍්‍රියාවලිය විද්‍යාත්මකව ක‍්‍රියාත්මක වීම පිළිබඳව හා දේශපාලන බලය සමාජීය වශයෙන් පවතින ප‍්‍රතිමානයන්ට යටත්ව ක‍්‍රියාත්මක කිරීමට ඇති හැකියාව පිළිබඳ දර්ශකයකි. එහෙත් දේශීය වශයෙන් රාජ්‍යයේ බලය හා සුජාතභාවය අභියෝගයට ලක් කරන බලවේගයන් වර්ධනය වීම හා එම බලවේග රාජ්‍යයේ සකලවිධ දෘෂ්ටිවාදීමය උපකරණ ක්‍ෂේත‍්‍රයන් අභියෝගයට ලක් කරමින් පැවතීම යනු රාජ්‍යයේ අභ්‍යන්තරික දුර්වලතාව පිළිබඳ ප‍්‍රක්ෂේපිත යථාර්ථය ප‍්‍රදර්ශනය වීමකි. එම නිසාම, රාජ්‍යයේ අභ්‍යන්තර සංගතිය ගිලිහීයාමක් හා ප‍්‍රභූ බල හවුල අර්බුදයකට ලක්ව පවතින බවක් අපට දිස්වෙයි. මෙම සංදර්භය තුළ වාමාංශික හා දක්‍ෂිණාංශික ෆැසිස්ට්වාදයේ නිමේෂය වර්ධනය වීම හා ජනතාව එම බලයන්ට ආයාචනය කිරීමේ අනතුර බොහෝ දෙනා විසින් දැනටමත් පෙන්වා දී තිබේ.
රාජ්‍යයේ නීති ක්‍ෂේත‍්‍රය හා ප්රජාතන්ත්රවාදය වසා පවතින අඳුරු ස්වභාවය තුළ පුරවැසිභාවය අත්පත් කොටගෙන ඇති දුක්ඛිත තත්ත්වය නිසා වර්තමාන මොහොත තුළ පුරවැසියා නීතිමය ක‍්‍රියාවලියට බලහත්කාරීව ප‍්‍රවේශ කරවීමට රාජ්‍යයට සිදු වී තිබෙයි. එමනිසාල අද දවසේ දීල මරණ දඬුවම ආදි ශිෂ්ට සමාජයන්ට නොගැළපෙන දණඩනයන් යෝජනා කරමින් සිටී. දණ්ඩනීය මනෝභාවයක් සහිත රාජ්‍යය දෘෂ්ටිවාදයක් බිහිකර ගැනීමේ අවශ්‍යතාව යහපාලනයට ඇතිවුණේ කෙසේද? රාජ්‍යය තුළ පැවතිය යුතු අවම දේශපාලන සදාචාරය පවත්වා ගැනීම පිළිබ`ද පරීක්‍ෂණයන්ගෙන් අසමත් යහපාලන රාජ්‍යය පාලන තන්ත‍්‍රය විසින් අද දවසේ දී මර්දනය යළි ප‍්‍රතිෂ්ඨාපිත කිරීමත් එය අතිශය නිර්ලජ්ජීය ආකාරයෙන් සිදු කිරීමත් විරුද්ධාභාසීය තත්ත්වයකි.
ප‍්‍රභූ පාලක තන්ත‍්‍රය, නිලධාරී තන්ත‍්‍රය හා නෛතික පද්ධතිය වසා පැතීරී ඇති දුෂණය හා දේශපාලන වංචනික ස්වභාවය හේතුවෙන් තවදුරටත් පුරවැසියන් ලෙස ජනතාව මෙම රාජ්‍යය වෙත සුජාතභාවය තිළිණ කිරීමට සූදානම් විය යුතු නැත. නමුත් වාමාංශික හෝ දක්‍ෂිණාංශික ෆැසිස්ට්වාදයට මේ රාජ්‍යයේ ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රීය අපේක්‍ෂාවන් ජීවග‍්‍රහයට ගැනීමට ඉඩදිය යුතු ද නැත. අප කළ යුත්තේ කුමක් ද? රාජ්‍යය මෙතැනින් කොතනකට ගමන් කළ යුතු ද? අලූත් ජනතාවක් සහිත අලූත් පාලන ක‍්‍රමයක් බිහි කිරීමට නම් අපගේ සකලවිධ භාවිතාවන් සහ පැවැත්මන් රාජ්‍යය පිළිබද පොදු මහජන අභිලාෂයක් වෙනුවෙන් කැප කළයුතු මොහොත එළඹ තිබේ.
