කෝවිඞ් 19 වසංගතය ඉදිරි සති දෙක තුළ යුරෝපයේ, ඇමෙරිකාවේ මෙන්ම ඉන්දියාවේද වේගයෙන් පැතිරෙන බවට අනතුරු ඇඟවීම් දැනට ලෝකය ඉදිරියේ තිබේ. තවමත් එයට ප‍්‍රතිකාරයක් සොයා ගැනීමට නොහැකිවී තිබෙන තත්ත්වයක් තුළ දැනට රෝගය පැතිරීම වැළැක්වීමේ ප‍්‍රධාන යාන්ත‍්‍රණය වී තිබෙන්නේ පුද්ගල සම්බන්ධතා සීමා කිරීම, ලොක්ඩවුන් පවත්වා ගැනීම සහ ඒවා ශක්තිමත් කිරීමට ඇඳිරි නීතියද පවත්වා ගැනීමයි. රෝගයට ප‍්‍රතිකාර සඳහාත්, පැතිරීම වැළැක්වීම සඳහාත් ඖෂධ සහ එන්නත් සොයාගෙන, ඒවා පරිභෝජනයට සුදුසු බව ලෝකයේ වෛද්‍ය අධිකාරීන් විසින් තීරණය කිරීමට තවත් සති සහ මාස ගණනාවක් ගත විය හැකිය.
ලොක්ඩවුන් සහ ඇඳිරි නීතිය මනුෂ්‍යයන්ගේ දෛනික ජීවිතය නිර්ණය කරන සාධක ලෙස අවිනිශ්චිත කාලයක් තිස්සේ පවතිද්දී, මරණ භයද මනුෂ්‍යයන්ගේ සිත්වල ක‍්‍රියාත්මක වන ප‍්‍රධාන සිතුවිල්ලකි. එම මරණ භය වනාහි, තමන් හමුවන තවත් ඕනෑම මනුෂ්‍යයකු වෙතින් ඕනෑම මොහොතක තමන්ට පැමිණෙන මරණයේ අනතුරක් පිළිබඳ අවිනිශ්චිත හැඟීමකි. මනුෂ්‍ය සම්බන්ධතා මේ තරම් තියුණු ලෙස බිඳවැටීමක් යුද්ධ කාලවලවත් සිදු නොවන්නකි. මේ අතර, ජාතික මෙන්ම ලෝක ආර්ථිකයට, කර්මාන්තය, ගොවිතැන, වෙළඳාම අධ්‍යාපනය යනාදි සෑම ක්‍ෂෙත‍්‍රයකම දැනටමත් ආරම්භ වී ඇති බිඳවැටීම් තවත් තියුණු වන්නට හොඳටම ඉඩ තිබේ.
සෑම පැත්තකින්ම අපට පෙනෙන්නේ කොරෝනා වසංගතය විසින් ලෝකය පුරා නිර්මාණය කර තිබෙන්නේ මහජන සෞඛ්‍ය අර්බුදයක් (Public Health Crisis) පමණක් නොවන බවයි. මහජන සෞඛ්‍ය අර්බුදයක් සමග තවත් පෙර නොවූ විරූ අර්බුද ගණනාවක්ම පැන නැගී පැටලී තිබෙයි. එහෙත් අප රටේ මෙන්ම ඇමෙරිකාවේත්, යුරෝපයේත්, සෑම රටකමත් ප‍්‍රධාන අවධානය යොමුවී තිබෙන්නේ අර්බුදයේ මහජන සෞඛ්‍ය, වෛi සහ ජාතික ආරක්‍ෂක යන පැති තුනටය. එහෙත් එය විසින් දැනටම නිර්මාණය කර තිබෙන ආර්ථික, සමාජ, පවුල්, අන්තර්පුද්ගල සහ ජීවන ක‍්‍රම අර්බුද ගැනද අවධානය යොමුකර, ප‍්‍රතිපත්තිමය පියවර ගැනීමද හදිසි කාර්යයක් ව තිබේ. එහෙත් අර්බුදය දෙස ඒ ආකාරයෙන් දැකීමට දැනට කොරෝනා අර්බුදය පාලනය කිරීමේ වගකීම භාරගෙන තිබෙන දේශපාලන සහ වෛi වෘත්තික නායකයන්ට තවමත් නොහැකි වීම, දැනට පවත්නා අර්බුදයේම ප‍්‍රතිඵලයකි.
ආපසු යා නොහැකිය
මේ අතර, දැනටමත් පෙනෙන පරිදි, අප කාටවත්, ජනවාරි මාසයට පෙර තිබුණු ලෝකය වෙත ආපසු යාමට නොහැකිය. එය ප‍්‍රකාශ වන ප‍්‍රධාන ක‍්‍රියාවලීන් තුනක් දැනටමත් ආරම්භ වී තිබෙන බව පෙනේ. පළමුවැන්න අප දැන සිටි ‘සමාජය’ යන්න සෙමින් සෙමින් කැඩී බිඳී යාමයි. දෙවැන්න ‘මහජනතාව’ යන ප‍්‍රපංචයද කැඞී බිඳී යාමයි. තුන්වැන්න රාජ්‍යය සහ පුරවැසියා අතර සම්බන්ධය අලූත් ස්වරූප ගැනීමයි.
සමාජය
“සමාජය” යන සංකල්පයම බිඳවැටීම හරයේම තිබෙන්නේ මනුෂ්‍යයන් මනුෂ්‍යයන් සැකකිරීම, මනුෂ්‍යයන් අන් මනුෂ්‍යයන්ගෙන් වෙන්වී හුදෙකලාභාවයට පත්වීම, මනුෂ්‍යයන්ට මුහුණට මුහුණ ලා පවත්වන සන්නිවේදන සහ අන්තර් සම්බන්ධතා පැවැත්විය නොහැකි වීම යන මේවා විසින්, සමාජ සාමූහිකත්වය පිළිබඳ මූලධර්මයට පැවතීමේ තත්ත්වයන් ප‍්‍රතිනිර්මාණය කිරීමට, ‘සමාජය’ යනුවෙන් අප මෙතෙක් දැනසිටි ප‍්‍රපංචයට දැන් නොහැකි වීමයි. ඇඳිරි නීතිය සහ ලොක්ඩවුන් තත්ත්වයක් තුළ, අල්ලපු ගෙදරින් ලැබෙන කෑම පිඟානක් පවා අප දැන් ලබාගන්නේ බියෙනි. සැකයෙනි. මුඛ ආවරණයක් නොපැළඳ සිටින මනුෂ්‍යයකු දකින විට අපේ පළමු ප‍්‍රතිචාරය, පියවර කිහිපයක්, මීටරයක් ආපසු ගැනීමයි. මනුෂ්‍යයන් සමාජයක් බවට පත්වන්නේ අන්‍යාන්‍ය විශ්වාසය, සහයෝගය, උදව්ව, ගෞරවය සහ ශාරීරික කිට්ටුකම මෙන්ම අන්‍යාන්‍ය රඳාපැවතීමේ වැදගත්කමද මතය. දැන් අපි ඒ සියල්ල ගැන සැකකරමු. සමාජය ඉතා දරුණු ලෙස තනි පුද්ගලයන්ගෙන් සමන්විත කුඩා අණු බවට පත්වීමේ ක‍්‍රියාවලියක ආරම්භක අවධියේ දැන් අපි සියලූ දෙනාම සිටිමු.
මහජනත්වය
