ආර්ථික අර්බුදය මැද රජයේ රැකියා බෙදීම

රැකියා ගන්න අය පවා දන්නවා ලැබෙන්නේ අල්ලසක් බව

ආණ්ඩුව ඉදිරිපත් කරන ආර්ථික සංවර්ධන යෝජනා බොහොමයක් රටේ සමස්ථ ආර්ථිකය ගැන සැලසුමක් ඇතිව ඉදිරිපත් කළ ඒවා නෙවෙයි. රැකියා ලබාදීමේ යෝජනාවත් රටේ පවතින ආර්ථික තත්වය ගැන පුළුල් සැලසුමක ප‍්‍රතිඵලයක් විදියට මතුව ආ එකක් නෙවෙයි. එය කෙටිකාලීන දේශපාලන අරමුණු ඉටු කරගන්නට ක‍්‍රියාත්මක කරන හුදකලා ව්‍යාපෘතියක් පමණයි. ලංකාවේ හැම තැනම තියෙන්නේ ඒ වගේ හුදකලා ව්‍යාපෘති.

බැලූ බැල්මට රැකියා ලබාදීම හොඳයි. එහෙත් රැකියා දෙන කෙනාට ලැබෙන ප‍්‍රතිලාභය මොකක්ද. රැකියාව ගන්න කෙනාට ලැබෙන ප‍්‍රතිලාභය මොකක්ද කියන කාරණා දෙකම සලකලා බැලූවොත් අපට එන්නේ හිස් පිළිතුරක්. ඔය රැකියා ගන්න අය පවා දන්නවා මේක තමන්ට ලැබෙන්නේ අල්ලසක් විදියට බව. තමන් රැකියාව ලබන්නේ රටට සේවයක් කරන්නට නොවන බව ඔවුන් දන්නවා. රැකියා ලබාදෙන ආණ්ඩුවත් ඒ බව දන්නවා. ඔවුන් කුමන හෝ කාර්යාලයකට ගිහිල්ලා මොකක්හරි ආසනයක ඉඳගෙන ඉන්නවා. නැත්නම් ෆයිල් එහේ මෙහේ අරගෙන යනවා. එහි ඵලදායීත්වය මොකක්ද කියලා කවුරුවත් දන්නේ නැහැ.

මීට කලිනුත් සංවර්ධන නිලධාරීන් ලෙස රැකියා විරහිත උපාධිදාරීන්ව බඳවාගත්තා. ඔවුන් කාර්යාල මේසයක් තියාගෙන ඉඳගෙන හිටියා පමණයි. මොකක් හෝ ෆයිල් එකක් තියාගෙන පොඩි වැඩක් කරමින් ඉන්නවා. ඔවුන් කිසි වැඩක් නොකළ බව හැමෝම දන්නවා. කාටවත් එහෙම රැකියාවක් කිරීමේ සදාචාරමය පැත්ත ගැනවත් කතාකරන්න වුවමනාවක් නැහැ. එහෙත් මෙය සදාචාර ප‍්‍රශ්නයක් නෙවෙයි. රැකියා දුන්නාම වැටුප් ගෙවන්න  ඕනෑ. ඒ නිසා මේක ආර්ථිකමය ගැටලූවක්.

රටේ දැන් තියෙන මූල්‍ය අර්බුදය දේශීය ණය හා විදේශීය ණය ගෙවාගැනීමට අසීරු වීම කියන කාරණාව වටේ තමයි තියෙන්නේ. ආණ්ඩුව කල්පනා කරන්න  ඕනෑ මේ ගැටළු දෙක විසඳාගැනීම ගැන. අපි කලින් කතාකළ රැුකියා ලබාදීම වගේ පැලැස්තර විසඳුම් නිසා තමයි තවමත් මේ ප‍්‍රශ්නය විසඳන්න බැරිවෙලා තියෙන්නේ. හරි සැලසුමක් තිබුණොත් ප‍්‍රශ්නය විසඳන්න පුළුවන්.

දේශීය ණය නිවැරදි සැලසුමකට අනුව කටයුතු කළොත් ගෙවන්න පුළුවන්. ලංකාව ඇතුළේ මුදල් සංසරණය නොවී රැඳුනු තැන් තියෙනවා. ඉතිරි කිරීම් ගිණුම්වල මුදල් විශාල වශයෙන් තියෙනවා. ඒවා නැවත කළමණාකරණය කරන්න පුළුවන්. ඒ වගේම විවිධ රාජ්‍ය අරමුදල් තියෙනවා. සේවක අර්ථසාධක අරමුදල වගේ අරමුදල් තියෙනවා. රජයේ විවිධ නිලධාරී සේවාවන්ට ත්‍යාග අරමුදල් තියෙනවා. ඒ මුදල් සංසරණය කරන තැනට වැඩපිළිවෙලක් හදාගන්න  ඕනෑ. විවිධ තැන්වල තියෙන මුදල් කළමණාකරණය කළොත් දේශීය වශයෙන් ණය ප‍්‍රශ්නය විසඳාගැනීම අසීරු නැහැ. මේ වගේ තාක්ෂණය දියුණු කාලයක මුදල් කළමණාකරණය කිරීම සඳහා මහ බැංකුවට අතිශය කාර්යක්ෂම ක‍්‍රමවේද පාවිච්චි කරන්න පුළුවන්.

එහෙත් විදේශ ණය ප‍්‍රශ්නය විසඳාගන්නට නම් අපි ආදායම වැඩි කරගන්නම  ඕනෑ. නිෂ්පාදනය වැඩි කිරීම, අපනයන වැඩි කිරීම, ආනයන විනයක් ඇතිව පාලනය කිරීම වගේ පියවර ගන්න  ඕනෑ. විදේශ ආයෝජන ගෙන්වාගන්නත්  ඕනෑ.

විදේශ ආයෝජන විවිධාකාරයි. ලංකාවට ඇවිත් කොටස් වෙළඳපොලේ ආයෝජනය කරලා, සල්ලි අරගෙන ටික දවසකින් යන විදියේ ආයෝජන නෙවෙයි දැන්  ඕනෑ. දීර්ඝකාලීනව විවිධ කර්මාන්ත, සේවා, නිෂ්පාදන සඳහා ලංකාවට විදේශ ආයෝජන එන්න  ඕනෑ. එහෙත් ඒ සඳහා ස්ථීර සැලසුම් තියෙන බව පෙනෙන්නේ නැහැ.

මේ වන විට චීනය හා ඇමෙරිකාව අතර ලෝක වෙළඳ යුද්ධයක් පවතිනවා. අපට දීර්ඝකාලීන ආර්ථික සැලසුමක් නැතිනම් අපි ඒ ආර්ථික යුද්ධයට මැදි වෙලා වින්දිතයන් වෙන්න සිදුවේවි. අපි වගේ ආර්ථික සැලසුම් නැති රටවල් තමයි ඒවාට මැදි වෙන්නේ. මේ විදියට දිගින් දිගටම ගියොත් තව අවුරුදු ගණනාවකින් අපි හිර වෙනවා. ආර්ථික විද්‍යාව පැත්තෙන් බලන විට මේ මොහොතේ ආර්ථික අර්බුදයෙන් රට ගොඩ ගන්නට තිරසාර සැලසුමක් ආණ්ඩුවට තියෙන බව මට පෙනෙන්නේ නැහැ. පෙනෙන්නේ තාවකාලික පැලැස්තර විතරයි.

අර්බුදයක හිර වෙනකොට උදව් කරන්න අය ඉන්න බව ඇත්ත. අපේ ණය ගෙවන්නට තියෙන කාලසීමාව ප‍්‍රමාද කරන්න කියලා ඉන්දියාව ඉල්ලලා තියෙනවා. එහෙත් ඒ වගේ ණය ප‍්‍රමාද කරන විට අපට ඉන්දියාව ඉදිරියේ කොන්දේසි ගණනාවකට හිර වෙන්න සිද්ධ වෙනවා. තව තවත් ණය අර්බුදය උග‍්‍ර වෙනකොට තව තවත් කොන්දේසි වල හිර වෙන්නට අපට සිදුවේවි.

මිනිස්සුන්ගේ සල්ලි ඵලදායී නැති අයට ගෙවීම අසාධාරණයි

රජය මැතිවරණ කාලසීමාවේදී දිළිඳු පවුල්වල සාමාජිකයින්ට රජයේ රැකියාවක් ලබාදීමට පොරොන්දු වුණා. ඒ හරහා ක‍්‍රමානුකූලව දුප්පත් පවුල් ඉහළට ඔසවා තබන්නට පුළුවන් කියන තර්කය මත තමයි පොරොන්දුව ඉදිරිපත් කළේ. දිළිඳු පවුල්වල අයගේ අධ්‍යාපන මට්ටම් අඩුයි. පවතින ක‍්‍රමය යටතේ රජයේ රැකියාවලට සුදුසුකම් ලබන්නේ නැහැ. ඒ නිසා සුදුසුකම් මට්ටම පහත දමලා ඒ පවුල්වල අයව ගන්න බව කීවා. එවැනි ලක්ෂයකට රැකියා දෙන්න ඒ අනුව සූදානම්. ඊට අමතරව උපාධිදාරීන් 45,000කට විතර රැකියා දෙන්න ලෑස්තියි. කෙටියෙන් කීවොත් මෙය රජයේ රැකියා දීම කියලා සලකන්න පුළුවන්. දරිද්‍රතාවය හා විරැකියාව ඉලක්ක කරගෙන තමයි මූලික වශයෙන් මේ රජයේ රැකියා දීම සිද්ධ වෙන්නේ.

ඇත්තටම රජයට මෙපමණ ප‍්‍රමානයත් රැකියා ලබාදෙන්න පුළුවන්ද කියන ප‍්‍රශ්නය. රැුකියා දීමේ අවසාන බර මූලික වශයෙන් මහජනතාවට දැරීමට සිද්ධවෙනවා. වැටුප් ගෙවන්නේ ආණ්ඩුවේ නායකයන්ගේ බූදලයෙන් නෙවෙයි. වැටුප් ගෙවන්නේ මහජනතාව.

ඒ නිසා මහජනයාගේ පොකට්ටුවට විදිමින් නිර්මාණය කරන රැකියා ඵලදායී නැතිනම් ප‍්‍රශ්නයක්. මේ රැකියා ඵලදායී නොවෙන්න තියෙන ඉඩ වැඩියි. දැනටමත් රාජ්‍ය අංශයේ රැකියා ප‍්‍රමාණය ඉහළයි. ඒ පසුබිමේ රැකියා වැඩි කිරීමේ බර එන්නේ ජනතාවට. සාමාන්‍ය ජනතාව උපයන ආදායමෙන් කොටසක් අර අළුතින් බඳවාගන්න අයගේ වැටුප් ගෙවීමේ සිට පෙන්ෂන් ගෙවීම දක්වා බදු මුදල් විදියට රජයට දෙන්න සිද්ධවෙනවා. ඒ අනුව විශාල බරක් මහජනතාවට එනවා. මෑත කාලීනව බදු කපාහැරීම නිසා අනෙක් පැත්තෙන් රජයේ ආදායම පහළට ඇවිල්ලා. ඒ තත්වය නිසා අළුත් රාජ්‍ය සේවකයන් වෙනුවෙන් වියදම් කරන්න යනවානම් රජය දැනට තියෙන වියදම් කපාහරින්න  ඕනෑ. වියදම් කපා හරින්නේ මොන අංශවලින්ද කියන එක ප‍්‍රශ්නයක්.

එතකොට කපන්නේ රජය ආයෝජනය කරන වියදම්ද, සුබසාධන සේවා සඳහා වැය කරන වියදම්ද. නැතිනම් ඵලදායී නොවන අනවශ්‍ය වියදම්ද. යාන වාහන, විවිධ ක්ෂේත‍්‍ර වල සිද්ධවෙන අනවශ්‍ය වියදම් කපාහැරලා මේ රැුකියා ලාභීන්ට වැටුප් දෙනවානම් ඒක හොඳ තත්වයක්. එහෙත් ඒ වෙනුවට රජය සංවර්ධනය සඳහා වෙන්කළ මුදල් කපාහැරියොත් නරකයි. අනෙකුත් සේවාවන් ලබාදීමට ලැබුණු මුදල් කපාහරිනවානම් ඒක ඉතාමත් නරකයි. මොන විදියට සාකච්ඡා කළත් රජය ඵලදායී නැතිව රැකියා නිර්මාණය කිරීම කිසිසේත්ම යෝග්‍ය වෙන්නේ නැත්තේ ඒ නිසා. මේ අයව මහජනතාව අවුරුද්දක් දෙකක් නෙවෙයි, අවුරුදු තිහ හතළිහක් නඩත්තු කරන්න  ඕනෑ.

දවසම මහන්සි වෙලා ව්‍යාපාරයක් කරන, ගොවිතැන් කරන, ත‍්‍රීවීලර් එළවන, දිවා ? වෙහෙසිලා අලෙවි නියෝජිතයන් විදියට වැඩකරන සාමාන්‍ය මිනිස්සු තමයි මේ අයට වියදම් කරන්නේ. වැඩ කරන මිනිස්සුන්ගේ සල්ලි ඵළදායී නැති රාජ්‍ය සේවකයන්ට ගෙවන එක අසාධාරණයි. මම හිතන්නේ මේක නොකළ යුත්තක්. මේක හරියට ඔබට පඩි ගෙවන්න කියලා මම සේවකයන් බඳවාගන්නවා වගේ වැඩක්. අන්තිමේදී අපට අළුතින් ලැබෙන සේවාවක් නෑ. අන්තිමේ පිංපඩි තත්වයට පත්වෙනවා.

මේ විදියට තොග පිටින් රාජ්‍ය අංශයට රැකියා ලබාදීමෙන් දුප්පත්කම නැති කරන්න පුළුවන් යැයි සිතීම මිත්‍යාවක්. ඒ වෙනුවට පුළුවන් විදියට පෞද්ගලික අංශයේ රැකියා ලබාදීමට වටපිටාව සකස් කරන්නයි  ඕනෑ. උදාහරණයක් විදියට ඉස්සර ඇඟලූම් ක්ෂේතය වර්ධනය වීමෙන් දුප්පත් පවුල් සැලකිය යුතු තරම් එයට යොමු වුණා. එයින් දුප්පත්කම අඩු කරගන්නට බලපෑමක් සිද්ධ වුණා. ඒ විදියේ රැකියා උත්පාදනය කිරීමේ ක‍්‍රමවේදයකට යනවා මිසක රජය රැුකියා ලබාදීම යෝග්‍ය නෑ. මේක නිර්මාණශීලී විසඳුමක් නෙවෙයි.

අපට ඇත්තටම රජයට ලැබෙන ආදායම ණය හා පොලී ගෙවන්නවත් ප‍්‍රමාණවත් නෑ. රාජ්‍ය මූල්‍ය පැත්තෙන් ඉතාමත්ම අහිතකර අවධියක අපි ඉන්නේ. මෑතකදී කරන ලද බදු කපාහැරීමෙන් ඒ තත්වය තවත් තීව‍්‍ර වුණා. ඒ නිසා ඉදිරියදීවත් පහළ ආදායම් ඇති පවුල් වලට රජයේ රැුකියා දීම වෙනුවට පෞද්ගලික අංශයේ රැුකියා උත්පාදනය කරන්න  ඕනෑ.

බඳවාගන්න අය එන්නේ පෞද්ගලික අංශයේ රැකියා අත්හැරලාද?

රජය රැකියා ලක්ෂයකට වැඩි සංඛ්‍යාවක් ලබාදීම පවතින ආර්ථික තත්වයට විසඳුමක් ලෙස බැලූ බැල්මට පෙනෙන්න පුළුවන්. කෙටිකාලීනව එය විසඳුමක් ලෙස පෙනී යන්නත් පුලූවන්. එහෙත් එය මැදි කාලීනව හා දිගු කාලීනව බලපාන්නේ කොහොමද කියන එකයි ප‍්‍රශ්නය.

රජය අලූතින් රැකියා ලබා දෙනවානම් ඒ රැුකියා වලට වැටුප් ගෙවන්නත්  ඕනෑ. රැකියා ලක්ෂයකට වැඩි සංඛ්‍යාවක් වැඩි වන විට බිලියන ගණනක් වැටුප් ගෙවීම සඳහා වෙන් කරන්න වෙනවා. මුදල් ප‍්‍රතිපාදන විශාල වශයෙන් ඒ සඳහා වෙන් කරන්න වෙනවා. ඒ වගේම ඔවුන්ට වයස අවුරුදු 55න් පසුව විශ‍්‍රාම වැටුප් දෙන්නත් සිද්ධවෙනවා. විවිධ සහන ලබාදෙන්නට සිද්ධවෙනවා. මේ රැකියා වර්ධනය හොඳ පැත්තට යයිද, නරක පැත්තට යයිද කියලා අපි ටිකක් සංකීර්ණව කල්පනා කරන්න වෙනවා.

අනෙක් පැත්තෙන් රජයේ රැකියා ඉල්ලා සිටින මානසිකත්වය පුරවැසියන් වෙනස් කරගන්න  ඕනෑ. රජයෙන් රැුකියා ඉල්ලීම හා රජයේ රැකියා ඉල්ලීම කියන්නේ එකිනෙකට වෙනස් තත්වයන් දෙකක්. රජය රැකියා උත්පාදනය කරන්න  ඕනෑ බව ඇත්ත. එහෙත් ඒ රැකියා රාජ්‍ය ක්ෂේත‍්‍රයේ විය යුතු නැහැ. මිනිසුන්ගෙන් රැකියා ඉල්ලමින් එල්ලවෙන පීඩනය රජය නිතරම අලූතින් රාජ්‍ය සේවකයන්ව බඳවාගන්නට හේතුවක්. ඒ වෙනුවට රජය පෞද්ගලික අංශයේ ක්ෂේත‍්‍ර පුළුල් කරමින් ඒ ක්ෂේත‍්‍රවල රැකියා උත්පාදනය කරන්නට කල්පනා කරනවානම් යහපත් වේවි. රජයට විකල්ප ආර්ථික අවස්ථා නැතිදැයි පුරවැසියන් කල්පනා කරන්න  ඕනෑ.

මෙහි තවත් පැත්තක් තමයි රජයේ රැකියා සඳහා බඳවාගන්නා විට දැනට පෞද්ගලික ක්ෂේත‍්‍රයේ වෙනත් තැන්වල රැකියා කරමින් සිටින අය පවා ඒ රැකියා වලින් ඉවත් වෙලා රජයේ රැකියාවකට යොමු වීම. ලක්ෂ ගණනක් බඳවා ගනිද්දී එය සිදුවිය හැකියි. සාමාන්‍යයෙන් පෞද්ගලික අංශයට වඩා අඩු වැටුපක් ලැබුණත් රජයේ රැකියාවකට යොමු වෙන්න බොහෝ අය කැමතියි. අළුතින් බඳවාගන්න අය එන්නේ පෞද්ගලික අංශයේ රැකියා අත්හැරලාද කියලා කවුරුවත් පුළුල් අධ්‍යනයක් කරන්නේ නැහැ. මේ විදියට පෞද්ගලික අංශයේ රැකියා කරන අය රස්සා වලින් අයින් වෙනකොට ඒ අයව රඳවා ගැනීම සඳහා පෞද්ගලික අංශයට වැටුප් වැඩි කරන්න සිද්ධවෙනවා. වැටුප් වැඩි කරනකොට පෞද්ගලික සමාගම් වල පිරිවැය වැඩි වෙනවා. යම් පෞද්ගලික සමාගමකට පිරිවැය වැඩි වුණොත් ඒ පිරිවැය පාරිභෝගිකයාගෙන් ආවරණය කරනවා. ඒ අනුව රජය තව තවත් පුළුල් කරමින් වැඩි වැඩියෙන් රාජ්‍ය සේවකයන් බඳවාගැනීමෙන් පෞද්ගලික අංශයේ පාරිභෝගිකයන්ටත් බලපෑමක් සිද්ධ වෙන්න පුළුවන්. එතකොට එක් පැත්තකින් ආණ්ඩුව බදු මිල අඩු කරමින් පෞද්ගලික අංශයේ භාණ්ඩ හා සේවාවන් අඩු මිලට සපයන්න උත්සාහ කරනවා.  එහෙත් අනෙක් පැත්තෙන් පෞද්ගලික අංශයේ රැකියා සඳහා පීඩනයක් එල්ල කරනවා. ඒ අනුව මෙය අතිරේක ප‍්‍රශ්නයක් වීමේ ඉඩක් තියෙනවා. ඒ වගේම රැකියා සඳහා තරඟකාරීත්වය වැඩි වන විට ආර්ථික අර්බුදය දෙගුණ වෙන්න ඉඩ තියෙනවා.

මම මේ කියන්නේ සර්ව අසුභවාදී කතාවක් නෙවෙයි. එහෙත් රාජ්‍ය සේවය පුළුල් කරන විට මේ වගේ පැති ගැනත් අවධානය යොමු කරන්න  ඕනෑ. රජයේ රැකියා ලබාදීම හොඳයි. එහෙත් ඒ රැකියා වලට වැටුප් ගෙවන්නට රජයට මුදල් නැහැ. ඒ මුදල් එක්කෝ පුරවැසියන්ගෙන් බදු විදියට අය කරනවා. නැත්නම් පුරවැසියන්ව ණයකරුවන් කරමින් ණය ලබාගන්නවා.

පසුගිය වසර විස්සක පමණ කාලයේදී රාජ්‍ය සේවයේ රැකියා ප‍්‍රමාණය දෙගුණ වෙලා තියෙනවා. අපි දැන් පුරවැසියන් විදියට ප‍්‍රශ්නයක් අහන්න  ඕනෑ. රාජ්‍ය සේවය පුළුල් වන විට එහි ගුණාත්මකභාවය පුළුල් වුණාද. අවුරුදු විස්සකට පෙර සිටියාට වඩා අද රජය කාර්යක්ෂමද කියන ප‍්‍රශ්නය අපි විමසන්න  ඕනෑ. අපි පැහැදිළිවම දන්නවා සාමාන්‍ය පුරවැසියන් විදියට රජයේ ආයතනයක සේවාවක් ලබාගන්නට යෑම හරිම නීරස අත්දැකීමක් බව.

ආණ්ඩුව මේ මොහොතේ බොහෝ කාරණා ගැන කල්පනා කරනවා. ඡන්දයක් අත ළඟ එන නිසා ආණ්ඩුවට මහජනයා ඉදිරියේ විශාල සාර්ථක ව්‍යාපෘතියක් පෙන්වන්න  ඕනෑකමක් ඇති. මිනිසුන්ව සතුටු කරන්න  ඕනෑ ඇති. එහෙත් ජනතාව විදියට අපි මේ වගේ කාරණා වලින් මුලාවේ වැටෙන්නේ නැතිව ඉන්න  ඕනෑ. රජයක කාර්යභාරය රජයේ රැකියා ලබාදීම නෙවෙයි. රැකියා උත්පාදනය කිරීම බව අපි තේරුම් ගන්න  ඕනෑ. අපෙන්ම වැටුප් අරගෙන අපටම රැුකියා ලබාදීමෙහි ප‍්‍රයෝජනයක් නැති බව අවබෝධ කරගන්න  ඕනෑ. ජනතාව බුද්ධිමත් වන තරමට ආණ්ඩුව මේ වගේ ව්‍යාපෘති ක‍්‍රියාත්මක කිරීම අඩු කරනු ඇති. අධ්‍යාපනය, සෞඛ්‍ය ආදී සේවාවන් රැසක් සපයන රජය රැුකියාත් ලබාදෙන්න  ඕනෑ නැහැ. දැන් පවතින ආර්ථික අර්බුදය පවා එක් ආණ්ඩුවක් නිසා කෙටි කාලයක් තුළ ඇතිවුණ එකක් නෙවෙයි. එය වසර ගණනාවක් තිස්සේ සුභසාධනවාදී ආර්ථිකය සීමාව ඉක්මවමින් ක‍්‍රියාත්මක කළ නිසා ඇතිවුණ තත්වයක්.

මැතිවරණයෙන් පස්සේ එම්සීසී අත්සන් කරයි

දැන් ආණ්ඩුව කරන්නේ දුප්පත්කම අඩු කරන බව කීම. එහෙත් ලංකාවේ ප‍්‍රශ්නය දුප්පත්කම නෙවෙයි. මහබැංකු සංඛ්‍යාලේඛණ අනුව අපි දුප්පත්කම අඩු කරගෙන තියෙනවා. දැන් රටේ තියෙන්නේ වෙනත් ආර්ථික අර්බුදයක්.

සරලම ප‍්‍රශ්නය තමයි ආදායමට වඩා වියදම වැඩි වීම. ඒක රජයේ ප‍්‍රශ්නයක් මිසක් පුද්ගලයන්ගේ ප‍්‍රශ්නයක් නෙවෙයි. දැන් ආනයනය අපනයන පරතරය දවසින් දවස වැඩිවෙලා. එක්කෝ නිෂ්පාදන ආර්ථිකය වැඩි කරගන්න  ඕනෑ. නැත්නම් අනවශ්‍ය අදායාම් කපා හරින්න  ඕනෑ. රැකියා දෙමින් කරන්නේ අනවශ්‍ය වියදම් වැඩි කරගැනීම.

රැකියා දීම ආර්ථිකය බිංදුවට තල්ලූ කරන තීන්දුවක් විය හැකියි. ඡන්දය ප‍්‍රකාශ කරන්න කලින් හදිසියේ රැකියා දෙන විදිය බලනකොට. මේක ඡුන්ද පොරොන්දුවක් ඉටු කිරීමක් පමණක් බව ප‍්‍රායෝගිකව පේනවා. මැතිවරණයක් පෙනි පෙනී සම්මුඛ සාකච්ඡා කැඳවන්නේ ඒ නිසා.

පාර්ලිමේන්තුව විසුරුවන්නේ ජනාධිපතිවරයා. ඔහු කැබිනට් මණ්ඩලයේත් ප‍්‍රධානියා. සම්මුඛ සාකච්ඡුා කැඳවන මොහොතේ හොඳටම දන්නවා පාර්ලිමේන්තුව විසුරුවන බව. ඊට කලින් පත්වීම දෙන්න  ඕනෑ බවත් දන්නවා. ඒ පත්වීම් මැතිවරණයට බලපානවා කියලාත් පැහැදිළිව දන්නවා. ලොකුම ප‍්‍රශ්නය තමයි මිනිස්සු මේ ජනාධිපතිවරයාගෙන් බලාපොරොත්තු වුණ අවකංකකම මෙතැන තියෙනවාද කියන එක. දේශපාලන පත්වීම් දෙන ක‍්‍රමය අවසන් කරන්නයි ඔහු පොරොන්දු වුණේ. මෙවැනි ක‍්‍රියා වලින් ඔහුගේ ප‍්‍රතිරූපය පිරිහෙනවා. ඒක කණගාටුවට කාරණයක්.

රාජ්‍ය සේවයේ කාර්යක්ෂම බව ගැන එක් උදාහරණයක් කියන්නම්. ජීවන වියදම ගැන අපි කතාකරනවා. ජීවන වියදම සඳහා ප‍්‍රධානම හේතුවක් තමයි එළවළු ඇතුළු ආහාර ද්‍රව්‍ය වල මිල වැඩිවීම. සංඛ්‍යාලේඛන අනුව ලංකාවේ කෑමවලට තමයි වියදමෙන් සීයට 50ක් යන්නේ. ලංකාවට කෘෂිකාර්මික ඇමතිවරයෙක් ඉන්නවා. අමාත්‍යාංශයක් තියෙනවා. රාජ්‍ය ඇමතිවරු, පළාත් ඇමතිවරු, ප‍්‍රාදේශීය නිලධාරීන් හා අමාත්‍යාංශ නිලධාරීන්, ක්ෂේත‍්‍ර නිලධාරීන් ආදී විවිධ මට්ටමේ නිලධාරීන් ඇතුළු කෙතරම් දැවැන්ත  සේනාවක් ලංකාවේ ආහාර නිෂ්පාදනය පවත්වාගෙන යන්නට ඉන්නවාද. එතරම් ඉඳලාත් අපි කෘෂිකර්මය කරලා නැහැ.

ඒ අනුව සලකන විට ප‍්‍රමුඛතාවයන් පිළිබඳ මේ ආණ්ඩුවට අවබෝධයක් නැති බව පේනවා. එම්.සී.සී. ගිවිසුම අත්සන් නොකිරීමත් ඒ වගේ තීන්දුවක්. එම්.සී.සී., සෝෆා සහ ඇක්සා ගැන ඔය කෑගහන බහුතරයක් ඒ ගිවිසුම් ගැන දන්නේ නැහැ. එම්සීසී ගිවිසුම මුළුමනින්ම නරකයි කියපු අය පස්සේ කීවේ සීයට 70ක් හොඳ බව. ඇක්සා ගිවිසුම අත්සන් කළේ ගෝඨාභය රාජපක්ෂ මහතා ආරක්ෂක අමාත්‍යාංශ ලේකම්වරයාව සිටියදී. අවුරුදු 10ක් ගියාම පහුගිය ආණ්ඩුව ඇක්සා අළුත් කළා මිසක් අළුතින් අත්සන් කළා නෙවෙයි. මේවා දැන දැන තමයි බොරු කියන්නේ.

එම්සීසී ගිවිසුමේ සංවර්ධන යෝජනාව ඇමෙරිකාවට ඉදිරිපත් කළේ ලංකාවේ ආණ්ඩුව. ඇමෙරිකාවෙන් අපට දුන්න යෝජනාවක් නෙවෙයි. මේ විදියට විදේශ ආධාර මත ලංකාවේ යෝජනා මත  ඕනෑ තරම් ව්‍යාපෘති ක‍්‍රියාත්මක වෙනවා. දැන් මැතිවරණ ව්‍යාපාරයේදී එම්සීසී විකුණාවි. එම්සීසී අත්සන් නොකරන බව කියලා ඡුන්ද එකතු කරන්න උත්සාහ කරාවි. මැතිවරණයෙන් පස්සේ කොහොමහරි එම්සීසී අත්සන් කරයි. මට නම් ඒක විශ්වාසයි.

අද ප‍්‍රවෘත්ති නිර්මාණය කරන ප‍්‍රධානම පාර්ශ්වය ආණ්ඩුව. මොකක්හරි සංවිධානයක් හදාගෙන මාධ්‍ය සාච්ඡුා පවත්වනවා. ප‍්‍රවෘත්ති බලනකොට මුල් විනාඩි කිහිපයේදී හාමුදුරුවරුන් කී දෙනෙක් කතා කරනවාද කියලා බලන්න. ඒ හාමුදුරුවරු බණක් කියනවා ජීවිතේට අහලා නෑ.

ඒ හාමුදුරුවරු තමයි විල්පත්තුව ගැන, මුස්ලිම් ප‍්‍රශ්නය ගැන වගේම ආර්ථිකය ගැනත් කතාකරන්නේ. මේ අයව දාගෙන රට ගෙනියන්න හැදුවොත් ලොකු ප‍්‍රශ්නයක් වේවි. මම හිතන්නේ ඔය හාමුදුරුවරුන්ම එම්සීසී ගිවිසුම හොඳයි, අත්සන් කරන්න කියලා ඡුන්දයෙන් පස්සේ කියාවි.

එම්සීසී ආයතනයෙන් ලැබෙන්නේ පරිත්‍යාගයක්. අපි ඒකට පයින් ගහලා ණය ගන්නවා. නිකන් ලැබෙන එක එපා කියලා ණය ගැනීම පසුපස තියෙන තර්කනය හිතාගන්න බැහැ. මේවා දේශපාලන විකාර.

කෙසේ වෙතත් ලංකාවේ ආර්ථිකය ගැන ආර්ථික විශේෂඥයන් එක්ක කතා කරලා වැඩක් නැහැ. මේවා ගැන අපටත් උගන්වන අය ඉන්නවා. එක් මහාචාර්යවරයෙක් කීවා මේ රටේ  ඕනෑම මෝඩයෙක්ට කතාකරන්න පුළුවන් විෂයන් දෙකක් තියෙන බව. එකක් ආර්ථික විද්‍යාව, අනෙක දේශපාලන විද්‍යාව. මේ මාතෘකා දෙක ගැන නොදන්නා අය කතාකරන්න ගියාම රට හදන්න බැහැ. දැන් හාමුදුරුවරු දේශපාලනය කතා කරනවා. වෛද්‍යවරු ආර්ථිකය කතා කරනවා. ටියුෂන් මාස්ටර්ලා එම්සීසී ගැන කතාකරනවා. සම්පූර්ණයෙන්ම වල් වැදිලා තියෙන්නේ. දැන් අපි වගේ ආර්ථිකය ගැන දන්න අය ඉන්නේ වෛද්‍ය විද්‍යාව ගැන කතා කරන්නද කියලා හිතෙනවා.x