මම මහා නරුමවාදී මනුස්සයෙක්

අජිත් ජිනදාස

මඩොල් දූව, ගැහැනු ළමයි ළඟ ජීවිතය නතර වෙලා නේද?

මඩොල් දූව, 1975 විතර තමයි කරන්නේ. ගැහැනු ළමයි 1977 විතර. පස්සේ කාලෙක මඩොල් දූව ටෙලියක් කළා, ගැහැනු ළමයි ටෙලි දෙකක් කළා. හැබැයි මිනිසුන්ගේ මතකයේ තියෙන්නේ මඩොල් දූව සහ ගැහැනු ළමයි කියන ෆිල්ම් දෙක. හේතුව මට තේරෙන්නේ නෑ. ඒ ඉතිහාස උරුමය අපිව තවමත් තරුණ කරලා තියාගෙන ඉන්නවා.

එක රැයකින් නළුවෙක් වුණ චරිතයක් ඔබ. ඒක ජීවිතේට විශාල ආස්වාදයක් රැුගෙන එන්න ඇති..

මම රත්නපුරේ ෆර්ගසන් හයිස්කූල් එකේ තුනේ පන්තියට වෙනකම් ඉගෙනගත්තා. සෙන්ට් ඇලෝසියස් එකේ අටේ පන්තියට එනකම් ඉගෙනගත්තා. ඒ කාලේ 7 පන්තියේදී තමයි ශිෂ්‍යත්වය තියෙන්නේ, ඒකෙන් පාස්වෙලා තමයි කොළඹ ආනන්දෙට එන්නේ. ඒ ගේ‍්‍රඞ් නයින්වලට. ආනන්දේ හොස්ටල් එකට එනකොට අපේ ගෙදරට ලයිට්වත් නෑ. මගේ ඩියුටිය තමයි හවසට ලාම්පු පත්තු කිරීම. මෙහාට ආවාම ලයිට් තියෙනවා. ඒකම ආස්වාදයක්. එහෙම ඉන්නකොට තමයි ෆිල්ම් එක සෙට් වෙන්නේ. මඩොල් දූව තිරගත කළ පළවෙනි දවසේ තමයි නළුවෙක් වෙන්නේ. එක රැුයින් අසාමාන්‍ය ජනප්‍රියත්වයක් ලැබුවා. මම ළමා නළුවෙක් විදිහට එනකොට ගාමිණි, විජය, ඔය නළු පරම්පරාවේ රවීන්ද්‍ර රන්දෙණිය යුගය. මට පස්සේ තමයි සනත් ගුණතිලක එන්නේ. එතකොට සිනමාව කඩාගෙන වැටෙමින් තිබෙන කාලේ. සැමරුම් මතක ගොන්නක් දරාගත්ත කාලයක් ඒක.

ඒ කාලේ නළුවෙක් කියන්නේ නළුවෙක් තමයි.

ගාමිණිලාගේ විජේලාගේ ජූනියර් කියන තත්ත්වයක් මට ආවා. ඒත් මට මේක මේන්ටේන් කරන්න බෑ. වාහනයක් නෑ. බස් එකේ යන්නේ. කොළඹ මට කියලා ගෙයක් නෑ. පස්සේ මෝටර් බයිසිකලයක් ගත්තා. එක රැුයක් එළිවෙනකොට වෙනස් වුණ කතාවක් මගේ ජීවිතේට තියෙන්නෙ. ජීවිතේ එතැන නැවතිලා තවමත් ඔහේ බලං ඉන්නවා.

රංගනය ඉගනගෙන එන්න  ඕනෑ වුණත් ඔබ ෆිල්ම්වලට කඩාගෙන වැටෙන චරිතයක්.

ඔව්.. මඩොල් දූවේදී මොකක්වත් එහෙම රංගනය ගැන මහන්සියක් වුණේ නෑ. දෙවැනි චිත‍්‍රපටය ‘ගැහැනු ළමයි’ කරනකොට ෆිල්ම් එකේ ප්‍රොඩියුසර්, ලෙස්ටර් පීරිස් මහත්තයා ඇවිත් සෙට් එකේ ඉන්නවා. ඔහු මට දවසක් කියනවා ‘අජිත්, තමුසෙට මඩොල් දූව ඇක්ට් කළා වගේ ලස්සනට ජීවිතේට ආයි ඇක්ට් කරන්න බෑ කියලා. තමුසේ මඩොල් දූව ඇක්ට් කරනකොට ඇක්ටින් දන්නේ නෑ. ඒ නිසා තමුසේ ඇක්ට් කළේ නෑ. දැන් තමුසේ ඇක්ට් කරනවා’ කියලා. මට එදා ඒක තේරුණේ නෑ. නමුත් මට ඒක අද හොඳට තේරෙනවා. ඇක්ට් කරන්නේ නැතුව චරිතයක් ඇතුළේ ජීවත්වෙන්නේ කොහොමද කියන එක ඉගෙනගනින් කියලා තමයි ඔහු එදා කිව්වේ. දිලිප් කුමාර්, මාලන් බැන්ඩ්‍රෝ, ඩස්ටින් හොප්මාන් වගේ නළුවන්ගේ ඇක්ට් එක නැචුරල් ඇක්ටින් කියලා කියන්නේ. ජයලත් මනෝරත්න, ටෝනි රණසිංහ වගේ අය සුවිශේෂ වුණේ වේදිකාව මත පවා ඔවුන්ට මේ ක‍්‍රමයට රඟපාන්න තිබුණ හැකියාව නිසා. නැචුරල් ඇක්ට් එකක් තමයි මොවුන්ගේ තිබුණේ. අපි ඉතිං මේ පුද්ගලයෝ ඇසුරු කළා. ඔවුන් සමග හිටියා. ඒ නිසාම ඔවුන්ගෙන් පෝෂණය වුණා.

බොහෝ දෙනෙක් වේදිකාවෙන් සිනමාවට එනකොට ඔබ සිනමාවෙන් වේදිකාවට යනවා.

සිනමාවෙන් පස්සේ තමයි මම වේදිකාවට ආවේ. එලිසබෙත් ටේ‍්‍රලර්, අල් පසීනෝ වගේ අය සිනමාවට පස්සේ වේදිකාවට ගියා. ෆිල්ම් එකක් කියන්නේ අධ්‍යක්ෂගේ මාධ්‍ය, අපි ලව්වා එකම දේ තුන් හතර පාරක් කරවගෙන, දහ පහළොස් පාරක් කෑලි කෑලි අරං ඩිරෙක්ටර් මැදිහත් වෙලා කපලා කොටලානේ මේක හදන්නේ. ඊට පස්සේ අපි රඟපාපු එක බලලා රසවිඳිනවා. නමුත් වේදිකාවේ ඒක කරන්න බෑ. හැබැයි අපිට පුළුවන් චරිතයක් වේදිකාව මත නිරූපණය කරන්න පටන්ගත්තාට පස්සේ ඒක නොනවත්වා එක දිගට කරන්න. ඒ නිසා වේදිකාව කියන්නේ නළුවාගේ මාධ්‍ය. ඩිරෙක්ටර් මොන ජාති දාලා කිව්වත් අපි කරන්නේ අපේ එක. අනික අද රඟපෑ එක නෙවෙයි හෙට රඟපාන්නේ. ඉතිං මේ අර්ථයෙන් වේදිකාව කියන්නේ හරිම සුවිශේෂ තැනක්. නළුවෙකුට රඟපෑමේ රහ විඳින්න පුළුවන් තැන තමයි වේදිකාව. ඒක මට දැනුණා. ඉතිං මම වේදිකාවට ආවා. මුල්ම යුගයේදී මම ටෝනි රණසිංහ සමග නාට්‍ය තුනක විතර රඟපෑවා. අපි අහලා තිබුණා 60 දශකයේදී ටෝනි කියන්නේ කවුද කියලා. ඔහු එවක වේදකාවේ හිටපු ප‍්‍රබලම රංගන පෞරුෂය. නීල් අලස්, මනෝරත්න, ජයශ‍්‍රී, දිද්දෙණිය ඇතුළු කණ්ඩායමේ නාට්‍ය බලලා ඔවුන් එක්ක රඟපාන්න තිබුණ ආසාව නිසා තමයි නාට්‍යවලට එකතුවුණේ.

මම රට ගියාට පස්සේ අම්මා බලන්න එනවා කියන පදනමින් දිගටම ලංකාවට ආවා. එහෙම එනකොට මම මනෝට කෝල් කරලා කියනවා, මම එනවා කියලා. එතකොට මනෝ කියනවා, ඔන්න 25 තියෙනවා ‘පුත‍්‍ර සමාගම’ කුරුණෑගල උඹට ඒක කරන්න පුළුවන්’ කියලා. ඊට පස්සේ අපි කළ නාට්‍ය ලිස්ටෙකක් දෙනවා. ඉතිං ආවොත් ෂෝ දෙකක් තුනක් කරලා තමයි යන්නේ. දැන් මනෝ නැතිවීමත් එක්ක මට එහෙම කියන්න කෙනෙකුත් නෑ. නැවත නාට්‍ය ගැන හිතන්න ඔළුව අස්සේ ආනන්දජනක හැඟීමක් ඇතිවෙන්නෙත් නෑ වගේ.

ටෝනි රණසිංහගේ රංගනයද, ජයලත් මනෝරත්නගේ රංගනයද ඔබගේ රංගන ජීවිතයට වැඩියෙන්ම බලපෑවේ.

ටෝනි අයියාට වැඩිය මනෝ සමීපයි. මොකද ටෝනි අයියා ජ්‍යෙෂ්ඨයෙක්. මනෝගේ රංගනය සෑහෙන්න බලපෑවා, නමුත් ටෝනි අයියා නිසා මම රංගනය ඉගෙනගත්තා. මට ආනන්ද වික‍්‍රමගේ අසනීප වුණ වෙලාවක, ටෝනි අයියා කතාකරලා කියනවා, නාට්‍ය දර්ශන තුනක් තියෙනවා උඹ කරන්න  ඕනෑ කියලා. ඒ විදිහට තමයි ‘වැනිසියේ වෙළෙන්දා’ නාට්‍යයේ උපප‍්‍රධාන චරිතයක් වන බැෂෑනෝ කියන චරිතය ලැබෙන්නේ. දෙබස් වුණත් හරිම අමාරුයි.

‘වෙල්මන් ටී වෙසෙයි අඟනක්, ඈ සුන්දරය, සුන්දරයි කියන වචනයට වඩා. විටෙක මම ඇගේ නෙතින් ලැබූවෙමි සුන්දරත්වයේ පණිවිඩය’ ඔය වගේ කටේ හුරුවට කියැවෙන ඩයලොග් නෙවෙයි. අමාරු රඟපෑමක් තමයි තිබුණේ. මම කොහොම හරි එක රැුයක් පුරුදුවෙලා කළා.

ටෝනි අයියා මෙතර්ඞ් ඇක්ටින් හොඳට ෆලෝ කළ කෙනෙක්. නිතරම කියන්නේ ‘උඹේ ඩයලොග් එක හරියට මුල ඉඳලා  හුරුබුහුටිව කියහංකෝ’ කියලා.  ටෝනි අයියාගේ ඩයලොග් හරිම පරිපූර්ණයි. ‘ඔයාට තේරෙන්නේ නෑ නිලූපා..’ හරි ලස්සනට කියනවා. ඩයලොග් ටික හරියට කිව්වාම රංගනය හරියට එයි කියලා තමයි ඔහු නිතරම කිව්වේ. අපි ඉතිං ඒවායින් ඉගෙනගත්තා. ටෝනි අයියාට ගෙදර ලොකු පුස්තකාලයක් තිබුණා. දවසක් මම ගෙදර ගිය වෙලාවක මාලන් බ‍්‍රැන්ඩෝගේ ජීවිත කතාව නිකං පෙරල පෙරලා හිටියා,  ඕක නියම පොත ගෙනිහින් බලලා ගෙනත් දෙන්න කියලා බලෙන් දුන්නා. මම ඉතිං බෑ කියන්න බැරිකමට අරගෙන ඇවිත් ගෙදර ඔහේ දාලා තිබ්බා. පස්සේ නාට්‍ය දර්ශනවලට ගියාම ‘උඹ කියෙව්වාද අර පොත, බලහං කෝ මැදහරියට යනකොට චාලි චැප්ලින් එක්ක කළ ෆිල්ම් එක ගැන තියෙනවා, මරු බං.’ කියනවා. අන්තිමට ඉතිං බේරෙන්නම බැරි තැන මලලසේකර ඩික්ෂනරිය එහෙම ළඟට අරගෙන කියවන්න පටන්ගත්තා. මම ඉවර වෙනකම් කියෝපු පළවෙනි පොත තමයි මාලන් බ‍්‍රැන්ඩෝගේ බයෝග‍්‍රැෆිය. ඒකත් කියෙව්වේ ටෝනි අයියාට උත්තර දෙන්න.

සෙල්ලක්කාර නළු ජීවිතේ අස්සේ රිංගලා ඉන්නේ නැතුව මනෝලා එක්ක එකතු වෙන්නේ..

1980 වැඩවර්ජනය එනවා, ජූලි කලබල එනවා, අපිට වැඩ නැතිවෙනවා, අපි නන්නත්තාර වෙලා ඉන්න වෙලාවක තමයි නීල් අලස් මුණගැහෙන්නේ. ඊට පස්සේ නිමල් ඒකනායක. අපි තීරණය කරනවා එකතුවෙලා නාට්‍යයක් කරමු කියලා. ඊට පස්සේ ස්ක‍්‍රිප්ට්ස් හොයනවා. ඒ අනුව තමයි අපේ කණ්ඩායමේ පළවෙනි නාට්‍ය විදියට ‘සිහින සාප්පුව’ එන්නේ.  ඕක කපිල කුමාර කාලිංග ලියලා තිබුණේ ‘සැම්සන්ගේ සම්ප‍්‍රාප්තිය’ කියලා. බීබීසී එකේ සිංහල සේවයේ හිටපු ප‍්‍රියත් ලියනගේ තමයි ඔය ස්ක‍්‍රිප්ට් එක අපිට ගෙනත් දුන්නේ. නිමල් ඒකනායක තමයි ‘සිහින සාප්පුව’ කියන නම යෝජනා කළේ. ඊට පස්සේ තමයි අපි මනෝරත්න එහෙම එකතුවෙලා ‘අසූවේ කණ්ඩායම’ හදන්නේ. පස්සේ මේ නාට්‍ය කණ්ඩායමේ නිල නොවන නායකයා වෙන්නේ මනෝ. ‘සිහින සාප්පුවෙන්’ තමයි මනෝ එක්ක වැඩ කරන්න පටන්ගත්තේ. ඊට පස්සේ ඉතිං රට යනකම් මේ කණ්ඩායම එක්ක වැඩකළා. රට ගියාට පස්සේ සැරින් සැරේ ලංකාවට ආ හැමවෙලාවෙම නාට්‍යයකට සම්බන්ධ වුණා.

ඉහළටම ගොඩනැඟුණ නළු ජීවිතයකට ඒ සඳළුතලයෙන් බිමට බහින්න පුළුවන්ද?

එක පැත්තකින් ඒක ජීවිතයේ ගත්ත මදාවි තීන්දුවක්. මාවෝගේ ප‍්‍රකට කියමනක් තියෙනවා ‘සිතන්නත් බය නොවන්න, කරන්නත් බය නොවන්න’ කියලා. ඒක ඒ විදිහට හිතලා ගත්ත තීන්දුවක්. මම ඒ දවස්වල රට යන්න  ඕනෑ කියනකොට මගේ සහෝදරයාත් හිටියේ කැනඩාවේ. අපේ අනික් රට හිටපු යාලූවොත් ඇහුවේ උඹට මෙහේ ඇවිත් මේවා කරන්න පුළුවන්ද කියලා. මොකද සෑහෙන්න වැඩ කරන්න  ඕනෑ. මම දැනුත් සෑහෙන්න වැඩ කරනවා. මම එහෙම වැඩ කරනකොට, තඩි පෙට්ටි එහෙම උස්සනකොට මම කියනවා, ලංකාවේ හිටිය ලස්සනම ගෑනු අතගාපු අත්දෙකක් බං මේක කියලා.

ඒ කාලේ සිනමාවේ බේසික් එකක් තිබුණා. චිත‍්‍රපටියකට අපි සම්බන්ධ වුණාම ටේලර් කෙනෙක් ඇවිත් අපේ මෙෂමන්ට් ගන්නවා. නැත්තං අහවල් තැනට ගිහිං මෙෂමන්ට් දෙන්න කියනවා. ඔය විජය කුමාරතුංග, ගාමිණි ෆොන්සේකා වගේ අයගේ නම් මෙෂමන්ට් දන්න ටේලර්ලා ඉන්නවා. විජේ ගන්න ෆිල්ම් එකක් නම්, ‘කොටුවේ ෂෙල්ටන්ට කියන්න ඇඳුම් ටික මහලා දෙන්න’ කියනවා. ටෙල් දිස් බගර්, හී නෝ වට්ටුඩූ කියලා තමයි කියන්නේ. ෂූටින් ගියාම රෙස්ට් හවුස් එකක තමයි නවතින්නේ. හවසට ඉතිං පාටි. ප‍්‍රධාන නළුවාගේ ඉඳලා ලයිට් බෝයි දක්වා, පිට නම් ඉන්නේ දවසට සිගරැුට් පැකට් දෙකක් දෙනවා. මේ විදිහට බේසික් ලෙවල් එකක් තිබුණා. විනෝදයි. ලොකූවට සල්ලියක් තිබුණා නෙවෙයි, නමුත් නළුවෙක් කියලා සන්තෝෂයෙන් යන්න පුළුවන් මට්ටමට එදා මේ කර්මාන්තය ගොඩනැඟිලා තිබුණා. ටෙලිනාට්‍ය එන්න පටන් ගැනීමත් සමග මේක ක‍්‍රමයෙන් නැතිවෙන්න වුණා. ඉතිං සිනමාවේ හිටපු අපි වගේ බොහෝ දෙනෙකුට මේක ඔරොත්තු නොදෙන විශාල පල්ලම් බැසීමක් වුණා. නවතින තැන් බොහොම සවුත්තු වුණා. ආර්ට් ඩිරෙක්ටර්ලා අපිට කියන්න පටන්ගත්තා ‘අයියා බලමුද පොඞ්ඩක් මොනවද තියෙන ඇඳුම් කියලා.’ එතකොට මම කියනවා මේ ලොකේෂන් එකට අඳින්න ඇඳුමක් දෙකක් ගෙනවා එච්චරයි කියලා. එහෙම තමයි මට රියලයිස් වෙන්නේ ෆිල්ම් එකට නැත්තං ටෙලිනාට්‍යයට අඳින්නත් අපිම ඇඳුම් ගේන්න  ඕනෑ කියලා. කන්ටිනියුටි එහෙම බලන්න ගියාම  ඕක මහා වාතයක්. සමහර දවසක ආර්ට් ඩිරෙක්ටර් අහනවා අයියේ ඔයා අර මාසෙකට කලින් ඇන්ද චූටි මල් කමිසේ කෝ, ඒක  ඕනෑ කියලා. එතකොට ඒක ගෙනල්ලා නෑ. කෑමබීම පිළිවෙළක් නැති වෙනවා. සිගරැුට් දෙන්නේ නෑ. ඊළඟට, ‘පෙන්නුවාට පස්සේ ගෙවන්නේ’ කියලා, ‘ආෆ්ටර් රිලීස්’ කියලා කුණුහරුපයක් ආවා. ඉතිං මේ විදිහට ඉන්ඩස්ටි‍්‍ර එක කඩාගෙන වැටෙනකොට මම තීරණය කළා, අනේ නළුවෙක් වෙනවා නම් මෙහෙම වෙන්න බෑ කියලා. මුට්ට කරගහන රස්සාව වෙනයි නළුකම වෙනයි. ඇෙඟ්පතේ හයිය තියෙන කාලේ ආර්ථිකය හදාගන්න  ඕනෑ, ජීවිතය ඉස්සරහට තල්ලූකරගෙන යන්න කියලා රට යන්න තීරණය කළා.

සුමියුරු නළු ජීවිතය අස්සේ අසම්මත දේශපාලකයෙක් චින්තකයෙක් හිටියා නේද? කොහොමද ඒ දේශපාලන ශික්ෂණය එන්නේ.

අපි කාලයට වඩා ඉදිරියෙන් හිටපු මිනිස්සු. අපිව ඉන්ෆ්ලූවෙන්ස් කළ අය හිටියා. අපි දේශපාලනයේදී කොන්දේසි විරහිතව ජාතිවාදයට විරුද්ධ වුණා. ඒක එදත් එහෙමයි අදත් එහෙමයි. මගේ ජීවිතේට ලොකු බලපෑමක් වුණා ගාමිණි ෆොන්සේකාගේ චරිතය. ඔහු දිගටම ජාතිවාදයට විරුද්ධව හිටපු කෙනෙක්. ඊළඟට මහාචාර්ය සුචරිත ගම්ලත්. නන්දා මාලනීට දෙන්නම් බැටේ විචාරය දුන්න ‘සත්‍යයේ ගීතය’ සම්මන්ත‍්‍රණය අහගෙන හිටපු කෙනෙක් මම. ඒ සම්මන්ත‍්‍රණය අහන්න ඇතුළට ගිය මම නෙවෙයි එළියට ආවේ. සත්‍යයේ ගීතයට අපිත් ඒ කාලේ ත‍්‍රිල්වෙලා හිටියේ. ‘කඩුවක් අවැසි තැන කඩුවක් ගෙන නැගෙනු, මුගුරක් අවැසි තැන මුඟුරක් ගෙන නැගෙනු, සංග‍්‍රාමයට නවගුණ වැල ගෙන නොයනු, සංග‍්‍රාමයෙන් පසු නවගුණවැල ගයනු… ගහන වෙලාවට ගහලා දාන්න පස්සේ භාවනා කරමු කියලා කිව්වේ. එතකොට අපිත් මේක හරියි කියලා පිළිඅරගෙන තිබුණේ. සුචරිත ගම්ලත් මහාචාර්යතුමා ඇවිත් කිව්වේ, නන්දා මාලනිය අපේ ගායිකාවක්, අපේ පිලේ ගායිකාවක්, අපේ පන්තියේ ගායිකාවක්, උන්ගේ වේදිකා මත ගීගයන්නට නොයන ගායිකාවක්, හැබැයි නන්දාගේ මුවගට නඟන මේ වදන්වැල් සේවය කරන්නේ කාටද කියලා. ඔහු එදා ඉඟිකරපු බොහෝ දේවල් පහුගිය යුද්ධයේදී සිද්ධ වුණා. මේවා අපේ ජීවිතවලට තදින්ම බලපෑවා.

මම බඳිනකොට හසන් තමයි මගේ බෙස්ට්මන්. ඒ කාලේ හැටියට ඒක ලොකු කේස් එකක්. මුස්ලිම් කෙනෙක් බෙස්ට්මන් කර ගැනීම. හැබැයි මම ඒක කළා. අපි දෙන්නා හොලිඬේ ඉන් එකේ තිබුණ මඟුල් ගෙදරටත් ගියේ ෂොට් එකක් දාලා. කසාද බඳින්න කලිින් නන්නත්තාරවාදී ආතල්ම ජීවිතයක් තමයි ගත කළේ. මිනිස්සුන්ට කැත වැඩ කරන්නේ නැතිව උපරිම විනෝදකාමී ජීවිතයක් ගතකළා. ලංකාවේ දැන් ඉන්නේ මානසික රෝගීන්නේ. භික්ෂූන් තමයි අන්තිම නරක. එළිපිට ලෞකික ජීවිතයක් ගතකරන්න බැරි වීමේ ඇරියස් එක තමයි ඔවුන් මේ කවර් කරමින් ඉන්නේ. දැන් බලන්නකෝ ඔය ලොකු නම් තියෙන හාමුදුරුවරු බණ කියනවා කියලා කරන්නෙම ගෑනුන්ට අපහාස කරන එකනේ. සිනමාවේ ඒ කාලේත් ලස්සන කෙල්ලෝ හිටියා. උන්ගේ පස්සෙන් මුදලාලිලා ආවා. අන්තිමට කොහොමහරි කරලා සෞභාග්‍යවත් පිරිමියෙක් හොයාගෙන කසාද බැඳලා ලස්සනට ජීවත්වුණා. හැබැයි ලිංගික බැඳීම්, ආදර බැඳීම් මැජික් කරගෙන කෑගැහුවේ නෑ. ඒවා හරි ලස්සන සම්බන්ධතා.

දැන් බලන්නකෝ මහින්ද රාජපක්ෂ අමතන්නේ ජනතාවට නෙවෙයිනේ. අපේ හාමුදුරුවනේ කියලනේ කතාව පටන්ගන්නේ. හාමුදුරුවන්ට තමයි කතාකරන්නේ. මේකෙන් ගොඩනැෙඟන්නේ අමු විකෘතියක්. ඇමරිකාව ගත්තත් කැනඩාව ගත්තත් ආගම තියෙනවා. හැබැයි දේශපාලන නායකයෝ ඇවිත් ආගම කියවන්නේ නෑනේ. දැන් අපේ දේශපාලකයෝ බණ කියනවා. හාමුදුරුවරු ජාතික ප‍්‍රශ්නය විසඳන්නේ කෙසේද කියලා දේශපාලනය කරනවා.

අද ලංකාවේ මිනිස්සු උදේ පාන්දර ඉඳලා සල්ලි හොයන්න මහන්සි වෙනවා. හැබැයි සල්ලි හොයන්න මහන්සි වෙන්නේ නිෂ්පාදනයක් කරලාද? නෑ, ත‍්‍රීවිලර් එකක් දුවලා. මොනවා හරි කෑමක් ඩිලිවර් කරලා. බ්‍රෝකර් වැඩක් කරලා, ටැක්සියක් හයර් කරලා. කාගේ හරි අතේ තියෙන සල්ලියක් අරං ජීවිතේ ගැටගහගන්න තමයි බලන්නේ. මේවා ගැන අපිට කිසිම ගානක් නෑ. අපේ නායකයෝ හැවෝම අවුට් ඬේටඞ් මිනිස්සු.

1970 දශකයේ හිටපු ජනප‍්‍රිය නළුවා 1980 දශකය වෙනකොට දේශපාලනයට එනවා. ඒ විජේ කුමාරතුංග සමග.

1982 ජනාධිපතිවරණය වෙලාවේ හෙක්ටර් කොබ්බෑකඩුවගේ ජනාධිපතිවරණ කැම්පේන් එකට තමයි මම මුලින්ම සම්බන්ධ වෙන්නේ. එතකොට මම වාමාංශිකයෙක්. යූඑන්පී ආණ්ඩුව කාලේ ගොඩනැගිලි ද්‍රව්‍ය සංස්ථාවේ අවුරුදු හතරක් වැඩ කළා. ඒක ඇතුළේ කොමියුනිස්ට් පක්ෂයේ ගොඩක් කට්ටිය හිටියා. මොකද යූඑන්පී එක එන්න කලින් ගොඩනැගිලි ද්‍රව්‍ය සංස්ථාව තිබුණේ පීටර් කේනමන් යටතේ. ඉතිං මම ‘ඇත්ත’ පත්තරේ කියවන්න පටන් ගත්තා. මාධ්‍යවේදී සිරි කහවල මහත්තයා තමයි මාව කැම්පේන් එකට සම්බන්ධ කළේ. විජේ එක්ක මට පුද්ගලිකව ලොකූ සම්බන්ධයක් තිබිලා නෙවෙයි මම මහජන පක්ෂයට ගියේ. හැබැයි පස්සේ අපි දෙන්නා අතර ලොකු බැඳීමක් ඇතිවෙනවා. මගේ වෙඩින් එකට අත්සන් කළෙත් විජේ. විජේ අයියා මුලින් හිතන්න නැතුව ඇති මම වගේ එකෙක් එයා එක්ක මෙච්චර දුරක් එයි කියලා. 13 වැනි ව්‍යවස්ථා සංශෝධන ප‍්‍රශ්නය ගැන විජේ දරපු ස්ථාවරේ එක්ක මහජන පක්ෂය ලොකු බෙදීමකට ගියා. වීඩබ්ලිව් කුලරත්න, ටීබී ඉලංගරත්න, කරුණාසේන ජයලත් වගේ අය කැඩිලා ගියා. අපි විජේ එක්කම හිටියා. අපි ජාතික ප‍්‍රශ්නය ගැන විජේ අයියාගේ සෘජු ස්ථාවරයට ගරු කළා. ඒක අනුමත කළා.

දැන් ඔබ ජීවත්වෙන්නේ කැනඩාවේ. නළුකම ශාරීරිකව අතහැරියත් ඒක මනසින් අතාරින්න අමාරු ඇති.

මම දැන් විශාල වශයෙන් ෆිල්ම් බලනවා. ඩස්ටින් හොප්මාන් වගේ නළුවෝ  පිස්සුවෙන් වගේ ෆලෝ කරනවා. ජැක් නිලක්සන්ටත් මම ආසක්තයි. ඔහුට හරි තද රංගනයක් තියෙන්නේ.  ඕවර්ඇක්ටින් තමයි කරන්නේ. හැබැයි ඔහුගේ රංගන පෞරුෂය ඒක වහගන්නවා. අපේ ජේඑච් ජයවර්ධනත් ඇක්ට් කළේ එහෙමයි. හැබැයි ඔහුගේ රංගන පෞරුෂය නිසා ඒක ප‍්‍රශ්නයක් වුණේ නෑ. අල් පචීනෝටත් මම කැමතියි. මේ ළඟදී රිලීස් වුණ ‘අයිරිෂ්මන්’ ෆිල්ම් එක මරු. ඩස්ටින් හොප්මාන්ගේ රංගනය  හයිය නෑ. හැබැයි කොතනකවත් ඔහුව පෙනෙන්නේ නෑ. අපේ ජීවිත අපිට විසඳන්න බැරි මොකද්දෝ තැනක හිරවෙලා. ඒත් මට මේ ෆිල්ම් පිස්සුව නිසා වයසට යෑම දැනෙන්නේ නෑ. මගෙ  පුතා තමයි, ‘ස්ලෝඩවුන් වෙන්න, දැන් තාත්තාට වයසයි’ කියන්නේ.

මේ වයසත් එක්ක විවාහයේ ආපස්සට ගියොත්.

අවුරුදු 34ක් විවාහයට. ඒක පොඩි ක‍්‍රීඩාවක්. ඒක ඇත්ත රංගනයක්. පවුල කියන නාටකයේ අපිට කොටසක් තියෙනවා රඟන්න. ඒ කොටස කරන්නම  ඕනෑ. මට නෝනා මහත්තයාගෙන් බැනුම් අහන්නත් වෙයි, මේක දැක්කොත් එහෙම. දැන් මගේ නෝනා දවස් දෙකක් උදේ හතේ ඉඳලා ? 11 වෙනකම් වැඩ කරනවා. මම දන්නවා ඒක එයාට දරන්න අමාරුයි කියලා. ? 11 වෙනකොට මමත් වැඩකරලා හොඳටම හෙම්බත්වෙලා ඇවිල්ලා තමයි ගෙදර ඉන්නේ. හැබැයි එයා ? 11ට ගෙදර එනකොට ඉතිං මම ඉස්සරහට ගිහිං ජැකට් එක ගලෝලා, බෑග් එක අරන් තියලා කෑම ටික රත්කරලා, උදව්වක් දෙනවා. එතකොට එයාගේ අර ලෙඩ ටික සේරම සනීප වෙනවා. ඒක බොරු රංගනයක් නෙවෙයි. ආදරේ හිතේ තියාගෙන ඉඳලා වැඩක් නෑ. ඒක දැනෙන්න  ඕනෑ.

මෙහේ ලස්සනම නිළියෝ ස්පර්ශ කරපු දෑත් කැනඩාවට ගියාම සෑහෙන්න වෙහෙසෙනවා..

එහේ කළේ මොකද්ද කියලා අහලාවත් වැඩක් නෑ. අතට අහුවුණ එකක් කරනවා. රට යන කවුරුත් එහෙමයි. එහේ මම යූපිඑස් කියන කොම්පැනියේ ස්ථිර රැුකියාවක් කරනවා. ඊට අමතරව ගිම්හාන කාලෙට ෆිල්ම් ප්‍රොඩක්ෂන් වැඩ ආවාම ඒවායේ වැඩ කරනවා. මගේ වයිෆ් නම් හොඳ චෙෆ් කෙනෙක්. අපි ඉතිං එහෙම වැඩ කරලා තමයි ජීවත් වෙන්නේ. මගේ පුතා ආණ්ඩුවේ හොඳ රස්සාවක් කරනවා. තව අවුරුදු තුනක් හෝ හතරක් යනකොට මට විශ‍්‍රාම යන්න පුළුවන්. මට එහෙම ජීවිතේ ගෝල් තිබුණේ නෑ. නරුමවාදයට කැමති මිනිහෙක් මම. මම ස්කොල් එකකින් ආනන්දෙට ආවාට උසස් පෙළ ගොඩදාගත්තේ නෑ. අපි නාට්‍යයකට ගිය හැම නයිට් එකක්ම ජීවන අත්දැකීමක්. ඒ අත්දැකීම්වල රහ ජීවිතේ අස්සේ තවම තියෙනවා. මම සල්ලිකාරයෙක් වෙන්න සූර නැහැ.

ඉතිං හුළඟත් එක්ක ආවා හුළඟත් එක්ක ගියා. ආගමික කටයුතු නම් මගේ නමට කරන්න එපා කියලා තමයි මම කියලා තියෙන්නේ. ඉස්සර නම් කරටි කැඩෙන්න ගැහුවා. දැන් මේ මැචුවර් වීම එක්ක ආතල් තැනකට යන්න ගොඩාක් බොන්න  ඕනෑ නෑ. සිහින සාප්පුව නාට්‍යයට ඒ කාලේ අපි කිව්වේ බීම සාප්පුව කියලා. පහුගිය කාලෙම ලංකාවට ආවේ අම්මා නිසා. අනික එහෙම ආවාම පුත‍්‍ර සමාගම, මායාදේවි වගේ නාට්‍යවල රඟපාන්න තියෙන්න තියෙන ආසාව. දැන් මනෝ නැති නිසා ඒ ආශාවත් නෑ. අනික ළඟදී අම්මා නැතිවුණ නිසා දැන් ඒ අවශ්‍යතාවත් නෑ. ඉතිං ඉස්සරහට එයිද නොඑයිද කියන්න බෑ.

ළඟදි අම්මා නැතිවුණා.. හැබැයි ඔබ සිටියේ ඇයගෙන් බොහෝ දුර..

අපේ අම්මා, හරි කලහකාරි ගෝරි දාගන්න දඩබ්බර චරිතයක්. අමු වලි කේස් එකක්. ඒ නිසා එයා ගැන ඔය ලස්සන ගුණ ගී මතක් වෙන්නේ නෑ. නමුත් 1930-40 කාලේ හිටපු අමුතු චරිතයක්. හරි පුපුරනසුලූ රැුඩිකල් ස්වභාවයක් ඒ චරිතය අස්සේ තිබුණා. හැබැයි ඉතිං බොහෝම දැඩි කොන්සෙවේටිව් පිරිමියෙකුගේ බිරිඳක් වුණාම ඒ ගති ඉබේම සැඟවුණා. මම ළඟ මේ තියෙන නරුමවාදී ගතිය ඇයගෙන් මට ලැබුණ එකක් කියලා තමයි මට හැමවෙලාවෙම හිතෙන්නේ. අම්මා සෑහෙන්න කාලයක් ලෙඩවෙලා හිටියා. ඉතිං එයා නැතිවුණාම වෙල්ඩන් කියලා තමයි අපි කිව්වේ. මේ කාලේ මල්ලී තමයි ළඟ ඉඳලා සේරම කළේ.