කොරෝනාවයිරසය නිසා, චීන ජාතිකයන් ප‍්‍රතික්‍ෂෙප කිරීම දැන් රට පුරා සිදු වෙයි. ඔවුන් පොදු ප‍්‍රවාහන සේවාවකට නංවා ගන්නට වත්, කඩසාප්පුවකට වැද්දා ගන්නට වත්, හෝටලයක නවාතැන් දෙන්නට වත් කැමති කිසිවෙක් නැත. හාස්‍යයට කාරණය නම්, මීට අවුරුදු තුන හතරකට පෙර ලංකාවට පැමිණ පදිංචි වූ චීන ජාතිකයන්ටත්, චීන ජාතිකයන් හා සමාන රූපය ඇති හොංකොං හා කොරියානු වැසියන්ටත් ඒ ඛේදවාචකයට ම මුහුණ පාන්නට සිදු වීමයි. තත්ත්වය කෙතරම් බැ?රුම් ද කියනවා නම්, තමන්ගේ ජනතාවට ලංකාව තුළ දී සලකන ආකාරය ගැන සිය කනස්සල්ල මාධ්‍ය නිවේදනයක් හරහා ප‍්‍රකාශ කරන්නට ලංකාවේ චීන තානාපතිවරයාට ද සිදු විය. ලංකාවට බැරි අමාරුකම් ඇති වුණු විට අප උදව් කෙළේ යම් සේ ද, අපටත් අමාරුවක් ඇති වුණු විට ලංකාව යහපත් ලෙස සලකනු ඇතැ’යි චීන තානාපතිවරයා විශ්වාසය පළ කෙළේ ය. ‘වයිරසය කවදා හෝ පරදිනු ඇත. ඉන් එහා පවතින්නේ අප අතර ඇති හොඳහිත පමණක් යැ’යි ඔහු කියා තිබේ.
මීට පෙර, 2019 අපේ‍්‍රල් 21 වැනි දා, පාස්කු බෝම්බ ප‍්‍රහාරයෙන් පසු ව, මුස්ලිම් ජාතිකයන්ට අප සැලකුවේ ද මේ ආකාරයෙන් ම ය. ඔවුන්ගේ මුහුණ වත් නොබලන තත්ත්වයක් ඇති කර ගනිමින්, මුස්ලිම් වෙළෙඳසැල් වර්ජනය කරන්නට ද, රෝහල් වැනි පොදු ස්ථානවල දී පවා ඔවුන් අපමණ හිරිහැරයට හා අවමානයට පත් කරන්නට ද බොහෝ දෙනා නොපැකිළ ව ඉදිරිපත් වූහ. ඊයේ පෙරේදා, වත්තල ආර්පිකෝ සුපිරි වෙළඳසලේ සිදුවූවක් යැයි සංසරණය වන වීඩියෝව සත්‍යයක් නම්, අප තවමත් ඒ විනාශයේ ඉතුරුබිතුරු බදා ගෙන ම කල් ගෙවන්නට රුසියෝ ය. බොහෝදෙනා අදත් ‘ප‍්‍රශ්න කරන්නේ’, එහි එන මුස්ලිම් තරුණිය සිය ඇඳුම ඇඳීමට ඇති අයිතිය ගැන පෙනීසිටීම ගැන මිස, ඇය අවමානයට පත් කර, අනවසරයෙන් ඇගේ රූපය ද සමාජ මාධ්‍යයට එක් කළ අශ්ලීල පුද්ගලයාගේ නීති විරෝධී හා සදාචාර විරෝධී හැසිරීම ගැන නොවේ.
මේ බැහැර කිරීම, මුස්ලිම් ජනතාවට එරෙහි ව එල්ල වන්නට පෙර එල්ල වූයේ දමිළ ජනතාවට ය. මෙපරිදි ම සමස්ත දමිළ ජනතාව ම දෙස සැකයෙන්, බියෙන් බලන්නටත්, හැකි සෑම අවස්ථාවක ම ඔවුන් පිටු දකින්නටත් පෙළඹුණු ඉතිහාසයක් අපට තිබේ.
සිංහල ජනතාව පමණක් නොවේ. උතුරේ පදිංචි ව සිටි මුස්ලිම් ජනතාවට, පැය විසි හතරක් ඇතුළත සිය සබ්බසකලමනාව ම පොදි බැඳ ගෙන පලා යන්නට යැයි එල්ටීටීඊ සංවිධානය නියම කරන විට ක්රියාත්මක වුණේ ද ඒ බැහැර කිරීමේ හුරුපුරුද්ද ම ය. සිංහල ජනතාවට එරෙහි ව ඒ සැකය ම, බැහැර කිරීම ම, ඔවුන් වෙතින් මුදා හැරිණ. ඒ මෑත අතීතයයි.
දමිළ ජනතාව මේ රටේ කොටසක් නොවේයැ’යි තවත් වටයකින් සිතන්නට පොළඹවමින් හැත්තෑ දෙවැනි නිදහස් සමරුවේ දී ජාතික ගීය සිංහල භාෂාවෙන් පමණක් ගයන ලදි. ජාතික සමගිය පිළිබඳ ව්‍යාජ ප‍්‍රතිරූපයක් මවනු පිණිස, ජනවාර්ගික අනන්‍යතාව පෙන්වන පරිදි දරුවන් ඊට එකතු කර ගෙන තිබුණි. ඒ වනාහි, ප‍්‍රශ්නය වැරදි පැත්තෙන් අල්ලා ගත් උපදේශකයන් විසින් ආණ්ඩුවට දෙන ලද අනාගත විනාශකාරී සැලැස්මකි.
‘සිංහලෙන් පමණක් ජාතික ගීය ගැයුවා නොවැ. දැන් සිදුවුණු කලබැගෑනිය කුමක්දැ’යි දැන් කිසිවකු ඇසිය හැකි ය. ඇත්ත. වහා ම ඇති විය හැකි කලබැගෑනියක් නම් නැත. එහෙත්, 1983න් පසු පුපුරා ගියේ ඊට දශක තුනකට පමණ පෙර ගිනිපුළිඟුවක් ලෙස උද්දීපනය වුණ අර්බුදයක් බව මේ මොහොතේ, අනතුරු අඟවමින් සටහන් කිරීම වටියි.
ගෝඨාභය රාජපක්‍ෂ මහතාගේ ආණ්ඩුව ඉදිරියේ කිසි ම අභියෝගයක් තිබුණේ නැත. කළ යුතු ව තිබුණේ, පරණ අවුරුද්දේ නිදහස් සමරුවේ න්‍යාය පත‍්‍රය ගෙන මේ අවුරුද්දට ද එය ක්රියාත්මක කිරීම ය. එහි අවසානයේ, ‘ජාතික ගීය දමිළ භාෂාවෙන්’ යන්න සඳහන් ව තිබෙන්නට ඇත. එහෙත්, ආණ්ඩුව ඒ සරල පිළිගැනීම කෙළේ නැත. ඒ වෙනුවට, අනාගතයේ විපාක දිය හැකි අවදානම් සහගත තීන්දුවක් ගත්තේ ය.
දැන් සිංහල ජාතිකවාදීන්ට ජය පැන් බොන්නට හැකි ය. ගෝඨාභය රාජපක්‍ෂ වැනි ඍජු නායකයකු පැතූ අයට සතුටු වන්නට හැකි ය. එහෙත්, අද බොන ජයපැන් හා විඳින සතුට කවරාකාරදැ’යි ඇත්තට ම තීරණය කරනු ඇත්තේ අනාගතය විසිනි. සිංහල පමණක් රාජ්‍ය භාෂාව කළ හා චෙල්වනායගම් සමග ගිවිසුම ඉරා දැමූ බණ්ඩාරනායක, එවැනි ම ගිවිසුමක් නොසලකා හළ ඩඞ්ලි සේනානායක, 1977 දී පොලිසියට නිවාඩු දී මහා විනාශයක් මුදා හළ ජේආර් ජයවර්ධන යනාදින්ට ලංකා ඉතිහාසයේ හිමි තැන නැවතත් වෙනත් පුද්ගලයන්ගෙන් පිරෙනු ඇත.
තමා, තමාට ඡුන්දය දුන් ජනතාවගේ පමණක් නොව, මුළු රටේ ම ජනතාවගේ ජනාධිපති යැයි ගෝඨාභය රාජපක්‍ෂ ජනාධිපතිවරයා කියද්දීත්, දමිළ මිනිසුන් මෙතෙක් කල් ලද සහනදායී හැඟීමක්, මේ රට මගේත් ය යන අයිතිකාර හැඟීමක්, නැති කර දමන්නට සැලසුම් කළෝ කවරහු ද? පරණ කැත, විනාශකාරී පුරුද්ද අතහැර ගන්නට ඔවුන්ට නොහැකි වුණේ ඇයි?x
