ජනාධිපති ගෝඨාභය රාජපක්ෂ අවසන් වරට සොයා බැලීම කර තිබුණේ කොළඹ ජාතික රෝහලට ගොස්ය. එහිදී මෝටර් රථ ලියාපදිංචි කිරීමේ දෙපාර්තමේන්තුවේ වේරහැර කාර්යාලයේදී තරම් මහජන පීඩා පිළිබඳ ඔහුට අසන්නට, දකින්නට ලැබී නැති සේය. මන්ද මාධ්‍ය එම ගමන පිළිබඳ මිස ඉන් එහා ඒ ආකාරයේ කිසිවක් වාර්තා නොකළ නිසාය.
දකුණු කොළඹ රෝහල හෙවත් කළුබෝවිල ශික්ෂණ රෝහල වෙත නොගියත් ඒ අසලින් යනවිට ජනාධිපතිවරයාට දැකගන්නට ලැබී තිබුණේ මහජන පීඩාවන් පිළිබඳවය. ඒ රෝගීන් බැලීම සඳහා පැමිණි ජනතාව අව්වේ පෝලිම් ගැසී සිටි ආකාරයය. මෙය කළුබෝවිල රෝහලට පමණක් නොව රටේ ඕනෑම රජයේ රෝහලක පොදු තත්වයකි. පෞද්ගලික රෝහල්වල මෙන් නොව රජයේ රෝහල්වල රෝගීන් බැලීමට නිසි වෙලාවක් තිබේ. එතෙක් රෝගීන් බැලීමට ආ අයට ගේට්ටු විවර වන්නේ නැත. එය රජයේ රෝහලකට රෝගීන් බැලීම සඳහා ගොස් ඇති අයත්, රජයේ රෝහල්වලින් ප‍්‍රතිකාර ලබා ඇති අයත්, අඩුම තරමේ රජයේ රෝහලක් අසලින් ගමන් කර ඇති අයත් දන්නා කාරණයකි.
මෝටර් රථ ප‍්‍රවාහන දෙපාර්තමේන්තුවේ වේවා, රජයේ රෝහලක වේවා, නැතහොත් රජයේ වෙනත් ආයතනයක වේවා ඇති ප‍්‍රශ්න හා මහජන පීඩා ආදිය ගැන දැනගැනීමට ජනාධිපතිවරයෙකුට එම ස්ථාන වෙත යා යුතුද යන ප‍්‍රශ්නය මෙහිදී මතුවේ.
පැරණි රජ කාලයේ රජවරුන් සිය වැසියන්ගේ ප‍්‍රශ්න දැනගැනීම සඳහාත් රජු ගැන ඇති අදහස දැන ගැනීම සඳහාත් වෙස්වලාගෙන ජනතාව අතරට ගිය බව කියැවේ. එය එම කාලයට අනුව නම් සාධාරණය කළ හැකිය. රජුට තොරතුරු ආවේ ඔහු පත්කර ඇති රාජ්‍ය සභා නියෝජිතයන්ගෙන් පමණක් වීම එයට හේතුවය. රාජ්‍ය සභා නියෝජිතයන් අවශ්‍ය තොරතුරු රජුට සන්නිවේදනය නොකරනවා යැයි උපකල්පනය කරමින් රජු එසේ තමාම වෙස් වලාගෙන ගියා වෙන්නට පුළුවන.
එහෙත් අද ඇත්තේ තොරතුරු ලෝකයකි. තමාගේ අමාත්‍ය මණ්ඩලයද නිලධාරීන්ද තොරතුරු සැඟවුවා යැයි සිතුවත් ජනාධිපතිවරයෙකුට එම තොරතුරු දැන ගැනීමේ ඕනෑ තරම් මාර්ග විවෘතව පවතී. ජනමාධ්‍ය හා සමාජ මාධ්‍ය ඒ අතරින් ප‍්‍රධානය. එසේම මහජනයාගෙන් ඍජුව ලැබෙන පැමිණිලි හා දැනුම්දීම්ද ඊට පාදක කරගත හැකිය.
රට හැදීමට යැයි කියා ජනාධිපතිවරයා රාජ්‍ය ආයතනවලට මේ ආකාරයට කඩා පනින නිරීක්ෂණවලට ගියහොත් ඔහුට වසරේ සෑම දිනකම එක් රාජ්‍ය ආයතනයකට යන්නට සිදුවනු ඇත. මන්ද රාජ්‍ය ආයතන තුන්සියයකට වැඩි ගණනක් තිබෙන බැවින්ය.
මේ රාජ්‍ය ආයතන ජනාධිපතිවරයා අමාත්‍යාංශ විෂයන් වෙන්කිරීම යටතේ එක් එක් අමාත්‍යවරුන්ට පවරා ඇත්තේ ඒවාහි කටයුතු පරීක්ෂා කර නිසි පරිදි සිදුකිරීම සඳහාය.
ජනාධිපතිවරයාම එම රාජ්‍ය ආයතනවලට ගොස් ඒවාට උපදෙස් දෙන්නට පටන් ගතහොත් කැබිනට් අමාත්‍යවරුන්, රාජ්‍ය අමාත්‍යවරුන් හා නියෝජ්‍ය අමාත්‍යවරුන් වැඩක් නැතිවනු ඇත.
ජනාධිපතිවරයා කළ යුත්තේ අමාත්‍යවරුන්ගේ කටයුතු අධීක්ෂණය කරමින් අවශ්‍ය අවස්ථාවල ඔවුන්ට උපදෙස් ලබාදීමය. රාජ්‍ය ආයතනයක මහජන පීඩාවන් පිළිබඳ හෝ වෙනත් යම් කරුණක් පිළිබඳ තොරතුරු තිබේ නම් එකී විෂයභාර අමාත්‍යවරයා කැඳවා එම තත්වයන් නිවැරදි කිරීම සඳහා කටයුතු කරන ලෙස උපදෙස් ලබාදීමය. නැතිනම් විධාන ලබාදීමය.
මෙවැනි සිදුවීම් අපට පෙන්නුම් කරන්නේ මහජනතාවගේ ඡුන්දයෙන් තේරී පත්වන ජනාධිපතිවරයා වේවා, පාර්ලිමේන්තු මන්ත්රීවරුන් වේවා, වෙනත් යම් මහජන නියෝජිතයන් වේවා ඔවුන්ගේ කාර්යභාරය හරිහැටි හඳුනා නොගැනීමක් ලෙසය.
රටේ ජනාධිපතිවරයාට මහජනයා සිය පරමාධිපත්‍යය බලය යම් කාලයකට ලබා දෙන්නේ රටේ විධායකය ක‍්‍රියාත්මක කිරීම සඳහාය. එම විධායකයට අයත් කාර්යයන් ආණ්ඩුක‍්‍රම ව්‍යවස්ථාවේ පැහැදිලිවම සඳහන් කර තිබේ. එහෙත් ජනාධිපතිවරුන් කරන්නේ වගකීම් පැවරුණ එම කාර්යද යන්න විවාදාපන්නය.
පාර්ලිමේන්තුව ගත් කලද මෙම තත්වයේ වෙනසක් නැත. රටේ නීති සම්පාදනය පාර්ලිමේන්තුව සතු වුවද එකී නීති සම්පාදනයන් ගැන හරබර වාද විවාද පාර්ලිමේන්තුවේ මතු වන්නේ නැත. සිය මුළු ධුර කාලය තුළම පාර්ලිමේන්තුවේ කථා කර නැති මහජන නියෝජිතයන්ද ඕනෑ තරම්ය.
ඔවුන් රටේ නීති සම්පාදනය වෙනුවට කරන්නේ ඊළඟ ඡුන්දය දිනන්නේ කෙසේද යන්න කල්පනා කිරීමය. ඊට අදාළ කටයුතුවල නිරතවීමය. අභ්‍යාස පොත් බෙදාදීම, බෝක්කු පාලම් හැදීමම, විවෘත කිරීම් සිදුකිරීම ආදි එකී මෙකී නොකී බොහෝ දේවල් කරන්නේ පාර්ලිමේන්තු මන්ත‍්‍රීවරුන්ය. රාජ්‍ය මුදල් සිය දේශපාලන ව්‍යාපෘති සඳහා යොදා ගැනීමේ විමධ්‍යගත අරමුදල් නම් වූ මගඩියක්ද මන්ත‍්‍රීවරු පවත්වාගෙන යති.
පළාත් සභා නියෝජිතයන් සම්බන්ධයෙන් ගත්තද එහි කිසි වෙනසක් නැත. ඔවුන්ගේ ඉලක්කය ඇත්තේද ඊළඟ ඡුන්දයකදී පාර්ලිමේන්තුවට පැනගන්නේ කෙසේද යන්න ගැන පමණි. පළාත් සභා පිහිටුවූ 13 වැනි ආණ්ඩුක‍්‍රම ව්‍යවස්ථා සංශෝධනය ගැනවත් එහි ඇති බලතල ගැනවත් එම බලතලවලට අදාලව පළාත් සභා කළ යුතු කාර්යභාරය පිළිබඳවත් ඔවුන් බොහෝමයකට අදහසක්වත් නැත.
පළාත් පාලන ආයතන මහජන නියෝජිතයන්ද එසේය. පළාත් පාලන බල ප‍්‍රදේශයේ මහජන සෞඛ්‍යයට අදාල කැලිකසළ ඉවත් කිරිම, අපජලය බැහැර කිරීම, මදුරු පාලනය ආදිය ගැන ඔවුන්ට වගේවගක් නැත. ඔවුන් බලන්නේද ඊළඟට පළාත් සභාවට හෝ පාර්ලිමේන්තුවට රිංගන්නේ කෙසේද යන්න පිළිබඳවය.
මේ මහජන නියෝජිතයන් අවසානයේ කරන්නේ හැකි තරම් මහජනයාට පෞද්ගලිකව ඍජු ප‍්‍රතිලාභ ලැබෙන ද්‍රව්‍ය ආධාර ලබාදීම වැනි ව්‍යාපෘති ක‍්‍රියාත්මක කිරීමය. ඔවුන්ට පැවරුණ වගකීම ගැන මේ කිසිදු මහජන නියෝජතයෙකුට වගේවගක් නැත. ඔවුන් කටයුතු කරන්නේ ඔවුන්ට ලැබුණ වගකීම් පටලාගෙනය. නොපැවරුණු වගකීම් ඉටු කරමින්ය.
පුරවැසියා
