2019 අවුරුද්දේ අන්තිම මාසය ගෙවී ගියේ රසබර සිදුවීම් ගොඩක් මැදින්. ‘හතේ අපේ පොත’ කියවලා මැදගොඩ හාමුදුරුවන්ගේ මනස කැළඹිලා. හාමුදුරු මනසක් කියන්නේ බණ භාවනාවෙන් ශික්ෂණය වුණු එකක් නේ. එහෙවූ මනසක් මේ විදියට නන්නත්තාර වෙනවා නම්, මේක කියවන හතේ පොඩි උන්ගේ මනස ඉතුරු වෙන එකක් නැහැ කියලා කලබල වෙලා මාධ්‍ය සාකච්ඡුාවක් තියලා උන්වහන්සේ ඒ කම්පනය පිට කරගත්තා. අපේ අධිකාරීන් වඩාත් කාර්යක්ෂමව ඉටු කරන රාජකාරියක් තමයි වාරණය. මොකක් හරි වැඩකට අනුමැතියක් ගන්න ගියොත් හත් අවුරුද්දක් බලා ඉන්න වෙන අධිකාරියකින්, යමක් තහනම් කෙරෙන්න යන්නේ ක්ෂණයයි. ඒ පොත වහාම ක‍්‍රියාත්මක වන පරිදි පාසල් අතරේ බෙදා හැරීම අධ්‍යාපන අමාත්‍යංශයෙන් අත්හිටෙවුවා කියලා ප‍්‍රවෘත්තිවල කියනවා ඇහුණා.
මොකක් හරි එකක් තහනම් කරන එකම තමයි, ඒක පැතිරෙන්න කරන හොඳම ප‍්‍රචාරණය. ඒ මාධ්‍ය සාකච්ඡුාවෙන් පස්සේ පොත ගැන හාන්කවිසියක් දන්නේ නැති අය පොත ගැන හොයන්න පටන්ගත්තා. ඒ පොතේ පීඞීඑෆ් කොපි සමාජජාලාවල බෙදා හැරුණා. හතේ පන්තියේ විතරක් නෙවෙයි, පහේ පංතියේ කොල්ලෝ කෙල්ලො අතටත්, සීයලා ආච්චිලා අතටත් පොත ගියා. හාමුදුරුවෝ අර මාධ්‍ය සාකච්ඡුාවේදී පොතේ අදාල පාඩම නාට්‍යයක ඩයලොග් කියනවා වගේ කියවනවා. එෆ්බී එකේ ඉන්න නසරානියෝ ටිකක් හාමුදුරුවෝ පොත කියවන රූප එක්ක, පොතේ අදාළ රූප ගළපලා සර්ජි අයිසන්ස්ටයින්ගේ මොන්ටාජ් එකක් කරලා. දැන් ඒක හතර අතේ ෂෙයාර් වෙනවා. පොත කියවනවා වගේ නෙවෙයි ඒක බලන එක. නාට්‍යමය අත්දැකීමක්. එතකොට තමයි තේරුණේ, අපේ හාමුදුරුවන් දීල තියෙන්නේ පොතට පොඩි ඇඞ්වර්ටයිසින් තල්ලූවක් කියලා.
එහෙම සැරිසරන පොතක් මගේ අතටත් අහු වෙලා කියෙවුවා. ඒක කියවන කොට තමයි පොඩිකාලේ මුහුණ දුන්නු අත්දැකීමක් මතක් වුණේ.
දැන් වගේ නෙවෙයි, ඔය අටේ නවයේ පන්තිවල ඉන්න කාලේ මම කූරක් වගේ කෙට්ටුයි. අපේ අත්තා, (තාත්තාගේ තාත්තා* සිංහල වෙදකම එහෙම හොඳට දන්නා කෙනෙක්. දවසක් කොල්ලෝ එක්ක සෙල්ලම් කරලා, වෙල අයිනේ ළිඳට ගිහින් ලයිෆ්බෝයි ගාලා නාගන අත්තා ඉන්න මහගෙදර ගාවින් එනකොට මට අඬ ගැහුවා. මම ළඟට ගියාම එයා මගෙන් අහනවා, ”කොල්ලෝ මොකද බං උඹ ඔය තරම් කෙට්ටු?” කියලා. කොහොම උත්තර දෙන්න ද ඒකට. ඔය කාලේ, නොකන කෑමක් නැහැ. පාන් රාත්තල දෙකට කඩාගන හොදිත් නැතුව කන කාලේ. මම ඉතිං ඔලූව කහ කහා හිටියා. ටිකකින් එයා තමන්ගේ පොත් ගොඩ අවුස්සලා මට දුඹුරු පාට ගැහුණු පොඩි පොතක් දුන්නා. ”මෙන්න මේක කියවපන්” කියලා. ඞීමන් ආනන්දගේ මාරක කතා පොතක් තරම් එකක්.
පොතත් අරං ගෙදර යන්න හැරෙනකොට කිවුවා ”?ට නිදා ගන්නකොට තෙමිච්ච රෙදි කෑල්ලකින් පිරිමි ඇඟ ඔතාගන නිදා ගනින්” කියලා. පිරිමි ඇඟ කියන්නේ මොකක්ද කියලා ‘ශුද්ධ සිංහලෙන්‘ දැනගත්තේ පස්සේ දවසක ඉස්කෝලේ යාලූ අයියා කෙනෙකුගෙන්.
ගෙදර ගිහිං පොත කියවන්න ගත්තා. පොත පුරාම තියෙන්නේ හෙළ හවුල් බසට ආසන්න බසකින් ලියවුණු හතර පද කවි. (අමාරුවෙන් තේරුම් ගත්ත ඒ බස, හෙළ හවුල් බසටයි කිට්ටු කියලා වැටහුණේත් පස්සෙ කාලෙක.* ඒ කවි එකින් එක මතක නැහැ. හැබැයි, මුළු පොතේම තියෙන හැම කවියක් ම ලියවිලා තියෙන්නේ ‘ස්වයංවින්දනයේ‘ ආදීනව ගැන.
ඒ පොතේ හැටියට ස්වයංවින්දනය කියන්නේ හතර අපාගත වන පාපයක්. ස්වයංවින්දනයේ යෙදෙන අයගේ පුරුෂ ලිංග හීනි වෙලා, හැකිලිලා (පුරුෂ* ශක්තියෙන් හීන ගැඩවිල් පණුවෝ වගේ වෙනවලූ. එහෙම කරනවුන් ශරීරයෙන් කෘශ වෙලා, කැහැටු වෙලා, දිරලා දරකෝටු වගේ පොළොවට පස් වෙලා යනවලූ. ස්වයංවින්දනය ජාති ද්‍රෝහී වැඩක් ලූ. මොකද එහෙම කරනවුන්ට දාව ඉපදෙන ළමයි, බෙලහීන, දුර්වල, කිසි පෞරුෂයක් නැතිවුන් නිසා, එහෙමවුන් ඉපදෙන එකත් රටට ජාතියට බරක්, ණයක් නිසා. ඒ වගේ උන්ට තාත්තා වෙන එකා ජාති ද්‍රෝහියෙක් ලූ. !
ඒ කවි ටික කියෙවුවට පස්සේ කොයිතරම් බය වුණාද කිවුවොත්, එදා ? නින්ද ගියෙත් නැහැ. නින්ද ගියොත් ‘පිරිමි ඇඟ’ ඇහැරෙන්න පුළුවන් නිසා. අත්තා මං කෙට්ටු වෙන හේතුව දැනගන තමයි ඒ පොත කියවන්න දීල තිබුණේ කියලා හිතෙනකොට පොළොව පලාගන යන්න තරම් ලැජ්ජාවක් ඇති වුණා. ඒ ලැජ්ජාවට, අත්තාට මුහුණ දෙන එක වලකා ගන්න මහගෙවල් පැත්තේ යන එකත් ටික දවසකට නැවැත්තුවා.
?ට නිදා ගන්නකොට තෙත රෙදි කෑල්ලකින් පිරිමි ඇඟ ඔතාගන නිදාගන්න කියලා කිවුවේ ඇයි කියලත් දැනගත්තේ පස්සේ. නින්දෙන් පිරිමි ඇඟ කලබල කරන එක නවත්තන්න. ඇෙඟ් කෙට්ටුකම දකිනකොටත් බයකුත් ලැජ්ජාවකුත් ඇති වුණා. අපේ තාත්තා හොඳ පෘෂ්ටිමත් ඇඟක් තිබුණ කෙනෙක්. මම මෙහෙම කෙට්ටු වෙන්නේ ඇයි කියලා තාත්තත් දන්නවා ඇති. අම්මාටත් එයා කියලා ඇති. අහල පහළ හැමෝමත් දන්නවා ඇති. ඔය වගේ හැඟීම් නිසා කාටවත් මුහුණ දෙන එකත් නිකන් මොකක්ද වගේ දැනුණේ.
ඒ දවස්වල අපි කනිෂ්ඨ ශිෂ්‍යභට කණ්ඩායමේ පුහුණුවීම් කරනවා. කෙඬේටින්. අපි බොහෝ දෙනෙකුට ‘සෙක්ස් එඩියුකේෂන්’ පදනම වැටුණේ කෙඬේටින් කරද්දී තමයි. සාමාන්‍ය පෙළවත් කරලා හිටියේ නැති අපට පුහුණුවීම් කරන්න ආවේ උසස් පෙළ පංතිවල අයියලා. ඒ ගොල්ලෝ අපව අමතන්නේ සිංහලෙන් නෙවෙයි. ශුද්ධ සිංහලෙන්.
අපේ කාලේ උසස් පෙළට ජීව විද්‍යාව ටියුෂන් කරන සර් කෙනෙක් හිටියා නෝනිස් කියලා. (තවම උගන්වනවා ද නම් දන්නේ නැහැ.* ඒ සර් මාර මහතයි. එයා කියලා තියෙන්නේ උඹලට කටින් අහන්න බැරි ප‍්‍රශ්න ලියලා එවපල්ලා කියලා. ඉතිං කොල්ලෝ ප‍්‍රශ්න අහලා ‘චිට්’ යවනවා. එහෙම යවන චිට්වල ප‍්‍රශ්න සර් පන්තියේ හැමෝටම ඇහෙන්න කියවනවා. ඒ චිට් එකක තිබුණු ප‍්‍රශ්නයක් තමයි ”සර්, ස්වයං වින්දනයේ යෙදෙනකොට කෙට්ටු වෙනවද?” කියන එක. (මේක හොඳ තේරෙන සිංහලෙන් කොල්ලෝ අහලා තිබුණේ. ප‍්‍රශ්නේ හැමෝටම ඇහෙන්නේ කියවලා සර් උත්තරේ දුන්නාලූ මෙහෙම. ”උඹලට බෝලයක් වගේ ඉන්න මාව පේනවා නේද? යකෝ එහෙම වෙනවා නම්, මෙලහට මං වාෂ්ප වෙලා තියෙන්නේ ඕන” කියලා.
ඔහොම තමයි ‘ස්වයංවින්දනය’ට තියෙන බය අපි නැති කරගත්තේ. ‘හතේ අපේ පොත’ ළමයින්ට ලිංගික අධ්‍යාපනය ලබා දෙන්න තියෙන හොඳම පොතක් නෙවෙයි. ඒත් දුකට සැපට දෙකටමත් ඉන්න ‘අල්ලපු ගෙදර අංකල්’ පටලවා ගන්නේ නැතුව ළමයෙකු ලිංගික අපයෝජනයට ලක්විය හැකි අවස්ථාවලට උදාහරණයක් හොයා ගත්තා නම්, මේ පොත පටන්ගැන්මක් හැටියට නරක නැහැ. මීට වඩා නිර්මාණාත්මකව මේ වැඬේ සකසා ගන්න තිබුණා. හැබැයි අපේ හාමුදුරුවෝ කියන විදියට ‘හතේ අපේ පොත’ කියවලා ළමා මනස ¥ෂණය වෙනවා කියන එක නම්, ජෝක් එකක්. හාමුදුරු කෙනෙක් අකමැති වුණු පළියට ඒක තහනම් කරන්න තීරණය කළ එක තක්කඩිකමක්. මොකද හරිහැටි තතු විමසා බලන්නේ නැතුව එහෙම කරන්නේ අපි කොන්දේසි විරහිතව සිවුරට පක්ෂපාතයි කියලා ලකුණු දාගන්න නිසා. අපේ හාමුදුරුවෝ ‘හතේ අපේ පොත’ කියවලා ඔය තරම් කලබල වෙන්නේ උන්වහන්සේ ලිංගික අධ්‍යාපනය ලබන්න ඇත්තේ මට අපේ අත්තා දුන්නු පොත වගේ එකකින් නිසා වෙන්න ඇති.
ඒක වෙදපොතක් නේ. අත්තා දුන් පොතේ තිබුණු ‘ස්වයං වින්දනයේ’ ආදීනව කියවා නොසන්සුන් වුණු හිත හදන්න කෙඩෙටින් කරපු ලොකු අයියලා, නෝනිස් සර්ලා හිටිය නිසා අපි ගැලවුණා. හාමුදුරුවන්ට කොහෙන්ද එහෙම අවස්ථාවක් ? මේ පොත කියවන මට වැටහුණු එකක් තමයි, පොත ලියපු අය ඒක ලියලා තියෙන්නේ ‘කාටද බයෙන්’ වගේ. පොතේ අවධානය යොමු කරලා තියෙන්නේ ලිංගික සහ සබඳතා අධ්‍යාපනයට Sex and Relationship Education බව පේනවා. එංගලන්තේ වගේ රටවල මේ විෂය පරාසය පාසල් අධ්‍යාපන කාලය තුළ ළමයින් අනිවාර්යයෙන් හැදෑරිය යුතු එකක්. අපේ පොතේ තියෙන්නේ ඉතාම ප‍්‍රාථමික, බොහෝ වෙලාවට ඔය වයසට එනකොට ළමයින් වට පිටින් දැන ගන්න ඒවා. ඒවා යල් පැන ගිය දේවල්. සමහර විට ඒවා පොත සම්පාදනය කළ අය පොඩිකාලේ අත්විඳි අත්දැකීම් ඇසුරින් ලියවුණු ඒවා වගේ. අපේ පොඩි කාලේ වගේ නෙවෙයි, ස්වයංවින්දනය පිලිබඳ දුර්මත වගේ දේවල් අද වෙනකොට සමාජයේ නැහැ. දුරවබෝධය නිසා අනතුරක් සේ නොපෙනෙන ඊට වඩා සංකීර්ණ කාරණා පිළිබඳ ළමයින් දැනුවත් කළ යුතු වෙනවා. ළමයින් දන්නා දේවල් ටීචර් කියනකොට ටීචරුත් ළමයින් ඉස්සරහා ජෝක් වෙන එක වළක්වන්න බැහැ. ඒත්, ළමයින්ට තබා සමහර වැඩිහිටියන්ටත් දුරවබෝධ කාරණා මේ සයිබර් අවකාශ යුගයේ තියෙනවා. ඒ වගේ නොදන්නා දෙයක් කියලා දෙනකොට ළමයින් උනන්දුවෙන් අහගන ඉන්නවා.
අද කාලේ සමහරක් සබඳතා ඇති වෙන්නේ තාත්වික ලෝකයේම නොවෙයි. virtual reality- VR අවකාශයක වන්නට පුළුවන්. මේ සබඳතා නිසා ඇතිවන මානසික ව්‍යාධීන් ඉතා සංකීර්ණයි. ළමා මනසට හානි සිදුවිය හැකි, අනාරක්ෂිත කලාපයක් තමයි සයිබර් අවකාශය. පාරිභාෂිත සිංහල වචනවත් හරියට නැති cyber -bullying, sexting වගේ දේවල් නිසා ළමයින්ට විය හැකි අනතුරු අතිශය බයංකාර විය හැකියි. සමාජ මාධ්‍ය, පරිගණක සහ මංගත ක‍්‍රීඩා ( Computer and Online Games වගේ ඒවා නිසාත් ළමා මනස විකෘති විය හැකියි. මේ වෙබ් අඩවිවලට පිවිසීම සුදුසු වයස් කාණ්ඩ අනුව සීමා කර තිබුණත්, ඒවාට පිවිසීමේ දී අනාවරණය විය හැකි අනතුරුදායක කලාපයන් පිළිබඳ ළමයින් දැනුවත් කිරීම වැදගත්. තහංචි පැනවීමෙන් ඔවුන්ව ආරක්ෂා කිරීමට යාම වෙනුවට අවබෝධය ලබා දීම හරහා යි ළමයා ඒවාට පිවිසීමෙන් වළකාගත හැකි වන්නේ. අවාසනාවට මිථ්‍යාවෙන් අපව ගලවා ගන්න සුදු හුණු කෑල්ලෙන් බ්ලැක් බෝඞ් එකේ විද්‍යාව උගන්වපු නෝනිස් සර් වගේ ගුරුවරු වෙනුවට, සමාජ ජාලා, යූටියුබ් තියෙන අද වගේ කාලෙක ළමයින්ට විද්‍යාව ඉගෙනගන්න වෙලා තියෙන්නේ තිස්ස සර්ලාගෙන්.
අශෝක හඳගම
