‘අනේ පව්’ කීම වාමාංශිකයි

ආචාර්ය ධම්ම දිසානායක

ලෝකය පුරා ජනප‍්‍රිය ජාතිකවාදී දේශපාලන ප‍්‍රවණතා පවතින බව සංවාදයට ලක්වෙනවා. මේ වෙද්දී ලංකාවේ එක්සත් ජාතික පක්ෂය පවා ජාතිකවාදී ප‍්‍රවණතා එක්ක ගනුදෙනු කරන්න උත්සාහ කරන බව පෙනෙනවා. මේ ගැන ඔබේ අදහස මොකක්ද?

ජාතිකවාදය මඟහරින්න බෑ. ඒකත් එක්ක ගනුදෙනු කළ යුතුයි. ලංකාවේ ගොඩක් අය සිංහල බෞද්ධකම සම්බන්ධයෙන් නිශේධනීය ආකාරයෙන් කතාකරනවා. එහෙත් මට සිංහලයෙක් හා බෞද්ධයෙක් වීම ගැන ගැටලූවක් නැහැ. මේ ගැන චෝදනා කරන කිසි කෙනෙක් සිංහල බෞද්ධකම ප‍්‍රශස්ත මට්ටමකට ගෙන එන්න උත්සාහ කරන්නේ නැහැ. දෙමළ ජාතිකවාදයට චෝදනා කරන අය දෙමළ ජාතිකවාදය නූතනකරණය කරලා ඒක මානවවාදී ව්‍යාපෘතියකට හරවාගන්න කතාකරන්නේ නැහැ. තව පරස්පරයක් තියෙනවා. ලංකාවේ සිංහල ජාතිකවාදයට එරෙහි වෙන අය දෙමළ ජාතිකවාදයට පක්ෂයි. දෙමළ ජාතිකවාදයට එරෙහි වෙන අය සිංහල ජාතිකවාදයට පක්ෂයි. ඒ නිසා ලංකාවේ ඉන්නේ සීයට අනූවක්ම ජාතිකවාදීන්. හැමෝම දෘෂ්ටිවාදී උගුලක හිරවෙලා ඉන්නවා. කාගේ හරි ජාතිකවාදයට විරුද්ධ වීම හෝ පක්ෂ වීම මත හැමෝම ඉන්නේ ජාතිකවාදී උගුල ඇතුළේ. ඒ නිසා ලොකු දෙයක් මඟහැරෙනවා.

ඒ මොකක්ද?

ලංකාවේ ප‍්‍රධාන ප‍්‍රශ්නය වනාහි දෙමළ හා සිංහල මිනිස්සු අතර තියෙනවායැයි කියන ගැටුම විසඳීම බව ජාතිකවාදීන් කියනවා. ඒක ජාතික ප‍්‍රශ්නය විදියට නම්කරලා තියෙනවා. ඒ සංවාදය තුළ හිතාමතාම හෝ නොදැනුවත්ව ලංකාවේ පීඩිත, නිර්ප‍්‍රභූ ජනයා විඳින අනන්ත අප‍්‍රමාණ පීඩාවන් ටික මඟහැරියා. උදාහරණයක් ලෙස ලංකාවේ උතුරේ ජනතාව විඳින කුල පීඩනය සලකන්න පුළුවන්. මේ ගැන එළිපිට විධිමත්ව හා විචාරාත්මකව කතාකරලා නැහැ. එහෙත් අදටත් ‘අස්පර්ශ ජනයා’ ලෙස කොන්කරපු පිරිසක් දෙමළ ජනතාව අතර ඉන්නවා. එච්චර දරුණු සමාජ ප‍්‍රශ්නයක් දේශපාලනීකරණය වෙලා නැහැ. ගැහැනුන් මත නඩත්තු වෙන පවුල් මිලියන 1.7ක් ඉන්නවා. එවැනි පවුල්වල ගෘහමූලිකයා කාන්තාවක්. ඒ වගේ පවුල් ඉතාම අසීරු තත්වයන්ට මුහුණදෙනවා. සබරගමු පළාතේ පවුල් 26,993ක් කන්න බොන්න නැතිව ඉන්නවා. තවත් තැන්වල මිනිස්සුන්ට වතුර නැහැ. පාරවල් නැහැ. ජීවිතයත් හා මරණයත් අතර සටනක ඉන්නවා. ඒ බොහෝ ප‍්‍රශ්න ලංකාවේ ජාතික යැයි කියන ප‍්‍රශ්නයෙන් යටගහලා තියෙනවා. කෙනෙකු කියාවි තමන් ඒවා ගැනත් කතාකරලා තියෙන බව. ඒත් ඒක වෙන්නේ මැතිවරණ කාලයට.

එහෙත් ඊට වඩා මිනිසුන් පීඩාවට පත්කෙරෙන, විසඳීමට අමාරු අර්බුද තියෙන බවයි ඔබ මතක් කරන්නේ…

ඔව්, ලංකාවේ ප‍්‍රාථමික සෞඛ්‍යය තව උදාහරණයක්. දොස්තරලා නැහැ. කාර්ය මණ්ඩල නැහැ. බෙහෙත් නැහැ. එහෙත් ලංකාවේ ප‍්‍රාථමික සෞඛ්‍යය දේශපාලන සටන්පාඨයක් බවට පත්වෙලා නැහැ. 2020 ජනවාරිය වෙද්දීත් 2019 වසරේදී පාසලකට ඇතුළත් වෙන්න බැරි වූ ළමයි ඉන්නවා. ඔය කියන ගැටලූ විසඳන්න අමාරුයි. එවැනි මාරාන්තික ප‍්‍රශ්න යටපත් කරමින්, ජාතික යැයි කියන ප‍්‍රශ්නය මතුව තිබෙන බව මම හිතනවා.

මෑත කාලයෙ ලංකාවේ දේශපාලන පක්ෂවල හැසිරීම දකින්නෙ කොහොමද?

මම කාලෙක ඉඳන් මතුකරන කරන තර්ක කිහිපයක් තියෙනවා. ලංකාව රාජ්‍යයක් නෙවෙයි, ලංකාවට ආර්ථිකයක් නැහැ, ලංකාවේ දේශපාලන පක්ෂ නැහැ. පක්ෂ යැයි කිව හැකි කිහිපයක් තියෙනවා. ප‍්‍රධාන වශයෙන් පෙරටුගාමී සමාජවාදී පක්ෂය සහ ජනතා විමුක්ති පෙරමුණ පක්ෂ ලෙස හඳුන්වන්න පුළුවන්. එහෙත් එක්සත් ජාතික පක්ෂය, එක්සත් ජාතික පෙරමුණ හෝ නව ප‍්‍රජාත‍්‍රන්තවාදී පෙරමුණ පක්ෂ නෙවෙයි. අනෙක් පැත්තේ ශ‍්‍රී ලංකා පොදුජන පෙරමුණ, ශ‍්‍රී ලංකා නිදහස් පක්ෂය පක්ෂ නෙවෙයි. ලංකාවේ ඉන්නේ කණ්ඩායම් දෙකක්. වඩා සාහසික ලෙස කීවොත් කල්ලි දෙකක්. ඔය කල්ලි වරින් වර බලය ගන්නවා. මේ කණ්ඩායම් රට හැදීමේ අරමුණට වඩා වැඩිපුර කල්පනා කරන්නේ ඊළඟ මැතිවරණයේදී බලය ලබාගැනීම ගැනයි.

හැම පත්කිරීමක්ම, සැලසුම් කිරීමක්ම, හැම සිතුවිල්ලක්ම අවසාන වශයෙන් යොමු වෙන්නේ බලය ලබාගැනීම වෙනුවෙන්. මේ කණ්ඩායම් දෙක අතරේ ආර්ථිකමය හා දේශපාලන වශයෙන් ලොකු වෙනසක් පෙනෙන්නේ නැහැ. එහෙත් එක්තරා ආකාරයකට ඒ ආර්ථික, දේශපාලන ප‍්‍රතිපත්ති ක‍්‍රියාත්මක කරද්දී නැඹුරු වෙන පැත්තේ පුංචි වෙනසක් තියෙනවා. උදාහරණයක් විදියට එක්සත් ජාතික පක්ෂය ලංකාවේ වෙළඳපොළ සංකල්පය ලංකාවට ගෙනාපු අය. අද ලංකාවේ දෘෂ්ටිවාදයක් විදියට වෙළඳපොළ පවතිනවා. අපිත් නොදැන හෝ වැඩ කරන්නෙ වෙළඳපොළ තර්කනය ඇතුළේ. ඒ අර්ථයෙන් ගත්තාම එක්සත් ජාතික පක්ෂ කණ්ඩායමට සන්නාමයක් විදියට තියෙනවා ඔවුන් වෙළඳපොළ කේන්ද්‍රීය අය බව. ඔවුන් වෙළඳපොළ ක‍්‍රියාවලිය ගැන හිතනකොට වෙනත් බොහෝ දේවල් අතහරින්න සූදානම්. උදාහරණයක් විදියට ජාතිකත්වය, ස්වදේශිකත්වය, ආගම වගේ දේවල් අතහරින්න ලෑස්තියි. එහෙත් අනෙක් පැත්තේ කණ්ඩායමට ජාතිකත්වය, ස්වදේශිකත්වය, ආගම, සම්ප‍්‍රදාය වගේ කාරණා අත්හැරීම සම්බන්ධයෙන් වරදකාරී හැඟීමක් තියෙනවා. ඒ තමයි මම දකින වෙනස. එහෙත් ආර්ථික, දේශපාලන පදනම අතින් දාර්ශනික හෝ ප‍්‍රතිපත්තිමය වෙනසක් මේ දෙගොල්ල අතර නැහැ. වාමාංශික, දක්ෂිණාංශික හෝ වෙනත් දර්ශනයක් නැහැ.

ඔවුන් දර්ශනයක් නැතිව ලංකාවේ ආණ්ඩු හදන්නේ කොහොමද?

1956 මැතිවරණය දිනුවේ බණ්ඩාරනායක ප‍්‍රමුඛ මහජන එක්සත් පෙරමුණ කියලා කවුරු හරි හිතනවා නම් එහෙම හිතුවාට කමක් නැහැ. එහෙත් තිස් ගණන්වල ඉඳලා ස්වදේශිකවාදයක් වෙනුවෙන් මිනිස්සු පෙනී හිටපු රැුල්ල බණ්ඩාරණනායක පිටින් යැව්වාය කියන එක අමතක කරන්න එපා. 1977 දී ජේ.ආර්. ජයවර්ධනගේ එජාපයට ඡුන්දය දෙනකොට පක්ෂයට වඩා බලවත් වෙන්නේ ඊට කලින් ආණ්ඩුව කළ පිරිස ගැන තියෙන අප‍්‍රසාදය බවත් අමතක කරන්න එපා. මේ වෙනසට හේතුවෙන ඡුන්ද පාවෙන ඡුන්ද කියලයි බොහෝ අය හඳුනාගන්නේ. එහෙත් ඊටත් වඩා පුළුල් අර්ථකථනයන් ඕනෑ. මේක බහුජන දේශපාලනය කියලා හඳුන්වන්න ඕනෑ. ඇත්තටම හැට, හැත්තෑව හා අසූව දශකවල බහුජනයා ඡුන්දය දෙනකොට එදිනෙදා බඩු මිල, සහනාධාර ආදිය මත පදනම් වුණා. එහෙත් 1994 දී ලොකු වෙනසක් සිද්ධවුණා. ඔවුන් අනූහතරේදී ඡුන්දය දුන්නේ අතින් අල්ලන්න බැරි වටිනාකම් වෙනුවෙන්. ඒ වචනවලින්ම කීවොත් ¥ෂණය හා භීෂණය නැති කරන්නයි ඡුන්දය දුන්නේ.

ඒක දැවැන්ත හැරවුමක්..

ඔව්, ඊට කලින් භෞතික දේවල් මුල් කරගෙනයි බහුජන දේශපාලනය කටයුතු කළේ. එහෙත් අසූ ගණන්වල ලංකාවේ පැවති භීෂණයෙන් පසුව බහුජනයා භෞතික දේවල් අබිබවා ගිය අවශ්‍යතා පෙන්නුවා. ඒ නිසා අනූහතර තමයි ලංකාවේ හැරවුම් ලක්ෂ්‍යය. එහෙත් ඒ වෙනස හිතපු තරම් හරි ගියේ නැහැ. ඒ නිසා නැවතත් නායකයෙක් හෙව්වා. ඇත්තටම අනූහතරෙන් පස්සේ බහුජන බලපෑම හරියටම දකින්න ලැබුණේ 2010 දී. යුද්ධය ඉවරකළ මහින්ද රාජපක්ෂ නායකයා ලෙස තෝරාගත්තා. නැවත 2015 වෙද්දී බහුජන මනස පවුල්වාදය, ¥ෂණය ආදියට එරෙහිව යහපාලනය, නීතියේ ආධිපත්‍යය ඉල්ලන තැනට පත්වුණා. ඒ වෙලාවේත් ඔවුන් ඉල්ලූවේ අතට අල්ලන්න පුළුවන් භෞතික දේවල් නෙවෙයි. 2019 දී වුණේත් ඒකම තමයි. පහුගිය මැතිවරණයේදී දින්නේ පොදුජන පෙරමුණවත්, ශ‍්‍රීලනිපයවත් නෙවෙයි. 2015 දී මෛත‍්‍රීපාල සිරිසේනට ඡුන්දය දුන්න අයම ගෝඨාභය රාජපක්ෂට ඡුන්දය දුන්නා. මෙහි සුවිශේෂභාවය තමයි අනූහතරේ ඉඳන් ලංකාවේ මිනිස්සු පක්ෂයක් නොඉල්ලූ බව. සජිත්ට වැරදුණු තැන ඔතැන. ඇත්තටම 2015 ආණ්ඩුවත් මිනිස්සුන්ගේ බලාපොරොත්තු කඩකළා. 2019 ආණ්ඩුවත් ඒ වගේම බලාපොරොත්තු කඩකළොත් භයානකයි.

ඒ ඇයි?

මෙතැනින් පස්සේ බහුජන දේශපාලනය ගමන් කරන්නේ කොතැනටද? අරාබි වසන්තය වගේ එකක් දක්වා යන්න ඉඩ තියෙනවා. ඒක භයානක අනාවැකියක් තමයි. එහෙත් මට ඒක හිතෙනවා. ඇත්තටම දැන් ලංකාවේ පක්ෂ දේශපාලනය පිරිහිලා තියෙන්නේ. මගේ මිතුරන්ටත් මම කරන යෝජනාවක් තියෙනවා. පක්ෂවල නායකයන් බෙදිලා ඉන්න එක හරි. එහෙත් අපි වගේ අය පක්ෂ විදියට බෙදිලා ඉන්නේ ඇයි? මේක අපි එකතු වෙලා වැඩ කරන්න ඕනෑ කාලයක්. පක්ෂ වශයෙන් බෙදීම මෝඩකමේ ප‍්‍රතිඵලයක් මිසක, අපි බෙදීමේ තේරුමක් නැහැ. ජවිපෙ හෝ පෙසප වෙනුවෙන් පෙනීසිටීම තේරුම් ගන්න පුළුවන්. එහෙත් දැන් අපි කොමියුනිස්ට් හෝ ලසසප වෙන්නද? එහෙම පක්ෂ දැන් තියෙනවාද?

ලෝකයේ ජනප‍්‍රිය ජාතිකවාදය නැගී එද්දී, එයට ප‍්‍රතිචාර ලෙස දැන් පවතින ජනප‍්‍රියම සටන්පාඨ අතර වාමාංශික දේශපාලනය හා ජනප‍්‍රිය වාමාංශික අදහස් මතුවෙලා. ලංකාවේ මහපොළොවේ දේශපාලනයට ගැලපෙන ප‍්‍රගතිශීලී ජනප‍්‍රිය සටන්පාඨ තියෙනවාද?

ජනප‍්‍රිය ජාතිකවාදයේ නැගීම ට‍්‍රම්ප්, මෝඩි, බොරිස් ජොන්සන් වගේ ජනප‍්‍රිය ජාතිකවාදී නායකයන්ගේ නිර්මාණයක් නොවන බව කියන්න ඕනෑ. ඇත්තටම අවුරුදු සිය ගාණකට කලින් ලෝකයේ ජාතික රාජ්‍යය ගොඩනැගුවේම ජනප‍්‍රිය ජාතිකවාදයක් නිර්මාණය කරමින්. බොනපාට්ව වෝටර්ලූ සටනේදී පරද්දපු කාලයේත් ජාතිකවාදය තිබුණා. හිට්ලර් හා මුසලෝනි කියන්නේත් ජනප‍්‍රිය ජාතිකවාදයේ ප‍්‍රතිඵලයක්. පෙරදිග ලෝකයේ විමුක්ති ව්‍යාපාර පදනම් වුණේත් ජාතිකවාදය මත. ඒ නිසා ජනප‍්‍රිය ජාතිකවාදය නව ප‍්‍රවණතාවක් විදියට හැඳින්වීමට මම එකඟ නැහැ.

එහෙත් ඔබ මතුකළ මාතෘකාවට යොමු වෙන්න කලින් මම පැහැදිලි කරන්න ඕනෑ ලංකාවේ බහුජන දේශපාලනය හුදු ජාතිකවාදී හෝ ආගම්වාදී දේශපාලනයක් නොවන බව. ගුණදාස අමරසේකර මහතා පෙන්වන විදියට මේ මුල් සිඳගත් මිනිස්සු. ඔවුන්ට පොළොවක් නැහැ. අහසකුත් නැහැ. අතීතය ගැනවත්, අනාගතය ගැනවත් ගැඹුරු කියැවීමක් නැහැ. දැන් වීදි චිත‍්‍ර අඳින අය උදාහරණයට ගනිමු. ඔවුන්ට විවිධාකාර අනුග‍්‍රහයන් ලබාදෙන මාධ්‍ය ආයතන හා තීන්ත සමාගම් ඉන්නවා. ඔවුන්ගේ චිත‍්‍රවල පොළොවක් හෝ අහසක් නැති බව පෙනෙනවා. කොහොම වුණත් ලංකාවේ බහුජනතාව සටන්පාඨ හිඟයකින් ඉන්නවා. ඒ හිඟයට කවුරු හරි ජනප‍්‍රිය ජාතිකවාදය එන්නත් කිරීම පුදුමයක් නෙවෙයි. ‘සිංහලේ’ වගේ වෙළඳ නාම බිහිවෙන්නේ ඒකයි. දැන් සමාජයට සටන්පාඨ ඕනෑ. අපේ සමාජයට ප‍්‍රතිසංස්කරණ ගැන අදහසක් තියෙනවා. සමාජය වෙනස් වෙන්න ඕනෑ බව සාමාන්‍ය මිනිස්සු හිතනවා. ලංකාව වෙනස් කිරීම ගැන උනන්දුවක් දක්වන ජනතාව ඉන්නවා.

අලූත් මතවාදයක් සමාජගත කරන්න පුළුවන්..

ඇත්තටම අපි දැනට පවතින ජනප‍්‍රිය ජාතිකවාදය ප‍්‍රතික්ෂේප කරනවායැයි හිතමු. අපට කරන්න පුළුවන් එක දෙයක් තමයි වඩා ප‍්‍රගතිශීලී ජාතිකවාදයක් සමාජගත කිරීම. නව ජාතිකවාදයක් බිහිකිරීම. ශ‍්‍රී ලාංකික ජාතිකවාදයක් දක්වා එය ගෙනයන්න පුළුවන්.

ඒ හැරුණාම ජනප‍්‍රිය ජාතිකවාදය ගැන දැඩි සංකාවකින් හා බියකින් පසුවන අය යෝජනා කරන්නේ වාම ජනප‍්‍රියවාදයක් ඇතිකිරීම. ඇත්තටම ලංකාවේ අතහැරුණු වාම දේශපාලනය මිනිස්සුන්ට එන්නත් කරන්න දැන් ලොකු ඉඩක් තියෙනවා. එහෙත් වමේ යැයි කියාගන්නා දේශපාලන පක්ෂවලට ඒක පුළුවන් කියා මම හිතන්නේ නැහැ. අනෙක් පැත්තෙන් දැන් ඉන්න වාම න්‍යායවාදීන්ගේ අඩුවක් තියෙනවා. වාම ජනප‍්‍රියවාදය කියන්නේ ගංජාවලින් කරන්න පුළුවන් දෙයක් නෙවෙයි. හයියෙන් කෑගහලා, ෆේස්බුක් එකේ අනෙක් අයට කුණුහරුපෙන් බැනලා ජනප‍්‍රිය වාමවාදය හදන්න බෑ. විස්කි බෝතල් ටිකකුත්, ගංජා ටිකකුත් හොයාගෙන ඒක බුදිමින් තලූ මරමින් න්‍යායික සාකච්ඡුා කරමින් වාමාංශික ජනප‍්‍රියවාදය බිමට ගේන්න බෑ.

ලංකාවේ ජනප‍්‍රිය ජාතිකවාදය තිස්ගණන්වල ඉඳලා තිබුණා. ඈත ගම්වලට රතු කොඩි අරගෙන වාමාංශික නායකයො ගියා. කෝට් ඇඳගත්ත මිනිස්සු ඇවිල්ලා තමන්ට සහෝදරයා කියලා කියද්දී ගම්වල මිනිස්සුන්ට දැනුණා. ජනප‍්‍රිය ජාතිකවාදය කියන්නේ මහපොළොවේ එකක් වගේම ජනප‍්‍රිය වාමවාදය කියන්නේත් මහපොළොවේ තියෙන එකක්. ජනප‍්‍රිය ජාතිකවාදයට න්‍යායවේදීන් නැහැ. ජනප‍්‍රිය වාමවාදයටත් න්‍යායවේදීන් නෑ. වම ඊට වඩා සරල හැඟීමක් විදියට මිනිස්සුන්ට දැනෙන්න ඕනෑ. ‘අනේ පව්’ කීම වාමාංශිකයි. ‘අහවල් මනුස්සයාට උදව්වක් කරමු’ කියලා හිතන එකත් වමට අයිතියි. කම්කරුවොත් එක්ක න්‍යායික අරගල කරලා වැඩක් නැති බවට කියමනක් තියෙනවා. දැන් කරන්න ඕනෑ මිනිස්සු එක්ක වැඩ කිරීම. දැන් තියෙන දේශපාලනයට රටේ බඩගින්න, රටේ කුල ප‍්‍රශ්නය ගැන කාරණා ගේන්න ඕනෑ. ඒ ගැන විග‍්‍රහ කරන්න න්‍යායවේදීන් හිටියාම ඇති. ඒක කරේ තියාගෙන යන්න න්‍යායවාදීන් ඕනෑ නැහැ.