ගෞතම බුදුන් දවස උත්තර භාරතයේ විසූ පටාචාරාවගේ දෙදරුවන් ඇයට අහිමි වූයේ ගංගාවක් මැදදී ය. ආසන්න මොහොතක උපන් සිය කිරිකැටි දරුවා මෙගොඩ ඉවුරේ තැබූ ඇය, එගොඩ ඉවුරේ රැුඳීහුන් වැඩිමහල් පුතු රැුගෙන එන්නට යමින් සිටියදී උකුස්සකු ළදරුවා වෙත පහත් වෙමින් සිටියේ, ලේ කැටියකැයි සිතා ය. උකුස්සා පලවා හරින්නට ඇය අත්පුඩි සලද්දී, ලොකු පුතු ඒ සංඥාව හඳුනාගත්තේ මවගේ ඇමතුමක් ලෙසට ය. වහා ගගට පිනූ දරුවා, දියරැුලි විසින් බිලිගනු ලැබුණේ ය. කිරිකැටියා උකුස්සාට ගොදුරු වූවේ ය. දරු දුකෙන් වෙළී, මහවනයේ නාග දෂ්ටනයක් හේතුවෙන් අවසන් හුස්ම හෙඵෑ සැමියා වෙනුවෙන් ද ශෝක වෙමින් දෙගුරුන් සොයා දිවයද්දී ඒ දෙගුරුන් සිටියේ ද දැවෙන සොහොනක අඵ බවට පත්වෙමිනි. උමතු වූ පටාචාරා නිරුවතින්ම දිවයන්නට වූයේ එක ම දවසකදී සිදුවූ ව්‍යසනයේ පීඩනය මිනිස් සිතකට දරාගත නොහැකි තරම් වූ නිසා ය. අප මේ සැරසෙන්නේ සාකල්‍යයෙන්ම මෙවැනි ඉරණමකට මුහුණ දුන් නූතන පටාචාරාවක ගැන කියන්නට ය. ඇය නමින් සොනාලි දැරණියගල ය. අමෙරිකාවේ නිව්යෝර්ක් නුවර කොළොම්බියා සරසරවියේ ආර්ථික විද්‍යාව පිළිබඳ මහාචාර්යවරියක වන ඇය මේ ව්‍යසනයට මුහුණ පෑවේ 2004 දෙසැම්බර් 26 වනදා ශ‍්‍රී ලංකාවේදී ය. සොනාලි එදා ශ‍්‍රී ලංකාවේ, යාල ජාතික වනෝද්‍යානය අසල පිහිටි හෝටල් කාමරයක රැුඳී සිටියේ සුදුජාතික සැමියා වූ ස්ටීව් සහ කුඩා පුතුන් දෙදෙනා ද සමගිනි. නිවාඩුවකට පැමිණ සිටි ඈ, ඇගේ මවුපියන් ද ඒ ගමනට එක්කරගෙන සිටියා ය. දින හතරක් යාල වනෝද්‍යානයේ විනෝදයෙන් ගත කළ ඔවුන් එදා උදෑසන සූදානම් වෙමින් සිටියේ ආපසු කොළඹ බලා පිටත්වන්නට ය.
යාල වනෝද්‍යානයේ බහුලව වෙසෙන, සුදු බඩවත සහිත මුහුදු රාජාලින් වික‍්‍රම් පුතුගේ ප‍්‍රියතම කුරුල්ලෝ ය. රාජාලි යුවලක් නිතරම පාහේ හෝටලය අසල වූ කලපුවෙහි ලැග සිටි අතර මේ දසුන නැරඹීමට කුඩා වික‍්‍රම් මෙන් ම ස්ටීව් ද ප‍්‍රිය කළේ ය. සොනාලිගේ කුඩා පවුල් ඒකකයේ සියල්ලන්ම බෙහෙවින්ම ආසක්තව සිටියේ සංචරණයට හා වනගත දිවිපෙවතට ය. බොහෝ විට ඈ මොනරකුගේ පා සටහන් ඔස්සේ වෙරළේ ඔහේ ඇවිද ගියා ය. වික‍්‍රම් සහ පොඩිමල්ලී (පුංචි පුතු* වෙරළේ වැරටියන් අල්ලා වැලි උමං හා අගල් ද සාදා ගෙන සවස්වන තුරු බලාසිටියේ උන් මුදාහරින්නට ය. ඔවුන් එතෙක් වැරටියන් රඳවාගෙන සිටියේ බේසමක් ඇතුළේ ය. අඳුරට පළමුව ඔවුහු ඔවුන් ජලයට මුදාහළහ. මේ අහිංසක විනෝදය මැද සතුටු වන දරුවන්ගේ සුන්දර මුහුණු සැඳෑ ආලෝකයෙහි දිදුළමින් තිබූ අන්දම ඇය විචිත‍්‍ර ලෙස සටහන් කරයි.
සොනාලි එදා නතරව සිටි හෝටල කාමරයට මුහුදේ රළ බිඳෙන අයුරු පෙනුණේ නැත. එහෙත් ඒ උදෑසන (26 දා* ඔවුන් හදිසියේම දුටුවේ සයුරට බෑවුම්ව ගිය වැලිතලය මත වූ නිල් දිස්නයකි. ඒ වෙලාව වන විට ස්ටීව් සිටියේ නානකාමරයේ ය. දරුවෝ කලින් දා ලද නත්තල් තෑගි ද සමග සෙල්ලම් කරමින් සිටියහ. සොනාලි සිය මිතුරියක වූ ඕර්ලන්තා සමග කතාකරමින් සිටියේ හෝටල් කාමරයේ දොර අසල ය. හදිසියේම නෙතට යොමු වූ දර්ශනය ඕර්ලන්තා වචනයට නැගුවේ මෙසේ ය.
‘අනේ දෙවියනේ, මූද එනවා’
පසුහැරී බලද්දී සොනාලිට පෙනුණේ යෝධ රළක වකය පමණි. එතරම්ම බියකරු නොවුණ ද ඒ පෙණකැටිය අමුතු ය. එය දියවී යන්නට පෙර ස්ටීව්ට ද පෙන්විය යුතු යැයි ඇගේ සිත කීවේ ය. ‘ස්ටීව් එළියට එන්න’ යැයි ඈ හඩනැගුවා ය. පෙණකැටිය තව තවත් විශාලනය වෙමින් තිබිණි. පෙණකැටි... තවත් පෙණකැටි... පෙණකැටි රැුලිවලට හැරුණේ ය. රැුලි වෙරළ කෙළවර වැටිය ඉහළින් පැන්නේ ය. මෙය සාමාන්‍ය තත්වය නොවී ය. මුහුද කෙදිනකවත් මෙතරම් ඇතුළට නොආවේ ය. නොබසින, නොලිහෙන රැුලි. දැන් වඩා ළගින් දුඹුරු සහ අඵ පැහැයෙන් කෝණිකාකාර ගස් පසු කරගෙන අපේ කාමරය ආසන්නයට එමින් පවතින රැුලි, මේ සියලූ රැුලි පැමිණෙන්නේ කඩාබිඳගෙන කැලතෙමිනි.
රැුලි හිටි හැටියේ ප‍්‍රචණ්ඩ වී ඇත. භයංකාර වී ඇත. ‘ස්ටීව්... එළියට එන්න... මේ දැන්මම...’ (රළ, පරිවර්තනය: මාලිනි ගෝවින්නගේ, 11 පිටුව* ඈ වික් ද මල්ලී ද (කුඩා පුතු* රැුගෙන දුවන්නට වුණා ය. ස්ටීව් සරම අඳිමින් ඔවුන් පසුපස ලූහුබැන්දේ ය. කොරිඩෝව ඔස්සේ දුවගෙන යද්දී පියාගේත් මවගේත් කාමරයේ දොරට තට්ටුවක් දැමීමට වත් සොනාලි නතර වුණේ නැත. නිමේෂය ද වැදගත් යැයි සිතුණේ අවස්ථාව එතරම්ම බිහිසුණු වූ නිසා ය. අංශුමාත‍්‍ර යැයි කිව හැකි කාලයක් තුළ හෝ නැවතී මවුපියන් අවදි කළ යුතුව තිබුණා නොවේ දැයි උඩුසිත මතක් කර දුන්න ද යටිසිත නියෝග කළේ තමාගේත් දරුවන්ගේත් ජීවිත ඊට වඩා වැදගත් වන හෙයින් නොනැවතීම දිවයන ලෙස ය. ඔවුහු විදුලි වේගයෙන් පලායමින් සිටියහ. පලායන්නේ කුමකින් දැයි කිසිවකු දැන සිටියේ ද නැත. කෙසේ හෝ ඔවුහු ජීප්රියකට ගොඩවී සිටියහ. රථය වේගයෙන් ධාවනය වෙද්දී ‘අපි ආච්චිවයි, සීයවයි ගත්තේ නෑ’ කියමින් හඩාවැටුණේ කුඩා වික‍්‍රම් ය. ස්ටීව් පුතු සැනසුවේ ඔවුන් ඉක්මනින් පැමිණෙනු නිසැක යැයි කියා ය. සැණෙකින් ජීප්රිය තුළට ජලකඳක් ගලා ආවේ ය. රථය පාවෙන්නට, පැද්දෙන්නට වී තිබිණ. සොනාලි සහ ස්ටීව්, දරුවන් වෙළා ගනිමින් ඔවුන් රැුකගන්නට වෙරදරමින් සිටියහ. සොනාලි දැරණියගල, සිය සැමියා හා දරුවන් අවසන් වරට දුටු අවස්ථාව එය වූවේ ය. ඔවුන්ගේ මළකඳන් හෝ ඉන්පසු කිසිදිනෙකත් ඇයට සම්මුඛ වූවේ නැත.
ආශ්චර්යමත් ලෙස ජීවිතය රැුකගත් සොනාලි, තමාට මුහුණපාන්නට සිදුවූ සියල්ල ඇති සැටියෙන්ම වචනවලට නැගුවේ වසර හත-අටකට පසුව ය. කිසිසේත් ප‍්‍රතික්ෂේප කළ නොහැකි ඒ යථාර්ථය උ්ඩැ නමින් 1913 වසරේදී මුද්‍රණයෙන් පළවූයේ බි‍්‍රතාන්‍යයේ මුද්‍රණාලයකදී් ය. එය නිර්චවනය කෙරුණේ ් ඵැපදසර දෙ කසෙැ ්ඓැර එයැ එිමබ්පස (සුනාමියෙන් පසු ජීවිතය ගැන මතක සටහන්* ලෙස ය. මේ පොත ‘රළ’ නමින් සිංහල භාෂාවට පරිවර්තනය කළේ ප‍්‍රවීණ පරිවර්තිකාවක වන මාලිනී ගෝවින්නගේ ය. සුනාමියේ ඇති තතු හෙළි කළ හද රිදවන මේ කෘතිය 2015 වසරේදී රාජ්‍ය සම්මානයෙන් ද පිදුම් ලැබුවේ ය. (‘රළ’ සරසවි ප‍්‍රකාශනයකි.*
‘රළ’ කෘතියේ අප දුටු තවත් විශේෂත්වයක් වන්නේ සිය අවංක අදහස් උදහස් නිර්භීතව අකුරු බවට පත් කළ කතුවරියකගේ නිර්ව්‍යාජත්වයයි. ශ‍්‍රී ලංකාවේ පළවන චරිතකතා, මතක සටහන් බහුතරයකින් අප නොදකින අපූර්වත්වය හා විශේෂත්වය වන්නේ ද එයයි.
මේ රටේ බොහෝ චරිතකතාවලින් (විශේෂයෙන් ප‍්‍රභූ දේශපාලනඥයන්ගේ ජීවිතය අළලා ලියැවෙන* අප කියවන්නේ සිහිනෙන් වත් පව් නොකරන අද්භූතජනක අසාමාන්‍ය මිනිසකුගේ යහගුණ හා සුචරිතය පිළිබඳව ය. මනුෂ්‍යත්වයට පොදු වරදක් හෝ දුසිරිතක් පිළිබඳ ඇගවුම්කාරකයක් හෝ එහිදී අපට හමු නොවෙයි. ඊට ඉඳුරාම වෙනස් ආකාරයකින් සොනාලි මෙහිදී තමා තුළ උපන් ඊර්ෂ්‍යා සහගත ක්‍රෝධ සහගත සිතුවිලි පවා කිසිදු පැකිළීමකින් තොරව වචන බවට පෙරළයි. රළ පහරට හසු වූ පසු තමාගේ සිරුර වකුටු වී තමා චලනය වෙමින් සිටි අවස්ථාව මතකයට නගමින් සොනාලි මෙසේ කියයි. මෙය සිහිනයක් නොවේ නම් මා මියයමින් සිටිනවා විය යුතු ය. මෙම බිහිසුණු වේදනාව අන් කිසිවක් වියහැකි නොවේ. අර ජීප් රථය පෙරඵණේ ය. යමක් මා මරා දමමින් සිටියේ ය. එහෙත්, මට මිය යා හැකි කෙසේද? මා අපේ හෝටල් කාමරයේ සිටියේ මේ දැන් ය. මා දරුවන් සමග සිටියේ මේ දැන් ය. මගේ දරුවන්. මගේ මනස ගැස්සුණේ ය. අවධානය යොමු කිරීමට උත්සාහ ගත්තේය. වික් සහ මල්ලී. මට මිය යා නොහැකි ය. මා ජීවත්ව සිටිය යුතු ය. එසේ වුව ද, මගේ පපුව මත වූ බලය බිහිසුණු ය. මට වුවමනා වූයේ එය නවතන්නට ය. මා මිය යමින් සිටිනවා නම් ‘අනේ කරුණාකර ඉක්මන් කරන්න.’ (15 පිටුව* සැලකිය යුතු වෙලාවක් ජල තරංග සම
ග පොරබදමින් සිටි සොනාලි, හදිසියේම දුටුවේ ‘ඩැඞී, ඩැඞී’ කියමින් තමා දෙසට පාවී එන කුඩා පිරිමි දරුවෙකි. ඒ තමාගේ වික‍්‍රම් පුතු යැයි සිතූ සැණින්ම තමාට වැරදුණ බවත් ඒ වෙනත් දරුවකු බවත් ඇයට පෙනී යයි. ඉනික්බිතිව ඇයට මේ ආගන්තුක දරුවා හමුවන්නේ යාල ජාතික වනෝද්‍යානයේ ප‍්‍රවේශපත‍්‍ර කවුඵව අසල තබා ඇති බංකුවක් මතදී ය. (දියේ ගිලීයමින් සිටි හා මඬේ එරී සිටි ජීවීන් එතැනට රැුගෙන විත් තිබුණේ ප‍්‍රදේශවාසීන් ය.* දියේ ගිලෙන්නට ගිය පිරිමි දරුවා සිටියේ හඩමිනි. ඒ මොහොතේදී තමාගේ සිත තුළ දරුවා කෙරෙහි කිසිදු අනුකම්පාවක් ජනිත වූයේ නැතැයි ඇය කියයි.
එහෙත් මම ඔහුට කතා නොකළෙමි. ඔහු සනසන්නට වෑයම් නොකළෙමි. ‘නවත්වනවා ඔය ඇඩිල්ල. කටවහගන්නවා’ මම සිතුවෙමි. ‘උඹ නොමැරී ඉතුරුවුණේ උඹේ මහත හින්දා. ඒකයි උඹ නොමැරුණෙ. අර වතුරෙ උඹ නොමැරී හිටියේ උඹේ අසික්කිත මහත හින්දා. වික්ටයි, මල්ලීටයි ඒ වාසනාව තිබුණේ නෑ. කට වහගනින් කට වහගනින්! (22 පිටුව* එදායින් පසුව තමා ඉරිදා දවස්වලට බියවුණේ යැයි සොනාලි කියයි. ‘රළ’ ඔවුන් රැුගෙන යන්නට ආවේ ඉරිදා දවසක ය.
ඉරිදා උදේ නවයට පසුව ය. සුනාමි ව්‍යසනයෙන් බේරී ජීවිතය රැුකගැනීමේ හුදෙකලා ජයග‍්‍රහණය හා බරපතළ පරාජයන් කරපින්නාගෙන කොළඹ පැමිණි ඇය, මාස 6ක් මුඵල්ලේ නතර වී සිටියේ කොළඹ පිහිටා ඇති නැන්දාගේ නිවසෙහි ය. එහිදී ඉරිදා දිනවලදී ඔර්ලෝසුව දෙස නොබලා සිටින්නට තමා සැමවිටම පරිස්සම් වූයේ යැයි සොනාලි ලියා තබයි. නවයේ කණිසම ඇය බියපත් කරයි. සැමවිටම ඇයට අවශ්‍යව තිබුණේ තනිවන්නට ය. එහෙත් නෑදෑයෝ ඊට ඉඩ නුදුන්හ.
ප‍්‍රථම වතාවට ගිනි හොරෙකු දුටු අවස්ථාවක් ද විය. මට තිබුණේ මගේ හිතවතුන්ට කාමරයේ තිරරෙදි අරින්නට ඉඩ නොදෙන්නට ය. අඳුරෙහි මම වඩා සුරක්ෂිතව සිටියෙමි. ඉර එළිය මගේ ඇස් දැදුරු කළ අතර අර සුපුරුදු කුරුල්ලාගේ ගින්දර පාට වලිගය සියඹලා ගසේ අතුපතර අතර ඇදී යන විට මම ඉවත බලා ගත්තෙමි. ‘බලන්න මට සිද්ධ වුණු දේ’ මට සිතුණි. මම කුරුල්ලෙකු දැක ඇත්තෙමි. ලෝකයේ සියලූ විහගුන් මියගොස් සිටිය යුතුව තිබියදී මම ගිනිහොරෙකු දුටුවෙමි. (46-47 පිටුව* මුඵ ලොව සමග කුරුල්ලන් ද අතුරුදහන් විය යුතු යැයි ඇගේ සිත කීවේ ය. කෙසේ වුව ද ඇගේ ස්ටීව් සහ මල්ලී (ඔවුන්ගේ සිරුරු* හඳුනාගනු ලැබුණේ මාස හතරකට පසුව ය. එතරම් කලක් ඇය තමාටම ඒත්තු ගන්නා ගෙන සිටියේ ඔවුන් සාගර පත්ල වෙත අතුරුදහන් වූ බවකි. අතුරුදහන් වෙලා - අරුම පුදුම ලෙස නැතිවෙලා - මෙම නිගමනයෙන් ඔවුන්ගේ මරණ ද රළ තරම්ම නොසැබෑ සහ සිහිනරූපී වූවේ ය. (47 පිටුව* ඉන් අනතුරුව ඇය විමුක්තිය සොයන්නේ වොඞ්කා බෝතල බාගයකින්, බ‍්‍රැන්ඩි වීදුරුවකින් හෝ ජින් මග් එකකිනි. ‘රාත‍්‍රිය පුරාම බොමින් ගතකළහොත් මට සිහින දකින්නට සිදු නොවන්නේ ය’ යැයි ඇය ලියා තබයි.
දෙවියන්ගේ සෝමපානය, මිනිසුන්ගේ සිහිනවලට කොතරම් නම් චමත්කාරයක් එක් කරන්නේ දැයි ඇය දැන සිටියි. එහෙත් සිහිනය මිය ගිය සැණින් මිනිසුන්ට හමුවන්නේ අඳුරු අගාධයකි. වස-විස සම්පාදනය කරගැනීමේ රහස් මෙහෙයුම් සියල්ල අසාර්ථක වූ තැන සොනාලි සරණ සොයායන්නේ මධුවිතහෙි ය. ඉතින් මේ රහමෙර ලෝලය දුෂ්චරිතයකි යි කිසිවකුටත් කටක් ඇර කිව හැකි ද? වරින් වර ඇගේ හදවතේ විදුලි කොටමින් පවතින්නේ ‘රළ’ පැමිණෙන්නට පෙර ගත වූ පැය කිහිපයේ ස්මරණයන් ය. හෝටල් කාමරයේදී කුඩා වික‍්‍රම් තමාගේ ඇඳට පිම්මක් පිනූ අයුරු ඇය සිහි කරයි. ඒ මොහොතේදී ඇය ඔහුට දෑත පාමින් කියා ඇත්තේ ‘එන්න මාව තුරුලූ කරගන්න’ යි කියා ය. තව සුඵ මොහොතකින් අපි හෝටලයෙන් පිටවෙමු. මගේ මව ඇගේ විලේපන පෙට්ටිය අසුරාගත යුතු ය. අප මෙහි ගත කළ අවසාන රාත‍්‍රිය මට මතකයට නැගෙයි. එය අහසේ තරු පිරුණු රැුයකි.
‘ඩැඞී, බලන්න අහසට වසූරිය හැදිලා’ වික් පවසයි. අපි වැල්ලේ වාඩිගෙන සිටියෙමු. සුළග නිසල ය. ගලක් මත පළිගුවක් පෙරලෙන්නා සේ මයිල ගස් අතර සිටි බිම්බස්සෙක් හැඩුවේ ය. උලව් බිම්බස්සෙක්? සිදුවන්නට තිබුණු දෙස ගැන ඊට වඩා නිශ්චිත අනාවැකියක් අවශ්‍යව තිබිණි. මගේ ලෝකයේ අවසානය ගැන... (71 පිටුව* සුදුජාතික සැමියාගේ බොහෝ ඥාතීහු ව්‍යසනයෙන් පසුව ඇය දැකීමට පැමිණෙති. සොනාලිගේ සිත තුළ විචිකිච්ඡුාවක් පැන නගින්නේ ස්ටීව්ගේ මව සහ පියා (මාමණ්ඩිය සහ නැන්දණිය* අරබයා ය. ඔවුන් තමා කෙරෙහි නොමනාපයෙන් පසුවනු ඇද්දැයි සිතන ඇය ඔවුන්ගේ ආගමනය අපේක්ෂා කරන්නේ බියෙනි. සැකයෙනි. ස්ටීව් ලංකාවට රැුගෙන විත් යාල දක්වා ද ගෙන ගොස් ඔහුගේ මරණයට පසුබිමක් නිර්මාණය කරන ලද්දේ තමා විසිනි’යි ඔවුන් සිතා සිටින්නේ ද? නිසැකයෙන්ම මේ ප‍්‍රශ්නය ඇය තුළ පෙරළි කරන්නට ඇත්තේ මේ රටේ මිනිසුන්ගේ, මේ රටේ ඥාතී මිත‍්‍රාදීන්ගේ පොදු ස්වභාවය, චර්යා රටා, හැසිරීම්වලට අනුව ය. එහෙත් ඒ මාමණ්ඩිය හා නැන්දණිය කොළඹට විත් ඇගේ අත අල්ලාගෙන කීවේ ‘ස්ටීව් ලංකාවෙදි නං ඉතා සතුටින් ජීවිතය ගත කළා. ලංකාවත් ඔහුගේ නිවහන වගේ වුණා’ කියා ය.
සිය පවුල ද සමගින් තමා ජීවත් වූ ලන්ඩනයේ නිවෙසට පා නැගූ මුල්ම අවස්ථාවේදී තමාගේ හිස නොසිතූවිරූ වේගයකින් කැරකෙන්නට වූවේ යැයි සොනාලි කියයි. ‘ඔවුන් මියගොස් ය’ යන කාරණය තවමත් විඥානය තුළට කාවද්දාගන්නට තමා අසමත්ව ඇති අයුරු ඇය අත්දකී. වික‍්‍රම් පුතු ක‍්‍රිස්පි විස්කෝතු හපන කර කර හඩ බොහෝවිට ඇයට ඇසෙයි. දරුවන්ගේ රතුපාට පාසල් බෑග දොරේ හැඩලයෙහි සප‍්‍රාණිකව එල්ලී සිටී. නිදන කාමරයේ බිම ඔවුන්ගේ නත්තල් තෑගි පාර්සලවලින් වැසී ගොසිනි. ශුභපැතුම් පතක්, වික‍්‍රම් පුතුට තැපැල් කරන්නට අමතක වූ නත්තල් ශුභ පැතුමක් තවමත් මේසය මත බලා සිටී.
ආච්චි සහ සීයා වෙතටයි.
දෙසැම්බර් 8 වනදා අපි කොළඹ එනවා.
වික‍්‍රම් සහ මල්ලි
දැඩි කම්පනයක් පාඨක සිත්හි ජනිත කරන සොනාලිගේ ස්මරණවැල නිමාව දකින්නේ 2013 ජූනි 22 දා නිව්යෝර්ක් පුරවරයෙනි.
සත් වසරක් ගෙවී ඇත. ඔවුන්ගේ වියෝගය ව්‍යාප්ත වී තිබේ. මේ කාලය වනවිට විය හැකි ආකාරයට අපේ ජීවිතය විශාල වී තිබේ. මෙය නව දුකක් යැයි මම සිතමි. මන්ද, මට ඔවුන් උවමනා වන්නේ මේ දැන් සිටියා නම් සිටින ආකාරයට ය. මට අපේ ජීවිතය තුළ හිඳීමට උවමනා ය. මගේ අහිමිවීම සත් වසරක් තිස්සේ ආසවනය වී ඇත. මන්ද, මම තවදුරටත් නොකැරකෙන්නෙමි. මම තවදුරටත් කම්පිතව පැද්දෙන්නේ නොවෙමි.
මම බියවෙමි. මෙම සත්‍යය දැන් මට දරා සිටින්නට සවිමත් වැඩි ද? මා එය සමීපයේ තබාගත් විට මා පෙරළී යා ද? විටෙක, මම නොදනිමි.
එහෙත් මට යථාතත්වයට පත්විය හැකිවන්නේ ඔවුන් මා සමීපයේ තබා ගැනීමෙන් පමණක් බව මම දනිමි. මා ඔවුන්ගෙන්, ඔවුන්ගේ අසම්මුඛයෙන් ඈත් වූවහොත් මා ඉරිතලා යයි. නන්නාඳුනන්නෙකුගේ ජීවිතයට මා අහම්බෙන් ඇතුඵ වී ඇත යන හැගීම මා ළග රැුඳෙයි. මා අනාවරණය නොකරන කල මා මගෙන්ම පැලී වෙන්වී යයි. නිව්යෝක් නුවර මගේ ජීවිතය හරියට සාක්ෂිකරුවන් ආරක්ෂා කරන ක‍්‍රමයක් තුළ මා සිටිනවා මෙනි. මා ගල්ගැසී කම්පිතව සිටි කල මට මේ ආවරණය අවැසි විය. එහෙත් දැන් එය වෙනස් ය. මගේ පවුලෙන් හිස් වූ මේ ලෝකය පුරා සරන විට මට විශ්වසනීයත්වයක් ඇතිව සිටිය හැකි වන්නේ ඔවුන් සහ මා පිළිබඳ යථාර්ථය මා පිළිගත්විට පමණි. මම ඔවුන් නොමැතිව සිටිමි. තනිව සිටිමි. මේ සත්‍යය මා පිළිනොගත් විට මගේ බැමි ලිහී මා පාවෙන්නට ගනියි. මගේ අනන්‍යතාව නොපැහැදිලි ය. දැන් මා කවුද? (214-215 පිටුව* තමාගේ අමෙරිකානු සම්ප‍්‍රාප්තිය ඔවුන්ගේ සදාකාලික සමුගැනීම හේතුවෙන් සිදුවූවක් බව හදවතට ඒත්තු ගන්වන්නට, සත්‍යය හඳුනාගන්නට ඒ වන විට ඇය සමත්ව සිටී. අවුරුදු හත-අටක කාල අවකාශයක් තුළ ඇයට ජීවිතය අතැඹුලක් වී තිබේ. පටාචාරාවට මෙන් එසැණින් සිත නිවා සනහාඵෑ බුදුවරයකු සොනාලිට කිසිදා මුණ ගැසෙන්නේ නැත. ඇයට අවබෝධඥානය පහළ වන්නේ හුදෙකලාවම පිරූ එක්තරා වීර්ය පාරමිතාවකිනි.
සුනාමි ව්‍යසනයට වසර 15ක් සපිරීම නිමිත්තෙන් මෑත දිනෙක රටේ තැන්තැන්වල සැමරුම් උත්සව, පුණ්‍යෝත්සව සංවිධානය කර තිිබිණ. එහෙත් සොනාලි අමතක කොට අපට සුනාමිය සැමරිය හැකි දැයි අපට පෞද්ගලිකව සිතෙයි. ඒ සුනාමි ව්‍යසනයෙන් යළි උපන් දිරිය දියණිය ඇය නොවේ දැයි අපට සිතෙන හෙයිනි.
කැත්ලීන් ජයවර්ධන
