රජරට විශ්වවිද්‍යාලයේ ව්‍යවහාරික විද්‍යා පීඨයේ කථිකාචාර්යවරයෙකු ලෙස කොන්ත‍්‍රාත් පදනමින් සේවය කරමින් සිටි ආචාර්ය වසන්ත වැලිඅංග මහතා වෙනුවෙන් මේ වනවිට අන්තර්ජාල පෙත්සමක් අත්සන් කෙරෙමින් පවතී. විශ්වවිද්‍යාල ක්ෂේත‍්‍රයේ උන්නතිය වෙනුවෙන් පෙනී සිටින කණ්ඩායමක් එම ක‍්‍රියාවට මැදිහත්ව සිටිති.
මෙම පෙත්සම අත්සන් කිරීමට හේතුව වන්නේ වැලිඅංග මහතාගේ සේවය අවසන් කිරීමට රජරට විශ්වවිද්‍යාලය තීන්දු කිරීමය. සාධාරණ පරීක්ෂණයක් නොමැතිව ස්ථීර විශ්වවිද්‍යාල කථිකාචාර්යවරයෙකුගේ සේවය අවසන් කිරීමේ හැකියාවක් විශ්වවිද්‍යාල පරිපාලනයට නැතත් කොන්ත‍්‍රාත් පදනමින් සේවය කරන කෙනෙකුගේ සේවය අවසන් කිරීමේ හැකියාවක් ඇත. ඒ අනුව ගැටලූව ඇත්තේ ඔහු ඉවත් කිරීමේ නීත්‍යනුකූලභාවය පිළිබඳව නොවේ.
ශ‍්‍රී ලංකාවේ විශ්වවිද්‍යාලවලට ආචාර්යවරුන් බඳවාගැනීම, ඔවුන් උසස් කිරීම, අංශාධිපතිවරුන් තෝරාගැනීම මෙන්ම උපකුලපතිවරුන් තෝරාගැනීම දක්වා කටයුතු සිදුවෙන්නේ ප‍්‍රමාණවත් විනිවිදභාවයකින් තොරව බව විශ්වවිද්‍යාල සමාජයේ මතය වේ. විටෙක සුදුස්සන් පත්වෙද්දී තවත් විටෙක දේශපාලන ගැතිභාවය අනුව පත්වීම් ලැබෙන බවට චෝදනා ඇත. විශ්වවිද්‍යාල ආචාර්යවරුන් තෝරාගැනීම හා ඔවුන්ගේ මට්ටම ගැන පුළුල් සංවාදයක් රටේ පවතී. එමනිසා මෙම සිදුවීම සැලකිය යුත්තේ සංවාදයෙහි දිගුවක් ලෙසය.
වසන්ත වැලිඅංග ආචාර්යවරයා විශ්වවිද්‍යාලය ශිෂ්‍යයන් අතර හා සාමාන්‍ය සමාජයෙහි කංසා ප‍්‍රවර්ධනය කරනවායැයි ඔහුට විරුද්ධව පෙත්සමක් අත්සන් කොට තිබුණි. කංසා මේ වනවිට ශ‍්‍රී ලංකාවේ නීතියෙන් තහනම් කර ඇති නිසා එම චෝදනාව සැබෑවක් නම් එය ගැටලූවකි. එහෙත් එවැනි චෝදනාවක් ඔප්පු කර නැත. ඒ වෙනුවට ඔහුට චෝදනා කිරීමට පදනම වී ඇත්තේ කංසා ශාකය පිළිබඳව ඔහු කර ඇති පර්යේෂණයක් හා එය පදනම් කරගනිමින් ප‍්‍රකාශයට පත්කර ඇති ‘තෛලෝක විජයපත‍්‍ර‘ නම් කෘතියය.
ඒ පිළිබඳව වසන්ත වැලිඅංග මහතා පවසන්නේ මෙසේය.
‘මාව වසර දෙකක කොන්ත‍්‍රාත් පදනමකින් විශ්වවිද්‍යාලයේ කථිකාචාර්යවරයෙක් විදියට බඳවාගන්න කොට කංසා පිළිබඳව පොතක් මම ලියුවා කියලා දැනගෙන හිටියේ නැහැ. මට දැනුම් දුන්නා මාස තුනක් වගේ කාලයක් ඇතුළත ස්ථීර කරනවා කියලා. එහෙත් මම විශ්වවිද්‍යාලයට බැඳිලා මාස කිහිපයක් ඇතුළත තමයි පාලන මණ්ඩලය දැනගත්තේ මම කංසා පිළිබඳව පොතක් ලියා තියෙනවා කියලා. ඔය අතරේ මම පොළොන්නරුවේ කෞතුකාගාරයේ දේශනයකට සහභාගි වෙමින් කංසා ශාකය ගැන අදහස් දැක්වුවා. ඒ ගැන විශ්වවිද්‍යාලයේ පෙත්සමක් ගහලා තිබුණා. ඉන්පස්සේ විශ්වවිද්‍යාලයේ සංගීත සංදර්ශනයක් තිබුණා. මගේ පත්වීම ස්ථීර කරගැනීම සඳහා සම්මුඛ සාකච්ඡුාවක් තිබුණා. එහෙත් මට දැනුම්දුන්නා මාව ස්ථීර නොකරන බව. දෙසැම්බර් 02 වැනි දින මට ලිපියකින් දැනුම් දුන්නා මගේ සේවය අවසන් කරනවා කියලා.‘ ඔහුගේ අදහස වන්නේ එම පෙත්සම තමාගේ සේවය අවසන් කිරීමට බලපෑ බවයි. සම්මුඛ සාකච්ඡුාවේදී හෝ ඉන්පසුව වෙනත් කිසිදු සාධාරණ හේතුවක් ඉදිරිපත් නොවූ බවයි.
‘ඒ පොත හැරෙන්න පර්යේෂණ පත‍්‍රිකා සහ පොත් 80 කට ආසන්න සංඛ්‍යාවක් මම ලියලා තියෙනවා. ඒවායේ ඇති කරුණු වැරදි බවට කිසිවෙක් මට විද්වත් මට්ටමෙන් අභියෝග කරලා නැහැ. පරිසර සංරක්ෂණය, මත්ස්‍ය සංරක්ෂණය, සොබාදහම, පාරම්පරික දැනුම වගේ විෂයන් ගැන තමයි මම වැඩිපුර පර්යේෂණ කරලා තියෙන්නේ. කංසා පිළිබඳවත් මම කළේ ජෛව විද්‍යාත්මක පරීක්ෂණයක්. ඒක ප‍්‍රවර්ධනය කිරීමේ අරමුණක් නැහැ. ශ‍්‍රී ලංකාවේ ආයුර්වේද වෛද්‍යවරුන් කංසා ශාකය ගැන පාරම්පරිකව අධ්‍යයනය කරලා තියෙනවා. ඒ පාරම්පරික දැනුම ගැන විද්‍යාත්මකව සොයාබැලීම විශ්වවිද්‍යාල සමාජයේ වගකීමක් ලෙසයි මම සැලකුවේ.
මට චෝදනාවක් තියෙනවා විශ්වවිද්‍යාලය ඇතුළත මම කංසා ප‍්‍රවර්ධනය කළා කියලා. එහෙත් විශ්වවිද්‍යාලයේ සිසුන් සමඟ මම කිසිදාක කංසා බීලා නැහැ. සමහර ළමයි මා එක්ක කතා කරන්න ආසයි කියලා කිව්වත් මගේ විශ්වවිද්‍යාල කාර්යාලයෙන් පිට කිසිම සිසුවෙක්ව හම්බවෙලා නැහැ. මම එහෙම කළා නම් ඒක මේ වෙද්දීත් එළියට ඇවිත්. ඒ ගැන ඔප්පු වෙලා. මට කංසා ශාකය ගැන විද්‍යාත්මකව අදහස් දරන්න අයිතිය තියෙනවා. එහෙත් මම කාටවත් කිසිම අයුරකින් කංසා බොන්න කියලා නැහැ.
ලෝකයේ රටවල කංසා ඇසුරෙන් නිර්මාණය කළ ඖෂධ වර්ග සඳහා පේටන්ට් බලපත‍්‍ර 650ක් පමණ තියෙනවා. ඒ පේටන්ට් සඳහා පර්යේෂකයන් පර්යේෂණ කළේ ඒ ඒ රටවල්වල කංසා තහනම්ව තිබියදී තමයි. කංසා සුරුට්ටු උරන එක සහ ඒ ගැන පර්යේෂණ කරන එක අතර ලොකු වෙනසක් තියෙනවා. එහෙත් මා විශ්වාස කරන්නේ ඒ ගැන පර්යේෂණ කරපු නිසා මට අසාධාරණයක් සිදුවූ බව.‘
ඉහත සිදුවීම ගැන අප කාරණා කිහිපයක් සිහිතබාගත යුතුය. රජරට විශ්වවිද්‍යාල පරිපාලනයට රිසි පරිදි විශ්වවිද්‍යාල ආචාර්යවරුන් තෝරාගැනීමේ බලයක් ඇත. එමනිසා විශ්වවිද්‍යාල පරිපාලනයට අප කරන්නේ චෝදනාවක් නොවේ.
එහෙත් ඉහත සිදුවීම ගැන සංවාද කිරීමට අපට බාධාවක් නැත. විශේෂයෙන්ම විද්‍යාත්මක පරීක්ෂණයක් ගැන විශ්වවිද්‍යාලයක් තුළින්ම පෙත්සම් යැවීම අප සංවාදයට ලක් කළ යුතු කාරණාවකි. නීති විරෝධී කාරණාවක් ගැන වුව විමර්ශනය කිරීම හා මත සම්පාදනය කිරීම විශ්වවිද්‍යාල සමාජයක් තුළ සිදුවිය යුත්තක් බවද අප අමතක කළ යුතු නොවේ. ඊට අමතරව විශ්වවිද්‍යාල සමාජයට විවිධ ක්ෂේත‍්‍ර ගැන උනන්දු වෙමින් ස්වෙච්ඡුාවෙන් පර්යේෂණ සිදුකරන ආචාර්ය මහාචාර්යවරුන්ගේ හිඟයක් පවතින බවද අප සංවාදයට ලක් කළ යුතු කාරණාවකි.
