නිමල් රංජිත් දේවසිරි
උතුරේ බෙදුම්වාදය නැවත හිස ඔසවන බව දකුණේ ජනයා බහුල වශයෙන් සිතන බව පෙනේ. විශේෂයෙන් සිංහල-බෞද්ධ ජාතිකවාදී දේශපාලන පණිවිඩයන්හි ආකර්ෂණය ඇති පිරිස් අතර මේ පිළිග ැනීම බහුල වශයෙන් තිබෙන බව පෙනී යයි. පසුගි ය දිනවල විජයකලා මහේෂ්වරන් මහත්මිය විසින් සිදුකරනු ලැබූ ප‍්‍රකට ප‍්‍රකාශය සමඟ මේ පිළිග ැනීම පැහැදිලි ලෙසම මතු වී පෙනෙන්නට විය.
මේ පිළිගැනීමමේ ඇති පුළුල් ඇඟවීම් මොනවා ද? වෙනත් ආකාරයකින් කියන්නේ නම් මේ පිළිග සත්‍යමය පදනමක් මත ඇති වී ඇති විශ්වාසයක් යැයි පිළිගතහොත් අපට එළඹිය හැකි නිගමන කවරාකාර ඒවා ද?
මගේ අදහස වන්නේ එහි දී එළඹිය හැකි පහසුම නිගමනය වන්නේ 2009 මැයි මාසයේ දී ලංකාවේ හමුදාව එල්ටීටීඊ සංවිධානය පරාජය කොට ලබාගත්තා වූ මිලිටරි ජයග‍්‍රහණය නිෂ්ප‍්‍රයෝජන එකක් බවයි. සිංහල-බෞද්ධ ජාතිකවාදීන් කිසිසේත්ම එවැන්නක් විශ්වාස කිරීමට පෙළඹේයැයි සිතිය නොහැක. ඒ වෙනුවට ඔවුන්ට පිළිගැනීමට වඩා පහසු නිගමනය වනු ඇත්තේ උතුර මත ප‍්‍රමාණවත් මිලිටරි සුපරීක්ෂාවක් පවත්වාගෙන නොයෑම නිසා මෙවැනි ඛේදජනක තත්වයකට උතුර නැවතත් පත් වී ඇති බවයි. කෙසේ වෙතත් මෙම නිගමනයේ ඇති උත්ප‍්‍රාසය වන්නේ, යුද්ධයෙන් පසු රාජපක්ෂ තන්ත‍්‍රය යටතේ උතුර මත දැඩි මිලිටරි සුපරීක්ෂාවක් පවත්වාගෙන ගිය තත්වයක් තුළ, උතුරේ ජනතාව එම තන්ත‍්‍රය මහා පරිමාණයෙන් ප‍්‍රතික්ෂේප කළ බවයි. එහි දී තවදුරටත් ඇසිය යුතු ප‍්‍රශ්නයක් වන්නේ, එලෙස ප‍්‍රබල ජනතා විරෝධයක් මධ්‍යයේ වුව, දැඩි මිලිටරි සුපරීක්ෂාකාරිත්වයක් උතුර මත පවත්වාගෙන යාම වටින්නේ ද යන්නයි. බොහෝ විට සිංහල-බෞද්ධ දේශපාලන දැක්ම තුළ මේ ප‍්‍රශ්නයට සාධනීය පිළිතුරක් ලැබීමට ඉඩ තිබේ.
එවිට මතුවන ප‍්‍රශ්නය වන්නේ එවැනි ජනතා විරෝධයක් මධ්‍යයේ එවැනි මිලිටරි සුපරීක්ෂාකාරීත්වයක් ප‍්‍රායෝගික වශයෙන් පවත්වාගෙන යන්නේ කෙසේ ද යන්නයි. එවැනි තත්වයක් අපට 1979 කරා නැවත ගමන් කිරීමක් ලෙස හඳුනාගැනීමට අපහසු නැත. එනම් 1970 ගණන්වල අග දී උතුරේ ”ත‍්‍රස්තවාදී ක‍්‍රියා” සෙමින් නමුත් ස්ථිරසාර ලෙස වර්ධනය වෙමින් පැවැතිය දී ජනාධිපති ජේ.ආර්. ජයවර්ධන විසින් තත්වය ”සමනය” කිරීම සඳහා බි‍්‍රගේඩියර් තිස්ස වීරතුංග උතුරට යැවීම පිළිබඳ අත්දැකීමයි. ඔහු යටතේ පවත්වාගෙන ගිය මිලිටරි ”සුපරීක්ෂාවේ” අනිවාර්ය සහ ආසන්න ප‍්‍රතිඵලය වූයේ ”ත‍්‍රස්තවාදී ක‍්‍රියා” තව තවත් වර්ධනය කිරීම යි.
මේ අනුව අපට නැවතත් ඇසිය හැකි ප‍්‍රශ්නය වන්නේ, සිංහල-බෞද්ධ ජාතිකවාදය විසින් (අඩුම තරමින් සවිඥානක ලෙස* අපේක්ෂා නොකරන දේශපාලන ප‍්‍රතිචාරයක් උතුරේ සමාජය විසින් එල්ල වීමට ඉඩ නොදෙන අතරම ”ත‍්‍රස්තවාදී ක‍්‍රියා” මතුවීම වැළැක්වීමට ද එක්වරම හැකියාවක් නොලැබෙන වට්ටෝරුවක් තිබේ ද යන්නයි. පැහැදිලි වශයෙන් ම දැනට පෙනෙන්නේ එවැන්නක් නොමැති බවයි.
මගේ තක්සේරුව වන්නේ, බොහෝ දුරට විය හැකියාවක් ව තිබෙන, 2020 දී බලයට බලයට පැමිණීමට ඉඩකඩ තිබෙන, රාජපක්ෂවරුන්ගේ පාලනයක් තුළ මේ ප‍්‍රශ්නය තීරණාත්මක ලෙස මතු වීමට ඉඩකඩ තිබෙන බවයි. උතුරේ ප‍්‍රධාන ධාරාවේ දේශපාලන බලවේගවලට දැනට පවත්නා ආණ්ඩුව සමඟ කිසියම් ළඟ සම්බන්ධයක් තිබෙන බැවින්, තවමත් එම දේශපාලන බලවේගවලට උතුරේ ජනයා මත කිසියම් දේශපාලන ආධිපත්‍යයක් පවතින බැවින් ද දැනට උතුර තුළ තීරණාත්මක අර්බුදයක් පවතින බව මතුපිටට නොපෙනේ. රාජපක්ෂ පාලනයක් මුහුණ දෙන පළමු ගැටලූ‍ව වන්නේ එම සමතුලනය පවත්වාගෙන යන්නේ කෙසේ ද යන්නයි. මෙම තත්වය කළමනාකරණය කර ගැනීම අනාගත රාජපක්ෂ තන්ත‍්‍රයකට බෙහෙවින් දුෂ්කර කටයුත්තක් වනු ඇත්තේ උතුරේ දේශපාලන සාධනීය ලෙස සමනය කිරීමට ගනු ලබන උත්සාහයන් නිතරම දකුණ තුළ තේරුම් ගනු ලබන්නේ බෙදුම්වාදය පෝෂණය කිරීම සඳහා ගනු ලබන පියවර ලෙස වීමයි. එවැනි මානසිකත්වයක් තම පාලන තන්ත‍්‍රයක් යටතේ දකුණේ සමාජය තුළ ඇති වීම රාජපක්ෂවරුන්ට ඔරොත්තු දෙන්නක් නොවනු ඇත.
