අයිලන්ඞ් පුවත්පතේ ප්‍රවෘත්ති කර්තෘ ශමීන්ද්‍ර ෆර්ඩිනෑන්ඩෝ
රාජපක්ෂවරුන්ව ප්‍රතික්ෂේප කරමින් 2015 දී මෛත්‍රීපාල සිරිසේන මහතාව බලයට පත් කරගත් ජනතාව වසර පහක් ඇතුලත රාජපක්ෂවරුන්ව බලයට පත් කරගැනීමට ඔබ දකින හේතුව මොකක්ද?
රාජපක්ෂ ආණ්ඩුව 2015 දී ඉවත් කරන්න මේ රටේ බහුතර ජනතාවට අවශ්‍යතාවයක් තිබුණා. ඒ ආණ්ඩුවට චෝදනා ගොඩක් තිබුණා. ඒ චෝදනාවලට රජය හරියාකාරව උත්තර දුන්නෙ නැහැ. අනෙක් පැත්තෙන් මහින්ද රාජපක්ෂ මහතා නියමිත කාලයට අවුරුදු දෙකකට කලින් තරගයට ගිහිල්ලා පරාජය වුණා. නැවතත් මහින්ද රාජපක්ෂ මහතා නියෝජනය කරන දේශපාලන බලවේගය බලයට පත් කරගැනීමේ අවශ්‍යතාවයක් එන්නේ ඔවුන් තමන්ගේ අඩුපාඩු පිළිඅරගෙන හදාගත් නිසා නෙවෙයි. මම දකින විදියට ඊටත් වඩා එයට හේතුවෙන්නේ හිටපු ආණ්ඩුවේ ක්‍රියාකලාපය. යහපාලන ආණ්ඩුව 2015 ජනවාරි මාසයෙ බලයට ඇවිල්ලා 2015 පෙබරවාරි අග වෙනකොට මහබැංකු බැඳුම්කර වංචාව කළා. එතැන තමයි මේ ආණ්ඩුව බිඳවැටීම පටන්ගත්තේ. බැඳුම්කර වංචාවෙන් පසුව තමයි පළවැනි සැරේට මෛත්‍රීපාල සිරිසේන හිටපු ජනාධිපතිතුමා සහ එජාපය අතර ගැටුම එන්නේ. මෛත්‍රීපාල සිරිසේන මහතා ප්‍රබල උත්සාහයක් දැරුවා රජය ගෙනියන්න. ඒ වෙනුවෙන් තමයි බැඳුම්කර ගණුදෙනුව පිළිබඳ පළවැනි වාර්තාව ඉදිරිපත් කරන්න ගියාම 2015 ජුනි 26 වැනිදා පාර්ලිමේන්තුව විසුරුවාහැරියේත්. එමගින් ඔහු එජාපය බේරගත්තා. 2015 අගෝස්තු 17 මහමැතිවරණයට ගියේ ඒ අනුව. එහෙත් ඉන්පසුව මොකක්ද වුණේ. 2016 මාර්තු 29 වැනිදා දෙවැනි බැඳුම්කර වංචාව සිද්ධවුණා.
පළවැනි සහ දෙවැනි මහබැංකු වාර්තා දෙක අතරේ තවත් දෙයක් සිද්ධවුණා. ආණ්ඩුව ජිනීවා ගිහින් තමුන්ගේ රටේම හමුදාවට එරෙහිව ගිවිසුමකට අත්සන් කළා. ඒ නිසා තමයි ජනතාවගේ අප්‍රසාදය ආණ්ඩුවට එල්ලවුණේ. ඊට අමතරව 19 වැනි සංශෝධනයෙන් මහින්ද රාජපක්ෂ ජනාධිපතිතුමාට නැවත තරග කරන්න අවස්ථාව අහිමිවුණා. පළාත් සභා, පළාත් පාලන, පාර්ලිමේන්තු මට්ටමේ කිසිදු පළපුරුද්දක් නැතිව දේශපාලනයට පිටින් කෙනෙක් විදියට ඇවිත් ගෝඨාභය රාජපක්ෂ මහතාට ඉදිරිපත් වෙන්න අවස්ථාව ලැබුණා. එයට හේතුව වුණේ අස්ථාවරභාවය. සමස්ථයක් විදියට හිටපු ආණ්ඩුවේ ක්‍රියාකලාපය නිසා 2019 ජනාධිපතිවරණ ප්‍රතිඵලය ලැබුණා.
ඒ අනුව බැඳුම්කර වංචාව සිද්ධවුණේ නැතිනම් අද කතාව මීට වඩා වෙනස් වෙන්න තිබුණාද?
මම හිතන විදියට පළවැනි බැඳුම්කර වංචාව කිසිදාවත් යූඇන්පීය නොකළානම් හොඳයි. එය සිදු නොවිය යුතුව තිබුණු දෙයක්. එහෙත් පළවැනි සැරේ වංචාව හෙළිවුණාට පස්සේ අඩුම තරමේ දෙවැනි වංචාව සිද්ධ නොවුණානම් මේ තත්වය මීට වඩා වෙනස් වේවි. ඒ කාරණයට අමතරව පළාත් පාලන ඡන්දය ප්‍රමාද කිරීමත් ශ්‍රීලනිපයට හා එජාපයට අවාසිදායක වුණා. ඒ ඡන්දය පරක්කු වෙලා 2018 පෙබරවාරියේ පැවැත්වුවාම ඉතාම දරුණු ප්‍රතිඵලයක් ආවා. ඒ මැතිවරණයේ පරාජය පහුගිය මැතිවරණයට බලපෑවා. මම නැවතත් සිහිපත් කරනවා. රාජපක්ෂලා වැරදි හදාගත්තේ නැහැ. හිටපු ආණ්ඩුවේ දුර්වලතා නිසා අඩුපාඩු පිළිගන්නේත් නැතිව, ඒවා නිවැරදි කරගන්නේත් නැතිව ආපහු ඉදිරියට ආවා.
අනෙක් අතට 2015 ජනාධිපතිවරණයේදී සිංහල කතාකරන ජනතාව අතරින් බහුතරයක් දිනාගන්න එජාපය අසමත් වූ පසුබිමක, ගෙවුණු වසර පහ තුළ ඒ අඩුපාඩුව නිවැරදි කිරීම ගැනත් ඔවුන් කල්පනා කරන්න තිබුණා නේද?
යුද්ධයෙන් පස්සේ තිබුණු තත්වය ඔවුන් තේරුම් ගත් බව මම හිතන්නේ නැහැ. යුද්ධයෙන් පස්සේ ජනාධිපතිවරණ තුනක් තිබුණා. ඒ තුනේදීම එජාපය තරගයට ඉදිරිපත් වුණේ හංසයා ලකුණෙන්. ඒ පක්ෂයේ නම නව ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී පෙරමුණ. ඒ පක්ෂය පළාත් පාලන ආයතනයකවත්, පළාත් සභාවකවත් පාර්ලිමේන්තුවේවත් නැහැ. කිසිම යාන්ත්‍රණයක නැති පක්ෂයක් තමයි ජනාධිපතිවරණයට ආවේ. ඒ පක්ෂය 2010 දී ෆොන්සේකා මහත්තයාව ඉදිරිපත් කළා. ඒත් ඒ පක්ෂය පරාදයි. 2015 දී මෛත්‍රීපාල සිරිසේන මහතාව දැම්මා. ඒ ඡන්දය රටේ සමස්ථ ඡන්ද එකතුවෙන් ජයගත්තා. තුන්වෙනි පාරත් සජිත් ප්‍රේමදාස මහතාව හංසයාගෙන් ඉදිරිපත් කළා. මේ ඡන්ද තුනේදීම සාමාන්‍ය ජනතාවගේ වුවමනා ගැන කල්පනා කරපු බව පෙනුණේ නැහැ. ලංකාවේ සිවිල් සමාජය කියන කොටස කටයුතු කරන විදිය දැක්කාම මම හිතනවා ලංකාවේ සිවිල් සමාජයේ ක්‍රියාකාරීත්වයත් සජිත් ප්‍රේමදාස මහතාගේ පරාජයට බලපෑව බව.
මේ මැතිවරණ ව්‍යාපාරයේදීත් සිවිල් සමාජය ආරම්භයේදීම පෙන්නුවා සජිත් අපේක්ෂකත්වයට නුදුසුසු බවත්, වඩා සුදුසු කෙනා කරූ ජයසූරිය බවත්. ඔහුම මුණගැහිලා ඔහුට ජනාධිපතිවරණයට ඉදිරිපත් වෙන්න කියලාත් කිව්වා. කරූ ජයසූරිය මහතාට තියෙන සුදුසුකම විදියට දැක්කේ 2018 ඔක්තෝබර් මාසයේදී ඔහු කටයුතු කරපු ආකාරය. ඒ අතර කරූ ජයසූරිය, සජිත් ප්‍රේමදාස හා රනිල් වික්‍රමසිංහ අතර තුන්කොන් සටනක් හැදුණා. ඔය අස්සේ අමාත්‍යවරුන් වන සරත් ෆොන්සේකා, රාජිත සේනාරත්න, ලක්ෂ්මන් කිරිඇල්ල, දයා ගමගේ වගේ අය තමන්ව අපේක්ෂකත්වයට යෝජනා කළා.
ජනාධිපතිවරණයට ඉදිරිපත් කරන්නේ කවුදැයි විශ්වාසයක් තිබුණේ නැහැ. ඒ අතර ජේවීපීය මේ කඳවුරෙන් ඉවත් වෙලා වෙනම ඉදිරිපත් වෙන්න හිතුවා. එයත් යම්තාක් දුරට මේ ඡන්ද ප්‍රතිඵලය සඳහා බලපෑවා. මීට කලින් ජනාධිපතිවරණ දෙකේදීම ජවිපෙ ඒ කඳවුරේ හිටියා.
ගෝඨාභය රාජපක්ෂගේ මැතිවරණ ව්‍යාපාරයේදී ඔහුව සාම්ප්‍රදායික දේශපාලනයට පිටින් ආ කෙනෙක් විදියට චිත්‍රණය කරන්නට ඇතැම් අය උත්සාහ කළා. ලංකාවේ සාම්ප්‍රදායික කඳවුරු දෙක ගැන තිබුණු කළකිරීම තමන්ගේ පැත්තට හරවාගන්න ගෝඨාභය රාජපක්ෂ මහතා සමත් වූ බව හිතනවාද?
මම හිතන විදියට මේ රටේ ප්‍රධාන බලවේග දෙකට පිටින් ඇවිල්ලා ජනාධිපතිවරණයකදී තරගයක් දෙන්න කාටවත් බැහැ. එතකොට සජිත් ප්‍රේමදාස මැතිතුමාට වටේ ඉන්නෙත් ගෝඨාභය රාජපක්ෂ වටේට ඉන්නෙත් එකම කණ්ඩායම් දෙකක්. පැරණි දේශපාලන කඳවුරු දෙක. කෙසේවෙතත් මේ කණ්ඩායම් නායකයන් සියළුදෙනාටම පාහේ බරපතල චෝදනා තියෙනවා. එහෙත් මම සාමාන්‍ය ජනතාව එක්ක කතාකරද්දී තේරුම් අරන් තියෙන විදියට බහුතර පුද්ගලයො පිරිසක් ගෝඨාභය රාජපක්ෂ කියන චරිතය පිළිබඳ විශ්වාස කරලා ඡන්දය දුන්නා. එය සාම්ප්‍රදායික කඳවුරු දෙකට පක්ෂපාතී අය නෙවෙයි. ඒ කඳවුරු දෙකට වඩා වෙනස් කෙනෙක් විදියට පුද්ගලයාව විශ්වාස කරලා ඡන්දය දීපු අය හිටියා.
මම මගේ ඡන්දය දුන්නෙත් ගෝඨාභය රාජපක්ෂ මහත්තයාට. ඔහු මෙතෙක් තිබුණු ක්‍රමය වෙනස් කරන්න උත්සාහ කරනු ඇතැයි මම විශ්වාස කළා. මෙච්චර කල් තිබුණු තත්වය රට අවාසනාවන්ත තැනකට ගෙනාවා. ගෝඨාභය රාජපක්ෂ මහතාත් එහි යම් කොටස්කරුවෙක් බව ඇත්ත. කෙසේ වෙතත් පරාජිත දේශපාලඥයො පාර්ලිමේන්තු එන එක, පක්ෂ මාරු කරන එක, ජනාධිපති සමාව දීම වගේ බොහෝ දේවල්වලට මගේ විරුද්ධත්වයක් තියෙනවා. කවුරු කළත් ඒ දේවල්වලට මම විරුද්ධයි. මහින්ද රාජපක්ෂ ජනාධිපතිතුමා ජාත්‍යන්තර කාන්තා දිනයෙදී කාන්තාවන් දෙන්නෙක්ව ඝාතනය කරපු කෙනෙක්ට සමාව දුන්නා. මෛත්‍රීපාල සිරිසේන ජනාධිපතිතුමා රෝයල් පාක් මිනීමැරුමේ වරදකරුට සමාව දුන්නා. මේ වගේ බොහෝ දේවල් වෙනස් වෙන්න ඕනෑ.
මේ වෙද්දී යුරෝපයත් ඇතුළුව ලෝකයේ බොහෝ තැන්වල ජනප්‍රියවාදී දේශපාලන නායකයන් ජනවාර්ගික අනන්‍යතා ඉස්මතු කරමින් බලයට පත්වීමේ ප්‍රවණතා තියෙනවා. ගෝඨාභය රාජපක්ෂ බලයට පත්වීමත් එවැනි ප්‍රවණතාවයක දිගුවක් විදියට දකිනවාද?
මම නම් එහෙම හිතන්නේ නැහැ. කලින් කීවා වගේම ගෝඨාභය රාජපක්ෂගේ දේශපාලනයටත් වඩා ඔහුව ජනාධිපති පුටුවට ගේන්න ප්‍රධානම දායකත්වය දුන්නේ යහපාලන රජයේ අසාර්ථකභාවය බවයි මම විශ්වාස කරන්නේ. අනෙක් අතට ගෝඨාභය රාජපක්ෂ මහතා අපේක්ෂකත්වයට පැමිණීම ඒකාබද්ධ විපක්ෂය සහ එක්සත් ජනතා නිදහස් සන්ධානයේ කණ්ඩායමේ අඩුපාඩුවල ප්‍රතිඵලයක්. යමක් හරි විදියට කරන්න ඕනෑ පුද්ගලයෙකුගේ අවශ්‍යතාවය මතු වුණේ මේ රටේ සිද්ධවෙච්ච දේවල් නිසා. හොඳම උදාහරණය තමයි පාස්කු ඉරිදා ත්‍රස්ත ප්‍රහාරය. ඉන්දියාව අතටම දුන්න බුද්ධි තොරතුරු සති ගණනාවක් අතේ තියාගෙන පල්ලි සහ හෝටල්වලට ගහනතුරු මේ ආණ්ඩුව බලාගෙන හිටියා.
ඇත්ත වශයෙන්ම වියත් මඟ වගේ සංවිධාන ගෝඨාභය රාජපක්ෂව ජනතාවට හඳුන්වාදෙන්න සහ ඔහුට අපේක්ෂකත්වය දිනාදෙන්නට ප්‍රබල කාර්යභාරයක් කරලා තියෙනවා. පුවත්පත් කලාවේදියෙක් හැටියට ගිහිල්ලා මම ඒක තේරුම් අරගෙන තියෙනවා. ඔහු එන්නේ පාර්ලිමේන්තු ක්‍රමය ඇතුළේ ප්‍රධාන පක්ෂ සියල්ල අසාර්ථක වීම නිසා. ඒක ඉතාම පැහැදිළියි. අපේ රටේ ඉතිහාසයේ පළවැනි වරට අපි දකිනවා ශ්‍රීලනිපය සහ එජාපය බරපතල අර්බූදයකට ලක්වෙලා තියෙන බව. අවුරුදු තුන හතරක වයසක් තියෙන ශ්‍රී ලංකා පොදුජන පෙරමුණ ප්‍රධාන බලවේගය බවට පත්වෙලා. ගෝඨාභය රාජපක්ෂ ඔය කිසිම පක්ෂයක සාමාජිකයෙක් නෙවෙයි. එයා ශ්‍රී ලාංකික පුරවැසියෙක් විදියටයි ඡන්දයට ආවේ. මිනිස්සු ඒවා සලකන්නේ නැතිව ඔහුට ඡන්දය දුන්නේ දේශපාලන අස්ථාවරභාවය දරාගන්න බැරිවයි.
සාම්ප්‍රදායික දේශපාලන පක්ෂ දුර්වල වෙද්දී මිනිස්සුන්ට කේන්තියක් ඇතිවෙන්නේ ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය වැනි සංකල්ප ගැනයි. ගෝඨාභය රාජපක්ෂ ජනාධිපතිවරයා ඒ තත්වය වාසියක් කරගනිමින් ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදයට පටහැනි දේවල් කිරීමේ අවදානමක් ඇතැයි හිතනවාද?
මම එහෙම හිතන්නේ නැහැ. මම හිතනවා එසේ කිරීමේ ආදීනව මේ රටේ සියළු දේශපාලඥයෝ තේරුම් අරගෙන තියෙන්න ඕනෑ බව. චන්ද්‍රිකා කුමාරතුංග සහ ඊට පසුව ආපු ආණ්ඩුවලට මේක අදාලයි. ආණ්ඩුව ඕනෑවට වඩා වැඩි වුණොත් ජනතාව ඒ ආණ්ඩුව උස්සලා පොළොවේ ගහනවා. පීල්ලෙන් පිට පැනලා කිසිම ආණ්ඩුවකට ගොඩ යන්න බැහැ. ජනමාධ්‍ය, සමාජ මාධ්‍ය අල්ලාගෙන බලය රැකගන්න බැහැ. වැඩ කරන්න පුළුවන්ද බැරිද කියලා ඉක්මනින් මිනිස්සුන්ට තේරෙනවා. මිනිස්සු බලාපොරොත්තු වන දේවල් සිදුවුණේ නැත්නම්, අසාධාරණ පත්වීම් ආදිය දෙනවානම් ඒකේ ප්‍රතිඵල ඉදිරියේ බලාගන්න පුළුවන් වේවි.
මාධ්‍යවේදීන්ට ආරක්ෂිත වටපිටාවක් ඇතිවේයැයි ඔබ හිතනවාද?
ඕකේ විවිධ පැති තියෙනවා. දේශපාලඥයාගේ කාර්යය, නිලධාරියාගේ කාර්යය වගේම මාධ්‍යවේදියාගේ කාර්යය තේරුම් ගන්න ඕනෑ. මම පැහැදිළිව කියනවා ගිය රජයෙන් ලැප්ටොප්, රට සවාරි, ආණ්ඩුවේ බංගලාවල නවාතැන්, තානාපති කාර්යාලවලින් සල්ලි ගත්ත කණ්ඩායමක් හිටියා. සිවිල් සමාජයේ එහෙම කණ්ඩායමක් හිටියා කියලත් චෝදනා තියෙනවා. ඊට කලින් මාධ්‍යවේදීන් එල්ටීටීඊය එක්ක කටයුතු කළා කියලත් චෝදනා තිබුණා. මාධ්‍යවේදීන් සහ සිවිල් ක්‍රියාකාරීන් පක්ෂ දේශපාලනයකුත් කරනවා. ඒවාත් සලකලා තමයි කටයුතු කරන්න ඕනෑ. මම අවුරුදු ගාණක් මාධ්‍යවේදීන් විදියට කටයුතු කළා. අපිත් අපේ පැත්තෙන් අවංක සහ නිරවද්‍ය වෙන්න ඕනෑ. සැබෑ වෘත්තිකයො විදියට අපි හැසිරෙන්න ඕනෑ. අපි හැසිරෙන විදියට තමයි අපි එක්ක රජය හැසිරෙන්නේ කියලා මම හිතනවා. ඇමෙරිකාව ලංකාවත් ඇතුළුව අපේ කලාපයේ රටවල් තුනක ඇමෙරිකන් ඩොලර් මිලියන 585ක් යොදවා තිබෙන බව කීවා. තුනෙන් එකක් ලංකාවට වියදම් කරපු බව අනුමාන කළොත් රුපියල් මිලියන 200කට කට්ටු ප්‍රමාණයක් වියදම් කරලා තියෙනවා. එසේ කිරීමේ අරමුණ මොකක්ද. ඒ නිසා ඔය කාරණා ගැන පුළුල් ලෙස හිතුවොත් හොඳයි කියලයි මම හිතන්නේ. කාගේ වැරදි වුණත් තරාතිරම බලන්නේ නැතිව දඬුවම් කරන්න ඕනෑ. සාමාන්‍ය මිනිසා වගේම ජනාධිපතිවරයා නීතියට මුහුණදෙන්න ඕනෑ.
ලංකාවේ ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය වෙනුවෙන් පෙනී සිටින සිවිල් සමාජ සංවිධාන ගැන ඔබට තියෙන විවේචනය මොකක්ද?
සිවිල් සමාජයට අනිවාර්යයෙන්ම දේශපාලන අයිතිය තියෙනවා. වෘත්තිය සමිතියක්ද, සිවිල් සංවිධානයක්ද කියලා ප්‍රශ්නයක් නැහැ. එහෙත් ඔවුන් ඒකපාර්ශ්වීය නොවී වැඩ කළ යුතුයි. උදාහරණයක් කීවොත් රජයේ වෛද්‍ය නිලධාරීන්ගේ සංගමයේ දොස්තර පාදෙණිය ශ්‍රී ලංකා පොදුජන පෙරමුණේ ප්‍රතිපත්ති ප්‍රකාශය එළිදැකීවීමට ගිහින් ගෝඨාභය රාජපක්ෂ මහතාගේ දකුණු පැත්තේ ඉඳගෙන හිටියා.
ඒකට විරුද්ධව සිවිල් සමාජය ප්‍රබල හඬක් නැඟු‍වා. සන්ඬේ අයිලන්ඞ් පුවත්පතත් එය පළවැනි පිටුවේ වාර්තා කළා. මම වෛද්‍ය පාදෙණියව පෞද්ගලිකව දන්නවා. මම ඒ වගේම දන්න තවත් කෙනෙක් තමයි රජයේ හෙද නිලධාරීන්ගේ සංගමයේ සමන් රත්නප්‍රිය මහතා. ඔහු පක්ෂ දේශපාලන වැඩසටහන්වලට යද්දී කවුරුත් අහන්නේ නැත්තේ ඇයි. ඔහුත් රජයේ සේවකයෙක්නේ. සමන්ගේ සහ පාදෙණියේ වෙනස මොකක්ද. කොහොමද මේ දෙපාර්ශ්වය ගැන දෙවිදියකට සලකන්නේ. එක්කෝ දෙන්නාටම අයිතිය තියෙන්න ඕනෑ. නැත්නම් දෙන්නාටම අයිතිය නැති වෙන්න ඕනෑ. තවත් උදාහරණයක් කියන්නම්. අනිද්දා පුවත්පත මම හැම සතියේම කියවනවා. ඒකේ මහාචාර්ය සරත් විජේසූරිය ඇතුළු තවත් ප්‍රමුඛ පෙළේ කිහිප දෙනෙක් ජේවීපීය අනුර කුමාර දිසානායක මහතා තරග කරන්නට හේතුව ප්‍රශ්න කළා. අනුරට දාන ඡන්දය ගෝඨාභය රාජපක්ෂට දාන ඡන්දයක් බව පෙන්නුම් කළා. අනුර කුමාර මහතාට තරග කරන්න අයිතියක් නැද්ද. කරූ ජයසූරියට සහාය දෙන්න උත්සාහ කරලා බැරිවුණාම සිවිල් සමාජය සජිත්ට සහාය දුන්නා. එතකොට ඔක්කෝම එතුමාට සහාය දෙන්න ඕනෑද. කවුද මේවා තීරණය කරන්නේ කියලා ප්‍රශ්නයක් තියෙනවා. ඊට වෙනස්ව තම තමන්ට කැමති දේශපාලන කණ්ඩායමකට සහාය දීමේ අයිතියට ගරු කරමින් සිවිල් සමාජය දේශපාලනය කරන්න ඕනෑ.
