ජනාධිපතිවරණ ව්‍යාපාරය උත්සන්න වීමත් සමග පෙනෙන්නට තිබෙන ප‍්‍රවණතාවක් නම්, ජනාධිපතිධුරය ලබාගැනීමේ ඇත්ත තරගය තිබෙන්නේ අපේක්‍ෂකයන් දෙදෙනකු වටා බවයි. ඔවුන් නම් සජිත් පේ‍්‍රමදාස සහ ගෝඨාභය රාජපක්‍ෂ යන දෙදෙනාය. ලංකාවේ ඡන්දදායක කැමැත්ත ප‍්‍රධාන වශයෙන් බෙදෙනු ඇත්තේ ඔවුන් දෙදනො අතරය. එය කෙසේ සිදුවනු ඇත්ද යන්න තවම පැහැදිලි නැත.
විශ්වාස කළ හැකි ඡන්දදායක මත සමීක්‍ෂණය කිරීමේ වෘත්තීයමය සම්ප‍්‍රදායක් නැති අප රටේ, ඡන්දදායක කැමැත්තේ ප‍්‍රවණතා ගැන කළ හැක්කේ අනුමාන කිරීමය. අප රටේ හැම දෙනාම මැතිවරණ ප‍්‍රතිඵල අනුමාන කිරීමේ විශේෂඥයන් වී සිටින්නේ එබැවිනි.
අනුර-මහේෂ්
මේ අතර, ප‍්‍රධාන අපේක්‍ෂකයන් දෙදෙනා හැරුණු විට අනුර කුමාර දිසානායක සහ මහේෂ් සේනානායක යන දෙදෙනාද මහජන සහ මාධ්‍ය අවධානයට ලක්වී සිටිති. දෙදෙනාම ඉදිරියට පැමිණ සිටින්නේ විකල්ප අපේක්‍ෂකයන් ලෙසය. එම දෙදෙනා අතර වඩාත් ඉදිරියෙන් සිටින බව පෙනෙන්නේ අනුර කුමාර මහතාය. සංවිධානගත දේශපාලන පක්‍ෂයක්වූ ජවිපෙ එතුමාට ලැබෙන මහජන සහයෝගයේ ප‍්‍රධාන පදනම් බලවේගයයි. ලංකාවේ දැනට සිටින ඉතාම ඉහළ පෙළේ දේශපාලන කථිකයකුද වන අනුර කුමාර මහතා ජනතාවට විකල්ප දේශපාලන අධ්‍යාපනයක් ලබාදීමේ කාර්යයේදී අවුරුදු ගණනාවක්ම ඉදිරියෙන්ම සිටි දේශපාලනඥයෙක්ද වෙයි. මෛත‍්‍රී-මහින්ද දෙදෙනා ගිය වසරේ ඔක්තෝබර් 26දා දියත් කළ කුමන්ත‍්‍රණයට එරෙහි වීමේ සටනේදී එජාපය පසුබා සිටි පසුබිමක, ප්රජාතන්ත්රවාදය රැකගැනීමේ මතවාදී අරගලය තුළ ඉදිරියෙන්ම සිටි කථිකයා එතුමායි.
මේ අතර, මහේෂ් සේනානායක මහතා ඉදිරිපත්වී සිටින්නේ නිර්පාක්‍ෂික සිවිල් සමාජ සහ වෘත්තීය ප‍්‍රජාවගේ දේශපාලන අභිලාෂ නියෝජනය කරන බව ප‍්‍රකාශ කරමිනි. හිටපු හමුදා ප‍්‍රධානියකු වන එතුමා අවධාරණය කරන්නේ, තම හමුදා පසුබිම හෝ මිලිටරි අනන්‍යතාව නොවේ. ඔහුද අවධාරණය කරන්නේ නිදහස්, ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදී, ¥ෂණයෙන් තොර ආණ්ඩුකරණය, මූලික අයිතිවාසිකම්, ජනවාර්ගික සහෝදරත්වය යන තේමාය.
තේමාත්මක වශයෙන් බලන විට අනුර කුමාර සහ මහේෂ් සේනානායක යන දෙදෙනාගේ දේශපාලන ආයාචන අතර මූලික වෙනස්කම් නැත. වෙනස්කම් තිබෙන්නේ, ඔවුන් අවධාරණය කරන සමහර දේ සහ දෙදෙනාගේ පෞද්ගලික-දේශපාලන ශෛලීන්ගේය. මේ අනුව දෙදෙනාම ආයාචනා කරන්නේ ඡුන්දදායකයන් අතර එකම කුලකයටය. එනම්, එජාපය, ශ‍්‍රීලනිපය සහ පොහොට්ටුව යන ප‍්‍රධාන පක්‍ෂ දෙකත්, ඔවුන්ගේ දේශපාලන නායකත්වය, ප‍්‍රතිපත්ති, භාවිත සහ ආණ්ඩුකරණයත් ගැන කලකිරුණ, එපාවූ සහ කෝපයෙන්ද සිටින ඡන්දදායකයන්ටය.
දුසිම් තුනකට ආසන්න අනෙකුත් අපේක්‍ෂකයන්, මෙවර ජනාධිපතිවරණයට ඍජු ලෙස බලපාන මැදිහත්වීම් කරන බවක් තවමත් පෙනෙන්නේ නැත. ඔවුන් කිහිප දෙනකු ‘දෙවන මනාප අපේක්‍ෂකයන්’ බවටද ලකුණු තිබේ. ප‍්‍රධාන අපේක්‍ෂකයන් දෙදෙනා අතර පැහැදිලි ජයග‍්‍රාහකයකු නොවූ විට, දෙවැනි සහ තුන්වැනි මනාප ගණන් කරන්නට සිදුවනු ඇත යන හැකියාව මෙවර ජනාධිපතිවරණයේදී මතු විය හැකි වීම මෙම තත්ත්වයට හේතුවයි.
රටේ දේශපාලන ඉරණම
මේ අතර, මෙවර ජනාධිපතිවරණයේ ප‍්‍රතිඵල ගැන විමසීමේදී, මෙරට පුරවැසියන් අවධාරණය කළ යුත්තේ ‘දිනන්නේ කවර අපේක්‍ෂකයාද?’ යන ප‍්‍රශ්නයට නොවේ. ජනාධිපතිවරණයෙන් පසු අප රටේ දේශපාලන ඉරණම කුමක් විය හැකිද? යන තීරණාත්මක ප‍්‍රශ්නයටය. මෙය අනුර කුමාර දිසානායක සහ මහේෂ් සේනානායක යන අපේක්‍ෂක දෙපලගේත්, එතුමන් සමග සිටින බලවේගවලත් විශේෂ අවධානය යොමුවිය යුතු ප‍්‍රශ්නයකි.
2019 ජනාධිපතිවරණය, යම්කිසි දුරකට 2015 දී තිබි දේශපාලන අභියෝගයම යළි බිහිකර ඇති දේශපාලන සන්ධිස්ථානයක්, අප රටේ පුරවැසියන් ඉදිරියේ දැනට විවෘත කර තිබේ. එම අභියෝගය නම්, 2014 වසර අවසන් වන විට තිබි දේශපාලන තත්ත්වය ගැන දැන් අමතකවී තිබෙන අයද නැවත මතක් කර ගත යුත්තකි. එය එක වාක්‍යයකින් සාරාංශ කළ හැකි වූ දේශපාලන සන්ධිස්ථානයක් විය: දැඩි මර්දනකාරී අධිකාරවාදී පාලන තන්ත‍්‍රයකට පාර කපනවාද? නිදහස, ප්රජාතන්ත්රවාදය සහ පුරවැසි අයිතිවාසිකම් රකින දේශපාලන අවකාශයකට දොර විවර කරනවාද? 2015 ජනවාරි ජනාධිපතිවරණයේදී ලංකාවේ ඡුන්දදායකයන් තෝරාගත්තේ දෙවැනි විකල්පයයි. පළවැනි විකල්පය ප‍්‍රතික්‍ෂෙප කළහ.
2019 නොවැම්බර් 16දාට නියමිත ජනාධිපතිවරණය වෙතට දැනට ගොඩනැගෙමින් තිබෙන දේශපාලන වර්ධනයන් තුළ 2015 ජනවාරියේ තිබුණු ඉහත විකල්පයම, අලූත් මුහුණුවරකින්, අප රටේ පුරවැසියන් ඉදිරියේ දැන් දිගහැරෙමින් පවතී. අප රටේ අනාගත දේශපාලන ඉරණම රඳාපවතින්නේ පහත සඳහන් විකල්ප දෙකෙන් කවරක් මතද? දැඩි ලෙස මර්දනකාරී, නව-දක්‍ෂිණාංශික අධිකාරවාදී පාලන තන්ත‍්‍රයක්ද? දේශපාලන ක‍්‍රමය සාපේක්‍ෂ වශයෙන් විවෘතව සහ ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදීව පවත්වාගෙන යන අවම ප‍්‍රතිසංස්කරණවාදී පාලන තන්ත‍්‍රයක්ද? එය පොදුජනයාට තේරෙන අතිසරල භාෂාවකට පරිවර්තනය කරන්නේ නම් ඒකාධිපතිවාදී විකල්පයද? ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදී විකල්පයද?
2014-2015 දී මතුවූ ඉහත කී විකල්ප තෝරා ගැනීමේදී, දේශපාලන බලවේග කඳවුරු ගැසී තිබුණු ආකාරය අනුව, තෝරා ගැනීම ගැටලූ සහගත වූයේ නැත. එයට හේතුව, රටේ දේශපාලන බල ජාතිවාදී-අධිකාරවාදයට එරෙහිව බහුත්්වවාදී ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදී ලෙස පැහැදිලිව ධ‍්‍රැවීකරණය වී තිබීමයි. එම දේශපාලන තත්ත්වය 2019දී නැත. අද තිබෙන දේශපාලන බල තුලනයේ ප‍්‍රධාන ලක්‍ෂණය නම්, ජනාධිපතිවරණය වටා ඇති ප‍්‍රධාන දේශපාලන තර්කය කඳවුරු දෙකකට බෙදී තිබුණත්, ප්රජාතන්ත්රවාදය, නිදහස සහ අයිතිවාසිකම් වෙනුවෙන් පෙනීසිටින දේශපාලන බලවේග බෙදී තිබීමයි. 2015-2019 අවුරුදු හතරේ යහපාලන දේශපාලන අත්දැකීමේ නිශේධනීීය අත්දැකීම, මෙම තත්ත්වයේ පසුබිමෙහි තිබෙන ප‍්‍රධාන සාධකය බව අපි දනිමු. ඒ සමගම අප කිසිසේත්ම අමතක නොකළ යුතු දේශපාලන යථාර්ථයක්ද තිබේ. එනම් එම යහපාලනයේ අභාවවාචක අත්දැකීමේ ගොදුරක් වීමට අප, අප රටේ දේශපාලන ඉරණම තල්ලූ නොකළ යුතුය යන්නයි.
මෙය වනාහි අනුර කුමාර දිසානායක මහතා නියෝජනය කරන ජවිපෙ හා ජාතික ජනතා බලවේගයත්, මහේෂ් සේනානායක මහතා නියෝජනය කරන ජාතික ජනතා පක්‍ෂයේ සිවිල් සමාජ සහ වෘත්තීය ප‍්‍රජාවත් මෙන්ම 2015 දේශපාලන වෙනසට සම්බන්ධ වූ ශ‍්‍රීලනිප ප‍්‍රගතිශීලී කොටස්ද, අප රටේ සිවිල් සමාජ බලවේගද බරපතළ ලෙස කල්පනා කළ යුතු, දැනට පවතින අතිමූලික දේශපාලන අභියෝගයට සම්බන්ධ කරුණකි. මෙය තරමක් පැහැදිලි කළ යුතුව තිබේ.
අප‍්‍රසන්න ප‍්‍රහේලිකාවක්
2014-2015 දී මෙන් නොව 2019දී නිදහස, ප්රජාතන්ත්රවාදය සහ අයිතිවාසිකම් ආරක්‍ෂා කිරීමට අධිෂ්ඨාන කරගත් පුරවැසියන් ඉදිරියේ තිබුණු දේශපාලන තෝරාගැනීම සාපේක්‍ෂ වශයෙන් පහසු එකක් විය. එයට හේතුව ඉහතදී අප දුටු සන්ධිස්ථානයේ තිබි විකල්ප තෝරාගැනීම් දෙක කළු-සුදු ලෙස එකිනෙතකට ප‍්‍රතිපක්‍ෂව පැහැදිලිව තිබුණු නිසාය. 2019දී එම තත්ත්වය අප ඉදිරියේ නැත. විකල්ප දෙකේ කළු, අන්ධකාර විකල්පය පැහැදිලි වුවත්, අනෙක් විකල්පය ඇත්තේ සම්පූර්ණයෙන්ම සුදු පාටින්ම නොවන අතර, එය සමගි, ඒකාග‍්‍ර විකල්පයක්ද නොවේ. එහෙත් 2019 ජනාධිපතිවරණයේදී අප රටේ දේශපාලනයේ ප‍්‍රධාන ප‍්‍රතිවිරෝධතාව ගොඩනැගී තිබෙන්නේ මෙම තදින්ම කළු සහ ඒ තරම්ම සුදු නැති හා සුදු දේශපාලන අක්‍ෂ දෙකක් වටාය.
2019 තත්ත්වය සංකීර්ණ කරන තවත් සාධකයක් තිබේ. එය දේශපාලන වශයෙන් අංක ගණිතමය එකකි. මේ ප‍්‍රහේලිකාවද ඉතා සරල කර ප‍්‍රකාශ කරන්නේ නම් මෙසේය. කළු අක්‍ෂයට අභියෝග කරන අක්‍ෂය, සුදු නැති සහ සුදු වශයෙන් වෙන්ව තරග කිරීමයි. එජාපය නායකත්වය දරන නව ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදී පෙරමුණේ සජිත් පේ‍්‍රමදාස මහතා සුදු නැති නැතහොත් අළු පාට කණ්ඩායමත්, අනුර කුමාර දිසානායක මහතා සහ මහේෂ් සේනානායක මහතා ‘සුදු’ යන ස්වයං-අවබෝධයේ සිටින කණ්ඩායම් දෙකකුත් වශයෙන් එම වෙන්වීම සහ බෙදීම සිදුවී තිබේ. එම බෙදීමේ අංක ගණිතමය ප‍්‍රකාශය අපට දැකිය හැකිවන්නට ලැබෙන්නේ නොවැම්බර් 17වැනිදා දවල් වන විටය. එනම් ජනාධිපතිවරණ ප‍්‍රතිඵලය ප‍්‍රකාශ කර හමාරවූ විටය. එවිට අපට දකින්නට ලැබෙන ප‍්‍රතිඵලය ඒ තරම් අපැහැදිලි එකක් නොවේ. අනුර කුමාර දිසානායක සහ මහේෂ් සේනානයක මහතුන් ප‍්‍රකාශිත ඡුන්ද සංඛ්‍යාවෙන් සියයට පහක් ලබාගනිතැයි අනුමාන කළහොත්, එය විසින් ජයග‍්‍රහණය තහවුරු කරනු ඇත්තේ ප‍්‍රධාන අපේක්‍ෂකයන් දෙදෙනාගෙන් කවුරුන්ගේද යන්න, අප රටේ දුර්වල මට්ටමකින් හෝ විනාශ නොවී පැවතිය යුතු සහ ආරක්‍ෂා කරගත යුතු ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදයේ ඉරණම ගැන කැක්කුමක් ඇති පුරවැසියන්ට මගහැරිය නොහැකි අභියෝගයකි. ඒ තරම්ම ප‍්‍රසන්න නැති ප‍්‍රහේලිකාවකි.
මෙම අප‍්‍රසන්න ප‍්‍රහේලිකාවට කළු සුදු විසඳුම් නැත. ඇත්තේ, අප රටේ දැනට පවත්නා දේශපාලන මොහොතේ තිබෙන සීමිත දේශපාලන තෝරාගැනීම් විසින් අප ඉදිරියේ ඇති දේශපාලන තීන්දු ගැනීමයි. මට පෙනෙන හැටියට, අප රටේ ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදයට කැපවුණු දේශපාලන ක‍්‍රියාකාරකයන් තීරණය කළ යුත්තේ, අප රටේ දේශපාලන ඉරණම අන්ධකාර යුගයකට තල්ලූ කිරීමට කැපවී සිටින බලවේගවලට රාජ්‍ය බලය අත්පත් කර ගැනීමට දොරටු විවෘත කිරීමට දායක වන්නේද? නැද්ද? යන සරල ප‍්‍රශ්නය බවට එම දේශපාලන තීන්දුව ලඝු වී තිබේ.
දේශපාලන වශයෙන් සවිඥානක සහ දියුණු පුරවැසියන්ට සෑම ජනාධිපතිවරණයකදීම ගන්නා තීරණ පසුව සිත්තැවුල් ඇතිකර ගැනීමට තුඩුදෙයි. 2015දී මෙරට පුරවැසියන්ගෙන් බොහෝ දෙනාගේ අත්දැකීම වූයේ එයයි. එය කුරිරු ප‍්‍රහේලිකාවකි. එම කුරිරු ප‍්‍රහේලිකාවම, එහි කුරිරුබව කිහිප ගුණයකින් වැඩිවී 2019 නොවැම්බර් මාසයේදී අප ඉදිරියේ මතුවී තිබේ. අප ඉදිරියේ මෙවර තිබෙන තෝරාගැනීම වන්නේ, ආපසු හැරවිය නොහැකි අන්ධකාර දේශපාලන අනාගතයක දිසාවට අප සමාජය තල්ලූ කරන විකල්පයක ජයග‍්‍රහණයට ඍජුව හෝ වක‍්‍රව දායක වනවාද? නැද්ද? යන්නයි.
ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදී විකල්පයද?
2014-2015 දී මතුවූ ඉහත කී විකල්ප තෝරා ගැනීමේදී, දේශපාලන බලවේග කඳවුරු ගැසී තිබුණු ආකාරය අනුව, තෝරා ගැනීම ගැටලූ සහගත වූයේ නැත. එයට හේතුව, රටේ දේශපාලන බල ජාතිවාදී-අධිකාරවාදයට එරෙහිව බහුත්්වවාදී ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදී ලෙස පැහැදිලිව ධ‍්‍රැවීකරණය වී තිබීමයි. එම දේශපාලන තත්ත්වය 2019දී නැත. අද තිබෙන දේශපාලන බල තුලනයේ ප‍්‍රධාන ලක්‍ෂණය නම්, ජනාධිපතිවරණය වටා ඇති ප‍්‍රධාන දේශපාලන තර්කය කඳවුරු දෙකකට බෙදී තිබුණත්, ප්රජාතන්ත්රවාදය, නිදහස සහ අයිතිවාසිකම් වෙනුවෙන් පෙනීසිටින දේශපාලන බලවේග බෙදී තිබීමයි. 2015-2019 අවුරුදු හතරේ යහපාලන දේශපාලන අත්දැකීමේ නිශේධනීීය අත්දැකීම, මෙම තත්ත්වයේ පසුබිමෙහි තිබෙන ප‍්‍රධාන සාධකය බව අපි දනිමු. ඒ සමගම අප කිසිසේත්ම අමතක නොකළ යුතු දේශපාලන යථාර්ථයක්ද තිබේ. එනම් එම යහපාලනයේ අභාවවාචක අත්දැකීමේ ගොදුරක් වීමට අප, අප රටේ දේශපාලන ඉරණම තල්ලූ නොකළ යුතුය යන්නයි.
මෙය වනාහි අනුර කුමාර දිසානායක මහතා නියෝජනය කරන ජවිපෙ හා ජාතික ජනතා බලවේගයත්, මහේෂ් සේනානායක මහතා නියෝජනය කරන ජාතික ජනතා පක්‍ෂයේ සිවිල් සමාජ සහ වෘත්තීය ප‍්‍රජාවත් මෙන්ම 2015 දේශපාලන වෙනසට සම්බන්ධ වූ ශ‍්‍රීලනිප ප‍්‍රගතිශීලී කොටස්ද, අප රටේ සිවිල් සමාජ බලවේගද බරපතළ ලෙස කල්පනා කළ යුතු, දැනට පවතින අතිමූලික දේශපාලන අභියෝගයට සම්බන්ධ කරුණකි. මෙය තරමක් පැහැදිලි කළ යුතුව තිබේ.
අප‍්‍රසන්න ප‍්‍රහේලිකාවක්
2014-2015 දී මෙන් නොව 2019දී නිදහස, ප්රජාතන්ත්රවාදය සහ අයිතිවාසිකම් ආරක්‍ෂා කිරීමට අධිෂ්ඨාන කරගත් පුරවැසියන් ඉදිරියේ තිබුණු දේශපාලන තෝරාගැනීම සාපේක්‍ෂ වශයෙන් පහසු එකක් විය. එයට හේතුව ඉහතදී අප දුටු සන්ධිස්ථානයේ තිබි විකල්ප තෝරාගැනීම් දෙක කළු-සුදු ලෙස එකිනෙතකට ප‍්‍රතිපක්‍ෂව පැහැදිලිව තිබුණු නිසාය. 2019දී එම තත්ත්වය අප ඉදිරියේ නැත. විකල්ප දෙකේ කළු, අන්ධකාර විකල්පය පැහැදිලි වුවත්, අනෙක් විකල්පය ඇත්තේ සම්පූර්ණයෙන්ම සුදු පාටින්ම නොවන අතර, එය සමගි, ඒකාග‍්‍ර විකල්පයක්ද නොවේ. එහෙත් 2019 ජනාධිපතිවරණයේදී අප රටේ දේශපාලනයේ ප‍්‍රධාන ප‍්‍රතිවිරෝධතාව ගොඩනැගී තිබෙන්නේ මෙම තදින්ම කළු සහ ඒ තරම්ම සුදු නැති හා සුදු දේශපාලන අක්‍ෂ දෙකක් වටාය.
2019 තත්ත්වය සංකීර්ණ කරන තවත් සාධකයක් තිබේ. එය දේශපාලන වශයෙන් අංක ගණිතමය එකකි. මේ ප‍්‍රහේලිකාවද ඉතා සරල කර ප‍්‍රකාශ කරන්නේ නම් මෙසේය. කළු අක්‍ෂයට අභියෝග කරන අක්‍ෂය, සුදු නැති සහ සුදු වශයෙන් වෙන්ව තරග කිරීමයි. එජාපය නායකත්වය දරන නව ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදී පෙරමුණේ සජිත් පේ‍්‍රමදාස මහතා සුදු නැති නැතහොත් අළු පාට කණ්ඩායමත්, අනුර කුමාර දිසානායක මහතා සහ මහේෂ් සේනානායක මහතා ‘සුදු’ යන ස්වයං-අවබෝධයේ සිටින කණ්ඩායම් දෙකකුත් වශයෙන් එම වෙන්වීම සහ බෙදීම සිදුවී තිබේ. එම බෙදීමේ අංක ගණිතමය ප‍්‍රකාශය අපට දැකිය හැකිවන්නට ලැබෙන්නේ නොවැම්බර් 17වැනිදා දවල් වන විටය. එනම් ජනාධිපතිවරණ ප‍්‍රතිඵලය ප‍්‍රකාශ කර හමාරවූ විටය. එවිට අපට දකින්නට ලැබෙන ප‍්‍රතිඵලය ඒ තරම් අපැහැදිලි එකක් නොවේ. අනුර කුමාර දිසානායක සහ මහේෂ් සේනානයක මහතුන් ප‍්‍රකාශිත ඡුන්ද සංඛ්‍යාවෙන් සියයට පහක් ලබාගනිතැයි අනුමාන කළහොත්, එය විසින් ජයග‍්‍රහණය තහවුරු කරනු ඇත්තේ ප‍්‍රධාන අපේක්‍ෂකයන් දෙදෙනාගෙන් කවුරුන්ගේද යන්න, අප රටේ දුර්වල මට්ටමකින් හෝ විනාශ නොවී පැවතිය යුතු සහ ආරක්‍ෂා කරගත යුතු ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදයේ ඉරණම ගැන කැක්කුමක් ඇති පුරවැසියන්ට මගහැරිය නොහැකි අභියෝගයකි. ඒ තරම්ම ප‍්‍රසන්න නැති ප‍්‍රහේලිකාවකි.
මෙම අප‍්‍රසන්න ප‍්‍රහේලිකාවට කළු සුදු විසඳුම් නැත. ඇත්තේ, අප රටේ දැනට පවත්නා දේශපාලන මොහොතේ තිබෙන සීමිත දේශපාලන තෝරාගැනීම් විසින් අප ඉදිරියේ ඇති දේශපාලන තීන්දු ගැනීමයි. මට පෙනෙන හැටියට, අප රටේ ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදයට කැපවුණු දේශපාලන ක‍්‍රියාකාරකයන් තීරණය කළ යුත්තේ, අප රටේ දේශපාලන ඉරණම අන්ධකාර යුගයකට තල්ලූ කිරීමට කැපවී සිටින බලවේගවලට රාජ්‍ය බලය අත්පත් කර ගැනීමට දොරටු විවෘත කිරීමට දායක වන්නේද? නැද්ද? යන සරල ප‍්‍රශ්නය බවට එම දේශපාලන තීන්දුව ලඝු වී තිබේ.
දේශපාලන වශයෙන් සවිඥානක සහ දියුණු පුරවැසියන්ට සෑම ජනාධිපතිවරණයකදීම ගන්නා තීරණ පසුව සිත්තැවුල් ඇතිකර ගැනීමට තුඩුදෙයි. 2015දී මෙරට පුරවැසියන්ගෙන් බොහෝ දෙනාගේ අත්දැකීම වූයේ එයයි. එය කුරිරු ප‍්‍රහේලිකාවකි. එම කුරිරු ප‍්‍රහේලිකාවම, එහි කුරිරුබව කිහිප ගුණයකින් වැඩිවී 2019 නොවැම්බර් මාසයේදී අප ඉදිරියේ මතුවී තිබේ. අප ඉදිරියේ මෙවර තිබෙන තෝරාගැනීම වන්නේ, ආපසු හැරවිය නොහැකි අන්ධකාර දේශපාලන අනාගතයක දිසාවට අප සමාජය තල්ලූ කරන විකල්පයක ජයග‍්‍රහණයට ඍජුව හෝ වක‍්‍රව දායක වනවාද? නැද්ද? යන්නයි.
