චිත‍්‍රපටි දෙකක් සම්පූර්ණ කොට, ඒවා ප‍්‍රදර්ශනය කිරීමේ සැලසුම් සමඟ ඔහු මේ දිනවල කාර්යබහුලය. එහෙත් විවේකී මොහොතක අප ඔහු මුණගැසුණේ ඔහුගේ කතාන්දරය අසන්නටය. ඒ කතාන්දරය එක්තරා විදියකට කුමන මාතෘකාවක් ගැන රචනාවක් ලියන්නට දුන්නත්, ‘මැක්කා’ ගැන ලියන සිසුවාගේ කතාවට සමානය. වෙනස මැක්කා වෙනුවට සිනමාව ආදේශ වීම පමණි. කොතැනින් පටන්ගත්තද උදයකාන්තගේ කතාන්දරය චිත‍්‍රපටි පැත්තට වංගුවක් ගසයි.
‘මම ඉපදුණේ 1956 කොළඹදී. පුංචිම කාලයේ හිටියේ මහරගම. මගේ තාත්තා ඉහළ මධ්‍යම පන්තික යැයි කිව හැකි සාර්ථක ව්‍යාපාරිකයෙක්ව හිටියා. ගෙදර යහපත් ආර්ථිකයක් තිබුණා. එහෙත් පසුව තාත්තා තමන්ගේ ගමට ගිහින් ව්‍යාපාර කරන්න හිතුවා. ඒ අනුව ඉසිපතන විද්‍යාලයේ ඉගෙනගනිමින් හිටි මාව අවුරුදු 12දී ගාල්ල රිච්මන්ඞ් විද්‍යාලයට දැම්මා. මමත්, අයියලා දෙන්නාත්, අක්කාත් පවුලත් එක්ක ගමට ගියා. ගම හික්කඩුව කිට්ටුව දොඩන්¥ව. ඒක ධීවර ගම්මානයක්. අම්මාගේ මහගෙදර තිබුණේ බැද්දගාන පැත්තේ අලූත්වල කියන ගමේ. ඒක ගොවිතැන් කරන සාම්ප‍්‍රදායික ගමක්. ගමට ගිහින් තාත්තා කරපු ව්‍යාපාර එතරම් සාර්ථක වුණේ නැහැ.
අවුරුදු 12ක පමණ කාලයේ ඉඳන්ම මගේ ආසාව තිබුණේ කවදා හෝ චිත‍්‍රපටි කරන්නයි. අපේ පවුලේ සිනමාවට සම්බන්ධ කිසිම කෙනෙක් නැහැ. සමහරවිට මේක පෙර ආත්මයෙන් ආපු දෙයක් වෙන්නැති. රන්මුතු¥ව, ගම්පෙරළිය, නිධානය වගේ විවිධාකාර චිත‍්‍රපටිවලට මම එක වගේ ආදරය කළා. ඉංග‍්‍රීසි චිත‍්‍රපටි පවා බැලූවා. මම කල්පනා කළා විනෝදාත්මක පැත්තට බර වාණිජ චිත‍්‍රපටි කළොත් මට ගමනක් යන්න පුළුවන් වේවි කියලා. කලාත්මක පැත්තට බරවුණොත් මට දුර ගමනක් යන්නට බැරිවේවි කියලා මම ඒ කාලයෙ ඉඳන්ම සැලසුම් කළා.
මට චිත‍්‍ර ඇඳීමේ හැකියාවක් කාලෙක පටන් තිබුණා. මුලින් මම කලා ලොවේ නමක් හදාගත්තේත් චිත‍්‍රකතා ශිල්පියෙක් විදියටනේ. ඒත් මම චිත‍්‍ර ඇන්දේත් සිනමා රූප ඔළුවේ තියාගෙන. මම නවකතා ලීවා. ඒ චිත‍්‍රපටි පිටපත් ලිවීමේ හැකියාව වර්ධනය කරගැනීමේ බලාපොරොත්තුවෙන්. ඒත් ඒ කාලයේ වෘත්තියක් විදියට කලාව ගණං ගත්තේ නැහැ. දොස්තර කෙනෙක් හෝ ඉංජිනේරුවෙක් වීම තමයි වෘත්තියක් කිරීමක් කියලා හඳුන්වන්නේ.
මම නවය ශ්‍රේණියේදී නැවත කොළඹ රාජකීය විද්‍යාලයට ආවා. ඒ විද්‍යාලයට ඇතුළත් කරගැනීමේ විභාගය සමත්වෙලා. ලොකු තාත්තාගේ ගෙදර නැවතිලා මම ඉස්කෝලේ ගියා. උසස්පෙළට විද්‍යා විෂය ධාරාවෙන් ඉගෙනගත්තා. මම ඉගෙනගැනීමට දක්ෂයෙක්. පන්තියේ පළවැනි 10න් පහළට මම ගියේ නැහැ. ඒත් උසස්පෙළට යද්දී සිනමා පිස්සුව තදින්ම ඔළුවට ගැහුවා. ඒ නිසා අධ්‍යාපනයෙන් ඉදිරියට යන්න මට ඕනෑ වුණේ නැහැ. මම තේරුම් ගත්තා ලංකාවේ විභාග අධ්‍යාපනයෙන් මගේ සිනමා හීනවලට ලොකු දෙයක් එකතු වෙන්නේ නැති විත්තිය. ලංකාවේ සිනමාව ගැන ඉගෙනගන්න තැනක් තිබුණේත් නැහැ. ප‍්‍රායෝගික අත්දැකීම් වලින්ම තමයි ඉගෙනගත යුතු වුණේ.’
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ඔහුගෙන් පාසල් කාලය හෝ පාසල් පේ‍්‍රමය ගැන විමසුවත්, ඒ කතාව කරකැවී සිනමාව පැත්තට හැරෙයි.
‘රාජකීය විද්‍යාලය වගේ තැන්වල කිසිම තැනකට යන්න අමාරුයි. ලොකු තරගයක් තියෙනවා. ක‍්‍රීඩාවෙන් ඉදිරියට යන්න පවා අමාරුයි. කොහොමටත් මට ක‍්‍රීඩාවට යොමුවෙන්න ආසාවක් තිබුණේ නැහැ. මම සිනමා හීනයට කැපවෙලා හිටියේ. මම සිංහල සාහිත්‍ය සංගමය වගේ තැන්වල හිටියත්, ගොඩක් ක‍්‍රියාකාරී වුණේ නැහැ. සිංහල සාහිත්‍ය සංගමයේ සභාපති විදියට හිටියේ සමන් අතාවුදහෙට්ටි. එයාලා තමයි ජනප‍්‍රිය. මම චිත‍්‍ර ඇන්ද නිසා ඉස්කෝලේ ටිකක් ජනප‍්‍රිය වෙලා හිටියා මිස, වෙන කිසිම දෙයකදී ජනප‍්‍රිය ශිෂ්‍යයෙක් වුණේ නැහැ. පාසල් පේ‍්‍රමයක් පවා තිබුණේ නැහැ. මම හිතුවා පේ‍්‍රමයක් නිසා මගේ සිනමා හීනය බොඳවේවි කියලා. ඒ නිසා ඔය පුංචි පුංචි ලියුම් ලිවීම් වගේ ඒවා මිස ලොකු පේ‍්‍රමයක් ඇතිවුණේ නැහැ. බඳින්නේ නැහැ කියලයි මම හිතාගෙන හිටියෙ.’
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ඔහුගේ දැවැන්ත හීනය වූ සිනමා හීනය සැබෑ කරගැනීම එකල පහසු නැත. සිනමාව උගන්වන පාසල් නැත. වර්තමානයේ මෙන් සිනමාව ඉගෙනගන්නට කැමති තරුණයන්ට ¥රකථන කැමරාවකින් හෝ අත්හදා බැලීම් කරන්නට ඉඩක් නැත. ඒ නිසා කුඩා කාලයේ සිට දුටු හීනය හැබෑ කරගන්නට උදයකාන්තට කාලයක් ගතවිය.
‘සිනමාවට ඇතුළුවෙන්නට ගේට්ටුවක් නැහැ. ලෙනින් මොරායස්, යසපාලිත නානායක්කාර, ලෙස්ටර් ජේම්ස් පීරිස්, ධර්මසේන පතිරාජ වගේ විවිධාකාර සිනමාකරුවන් එදා අපේ වීරයන්. ඒත් ලෙස්ටර්, පතී වගේ අය ළඟ යන්න පොඩි චකිතයක් තිබුණා. ඊට වඩා ලෙනින් මොරායස්, යසපාලිත නානායක්කාර වගේ අය ළඟට යෑම පහසුයි. මගේ පාසල් යාළුවෙක් හිටියා. එයා යසපාලිතගේ මල්ලි. එයාගේ උදව්වෙන් මම යසපාලිත නානායක්කාර මුණගැහෙන්න ගියා. ‘ගැහැණියක්‘ කියන චිත‍්‍රපටියේ ෂූටින් බලාගෙන හිටියා. සුනිල් සෝම පීරිස් මහත්තයා ඒ දවස්වල මට සෑහෙන උදව් කළා. මම චිත‍්‍රපටි දර්ශනතලවලට ගිහින් අත්උදව් දෙමින් බලාගෙන හිටියා. ඒවායින් මම ප‍්‍රායෝගික දැනුමක් ලැබුවා. විධිමත් දැනුම ගන්න පොත්පත් කියෙව්වා. තරුණ කාලයේ ඉඳන්ම මට චිත‍්‍රපටි කරන්න පුළුවන්ය කියන අධිෂ්ඨානය තිබුණා. ඒත් පළවැනිම නිර්මාණය කිරීම පහසු කටයුත්තක් වුණේ නැහැ. චිත‍්‍රපටියක් කිරීම අමාරු දෙයක්. මට දැනුම පැත්තෙන් බාධාවක් තිබුණේ නැහැ. බාධාව තිබුණේ ආර්ථිකය පැත්තෙනුයි. චිත‍්‍රපටියක් කරන්න සල්ලි හොයාගන්නයි අමාරු වුණේ.’ ඒ අතරේ ඔහු රැුකියා කළේය.
‘මම ඇඳීමේ හැකියාව නිසා ලේක්හවුස් එක ඇතුළු පත්තර කන්තෝරුවල චිත‍්‍ර ශිල්පියෙක් විදියට වැඩ කළා. ඒ අස්සේ දැන්වීම්කරණ ක්ෂේත‍්‍රයේ චිත‍්‍ර ශිල්පියෙක් විදියට වැඩ කළා. ඒත් සිනමා හීනය පත්තුවුණේම නැහැ. සියල්ල අසාර්ථක වෙද්දී මගේ හිතේ බයක් ඇතිවුණා. චිත‍්‍රපටියක් කරන්න බැරිවේවිද කියලා හිතුණා. ඒ කලකිරීම එක්ක මම රස්සාවක් කරන්න විදේශගත වුණා. මැදපෙරදිග රටකට. එහේදී රැුකියාවක් කරමින් මුදල් හෙව්වා. මගේ හිතේ මුදල් ඉපැයීමේ අවශ්‍යතාවත් තිබුණා. බස්ටෑන්ඞ්වල නිදාගෙන, හරිහැටි නොකා නොබී චිත‍්‍රපටි කරන්න මම හිතුවේ නැහැ. සමහරවිට මගේ පවුල් පසුබිම නිසාත් වෙන්න ඇති. කට්ට කන්න ඕනෑ වුණේ නැහැ.‘
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
සිනමා හීනයෙන් අන්ධවූ ඔහුට පේ‍්‍රමයෙන් අන්ධ වීමට වෙලාවක් තිබුණේ නැත. පේ‍්‍රමය හා විවාහය තමන්ව සිනමා හීනයෙන් ඈත් කරවන බව ඔහු එකල කල්පනා කළේය. එහෙත් පසුව හෙළිවුණේ ඔහුගේ ඒ කල්පනාවම වැරදි බවය. විවාහය ඔහුගේ සිනමා දිවියට දොරටු හැරියේය.
‘මම බඳින්න නෙවෙයි හිටියේ. පස්සේ බැන්දේ යෝජිත විවාහයකින්. බිරිඳ ශාන්ති. ඇයව මුණගැසීම වාසනාවක්. ඊට පස්සේ මට ටෙලිනාට්‍ය කිහිපයක් හදන්නට ශක්තිය ලැබුණා. ඇගේ පවුලෙනුත් මූල්‍යමය සහායක් ලැබුණා. මමත් සල්ලි එකතු කරලා තිබුණා. මගේ චිත‍්‍රපටි හීනයට බිරිඳගෙන් තල්ලූවක් මිස, බාධකයක් ආවේ නැහැ. මම මුලින් හදපු ටෙලිනාට්‍යයත් එක්ක පිළිගැනීමක් ලැබුණා. ඒ ඔස්සේ තමයි මම සිනමාවට ආවේ. දියසුළිය, එකගෙයි කුරුල්ලෝ වගේ ටෙලිනාට්‍යවලින් මට ස්ථාවරත්වයක් හැදුණා. ඒ නිසා පසුව මම සිනමාවට ඇතුළුවෙද්දී කිසි බයක් තිබුණේ නැහැ. නිෂ්පාදකයන් හොයාගැනීම අමාරු වුණේත් නැහැ.
මගේ පළවැනි ටෙලිනාට්‍යය ඒකාංගික එකක්. ‘මැණික් කැටයම’ කියලා. සිනමාවට තබපු පළවැනි අඩිය තමයි ඒක. සත්‍ය සිදුවීමක් ඇසුරෙනුයි ඒක කළේ. මුල්ම රූපරාමුවේ රඟපෑවේ විජයරත්න වරකාගොඩ මහත්තයා. සිනමා කැමරාව දැකලා හිටපු මම වීඩියෝ කැමරාවක් දැකපු පළවැනි වතාව ඒක. අයෙෂ්මන්ත හෙට්ටිආරච්චි තමයි කැමරා ශිල්පියා විදියට වැඩකළේ. පළවැනි රූපරාමුව ගත් හැටි මට තවම මතකයි. මගේ හිතේ කිසිම චකිතයක් තිබුණේ නැහැ. මට පළවැනි රූපරාමුව ෂූට් කරද්දී පුදුමාකාර ආත්ම ශක්තියක් ලැබුණා. මට සිනමාව ගේමක් නෙවෙයි කියලා ඒ වෙලාවේ හිතුණා.‘
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ඔහුට පළවැනි චිත‍්‍රපටිය කරන්නට සිදුවුණේ තවත් කාලයකට පසුවය.
‘මගේ පළවැනි චිත‍්‍රපටිය තිරගත වුණේ 1997දී. ඒ මහමෙර උසට චිත‍්‍රපටිය. ඒ වෙද්දීත් සිනමාව කඩාවැටීමක තිබුණේ. ඒක තමයි මට තිබුණු ලොකුම අවදානම. අවුරුදු 25දී විතර පළවැනි චිත‍්‍රපටිය කරන්නටයි මම හීන දැක්කේ. ඒ තරම් කැපකිරීම් කරලත් මම පළවැනි චිත‍්‍රපටිය පටන්ගනිද්දී වයස අවුරුදු 35ක් විතර. දෙවැනි චිත‍්‍රපටිය ‘ගිනිඅවි සහ ගිනිකෙළි’. වැඩිපුර වාණිජ පැත්තට බරවුණා. ඒත් මගේ හිතේ කැකෑරෙමින් තිබුණා කලාත්මක පැත්තට බර චිත‍්‍රපටිත් හදන්න ඕනෑය කියන අදහස. ඒ නිසා තමයි ‘මම රාජ්‍ය සේවය පිණිසයි, මධුර ජවනිකා’ වගේ චිත‍්‍රපටි කළේ. පුංචි කාලයේ මගේ හීනය තිබුණේ ජීවිත කාලය ඇතුළේ චිත‍්‍රපටි 25ක් කරන්නයි. මේ වෙද්දී මම චිත‍්‍රපටි 24ක් කරලා තියෙනවා. මම කරපු ‘රෝස වසන්තේ, හිරිපොද වැස්ස, ආසයි මං පියාඹන්න, ගින්දරී, කොස්තාපල් පුඤ්ඤසෝම’ වගේ සරල රසවින්දනයක් තිබුණු විනෝදාත්මක චිත‍්‍රපටිවලින් තමයි ආදායමක් ලැබුණේ. කලාත්මක පැත්තට බර චිත‍්‍රපටිවලින් මට විවිධාකාර චිත‍්‍රපටි කරන්න පුළුවන් අධ්‍යක්ෂවරයෙක් විදියට නමක් හිමිවුණා.
දැන් මම මගේ චිත‍්‍රපටි නිෂ්පාදනය කරනවා. මම ලියනවා. මම අධ්‍යක්ෂණය කරනවා. මම නිෂ්පාදනය කරනවා. පාඩු සහ ලාභ මමම දරාගන්නවා. හැබැයි මට හිතුමතේ වැඩකරන්න බෑ. පේ‍්‍රක්ෂකයාට ඕනෑ දෙයක් වෙච්චාවෙ කියලා මම කැමති විදියට චිත‍්‍රපටි හදන්න බැහැ. ලංකාවේ පේ‍්‍රක්ෂාගාරයෙහි මට්ටම හඳුනාගෙන ඔවුන්ට ගැළපෙන නිර්මාණ කරන්න ඕනෑ. අද මම වෘත්තීයමය චිත‍්‍රපටි නිර්මාණකරුවෙක්. මම කල්පනාවෙන් වැඩ කරගෙන ඉදිරියට ආ නිසා වෙන්න ඇති. ඒත් ව්‍යාපාරයක් විදියට චිත‍්‍රපටි නිර්මාණය කරනවා කියන්නේ මාර අවදානමක්. කාටවත් චිත‍්‍රපටියක සාර්ථක අසාර්ථකභාවය ගැන නිශ්චිතවම කියන්න බැහැ.‘
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
උදයකාන්ත වර්ණසූරිය දේශපාලනය ගැන උනන්දුවක් දක්වන අයෙකු බව ඇතැමෙකු පිළිනොගන්නවා විය හැකිය. ඔහු දේශපාලනය ගැන විශාල උනන්දුවක් ඇත්තෙකි. එහෙත් ඔහු දේශපාලන ක‍්‍රියාකාරිකයෙකු ලෙස දකින්නට ලැබී නැත. රජයේ තනතුරු බාරගන්නැයි ඔහුට ආරාධනා බොහොමයක් ලැබී ඇත.
‘ආරාධනාවල අඩුවක් නැහැ. ඒත් මම බාරගන්නේ නැහැ. මම දන්නවා ඕවාට ගිහින් මට කිසි වැඩක් කරන්න ලැබෙන්නේ නැහැ. ආණ්ඩුවේ න්‍යායපත‍්‍රයට අනුව හැසිරෙන එක තමයි තනතුරුවල ඉඳගෙන කරන්න වෙන්නේ. වැඩක් කරන්න මට නිදහසක් දෙනවා නම් වැඩක් කරන්න මම අකැමති නැහැ. ප‍්‍රශ්නය තියෙන්නේ එහෙම නිදහසක් නැති වීම. මම දේශපාලනයට නොගියාට ඒක පැත්තක ඉඳන් හදාරනවා. පිටින් ඉඳගෙන පුළුවන් උදව්වක් කරනවා මිසක්, ඒවාට සම්බන්ධ වෙන්නේ නැහැ. රට වෙනුවෙන් ඉදිරිපත් වීම හොඳ බව ඇත්ත. ඒත් යම් වෙනසක් වේවි කියලා දැනෙනවා නම් ඒවාට සම්බන්ධ වෙන්න පුළුවන්. සිනමාව හැරුණාම මම වැඩිපුරම උනන්දු වෙන විෂය තමයි දේශපාලනය. මම අනිද්දා පත්තරයත් කියවනවා. දේශපාලනය ගැන මම උනන්දුයි. සිනමාව වගේම මම කැමති විෂයක් තමයි දේශපාලනය කියන්නේ.
මම පක්ෂෙකට බරවෙලා නැහැ. ඒත් මම පුද්ගලිකව දේශපාලනය විඳිනවා. ඒ ගැන හොයනවා. දැන් තියෙන දුරාචාර දේශපාලනය ගැන මට කලකිරීමක් තියෙන්නේ. මම ජීවත්වුණ කාලය පුරාවට ලංකාවේ දේශපාලනය ගැන අත්දැකීම් තියෙනවා. අද මේ රටේ දේශපාලනයේ අසමත්කමක් තියෙන බව මට පේනවා. ඒ නිසාම මට දේශපාලනය ගැන කලකිරීමක් තියෙනවා. මම කරපු ‘ප‍්‍රසිඩන්ට් සුපර්ස්ටාර්’ කියන චිත‍්‍රපටියටත් ඒ කලකිරීම බලපාන්න ඇති. ප‍්‍රසිඩන්ට් සුපර්ස්ටාර් චිත‍්‍රපටිය ගැඹුරු දේශපාලන කතාවක් චිත‍්‍රපටියක් හෝ මගේ දේශපාලන අදහස් රැුගත් දේශනාවක් නෙවෙයි. ඒක විනෝදාත්මක පැත්තට බර, හාස්‍යමය චිත‍්‍රපටියක්. ඒත් ඒක මගේම විදියකට මගේ දේශපාලන අදහස් පුපුරායෑමක්. මගේ ලොකුම පුරුද්දක් තමයි පත්තර කියැවීම. මම එදා ඉඳන්ම පත්තර කියෙව්වා. රූපවාහිනියේ ප‍්‍රවෘත්ති බැලූවා. සමස්තයක් විදියට පත්තරවලින් දැනුම ගන්නට මම කැමතියි. මගේ සමහර නිර්මාණවලට අදහස් ආවේ පත්තරවල ප‍්‍රවෘත්තිවලිනුයි.‘
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
වත්මනේ කාලය ගෙවෙන ආකාරය ගැන ඔහුගෙන් විමසද්දී, ඔහු නැවත සිනමාව පැත්තට වංගුවක් ගැසුවේය. ඔහු සම්පූර්ණ දවසක් ගතකරන්නේ වැඩිපුර සිනමාවට අදාල දේවල් ගැන කල්පනා කරමින්ය.
‘අද මට ෆිල්ම් එකක් කිරීම මහ දෙයක් නෙවෙයි. කෑමක් කනවා වගේ හරිම සිම්පල්. වැරදියට තේරුම් ගන්න ඕනෑ නැහැ. චිත‍්‍රපටියක් හිතේ බිහිකරගැනීම සහ ඒක ලිවීම අමාරුයි. මම කියන්නේ ඔළුවේ චිත‍්‍රපටිය හැදුණාම, ඒක රූපයට නැඟීමේ ක‍්‍රියාවලිය මට ලේසියි. මාත් එක්ක වැඩකරන කණ්ඩායමක් ඉන්නවා. මම කාලයක් තිස්සේ චිත‍්‍රපටි ලිවීම ප‍්‍රගුණ කළා. යම්කිසි ප‍්‍රමාණයකට ලිවීමේ හැකියාවක් මට තියෙන බව මම හිතනවා. ලංකාවේ ගොඩක් අධ්‍යක්ෂවරුන්ට ලිවීමේ හැකියාව අඩුයි. මං හිතන්නේ ලිවීම ගැන හිතුවේ නැත්නම් අධ්‍යක්ෂවරයෙක් වෙන්න අමාරුයි. මම චිත‍්‍රපටියක සංස්කරණය ඉවරවුණ ගමන් ලියන්න පටන්ගන්නවා. වරින් වර එන අදහස් ලියනවා. දැනටමත් ලියපු පිටපත් පහක් විතර තියෙනවා. ඔළුවේ තවත් ප්ලොට් දහයක් විතර තියෙනවා. ඒ අතරින් මට වැඩකරන්න හිතෙන චිත‍්‍රපටි පිටපත අතට අරගෙන, නැවත එය සංස්කරණය කරලා වැඬේ පටන්ගන්නවා. ෆිල්ම් එකක වැඩකට බැස්සාම මට නිදහසක් නෑ. මාස කිහිපයක් ඒවාට ගතවෙනවා. උදේ ගියාම හවස එනවා. වැඩක් නැති වෙලාවට මම ට‍්‍රැවල් කරන්න ආසයි. අලූත් දේවල් දකින්න මම කැමතියි. හැකි හැම වෙලාවෙම පිටරට යනවා. දැනටමත් මම රටවල් ගොඩක ගිහිල්ලා තියෙනවා.‘
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ඔහු අනිවාර්යයෙන්ම ‘චිත‍්‍රපටි උමතුව‘ නම් අපූරු මානසික තත්වය තිබෙන පුද්ගලයෙකි. ඔහු සමඟ දීර්ඝ කතාබහ අවසන් කරද්දී අපට හැඟුණේ එයයි. සිනමාවෙන් පිට වත්මන් දිවිය ගැන ඔහු මෙසේ කීය.
‘මට තෘප්තිමත් ජීවිතයකට අවශ්‍ය හැමදේම තියෙනවා. ඒ නිසා මම කිසිම ආශාවක් පසුපස අනවශ්‍ය විදියට හඹායන්නේ නැහැ. මගේ දුවයි පුතායි හොඳ රැුකියා කරනවා. බිරිඳ සැලෝන් එකක් කරනවා. බිරිඳත් මමත් දෙන්නාම වැඩ කරන්නේ තෘප්තියට මුල් තැන දීලා. සල්ලි පස්සේ යන වුවමනාවක් දැන් නැහැ. ළතැවීම් දැන් නැහැ. ප‍්‍රශ්න ඔළුවේ දාගන්නේ නැතිව සැහැල්ලූවෙන් ඉන්නවා. මම කවදාවත් සිනමාවට පිටින් වෙනත් ව්‍යාපාර කටයුතුවලට යොමුවෙන්න හිතුවේ නැහැ. ඒ නිසා මට බිස්නස් නෑ. අඩුම තරමේ සිනමා ක්ෂේත‍්‍රයේම කැමරා ආදි උපකරණ සැපයීමේ ව්‍යාපාරයක්වත් මට නැහැ. ස්ටුඩියෝ එකක්වත් නැහැ. ගොඩක් අය මට ඒවා කරමු කියලා යෝජනා කරනවා. ඒත් සල්ලි ගොඩගහන ආසාවක් මට නැහැ. ජීවිතය කියන්නේ සල්ලිම නෙවෙයි. මම ඊට වඩා ජීවිතය විදියට ජීවිතය ගැන හිතනවා. මට වඩා බිරිඳ බෞද්ධ ධර්මයට ටිකක් ළැදියි. මම නම් එතරම් ආගමට බර කෙනෙක් නෙවෙයි. එහෙත් බෞද්ධ ධර්මයේදී කතාකරන මධ්‍යම ප‍්‍රතිපදාවට අනුව ජීවත්වීම මම විශ්වාස කරනවා.‘
