ප්‍රසව හා නාරිවේද විශේෂඥ වෛද්‍ය
එල්.ඒ.ඩබ්ලිව්. සිරිසේන
ඔහු බොහෝ අය දන්නේ ‘වීඕජී සිරිසේන‘ යන කෙටි නාමයෙනි. ඔහු ලංකාවේ මෑත ඉතිහාසයේ සිටි ගෞරවනීයම ප්‍රසව හා නාරිවේද විශේෂඥ වෛද්‍යවරයෙකු ලෙස ප්‍රකටය. ඔහු ප්‍රසිද්ධ වී සිටින්නේ පෞද්ගලික රෝහල්වල සිටින ඉහළ මිලක් අයකරන වෛද්‍යවරයෙකු ලෙස නොවේ. අදටත් ඔහු අනෙකුත් ප්‍රසව හා නාරිවේද විශේෂඥ වෛද්‍යවරුන්ට වඩා පෞද්ගලික සේවයේදී ඉතා අඩු මිලක් අය කරන වෛද්‍යවරයෙකි. ඒ වෙනුවට ඔහු ප්‍රසිද්ධව සිටින්නේ රජයේ රෝහල්වලදී කර ඇති සේවය නිසාය. නිදහස් සෞඛ්‍ය සේවාව ලබාගැනීමට කාසල් වීදියේ කාන්තා රෝහල ඇතුළු රජයේ රෝහල්වලට පැමිණෙන රෝගීන්ට ඉහළම සේවයක් සැපයූ වෛද්‍යවරයෙකු ලෙස ඔහු ප්‍රකටය.
‘සුවනාරි සායන සේවය’ ආරම්භ කිරීමට මැදිහත්වූ විශේෂඥ වෛද්‍යවරයා ඔහුය. මහරගම පිළිකා රෝහලට ගර්භාෂයේ පිළිකා පිළිබඳ අංශයක් ආරම්භ කිරීමට ඔහු මැදිහත්විය. අතීතයේදී ලංකාවේ රජයේ රෝහලකදී කාන්තාවක දරුවෙකු බිහි කරද්දීත්, කාන්තාව සායනවලට සහභාගී වෙද්දීත් පියවරුන්ට පැත්ත පළාතකට එන්නට ඉඩ දී නොතිබුණි. ඒ වෙනුවට පියවරුන් සායනයට ගෙන්වීමේ හා දරුවා බිහිකරන අවස්ථාවේදී ඇඳ ළඟ සිටීමට අවස්ථාව දීමේ සංස්කෘතියක් ලංකාවේ ආරම්භ කර තිබුණේ වෛද්‍ය සිරිසේනගේ උනන්දුව නිසාය. රජයේ සේවයෙන් විශ්‍රම ගත්තද ඔහු අදටත් විවිධාකාර බාධා මැද කාසල් වීදියේ කාන්තා රෝහලේ රෝගීන් වෙනුවෙන් උපදෙස් ලබාදීම සඳහා මාසික වැඩමුළුවක් පවත්වයි. අදටත් ඔහු කාර්යබහුලය. අප ඔහු මුණගැහුණේ ඒ අස්සේය.
■ ■ ■ ■ ■
‘මම ඉපදුණේ බෙලිඅත්තේ පල්ලත්තර කියන ගමේ. තාත්තා ඒ කාලයේ පල්ලත්තර ඉස්කෝලේ ප්‍රධාන ගුරුතුමා. අම්මා උපගුරුවරියක්. මම හැදුණේ ඉස්කෝලේ ගුරු නිවාසයේ. ඒ කාලයේ ගුරු නිවාස අද වගේ නෙවෙයි. පොඩි ගොඩනැගිල්ලක්. මම තුන්වැනි පන්තියට යනතුරු තාත්තාගේ ඉස්කෝලෙටම ගියා. ඒත් මගේ අයියා 1950දී විභාගෙකින් පාස්වෙලා ගාල්ලේ රිච්මන්ඞ් එකට තේරුණා. අයියා ගියාට පස්සේ මට තනිකමක් දැනුණා. මම අඬන්න පටන්ගත්තා. මටත් එතැනට යන්න ඕනෑ කියලා කිව්වා. තාත්තා මට කිව්වා පුතාව ඊටත් වඩා හොඳ ඉස්කෝලෙකට දාන්නම් කියලා. මගේ හිතේ ඒක තිබුණා.
අපේ තාත්තා ඉස්කෝලේ ගුරුවරයා නිසා ගෙදර පත්තර තිබුණා. මම දැක්කා සිළුමිණ පත්තරේ දැන්වීමක්. කොළඹ රාජකීය ප්‍රාථමික පාසලේ තුන්වැනි පන්තියේ පුරප්පාඩු පහක් තියෙන බවයි දැන්වීමේ තිබුණේ. ඒ සඳහා අහවල් වයස් සීමාවේ සිසුන් පස්දෙනෙක්ව බඳවාගන්නවා, ඉල්ලුම් කරන්න පුළුවන් කියලා දැන්වීමේ තිබුණා. අයදුම් කරන සිසුන්ට තරග විභාගයක් තියෙනවා. මම ඒ විභාගයට ඉඳගත්තා. පාසලේ පුරප්පාඩු 5 වෙනුවෙන් ළමයි 196 ක් විභාගයට මුහුණදුන්නා. මට පුළුවන් වුණා තෝරාගත් පස්දෙනා අතරට එකතුවෙන්න.
එදා මාව රාජකීය ප්‍රාථමිකයට තෝරාගත් නිසා තමයි මේ දක්වා එන්න පුළුවන් වුණේ. එදා මාව ගත්තේ සමාජ සාධාරණත්වය නිසායි. එයාලා කළේ පුරප්පාඩු පහක් පුරවන්නට පත්තරේ දැන්වීමක් දාපු එක. ඒක අද කොහෙත්ම වෙන්නේ නැති දෙයක්නේ. අද පුරප්පාඩු පහක් තිබුණොත් ඒක පුරවන්නේ පිටිපස්සේ දොරෙන්. එදා මම ලබපු සමාජ සාධාරණත්වය අද වෙනතුරු මගෙන් සේවය ලබාගන්නා අයට ලබාදෙන්නට මම උත්සාහ කරනවා.‘
ඔහුට රාජකීය විද්‍යාලයේදී මුහුණදෙන්නට සිදුව තිබුණේ ලෙහෙසි පහසු අත්දැකීම්වලට නම් නොවේ.
‘රාජකීය විද්‍යාලය කියන්නේ දළකාරයෝ යන ඉස්කෝලයක්. පළවැනිම දවසේ මම පන්තියට යද්දී ඩෙස්ක් එකක් තිබුණේ නැහැ. ඩෙස්ක් එකක් ගේනතුරු එතැන හිටපු තවත් ශිෂ්‍යයෙක් එක්ක මට ඩෙස්ක් එක බෙදාගන්න කියලා කිව්වා. ඉන්ටර්වල් එකේදී මාත් එක්ක ඩෙස්ක් එක බෙදාගත්ත ශිෂ්‍යයා මගේ නම ඇහුවා. මම කිව්වා සිරිසේන කියලා. එතකොට ඒ ළමයා හයියෙන් හිනාවුණා. ‘අලුත් ළමයාගේ නම සිරිසේන. අපේ ගෙදර වැඩකාර ළමයාගේ නමත් සිරිසේන.’ ඔහු අනෙක් ළමයි එක්ක එහෙම කියලා හිනාවුණා. එතැන් පටන් මට බොහෝවිට ඒ සමාජයේ කොන්වෙන්න සිද්ධවුණා. ඒ කාලයේ හැම ශිෂ්‍යයෙක්ම වගේ ධනවත් පවුල්වල ළමයි. ඒ අයත් එක්ක මුහුවුණේ හරිම අමාරුවෙන්.
රාජකීය ප්‍රාථමික පාසලට නේවාසිකාගාරයක් නැහැ. මම හිටියේ වැල්ලවත්තේ විහාර ලේන් එකේ ගුරුවරයෙකුගේ ගෙදර. ඒ ගුරුවරයා තාත්තා එක්ක ගුරු අභ්‍යාස විද්‍යාලයේ ඉගෙනගත් මහත්මයෙක්. මම එතැනට එද්දී මගේ වයස අවුරුදු 7යි මාස 10යි. ඒත් මම තනියම හැමදේම කරගත්තා. හැමදාම උදේට මම ගාලු පාර පැනලා, ආරියසිංහ එකෙන් රෝස්පාන් එකක් අරගන්නවා. ඒක අරගෙන ඇවිත් කාලා ඉස්කෝලෙට යනවා. ඒ කාලේ ඉස්කෝලේ වරු දෙකක් තිබුණා. 8.45 ඉඳන් 11.45 දක්වා උදේ වරුව. 12.45 ඉඳන් 3.45 දක්වා දවල් වරුව. අතරමැද්දේ පැයක කෑම විවේකයක් තිබුණා. බොහෝ අය ඒ පැයේදී ගෙදර යනවා. මම ඉන්නවා. ඉස්කෝලේ ටක්ෂොප් එකක් තිබුණා. ඒකේ කෑම එක සත 50යි. ඒක කන්න මගේ ළඟ සල්ලි තියෙනවා. ඒත් මට වෙනම ප්‍රශ්නයක් තිබුණා. කෑම පැයට අමතරව ඉස්කෝලේ උදේ සහ හවස විනාඩි 10ක පුංචි විවේකයන් දෙකක් තියෙනවා. ඒකෙදී අනෙක් ළමයි කරන්නේ ටක්ෂොප් එකෙන් ලයිම් එකක් බොනවා, පැටිස් එකක් කනවා වගේ දේවල්. මට ඒකට සල්ලි මදි. දවසක් මට තර්ස්ටන් රෝඞ් එකේ තෝසේ කඩයක් හම්බවුණා. තෝසේ එකක් සත 5යි. තෝසේ දෙකක් සත 10ට කන්න පුළුවන්. බඩ පිරෙනවා. මම එතැනට ගිහින් තෝසේ කාලා සත 40ක් ඉතුරු කරගන්න පටන්ගත්තා. ඒ සත 40න් විනාඩි 10 ඉන්ටර්වල්වලදී අනෙක් යාලුවෝ එක්ක ටක්ෂොප් එකට ගිහින් සත 20ක මොනවාහරි කෑවා.
ඒ කාලයේ රාජකීය ප්‍රාථමික විද්‍යාලයට යන හැම ශිෂ්‍යයෙකුම රාජකීය විද්‍යාලයට යන්නේ නැහැ. 5 වැනි වසරේදී විභාගයකට පෙනී ඉන්න ඕනෑ. සමත් වෙන අය රාජකීය විද්‍යාලයට යනවා. අසමත් වෙන අය තර්ස්ටන් විද්‍යාලයට යනවා. ඒ කාලයේ තර්ස්ටන් විද්‍යාලය තිබුණේ ඒ කටයුත්ත වෙනුවෙනුයි. පස්වැනි පන්තියේ හිටපු ගුරුවරයා දෙවැනි වාරයේදී පන්තිය දෙකට බෙදුවා. අනිවාර්යයෙන්ම පාස් වෙන අය හා අනිවාර්යයෙන්ම ෆේල් වෙන අය විදියටයි බෙදුවේ. පුදුම වෙන්න දෙයක් නැහැ. මාව දැම්මා අනිවාර්යයෙන්ම ෆේල් වෙන ගොඩට. අන්තිමේ විභාගය අවසන් වුණාම මම රාජකීය විද්‍යාලයට සමත්වුණා.’
■ ■ ■ ■ ■
‘රාජකීය විද්‍යාලයේ නේවාසිකාගාරයක් තියෙනවා. මම නේවාසිකාගාරයට ගියා. බාහිර ක්‍රියාකාරකම් ගොඩක හිටියා. ශිෂ්‍ය භට බලකාය, බාලදක්ෂ සංගමය, සමාජ සේවා සංගමය ආදි නොයෙකුත් සංගම්වලට බැඳුණා. බොක්සිං, රගර් වගේ ක්‍රීඩා කළා. ඒවායින් ඉදිරියට ගියා. ඔරු පැදීමේ කණ්ඩායමට සම්බන්ධ වුණා. රාජකීය විද්‍යාලයීය ඔරු පැදීමේ කණ්ඩායමේ නායකයා වුණා. ඇත්තටම කිව්වොත් පහු කාලෙක මම ලංකාවේ ඔරු පැදීමේ ජාතික කණ්ඩායමත් නියෝජනය කළා.
රාජකීය විද්‍යාලයේදී මම ඉහළම තැනට ගියා. ගමෙන් ආපු සිරිසේන රාජකීය විද්‍යාලයේ ප්‍රධාන ශිෂ්‍ය නායකයා වුණා. එතැනට පැමිණීම සෑහෙන සටනක්.
ප්‍රධාන ශිෂ්‍ය නායකයා විදියට හිටපු කාලයේදී වතාවක් මොකක් හරි වරදක් කරපු පන්තියක සිසුන් හැමෝටම පාසල ඉවරවෙලා තවතින්න කියලා කිව්වා. ඒ පන්තියේ හිටපු ළමයෙක් ඇවිත් කිව්වා එයා දන්ත වෛද්‍යවරයෙක්ව මුණගැහෙන්න කලින් වෙලාව වෙන් කරගෙන තියෙන බව. ඒ නිසා හවස ඉන්න බැරි බව. මම කිව්වා එහෙනම් යන්න කියලා. ඒත් දන්ත වෛද්‍යවරයාගේ කතාව ඇත්ත බව ඔප්පු කරන්නට දෙමාපියන්ගෙන් ලියුමක් අරගෙන එන්න ඕනෑ, පහුවදා හවස ඉන්නත් ඕනෑ කියලා මම කිව්වා. පහුවදා ඔහු ලියුමක් අරගෙන ආවා. ලියුම ලියා තිබුණේ අග්‍රාමාත්‍ය සිරිමාවෝ බණ්ඩාරනායක. ශිෂ්‍යයා තමයි අනුර බණ්ඩාරනායක. අද කාලේ මේ වගේ බලවතෙකුගේ පුතෙක්ට ශිෂ්‍ය නායකයෙක් ඒ වගේ දෙයක් කීවොත් මොනවා වෙයිද?
අනුර බණ්ඩාරනායක, දිනේෂ් ගුණවර්ධන, රනිල් වික්‍රමසිංහ, ලක්ෂ්මන් කිරිඇල්ල වගේ අය රාජකීය විද්‍යාලයේ ඉගෙනගත් මට වඩා බාල සිසුන්. ඉන්දික ගුණවර්ධන, ටිරෝන් ප්‍රනාන්දු වගේ අය අපේ සමකාලීන සිසුන්. ඒ වගේ බලවතුන්ගේ පුතුන් පාසලේ සාමාන්‍ය විදියට අධ්‍යාපනය ලැබුවා’
■ ■ ■ ■ ■
වෛද්‍ය සිරිසේනගේ ප්‍රේම කතාව ඇරඹෙන්නේ වෛද්‍ය විද්‍යාලයේදීය.
‘මගේ ප්‍රේමකතාව තමයි මගේ බිරිඳ. ඇයත් වෛද්‍යවරියක්. මම රාජකීය විද්‍යාලයේ ඉගෙනගත්ත කෙනෙක්නේ. ඒක පිරිමි පාසලක්. ඉතින්, ගැහැනු ළමයින්ව වැඩිපුර ආශ්‍රය කරන්න ලැබෙන්නේ නැහැ. බිරිඳව මම දැක්කේ වෛද්‍ය විද්‍යාලයේදී. වෛද්‍ය විද්‍යාලයේදී වුණත් අපි එකිනෙකා ආශ්‍රය කළේ නැහැ. ඇගේ අංකය 1. ඇගේ නම අබේසිංහ. මගේ අංකය 149. ඒත් ඈතින් මම ඇයව දැක්කා. දැකපු ගමන් මම දැනගත්තා මෙයා තමයි කෙනා කියලා. ඇය එක්ක කතාකරන්නත් මට අවුරුදු එකහමාරක් ගියා. සියල්ල හිතේ තියාගෙන මම කතාකරන්න උත්සාහ කරමින් ඉඳලා කතාකළා. මුලින්ම හිනා වුණා. පස්සේ ටික ටික කතාකළා.‘
ඇය අදටත් ඔහු සමඟ ජීවිතය බෙදාගන්නීය. ඔවුන් දෙදෙනාට එක් දියණියකි.
‘දුව මේ වෙද්දී ඔස්ටි්‍රයාවේ ලංකා තානාපතිය. ඇය උඩින් පාත්වුණ තානාපතිවරියක් නෙවෙයි. අවුරුදු 21ක් තිස්සේ ඇය විදේශ සේවයේ කටයුතු කරනවා. ඉන්දීය කොන්සල් ජෙනරාල් ලෙසත් ඇය හිටියා. ඇය එකම දුව. ඇය එතරම් ඉහළට යෑම ගැන මට හරිම සතුටුයි.‘
■ ■ ■ ■ ■
ඔහු වෛද්‍ය විද්‍යාලයෙන් පසුව 1968දී වෛද්‍ය නිලධාරියෙකු ලෙස විවිධ ප්‍රදේශවල සේවය කරන්නට පටන්ගත්තේය. ගාල්ලෙන් පටන්ගත් ඔහුගේ වෘත්තිය ජීවිතය කුරුණෑගල, අම්බලන්තොට, නුවරඑළිය, බදුල්ල, කාසල් වීදිය කාන්තා රෝහල ආදි රෝහල් ගණනාවක සේවය කරමින් ගෙවී ගියේය. හැකි උපරිමයෙන් රාජකාරී කිරීමේ පුරුද්ද ඔහුට තිබුණි. ඔහු විවිධාකාර රෝහල්වල ආරම්භ කළ අමතර වැඩසටහන් බොහෝය. ඒ හැම වැඩසටහනක්ම අරඹද්දී ඔහුට මුහුණදෙන්නට වූ විශේෂ අත්දැකීම් ඇත. ලංකාවේ නිදහස් සෞඛ්‍ය සේවයේ ඛේදවාචකය කියාපාමින් ඔහුගේ එම ස්වෙච්ඡා වැඩවලට බාධා එල්ලවී තිබුණි. එහෙත් ඇතැම් ඒවා අදටත් ක්‍රියාත්මක වෙයි. ඒ අතර ඉදිරියෙන්ම ඇති සුවනාරි සායන වැඩසටහනත් ඔහුගේ සංකල්පයකි.
‘සුවනාරි සායන වැඩසටහන මේ වෙද්දී සෞඛ්‍ය අමාත්‍යාංශය ක්‍රියාත්මක කරන අතිශය ප්‍රසිද්ධ වැඩසටහනක්. කාන්තාවන්ගේ ගැබ්ගෙල පිළිකා හා පියයුරු පිළිකා සම්බන්ධයෙන් කලින් පරීක්ෂා කරවාගැනීම ආදි කටයුතු සඳහා එය ජාතික මට්ටමෙන් ක්‍රියාත්මක කරනවා. එය මම 1980දී ගාල්ලේ පුංචියට පටන්ගත් වැඩටසටහනක්. සුවනාරි සායනය කියන නම දැම්මේත් මමයි. පසුව එය ජාතික මට්ටමෙන් සෞඛ්‍ය අමාත්‍යාංශයෙන් ක්‍රියාත්මක කළා. අවසානයට කාසල් වීදියේ කාන්තා රෝහලට ඇවිල්ලා අවුරුදු අටහමාරක් වැඩ කරලා මම විශ්‍රාම ගත්තා. විශ්‍රාම ගත්තේ 2002 දී. මගේ වයස අවුරුදු 77යි.‘
■ ■ ■ ■ ■
ජාතික ඔරු පැදීමේ කණ්ඩායමේ සාමාජිකයෙකුව සිටීමට අමතරව ඔහු ගැන අනෙක් අපූරු කරුණ වන්නේ ඔහු සංගීත විශාරදයෙකු වීමයි.
‘මම 87දී ගායන විශාරද උපාධිය කළා. භාත්කණ්ඬේ. වික්ටර් පෙරේරා සර් ළඟ ඉගෙනගත්තේ. ඉගෙනගත්තේ මම බදුල්ලේ හිටපු කාලයේ. මම බස් එකේ කොළඹ ඇවිත් ක්ලාස් එකට ඉන්නවා. ඉන්පස්සේ රාගයක් ඉගෙනගන්නවා. බස් එකේ යන අතරේ රාගය මුමුණමින් යනවා. යද්දී ඒක මතක හිටිනවා.
විශ්‍රාම ගත්තාට පස්සේ වයලීන් උපාධිය පටන්ගත්තා. 2011දී වයලීන් වාදනය සඳහා විශාරද උපාධිය ගත්තා. මේ වෙද්දී මම කර්ණාටක සංගීතය ඉගෙනගනිමින් ඉන්නවා. ඔබව මුණගැහෙන්න කලිනුත් මම සංගීත පංතියට ගිහිල්ලායි ආවේ. සංගීතය ඉගෙනගැනීම හරිම මානසික සුවයක්. මැරෙන තුරු ඉගෙනගන්න මම ආසයි. සංගීතය විතරක් නෙවෙයි. මම දෙමළ භාෂාවත් ඉගෙනගන්නවා. දැනටත් සමහර වෙලාවක මම දෙමළෙන් කතා පවත්වන්නත් උත්සාහ කරනවා. පුංචි දෙමළ ගීත කොටසක් දාලා කලින් කතාවක් හදාගෙන මම කතාව කරනවා.‘
ඔහු බෞද්ධ ධර්මයට ළැදි පුද්ගලයෙකි. අදටත් ඔහු මසකට වතාවක් සිය උපන් ගම වූ පල්ලත්තරට ගොස් සිල් සමාදන් වෙයි. බුදුදහම ගැන සාකච්ඡාවලට සම්බන්ධ වෙයි. ඔහුගේ ධන පරිත්‍යාගයෙන් ඉදිවූ භාවනා මධ්‍යස්ථාන හා විවේකාශ්‍රම පවා ඇත. එහෙත් ඔහු බෞද්ධගාමට මුවාවී පතුරවන අන්තවාදී අදහස්වලට එරෙහිය. මෑත දිනවල වෛද්‍ය ෂියාබ්දීන් සාෆිට එරෙහිව අන්තවාදී අදහස් පැතිරෙද්දී ඔහු විවෘතව සත්‍යය වෙනුවෙන් පෙනී සිටියේය.
‘මගේ සේවා කාලය ඇතුළේ ජාතීන් හා ආගම් අතර සංහිඳියාව ගැන මම නිතර කල්පනා කළා. මම හිටපු හැම රෝහලේම සියලු ආගමික උත්සව සැමරුවා. 1994දී කාසල් රෝහලේ වැඩට ඇවිත් දවස් කිහිපයක් ඇතුළත තෛපොංගල් උත්සවය ආවා. මම උත්සවය සමරන්න ලෑස්තිවුණා. එතකොට ඒ ගැන ඇතුළේ විවිධාකාර කසුකුසු මතුවෙලා තිබුණා. අපි උත්සවයට කලින් දවසේ රෑ හොඳ කෝලම් රටාවකුත් හදලා තිබුණා. ඒත් පහුවදා පාන්දර ආරංචිවුණා කවුදෝ සිංහල වීරයෙක් කෝලම කඩලාලු. ඒකෙන් අපි නැවතුණේ නැහැ. ඉක්මනින්ම තවත් පුංචි කෝලම් රටාවක් හැදුවා. උත්සවය කළා. ඒකට ෆවුස් ඇමතිතුමාත් ආවා. ඒ නිසා ඒක රූපවාහිනියේත් විකාශය කළා. එතැන් පටන් බාධාවක් වුණේ නැහැ. කාසල් රෝහලේ එක මුස්ලිම් ජාතිකයෙක්වත් නොහිටපු අවුරුද්දක අපි රාමසාන් උත්සවය පවා සමරපු බව මතකයි. බෞද්ධ උත්සවවලදී ඒ වැඩසටහන් කළා.
මගේ ලෙඞ්ඩු අතර මුස්ලිම් අය ගොඩක් ඉන්නවා. මම මුණගැහෙද්දී අසලාම් අලෙයිකුම් කියලා පිළිගන්නවා. සමුගනිද්දී අල්ලාඩ කාවල් කියලා කියනවා. එහෙම කීවාම අපි හදවතින් එකිනෙකා සම්බන්ධ වෙනවානේ. මම ජනප්‍රිය ඒ නිසායි. සමහරුන්ට මගේ ඔය ගතිලක්ෂණ පේන්න බැහැ.‘
හෙද්දී අසලාම් අලෙයිකුම් කියලා පිළිගන්නවා. සමුගනිද්දී අල්ලාඩ කාවල් කියලා කියනවා. එහෙම කීවාම අපි හදවතින් එකිනෙකා සම්බන්ධ වෙනවානේ. මම ජනප්‍රිය ඒ නිසායි. සමහරුන්ට මගේ ඔය ගතිලක්ෂණ පේන්න බැහැ.‘
■ ■ ■ ■ ■
මේ වෙද්දීත් ඔහු කාර්යබහුලය. පෞද්ගලික රෝහල් දෙකකදී ඔහු රෝගීන් හමුවෙයි. ඊට අමතරව ස්වෙච්ඡාවෙන් නොමිලේ ලබාදෙන සේවාවන්ද ඇත. අප පෙර කී වැඩමුළුව ඉන් එකකි. ඒ වැඩමුළුවලට අදටත් ශාලා පිරෙන්නට රෝගීන් පැමිණෙයි.
‘මම මේ වැඩ කරන්නේ සල්ලි හම්බ කරන්න නෙවෙයි. මම විශ්‍රාමික වෛද්‍යවරයෙක් විදියට යම්කිසි විශ්‍රාම වැටුපක් ලබනවා. මගේ වියදම්වලට ඒ විශ්‍රාම වැටුප ඇති. මගේ දැනුමෙන් සේවයක් කරන්න කැමති නිසා තමයි තවමත් පෞද්ගලික වෛද්‍ය සේවයේ යෙදෙන්නේ. මිනිහෙක් හිතට එකඟව, සමාජ සාධාරණත්වය වෙනුවෙන් වැඩ කරලා ලබන තෘප්තිය කවදාවත් සල්ලි උපයලා ලබන්න බැහැ.‘■
