අගෝස්තු 11 වැනිදා දේහපාලනයේ පැහැදිලි බෙදුම් රේඛාවක් ඇඳිණ. ඒ ගෝඨාභය රාජපක්‍ෂ මහතා පොදුජන පෙරමුණේ ජනාධිපති අපේක්‍ෂකයා ලෙස නම්කිරීමත් සමගය. සුගතදාස ක‍්‍රීඩාංගණයේ වේදිකා සැරසිල්ල වූ පරණ වලව්වත්, ඉදිරියේ පසෙක නවතා තිබු බක්කි කරත්තයත්, කුමන අරමුණකින් සැලසුම් කෙළේදැයි පැහැදිලි නැතත්, පොදුජන පෙරමුණේ වැඩවසම් මානසිකත්වය නම් මැනැවින් සංකේතවත් කෙළේය. ඒ ගැන අදහස් පළ කළ අයකු කීවේ, එහි පිළිකන්නේ සිටිය යුතු අන්තේවාසිකයන් පිරිස එදා ඉදිරිපස පුටුවල වාඩිවී සිටි බවය. සාහසික සංසන්දනයක් වුණත්, පොදු ජන පෙරමුණ, එහි නායක රාජපක්‍ෂවරුන් හා එහි අනුගාමිකයන්ගේ තත්ත්වය තේරුම් ගැනීමට එය ඉතා හොඳ උදාහරණයක් බව පෙනේ.
කොහොම වුණත්, රාජපක්‍ෂවරුන් නම් කරන ඕනෑම කෙනකු වැඳ වැටී පිළිගැනීමේ පොදුජන පෙරමුණු වහල් මානසිකත්වය විසින් ගෝඨාභය රාජපක්‍ෂද මහ ඉහළින් පිළිගන්නා ලදි. ගෝඨාභය රාජපක්‍ෂ යනු කවරෙක්දැයි අලූතෙන් පැහැදිලි කළ යුතු නැත. බැසිල් රාජපක්‍ෂ මහතාම හඳුන්වා දුන් පරිදි ඔහු ‘ටර්මිනේටර්වරයෙකි.’ රනිල් වික‍්‍රමසිංහ අර්ථ සැපයූ පරිදි ‘කම්මුතුකාරයෙකි.’
මේ රටේ මිනිසුන්ටද ගෝටාභය ගැන ඇත්තේ ටර්මිනේටර් මතකයකි. ගෝඨාභයගේ ඒ ටර්මිනේටර් අතීතය පෙන්වන්නේ කුමක්ද? ඔහු රටේ අපරාධකාරයන්ට, ¥ෂිතයන්ට, මිනීමරුවන්ට. ජාවාරම්කරුවන්ට එරෙහිව ටර්මිනේටර් කෙනෙක් වීද? නැතිනම්, කොම්පඤ්ඤ වීදියේ අහිංසක මිනිසුන්ට, රතුපස්වල ජනතාවට, මාධ්‍යවේදීන්ට, වෘත්තීය සමිති ක‍්‍රියාකාරිකයන්ට, ධීවරයන්ට, විශ්වවිiාල සිසුන්ට, දේශපාලන ක‍්‍රියාකාරිකයන්ට එරෙහි ටර්මිනේටර් කෙනෙක් වීද? සිදුවුණේ දෙවැන්නයි. ඒ අයට ගෝඨාභයගෙන් හිමිවුණ ‘සැලකිල්ල’ වුණේ, ඝාතනය කිරීම, අතුරුදහන් කිරීම, පැහැරගෙන යෑම, වෙඩි තැබීම, අතපය කඩාදැමීම, තර්ජනය කිරීම, පරිභව කිරීම, අවමාන කිරීම, බියගැන්වීම හා බලහත්කාරය පෑමයි. ආරක්‍ෂක අමාත්‍යාංශ ලේකම් හැටියට කටයුතු කළ අවුරුදු නවයක කාලය තුළ ඔහු ප්රජාතන්ත්රවාදය ගැන දැනසිටියේ නැත. දැනසිටියේ ‘ටර්මිනේට්වාදය’ ගැන පමණය. මිනිසුන් ඵීඩාවට පත්කිරීමෙන්, විනාශ කිරීමෙන් ප‍්‍රශ්නවලට පිළිතුරු සොයන්නේ කෙසේද යන්න පමණය. එවැනි අපරාධකාරී අතීතයක් ඇත්තෙක් දැන් බලවත් විධායක ජනාධිපති ධුරය සඳහා මහජන වරමක් පතයි.
ඇඩොල්ෆ් හිට්ලර් පාර්ලිමේන්තු මැතිවරණ හරහා ජර්මනියේ නායකයා බවට පත්වී, ඉන් නොනැවතී ජර්මනියේ පමණක් නොව, මුළුමහත් මනුෂ්‍යත්වයේම සතුරකු බවට පත්වීම ගැන ‘හොලොකෝස්ට්’ අත්දැකීමක් ඇති ලෝකයක ජීවත් වන අප, ලංකාවේද එවැනි අවස්ථාවකට ඉඩ සලසන්නට කිසිම ඉඩක් තැබිය යුතු නැත. ජනාධිපති වීමට ජනවරමක් ඉල්ලන ගෝඨාභය 2014 දක්වා කරමින් සිටි විනාශය අංශු මාත‍්‍රයකින් හෝ පාලනය වුණේ ඔහුගේ සහෝදර ජනාධිපතිවරයා අංශු මාත‍්‍රයකින් හෝ ප්රජාතන්ත්රවාදය ගැන යම් හැඟීමකින් සිටි බැවිනි. අඩු ගණනේ ගෝඨාභයගේ මෙහෙයවීමෙන් පැහැරගෙන ගොස් මරාදමන්නට නියමිතව සිටි අය ගැන මහින්ද රාජපක්‍ෂට දැනුම් දුන් විට ඔවුන්ගේ ජීවිත ගලවා ගැනීමට විරල අවස්ථාවක්වත් තිබිණ. උදාහරණයක් හැටියට, මහින්ද රාජපක්‍ෂ මැදිහත් නොවන්නට කීත් නොයර් කෙනකු අද ජීවතුන් අතර නොසිටිනවා ඇත. දොම්පේ විශාල වත්තක් මැද තිබුණු පාලූ ගෙයකදී ඔහුගේ ජීවිතය අහවර වන්නට නියමිතව තිබිණ.
ඊළඟ විධායක ජනාධිපතිවරයා ගෝඨාභය රාජපක්‍ෂ වන්නේ නම්, ඔහු පාලනය කරන්නට මහින්ද රාජපක්‍ෂටවත්, බැසිල් රාජපක්‍ෂටවත් හැකිවන්නේ නැත. වෙනත් විදියකට කිවහොත්, එවැනි පාලනයක් සඳහා සංවරණ හා තුලන අපේ ව්‍යවස්ථාවේවත්, අඩු ගණනේ රාජපක්‍ෂ සහෝදර බැමිවලවත් ඇත්තේ නැත. ඒ නිසා, ‘ජනාධිපති ගෝඨාභය රාජපක්‍ෂ’ කෙනකු යනු, මුළු රටම විනාස කරන ටර්මිනේටර්වරයකු වනවා නියතය. එය වැළැක්විය යුතුවම තිබේ.
‘ඔහු දැන් භයානක නැහැ. ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදියෙක්’යැයි බැසිල් රාජපක්‍ෂ කීවද, 2015 සිට මේ දක්වා ගෝඨාභය රාජපක්‍ෂ ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදී මාර්ගයේ අඩියක්වත් ඉදිරියට තබා නැත. අදත් ඔහු මිලිටරිකාරයන් පිරිවරා ගත්තෙකි.
තමාගේ ආරක්‍ෂාව සඳහා සෑම ඡුන්ද කොට්ඨාසයකින්ම ගෙස්ටාපෝවකට සමාන පැරාමිලිටරියක් නිර්මාණය කරමින් සිටින්නෙකි. තමාගේ ආණ්ඩුව යටතේ ‘විනය’ පවත්වාගැනීමක් ගැන කතාකරන්නෙකි. මේ විනය, අප දන්නා පරිදි හුදු නීතියකට, පිළිවෙළකට අනුකූල වීම නම් නොවේ. පාලකයා කියන හැටියට ජීවත්වීමය. පාලකයාට වුවමනා විදියට ජීවත් නොවන විට, විනය කැඩූහ’යි ලැබෙන භයානක ප‍්‍රතිඵලවලට මුහුණ දීමට සිදුවෙයි. ගෝඨාභයගේ ප්රජාතන්ත්රවාදය ගැන කතාකරන අයට, 2018 ඔක්තෝබර් 26 වැනිදා මහින්ද රාජපක්‍ෂ අගමැති වීමෙන් පසු මාධ්‍ය හමුවෙහි ගෝඨාභය රාජපක්‍ෂ කළ ප‍්‍රකාශ නැවත පෙන්විය යුතුව තිබේ. ඒවායින් පෙනෙන්නේ බලය තිබෙන විට ගෝඨාභයගේ ප්රජාතන්ත්රවාදය වැඩ කරන අන්දමය. අයියා නීති විරෝධීව තාවකාලික අගමැති බවට පත්වුණු අවස්ථාවක පවා ඔහු කළ ඒ ප‍්‍රකාශ හරහා අනාගතයේ ඔහු ජනාධිපති වුණු විටෙක ඇතිවිය හැකි තත්ත්වයන් ප‍්‍රක්‍ෂෙපණය කරගත හැකිය.
අද වන තුරු කිසිම අපරාධයකට ඔහු වරදකරු වී නැත. එහෙත්, එහි තේරුම ඔහු අහිංසකයකු බව නොවේ. ඔහුට ඇති චෝදනා ඔප්පු කරගන්නට අන් හැම දෙයක් සම්බන්ධයෙන් අසාර්ථක වූවා මෙන්ම, යහපාලන ආණ්ඩුව අසමත්වීමය. ඒ නිසා ගෝඨාභයට එරෙහි චෝදනා තවමත් එලෙසම පවතියි. ඒවා ගැන යුක්තිය පසිඳලිය හැක්කේ ඉදිරියේදීය. ඔහු ජනාධිපති වන කාලයක, ඒ චෝදනාවලට අත්විය හැකි ඉරණම අපි කවුරුත් දනිමු.
ඒ නිසා, ගෝඨාභය පරාජය කිරීම හැම දෙනාගේම පළමු වගකීමයි. ඒ වගකීම සඳහා ඒ ඒ පක්‍ෂ, ඒ ඒ කණ්ඩායම්, ඒ ඒ පුරවැසියන් එළැඹෙන්නේ වෙනස් ප‍්‍රවේශයන්ගෙන් විය හැකිය. 2015දීත් සිදුවුණේ එයයි.
එහෙත් මතක තබාගත යුතු කාරණය නම්, ‘ගෝඨාභය පාලනයක්, ප්රජාතන්ත්රවාදය හෝ සමාජවාදය හෝ සඳහා සටන් කිරීමට ඉඩක් සලසනවාය’ යන්න මිථ්‍යාවක් බවය. 2005 දී රනිල් වික‍්‍රමසිංහ පරාජය කිරීමට එල්ටීටීඊ සංවිධානය පියවර ගත්තේද මහින්ද රාජපක්‍ෂ ජයගතහොත් සිය සටන ශක්තිමත් වන බව සිතමිනි. එහෙත්, ඔවුන්ට හමුවුණේ ටර්මිනේටර්වරයෙකි. ඒ ටර්මිනේටර් විනාශ කළේ ප‍්‍රභාකරන් හා එල්ටීටීඊය පමණක් නොවේ. රටේම ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදයයි. මානව ගරුත්වයයි.x
