දෙරණ සිනමා උලෙළේ ‘හෙට දවසේ සිනමාව’ තරග අංශය නියෝජනය කරමින් තිරගත වුණු ‘නයිට් රයිඩර්’ චිත‍්‍රපටය තුළ කතා කළ යුතු කාරණා තියෙනවා සහ එ්ක අලූත් ප‍්‍රවිශ්ටයක් විධියට විශේෂත්වයක් දරණවා කියල මට හිතෙනවා. කෙටියෙන්ම කියනවා නම් මේක හොඳ අයිරනි එකක් තියෙන ෆිල්ම් එකක් කියලා සහසුද්දෙන් කියන්න පුළුවන්්.
‘නයිට් රයිඩර්’ කසුන් පතිරණගේ කුළුඳුල් චිත‍්‍රපටය. චිත‍්‍රපටයක් කරන්න බලාපොරොත්තු වෙන අලූත් කෙනෙක් එ් ගැන කල්පනා කරන්න නියමිත තරමක මහේක්ෂ තලයක හිටගෙන. සමහර විට එ් සිතුවිල්ල එනකොටම හයිබජට්, ටෙක්නොලොජි වගේ කාරණාත් එක්ක වැඩිදුර හිතන්න, එක්කෝ එ්වා වැඬේ නොකෙරෙන තැනට බැරියර් එකක් කරගන්න බොහෝ අය වග බලා ගන්නවා. එතකොට සිනමා හීනය තවත් දුර යනවා. අනික් පැත්තෙන් මේ බජට් කතාව සහ තාක්ෂණය කියන්නෙ ආකර්ශණීය සිනමාකාරයෙක් වෙන්න තියෙන ප‍්‍රධාන බාධාව නෙවෙයි කියල හිතෙන්නෙ, මේ දෙක යම් පමණකට සාක්ෂාත් කරගෙනත් බල්ලෙකුට කටේ තියන්න බැරි චිත‍්‍රපටි හැදෙන හැටි අපි ඕන තරං දැකල තියෙන හින්දා. නමුත් නිර්මාණශීලි සිතීම අංක එකට තියා ගත්තොත් අනික් කාරණා විසඳා ගන්න විකල්ප හදා ගන්න හැකි බව ඔප්පුකරන සාක්කි කාරයෙක් විධියට ‘නයිට් රයිඩර්ව’ නම් කරන්න පුළුවන් කියලා හිතුණෙ ෆිල්ම් එක අවසානෙ තිබ්බ සාකච්ඡුාවෙදි කසුන් මතු කරපු කාරණා එක්කයි. මේකෙදි ඔවුන් ප‍්‍රධාන වශයෙන් ඔවුන්ට හයියක් වෙලා තියෙන්නෙ මිතුරු කණ්ඩායමක් විධියට ෂෙයාර් කර ගැනීම. කේ කේ ශ‍්‍රීනාත් චතුරංග කසුන් එක්ක එකතු වෙලා ස්ක‍්‍රිප්ට්එක ලියනවා. යාළුවො එකතු වෙලා වැඩ කරනවා. මට හිතෙන විධියට මෙතනදි ගොඩක් පැක්ටි‍්‍රකල් වෙලා තියෙන්නෙ කි‍්‍රයේට් කරගෙන තියෙන විෂුවල් පැටර්න් එක නිසා කියල හිතෙනවා. තාක්ෂණික බොරු ගොඩක් ක්ෂේත‍්‍රය ඇතුළෙ පවත්වගෙන යද්දි කසුන්ලා එ්ක ජය අරගෙන තියෙන විධියෙන් අනාගතයෙ චිත‍්‍රපටි කරන්න බලාපොරොත්තුවෙන් ඉන්න අලූත්ම අයට යම් අදහසක් ගන්න පුළුවන්.
සිනමාමය වර්ගීකරණයක් ඇතුළෙ ගත්තොත් මේක ත‍්‍රිලර්/රෝඞ් මූවි වගේ ෂානරයක් ඇතුළෙ ස්ථාන ගත කරන්න පුළුවන් එකක්. පළවෙනි තත්පරේම ප්‍රෙක්ෂකයාව තිරය විසින් ඇදලා ගන්න ස්වරූපයක් චිත‍්‍රපටය තුළ තියෙනවා එන්ටටේර්නිං ගුණයක් සහ දේශපාලන මානයකුත් සහිතව. යටිපෙළක් හැටියට එන එ් මානය නැතුව වුණත් කෙනෙකුට එ්කෙන් රසවත් වෙන්න බැරිකමක් නෑ. ඇත්තටම එහෙම චිත‍්‍රපටියක් කරනවා කියන එක මම හිතන්නෙ නෑ ලේසි දෙයක් කියලා. එ් අතින් කසුන් තමන්ගෙ පළවෙනි නිර්මාණය තුළින්ම වැඩ පෙන්වල තියෙනවා.
සම්පූර්ණ චිත‍්‍රපටයම ගලායන්නෙ එක් රාත‍්‍රියක් තුළයි. ළඟදී විවිවාහ වන්නට නියමිතව ඉන්න ටැක්සි රියදුරෙක් (කලණ ගුණසේකර* තමාගේ රථයට රාති‍්‍රයේ කඩා වදින තරුණියක් (යුරේනි නොෂිකා* එක්ක යන්න වෙන ලොමුදැහැගැන්වෙන ගමනක් තමයි චිත‍්‍රපටය ඇතුළෙ තියෙන්නෙ. එ් ගමන ඇතුළෙ රෝවර් ජීප් දෙකකින් කෙල්ලව හඹාඑන පිස්තෝල කරුවන් වෙඩි තියද්දි, පාර හරස් කරද්දි ත‍්‍රාසයට පත්වෙන ගමන්, සිනමා පේ‍්‍රක්ෂාවෙදි අනුන්ගෙ ජීවිතවල අනුරාගික මොහොතවල් දකින්න රිසි අපේ දර්ශාස්වාදන මානසිකත්වය, මුන් දෙන්නා අතරෙ කොයි මොහොතක හරි එහෙම දෙයක් වෙයි කියල බලාපොරොත්තු වෙනවා. යුරේනි අපේ ආශාවෙ වස්තුව වෙනවා. එ් එක්කම රියදුරා තරුණියගෙන් අහන්නෙත්, අපිට හිතෙන්නෙත් මේ පස්සෙන් පන්නන එවුන් මොක්කු ද? කියලයි. ඇය මාධ්‍යවේදිනයක් බවත්, රටේ පාලනයට සම්බන්ධ බලවත් පවුලක් නියෝජනය කරන ‘භේරුණ්ඩ කල්ලිය’ නම් සංවිධානයක රහස් සෙවීමට කළ උත්සාහයක් නිසා ඔවුන් ඇය ලූහුබැඳ එන බවත් පසුව දැනගන්න ලැබෙනවා. කොහොම වුණත් ඇය කියන කතාව තුළ අපට මුණගැහෙන්නෙ අපි ගෙවපු පහුගිය කාලය සහ එ් ඔස්සෙ පැණනැගුණ වර්තමානය. කොටින්ම යුද්ධය, අපි ජීවත්වෙන නගර, වර්තමානය සහ මුසල්මානුවන් කෙරෙහි වෛරී මානසිකත්වයක් වැපිරීම වගේ කාරණා පිටිපස්සෙ මේ කල්ලියට තියෙනවාය කියන දායකත්වයක් ගැන ඇය කියනවා. නමුත් අන්තිමට අපිට වැටහෙන්න ගන්නවා ඇය ඔහුගේ අවංක බව, නැත්නම් හෘද සාක්ෂිය වගේ නාස්ති නොවුනු යමක් තමන්ගේ නොවන එක්තරා වුවමනාවක් වෙනුවෙන් පාවිච්චි කළා කියලා. මම හිතන්නෙ මේක තමයි චිත‍්‍රපටය විසින් අපිව ගෙනියන කේන්ද්‍රය. එ්ක අපි මේ ගෙවමින් ඉන්න වර්තමානය හා වඩාත් ගැටගැහෙන තැන.
එ්ක තරමක් දුරට මෙහෙම පැහැදිළි කරගන්න පුළුවන්. මේ වෙලාවෙ අපි ජීවත් වෙන්නෙ ‘මාධ්‍ය දෛවවාදයකට’ :ඵැාස් ත්‍්ඒකසිප* නතුව. සාමාන්‍යයෙන් අපි දෛවය කියන්නෙ අපිට නොපෙනෙන බලවේගයක් කියලා නිර්වචනය කරගත්තු දේකට. අපිව පාලනය කරනවා සහ ජීවිතවල දේවල් තීරණය කරනවා කියල හිතන පාරභෞතිකයකට. එ්ක දෙවියන් හෝ හෝ ලෝකධර්මය වැනි අපි විහිින්ම හදාගත්ත යමක් වෙන්න පුළුවන්. එ්ත් ‘මාධ්‍ය දෛවවාදය’ කියන්නෙ එහෙම එකක් නෙවෙයි. සම්පූර්ණ සැලසුම් සහගතව අපිව ගොදුරු කර ගන්නා දෙයකට. වීරයින් කවුද? ද්‍රෝහීන් කවුද? මේ දෙවර්ගයම මාධ්‍ය ලෝකයේ සර්ව බලධාරීන් විසින් නිෂ්පාදනය කරනු ලබනවා. ජාතිය වඳ කරන ෙදාස්තර සාෆිලා ද, ජාතිය බේරා ගන්නා ධර්මපාල පන්නයේ ඊනියා ජාතික වීරයින් ද ඔවුන් විසින් නිර්මාණය කරනවා. එතැනදී තර්ක බුද්ධිය හෝ විද්‍යාව වලංගු නැහැ. අපිට තියෙන්නෙ විශ්වාස කරන්න විතරයි. සුපිරිතරු බවට පත්වී ජීවිතය ගොඩදා ගැනීමේ වරය ඔවුන් අපවෙත ලබා දෙනවා. ඉතින් අපට තියෙන්නේ මේ හදලා දීලා තියෙන ලෝකය ඇතුලේ ඔවුන්ට ඕන විදියට හැසිරෙන්න. ඔවුන් කියන විධියට කන්න-බොන්න, අඳින්න-පළඳින්න, රමණය කරන්න. චිත‍්‍රපටයෙ තරුණ ටැක්සි රියදුරාටත් වෙන්නෙ එ්කම තමයි. තවත් විධියකට කියනව නම් මෙහෙමයි.
උපාධිලෝගු දාගත්ත කෙල්ලො-කොල්ලොන්ගෙ රූප තියෙන ලස්සන සයින්බෝර්ඞ් එකක් ළඟ මහ? කොම්පැනි ටැක්සියක් තියාගෙන හයර්එකක් එනතුරු බලාගෙන ඉන්න කොල්ලෙක්.., උගේ කාර් එකට හදිස්සියේ කොහෙන්දෝ දුවගෙන ඇවිත් නැගලා, ඉක්මණට යමු කියන පොෂ් කෙල්ලෙක්. කෙල්ල ඌව ඇදලා විසි කරන්නනෙ ප‍්‍රබන්ධ ලෝකෙකට. ඇයට එරෙහිව එන මාරාන්තික අභියෝගයට එරෙහිව සටන් කරලා බේරාගෙන වීරයෙකු වීම හෝ ඊට පිටුපා නිවටයෙකු වීම තමයි කොල්ලට කරන්න තියෙන්නේ. අපිට තියෙන්නෙ නරඹන්න. මේ විධියට මාධ්‍ය නම් දෛවය විසින් අපව, නැතිනම් සමාජ සංස්ථාවේ පවුල කියන එ්කකය ගොදුරු කරගන්නවාය කියන එක තමයි ‘නයිට් රයිඩර්’ සිම්බොලික් තලයකින් අපට කියන්නේ.
මේක ඡුැඑැර උැසරගෙ ඔයැ ඔරමප්බ ීයදඅ ඇසුරින් හදපු ‘නිනෝ ලයිව්’ වගේ චිත‍්‍රපටයකත් හොඳින් දකින්න තිබුණා තමයි. නමුත් ‘නයිට් රයිඩර්’ මේක පවුල පැත්තට ඩඩාත් බරව සංකේතකරණය කරන බවක් පෙනෙනවා. මාධ්‍ය විසින් නිර්මාණය කරපු ප‍්‍රබන්ධයක් ඇතුළේ යන ලාංකේය පවුලේ ගමනාන්තය ඇත්තටම මොකක් වෙන්න පුළුවන්ද? කියන හැඟවුම චිත‍්‍රපටය ඉවර වෙද්දි හොඳින් මතු වෙනවා. කෘතියෙ සමස්ත සාරයම හකුළා පෙන්වීමක් වගේ කියලා හිතෙන එ් අවසන් දර්ශනය මම මෙතන නොලියන්නේ තවම මෙය සිනමා ශාලා කරා මුදා නොහැරපු චිත‍්‍රපටයක් නිසා කුතුහලය ඉතිරි කරන්න.
අජිත් කුමාරසිරිගෙන් ෆිල්ම්එකට ලැබිලා තියෙන දායකත්වයත් මතක් කරන්නම ඕනෙ එකක්. මේකේ වේගවත් ගලා යෑමට අජිත් හොඳ ගැම්මක් දීලා තියෙන නිසාම නෙවෙයි. සංගීත අධ්‍යක්ෂවරයාගේ වගකීම ඊට වඩා පුළුල් තැනකින් දනවමින් ඇතුළෙන් එන වැලපීමක් වගේ හැඟීමක් දෙයක් සියුම්ව දනවනවා.
තව මම ගොඩක් කැමති තැනක් තමයි, මාධ්‍යවේදිනියගේ හැඳුනුම්පත, ඇය හඳුනාගත්තාට පසු කොල්ලා කුණු-මඩවලකට වීසි කරන එක. කුණු වතුර අස්සෙන් ‘මීඩියා’ කියලා පෙනෙද්දි මතු කරන උත්ප‍්‍රාසය අපේ සමාජයේ මේ මොහොත පෙනෙන හොඳ හරස් කැපුමක්.
මේක ප‍්‍රදර්ශණය කළේ ජාතිවාදී මත වපුරන නරක නමක් දරණ නාලිකාවක් සංවිධානය කරන සම්මාන උලෙළක. විදර්ශණ කන්නන්ගරත් එ්ක චිත‍්‍රපටිය ඉවර වෙලා කෙරුණු සාකච්ඡුාවෙදි මතු කළා. කසුන් එ් ගැන කිව්වෙ මෙහෙමයි.
”අපිට ඕන වුණේ ඌරගෙ මාළු – ඌරගෙම ඇෙඟ් තියලා කපන්න.”
සතුටුයි. කොන්දක් තියෙන අධ්‍යක්ෂවරයෙක් විදිහට කසුන් කරපු එ් ප‍්‍රකාශනය ගැන. x
විකුම් ජිතේන්ද්‍ර
