මට ඕනෑ කතාවක් කියන්න පමණයි

ඉසබෙල් අයියන්දේ

ඉසබෙල් අයියන්දේගේ අලූත්ම නව කතාව වනLargo pétalo de Marස්පාඤ්ඤ භාෂාවෙන් පසුගිය මැයි මාසයේ විසිඑක් වැනිදා එළි දැක්වුණේය. ඇයම කියන පරිදි ලොව පුරා වෙසෙන, ඉංග‍්‍රීසි භාෂාවෙන් තමාගේ කෘති කියවන පාඨකයන්ට එම කෘතිය රසවිඳීමට අවස්ථාව උදා වන්නේ, 2020 වසරේ මුල් භාගයේදීය. සිංහල පාඨකයාට තම මව් බසින් එම කෘතිය කියවීමේ අවස්ථාව උදාවීමට තවත් කාලයක් ගත වෙනු ඇත. මෙහි දැක්වෙන්නේ, විශේෂයෙන් එම කෘතිය පිළිබඳ පාඨකයා දැනුවත් කිරීමේ අරමුණින් ඍ්චචබැඅිගජදප වෙබ් අඩවියේ ජනමාධ්‍යවේදිනියක විසින් ඉසබෙල් අයියන්දේ සමඟ, එම කෘතිය එළිදැක්වීමට ප‍්‍රථම කරන ලද සම්මුඛ සාකච්ඡුාවකින් ගත් උපුටනයක පරිවර්තනයකි.

මේ සංවාදය අපි ඔබගේ අලූත් පොතෙන්ම පටන් ගනිමු. මොකක්ද පොතේ නම?
මගේ අලූත් නව කතාව මැයි මාසෙ නිකුත් වෙනවා ස්පාඤ්ඤ භාෂාවෙන්. ඉංග‍්‍රීසි පොතේ නම ් ඛදබට ඡුැඒක දෙ එයැ ීැ්. එය, චිලී දේශය මුහුදේ, වයින් සහ හිමේ දිගු දල පතක් ලෙස විස්තර කෙරෙන, පැබ්ලෝ නෙරූදාගේ කියමනකින් උපුටා ගත්තක්. අපි ඉන් කොටසක් විතරක් යොදා ගත්තා.

පොතේ තේමාව කුමක් ගැනද?
පොත ආරම්භ වන්නේ ස්පාඤ්ඤයේ සිවිල් යුද්ධයේ අවසාන කාලයෙන්. ඒ 1939 වසර.. ස්පාඤ්ඤය, ෆ‍්‍රැන්කෝගේ පාලනයට නතු වුණාට පස්සේ, මිලියන භාගයක් විතර ජනතාව බාසිලෝනාවලින් පැන ගිහින්, ශිශිර සෘතුවේ ඉතාමත් නරක කාලගුණ තත්ත්වයන් යටතේ ප‍්‍රංශ දේශසීමාව දක්වා ඇවිද ගියා. එහෙත් ප‍්‍රංශය, මිලියන භාගයක් තරම් සරණගාතයන් සංඛ්‍යාවක් කොහෙත්ම බලාපොරොත්තු වුණේ නැහැ, ඔබට එය හිතා ගන්න පුළුවන්. ඔවුන් දේශ සීමාව වසා දැම්මා. දින තුනක් තිස්සේ ඔවුන් කෑම සහ වතුර නැතිව සීතලේ එතැන හිර වෙලා හිටියා. ඒත් අන්තිමේදි ප‍්‍රංශුවන් ඔවුනට එන්න දුන්නා. ඔවුන්ව රඳවා තැබුවේ දේශපාලන සිර කඳවුරක, ඒත් ඒ කඳවුර කියන්නේ, කටු කම්බිවලින් වට වුණු මුහුද වෙරළක්. එතන වැසිකිළිවත්, හෙවණක්වත්, කෑමවත් වෙන කිසිම පහසුකමක්වත් තිබුණේ නැහැ, ගොඩක් මිනිස්සු, විශේෂයෙන් කුඩා ළමයි බොහෝ දෙනෙක් මිය ගියා.

මේ කාලයේ, චිලියානු කිවියෙකු වන පැබ්ලෝ නෙරූදා, ආණ්ඩුවත් එක්ක ගිවිසුමකට ආවා, සරණාගතයන් දෙදාහක් චිලී රටට ගෙනෙන්න. බඩු ප‍්‍රවාහනය කරන නැවක් සොයාගෙන, එය 2000ක පිරිසක් ප‍්‍රවාහනය කළ හැකි ආකාරයෙන් සකසා, ඔහු සමත් වුණා ඔවුන්ව අත්ලන්තික් සාගරය, පැනමා ඇළ, පැසිෆික් මුහුද හරහා චිලි රටට ගෙනෙන්න. ඒ සරණාගතයන් 2000 චිලී රට වෙනස් කළා. ඔවුන් චිලී වෙත යුරෝපය ගෙන ආවා, නිර්මාණය කළා. ඔවුන් මෙන්ම ඔවුන්ගෙන් පැවත එන්නන්, චිලී දේශය තුළ ශ්‍රේෂ්ඨ කලාකරුවන්, බුද්ධිමතුන්, පොත් ප‍්‍රකාශකයන්, මුද්‍රණකරුවන් බවට පත් වුණා. මේ වන විට පහලොස්දහසක් පමණ වී ඇති ඔවුන්ගෙන් පැවත එන්නන් අපූරු මිනිස්සු, ඔවුන් සැබවින්ම රට තුළට සංස්කෘතිය, කලාව, බුද්ධිය වගේ හැම එකක්ම ගෙන ආවා.

ඉතින් මේ පොත සරණාගතයෝ ගැන. සැබවින්ම එක් සුවිශේෂ සරණාගතයෙක්, එනම් එක් මිනිහෙක් ගැන. ඉන් අවුරුදු ගණනාවකට පස්සේ මේ මිනිසුන් චිලී රටේ පැළපැදියම් වෙලා එහි පුරුවැසියෝ වුණාට පස්සේ, 1953 දී හමුදා කුමන්ත‍්‍රණයක් සිදු වුණා. අවුරුදු ගණනාවකට කලින් ඒ දේම තමයි ස්පාඤ්ඤයේත් සිද්ධ වුණේ. ඔන්න ආයෙත් පලා යෑම. මගේ යාළුවාට සිද්ධ වුණා වගේ, එය තමයි මගෙ යාළුවාගේ ඉරණම. ඔහු දෙවන වතාවටත් සරණාගතයෙක් වුණා. ඒත් ඔහු අවුරුදු එකසිය තුනක් වෙනකල් ජිවත් වුණා, ඔහුගේ දීර්ඝ ජීවිත කාලය තුළදී, ඔහුගේ දීර්ඝ ගමන් චක‍්‍රය වැසී ගියා, ඉතින් ඔහු ආපසු චිලී රටට ගිහින් එහි දී මිය ගියා. ඒක තමයි කතාව.

මම කියවලා තියෙනවා.. පොතක් ලිවීම ආරම්භ කරද්දි එහි අවසානය කුමක්දැයි යන්න පිළිබඳ ඔබට කිසිම අදහසක් නැහැ කියලා.. එය ඇත්තක් යැයි මම විශ්වාස කරන්නේ නැහැ.
ඔව් එය ඇත්ත. මට නොපැහැදිලි අදහසක් තිබුණත් එකෙන් එච්චර වැඩක් වෙන්නේ නැහැ. ඒත් මම අලූත් පොතක් ලිවීම ආරම්භ කරනවා එක් නිශ්චිත දිනයක. ඒ ජනවාරි අට වැනිදා. ඇයි? විනය නිසා. මට වැඩ ආරම්භ කරන්න නිශ්චිත දවසක් අවශ්‍ය වුණා, එවිට මට මගේ ලිවීමේ කාර්යය සැලසුම් කරගත හැකියි. මම එසේ නොකළා නම්, මම මගේ මුළු කාලයම සම්මුඛ සාකච්ඡුා කරමින්, හිත වෙනතක යොමු කරන විවිධ දේ කරමින් ඉඳීවි, මම කවදාවත් එවිට ලියන කාර්යය කරන එකක් නැති වේවි. ලිවීම ආරම්භ කරන්න දිනයක් තිබීම මට වැදගත්. මම ඒ දිනය වෙනුවෙන් සූදානම් වෙනවා. ජනවාරි අට වෙනිදා මම ලියන්න ඉඳගනිද්දි, එය පිටපතක්ම නොව, එය මොන වගේ දෙයක්ද කියන එක ගැන දළ අදහසක් තියෙනවා, එහෙත් එය පැහැදිලි අදහසක් නොවෙයි. මට ඒ වෙද්දි කිසිම චරිතයක් නැහැ, කතාවකුත් නැහැ. මට කිසිම දෙයක් නැහැ. මට තියෙන්නෙ ලිවීමේ උවමනාව විතරයි. පළමු සති කිහිපය දුෂ්කරයි, මම වංකගිරියක් ඇතුළෙ එහෙ මෙහා යනවා, මට එහි රිද්මය සොයා ගන්න බැහැ, මම එක් චරිතයකින් ආරම්භ කරනවා, ඒත් පසුව මම ඒ චරිතයට කැමති නැහැ, ආයෙත් මුල ඉඳන්ම පටන් ගන්නවා. එය ක‍්‍රියාවලියෙම කොටසක්.

එය හරියට මලල ක‍්‍රීඩකයෙකු පුහුණු වෙනවා වගේ. ඔබට ක‍්‍රීඩා කරන්න ඕනෑ නිසා ඔබ පුහුණු වෙනවා. කවුද පුහුණු වෙනවා දකින්නේ? කවුද පුහුණු වීම ගැන කරදර වෙන්න? ඔබ විතරයි. ලිවීමේදිත් එසේමයි. මම ලියනවා, ලියනවා. එය පුහුණුවක්. එක් මොහොතකදී මම එය ලබා ගන්නවා. ඉන් පසු කතාන්දරය තුළට ලේසියෙන්ම යනවා. ඒත් එයට ටික කාලයක් ගතවෙනවා.

ඔබ මෙම අලූත් පොත ලිවීම ආරම්භ කරන විට එය මොන වගේද? දැනට වඩා තිබුණු වෙනස කුමක්ද?
ඔව්. අලූතින් නිකුත් වෙන පොත ගැන කතා කළොත්, එහි කතාව තරමක් දුරට පැහැදිලියි මොකද එහි ඇති ඓතිහාසික කාරණා නිසා. පර්යේෂණය ආරම්භයේදී මට අමුද්‍රව්‍ය ගොඩක් ලැබුණා, එයින් මට කතාව ගොඩනැඟිය හැකි වුණා. එය හරියට කෝකියෙකුගේ කාර්යයක් වගේ. ඔබට හොඳ කළමනා ලැබෙනවා නම් හොඳට උයන්න පුළුවන්. ඒත් කළමනා හොඳ නැතිනම්, ඔබ හොඳ කෝකියෙකු වුණත් ඔබට මොනම දෙයක් වත් කරගන්න බැරිව යනවා. එකම දේ තමයි ලිවීමේදීත් වෙන්නෙ. මේ එයම විසින් නැඟී සිටින කතාවක්. මිනිසුන් කණ්ඩායමකට හැබැහින් සිදුවෙන සිදුවීමක්. එය ඉතාම කාලෝචිතයි, සරණගාතයන්ගේ ශතවර්ෂයක දැන් අපි ජීවත් වෙන්නේ. ඉතින් එය අතීතයේ පමණක් සිදුවුුණු දෙයක්වත්, අද දවසේ පමණක් සිදු වෙන දෙයක්වත් නොවෙයි. මිලියන 68.5ක් මිනිසුන්ට එය සිදු වෙනවා. වෙන කවරදාටවත් වඩා වැඩි සරණාගතයෝ සංඛ්‍යාවක් අද ඉන්නවා. දෙවැනි ලෝක යුද්ධයෙන් පස්සෙ, යුරෝපය විනාශ වෙද්දී, යුදෙව් සංහාරයෙන් පස්සේ මිලියන එකොළහක් සරණාගතයෝ හෝ අවතැන්වූවන් සිටියා. දැන් පවතින සංඛ්‍යාව දිහා බලන්න.

මම නිවැරදිව තේරුම් අරගෙන තියෙනවා නම්.. ඔබ ස්ත‍්‍රීවාදය ගැන බොහොම උනන්දු වෙනවා?
මම ස්ත‍්‍රීවාදිනියක්. මම මගේ මුළු ජිවිතයම ගතකරලා තියෙන්නෙ ස්ත‍්‍රිවාදිනියක් විදියට. මම ඒ ගැන ආඩම්බර වෙනවා.

ඉතින් ඔබ ස්ත‍්‍රීවාදය ලෙස තේරුම් ගන්නේ කුමක්ද?
ලෝකයේ වෙසෙන කාන්තාවන්ගේ තත්වය වෙනස් කිරීමේ අරගලයක්. මම එක්දහස් නවසිය හතළිස් ගණන්වල චිලියේ ඉපදුණේ. යන්තමින් හෝ වෙනස් වීමට නොකැමැති, සමාජීය වශයෙන් ගතානුගතික රටක, කතෝලික, පුරුෂ්‍යාධිපත්‍යය රජ කරන පවුලක් තුළ මම ඉපදුණේ. කුඩා කාලයේදීම මට තේරුම් ගියා හැමදේම වෙනස් වෙන්න ඕනෑ කියලා. ඉතාමත් නරක ලෙස අසාධාරණය රජ කළා. ඒ නිසා මම ස්ත‍්‍රීවාදය කියන්නේ මොකක්ද කියලා දැනගන්නත් කලින් මම ස්ත‍්‍රීවාදිනියක් බවට පත් වුණා. මම ඒ වෙද්දී ඒ ගැන කිසිවක් කියවලා තිබුණේ නැහැ. ඒත් මගෙ නව යොවුන්වියේදී, තරුණවියේදී ඔය වැනි සමාජ ව්‍යාපාරයක් තියෙනවා කියලා මම සොයා ගත්තා. මිනිස්සු ඒ ගැන ලියලා තියෙනවා, ලෝකෙ පුරා ඒ ව්‍යාපාරය වටා කාන්තාවන් එක් රොක් වෙනවා කියලා මම දැනගත්තා.

ඉන්පසු මම කියවන්න ගත්තා, තවත් ඒ තුළ කාර්ය බහුල වුණා. මම අයිති වෙන්නේ චිලියේ පළමු ස්ත‍්‍රීවාදී පරම්පරාවට. ඊට කලින් කාන්තා ජන්ද අයිතිය වෙනුවෙන් හඬ නඟපු හුදෙකලා කාන්තා චරිත චිලියේ ඉඳලා තියෙනවා, ඒත් මගේ පරම්පරාව චිලි රටට ස්ත‍්‍රීවාදය ගෙන ආවා සහ චිලියේ කාන්තා නිදහස් ව්‍යාපාරය බිහිකළා. ඉතා ළාබාල වයසේදීම මම පුවත්පත්කලාවේදිනියක් බවට පත් වුණේ එහෙමයි. මගේ මුළු ජිවිතයම කාන්තාවන්ට උදව් කිරීම සහ පුරුෂාධිපත්‍යය නිමා කිරීම සහ ගැහැනුන් සහ මිනිසුන්ට සමාන ලෙස සලකන වඩාත් සමබර ලෝකයක් නිර්මාණය කිරීම සමඟයි බැඳී තියෙන්නෙ.

ඔබගේ ලිවීම සමාජ ක‍්‍රියාකාරිත්වයේ ස්වරපෑයක්ද? ඔබ සමාජ ක‍්‍රියාකාරිනියක්ද?
නැහැ. නැහැ. මම ලියන විට මට ඕනෑ කරන්නේ කතාවක් කියන්නයි. මට ඕනෑ එයම පමණයි. මට පාඨකයාට ළං වෙලා මෙහෙම කියන්න ඕනෑ. ‘මෙන්න මේ අහන්න, මම මෙහෙම දෙයක් දන්නවා. මට ඕනෑ මේ කතාව ඔයාලත් එක්ක බෙදා ගන්න’. මට ඕනෑ එච්චරයි. මම දේශනා කරන්න උත්සාහ කරන්නේ නැහැ. මිනිස්සු කියනවා මගේ පොත් දේශපාලනිකයි, ස්ත‍්‍රීවාදියි කියලා. ඒ මම ඒ විදිය නිසායි. ඉතින් මම කියන පුද්ගලයා, මම ලියන හැමදේකම වදන් පේළි අතරින් පරාවර්තනය වෙනවා.

මම බොහෝ විට අර්ධනාගරික ගෘහණිය, සුදු, වරප‍්‍රසාදිත, ධනවත් අය ගැන ලියන්නේ නැහැ, මොකද ඒ අය මගේ සිත්ගන්නේ නැහැ. ඒ අයට විරුද්ධ කිසිවක් මා තුළ තිබෙන නිසා නොව, එවැනි කතා මගේ සිත් ගන්නේ නැති නිසා. ඉතාමත් දුෂ්කර තත්ත්වයන් යටතේ මෙක්සිකෝව හරහා ඇවිද යන ගෝතමාලවේ ඉන්දියානු කාන්තාවක් දේශසීමා තරණය කිරීම, ඇමරිකාව තුළ සූරකෑමකට ලක්වීම, එය මගේ සිත් ගන්නා කතාවක්. එය නොනැසී පැවැතීම පිළිබඳ කතාවක්, ජිවිතය සඳහා අරගල කළ යුතු, ආන්තීකරණය වූ පුද්ගලයෙකුගේ කතාවක්. තමන් සතුව පවතින බවවත් නොදන්නා, තමන් තුළ සැඟවුණු ශක්තියක් පිටතට ගෙන ආ යුතු බව කියැවෙන කතාවක්. මා ආකර්ෂණ වන්නේ එවැනි කතාවකට. එවිට ඒ පිරිමියෙක් වේවා, ගැහැනියක් වේවා, දරුවෙක් වේවා, මා නොනවත්වා ලියන්නේ එවැනි දේවල් ගැන. ඒ සඳහා ස්වරූප බොහෝමයක් තිබිය හැකියි. ඔහු හෝ ඇය දේශපාලන සරණාගතයෙක් සංක‍්‍රමණිකයෙක් වෙන්නම අවශ්‍ය නැහැ, ඕනෑම හේතුවක් නිසා ආන්තීකරණයට ලක් වූ පුද්ගලයෙකු වෙන්න පුළුවන්. අපි හිතමු ඔවුන්ව අවතැන් කරනු ලබන කිසියම් ශාරීරික ආබාධයක් තිබෙනවා, නැතිනම් වාර් ගික ආගමික කාරණාවක් තියෙනවා ඔවුන්ව පිටස්තරයන් බවට පත් කරන. ඒ වගේ මිනිසුන් මගේ සිත්ගන්නවා.

ඔබගේ අලූත් පොතෙන් පාඨකයා කුමක් උකහා ගනීවියැයි ඔබ බලාපොරොත්තු වෙනවාද?
කුමක් උකගා ගත්තත් මට කමක් නැහැ. ඒක මගේ වැඩක් නෙමෙයි. මගේ වැඬේ තමයි කතාව කියන එක. එකිනෙක පුද්ගලයා ඒක කියවලා තමන්ට ඕනෑ ආකාරයට අරුත් ගන්වපුවාවේ. සමහර මිනිස්සු කියාවි ‘ඔන්න ආයෙමත්. සරණාගතයෝ ගැන කියනවා.’ තවත් කෙනෙක් කියාවි, ‘ඒත් මේ විදිය ගැන මම හිතුවේ නැහැ.’ පාඨකයාට දැනෙන්නේ මොකක්ද, එයාලා පොතින් කුමක් උකහා ගන්නවාද කියන එක අධීක්ෂණය කරන්න මට බැහැ, මොකද එය මට අයත් රාජකාරියක් නොවන නිසා. මට එහෙම කරන්න කිසිම අදහසකුත් නැහැ. මිනිස්සු මේ විදියට හෝ අර විදියට හිතන්න ඕනෑ කියලා මම හිතන්නේ නැහැ. මම කතාව ඉදිරිපත් කරනවා විතරයි. මට කරන්න පුළුවන් එච්චරයි. පොත එළිදැක්වුණාම එය භාෂා 42කට පරිවර්තනය වෙනවා, එය ලෝකය පුරා පැතිරෙනවා. එය වියට්නාමයේ ජිවත්වෙන මිනිසුන් කියවයිද? එයාලා කියවන්නේ පින්ලන්තෙ මිනිසුන් ඒ පොත කියවන විදියටමද? මම දන්නේ නැහැ.

මම පැබ්ලෝ නෙරූදාගේ ප‍්‍රබල රසිකයෙක්. මම ඔහුගේ හැම කවියකටම ආදරය කරනවා. ඔබගේ අලූත් පොතට පදනම් වෙලා තියෙන්නේ ඔහුගේ කවියක පද වැලක් නැතිනම් ඔහු ලියූ වැකියක්. ඒත් මම ආසන්න කාලයකදී කොහේදි හෝ කියෙව්වා, ඔහු කාන්තාවක් ¥ෂණය කළ සිදුවීමක් ගැන ඔහුගේ මතක සටහන් දැක්වෙන කෘතියේ සඳහන් කරලා තියෙනවා කියලා.
එය සැබවින්ම චිලියේ මතභේදයට තුඩු දෙන කරුණක්. ඔහු එය පිළිබඳ දෙවරක් ලියලා තියෙනවා. මුලින්ම චිලියේ ස්ත‍්‍රීවාදිනියන් ඔහුත් එක්ක කෝපයෙන් සිටියේ. ඒත්. ඔබට දේවල් විනිශ්චය කරන්න වෙන්නෙ අදාළ සන්දර්භය ඇතුළේ. ඔබ අතීතයට ගිහින්, ශේක්ස්පියර් හෝ ඩිකන්ස් හෝ වෙන කාගේ හරි ජිවිතය විශ්ලේෂණය කරනවා නම් ඔවුන් ජීවත් වූ කාලය නම් සන්දර්භය ඇතුළේ, එය අපිට අද දවසේ ප‍්‍රතිමානයන්ට අදාළ කරන්න බැහැ. ඒ නිසා මම හිතන්නේ නෙරූදාගේ නිර්මාණ සාපේක්ෂයි. ඔහුද අපි වගේ ම පළුදු සහිත මිනිහෙක්. එහෙම කියලා ඔහුගේ නිර්මාණ අහක දාන්න බැහැ. එය ඒ පුද්ගලයාව අපෙන් බැහැර කළත් නිර්මාණවලට එහෙම කරන්න බැහැ.

අපි කියමු ඔබ සමලිංගිකත්වයට විරෝධය දක්වන්නෙක්. ඉතින් ඔබ ඔස්කා වයිල්ඞ් කියවනවා. ඔබ ඔහුගේ නිර්මාණ විනිශ්චය කරන්නේ ඔහු සමලිංගිකයකු වීම සලකලාද නැතිනම් ඒ නිර්මාණය විශ්ලේෂණය කරලාද? අනික් ඒ කාලය ගැනත් අපිට හිතන්න වෙනවා. ඇයි ඔහු සැඟවුණු සමලිංගිකයෙකු වුණේ? එංගලන්තයේ ඔහු ජිවත් වුණු කාලයේ එය සම්මත සමාජය විසින් පිළිනොගැනුණක්. ඉතින් ඔබගේ විනිශ්චය පිළිබඳ සෑහෙන්න ප‍්‍රවේශම් වෙන්න වෙනවා. විශේෂයෙන් නිර්මාණකරුවෙකු විනිශ්චය කරන විට.

මගේ අවසාන ප‍්‍රශ්නය. ඔබ ලියන්නේ කොහොමද? ඔබ ලියන විට විශේෂයෙන් ඔබ කරන අනෙක් දේවල් මොනවදා? උදාහරණයක් විදියට ඔබ සංගීතයට සවන් දෙනවාද?
නැහැ, මට නාන කාමරයක් නැතිනම් ගබඩා කාමරයකට වෙලා උනත් ලියන්න පුළුවන්. මට ලියන්න මගෙම කාමරයක් නොතිබුණ මුල් කාලෙ මම එහෙම තමයි ලිව්වෙ. ඒත් දැන් මට අවශ්‍ය හැම පහසුකමක් ම තියෙනවා. මට කාලය තියෙනවා. ලියන්න තැනක් තියෙනවා. මම වේලාසනින් අවදි වෙලා,මගෙ සුරතල් බල්ලාත් ඒක්ක ඇවිදින්න යනවා, පසුව ගෙදර ඇවිත්, මට තියෙනවා අට්ටාල කාමරයක්. මට ගොඩක් ඉඩ අවශ්‍ය නැහැ. එතන තියෙනවා මගෙ පරිගණක, මගේ ශබ්දකෝෂ, වෙන මුකුත් නැහැ. කුඩා උස් වේදිකාවක් මත මගේ දෙමව්පියන්ගේ මගේ ආච්චි සීයාගේ සහ පෝලාගේ පිංතූර තබා තියෙනවා. මට වෙන මොනවද එතනට ඕනෑ? එච්චරම දේවල් අවශ්‍ය නැහැ. මම පබළු ටිකක් තියාගෙන ඉන්නවා. මම යම් තැනක හිර වුණා වගේ දැනුණාම, මම පබළු අමුණනවා. එය මගේ මනස නිරවුල් කිරීමට හේතුවක් වෙනවා. ඉන්පසු මම ආයේ ලියන්න පටන් ගන්නවා. ඒත් මම සංගීතයට නම් සවන් දෙන්නේ නැහැ. මම තේ එකක් බොනවා නැතිනම් ඇපල් ගෙඩියක් කනවා. ඒත් මම සාමාන්‍යයෙන් ලියද්දී කෑම ගන්නේ නැහැ. මම හුදකලාව සහ නිහැඬියාවක තමයි ඒ කාලය ගත කරන්නේ. අවුරුදු කීපයකට කලින් අපේ ගෙදර මිනිස්සුන්ගෙන් පිරී තිබුණ කාලෙ, මම ලිව්වෙ පිහිනුම් තටාකයට අයත් කුටියක. කුඩා දරුවෝ එයාලගේ යාළුවො එක්ක පිහිනුම් තටාකයේ කෑගහනවා. මට එයලාව ඇහෙන්නේ නැහැ. මම සම්පූර්ණයෙන්ම මගේ ලෝකෙ. ගේ ඇතුළ අවුල් ජාලාවක්, මම එය දන්නේ නැහැ, මට ඒවා ඇහෙන්නේ නැහැ. ඒත් දැන් මට ඉඩක් සහ නිහඬතාව තියෙනවා, එය මම වින්දනය කරනවා. x

x සුභාෂිණි චතුරිකා