සොබාදම් සම්පතින් සහ සෞන්දර්යයෙන් අනූන මනහර දිවයිනක ජනිත වූවෙමුයි පැටි වියේ සිට අපි ආඩම්බර වීමු. එහෙත් ලෝකයේ අනෙකුත් බොහෝ රාජ්‍යයන් හා සසඳන කල්හි තත්කාලයේදී අපේ රට වචනයේ පරිසමාප්ත අර්ථයෙන් ම ‘¥පතක්’ බවට පත්ව, සමාජ දේශපාලන අලකලංචි මධ්‍යයේ සෑම අංශයකින් ම පාහේ අතරමංව, සම්පත් සහ ශක්‍යතාවන් ප‍්‍රගමණය උදෙසා නිසි ලෙස කළමනාකරණය කර ගත නොහුණු රටක් වී තිබීම ශෝකයට කරුණකි. විවේචනයක් ලෙස නොව නියම ස්වරූපය හඳුනාගැනීමට උත්සාහ කිරීමක් ලෙස පාලක-පාලිත, විධායක-පරිපාලන තන්ත‍්‍රයන් සහ සාමාන්‍ය-විශේෂ ජනතාව විසින් එබඳු කියවීමකට යොමු විය යුත්තේ අනාගතයේ පියෙන් පිය හෝ වර්ධනය වෙමින් අපගේ ඉදිරි පරපුර වෙනුවෙන් ජාත්‍යන්තර මට්ටමේ දේශයක් බිහි කිරීමට උත්සාහ කිරීම අප කාගේත් වගකීමක් වන බැවිනි. ”ඉන්දියන් සාගරයේ මුතු ඇටය”, දිගින් දිගට ම ”කඳුළු බිඳුවක්” ලෙස පෙනී යාම, දේශානුරාගී වැසියන්ගේ සිත් කකියවන්නකි.
දේශපාලන බලාධිකාරයනුත්, ඒවා පත් කරන ජනතාවගේ පොදු ආකල්ප සහ මැතිවරණ ක‍්‍රමවේදයනුත් ඔස්සේ මුල් බැස ගෙන ඇත්තේ සාම්ප‍්‍රදායික බලකාමී ක‍්‍රම ව්‍යුහයකි. ඒ ආශ‍්‍රිත සෑම පද්ධතියක් ම පාහේ අවිචාරවත්, ආත්මාර්ථකාමී, අක‍්‍රමවත් භාවිතාවක ගිලී ඇති සෙයකි. සම්පත් නිසි ලෙස කළමණාකරණය කෙරෙන, නවීන සහ උපක‍්‍රමශීලී සංවර්ධන ක‍්‍රියාවලියක් දෙසට සමස්ත සමාජය ම හැරවිය යුතුව තිබියදී, පටු භේද, පසුගාමී අදහස් සහ කුහක අරමුණු හේතුවෙන් රට කැබලි සිය දහස් ගණනකට අදෘශ්‍යමානව කැඞී බිඳී ගොස් ඇත්තේ එහෙයින් යැයි මම සිතමි. මානව හිමිකම් ගරු කරන, දිළිඳුකම අවම කරමින් සමානාත්මතාව දෙසට යොමු වන, ජාති ආගම් භේද නොසලකන සමාජයක් බිහි කරගැනීම රටක භෞතික හා ආධ්‍යාත්මික දියුණුව සඳහා මූලික සාධකයක් වන අතර අපට ඒ සඳහා දිගුකාලීන දිගු ගමනක් යාමට සිදු වනු ඇත.
ඇරඹුමක් උදෙසා සමාජයේ සියලූ ම අංශවල යොමුවීමක් අවශ්‍ය හෙයින් කලාවට ද එහි යම් කාර්ය භාරයක් පැවරෙන බව අමුතුවෙන් කිව යුතු නොවේ. තිත්ත සත්‍යය වන්නේ අනෙක් සෑම ක්ෂේත‍්‍රයක් සේ ම අපේ කලා ක්ෂේත‍්‍රය ද පාරිභෝගිකවාදී මඩ ගොහොරුවෙහි ගිලෙන්නට පටන් ගෙන තිබීමයි. සඳ-තරු ආදිය ගැන මිහිරි සෞන්දර්යාත්මක ආලෝචනයන් සේ ම, ආදරය හා ලිංගිකත්වය ගැන හැඟීම් අවුස්සන හෘදයාංගම ප‍්‍රකාශයන් ද, කවි,ගීත, සිනමාදී කලාවන් මගින් ඉදිරිපත් කිරීමේ කිසිදු වරදක් නැත. එහෙත් සමාජයක පොදු විඥානය සකස් කිරීමේ බලයක් ඇති කලා මාධ්‍යයන් සමාජ අභිවෘද්ධියට අවශ්‍ය කෙරෙන දේශමාමකත්වය, මානව ගරුත්වය, සමාජ සාධාරණත්වය, සංවර්ධනය යනාදී වශයෙන් වන සංවාදයන් විෂය කර ගත යුතු ය. එය කලාකරුවන් සතු පරම වගකීමකි.
මේ අදහස් මසිතෙහි ජනිත වනුයේ ලොව පුරා කලාකරුවන් හිතාමතා ම සෞන්දර්ය මාවතෙන් පිටතට බැස සංකල්පීය ලෝකයේ කඩතොලූ නිම්නවල, වන-ගිරි ශිඛර අතරේ සරමින්, තම තමන්ගේ කලාව මිනිස් ජීවිතයත්, සමාජයත් වෙනස් කිරීම සඳහා යොදා ගත් අවස්ථා විමසන කල්හි ය. සමාජ ක‍්‍රමය ප‍්‍රශ්න කිරීමටත්, දේශපාලනය නිසි මගට ගැනීමටත් කලාවෙන් කොතරම් දේ කළ හැකි ද යන්න මෙහි පුන පුනා කිව යුතු නැත. එය ඉතිහාසය විසින් දහස් වර සනාථ කරන ලද කරුණකි.
මා පසුගිය සතියේ මෙහි සටහන් කළේ ද ගීත කිහිපයක් පිළිබඳව ය. ඉහත අදහස් කුළු ගැන්වීමට අවශ්‍ය බැවින් මෙවර ද ගීතයක් දෙසට යොමු වීමට සිදු වී තිබේ. මයිකල් ජැක්සන්ගේ ගීත කිහිපයක් ගැන ලිවීමේ වුවමනාව බොහෝ කලෙක සිට මසිතෙහි පැවතිණි. සුඛෝපභෝගී කලාකරුවෙකු වුව ද, ඔහු පේ‍්‍රම ආලවට්ටම් සහ ලිංගික විකාරයන් ගැන පමණක් ගයමින් – රූප රචනා කරමින් සිට මිය ගියේ නැත. ඔහු සමාජ අසාධාරණය, පරිසර විනාශය, යුද්ධය, වර්ණ භේදවාදය, රාජ්‍ය බලකාමය යනාදිය ජාත්‍යන්තර මට්ටමෙන් විවේචනය කිරීමට තමන්ගේ ගීත භාවිතා කළේ ය. ඒ අනුව ඔහු ‘බීට්ල්ස්’ සහ ‘යූ ටූ’ යන කණ්ඩායම්වල සහ බොබ් මාලේ, ජෝන් ලෙනන්, බොබ් ඩිලන් වැනි සමාජ ගායකයන්ගේ මග ගත් ”නූතන විප්ලවීය හඬ” බවට පත් විය.
ජැක්සන්ගේ ”ඔයැහ ාදබ’එ ජ්රු ්ඉදමඑ මි” නමැති ගීතයෙන් නැගෙනුයේ පීඩිත ජනතාවගේ හඬයි. නූතන ජනප‍්‍රිය සිංහල ගීතකාරයන් කවදා නම් මෙවැනි ගීතයක් නිර්මාණය කරනු ඇති ද? අද අපගේ සමාජ වටපිටාව අරබයා එවැනි ගීත අසා, අරුත් පරිවර්තනය කර අදාළ කර ගන්නවා විනා නන්දාගේ ”පවන” හෝ කපුගේ ගේ ”කම්පන” වැනි නිර්මාණමය මැදිහත්වීමක් අපට බලාපොරොත්තු විය හැකි ද?
වැසුණු සිරස්-මැරුණු සිරස්-සැම කෙනෙකු ම වෙලා නරක් හදිසි තත්ත්ව-දරුණු අන්ත-හැම කෙනෙකු ම වැරදි කියන නිවස්නයේ-පුවත් දිගේ-හැම කෙනෙකු ම සුනඛ අහර වෙඩි පිට වෙඩි-එසැණ මැරිලි-හැම කෙනෙකු ම උමතු කරන මට කියන්නෝන සියල්ල ම මෙපමණයි ඔවුන්ට අප ගැන ගාණක් නොමැති බවයි
ජැක්සන් 1995දී නිකුත් කළ ” ඇල්බමයට ඇතුළත් වූ මේ ගීතය තත්කාලීන ඇමරිකානු සිවිල් හා දේශපාලන වටපිටාව වෙත එල්ල කළ ප‍්‍රබල විරෝධාකල්ප නිර්මාණයකි. ඔහු ලියූ පදවැලත්, එය ගයන අභියෝගාත්මක හඬත් කෙතරම් සර්ව භෞමික වූ පණිවුඩයක් සන්නිවොදනය කළේ ද යත්, මේ ගීතය සති තුනක් තුළ සෑම යුරෝපා රටක ම ජනප‍්‍රිය ම ගීත දහය අතරට පත් විය. එමගින් ඇවිළුණු ආන්දෝලනය ලොව පුරා පැතිර ගියේ ය. ජැක්සන්ට විරෝධතා සහ තර්ජන එල්ල නොවුණා නොවේ. එහෙත් ඔහු තම ප‍්‍රකාශනය සිදු කර අවසන්ව තිබිණි. ලොව පුරා ජනතාව එම පණිවිඩය වටහා ගෙන තිබිණි.
මට කියන්න, මගේ අයිතීන්ට මක් වෙලා ද ? ඔබ මාව නොතකන නිසා මං අදෘශ්‍යමාන වෙලා ද ?
මට නිදහසේ ඉන්න දෙන බව ඔබේ පොරොන්දුපතේ නම් තිබුණා ලජ්ජාවේ ගොදුරක් වෙලා දැන් මට ඇති වෙලා ඔවුන් මට ගහන්නේ පන්ති වාදී තුච්ඡු නම්වලින් මේ මා උපන් භුමිය ම දැයි මට විශ්වාස කරන්නට බෑ ඔබ දන්නවා මා ඇත්තටම මෙය කියන්න කැමති නෑ රජයට මෙය තේරුම් ගන්න වුවමනාවක් නෑ
ඒත් රූස්වෙල්ට් එහෙම ජීවත් ව සිටියා නම් ඔහු නම් කොහොමවත් ම…. කොහොමවත් ම මේවට ඉඩ දෙන්නේ නෑ… නෑ…… නෑ
මේ ගීතය ඔබ ඇසිය යුතු ය. මානව වර්ගයා වෙනුවෙන් නැගෙන ඒ සංගීතයට ඇත්තේ වේග රිද්මයකි. මානව කැක්කුමෙන් මිරිකී එන කඳුළක් ද එහි ඇත. පසුගිය සියවස අගදී මේ ගීය ගැයූ ජැක්සන් අද වන විට මිය ගොසිනි. එහෙත් ඔහුගේ හඬ ලෝකයේ හිස් හිස් ඇති බොහෝ පාලකයන්ගේ වැසුණු සවන් වටා තවමත් කැරකේ. x
x ලක්ශාන්ත අතුකෝරල
