මාරාන්තික උපවාසයකින් කළ මහා කලබැගෑනියකින් පසු දැන් සමාජය යළිත් නිශ්චල වී තිබේ. ඒ තවත් අන්තවාදියකු හෝ අන්තවාදීන් පිරිසක් මහා කල බැගෑනියක් ඇති කරන තුරු පමණක් ද විය හැකි ය.
අතුරලියේ රතන හිමියන් සිය ජීවිතය හානි කර ගැනීමේ අදහසින් ආරම්භ කළ උපවාසයේ අවසන සිදු වූයේ කුමක්ද? කිසියම් වැදගත් ජයග‍්‍රහණයක් එයින් සමාජයට ලැබුණේ ද? අඩු ගණනේ අතුරලියේ රතන හිමියන්ට කිසියම් දේශපාලන ස්ථාවරභාවයක් වත් ලබා ගන්නට ඉන් හැකියාව ලැබුණේ ද? කිසිවක් නැත.
සිදු වුණු එක ම දෙය නම්, ආණ්ඩුවේ සියලූම මුස්ලිම් ඇමතිවරුන් සිය ධුරවලින් ඉවත්ව යෑමෙන් රටක් හැටියට මෙන් ම ජාත්‍යන්තර වශයෙන් ද ලංකාව කිසියම් අර්බුදයකට අලූතෙන් මුහුණ පෑමයි.
රතන හිිමියන් හෝ ඔහු වටා පෙළ ගැසුණු කිසිවකු හෝ මේ අන්තයෙන් ක‍්‍රීඩාව අවසන් වෙතැ’යි සිතන්නට නැති බව සහතික ය. ඔවුන් සිතන්නට ඇත්තේ, ආණ්ඩුකාරවරුන් දෙදෙනාත්, ඇමතිවරයාත් ඉල්ලා අස්වී තමාගේ හඬ උත්කර්ෂයට පත් වී සියල්ල විසඳෙනු ඇතැ’යි කියා ය. එහෙත්, මුස්ලිම් ඇමතිවරුන්ගේ පැත්තෙන් ලැබුණු පිළිතුර, උපවාසකරුවන්ගේ හිස් අවුල් කරන්නට හේතු වුණු බව නිසැක ය.
ඇත්ත වශයෙන් ම රතන හිමියන්ට අවශය වී තිබුණේ කුමක් ද? යම් චෝදනා නැගී තිබුණු ආණ්ඩුවේ මුස්ලිම් ඇමතිවරුන්ට හා ආණ්ඩුකාරවරුන්ට විරුද්ධ ව කිසියම් නීතිමය ක‍්‍රියාමාර්ගයක් ගැනීම ද? වග කිව යුතු බෞද්ධ භික්‍ෂුවකට නම් තිබිය යුත්තේ එවැනි වුවමනාවෙකි. එනම්, මේ මුස්ලිම් දේශපාලනඥයන්ට එරෙහිව ඇති චෝදනා විභාග කොට, ඔවුන් වරදකරුවන් වන්නේ නම් ඔවුන්ට එරෙහිව නීතිය ක‍්‍රියාත්මක කිරිම ය. ශිෂ්ට සමාජයක මිනිසුන් බලපෑම් කළ යුත්තේ එවැනි දේට ය. රතන හිමියන්ට ඒ කාර්යය වඩාත් පහසු වන්නට ඉඩ තිබුණේ, එක් අතෙකින් එහිමියන් ජනාධිපතිවරයාගේ උපදේශකයකු ද අනෙක් අතින් ආණ්ඩුවේ මන්ත‍්‍රීවරයකු ද වන නිසා ය. එහෙත්, රතන හිමියන් ඒ අවස්ථාව ලබා ගත් බවක් පෙනෙන්නට නැත. එහිමියන්ට වුවමනා වී තිබුණේ, චෝදනා ලත් දේශපාලනඥයනට එරෙහි චෝදනා ගැන නීතිය ක‍්‍රියාත්මක කරවනවා වෙනුවට, ඒ හරහා මහත් කැළඹිල්ලක් සමාජයේ ඇතිකර අලූත් විනාශයක් රටට අත්කර දීමට බව පැහැදිලි ය. ඒ සඳහා තමා හැඳ සිටින චීවරය බලවත් සහායක් ලබා දෙන බව රතන හිමියන් හොඳින් දන්නා බව ද නිසැක ය.
මහනුවර දළදා මාලිගාව ඉදිරිපිට රතන හිමියන් උපවාසයට වාඩිවන්නේ ද එය බුද්ධ ධර්මයට හෝ බුද්ධ ශාසනයට හෝ එක එල්ලේ අදාළ කාරණාවක් අරබයා වන නිසා නොවේ. සංකේතාත්මක ව එම ස්ථානයේ ඇති ආගමික වැදගත්කම ද, ඒ අරබයා වන මිනිසුන්ගේ හැඟීම් හා දැනීම් ද සිය පටු චේතනාව සම්පූර්ණ කර ගැනීම සඳහා යොදවා ගැනීමේ අසද් චේතනාවෙනි.
එහිමියන්ගේ උපාය මූලික වශයෙන් සාර්ථක වූයේ ය. රට පුරා ම රතන හිමිගේ උපවාසය විසින් මහත් ගිනි විජ්ජුම්බරයක් අවුළුවමින් තිබිණ. සයනයක දෙනෙත් පියාගෙන සිටිය ද, තමා අවටත්, රට පුරාත් සිදු වෙමින් පවතින මේ මහා අවුල ගැන රතන හිමියන් ප‍්‍රීතියෙන් සිටියාට සැක නැත.
අවසානයේ සිදුවුණේ කුමක් ද?
දේශපාලනඥයන් ධුරවලින් ඉවත්වීම පමණක් ය. ඔවුන්ට එරෙහි චෝදනා එහෙම පිටින්ම ය. ඒවා විසඳා ගැනීමට නම්, නැවතත් නීතියේ පිහිට පැතිය යුතු වෙයි. මේ දේශපාලනඥයන්ට එරෙහි ව ඇති චෝදනා භාර ගැනීමට දැන් පොලිසිය විශේෂ කණ්ඩායමක් පත් කර තිබේ. ඊට චෝදනා එකතු කිරීමටත්, ඒවා විමර්ශනය කිරීමටත්, අවසන නඩු පවරා, නඩු අසා විත්තිකරුවන් වරදකරුවන් බවට පත් කිරීමටත් තවත් සෑහෙන කලක් ගත වනු ඇත. එක් පුද්ගලයකුට වුවමනා වූ පරිද්දෙන් සහචරයන් දෙදෙනකු තුන්දෙනකු පිරිවරා ගෙන මහජන අවකාශයක මාරාන්තික උපවාසයකට වාඩි වීම තරම් මේ ක‍්‍රියාවලිය පහසු හෝ ඉක්මන් හෝ නොවේ.
රතන හිමියන්ගේ විරෝධය තිබුණේ මුස්ලිම් දේශපාලනඥයන්ට පමණ ය. ඉල්ලා අස්වූ මුස්ලිම් දේශපාලනඥයන් තරම් ම හෝ ඊටත් වැඩියෙන් හෝ විවිධාකාර චෝදනා ලද සිංහල බෞද්ධ දේශපාලනඥයෝ ලංකාවේ ඕනෑ තරම් සිටිති. රතන හිමියන්ගේ විවේචනයත්, මාරාන්තික උපවාසයත් ඒ පිරිසට යොමු නොවීමෙන් පෙනී යන්නේ, එහිමියන් සිය ශාස්තෘවරයාණන් විසින් ප‍්‍රතික්‍ෂෙප කරන ලද ජාතිය, ආගම ආදිය මත තම ක‍්‍රියාකාරිත්වය සකසා ගෙන ඇති බව ය. එය බුද්ධ චීවරය දරන කෙනකුට උචිත ද?
බුද්ධ චීවරය දරන අය කළ යුත්තේ මිනිසුන් අතර තිබෙන වෙනස්කම් පදනම් කර ගෙන, වඩා බලය ඇත්තා බලය නැත්තාට පහර දීමේ ක‍්‍රමය ජීවිතාදර්ශය ලෙස යොදා ගැනීම ද? නැතිනම් බුදුන් වදාළ, සියලූ සත්වයෝ නිදුක් වෙත්වා’ යි පතා ඒ වෙනුවෙන් වැඩ කිරීම ද?x
