කටමැත දොඩවන ක‍්‍රීඩා ඇමතිලාගෙන් හා ක‍්‍රීඩා පරිපාලකයන්ගෙන් අඩුවක් නැතත් ශ‍්‍රී ලංකාවේ ක‍්‍රීඩාව ජාත්‍යන්තර වශයෙන් දිනෙන් දින යමින් තිබෙන්නේ ආපස්සටය.
ආසියාවේ තබා දකුණු ආසියාවේ දෙවන ස්ථානයවත් රැුක ගැනීමට බැරි තරම් අප පසුපසට යමින් තිබේ. දකුණු ආසියාවේ මලල ක‍්‍රීඩා ආධිපත්‍යයද දැන් අපට නැත. ආසියානු ක‍්‍රීඩා උළෙලවදී දිනා ගන්නා පදක්කම් කිහිපයද දැන් අපට නැත. පොදු රාජ්‍ය මණ්ඩලීය පදක්කම් මට්ටමටවත් යෑමට නොහැකිව ඔලිම්පික් ගැන කතා විහිළුවක් පමණක් බවට පත්වී ඇත.
ශ‍්‍රී ලංකාවේ ක‍්‍රීඩාව එහෙව් අපහසු ගමනක තිබියදී එය තවදුරටත් ආපස්සට හැරවීම සඳහා අපේ ක‍්‍රීඩක ක‍්‍රීඩිකාවන් තහනම් උත්තේජක ලබාගත් බවට වූ තහවුරු කිරීම්ද ලැබෙමින් පවතී. එහි ආසන්නතම සිදුවීම වන්නේ මීටර 800 ක‍්‍රීඩක සඳරුවන් වෙදගෙදර හා මීටර් 400 ක‍්‍රීඩක චානක ජයසේකර තහනම් උත්තේජක ලබාගෙන ඇති බව තහවුරු වීමය. ඔවුන් දෙදෙනා තහනම් උත්තේජක ගත් බවට තහවුරුවී තිබුණේ, පසුගියදා නිමාවූ ආසියානු මලල ක‍්‍රීඩා ශූරතාව සඳහා පැවති තේරීම් තරගාවලියේදී හා යුද හමුදා ක‍්‍රීඩා තරගාවලියේදී ලබා ගත් මුත‍්‍රා සාම්පල අනුවය.
මේ තහනම් උත්තේජක තහවුරුවීමේ ඊට පෙර සිදුවීම වාර්තා වන්නේ පසුගිය 2018 වර්ෂයේ පැවති ජාතික මහා ක‍්‍රීඩා උළලේ මීටර් 4ං100 ඉසව්ව නියෝජනය කළ දකුණු පළාතේ චෙල්සියා මෙලනි බණ්ඩාරගේ ක‍්‍රීඩිකාව සම්බන්ධයෙන්ය. එහි ඇති කනගාටුදායක කරුණ වන්නේ ඇය ඒ වනවිටත් බෙන්තොට ගාමිණි ජාතික පාසල නියෝජනය කළ පාසල් ක‍්‍රීඩිකාවක වීමය. එමගින් කියාපාන්නේ පාසල් ක‍්‍රීඩක ක‍්‍රීඩිකාවන් කරාත් මේ තහනම් උත්තේජක මාරයා ඇතුළුවී ඇති බවය. මේ මගින් විනාශ වී යන්නේ රටේ අනාගත ක‍්‍රීඩක ක‍්‍රීඩිකා පරපුරය. එදා ආහාර මගින් ලබාගන්නා පෝෂණයෙන්ද, නිසි පුහුණුවෙන්ද ලබාගත් ජයග‍්‍රහණ අද තහනම් උත්තේජක මගින් ලබාගැනීමට උත්සාහ කිරීම ශෝචනීයය.
අද පාසල් ක‍්‍රීඩක ක‍්‍රීඩිකාවන්ට ලැබෙන උපදෙස් වන්නේ පිටතින් ලබාගත යුතු විටමින් වර්ග, ශක්තිජනක පිටි වර්ග හා පානයන් පිළිබඳවය. විටමින් හෝ ශක්තිජනක නාමකරණය ඔස්සේ පාසල් ක‍්‍රීඩක ක‍්‍රීඩිකාවන් තුළටත් තහනම් උත්තේජක දැන හෝ නොදැන හෝ පිවිසෙනවා විය හැකිය. පුහුණුකරුවන් දැනුවත්ව ඒ දේ සිදුකරනවා විය හැකිය. එසේම ක‍්‍රීඩාව භාර ආචාර්යවරුන්ද මේ දේ දන්නවා විය හැකිය. සමහර විට ක‍්‍රීඩකයා හෝ ක‍්‍රීඩිකාවද දන්නවා විය හැකිය. එසේ දැනුවත්ව ඒ දේ සිදුවේ නම් එහි අරමුණ වන්නේ කෙසේ හෝ ජයග‍්‍රහණය ලබා ගැනීම යන දුරදැක්මක් නැති තීරණයයි.
එහෙත් තහනම් උත්තේජක වැළඳගන්නා ක‍්‍රීඩක ක‍්‍රීඩිකාවන්ද පුහුණුකරුවන්ද නොදන්නා සත්‍යය වන්නේ තහනම් උත්තේජක තහනමකින් පසු නැවත ක‍්‍රීඩාවට පිවිසියද එම ක‍්‍රීඩක ක‍්‍රීඩිකාවන්ට ඔවුන් පෙර සිටි දක්ෂතාවට පැමිණීමට බොහෝ විට නොහැකි වී ඇති බවය. එය ශ‍්‍රී ලංකාවට පමණක් නොව ලෝක ක‍්‍රීඩාවටද අදාළය. ශී‍්‍ර ලංකාව වෙනුවෙන් ජාත්‍යන්තර මට්ටම නියෝජනය කර පදක්කම් දිනූ බොක්සිං ක‍්‍රීඩක මංජු වන්නිආරච්චි, බර ඉසිලීම් ක‍්‍රීඩක චින්තක ගීතාල් විදානගේ ඊට හොඳ නිදසුන්ය. තහනම් උත්තේජක සම්බන්ධයෙන් අද ශ‍්‍රී ලංකාවේ ප‍්‍රධානතම ඇස යොමුවී ඇති ක‍්‍රීඩා වන්නේ රගර්, බොක්සිං, බර ඉසිලීම, මලල ක‍්‍රීඩා ආදියයි. එම ක‍්‍රීඩාවන්ට අදාළ ජාතික මට්ටමේ තරග පිළිබඳව ශී‍්‍ර ලංකා උත්තේජක මර්දන නියෝජිතායතනය සිටින්නේ ඇස ගසාගෙනය.
ඔවුන් විසින් එම තරගාවලි ආශි‍්‍රතවත්, තරගාවලියෙන් පසුවත් ජයග‍්‍රාහකයන් හා පරාජිතයන් අතරින් අහඹු ලෙස තෝරාගන්නා ක‍්‍රීඩක ක‍්‍රීඩිකාවන්ගේ තහනම් උත්තේජක ඇත්දැයි පරීක්ෂා කරනු ලබයි. එවැනි පරීක්ෂණ ක‍්‍රියාවලියක් පවතිද්දීත් අපේ ක‍්‍රීඩක ක‍්‍රීඩිකාවන් විටින් විට තහනම් උත්තේජක ලබාගත් බවට තහවුරු වීමෙන් පෙනී යන්නේ සිය ක‍්‍රීඩා දිවියම අවසන් කර ගැනීමේ මහා අනතුරක් ළග තබාගෙනත් කෙටි පාරකින් කෙසේ හෝ ජයග‍්‍රහණය සෙවීමේ මානසික තත්ත්වයකට මේ ක‍්‍රීඩක ක‍්‍රීඩිකාවන් පත්වී ඇති බවයි.
එකී මානසිකත්වයන්ගෙන් ක‍්‍රීඩක ක‍්‍රීඩිකාවන් මුදවා ගැනීම සඳහා කළ හැක්කේ කුමක්ද? තරග තහනමකින් පමණක් මේ තත්ත්වය වැළැක්විය හැකිද? ක‍්‍රීඩාව භාර නිලධාරීන් දැන් කල්පනාවට ගත යුත්තේ එයය. එසේ නොවුණහොත් තහනම් උත්තේජක තහවුරුවීම නිසා තරග තහනමට ලක්වී රටේ අනාගත ක‍්‍රීඩාවට අහිමිවන ක‍්‍රීඩක ක‍්‍රීඩිකාවන් සංඛාව ඉදිරියේදී වැඩිවිය හැකිය. x
