■ අරුණ ජයවර්ධන
දැන් යළිත් ‘බැරියර්ලිස්ම්’ ක්රියාත්මක වන කාලයක් පැමිණ තිබේ. 2015 ජනවාරියේ පොදු අපේක්ෂකයා, රටේ ජනාධිපති වන්නේ, රාජපක්ෂ කාලයේ රටේ තිබුණු අතිශයෝක්තිගත ආරක්ෂක මාෆියාවටද විරුද්ධවය. ඒ කාලයේ ගෝඨාභය රාජපක්ෂ වැනි ප්රභූන් ගමන් බිමන් යන විට, පැය ගණනක් පුරා පාරවල් වසාදැමීමත්, මගීන් පිටිපස්ස හරවා කාණුවලට බැස්සීමත්, හන්දියක් ගානේ හමුදා මුරපොළවල මිනිසුන්ගේ ශරීරය මිරිකාලන අභ්යාස පැවැත්වීමත් දෛනික පිළිවෙත විය. ප්රභූන්ගේ ආරක්ෂාව අකුරටම ඉටුකැරුණු අතර, රටේ නීතිගරුක මහජනයා ඒ ප්රභූන් විනාශ කරන්නට සිටින ‘ත්රස්තවාදීන්’ පිරිසකගේ තත්ත්වයට දමා, ඔවුන්ගේ මානව ගරුත්වය ලජ්ජා සහිත ලෙස පැහැරගනු ලැබිණ. පොදු අපේක්ෂකයා එන්නේ, මේ අවමානයට පත්වුණු මිනිසුන්ගේ, මානව ගරුත්වය නැවත ස්ථාපනය කිරීමේ පොරොන්දුව ඇතිවය.
එහෙත්, ඒ ජනාධිපතිගේ ධුරකාලයෙන් අවුරුදු හතරක් ඉක්ම ගිය තැන, යළිත් ඒ අඳුර රට වසාගන්නා තත්ත්වයට පත්ව තිබේ. ඒ ජනාධිපති මෛත්රීපාල සිරිසේනගේ නොසැලකිල්ල හා උද්දච්චකමට විපාක වශයෙනි.
තවමත් මහජනතාව කාණුවට බස්සන තත්ත්වයක් ඇතිවී නැත. එහෙත්, කාරණාකාරණ අනුව පෙනෙන්නේ ඒ තත්ත්වය ළඟදීම උදාවන බවය. උදාහරණ දැනටමත් තිබේ.
දේශපාලන ප්රභූන් මහමග ගමන්කරන විට, අනෙක් සියලුම පදිකයන්, වාහනවල ගමන්කරන්නන් එක තැන ගල් කර තැබීමේ ව්යාපෘතියක් ආරක්ෂාවේ නාමයෙන් දැන් ක්රියාත්මක වේ. උදාහරණයටක් හැටියට, ජනාධිපතිවරයා පිළියන්දල ප්රදේශයේ පසුගිය සතියේ ගමන් කරන විට, ඔහු යන තෙක්, ප්රධාන මාර්ගයට පිවිසෙන සියලුම ප්රධාන හා අතුරු මංමාවත්වල මහජනතාව හා වාහන එක තැන ගල් කිරීමේ ක්රියාන්විතයක් පැවැත්විණ.
මැයි 7වැනිදා, පාස්කු ප්රහාරය පිළිබඳව පාර්ලිමේන්තුවේ පැවැති විවාදයට සහභාගිවුණු ජනාධිපතිවරයා එය අවසන්වී සිය නිලනිවෙසට යන තුරු, පාර්ලිමේන්තු මංසන්ධියේ සිට බම්බලපිටිය තුම්මුල්ල දක්වා, කිලෝමීටර් ගණනක් සියලුම මාර්ග හා අතුරුමාර්ගවල වාහන ගමනාගමනය සම්පූර්ණයෙන්ම අත්හිටුවා තිබිණ. සවස 5 පසුවී විනාඩි කිහිපයක් වූ ඒ වෙලාව වනාහි, කොළඹ කාර්යාලවල වැඩකරන සියලු ජනතාව නිවෙස්වලට යෑමට පෞද්ගලික හෝ පොදු ප්රවාහන සේවා භාවිත කළ ඉතාම තදබදයෙන් යුත් අවස්ථාවකි. එහෙත්, ආරක්ෂක හමුදාව සහ පොලිසිය, ඒ මහජනතාවට සැලකුවේ තමන්ගේ සතුරන් පිරිසකට සලකන්නාක් මෙන් අවිනීතවය. තර්ජනාත්මකවය. සිතන්න, කාර්යාල ඇරී ගෙදර යන ලක්ෂ ගණනක ජනතාවක්, දහස් ගණනක වාහන, එක් ප්රභූවරයකුගේ ආරක්ෂාව වෙනුවෙන්, දවසේ තදබදය උපරිමයෙන් තිබෙන වේලාවක මෙසේ මහමග ගල් කර තැබීම කෙතරම් අසාධාරණද?
ජනාධිපතිවරයාම වගකිව යුතු විනාශයක් සිදුවී, එහි ප්රතිඵලයක් ලෙස ඒ ජනාධිපතිවරයාගේ ආරක්ෂාවට සාමාන්ය මිනිසුන් ලක්ෂ ගණනක් මහමග සිරකර තැබෙන විට, ඒ ජනාධිපතිවරයා ගැන මහජනතාවගේ මුවින් කවර නම් වදන් පිටවෙනවා ඇද්ද?
අනෙක් භයානක පැත්තක්ද තිබේ. ආරක්ෂක හමුදා මේ අවස්ථාවේදී බලන්නේ ප්රභූන්ගේ ආරක්ෂාව කෙසේ හෝ සලසා, අනෙක් පිරිසට හැකි තරම් වධදී ඇඟ බේරාගන්නටය. එහෙත්, විනාශයක් කිරීමට එන බෝම්බකරුවකු, ප්රභූවරයා අතහැර පොදු හා පෞද්ගලික වාහනවල සිරවී සිටින මිනිසුන් අතරමැදට පැන පුපුරුවා ගන්නේ නම්, ඇතිවිය හැකි තත්ත්වය කෙබඳුද? එවැනි විටෙක විනාශ විය හැකි ජීවිත ගැන, පාස්කු ඉරිදා සිදුවුණාක් මෙන්ම, ‘අපි නම් දන්නේ නැහැ, මට නම් කිව්වේ නැහැ’ වර්ගයේ ක්ෂමාලාපයන් ජනාධිපතිවරයාගේ, අගමැතිවරයාගේ මුවෙන් පිට නොවී තිබේවිද? ‘මෙවැනි ප්රහාරයන්වලදී ජනාධිපතිවරුන් ඉල්ලා අස්වන්නේ නැහැ. ඒත් වගකීම භාරගෙන අහවල් ආරක්ෂක නිලධාරියා මම ගෙදර යවනවා’යැයි වහසි බස් දොඩන්නට නම් ජනාධිපතිවරයකු ලංකාවේ සිටිනු ඇත.
තිස් වසරක යුද්ධයෙන් අප ඉගෙනගත් අමිහිරි පාඩම් ලක්ෂ ගණනකි. එහෙත්, ඒ ඉතිහාසය නැවතත් ප්රතිනිර්මාණය වද්දී ඒ වැරදි ඒ විදියටම නැවතත් සිදුවනු පෙනේ. තවදුරටත් මහජනතාවගේ ජීවිත අනතුරේ නොහෙළා, ප්රභූන්ට ගුවනින්, යන සිද්ධස්ථානයක යන්නට බැරිද?■
