බොරු කියන රාජ්‍ය පාලනයක් තුළ ලේඛකයා ඇත්ත කිව යුතුයි – මා ජියැං

මා ජියැං නම් චීන බ්‍රිතාන්‍ය ලේඛකයාගේ කෘතියක් වන  The Dark Road හි ප්‍රධාන කාන්තා චරිතය වන මෙයිලි වරෙක මෙසේ පවසන්නීය. “පිරිමි අපේ යෝනිය පාලනය කරති. රජය අපගේ ගර්භාෂය පාලනය කරයි.” ඒ, චීනයේ එක් දරු ප්‍රතිපත්තිය නිසා, දෙපාර්ශවයකින්ම  අනුකම්පා විරහිත ලෙස පීඩනයටත් අපයෝජනයටත් ලක්වන ගම්බද චීන කාන්තාවගේ ‍දුක්බරිත මුරගෑමයි.  2013 වස‍රේ මා ජියැං විසින් ලියා පළ කරන ලද  The Dark Road කෘතියට පාදක වන්නේ 1970 වසරේ අගභාගයේ පමණ චිනයේ ක්‍රියාත්මක වීමට පටන් ගත් එක් දරු ප්‍රතිපත්තිය නිසා බැට කෑ චීන ජන ජීවිතයයි. එම නීතිය නිසා වඩාත් පීඩාවට පත් වුයේ ගම්බද ‍ගොවි පවුල්ය. ඒ ගොවි බිමේ වැඩවලට බොහෝ විට එම පවුල්වල දරුව‍න්‍ගෙන් ලැබුණු සහය අහිමි වීම නිසාය. එමෙන්ම පුරුෂ මූලික සමාජයක් වු චීන ජන සමාජය, පවුලේ එකම දරුවා ගැහැණු දරුවකු වීම නොඉවසු අතර, බොහෝමයක් පවුල් වල පිරිමි දරුවෙකු උපදින තෙක්ම, අලුත උපන් ගැහැණු දරුවන් මිය යාම සිදු වුයේ තමන් මෙලොවට බිහිකළ දෙමව්පියන්ගේම සුරතිනි, විශේෂයෙන්ම එම දරුවන් මෙලොවට ජාතක කල පියවරුන් අතිනි. අනෙක් පසින් ප්‍රාදේශීය පවුල් සෞඛ්‍ය නිලධාරින්ගේ උකුසු ඇස් වලින් ‍බේරී, පවුල තුළ කිසිවක් සිදු නොවන තරම්ය.  ඔවුහු නිවෙස් වලට කඩා පැන, කාන්තාවන්ව බලහත්කාරයෙන් බැඳ දමා වන්ද්‍යකරණයට ලක් කිරීම, අන්තං ගර්භාෂ ක්‍රම මඟින් උපත් පාලනයට කටයුතු සැලසීම හා ගබ්සා කිරීම් සිදු කරති, පවුලේ සිටින අමතර දරුවන්ට දඩ නියම කරති, නැතහොත් රට තුළම කොහෝ හෝ ජීවත් වීමට අසීරු කලාපයකට පිටුවහල් කරති. තම අකමැත්තට එදිරිව  එසේ යොදා ගන්නා උපත් පාලන ක්‍රම වලට එම චින පවුල විසින් වියදම් දැරිය යුතුය, නැතහොත් ඔවුන්ගේ දේපළ එම නිලධාරීන් අතින් රාජසන්තක වෙයි, බඩු භාණ්ඩ කුඩුපට්පටම් වෙයි, ගෙවල් දොරවල් බිමට සමතලා වෙයි. The Dark Road කෘතිය තුළින් මා ජියැං විසින් පාඨකයා වෙන ගෙන එන්නේ එවැනි පසුබිමක් පදනම් වූ කතාන්දරයකි, එය සැබවින්ම තමන්‍ගේ පවුලට තුලට පවා අනවසරයෙන් හොම්බ දමන රජයකින් බේරි, තම මානව නිදහස සොයා යන චීන ජනයාගේ බිහිසුණු චාරිකාව පිළිබඳ කතාන්දරයයි.

මා ජියැංට චීනය තහනම් අඩවියකි, ඔහුගේ කෘති චීනය තුළ තහනම් බුද්ධිමය දේපළකි. ඔහු දැනට ඔහුගේ බ්‍රිතාන්‍ය ජාතික ජිවන සහකාරිය සහ තම නිර්මාණ ඉංග්‍රිසියට පරිවර්තනය කරන, ඔහුට ඉංග්‍රීසි භාෂාව හරහා සෙසු ලෝකය සමඟ සම්බන්ධවීමට සහය වන පරිවර්තිකාව ද මෙන්ම තම දරුවන්ගේ අම්මා ද වන බ්‍රිතාන්‍ය ජාතික ෆ්ලෝරා ඩෲ සමඟ ලන්ඩනයේ ජිවත් වෙයි. මා ජියැං චීනය ටිබෙටය ඇතුළු එම කලාපයේ සිදුවන මානව හිමිකම් කඩවිම්, මානව නිදහස අහිමි වීම් පිළිබද ප්‍රබන්ධ කෘති, චාරිකා සටහන්, කෙටි කතා ඇතුළත් සාහිත්‍ය කෘති දහයක් පමණ ලියා පළ කර ඇත. පහතින් දැක්වෙන්නේ මා ජියැන් සමඟ The Dark Road කෘතිය පිළිබඳව Bnanawriters සහ  Foyles නම් වෙබ් අඩවිවල ජනමාධ්‍යවේදීන් විසින් නඟන ලද ප්‍රශ්න ඇසුරින් සකස් කරන ලද ලිපියකි.

The Dark Road  කෘතිය හරහා  ඔබ, පවුල තුළ එක් දරුවෙක් පමණක් සිටිය යුතුය යන චීන ප්‍රතිපත්තිය යටතේ බලහත්කාර ගබ්සා කිරීම් සහ වන්ද්‍යකරණයට ලක් කිරීම්  පිළිබඳ කාරණා බරපතල ලෙස සාකච්ඡාවට බඳුන්‍ වෙනවා. ඇයි ඔබ එවැනි තේමාවක් ප්‍රබන්ධයක් සඳහා තෝරා ගත්තේ?

මගේ දියණිය බේලාගේ මෙලොව එළිය දැකීමත් සමඟ තමයි මම ඒ කෘතිය ලිවීමට  අනුප්‍රාණය ලැබුවේ. ඇය සුදු පාට වැදෑමහකින් ආවරණය වෙලා, මේ ලෝකෙට ආවේ වෙනත් ග්‍රහලෝකයක ඉඳන් ආපු අද්භූත අමුත්තෙක් වගේ. මට එකවරම උත්පත්තියක පූජනීය බව‍ වගේම ජිවිතයේ ආශ්චර්යය පිළිබඳ ගැඹුරු හැඟිමක් දැනෙන්නට වුණා. ඉන් පසු ගෙවුණු මාස කිහිපය පුරා මට, එංගලන්තයේ ඉපදුනු මගේ දියණියගේ වාසනාවන්ත ඉරණමත්, රජය විසින් බලහත්කාරයෙන් ගබ්සාවකට ලක් කරන සහ උපතේදිම තමන්ගෙ දෙමව්පියන් විසින් අතහැරද දමනු ලබන,  චීනයේ උපදින මිලියන ගණනක් ගැහැණු දරුවන්‍ගේ ඛේදනීය ඉරණමත් අතර ඇති පරස්බර බව පිළිබඳ මට න‍ොසිතා ඉන්නට බැරි වුණා.

එක් දරු ප්‍රතිපත්තිය මේ වන විට චීනයට අනවශ්‍ය එමෙන්ම ‍මුළු සමාජයම මං මුළා කල ක්‍රියාදාමයක් ලෙස ඔප්පු කර ඇතුවා පමණක් නොව, එම ප්‍රතිපත්තිය නිසා මිනිස් මනසට අනුමාන කළ නොහැකි තරම් පරිමාණයකට, චීන කාන්තාව ඉතාමත් පිළිකුල් සහගත ආකාරයට  අපයෝජනයට ලක් වී තිබෙනවා. මම The Dark Road ලිව්වේ ඒ පිළිබඳ, එක් පැත්තකින් මගේ වියරු කෝපය කියා පාන්නට වගේම අනෙක් පැත්තෙන් පවුලක් තනා ගැනීම සහ නිදහසේ ජිවත් වීම කියන පොදු සහ සරල මිනිස් ආශාව සම්භාෂණය කරන්න.

එම කෘතියේ ප්‍රධාන කාන්තා චරිතය මෙයිලි, වසර පහක් පුරා දරු ගැබක් දරා සිටීම මඟින් කෘතියේ අවසානය වන විට, කතාන්දරය එක්තරා මනංකල්පිත ස්වරූපයක් ගත්තත්, එහි දැක්වෙන කෲර, අනුකම්පා විරහිත ක්‍රියාවන් තුළින් එය තරමක් දුරට යාථාර්තය මතද පදනම් වන බව කියා පානවා. ඔබගේ කෘතිය තුළින් ඔබට අවශ්‍ය බේදනීය පණිවුඩය ගෙන ඒමට ඔබ කොයි තරම් දුරකට දෘෂ්ටාන්ත භාවිතා කළාද?

මට ඕනෑ වුනේ චීන සමාජයත් කළලයත් අතර ඇති  බියකරු සබඳතාව සොයා යන්න. කළලය දන්නවා එය ලෝකයට බිහි වීම කොයිතරම් භයානකද කියන එක, එනිසා ඉවෙන් වගේ එය අම්මගේ කුස තුළ රැඳී සිටිනවා. ඒත් අම්මගේ පැත්තෙන් කළලයක්  සිරු‍රේ රැඳි සිටීම අනතුරක්. මේ තත්වය තමයි ඔවුන්ගේ ජිවිත වල සියළු බියජනක සහ අවදානම් සහගත තත්වයන් අසීමාන්තිකව ඇති කරන්නෙ. මම ලිවීමේදි මගෙන් කවදාවත් විමසා සිටියේ නැහැ කෘතියේ කුමක් යථාර්තවාදී ද කුමක් මනංකල්පිත ද කියන එක. මම එහිම නීති ක්‍රියාත්මක වන විශ්වයක්  නිර්මාණය කරගෙන හිටියෙ.

මේ පිළිබඳව ඔබ කළ පර්යේෂණය පිළිබඳව කතා ක‍ළොත්, කාන්තාවන්ගේ සිරුරු බලහත්කාරයෙන් යටත් කොට ගනිමින්, කළල විනාශ කිරීම වැනි සිදුවීම් ඇත්තෙන්ම ලොමු දැහැ ගැන‍්වෙන ක්‍රියාවන්. ඔබ ඒවායේ සැබෑ කෲරත්වය හැබැහින් දුටුවාද?

මම පොතක් ලියන්න කලින් ගොඩක් සංචාරයේ යෙදෙනවා. මේ කෘතිය ලියන්න පෙරත් මම දිර්ඝ සංචාරයක නියැලුනා. මම 2007 වසරේ එක් දරු ප්‍රතිපත්තියට විරුද්ධව කැරළි ගැසූ ප්‍රදේශවලට ගියා, ගංඟා දි‍ගේ පහළට සංචාරය කරමින්  ඔවුනට අවශ්‍ය තරම් දරුවන් බිහිකිරීමේ නිදහස සොයා යමින් පාලන අධිකාරියෙන් පලා යන පවුල් සමඟ කාලය ගත කළා. මම ඒ ගැබ් ගත් මව්වරුන් හා කතා බහ කොට, මටම විශ්වාස කළ නොහැකි ඔවුන්ගේ භයානක අත්දැකීම් අසා දැන ගත්තා. මම අනවසර ගබ්සා සායන ද දැක ඇති තිබෙනවා, ඒවා තුළ සිදුවන ගබ්සා කිරීම් මම හැබැහින් දැක නොතිබුණත්, ඒවා තුළ ඇති ප්‍රථමික ගණයේ වටාපිටාව තුළින් එම ස්ථානවල සිදුවන්නේ කුමක්ද යන්න තරමක් දුරට අනුමාන කල හැකියි.

මෙයිලිගේ ස්වාමි පුරුෂයා කොන්ග්සි, මෙයිලි ගැන සැළකිලිමත් වන නමුත් ඔහුගේ, පුතෙකු පිළිබඳ අත්හැරිය නොහැකි තදබල  ආශාව නිසා ඔහුට මෙයිලිගේ උවමනා එපාකම් ගැන වද වෙන්න නිතරම නොහැකි වෙනවා. මෙයද  චීනය තුළ රොමෑන්තික ආලය මරා දැමීමට හේතු වන වටාපිටාව?

මට කියන්න ඕනෑ වුනේ මෙය  ආදරය සහ පවුල සම්බන්ධයෙන් පමණක් අප ලද පරාජයක් නොවෙයි, එය සමස්ත සමාජයක් ලෙස අප ලද පරාජයක්ය කියන එක.

එම කෘතිය තුළ ඔබ වරෙක කියනවා “ ආදරය සියළු වේදනාවන්ගේ මූලයයි” යනුවෙන්. ඔබ කියා සිටින්නේ චීන සමාජය තුළ  ආදරයට ඉඩක් නැහැ කියන එකද?

මේ කෘතිය උත්පත්තියත්, මාතෘත්වයත්, පවුල් ඒකකයත් පිළිබඳ කතාවක්. මට අනුව පවුල කියන්නෙ ශුද්ධ වූ ඒකකයක්. එය පවතින්නේ පෞද්ගලික අවකාශයක් තුළ, ඒවගේම එය ආණ්ඩුවක් අත පෙවිය යුතු නැති අවකාශයක්. එයට ආණ්ඩුවක් විසින් හොම්බ දමන, ගැහැණියගේ ගර්භාෂය අගුළු දමන හෝ පෞද්ගලික සබඳතාවලට අත පොවන තාක් කල් ආදරය සිදු විය නොහැකි දෙයක්.

දැන් හතලිස් අවුරුද්දක් පුරා චීනයේ උපත් පාලනය සිදු වෙනවා, එයට අනුව පවුල් ඒකකය, රාජ්‍ය සැලසුමේ විෂයක්. ඒ නිසා සබඳතාවල ඇති ප්‍රේමනීය බව සහ ආශ්චර්යය ඉන් වියැකී ගිහින්. ආණ්ඩුවේ අරමුණ පාලනය කිරීම.  ඔවුන්ගේ පාලනය කිරීමේ විෂය තමයි කාන්තාවගේ සිරුර. එහිදි යොදා ගන්නේ IUD (අන්තං ගර්භාෂ ක්‍රමය) ද නැතිනම් පැලෝපීය නාල කපා දැමීමද යන්න තීරණය කිරීම  රජයට අයත් කාරණයක්. රජය විසින් අත නොතැබූ කිසිදු කාන්තා සිරුරුක් චීනයේ නැහැ.

මෙයිලි එක්තරා දුරකට තමන්ගේ ජිවිතය වෙනස් කර ගැනීමට සමත් වෙද්දීම  ඇයගේ දියණිය, නන්නන් ගේ අතුරුදහන් වීම,  නැවතත්  ඇයව අඳුරු අගාධයකට ඇද දමනවා. ඔබ ඉන් කියන්නේ මේ පීඩිත මිනිසුන්ට ඔවුන්ගේ අපේක්ෂා කුමක් වුවත් ඒ  ඛේදනීය තත්වයෙන් ඔවුනට ගැලවීමක් නැහැ කියන එකද?

චීනය, සමාජ විපර්යාසයන් බොහොමයකට මුහුණ දී ති‍බෙනවා. එකක් තමයි කාන්තාවන් ගේ ඉදිරිගාමී පැවැත්ම. එයාලා තමයි නිවෙස්වලින් පිටවෙලා ගිහින් කම්මල්වල වැඩ කරලා, මේ ආර්ථික ආශ්චර්යය ඉදිරියට තල්ලු කරන්නේ. මෙයිලි කියන්නේ ඉන් එක ගැහැණියක්. ඇය වඩා හොඳ ජිවිතයක් පිළිබඳ සිහින මවනවා, ඇයට රජයෙන් වගේම ඇයගේ සැමියාගෙනුත් නිදහස ඕනෙ. කුන්ග්සි නියෝජනය කරන්නෙ කාන්තාව සිරකොට තබන පුරුෂ මූලික සමාජයයි. ඇය එක්තරා ප්‍රමාණයකට ඇයගේ නිදහස අත්පත් කරගත්තද, නන්න්න් ගේ අතුරුදහන් වීමෙන් ඇයට තේරුම් යනවා චීනයේ කාන්තාවක් වීම කොයිතරම් නම් බියජනකද කියන එක. කෘතිය තුළ මෙයිලිගේ ජිවිතය දිගහැරෙන වසර දහය හරියට රබර් පටියක් වගේ. ඇය එය ඈතට  ඇදලා ඇදලා අවසාන සීමාවට ළඟා වු සැනින්, එය ආපස්සට ඇදී ඇය පෙර සිටි බලාපොරොත්තු විරහිත තත්වයට නැවතත් ඇද වැටෙනවා.

ඔවුන් හෙවන්(Heaven) නම් නගර ප්‍රදේශයට ලඟා වීමෙන් පසු නවකතාව තුළ කාලය පිළිබඳ කිසිවක් කියැවෙන්නේ නැහැ. ඔබ ඉන් අදහස් කරන්නෙ මේ පිටිසර ජනතාව නව චීනයේ සංවර්ධයෙන් වෙන් කොට ඇති කාල අවකාශයක ඔවුන් ව රඳවා ඇති බවද?

කෘතියේ මුල් කොටසේ විස්තර වෙන්නේ ගංඟා දිගේ ඔවුන් ගමන් කරන ආකාරය, නොනවතින ගලා යාමක සහ මුල් සිඳුණු හැඟීමක්. එය ගැහැණියකගේ සිරුරේ නාලිකා තුලින් දිවෙන චාරිකාවක් වගේ. ඔවුන් හෙවන් වෙත ලඟා වෙනවා කියන්නේ, ඔවුන් ගර්භාෂය වෙත ආවා වගේ, එය කාලය තුළ ගල් ගැහිලා, එතැන තිබෙන්නේ දරු ගැබ දැරීම එහි වර්ධනය පිලිබඳ හැඟීමක්. මම ග්වැන්සිං ගඟබඩ, එහි ‍බෝට්ටු ප්‍රජාව සමඟ ජිවත්වන විට මට දැනුනේ ෂැංහයි, බීජිං කියන්නෙ සැතපුම් මිලියන ගාණක් ඈතින් තියෙන නගර කියලා, මට, විශේෂයෙන්ම ඒ චීනය කියලා දැනුනේ නැහැ, ඒ විසි එක් වෙනි ශතවර්ෂය කියලා දැනෙන්නෙත් නැහැ. එහි  කාලය පිළිබඳ හැඟීමක් නැහැ. නුතන ලෝකය ගැන කියාපාන එකම සළකුණ තමයි  ඔබ වටේ තිබෙන කැළි කසල.

චීනයට අන්තර්ජාලය සහ ධනවාදය හරහා බටහිර සමාජය හඳුන්වා දුන් පසු ගම්බද චීනයේ සුන්දරත්වය විනාශ වුනා. ඔබ හිතන්නෙ එයද චීනය කළ යුතු කැප කිරීම? චිනයට සෞභාග්‍යය උදාකර ගතහැක්කේ අතීතය විනාශ කිරීමෙන් පමණක්ද?

බටහිර ලෝකය තුළ මා පුදුමයට පත්කරන එක් දෙයක් නම්, ඔවුන් නිතරම පෙළඹෙන්නේ පිටත මුහුණත දිහා බලන්න පමණයි. ඇපල් සමාගම අලුත් නිෂ්පාදනයක් එළි දක්වද්දී හැම කෙනාම දකින්නෙ එහි සුන්දර මුහුණත පමණයි, නමුත් ඉන් ඇති කරන කුණු කසල ගැන අපි අන්ධයි. චීනය වගේ රටවල මිනිස්සු සහ කුණු කසල අතර සම්බන්ධය එන්න එන්නම සමීප වෙනවා. ඇත්තටම ඔවුන් ජිවත්වෙන්නෙ කුණු කසල මැද. බහුතරයක් මිනිස්සුන්ට ඔවුන් කොයි තරම් කැළි කසල ගොඩක ජිවත්වෙනවාද කියා යන්තමින් හෝ අවබෝධයක් නැහැ. මේ කුණු කසල පිරුණු මුඩු බිම් වලට ගියාම මම දැක්කා  එහි ජිවිතය හා මරණය අතර වෙනසක් නැති විත්තිය. මේ නගරවල ඉලෙක්ට්‍රෝනික කැළි කසල ඉතාමත් විෂ සහිතයි, වතුර පවා ගෙනෙන්නේ පිටින්. බැරිවෙලාවත් අපි එහි වතුර වලින් නෑවොත් මුලු සිරුරින්ම පිළිස්සුණු ප්ලාස්ටික් ගන්ධයක් වහනය වෙනවා.

මේ කෘතියෙන් කියැවෙන්නෙ පිටුවහල් වීමක් ගැන. කොන්ෆයුසියස් තමන්ගේ රට තුළම පිටුවහල් වුණා. මෙයිලි සහ කොන්ග්සි ගංඟාවක් වෙත පිටුවහල් වුණා. මේ දේවල් ගැන ඔබ අවධානය යොමු කලේ ඔබ‍‍ගේම පිටුවහල් ජිවිතයේ අත්දැකීම් හරහා ද?

ඔව්. පිටුවහල් ජිවිතය මට ඉතා සමීප අත්දැකීමක්. අවුරුදු දෙකකට කලින් මට ආපහු චීනයට යන්න පුළුවන්කම තිබුණා. ම‍ගේ පොත් චීනයේ ප්‍රකාශනය තාමත් තහනම් දෙයක්. මට චීනයට යාම තහනම් වීමත් සමඟ චින සමාජයෙන් නෙරපූ අය විඳි දුෂ්කරතාව, කොන්ෆියුසියස් ධර්මයට අත්වූ ඉරණම, චීනය තුළ දඬුවම් විඳින අයගේ ඉරණම පිළිබඳ මා ලැබු අවබෝධය සැබවින්ම මට තදබල ලෙස දැනෙන යමක්.

චීනය තමන් වෙත සුපිරි බලයක් අතපත් කරගනිමින් තිබෙන නිසා, ඔබ හිතනවාද ජ්‍යාතන්තර ප්‍රජාව චීනය තුළ  මහා පරිමාණයෙන් ක්‍රියාත්මකවන වහල්භාවයත්,  මිනිස්ඝාතනත් සම්බන්ධයෙන් නැසූ කන්ව සිටිනවා කියා?

ධනවාදි සමාජයේ මූලික ලක්ෂණය තමයි, ඔවුන් ප්‍රමුඛතාව දෙන්නෙ මුදල් හම්බ කරන්න. මේ මොහොත වන විට, බටහිර, චිනයෙන් වාසි ලබනවා, ඒ නිසා ඔවුන් මේ ක්‍රමය පවත්වාගෙන යන්න උල්පන්දම් දෙනවා. ඒත් ඔවුන් තවදුරටත් චීනයෙන් වාසි නොලබන යම් මොහොතකදි ඔවුන් තමන්ගේ පැත්ත මාරු කරයි, ඔවුනුත් චීන රජයෙන් නෙරපුනු, පීඩාවට පත් වුනු අයගේ ගොඩට එකතු වෙයි, එවිට මම හිතන්නෙ කිසියම් වෙනසක් සිදු වෙයි.

සමහර ලේඛකයෝ හුදෙක් ඒ සමාජය තුළ සරලව ජීවත්වීම තෝරා ගන්නවා. ඔවුන් පොත් ලියනවා, ඒත් ඔවුන් ජනතාවගෙන් ඈතයි, දේශපාලනයට සම්බන්ධ වෙන්නේ නැහැ. ඔබ හිතනවාද ලේඛකයෝ ඔවුන්ගේ මාධ්‍යය සමාජයේ දුර්වලකම් කතාබහට ලක්කරන වේදිකාවක් බවට පත් කර ගත යුතුයි කියලා?

බටහිර ලේඛකයෝ ගත කරන්නේ සුවපහසු ජිවිත. ඒ නිසා  ඒ අය කැමති නම් ‍දේශපානය මඟ ඇරලා ඉන්න පුළුවන්. ඒත් චීනෙදි, දේශපාලනය හැමතැනම. එය ජීවිිතයේ, වඩාත් දෛනික වගේම වඩාත් පෞද්ගලික හැම මොහොතක් තුළටම එබී බලනවා. චීනයෙදි දේශපාලනය මඟඅරිනවා කියන්නෙත් දේශපාලන ක්‍රියාවක්. සමාජ වියමන හැ‍දෙන්නෙ බොරු වලින්. චින ලේඛකයෙකුට පුළුවන් කැමති නම් ඒ බොරු පවත්වාගෙන යන්න  නැත්නම් ඒ බොරු හෙළි කරන්න. මම හිතන්නෙ වඩාත් වැදගත් ඒ බොරු හෙලිදරව් කරලා පාලන අධිකාරියට සමාජය තුළ වසන් කිරීමට අවශ්‍ය දේ නිරාවරණය කොට තබන එක.

චීනයේ දිර්ඝ සම්ප්‍රදායක් තියෙනවා ලේඛකයෝ පිඩකයාග‍ෙ පැත්ත ගන්නවාට වඩා පීඩිතයාගේ පැත්ත ගත්ත. එය ටැන් රාජ පරම්පරාවේ (ක්‍රි.ව. 618-906) කවීන්ගේ සිට මැයි හතර ව්‍යාපාරයේ ලූ ෂුන් වැනි ලේඛකයන් දක්වා විහිදෙනවා. බොරුවෙන් පාලනය කරන රටක ලේඛකයින්ගේ වගකීම වෙන්නේ රටේ ජනතාවට ඇත්ත කියන එක.

ඔබේ ජිවන සහකාරිය ෆ්ලෝරා ඩෘෘ තමයි ඔබ‍ගේ කෘති ඉංග්‍රිසියට පරිවර්තනය කරන්නේ. ඔබ කියන්න උත්සාහ කරන දෙය මු‍ලු හදවතින්ම තේරුම් ගන්න කෙනෙක් එවැනි කාර්යයක් කරන එක ඉතාමත් විශිෂ්ට දෙයක්. ඔබ දෙදෙන මුණ ගැසුනෙ කොහොමද?

අපි මුණ ගැහුනේ 1997 වසරෙදි හොන් කොන් වලදි, හොන්කොන් රාජ්‍යය චීනය ආණ්ඩුවට යටත් වෙන රාත්‍රියෙදි. මම එහෙ වසර දහයක් ජිවත්වෙලා තිබුණ‍ා ඒ වෙද්දි. ‍ෆ්‍ලෝරා   ඇමරිකානු ප්‍රවෘත්ති වැඩසටහනකට මා සමඟ සම්මුඛ සාකච්ඡාවක් කරන්න පැමිණියා. ඇයට චීන භාෂාව පිළිබඳ හොඳ දැනුමක් තිබුණා. ඒ නිසා මම  ඇයට මගේ පොත් කිහිපයක් දුන්නා කැමති නම් පර්වර්තනය කරන්න උත්සාහ කරන්න කියලා. ඉන් මාස දෙකකට පස්සෙ මම ජර්මනියට ගියා, එවිට ඇයත් මා සමඟ ජිවත්වෙන්න ආවා. අපි දැන් අපේ දරුවන් සිව් දෙනා සමඟ ලන්ඩනයේ ජීවත් වෙනවා.

සුභාෂිණි චතුරිකා