■ ශ්‍රී ලංකා පොදුජන පෙරමුණේ, අවසාන තීරක හා පාලක මණ්ඩලය තවමත් රාජපක්‍ෂ පවුලද?
■ රාජපක්‍ෂ පාලනය තවත් චිරාත් කාලයක් පොදුජන පෙරමුණ තුළ පවතිනු ඇත.
■ නඩුව ශක්තිමත් බව පෙනෙන නිසා දැන් කරන්නේ නඩුව පුළුවන් තරම් ආපස්සට ඇදීමයි.
ජනාධිපතිවරණය පවත්වන දිනය ප්‍රකාශයට පත්වන තුරු තමන්ගේ ජනාධිපති අපේක්‍ෂකයා එළිදරව් කරන්නේ නැතැයිද, 2015 ජනාධිපතිවරණයේදී දීර්ඝ කාලයකට පෙර ජනාධිපති අපේක්‍ෂකයා තරගයට පැමිණවීමෙන් සිදුවුණු පාඩුවෙන් පාඩම් ඉගෙන ගන්නේ යැයිද මෙතෙක් කියමින් සිටි ශ්‍රී ලංකා පොදුජන පෙරමුණේ නායකයෝ, හදිසියේම ගෝඨාභය රාජපක්‍ෂ මහතා ජනාධිපති අපේක්‍ෂකයා විය යුතු යැයි තීරණය කළෝය. ඒ සමගම, මෙතෙක් කාලයක්, මහින්ද රාජපක්‍ෂ කියන ඕනෑම කෙනකු අපේක්‍ෂකයා ලෙස පිළිගන්නවා යැයි කියමින් සිටි පොදුජන පෙරමුණු අනෙක් නායකයන්ට මෙන්ම සාමාජිකයන්ට, දැන් රාජපක්‍ෂ පවුලම එකතුවී තෝරාගත් රාජපක්‍ෂ කෙනකු අපේක්‍ෂකයා හැටියට ලැබී තිබේ.
මේ තීරණයත් සමග පැති කිහිපයකින් මතුවන සිත්ගන්නාසුලු ප්‍රශ්න හා කාරණා කිහිපයක් තිබේ.
පළමුවැනි වැදගත් ප්‍රශ්නය නම්, ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය, ජනතා පරමාධිපත්‍යය ගැන නිතර දෙවේලේ කෑමොර දෙන පක්‍ෂයකට, තමන්ගේ ජනාධිපති අපේක්‍ෂකයා එක ප්‍රභූ පවුලක් විසින් අගුලු දමන ලද කාමරයක රැස්වී, තෝරාගනු ලැබීමේ ක්‍රමවේදය පිළිගත හැකිද යන්නයි. ශ්‍රී ලංකා පොදුජන පෙරමුණේ, අවසාන තීරක හා පාලක මණ්ඩලය තවමත් රාජපක්‍ෂ පවුලද? රාජපක්‍ෂ පවුල එසේ අවසාන තීරකයා වන විට, ඔවුන් කාමරයකට රැස්වී කියන ඕනෑම දෙයක් පිළිගන්නට සැදීපැහැදී සිටින, දිනේෂ්, වාසුදේව, තිස්ස විතාරණ ඇතුළු අනෙක් දේශපාලන පක්‍ෂ නායකයන් හා සාමාන්‍ය සාමාජිකයන් වැටෙන්නේ අතීතයේ පැවැති වහලුන්ගේ සමාජය මට්ටමටම නොවේද? පොදුජන පෙරමුණේ සිටින ඊනියා ආචාර්ය-මහාචාර්ය, වෘත්තික, බුද්ධිමත් සියලුම ජනීජනයාත් ඒ අනුව බුද්ධි-වහලුන්ට වඩා කවර ලෙසකින් වෙනස් වේද? හැබැයි, මේ වහල්ලු අතීතයේ සිටි වහලුන්ට වඩා යම් වෙනසක් පෙන්වති. අතීතයේ වහලුන් වහල්භාවයට පත්වුණේ සිය කැමැත්තෙන් නොවේ. එහෙත් අද, පොදුජන පෙරමුණේ වහල්ලු ඒ තත්ත්වයට පත්වී ඇත්තේ ස්වයං කැමැත්තෙනි. මහත් ආසාවකිනි. එපමණක් නොවේ. වහල්භාවයට පත්වීම දාර්ශනිකව හා න්‍යායාත්මකව සාධාරණය කරමිනි.
ඒ පොදුජන පෙරමුණේ සාමාජිකයන්ගේ පැත්තෙනි.
දෙවැනි කාරණය වන්නේ, 2015 පරාජයෙන් පසු, අද වන තුරුත්, තමන්ගේ වැඩවසම් පාලන භාවිතයෙන් මිදෙන්නට පොදුජන පෙරමුණට හා රාජපක්‍ෂවරුන්ට කිසිම වුවමනාවක් නැතිවීම, ගෝඨාභය අපේක්‍ෂකයා කිරීමේ ක්‍රමවේදයෙන්ම පැහැදිලි වීමයි. අනුගාමිකයන් සිය කැමැත්තෙන් වහල්භාවය තෝරාගන්නා විට, රාජපක්‍ෂවරුන්ගේ භාවිතය වන්නේ, වහල් හිමියන්ගේ සිංහාසනයේ තවදුරටත් වාඩිවී සිටීමයි. මේ විදියට, රාජපක්‍ෂ පාලනය තවත් චිරාත් කාලයක් පොදුජන පෙරමුණ තුළ පවතිනු ඇත.
දැන් ගෝඨාභය රාජපක්‍ෂය. එහෙත් මහින්ද රාජපක්‍ෂ පවුල, ගෝඨාභය රාජපක්‍ෂට නිකංම බන්දේසියක තබා ඊළඟ නායකත්වය බාරදුන්නා වන්නට කොහෙත්ම බැරිය. ඒ පවුලේ සාකච්ඡාවේදී එන්නට ඇති අනිවාර්ය සම්මුතිය නම්, ගෝඨාභය ගෙන් පසු ඊළඟ දේශපාලන නායකත්වය නාමල් රාජපක්‍ෂට ලැබිය යුතු බවයි. නාමල් රාජපක්‍ෂට අනුප්‍රාප්තිකත්වය ලැබෙන ආකාරය ගැන එහිදී සැලසුම් කෙරෙන්නට ඇත. එකඟතා ඇතිකර ගන්නට ඇත.
ඒ අනුව, ඊයේ, අද මෙන්ම හෙටත්, පොදුජන පෙරමුණේ නායකත්වය රාජපක්‍ෂ කෙනකුම හොබවනු ඇත. එහි ඊළඟ ‘ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී’ නායකයන්ට ඇත්තේ ඒ රාජපක්‍ෂවරුන් දෙන දෙයක් ලබාගෙන භක්තිවන්තව ජීවිතය ගතකිරීම පමණකි.
තුන්වැන්න, ගෝඨාභය ජනාධිපති අපේක්‍ෂකයා කිරීමට මේ තරම් කාලයක් විරුද්ධ පැත්තේ සිටි වාමාංශික නායක වාසුදේව නානායක්කාර වැන්නන්ට අත්වන ඉරණමයි. මිලිටරිවාදය, අධිකාරිවාදය, අමෙරිකානු අධිරාජ්‍ය ගැතිකම වැනි බරපතළ මතවාද ඉදිරියට ගෙනැවිත් ගෝඨාභය රාජපක්‍ෂට මෙතෙක් කාලයක් දමා ගසමින් සිටි වාසුදේව නානායක්කාර මහතා, අද කියන්නේ. තමාගේ විරෝධය පවතින්නේ ‘අහිංසකයන්ගේ ආරාමය’ වැනි ‘සුළු’ දෙයක් නැවත ගොඩනගන්නට ගෝඨාභය මහතා පොරොන්දු වන තුරු පමණක් බවයි. ඉතින් ගෝඨාභයට එවැනි ‘චින්න චින්න’ පොරොන්දු දෙන්නට බැරි මන්ද? හමුදාව යොදවා, කොළඹ දුප්පත් මිනිසුන් ඉඩම්වලින් පලවා හැර වාසුදේවට අහිංසකයන්ගේ ආරාමයක් හදා දෙන්නට බැරි මන්ද? කුමාර වෙල්ගම වැන්නන්ගේ ඉරණම පැහැදිලිය. එක්කෝ ගෝඨාභයගේ ගුණ වයමින් හා මහින්ද රාජපක්‍ෂ කියන ඕනෑම කෙනකු ට තමන් පක්‍ෂපාතී බව කියමින් ගෝඨාභයගේ පසුපසින් සිටගත හැකිය. නැතිනම් දේශපාලනය අතහැර ගෙදර වැඩක් බලාගත හැකිය.
හතරවැන්න, මෛත්‍රීපාල සිරිසේනට දී ඇති පණිවුඩය සහ ඔහුගේ ඉරණමයි. හුදෙක් ඉදිරි ජනාධිපතිවරණයේ අපේක්‍ෂකකම බලාපොරොත්තුවෙන්, මහත් අවමානයට පත්වෙමින් තමන්ගේ දේශපාලන ජීවිතයම අවදානමට හෙළා ගනිමින් ඔක්තෝබර් 26වැනිදා අගමැති බවට පත්කළ මහින්ද රාජපක්‍ෂ, අද ජනාධිපති සිරිසේනට, මතක හිටින්නට මඩු වලිගෙන් තලා තිබේ. අයවැයේදී එකට ඡන්දය දී එජාපය පරාජය කිරීමේ එකඟතාවක සිටි සිරිසේන, අවසාන පැයේදී ඒ එකඟතාව වෙනස්කිරීමේ කෝපයට, ඕනෑවටත් වැඩි දඬුවමක් දැන් පොදුජන පෙරමුණෙන් සිරිසේනට ලැබී තිබේ. තමන්ගේ අතේ ඡන්ද ලක්‍ෂ 13ක් තිබේ යැයි කීවාට, එයින් ජනාධිපතිවරණයකදී කළ හැකි කිසිවක් නැත. ඊළඟ ජනාධිපතිවරණයේදී ඒ ලක්‍ෂ 13න්ද සියයට අනූනවයක්ම වැටෙනු ඇත්තේ ගෝඨාභයටය. සිරිසේන මහතාගේ දේශපාලන සියදිවි නසාගැනීම ගැන තවත් කවර කතාද?
ගෝඨාභය හදිසියේ අපේක්‍ෂක කිරීමේ වැදගත්ම අරමුණ නම්, දැනට ඔහුට එරෙහිව අධිකරණයේ විභාගවන නඩුවලින් ඔහු මුදවා ගැනීමයි.
මැදමුලන ඩීඒ රාජපක්‍ෂ මව්පිය කෞතුකා ගාරය මහජන මුදලින් ගොඩනැගීමට එරෙහිව ඔහුට පවරා ඇති නඩුව, නීතියේ පැත්තෙන් ගත්තොත් ඉතා ශක්තිමත් බව පෙනෙන්නට තිබේ. ඒ බව ඔහුගේ නීතිඥයන්ටද පැහැදිලිව පෙනෙන්නට ඇත. ඒ නිසාම, දැන් කරන්නේ නඩුව පුළුවන් තරම් ආපස්සට ඇදීමයි. පළමුව ඔහු නඩුව ත්‍රිපුද්ගල විශේෂ මහාධිකරණය ඉදිරියේ ඇසීමට එරෙහිව මූලික විරෝධතාවක් මතුකළේය. එය ප්‍රතික්‍ෂෙප කරනු ලැබීමෙන් පසු, එම ප්‍රතික්‍ෂෙප කිරීමේ නියෝගයට එරෙහිව ඔහු අභියාචනාධිකරණය වෙත ගියේය. ඒ අභියාචනාධිකරණ පෙත්සමෙන් ඔහු ඉල්ලා ඇති එක සහනයක් නම්, පෙත්සම අසා නිමවන තුරු ත්‍රිපුද්ගල විනිශ්චයාධිකරණ නඩුව අත්හිටුවන ලෙසයි. ඒ ගැන විමසීම මාර්තු 28 වැනිදාට නියම වී තිබේ. මාර්තු 26 වැනිදා, ත්‍රිපුද්ගල මහාධිකරණය ඉදිරියේ ගෝඨාභයගේ නඩුව කැඳවෙයි. අභියාචනාධිකරණයට පෙත්සමක් ඉදිරිපත් කර ඇති බැවින් එය අසන තුරු මේ නඩුව බහා තබන්නැයි ඔහුගේ නීතිඥයන් ඉල්ලනු ඇත.
ඒ ගැන ත්‍රිපුද්ගල මහාධිකරණයේ තීරණය කුමක් වුණත්, ගෝඨාභය රාජපක්‍ෂ නමැති ‘ජනාධිපති අපේක්‍ෂකයා’, විත්ති කූඩුවට නංවා ඔහුට විරුද්ධව චෝදනා විභාග කරන්නට ත්‍රිපුද්ගල මහාධිකරණ විනිසුරුවරුන් දෙවරක් හිතනු ඇතැ’යි රාජපක්‍ෂලා කල්පනා කරන්නට ඇත. ඒ ගැන රටේ විශාල මතයක් ඇතිවනු ඇතැයිද රාජපක්‍ෂලා සිතන්නට ඇත.
එහෙත්, රටේ අධිකරණය ගැන තවමත් මහජනතාවට විශ්වාසයක් තිබේ.■
