දඬුවම් කිරීමේ පුරුද්ද ආවේ අධිරාජ්‍යවාදී පාලකයන්ගෙන්

වෛද්‍ය තුෂ් වික‍්‍රමනායක – ළමා හිංසනයට තිත සංවිධානය

ළමා හිංසනයට තිත කියන සංවිධානය ඇරඹුණේ ඇයි?

මෙහෙම සංවිධානයක් ඇති කරන්න හේතු වුණේ මගේම දරුවෙක්ට සිද්ධවුණ පුද්ගලික කාරණයක් නිසා. මට තේරුම් ගියා මේ සමාජයම අවුල් සහගත බව. මේක පටන්ගත්තේ 2018 මාර්තු මාසයේදී. ඒත් ටික කාලයක් ගතවෙද්දී වෘත්තිකයන් හා විශේෂඥයන් එකතුවුණා. මේක ජාතික ව්‍යාපාරයක් බවට පත්වුණා. අපි පාගමනක් තිබ්බා. මේකට ලංකාවේ විවිධ ප‍්‍රදේශවලින් ජනතාව ආවා. ජනාධිපතිතුමාත් ආවා. එතුමා අපේ පෙත්සමක් බාරගත්තා. අපේ පංචවිධ යෝජනාවලියත් එතුමා බාරගත්තා. එතුමා බොහොම සන්තෝසයෙන් අපි එක්ක එකට වැඩකරන බව කිව්වා. අපි ඒ වෙලාවෙ සන්තෝස වුණා.

ගහන්නේ නැතිව ළමයෙකුගේ විනය හදන්න බැහැ කියා සමාජ මතයක් තියෙනවා නේද?

දඬුවම හා විනය පාලනය කියන දෙකේ සෑහෙන වෙනසක් තියෙනවා. දඬුවම කියන්නේ ඍණාත්මක විදියට අවසාන වෙන දෙයක්. දඬුවමෙන් වෙන්නෙ කාගේ හෝ අණට කීකරු වීමක් පමණයි. ඒකට කීකරු වෙන්නෙ ඇයිද කියලා දන්නෙ නැහැ. විනය පාලනය කියන්නෙ ධනාත්මක විදියට කෙළවර වෙන දෙයක්. ඒක තමන් ස්වයං ලෙස හඳුනාගෙන තමන්ගෙ ක‍්‍රියාව හරිද වැරදිද කියලා හඳුනාගෙන තමන් හික්මීමක් ඇති කරගන්නවා. ඇත්තටම ළමයෙක්ව පුරුදු කරන්න ඕනෑ ක‍්‍රම ක‍්‍රමයෙන් තමන් කරන ක‍්‍රියාව හරිද වැරදිද කියලා තමන්ම හඳුගාගන්නට.

ළමයින්ට දඬුවම් කිරීම නතර කළ යුතු තරම් මහා සමාජ ප‍්‍රශ්නයක් නොවන බව ඇතැම් අය කියනවා නේද?

දඬුවම් නිසා දරුවෙක් ඍණාත්මක දේවල් බොහොමයකට මුහුණදෙනවා. කෙටිකාලීනව බොහෝ දේවල් සිද්ධවෙන්න පුලූවන්. දීර්ඝකාලීන ප‍්‍රතිඵල තමයි භයානකම. දරුවා අධ්‍යාපනය අතින් පහළ වැටීම, පරාදීන මානසිකත්වයෙන් යුතු වීම, ජයග‍්‍රහණ හඹා නොයෑම වගේ තත්ත්වයන් ඇතිවෙන්න ඉඩ තියෙනවා. උදාහරණයක් විදියට තමන්ගෙ රැුකියාවෙන් ඉදිරියට නොයන්න පුලූවන්. තමන්ගේ පෞද්ගලික ජීවිතයේදී ගැටලූ ඇතිවෙන්න පුලූවන්. පෞරුෂය අතින් සීමා වෙන්න ඉඩ තියෙනවා. තවත් අයව හිංසනයට ලක් කරන්න ඉඩ තියෙනවා. ඒ පැත්තෙන් දරුවන් පිරිහෙනවා. අනෙක් පැත්තෙන් ගුරුවරයන්ව පිරිහෙනවා. මොකද ගුරුවරුන් දඬුවමක් දෙන්නෙ හිනාවෙවී නෙවෙයි. එයාලාගේ ක්ෂණික කෝපය ඒ පහරදීම ඇතුලෙ තියෙනවා. සමහර ගුරුවරයෙක් පහරදීමෙන් පස්සෙ කම්පනයට ලක්වෙනවා. පසුතැවෙනවා. මේ දේවල් නිසා එක් පැත්තකින් අධ්‍යාපනය කඩාවැටෙනවා. සමාජය කඩාවැටෙනවා. ඒක ආර්ථික වශයෙනුත් බලපානවා. අන්තිමේදී මානසික වශයෙන් අබ්බගාත වුණ දරුවෙක් සහ අබ්බගාත වුණ ගුරුවරයෙක් තමයි එළියට එන්නෙ.

ළමයින්ට දඬුවම් කළයුතු බවට ලොකු සමාජ මතයක් තිබෙන නිසා, ළමයින්ට දඬුම් කිරීමේ සම්ප‍්‍රදාය පිටුදැකීම අසීරු කටයුත්තක් නේද?

අවුරුදු තිහකට කලින් ලෝකයේ සමහර අප‍්‍රිකානු රටවල්වල වහල්කම තිබුණා. ඒ වහල්කම නීති මාර්ගයෙන් සහ ආකල්ප වෙනස් කිරීමෙන් විවිධ සම්මුතීන්ට අත්සන් කිරීමෙන් වහල්කම තුරන් කළා. මට හොඳට මතකයි මම උසස්පෙළට ඉගෙනගත් කාලයේ පවා අපේ ගෙදර වැඩකාරකමට දරුවෙක් හිටියා. ඒක ඒ කාලයේදී සාමාන්‍ය දෙයක්. මම වෛද්‍ය අධ්‍යාපනය ලබලා නැවත ගෙදර ඇවිත් අහද්දී අම්මා කිව්වා දැන් නීතිය අනුව ළමා මෙහෙකරුවන්ව තියාගන්න බැරි බව. අනෙක් අතට දරුවන්ට වඩා හොඳට සලකන්න ඕනෑ බව ඇය කිව්වා. ඒ පරම්පරාව එක් පැත්තෙන් නීතිය වෙනස් වූ බව දැනගත්තා අනෙක් පැත්තෙන් දරුවෙක්ට එහෙම කිරීම අමානුෂික බව තේරුම් ගත්තා. තවත් ගොඩක් ක්ෂේත‍්‍රවල මේ වගේ සිදුවීම් තියෙනවා. එක් කාලයක අපි එදිනෙදා දේවල් විදියට දකින කාරණා පසුකාලීනව වැරදි බව තේරුම් ගන්නවා. එතකොට අපි දරුවන්ට වෙන හිංසා ගැන අඩු තක්සේරුවක් කරන්නෙ ඇයි.

අපි දරුවන් වෙනුවෙන් 1992 දී එක්සත් ජාතීන්ගේ ළමා ආරක්ෂණ ප‍්‍රඥප්තියට මුලින්ම අත්සන් තබපු රටක්. ඒ වෙලාවේ රටවල් 153 ක් පමණයි අත්සන් තැබුවේ. ඒකට අත්සන් තබමින් අපි පොරොන්දුවක් වුණා දරුවන්ව ආරක්ෂා කරන බවට. පසුකාලීනව තවත් රටවල් මේ ප‍්‍රඥප්තියට අත්සන් තැබුවා. දැන් 196ක් ප‍්‍රඥප්තියට අත්සන් තබා තිබෙනවා. ඒ අතරින් 134ක් පාසැල් තුළ ශාරීරික දණ්ඩණය සම්පූර්ණයෙන්ම නතර කරලා. රටවල් 54ක් පාසැල් තුළ නිවාස තුළ හා අනෙකුත් ආයතන තුළ ළමා හිංසනය සම්පූර්ණයෙන් නතර කරලා. නේපාලය පවා මෑතකදී මේක සම්පූර්ණයෙන් නතර කළා. අපි මීට කලින් නිවෙස්වල මෙහෙකාර දරුවන්ව තබාගැනීම නතර කරමින් ජාතියක් හැටියට පෙන්වුවා දරුවන්ට හොඳට සලකන්නට අපට පුලූවන් බව. අපට දරුවන්ව ආරක්ෂා කරගන්නට නීතියත් ආකල්පත් වෙනස් කරන්න පුලූවන් බව පෙන්වුවා.

දරුවන්ට දඬුවම් කිරීමට විරුද්ධ සමාජ මතයක් ඇතිකරගැනීමට තිබෙන බාධා විදියට ඔබ දකින්නෙ මොනවද?

මම කාරණා හතරක් දකිනවා. මුල්ම කාරණය තමයි අපේ සමාජයේ ආකල්පයක් විදියට තිබෙනවා තමන් දඬුවම් ලබපු නිසා තමන්ගේ ජීවිත යහපත් වූ බවට. අනෙක් කාරණය තමයි අපේ ජීවිත ගොඩක් සංකීර්ණ වෙලා තිබීම. පෞද්ගලික ජීවිත වගේම වෘත්තිමය ජීවිත සංකීර්ණයි. එතකොට අපට අසහනයක් තියෙනවා. අපි ප‍්‍රශ්ණ විසඳන්නට කාලය ගතකරනවාට වඩා ක්ෂණික විසඳුම් හොයනවා. තුන්වැනි කාරණය තමයි අපේ අධ්‍යාපන ක‍්‍රමවේදය. අපේ අධ්‍යාපන ක‍්‍රමවේදය පීඩාව වැඩි අධ්‍යාපන ක‍්‍රමයක්. විභාග හඹායමින් ළමයින්ව මෙහෙයවන, ගුරුවරුන්වත් මෙහෙයවන අධ්‍යාපන ක‍්‍රමයක් තියෙන්නෙ. හතරවැනි කාරණය තමයි අදාල පුහුණුවීම් ලබාදීම. එතකොට ළමා මනස අවබෝධ කරගන්නෙ කොහොමද. දඬුවමකින් තොරව ළමයාට දේවල් පහදා දෙන්නෙ කොහොමද කියන එක. මේක කරන්න පුලූවන් ක‍්‍රමවේද ගොඩක් තියෙනවා. එකක් තමයි ගුරු පුහුණුවීම්වලදී මේ ගැන වැඩිපුර කතාකිරීම. ඒ වගේම දරුවන්ව විනයගත කිරීමට අදාල පුහුණුවීම් දිස්ත‍්‍රික්ක පුරාවට කරන්න කාලය ඇවිත්.

ළමා කාලයේ ශාරීරික දඬුවම් ලබපු නිසා තමන්ගේ ජීවිත සාර්ථක වූ බව ජනාධිපතිවරයාගේ සිට බොහෝදෙනෙක් කියා තිබෙනවා නේද?

තමන් හොඳින් ඉන්නවාය කියන එක ඒ පුද්ගලයාට විශ්ලේෂණය කරන්න බැහැනේ. තමන් ගැන තමන්ටම තක්සේරුවක් කරන්න බැහැනේ. අනෙක අපි හිතන්න ඕනෑ තමන්ට ගැහුවේ නැත්නම් අපි තවත් හොඳින් ඉඳීවිද කියලා. අනෙක ගුටිකෑමෙන් ළමයෙක් වඩා යහපත් අතට හැරෙන බව සම්පූර්ණයෙන්ම වැරදි කතාවක් බව විද්‍යාත්මකව ඔප්පුවෙලා තියෙනවා. කිරිහොද්දක් හැඳිගාන්නේ නැතිව හදන්න බැරි බව කියනවා තමයි. ඒත් මේ සංස්කෘතිය අපේ නෙවෙයි. අපේ සෙල්ලිපි ඇසුරෙන් හොයාගෙන තියෙනවා අපේ ඇතැම් පැරණි රජවරු එයාලාගේ පවුලේ රාජකීය දරුවන්ට ගහන්න එපා කියලා එකල හිටපු පඬිවරුන්ට කියලා තියෙන බව. දෙවැනි විජයබාහු, වෝහාරික තිස්ස වගේ රජවරු මෙහෙම කියලා තියෙනවා. අපේ අධ්‍යාපන සංස්කෘතියට දඬුවම් කිරීමේ පුරුද්දක් ආවෙ අධිරාජ්‍යවාදී පාලකයන්ගෙන්. බටහිර ජාතීන් අපව යටපත් කරන්නට අපව දණගැස්සුවා. කසයකින් හෝ වේවැලකින් ගැහුවා. දැන් ඔවුන් ඒවා අත්හැරලා. අපි මේක අපේ සංස්කෘතිය කියලා වැළඳගෙන.

වැරදි කරන ළමයින්ට දඬුවම් නොකළොත්, ඔවුන් අපරාධකරුවන් බවට පත්වේවි කියලා කියනවා නේද?

රටවල් 134ක් පාසල්වල දණ්ඩනය නතර කරලා තියෙන බව කීවානේ. මේ රටවල් එකකවත්, ශාරීරික දඬුවම් අවසන් කළාට පස්සෙ ළමා අපරාධවල සංඛ්‍යාත්මක වැඩිවීමක් වුණ බව ඔප්පුවෙලා නැහැ.

ගුරුවරුන්ගේ සංවිධාන හා ගුරුවරුන්ගේ සමාජයෙන් ළමයින්ට දඬුවම් කිරීමට පක්ෂව අදහස් මතුවෙන බව ඔබට පේනවාද? ළමා හිංසනයට එරෙහිවීම ‘ගුරු දෙවිවරුන්ට’ එරෙහිව පෙළගැසීමක් විදියට ඇතැම් අය දකිනවා නේද?

අපේ මේ මැදිහත්වීම එකදු ගුරුවරයෙක්ටවත්, විදුහල්පතිවරයෙක්ටවත් විරුද්ධව කරන කර්තව්‍යයක් නෙවෙයි. අවාසනාවකට පුංචි සංඛ්‍යාවක් ඉන්නවා, දඬුවම් ලබාදීමට දැඩිව කැමැත්තක් දක්වන. එයාලා ස්වභාවයෙන්ම ප‍්‍රචණ්ඩත්වයට කැමතියි. ඒත් ලංකාවේ බහුතරය ප‍්‍රචණ්ඩත්වයට කැමති නැහැ. ඒත් සාමාන්‍යයෙන් ඕනෑම තැනක වැඩි අවධානයක් ලැබෙන්නෙ ප‍්‍රචණ්ඩකාරී ලෙස හැසිරෙන කෙනාටනේ. ඒ නිසා ප‍්‍රචණ්ඩත්වයට අකැමති අයවත් මර්දනය කරගෙන ප‍්‍රචණ්ඩත්වයට කැමති අයගේ අදහස් තමයි පහුගිය කාලයේදී මතුවුණේ. ඒ නිසා මම විශ්වාසයෙන් කියනවා ගුරුවරු අතරත්, දඬුවමට අකැමති අය ඉන්නවා.

ළමයින්ට දඬුවම් කිරීම සම්බන්ධයෙන් ලංකාවෙ නීතිමය පසුබිම මොනවගේද?

ඕනෑම දේකට මිනුම් දණ්ඩක් තියෙන්න ඕනෑ. සමාජීය කාරණා ගැන තියෙන මිනුම් දණ්ඩ තමයි නීතිය. අද ලංකාවේ රජය, අධ්‍යාපන අමාත්‍යාංශය, ළමාරක්ෂක අධිකාරිය වගේ ආයතන විසින් පිළිගන්නා නීතිය තමයි එක්සත් ජාතීන්ගේ ළමාරක්ෂක ප‍්‍රඥප්තියට අත්සන් තැබූ නීතිය. ඒ ප‍්‍රඥප්තිය අනුව ශාරීරික දඬුවමක් කියන්නෙ ශරීරයට පහරදීම පමණක් නෙවෙයි. දණගැස්සවීම, තල්ලූ කිරීම, සිටුවා තැබීම ආදී ඒවාත් ශාරීරික දඬුවම්. ඊට අමතරව වාචික වශයෙන් කරන දඬුවම් ගැනත් ඔවුන් කියනවා. අසභ්‍ය විදියට කතාකිරීම, බූරුවා කියලා කතාකිරීම ආදී ඒවාත් හිංසාව යටතට ගැනෙනවා. කොටින්ම දරුවෙක්ට ලැජ්ජාවක් වෙන විදියට, භීතියට පත්වෙන විදියට, දරුවාගේ පෞරුෂයට කෙළෙසන විදියට කතාකළොත් ඒක හිංසාවට අයත් වෙන බවත්, ඒවා පිළිගන්නෙ නැති බවත් මම කලින් සඳහන් කරපු ප‍්‍රඥප්තියෙන් වෙනස් කළා. ඒ අනුව 1995 දී අපි දණ්ඩනීති සංග‍්‍රහයේ 308 වගන්තිය අලූත් කළා. දැන් තියෙන්නෙ 308 ඒ වගන්තිය. ඒ වගන්තිය අනුව දරුවෙක්ට කුරිරු ලෙස සැලකුවොත්, ඒක දඬුවම් ලැබිය හැකි වරදක් බව කියනවා.

ඒත් අපි දණ්ඩ නීති සංග‍්‍රහයේ අනෙක් තැන් වෙනස් කළේ නැහැ. එහෙම වෙනස් නොකළ එක් වගන්තියක් තමයි 82 කියන වගන්තිය. වයස අවුරුදු 12ට අඩු දරුවෙක්ට හොඳ හිතින් පහරදීම වැරැුද්දක් නෙවෙයි. මේක මොනතරම් ඉපැරණි නීතියක්ද කීවොත් වැඩිහිටියෙක් හා දරුවෙක්ව වෙන්කරන වයස ලෙස අද අපි හඳුනාගන්නා වයස අවුරුදු 18 සීමාවත් මේ නීතියෙන් හඳුනාගෙන නැහැ. ඊට අමතරව 341 (1* කොටසේ කියනවා ගුරුවරයෙක් තම වෘත්තිමය කටයුතු කරන කාලයේදී දරුවෙක්ට හිතේ හැටියට පහරදුන්නත් ඒක වරදක් නොවන බව. ඇත්තටම කිව්වොත්, මේ නීති ලියලා තියෙන්නෙ ඉංග‍්‍රීසි භාෂාවෙන්. මේ නීතියත් මොනතරම් ඉපැරණිද කීවොත්, මේ නීතියේ තියෙන ඉංග‍්‍රීසි වචනය අද පාවිච්චියට ගැනෙන්නේත් නැහැ. ඉංග‍්‍රීසියෙන් තියෙන වාක්‍යය තමයි ‘ඉෆ් අ ස්කූල් මාස්ටර් ෆ්ලොග්ස් අ ස්ටුඩන්ට්’ කියලා. මේ ෆ්ලොග් කියන වචනය තමයි අද පාවිච්චි නොකෙරෙන වචනය. මේ වගේ පරස්පරයන් නීතියෙන් තියෙද්දී අපි දෙන ආදර්ශය තමයි අපේ දරුවන්ට ගහන්නට නීතියෙන් ඉඩ තියෙන බව.

ළමා හිංසනයට තිත කියන සංවිධානය විසින් ඉදිරිපත් කළ පංචවිධ වැඩපිළිවෙලෙහි සඳහන් වෙලා තිබුණෙ මොනවද?
මුලින්ම අපි පෙන්වුවා ඉහත

කී විදියට නීතිය වෙනස් කළ යුතු බව. දෙවැනි කාරණය තමයි ළමා ආරක්ෂණ ප‍්‍රතිපත්තිය එළි දැක්විය යුතු බව. දැන් අවුරුදු ගාණක් තිස්සේ ප‍්‍රතිපත්තිය එළිදක්වන්න උත්සාහ කළත්, ඒක සිද්ධවුණේ නැහැ. තුන්වැනි යෝජනාව තමයි 12/ 2016 චක‍්‍රලේඛය ජාත්‍යන්තර පාසැල්වලටත් නිකුත් කරලා, ඒ චක‍්‍රලේඛය ගැන සමාජය දැනුවත් කිරීම. අධ්‍යාපන අමාත්‍යාංශයෙන් ළමයින්ට දඬුවම් ලබාදීම තහනම් කරමින් චක‍්‍රලේඛ දෙකක් නිකුත් කරලා තියෙනවා. 2005 චක‍්‍රලේඛය තමයි බොහෝ දෙනෙක් දන්නෙ. අමතරව තවත් චක‍්‍රලේඛයක් තියෙනවා. 12 / 2016 අංකය යටතේ චක‍්‍රලේඛයක් තියෙනවා. ඒ ගැන ගොඩක් අය දන්නෙ නැහැ. මේ චක‍්‍රලේඛය අධ්‍යාපන අමාත්‍යාංශයේ වෙබ් අඩවියේ පවා නැහැ. මේක හංගලා තියෙන්නෙ. ඇත්තටම මේ චක‍්‍රලේඛයේ බොහෝදුරට තියෙන්නෙ 2005 චක‍්‍රලේඛයේ තිබුණු කරුණුම තමයි. මේ චක‍්‍රලේඛය සියළු රජයේ පාසල් හා රජයේ අනුමත පුද්ගලික පාසැල් සඳහා පමණක් නිකුත් කළ එකක්. ජාත්‍යන්තර පාසල්වලට ඒක අදාළ නැහැ. මේ චක‍්‍රලේඛයට යටින් තියෙනවා ඒකේ පිටපත් යොමු වෙලා තියෙන්නේ කොහේටද කියලා. පිටපත් ගිහිල්ලා තියෙනවා විදේශ අමාත්‍යාංශය, මුදල් අමාත්‍යාංශය හා යුරෝපීය සංගමයට. මේ පිටපත් යැව්වෙ ජී.එස්.පී. ප්ලස් සහනය ලැබීමේ අරමුණෙන්. මේ චක‍්‍රලේඛය නිකුත් කළේත් ප‍්‍රතිපත්තියක් විදියට රට ඇතුලේ ළමා හිංසනය පිටුදකින්නට නෙවෙයි. ජී.එස්.පී. ප්ලස් ගන්නට. ඒ චක‍්‍රලේඛයේ තියෙනවා ළමයින්ට දඬුවම් කරන ගුරුවරුන් සම්බන්ධයෙන් විනය පියවර ගන්නට පමණක් නෙවෙයි, නඩු මඟට බහින්නත් පුලූවන් බව. අධ්‍යාපන අමාත්‍යාංශය මේක හරිහැටි බෙදාහරින්න දැනගන්න ඕනෑ. අපි ජාත්‍යන්තර පාසල් නියාමනයට ලක් කළ යුතු බව ඒ යෝජනාවලියේදී කියනවා.

හතරවැනි යෝජනාවෙන් පුහුණුව ගැනත්, ළමාරක්ෂක නිලධාරීන් පාසල්වලට පත්කිරීමත් යෝජනා කරනවා. ගුරුවරුන් හා දරුවන් සම්බන්ධවෙන ක‍්‍රීඩා ආදී විෂය බාහිර ක‍්‍රියාකාරකම් පුහුණු කරන අයට ළමාරක්ෂණය පිළිබඳ පුහුණුවීම් ලබාදෙන්න ඕනෑ. අපි තවදුරටත් යෝජනා කරනවා ළමාරක්ෂක නිලධාරීන් පාසැල්වලට අනියුක්ත වෙන්න ඕනෑ බව. මොකද ළමයෙක්ට යම් හිංසනයක් සිද්ධවුණොත්, ඒක සම්බන්ධයෙන් කිසිදු පියවරක් ගන්න අමාරුයි. විදුහල්පතිවරයා, පොලීසියේ පැමිණිල්ල ලියාගන්නා නිලධාරියා ඇතුළු අයගේ ආකල්ප අනුව තමයි පියවරක් ගන්න පුලූවන්ද බැරිද කියන එක තීරණය වෙන්නෙ. පස්වැනි යෝජනාව අනුව ඉහත කී වැඩකටයුතු සිද්ධවුණොත්, අපි පත‍්‍රිකාවක් දෙනවා සියළු දරුවන්ට. ඔබව හිංසාවට ලක් කරන්න බැහැ, හිංසනයක් සිද්ධවුණොත් අහවල් නිලධාරීන්ට කතාකරන්න කියන පණිවුඩය අපි සිසුන් හා මාපියන්ට දෙනවා.

තරිඳු උඩුවරගෙදර / රේඛා නිලූක්ෂි හේරත්