කෝරළගේ සමන්
‘ත්‍රෛලෝකා’ ටෙලිනාට්‍යයේ බොබ් මාලි චරිතය නිසා ඔහු කතාබහට ලක්විය. ඊට පෙරද ටෙලිනාට්‍ය කිහිපයක, චිත්‍රපටි කිහිපයක රඟපා ඇති ඔහු සැබැවින්ම හඳුනාගත යුත්තේ වේදිකා නාට්‍ය නිර්මාණකරුවෙකු ලෙසය. ‘පස්මහ බැලු‍න්’, ‘අජරාමර’ වැනි ඔහුගේ වේදිකා නාට්‍ය සම්මානයට පාත්‍ර වූ අතර කතාබහටද ලක්විය. ඔහු නූතන පරපුරේ සිටින විශිෂ්ටතම නළුවෙකි.
මේ කතාබහ ඔහුගේ ජීවිත අත්දැකීම් පිළිබඳවය.
බොහෝ රංගන ශිල්පීන් කොළඹ හෝ ගම්පහ ඉඳන් ක්ෂේත්‍රයට ආ අය. කොත්මලේ ඉඳන් ආ ගමන කොහොමද?
මම රඟපාන්න පටන්ගත්තේ ඉස්කොලේදී. මම ඉස්කෝලේ එපාම කරපු කොල්ලෙක්. ඉගෙනගත්තේ නෑ. ඉගෙනගන්න පහසුකම් තිබුණේ නැහැ. කොත්මලේ හරිම දුෂ්කර පාසලක මම හිටියේ. ආවේ ගියේ පයින්. අපට ක්‍රීඩා කරන්න ඕනෑ තරම් අවස්ථාව තිබුණා. ඒත් විද්‍යාව, ඉංග්‍රීසි, ගණිතය වගේ අත්‍යවශ්‍ය විෂයන් උගන්වන්න ගුරුවරු හිටියේ නැහැ. හැබැයි මම අටේ පන්තියේදී විතර ඉස්කෝලෙට ආවා ගණිත ගුරුවරයෙක්. එදිරිසිංහ කියලා. කොට මනුස්සයෙක්. මේ මනුස්සයා නාට්‍ය කරන කෙනෙක්. එයා අපට නාට්‍ය ඉගැන්වුවා. මට අනුව නාට්‍ය කියන්නේ වෙන මොකුත් නෙවෙයි අධ්‍යාපනය. ඒක සන්නිවේදන වැඩක්. කවුන්සලින් වැඩක්. අපව එක අරමුණක තියන්න හේතුවුණේ නාට්‍ය. ඉතින් අපට නාට්‍ය කියන්නේ ජීවිතය. ඔය අතරෙ අපේ ඉස්කෝලේ කට්ටිය පත්තරේකින් දැකලා තරුණ බෞද්ධ නාට්‍ය උළෙලට ඉදිරිපත් වුණා. කන්න බොන්න නැතිව, හරියට ඇඳුම් පැළඳුම් නැතිව තමයි අපි තරගයට ගියේ. පළවැනි පාර අපට ස්ථානයක් ලැබුණේ නැහැ. ඉන්පස්සෙ අවුරුද්දේත් අපි තරගයට ගියා. ඒ අවුරුද්දේ අප හතරවැනි ස්ථානය දිනුවා. ඒ කණ්ඩායම් 180ක පමණ ප්‍රමාණයක් අතරිනුයි. තුන්වැනි අවුරුද්දේත් අපි තරගයට ගියා. ඒ පාරත් අපි හතර. ඒ අවුරුද්දේ මම හොඳම නළුවාට නිර්දේශ වුණා. සම්මානය අහිමිවුණා. සම්මානය අහිමිවීම ගැන හිතාගන්න පුළුවන්. මොකද ඒ කාලේ අපට මේක්අප් තිබුණේ නැහැ. අපි රබර් තීන්තවලින් තමයි මේක්අප් කළේ. නාට්‍ය ඉවරවුණාම තිනර් දාලා තමයි මේක්අප් එක යවාගත්තේ. නාට්‍ය රඟපාන අතරේ මුහුණු කසන්න ගන්නවා. වේදිකාවේ ඉන්නෙ දරාගන්න බැරි අපහසුතාවකින්. නාට්‍යයක් ඉවරවුණාම සම්පූර්ණයෙන්ම මුහුණු පිච්චිලා, කළු ගැහෙනවා. ගෙදර යද්දී නන්නත්තාරයි.
නාට්‍ය නිසා මගේ ඕලෙවල් ගොඩ ගියා. පාස් වුණා. ඒලෙවල් කරන්න තවත් ඉස්කෝලෙකට ගියා. ඒත් ඒ ඉස්කෝලේ නාට්‍ය තිබුණේ නැහැ. මට නාට්‍ය කරන්නම ඕනෑ වුණා. මම සිංහල සර්ට කතාකළා. මම ඇහුවා සර් මාව විශ්වාස කරලා මාව බාරගන්න, මම නාට්‍ය කරන්නම් කියලා. සර් කිව්වා එයා බාරගන්නම්, ඒත් එළියෙන් තමයි ඉගෙනගන්න වෙන්නේ කියලා. මම ඒක බාරගත්තා. නාට්‍යවලට විතරක් මම පංති ගියා. ඒ අතරේ ත්‍රීවීල් එකකුත් එලෙව්වා. ත්‍රීවීල් පාක් එකේ මම සභාපති. ඉස්කෝලේ ගියේත් ත්‍රීවීල් එකේ. මම බොහෝවිට ඉස්කෝලෙට එන්න පරක්කු වුණා. පන්තිවල හිටියේ නැහැ. ඒත් මම මොනවා කළත් මගේ ගුරුවරු, විදුහල්පති ඇතුළු සියලුදෙනා මාව විශ්වාස කළා. කොච්චර රස්තියාදු ගැහුවත් මේ කොල්ලා වැරදි දෙයක් කරන එකක් නැහැ කියලා. ඒ විශ්වාසය හැදුණෙ මම නාට්‍ය කරපු නිසා. නාට්‍ය නිසා මට හැදුණු පර්සනැලිටි එක තමයි ඒ. උසස්පෙළ ලිව්වා. ඉන්පස්සේ කොළඹ පැන්නා.
කොළඹදී මොකද වුණේ?
වරායේ කන්ටේනර් එකක වැඩ කළා. තව ගොඩක් රස්සාවල් කළා. අවස්ථාවක් ලැබෙන තුරු කට්ටක් කෑවා. ඔය අතරෙ ප්‍රතිඵල ආවා. ඉන් පස්සේ කොළඹ සෞන්දර්ය විශ්වවිද්‍යාලයට තේරුණා. විශ්වවිද්‍යාලය ඇතුළෙදී මට තුසිත ලක්නාත් හෙවත් තුසියා මුණගැහුණා. තුසියා එක්ක වැඩ කළා. විශ්වවිද්‍යාලයේදී මම නාට්‍යයක් කළා. කොහොමත් ඊට කලිනුත් මම හෙන්රි ජයසේන සර් එක්ක වැඩ කළා. කරපු මුල්ම නාට්‍යය ‘පස්මහ බැලු‍න්’ කියලා කෙටි නාට්‍යයක්. ඒ නාට්‍යය තරුණ නාට්‍ය උළෙලේ දෙවැනි ස්ථානය ලැබුවා. රාජ්‍ය නාට්‍ය උළෙලටත් ගියා. ජුරියේ විශේෂ සම්මානයක් ලැබුණා. මම දන්න විදියට නාට්‍යයේ තිබුණු දරුණු ඩයලොග් නිසා තමයි නාට්‍යයට ජූරියේ සම්මානයක් විතරක් ලැබිලා අයින්වුණේ.
ඔබ 2014 දී කළ ‘අජරාමර’ කියන කෙටිනාට්‍යයට විශේෂ අවධනයක් යොමුවුණා නේද?
ඒක හොඳම නිෂ්පාදනය ඇතුළු සම්මාන ගණනාවකට නිර්දේශ වුණා. තරුණ නාට්‍ය උළෙලේ සම්මාන අටක්. රාජ්‍ය නාට්‍ය උළෙලේ සම්මාන නවයකට නිර්දේශ වුණා. කෙටිනාට්‍ය අතරේ කතාබහට ලක්වුණ නාට්‍යයක් බවට ඒක පත්වුණා. ඔය අතරේ ටෙලිනාට්‍ය හා චිත්‍රපටිවලටත් සම්බන්ධතා හැදුණා. විශේෂයෙන්ම කෙටි චිත්‍රපටිවල. කෙටි චිත්‍රපටිවල රඟපාන නළුවෙක් විදියටම මම එක් කාලයක මිනිස්සු හඳුනාගත්තා. ටිකෙන් ටික මාව ගොඩනැඟු‍ණා. මට වගකීම් වැඩිවුණා. කොළඹ ජීවීතේ ගැටගහගන්න ඕනෑ. අධ්‍යාපනය ගෙනියන්න ඕනෑ. ගමකට වගකියන්න වුණා. මේ සියල්ල මාර කට්ටක්.
ඔබ පාසල් ගුරුවරයෙක්. ගුරු පත්වීම කලා ජීවිතයට උදව්වක් වුණාද?
මට මුලින්ම ගුරු පත්වීම් ලැබුණෙත් ඉතාම දුෂ්කර පැත්තකට. ඉස්කෝලේට යන්න ගෙදර ඉඳන් කිලෝමීටර් 56ක් විතර යන්න වෙනවා. සමහර දවස්වලට ඉස්කෝලේ ඉවරවෙලා කොළඹ ඇවිත්. ආයෙමත් පාන්දරම ගෙදර ගිහින්, එහෙමම කොළඹ ආවා. කොහොම හරි අවුරුද්දකින් විතර පස්සේ කොළඹට මාරුවීමක් හදාගන්න පුළුවන් වුණා. දැන් මට ඕනෑ නාට්‍යයක රඟපාන්නේ නැතිව, මම කැමති වැඩ විතරක් තෝරාගන්නට ගුරු වෘත්තිය උදව්වක්.
දුෂ්කර ගමක ජීවිතය කියන්නෙ අත්දැකීම් කන්දරාවක්. ඒත් සමාජය විනිවිද දකින්නට ගමේදී තියෙන්නේ පොඩි පසුබිමක්..
අපේ පවුලත් සිංහල බෞද්ධ පවුලක්. ඒත් මුල ඉඳන්ම මම ආගම වගේ විෂයන් ඇතුළේ එළියට පනින්නම හැදුවා. මම කැමතිම නැහැ අදහන්න. ඒක මගේ ඇඟේ තිබුණා. මම ආගමත් ෆේල්. කුල ප්‍රශ්න, දේශපාලනය ගැන අනවබෝධය ගමේ තියෙනවා. ඒත් මට ඒ කාලේ ඉඳන්ම යමක් තේරුණා. ඒත් කොළඹ ආවාට පස්සේ මට සියලුම දේ තේරෙන්න ගත්තා. ග්‍රීක සංකල්පයක් තියෙනවානේ දුක තුළින් සත්‍යය හොයාගන්න කියලා. ඉතින්, ගමේ ඉඳපු කෙනෙක්ට පුළුවන් දුක තුළින් සත්‍යය හොයාගන්න. ගමේදී මම ලබපු අත්දැකීම් අතිශය ප්‍රබලයි. ඒත් නගරයට ඇවිල්ලා, තරගකාරී සමාජය අස්සේ ඉදිරියට ඇවිල්ලා, අපේ කලාව එළියට දාන එක මාර පීඩනයක්.
ලංකාවෙ ගුරුවරයන් කියන්නේ වැඳුම් ලබන පිරිසක්. දේවත්වයෙන් සලකන පිරිසක්. එකවර රංගන ශිල්පියෙක් හා ගුරුවරයෙක් වීම මොන වගේ අත්දැකීමක්ද?
මම කොණ්ඩෙ වවනවා. රැවුල් වවනවා. මම ආසයි ගුරුවරයෙක් විදියට ඉන්න. මම කොණ්ඩෙ වැව්වාට, බොබ්මාලි හෝ බුලට් වගේ චරිත රූපවාහිනියේ රඟපෑවාට ළමයි මට ගරු කරනවා. මෑතකදී මගේ සිසුවෙක් ෆෙස්බුක් එකේ ලියලා තිබුණා කතාවක්. වෙන ගුරුවරුන්ගෙන් මම සිලබස් ඉගෙනගත්තා. සර්ගෙන් මම ඉගෙනගත්තේ ජීවිතය කියලා ඔහු ලියලා තියෙනවා. මට ඒක ඇති. ඇත්තටම මම බොබ්මාලි චරිතයට දිග කොණ්ඩයක් වැව්වා. ඒ කොණ්ඩය කැපුවාම ළමයි මාත් එක්ක තරහා වුණා. ඒත් මම කියන දෙයක් ළමයි අහනවා. මම හතහමාරට ඇවිත් එකහමාර වෙනකල් වැඩ කරන ගුරුවරයෙක් නෙවෙයි. මගෙත් එක්ක ඉන්නෙ කොළඹ නගරෙ කාඩයො කියන වචනයෙන් හඳුන්වන ජාතියෙ ළමයි. ඒත් ඒ ළමයි එක්ක මට වැඩ කරන්න පුළුවන්. එයාලා එක්ක මම හොඳ ගනුදෙනුවක් කරනවා කියලා හිතනවා. මම හිතන්නෙ අපේ පෞරුෂය කියන්නෙ අඳින පළඳින විදියෙන් නෙවෙයි. අපි මොනවද කරන්නේ කියන ප්‍රශ්නය නිසා. මට තේරෙන විදියට ගොඩක් අය ඉස්කෝලෙ සලකන්නේ අධ්‍යාපන ආයතනයක් විදියට නෙවෙයි. ඬේ කෙයා එකක් විදියට. ළමයින්ව උදේ හතහමාරේ ඉඳන් එකහමාර වෙනතුරු මේ ඬේ කෙයා එකට දානවා. ළමයි අධ්‍යාපනය ලබන්නේ ඒක ඉවරවෙලා හවස්වරුවෙ. ඉතින් මම කරන්නේ මේ ඬේ කෙයා එක ඇතුළේ ළමයි එක්ක විවිධ ක්‍රියාකාරකම් කරන එක. සමස්තයක් විදියට ගුරුවරයා සම්පූර්ණයෙන්ම වෙනස් වෙන්න ඕනෑ කියලා මම හිතනවා.■
