ජවිපෙ විකල්ප මොඩලයක් පෙන්වන්න ඕනෑ

ආචාර්ය
හරිනි අමරසූරිය

ජවිපෙ මෑත කාලයේදී සිවිල් සමාජය සමග පෙර නොතිබු ණු තරම් සමීප සම්බන්ධයක් ගොඩනඟාගෙන තිබෙනවා. ඒ සම්බන්ධතාවයන් නිසා ජවිපෙ ප්‍රතිපත්තිවලට පවා ධනාත්මක බලපෑම් වෙලා තියෙනවා…
මං හිතන්නෙ මම ජවිපෙ එක්ක වැඩ කරන්න පටන්ගත්තේ ෆුටා අරගලයෙන් පස්සේ. මට ජවිපෙ ගැන විවේචන තිබුණා. අදත් විවේචන තියෙනවා. තිබුණු විවේචන සමගම ජවිපෙ එක්ක සම්බන්ධතාවයක් ගොඩනඟාගන්න අපට හැකියාව ලැබුණා. මම හිතනවා ඒ සම්බන්ධය තුළින් යම් බලපෑමක් ඇති කියලා. එහෙත් අපට කියන්න බැහැ අපි නිසා අහවල් වෙනස සිද්ධවුණා කියලා. ජවිපෙ කියන්නෙ තීරණ ගැනීමේ ව්‍යුහයක් තියෙන පක්ෂයක්. ඒ කාරණය මම හොඳින් තේරුම් අරගෙන තියෙනවා. ඉස්සර මගේ අදහසක් තිබුණා ජවිපෙ වෙනස් කිරීමට බලපෑම් කරන්න ඕනෑ කියලා. ඒත් මම දැන් තේරුම් අරගෙන තියෙනවා, ඒක නෙවෙයි අපෙන් වෙන්න ඕනෑ කියලා වෙනස් කිරීම නෙවෙයි, අපි ඔවුන් එක්ක වැඩ කරන්නට ඉඩකඩක් නිර්මාණය කරන්න ඕනෑ. ඒකෙන් ඔවුන් වගේම අපේත් වෙනසක් වෙන්න පුලු‍වන්.

පෙරටුගාමී සමාජවාදී පක්ෂය නිර්මාණය වූ මොහොතේ සිවිල් සමාජය වැඩි නැඹුරුවක් දැක්වුවේ පෙරටුගාමී සමාජවාදී පක්ෂයට. ජවිපෙ හිටියේ ගුණදාස අමරසේකරලා වගේ ජාතිකවාදී බලවේග එක්කයි. එසේ වුණත් මේ වෙද්දී ජවිපෙ සහ සිවිල් සමාජය අතර මිත්‍රත්වයක් ඇතිවෙලා තියෙනවා නේද?
නිරීක්ෂකයෙක් විදියට මට හිතෙන්නේ ඒ වෙනස්කම කරගන්නට ජවිපෙත් ටිකක් දක්ෂ වුණා කියලයි. ඇත්තටම මම වුණත් පෙරටුගාමී සමාජවාදී පක්ෂය ගැන යම් බලාපොරොත්තුවක් තැබුවා. එහෙම වුණත් ජවිපෙ අපි එක්ක ගණුදෙනුව නැවැත්වුවේ නැහැ. නිකමට දුරකථන ඇමතුමක් දීලා හරි කතාකළා. අපිත් දන්නේ නැතිවම ඒ මිත්‍රත්වය ඉදිරියට ගෙනගියා. ඒ වගේම ජවිපෙ විසින් අපට කතාකරන්න වේදිකාවකුත් නිර්මාණය කළා. කුමන හෝ හේතුවක් නිසා පෙරටුගාමී සමාජවාදී පක්ෂයෙන් එවැනි ඉඩකඩක් නිර්මාණය වුණේ නැහැ.

නලින්ද ජයතිස්සගේ සමකාමීන්ට එරෙහි අදහස් දැක්වීම, සමන්මලී ගුණසිංහ කාන්තාවන් පිළිබඳව කරපු අදහස් දැක්වීම වගේ අවස්ථාවලින් පසුව සිවිල් සමාජය පැත්තෙන් එල්ලවූ විවේචනවලට ජවිිපෙ සංවේදී වුණා. අතීතයේදි නම් එවැනි විවේචන කළ අයව ද්‍රෝහීන් ලෙස සැලකුවා..
ඕනෑම දේශපාලනයකට මානුෂීය සම්බන්ධතාවල වැදගත්කමකුත් තියෙනවා. පුද්ගලයන් අතර මිත්‍රත්වය හරහා සංවාදයක් ඇතිවෙනවා. ඒවාට වටිනාකමක් තියෙනවා. දෙපැත්තෙන්ම ඒක වෙන්න ඇති. අපිත් පිටින් ඉඳගෙන විවේචනය කරන්නෙ නැතිව ඔවුන්ගේ වැඩවලටත් හවුල් වෙමින් විවේචනය කරනවා. එතකොට අපව හතුරන් හැටියට අතහරින්න අමාරුයි. අපටත් විවේචනය කරද්දී ඔවුන්ව හතුරන් හැටියට සලකන්න අමාරුයි.
ඔයවගේ සිදුවීම්වලදී අපි කතාකරලා ප්‍රශ්න කරලා තියෙනවා. අහවලා මොනවද මේ කියලා තියෙන්නෙ කියලා. මිත්‍රත්වයක් නැතිනම් එහෙම ප්‍රශ්න කරන්න බැහැ. මම දන්නෙ නැහැ ජවිපෙ අපේ අදහස් මොන තරම් සැලකිල්ලට ගත්තාද කියලා. එහෙත් සමකාමීන් ගැන ජවිපෙ මතය වෙනස් වී තිබෙන බව පෙනෙනවා. ඔක්තෝබර් 26 වැනිදායින් පස්සේ ජවිපෙ විසින් සංවිධානය කරලා තිබුණු විවෘත සාකච්ඡාවකදී කෙනෙක් ප්‍රශ්න කළා සමකාමීන් හා සංක්‍රාන්ති ලිංගිකයන් පිළිබඳ ජවිපෙ ස්ථාවරය මොකක්ද කියලා. එතකොට ජවිපෙ නායකයා කීවා සමානාත්මතාවය පදනම් කරගත්ත පක්ෂයක් විදියට පුද්ගලයන්ව ලිංගි ක වශයෙන් වෙනස් කොට සලකන්න බැරි බව. ජවිපෙ නායකයා පොදු වේදිකාවක කරපු ප්‍රකාශයක් හින්දා ඒක අපට ජවිපෙ මතය විදියට සලකන්න පුළුවන්.

ජවිපෙ වාමාංශික නැහැ, ධනේෂ්වර මැතිවරණ ක්‍රමය අනුව ක්‍රියාත්මක වෙන පක්ෂයක් කියා විවේචනයක් තියෙනවා..
මට තියෙන ප්‍රශ්නයක් තමයි සාම්ප්‍රදායික වාමාංශික චින්තනයට අනුව ගිහින් විප්ලවයකින් බලය අල්ලාගන්න පුලු‍වන්ද කියන එක. ලංකාවේ රාජ්‍ය බලය ඒ වගේ විප්ලවයකට ප්‍රතිචාර දක්වන්න්නේ මොනතරම් දරුණු විදියටද කියලා අපි දන්නවා. ඒවා දැන දැනම විප්ලවයක් කරමු කියලා යෝජනා කරන්න මට බැහැ. මම හිතන විදියට මේ වෙලාවේ මැතිවරණ ක්‍රමය තමයි බලය ලබා ගන්න තියෙන හොඳම ක්‍රමය. ඡන්ද ක්‍රමයට යනවාද නැද්ද කියන එක මත පක්ෂයක් වාමාංශිකද නැද්ද කියලා මනින්න බැහැ කියලයි මට හිතෙන්නෙ. ප්‍රතිපත්ති මත තමයි වාමාංශික පක්ෂයක් ගැන කතාකරන්න වෙන්නෙම. ජවිපෙ ප්‍රතිපත්ති හා ප්‍රායෝගිකව ඒ ප්‍රතිපත්තිවලට අනුව ක්‍රියා කරන විදිය අනුව ඔවුන් ඒ තරම් වාමාංශික නැහැ කියලා මට හිතෙනවා.
කෙසේ වෙතත් කාල් මාක්ස් සමාජය ගැන විශ්ලේෂණය කළේ බොහෝ කාලයකට කලින්. ඔහු දැකපු සමාජ කොන්දේසි දැන් නැහැ. නූතන සමාජ කොන්දේසි එක්ක සමාජවාදී සමාජය කරා යන්නෙ කොහොමද කියන එක ගැන කල්පනා කරන්න වෙනවා. ඒ වගේම, පවතින සමාජ තත්වයන් සමග අරගල කරන්නත් සිද්ධවෙනවා. සමාජවාදී සමාජයේදී සියළු ප්‍රශ්න විසඳේවි කියලා බලා ඉන්න විතරක් බැහැ කියලාත් මම හිතනවා. දැන් වැඩ කරන මිනිස්සුන්ව සංවිධානය කිරීම කියන්නෙ මොකක්ද. දැන් ඔන්ලයින් සමාජය වගේ තත්ත්වයන් එක්ක කොහොමද වැඩ කරන සමාජය සංවිධානය කරන්නෙ කියලා හිතන්න වෙනවා. ඒ වගේම පුළුල්වෙන මධ්‍යම පන්තිය එක්ක ගණුදෙනු කරන්නේ කොහොමද කියන එක. ඔවුන්ටත් සමාජවාදය බොහොම අදාළයි.
ඒ වගේම දේශගුණ විපර්යාස එක්ක සොබාදහම විසින් ධනවාදයේ සීමාවන් හඳුන්වාදෙනවා. ඒ අර්බුදය අද අත්විඳිනවා. ඒවාට ප්‍රතිචාර දක්වන්නෙ කොහොමද. දැන් අපි චීනයේ හෝ සෝවියට් දේශයේ මොඩලයන් ගැන හිතන්න බැහැ. සොබාදහම, සම්පත්වල සීමා, විද්‍යාව, නූතනවාදය වගේ දේවල් ගැන හිතන්න වෙනවා. මිනිස්සුන්ගෙ අනන්‍යතාවයන්, ස්වාධීනත්වය, ගැන හිතන්න වෙනවා. වාමාංශික පක්ෂවල හැමදාම තිබුණු ප්‍රශ්නයක් තමයි ස්ත්‍රීන්ට හා විවිධ ජාතීකත්වයන්ට තියෙන ප්‍රශ්න ගැන සංවේදී නොවීම. ඒ වගේ අතුරු ප්‍රශ්න ගැන සංවේදී වෙන්න ඕනෑ.

ජවිපෙ මධ්‍යම පන්තිය ඉලක්ක කරමින් ඔවුන්ගේ කැමැත්ත දිනාගැනීමේ අරමුණෙන් වැඩ කරන පක්ෂයක් බව කියැවෙන වා. මධ්‍යම පන්තිය අහිමිවෙන අදහස් දැක්වීම්වලට යන්න ජවිපෙ බියක් දක්වන බවට විවේචනයක් එල්ලවෙනවා…
ඒක සාධාරණ විවේචනයක්. එහෙම වුණත් මධ්‍යම පන්තිය කියන්නෙත් ධනවාදයේ අර්බුදයෙන් පීඩා විඳින පිරිසක්. මධ්‍යම පන්තිය කීවාට හැමෝම එකම මට්ටමේ නැහැ. බොහොම අමාරුවෙන් මධ්‍යම පාන්තික ජීවිතයක් නඩත්තු කරන බොහෝ පිරිසක් ඉන්නවා. ඔවුන් මුහුණදෙන ප්‍රශ්න රාශියක් තියෙනවා. මධ්‍යම පන්තිය කියන්නේ තෘප්තිමත් ජීවිත ගත කරන පිරිසක් නෙවෙයි. මටත් තියෙන එක ප්‍රශ්නයක් තමයි මධ්‍යම පන්තියේ තියෙන දෘෂ්ටිවාදයේ සීමාවන්. ඔවුන් ජාතිකත්වය, සංස්කෘතිය, සදාචාරය, සාරධර්ම ගැන හිතන විදිය. ඔවුන් ඒ පැත්තෙන් ලොකු උගුලක හිරවෙලා ඉන්නවා. ජවිපෙ කියන්නෙත් දැන් මධ්‍යම පාන්තිකයන් ඉන්න පක්ෂයක්. එතකොට පීඩිතයන් ඉන්නේ කොහේද කියන එකත් ප්‍රශ්නයක්. ජවිපෙ හිතන දේ මට කියන්න බැහැ. ඒත් සමහරවිට මේ තියෙන තත්ත්වය යටතේ තමයි අපට වැඩ කරන්න වෙන්නේ කියලා ඔවුන් හිතනවා ඇති. සමාජවාදය ගැන පක්ෂය ඇතුලේ සාකච්ඡා කරමින්, දැන් සිදුවිය යුතු ප්‍රතිසංස්කරණ ගැන එළියේ කතා කළ යුතු බව හිතනවා ඇති.
මේ මොහොතේ සමාජවාදී සමාජයක් ඇති කරගන්න බැහැ කියලා කියන එක සාධාරණ අදහසක්. ඒත් දේශපාලන පක්ෂයක් ඉන්න ඕනෑ සමාජයට වඩා ඉදිරියෙන්. සමාජය වෙනස් කරන්නයි උත්සාහ කරන්න ඕනෑ. ඔවුන් සමාජයට වෙනසක් යෝජනා කරන්න ඕනෑ. යම් ජවිපෙ විකල්ප මොඩලයක් පෙන්වන්න ඕනෑ. ඔවුන් බය නැතිව තමන්ගෙ අදහස කියන්න ඕනෑ.

ජවිපෙ ජාතිවාදයට විරුද්ධ බව ප්‍රසිද්ධියේ කීවත් ඔවු න් ජාතික ප්‍රශ්නය ගැන දෙබිඩි පිළිවෙතක් දක්වන බවට විවේච නයක් තියෙනවා නේද?
එතැන නම් මගේ අත්දැකීම වෙනස්. දේශපාලනිකව ඔවුන්ට ජනවාර්ගික අර්බුදය විසඳාගැනීමට තියෙන යෝජනාව පිළිබඳව අපට විවේචන තියෙන්න පුලු‍වන්. ඒත් මට පෙනිලා තියෙන විදියට ජාතිවාදයට එරෙහිව ඔවුන් දැඩි මතයක ඉන්නවා. ඒත් ජවිපෙ සාමාජිකයන් මේ සමාජයට ඉහළින් ඉන්න පිරිසක් නෙවෙයිනේ. ඔවුන් මේ සමාජයේම කොටසක්. මට ජවිපෙ නායකයන් ජාතිවාදී බව දැනිලා නැහැ. අඩු වැඩි වශයෙන්.
එහෙත් අපේ සමාජයේ ඉන්නේ ජාතිවාදී විදියට හිතන පිරිසක්. ඒ ගති ලක්ෂන ජවිපෙ සාමාජිකයන්ටත් නැතිව නෙවෙයි. පක්ෂ යාන්ත්‍රණය නිසා ඔවුන් ප්‍රචණ්ඩ නොවෙන්නට තල්ලු‍වක් තියෙනවා. ඒත් ජාතිවාදය අපේ සමාජයේ උපවිඥාණයේ තියෙන දෙයක්. ඒක වෙනස් කිරීම අමාරුයි. උසස් අධ්‍යාපනය වෙනුවෙන් අපේ ළඟට එන ශිෂ්‍යයන් පවා අදත් කියනවා මේක සිංහල බෞද්ධ රටක් බව. දෙමළ මිනිස්සු සිංහලයන්ව ආක්‍රමණය කරන බව. ඒත් මම ඔවුන් ගැන තරහා අරන් වැඩක් නැහැ. ඔවුන් කියවන පොත්, ඔවුන්ගේ අත්දැකීම් සියල්ලෙන් ඔවුන්ගේ අදහස් හැඩගස්වනවා. අපේ වාසනාවකට අපේ ජීවිත කාලයේදී අපට පුළුල් චිත්‍රය දකින්න ලැබුණා. අපට ගණුදෙනු කරන්න ලැබුණු පුද්ගලයන් හා අදහස් නිසා අපට ජාතිවාදයට එරෙහි අදහස් ගොඩනඟාගන්න හැකිවුණා. ඒත් බොහෝ දෙනෙක්ට ඒ ගණුදෙනුව කරන්න ලැබෙන්නෙ නැහැ. ඒක ජවිපෙ ප්‍රශ්ණයක් විතරක් නෙවෙයි. සමාජයේ තියෙන ප්‍රශ්නයක්. ඒත් මට විශ්වාසයක් තියෙනවා ඔවුන් මහින්ද රාජපක්ෂලාගේ තැනට වැටෙන්නේ නැහැ. ඔවුන්ම මීට කලින් හිටපු ස්ථාවරයන්ට වඩා දැන් ඔවුන් ඉදිරියට ඇවිත්.

ජාතික විද්වත් සංවිධානය කියන සංවිධානය විසින් විවිධ ක් ෂේත්‍ර ගැන ප්‍රතිපත්ති හදන්නට කමිටු පත් කළා. ඒ කමිටු වටම ජවිපෙ සාමාජිකයන්වත් පත් කළා. විද්වත් කමිටු පත් කරලා, ඒ කමිටු ඇතුලට ජවිපෙ සාමාජිකයනුත් ගිහි ල්ලා තිබ ුණා. ජාතික විද්වත් සංවිධානයේ ප්‍රතිපත්තිවලට වටිනා කමක් ලැබේවිද?
හැම කමිටුවටම එක් සාමාජිකයා බැගින් ජවිපෙ නායකයෙක්ව පත්කළා. මම හිටියේ අධ්‍යාපනය පිළිබඳ කමිටුවේ. මගේ අත්දැකිම් අනුව නම්, අපේ කමිටුවේ ජවිපෙ සාමාජිකයා වන බිමල් රත්නායක ලොකු බලපෑමක් කලේ නැහැ. නිර්මාල් දේවසිරි, ප්‍රභා මනුරත්න, අතුලසිරි සමරකෝන් වගේ අය ඒ කමිටුවේ ඉන්නවා. විවිධ අදහස් තිබුණා. විවිධ අය අතර වාද විවාද ඇතිවුණා. එවැනි අවස්ථාවල බිමල් රත්නායකත් තමන්ගෙ අදහස කීවා. ඒත් ඒකට විශේෂ තැනක් ලැබුණේ නැහැ. මම තේරුම් අරගෙන තියෙන විදියට ඔවුන් අනාගතයේදී වාම සන්ධානයක් ගොඩනඟාගන්න බලාපොරොත්තු වෙනවා. ජාතික විද්වත් සංවිධානය කියන්නෙ ඒ අතරින් එකක්. ඔවුන් පක්ෂයේ මතය විදියට ඒක බාරගනීවි කියලා බලාපොරොත්තු වෙන්න බැහැ. එහෙත් ජවිපෙ විසින් ජාතික විද්වත් සභාවේ ප්‍රතිපත්තිවලට වැදගත්කමක් ලබාදේවි.

දූෂණ වංචා, නාස්තිය, ව්‍යවස්ථා ප්‍රතිසංස්කරණ වගේ මාතෘකා ගැන කතාකළත් මහපොළොවේ ප්‍රශ්න ගැන කතාකරන්නේ නැතැයි ජවිපෙ කිවා නේද?
මහපොළොවේ සටන්වලට මීට වඩා මැදිහත් වෙන්න වෙනවා. ඒත් ජවිපෙන් ඇහුවොත් ඔවුන් කියාවි ඔවුන් පොළොවේ ප්‍රශ්නවලට මැදිහත් වෙනවා කියලා. කොහොම වුණත් පොළොවේ ප්‍රශ්ණවලට සංවේදී නොවීම ජවිපෙ ප්‍රශ්නයක්ම නොවෙයි. මහපොළොවෙ අරගල කියන්නෙ මොනවද. අරගල කරන්න තරම් ප්‍රශ්ණ නැතිව නෙවෙයි. ඒත් අරගල කරනවා කියන එක ලංකාවේ ඒ විදියටම වෙලා නැහැ. උදාහරණයක් විදියට, අධ්‍යාපන ක්ෂේත්‍රයේ ශිෂ්‍ය අරගලයට පිටින් ජවිපෙට අරගල කරන්න පුලු‍වන් ප්‍රශ්න බොහොමයක් තියෙනවා. ප්‍රවාහන ක්ෂේත්‍රය වුණත් ඒ වගෙයි. ප්‍රවාහනයෙ තියෙන්නෙ ට්‍රැෆික් එක පිළිබඳ ප්‍රශ්ණයක්ම නෙවෙයි. අරගල කරද්දී ඒ වගේ තැන් අල්ලාගන්න ඕනෑ. ඒකට සංවිධානය වෙන්න ඕනෑ. ඇත්තටම ඒ වගේ ක්ෂේත්‍ර ගැන ඔවුන්ට අදහස් තියෙනවා. ඒත් ඒවායේ ක්‍රියාත්මක වීම මදි.

අනෙක් අතට ජවිපෙ සෑහෙන සාම්ප්‍රදායික දේශපාලන පක්ෂයක් විදියට ක්‍රියාත්මක වෙන බව පේනවා. මැයි දින, උද්ඝෝෂණ, සමුළු, පා ගමන්, බයිසිකල් සවාරි, රැස්වීම් වගේ දේවල් හැර අලු‍ත් ආකෘතියේ වැඩ දකින්නට අඩුයි…..
ඇත්තටම. උදාහරණයක් කිවොත්, සමාජ මාධ්‍යවල ඔවුන්ගේ ක්‍රියාත්මක වීම දුර්වලයි. ප්‍රධාන මාධ්‍ය විසින් මේ වගේ පක්ෂයක් ගැන අවධානයක් යොමු කරන්නෙ නැති බව පැහැදිළියි. ඉතින් ඔවුන් සන්නිවේදනයට විකල්ප ක්‍රම හොයාගන්න ඕනෑ. ඔවුන්ට පත්තරයක් විතරයි තියෙන්නෙ. ඒ පත්තරයත් ප්‍රධාන මාධ්‍ය තරම් ශක්තිමත් නැහැ. ජවිපෙ ඇතුලේ කාන්තාවන් නැත්තේ ඇයි කියන එකත් ලොකු ප්‍රශ්නයක්. ඔවුන් ඒ ගැන හිතන්න ඕනෑ. උතුරේ ඔවුන් ක්‍රියාත්මක වෙන්නේ නැති තරම්. ඒ ගැනත් හිතන්න ඕනෑ. මේ වගේ රාමුවෙන් පිට හිතන්නට තැන් ගොඩක් තියෙනවා.
තවත් දෙයක් කියන්න ඕනෑ. අපේ සියලු‍ම බලාපොරොත්තු සහ වුවමනාවන් ජවිපෙ ඉටුකරයි කියලා අපි බලාපොරොත්තු වෙනවා. ඒක ගැනත් හිතන්න ඕනෑ. මම එක්කෙනෙක්. තව සියදෙනෙකුගේ බලාපොරොත්තු තියෙනවා. මම කියද්දී ඔවුන් වාමාංශික මදි කියලා, තවත් කෙනෙක් කියන්න පුලු‍වන් වාමාංශික වැඩයි කියලා. ගමේ පාක්ෂිකයෙක් තවත් දෙයක් බලාපොරොත්තු වෙනවා ඇති. බොහෝ සිදුවීම්වලදී අපි මුලින්ම බලන්නෙ, ඒ ගැන ජවිපෙ ප්‍රතිචාරය මොකක්ද කියලා. ඒ ගැන සැහීමකට පත්වෙන්න බැරිනම් ලොකු විවේචනයක් ජවිපෙට එල්ල කරනවා. හැබැයි ඡන්දයකදී බොහෝ අය ජවිපෙට ඡන්දය දෙන්නේත් නැහැ. මම කියන්නෙ ජවිපෙ ගැන කතාකරන්න එපා කියලා නෙවෙයි. මමත් ජවිපෙන් බොහෝ දේ බලාපොරොත්තු වෙනවා. එහෙත් ඔවුන්ගේ පැත්තෙන් බැලු‍වාම ඔවුන්ට ලොකු පීඩනයක් ඇති ■