ජනාධිපති කැමැත්ත සහ පාර්ලිමේන්තු කැමැත්ත වශයෙන් ‘ජනතා පරමාධිපත්‍යය’ දැන් බෑ දෙකකි. ඒ බෑ දෙකට සරිලන පරිදි පත්කළ අගමැතිවරු දෙන්නෙක් සහිත මාස එක හමාරක් ගෙවා නිමා වූ තැන ‘ව්‍යවස්ථාමය අරාජිකත්වය’ හමාරවීමේ ප්‍රීතිය ගාලු මුවදොරදී උද්වේගයෙන් සමරනු ලැබිණ. අහම්බෙන් ලද අගමැතිකමින් ඉල්ලා අස්වීම පිණිස සුබ නැකැත් බලා සංවිධානය කරන ලද ජාතික මහෝත්සවයෙන් පසු විපක්ෂ නායකකම සඳහා රාජවරෝදයම් සම්බන්ධන් සමග ද්වන්ධ යුද්ධයකට රාජපක්ෂවරු මුල පුරා ඇත්තේ ඒ අනුව ය.
පාර්ලිමේන්තුවේ නව බලතුලනයට අනුව බලතොත් වර්ග කේන්ද්‍රීය දේශපාලනය යළිත් සුපුරුදු මාරක වට වංගු පාරේ ය. සසර බියක් මෙන් කලින් කල හඹා එන ‘කොටි නැගිටීමේ’ ඝෝෂාව දැන් යළිත් ඇසෙන්නේ ඒ නිසා ය. දෙසැම්බර් 12 වැනිදා, ශ්‍රී ලංකා පොදුජන පෙරමුණ පක්ෂ මූලස්ථානයේ පැවති ප්‍රවෘත්ති සාකච්ඡාවක් ඇමතූ ලක්ෂ්මන් යාපා අබේවර්ධනට අනුව, ‘එක්සත් ජාතික පක්ෂය හා දෙමළ ජාතික සන්ධානය එළැඹී ඇති ගිවිසුම මගින් රට පෙඩරල් රාජ්‍යයක් කිරීමට සූදානමක් ද, ඒ මඟින් රටේ නැවත ජාතීන් අතර කලබලයක් ගොඩනැගී මේ අවදානමක්’ද මතු වී තිබේ. කුරුණෑගල දිස්ත්‍රික් පාර්ලිමේන්තු මන්ත්‍රී ධූරයට පසුබැසීමට හිත හදාගත් මහින්ද රාජපක්ෂ දෙසැම්බර් 15 වැනිදා ප්‍රකාශ කළ ආකාරයට දෙමළ ජාතික සන්ධානය විසින් ‘එක්සත් ජාතික පක්ෂය ප්‍රාණ ඇපයට ගෙන ඇති’ අතර දේශපාලනයේ ‘දුරස්ථ පාලකය දැන් ඇත්තේ දෙමළ දේශපාලකයන් අතේ’ය.
නැගී එන ‘දෙමළ අනතුර’ ගැන මේ බිය මතු කෙරෙන්නේ රාජපක්ෂ කඳවුරෙන් පමණක් යැයි සිතන්නට බොහෝදෙනා කැමැත්තෝ ය. නමුත් වර්ගාගමික අධිපතිවාදයට පක්ෂ හා විපක්ෂ බලමුළු වෙන්කොට දක්වන ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය පිළිබඳ බෙදුම් රේඛාවක් දකුණේ නොපවතී. ‘දෙමළ ජාතික සන්ධානයේ ප්‍රතිපත්ති මත ඉදිරියට ගියහොත් දකුණේ බලගතු දේශපාලන අනාරක්ෂිතභාවයක් ගොඩනැගෙන්නටත්, සිංහල ජනතාව තුළ විශාල සැකයක් මතු කිරීමටත් ඉඩකඩක් ඇති බැවින්’ ආණ්ඩුවට එක් වී බහුතරයේ ආණ්ඩුවක් පිහිටුවීමට සහාය දෙන්නැයි ශ්‍රී ලංකා නිදහස් පක්ෂයේ ජ්‍යෙෂ්ඨයන්ට චම්පික රණවක විසින් ඇරයුම් කර ඇත්තේ ඒ නිසා ය.
දෙමළ සන්ධානය දේශපාලන අඩයක් කොටගත් විට දැන් යථාර්ථය මෙයයි: 2015 ජනවාරියේදී, රාජපක්ෂ විරෝධී සිංහල ඡන්දදායකයන්ගේ ‘පරමාධිපත්‍යය’ යුද්ධයෙන් දිවි ගළවාගත් දෙමළ ඡන්ද දායකයන්ගේ ආධාරයෙන් ස්ථාවර කරගත් පරිද්දෙන්ම, නව ආණ්ඩුවේ තාවකාලික ස්ථාවරභාවය දෙමළ ජාතික සන්ධානයේ මන්ත්‍රී ආසන 14කින් දැනට සහතික කර දී තිබේ. නමුත් පාර්ලිමේන්තුවේ මතුපිටින් පෙන්නුම් කෙරෙන ආණ්ඩු පාක්ෂික සහ විපාක්ෂික බලවේගයන්ගේ ‘ප්‍රජාතාන්ත්‍රික බල තුලනයට’ යටින් සිංහල අධිපතිවාදයේ භීමරූපී මෘගයා හිස බාගෙන සිටියි. ‘බහුතර සිංහලයාගේ ජාතික දේශපාලනය’ දෙමළ ජාතික සන්ධානයේ ප්‍රාණ ඇපයට පත්වීම ගැන රාජපක්ෂගේ මැසිවිල්ල හෙළිකරන්නේ ඒ ඇත්ත ය. ශ්‍රී ලංකා නිදහස් පක්ෂයේ පලු‍වක ආධාරයෙන් බහුතර ආණ්ඩුවක් පිහිටුවීමට ඇති හැකියාව ගැන රණවකගේ ආයාචනාව විසින් අනාවරණය කරන්නේ ද ඒ ඇත්ත ය.
‘ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය’ ගැන අගනුවර උද්වේගී කාහළය විසින් දැනට යටපත් කර ඇති වැදගත් කතාවක් ඇත. දකුණේදී තහනම් තේමා යටතට ගැණෙන ඒ කතාව මේ මොහොතේදී කීම පැතිර යන ‘ප්‍රජාතාන්ත්‍රික උත්කර්ෂයට’ පටහැනි ‘ඇන්ටි ක්ලයිමැක්ස්’ කුමන්ත්‍රණයක් සේ පෙනී යාමට ඕනෑ තරම් ඉඩ තිබේ. නමුත්, එවැනි සැකයන් විසින් එය බොරු නොකෙරේ. ඒ කතාවේ දේශපාලනය ධ්‍රැවීකරණය වී ඇත්තේ රාජපක්ෂ වන්දනාවේ හා රාජපක්ෂ විරෝධයේ අන්ත දෙක අතර නොවේ. සමානත්වය සඳහා වූ දෙමළ හා මුස්ලිම් ජනයාගේ ප්‍රජාතාන්ත්‍රික අභිලාෂයන් සහ ඊට එරෙහි සිංහල ජාතික අධිපතිවාදයේ අභිලාෂයන් අතරේ ය. ‘ව්‍යවස්ථාපිත ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදයට’ පක්ෂ හා විපක්ෂ ලෙස වෙස් ගැන් වූ කඳවුරු දෙකකට බෙදී යුද ජය කාගේ උරුමයක්දැයි වාද කරගැනීමට සිංහල දේශපාලනයට හැකිව ඇත්තේ ඒ නිසා ය.
ඒ ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදයේ විකට හරස්කඩ මෙබඳු ය: යුද ජය සහතික කොට ඒකීය ලංකාවක් දිනා දුන්නේ තමන් යැයි රාජපක්ෂ පිල කියයි. ඒ හැකියාව රාජපක්ෂට ලැබුණේ කොටින් බෙදා, ජාත්‍යන්තර ආරක්ෂක දැල එළා, තම පක්ෂයේ කණ්ඩායමක විවෘත සහාය ආණ්ඩුවට ලබාදුන් නිසායැයි එක්සත් ජාතික පක්ෂය කියයි. බල්ලන් නාවන්නට ගෙනියන්නාක් මෙන් රාජපක්ෂ ආණ්ඩුව වදෙන් පොරෙන් යුද ජය සඳහා ගෙනගියේ තමන් යැයි ජනතා විමුක්ති පෙරමුණ කියයි. යුද වදින්නට බියේ දණිස් වෙවුලමින් සිටි රාජපක්ෂට යුද ජය ගැන විශ්වාසය ඇති කොට ජාතිය බලමුළු ගැන්වූයේ තමන් යැයි ජාතික හෙළ උරුමය කියයි. නමුත්, යුද ජය කීර්තියක් සේ සළකා එයින් වැඩි පංගුවක අයිතියට හිමිකම් කියන සිංහල දේශපාලන බල කණ්ඩායම් අතර ව්‍යවස්ථාපිත ප්‍රජාන්ත්‍රවාදය ගැන හටගත් ‘මහා බෙදුම’ තුලනය වන්නේ ඒ යුද්ධයෙන් ඝාතනය වූ ජනයා වෙනුවෙන් අපරාධ යුක්තිය දිනාදීමේ ප්‍රතිඥාව මත පාර්ලිමේන්තුවට තේරී පත් වූ දෙමළ ජාතික සන්ධානයේ ආධාරයෙනි.
දෙමළ දේශපාලනයේ ප්‍රාණ ඇපයට සිංහල ජාතික දේශපාලනය ගොදුරුවීම ගැනත්, මහා සිංහල සන්ධානයකින් දෙමළ හා මුස්ලිම් දේශපාලනයේ බලපෑම දුර්මුඛ කිරීම ගැනත් සිතිවිලි පහළව ඇත්තේ ඉන් අනතුරුව ය. නිමා වූ බැව් කියන දේශපාලන අර්බුදය, ප්‍රජාතාන්ත්‍රික සමානත්වය බැහැර කොට පිහිටුවන ලද රාජ්‍යයක් මුහුණ දුන් තුලනය පිළිබඳ සරළ ගණිත ගැටළුවකට එහා ගිය ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදයේ මූලධාර්මික ගැටළුවක් නොවන්නේ ඒ නිසා ය. දෙමළ හා මුස්ලිම් දේශපාලන බලවේග වනාහී, හැත්තෑ දහසකට නොඅඩු ජනයා පස් මසකින් සංහාරය කොට ස්ථාවර කරගන්නා ලද රාජ්‍යයක ව්‍යුහාත්මක ස්ථාවරභාවය සහතික කරන තවකාලික දේශපාලන අඩයකට වැඩිමනත් දෙයක් නොවන්නේ එබැවිනි.
අසමානත්වය හා අධිපතිවාදී අපරාධකාරීත්වය ශක්තියක් කොට සළකන රාජ්‍යයක එක් අවිචාර සමයක් විසින් දොර හරින්නේ තවත් අවිචාර සමයකට ය. ඒ දෙවැනි දොර අභියස සැණකෙලි ප්‍රීතිය නොවිඳින්නට දේශපාලන ප්‍රඥාව ඇත්තෝ භාග්‍යවන්තයෝ ය.■
රෝහිත භාෂණ අබේවර්ධන
