ඔක්තෝබර් 26වැනිදායින් ආරම්භ වී දෙසැම්බර් 16 වැනිදා දක්වා දින 51ක කාලය පුරා ඇදුණු අර්බුදය සම්පූර්ණයෙන්ම ජනාධිපති මෛත්‍රීපාල සිරිසේනගේ නිර්මාණයකි. හුදෙක් සිරිසේන මහතාගේ පෞද්ගලික හිතලු හා ඕනෑඑපාකම් මිස, එවැනි අර්බුදයක් ඇතිකිරීමට හේතුවන පොදු දේශපාලන කරුණු කිසිවක් ඒ වන විට උද්ගතව තිබුණේ නැත. දෙපාර්ශ්වය අතර විවිධ නොගැළපීම් මත වුණත්, ජනාධිපතිවරයා හා අගමැතිවරයා ආණ්ඩුව පවත්වාගෙන ගියහ. ජනාධිපති සිරිසේනගේ මුල පිරීමෙන් උද්ගත වුණේ එක පැත්තකින්, ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාමය අර්බුදයකි. අනෙක් පැත්තෙන් දේශපාලන අර්බුදයකි.
ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාමය අර්බුදය, දෙසැම්බර් 13 වැනිදා ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණය දුන් තීන්දුවෙන් පසුව නිමා විය. අභියාචනාධිකරණය හා ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණය ඉදිරියේ ඊට අදාළ නිම නොවූ තවත් නඩු කටයුතු තිබෙන නමුත්, ඒවා ඉදිරියට ගෙනයාවියැ’යි සිතන්නට බැරිය.
ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණය කිව්වේ, අවුරුදු හතරහමාරක් යන තුරු පාර්ලිමේන්තුව විසුරුවා හරින්නට ජනාධිපතිවරයාට බලයක් නැති බවයි. හෙවත් එසේ විසුරුවා හැරීමෙන් ජනාධිපතිවරයා ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාව උල්ලංඝනය කර ඇති බවයි. එසේ ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණය එසේ කීවා වුවද, තමා තැබූ වැරදි පියවර ආපස්සට ගන්නට ජනාධිපතිවරයා උත්සාහ ගත්තේ නැත. මහින්ද රාජපක්‍ෂ අගමැතිධුරයේත් ඔහුගේ සහචරයන් ඇමති ධුරවලත් කටයුතු කිරීම තහනම් කරමින් අභියාචනාධිකරණය දුන් නියෝගයට එරෙහිව ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණයට ඉදිරිපත් කරන ලද ප්‍රතිශෝධන ඉල්ලුමට සිදුවන්නේ කුමක්දැයි ඔහු තවදුරටත් බලාසිටියේය. යම් හෙයකින් එම ප්‍රතිශෝධන ඉල්ලීම විභාග කළ ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණයේ ත්‍රිපුද්ගල විනිසුරු මඬුල්ල, මහින්ද රාජපක්‍ෂටත්, ඇමති මණ්ඩලයටත් පනවා තිබුණු තාවකාලික තහනම ඉවත් කළේ නම්, තත්ත්වය මීට වඩා වෙනස් වන්නට තිබුණි. එසේ නම්, නැවත වාරයක් ඔවුන් අමාත්‍යාංශවලට ගොස් වැඩකටයුතු අරඹා අවුල තවදුරටත් වර්ධනය කරනු ඇත.
එහෙත්, ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණ විනිසුරු මඬුල්ල අතුරු තහනම ඉවත් කළේ නැත. නීතිපති දෙපාර්තමේන්තුවේ සේවය අවසන්වී ගෙදර යන ගමන් මහින්ද රාජපක්‍ෂ ජනාධිපතිවරයා නිල නිවෙසට කැඳවා තමාට ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණ විනිසුරු ධුරයක් ලබාදුන්නේයැයි මීට පෙර අවස්ථාවක පුවත්පතකට ප්‍රකාශ කර තිබුණු විනිසුරු ඊවා වනසුන්දර, විනිසුරු මඬුල්ලේ මූලසනාරූඪ වීම නිසා රාජපක්‍ෂ පාර්ශ්වය විශාල බලාපොරොත්තු තබාගෙන සිටින්නට ඇත. ඒ, ඇය තමන්ට පක්‍ෂපාත තීන්දුවක් දෙනු ඇතැ’යි කියාය. පාර්ලිමේන්තුව විසුරුවා හැරීම සම්බන්ධයෙන් පැවැත්වුණු ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණ විභාගයටද විනිසුරුවරියක ලෙස ඇය ඇතුළත් නොකිරීම ගැන රාජපක්‍ෂ පාර්ශ්වයට තිබුණේ කනස්සල්ලකි. මුලින් ඒ නඩුව ඇසූ තුන් දෙනකුගෙන් යුක්ත විනිසුරු මඬුල්ල වෙනුවට ඊට වඩා පිරිසක් ඇතුළත් විනිසුරු මඬුල්ලක් ඉල්ලා සිටියේද, තමන්ට පක්‍ෂපාතීයැයි සිතන විනිසුරුවරුන් එම මණ්ඩලයට ඇතුළත් වනු ඇතැ’යි සිතාය.
එහෙත්, අධිකරණය පසුගිය අවුරුදු හතරක පමණ කාලය තුළ කෙතරම් ස්වාධීනත්වය අත්කරගෙන ඇත්දැයි පැහැදිලි කරමින්, මේ එකම විනිසුරුවරයකු හෝ විනිසුරුවරියකගෙන් වත් පෞද්ගලික පක්‍ෂපාතීකම් මත අධිකරණ තීන්දුවක් නොලැබුණි. එක අතකින් ඒ තරමට නීතිය පැහැදිලි විය. 19වැනි සංශෝධනය ඇතුළත් ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාවේ ප්‍රතිපාදන පැහැදිලි විය. ඉතා පැහැදිලිව පෙනෙන දෙයක් වෙනුවට පෞද්ගලික හිතමිතුරුකම් පෙරට ගෙන වැරදි තීන්දු දී අපකීර්තිමත් විනිසුරුවරුන් ලෙස ඉතිහාසගත වන්නට බුද්ධිමත් විනිසුරුවරුන් කිසිවකු කැමති නැත. ඒ අනුව, ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණ විනිසුරුවරුන් තිදෙනාගෙන්ද රාජපක්‍ෂ-මෛත්‍රීපාල බලාපොරොත්තුව සිටි තීන්දුව නොලැබිණ.
අවසාන බලාපොරොත්තුවද මෙසේ කඩවී ගිය තැන සිරිසේන ජනාධිපතිට ඉතිරිවී තිබුණේ තමාගේ පියවර ආපස්සට ගෙන අගමැතිවරයකු පත්කිරීම හා අලුත් ඇමති මණ්ඩලයක් පත්කිරීම පමණකි.
ඔක්තෝබර් 26වැනිදායින් පසු ආරම්භ වුණු ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාමය අර්බුදය එසේ අවසන් වුණත්, ඒ සමග හටගත් දේශපාලන අර්බුදය තවදුරටත් පවතියි. එහෙත්, විධායකය, ව්‍යවස්ථාදායකය හා අධිකරණය යන ආයතන තුනම පැටලුණු ව්‍යවස්ථාමය අර්බුදය පමණක්වත් මේ ආකාරයෙන් විසඳුමකට පැමිණීම සතුටුදායක තත්ත්වයකි.
ප්‍රශ්නය එය නොවේ. මේ අර්බුදය විසින් ඇතිකරන ලද විනාශයට වගකියන්නේ කවුරුද යන්නයි.
මේ අවුල නිසා, රටේ ආර්ථිකයට සිදුවුණේ සුළුපටු විනාශයක් නොවේ. ඒ ගැන මේ වන විට තොරතුරු වාර්තාවී ඇති අතර, විවිධ කෝණවලින් ඕනෑ තරම් විග්‍රහද සිදුවී තිබේ. රාජපක්‍ෂවරුන්ට හිතැති මාධ්‍ය කර්මාන්තයේ යෙදෙන ව්‍යාපාරිකයකු ලියුම්කරු සමග කීවේ, පසුගිය අවුරුදු හතරක කාලය තුළ දේශීය ආර්ථිකය තුළ තමන්ට දැනෙන පසුබෑමක් තිබුණු නමුත්, ඔක්තෝබර් 26වැනිදායින් ඇරඹුණු කඩාවැටීම නම්, දරාගත නොහැකි තරම් බවය. ඒ, කොටස් වෙළෙඳපොළේ විදේශ වත්කම් නැවත ගැනීම්, ව්‍යවසායකයන් ආපසු හැරීයෑම්, ඩොලරයේ අගය ශීඝ්‍රයෙන් ඉහළ යෑම්, ණය ගෙවීම පිළිබඳ ශ්‍රේණිගත කිරීම්වලින් ලංකාව පහළට වැටීම් වැනි ජාත්‍යන්තර ආර්ථික පසුබැසීම්වලට අමතරවය. සංචාරක ව්‍යාපාරය අවදානමකට මුහුණ පෑ අතර, ලංකාවේ සංචාරය කිරීමේ අවදානම ගැන විවිධ රටවලින් අවවාද නිකුත් විය. රට තිබුණේ සමහර ජාත්‍යන්තර සම්බාධක වැටෙන මුවවිටේය. රාජ්‍ය සේවය මුළුමනින්ම බිඳවැටිණ. කිසිදු ප්‍රතිපත්තිමය තීරණයක් නොගෙන දෙපැත්තට අදිමින් එදා වේල සඳහා රාජ්‍ය සේවය දුවන අවිනිශ්චිත තත්ත්වයක් උදාවිය. ජාත්‍යන්තර වශයෙන්ද රටේ ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය හා නීතියේ පාලනය ගැන අඳුරු චිත්‍රයක් මැවිණ. මහින්ද රාජපක්‍ෂ මහතා අගමැති හැටියට පත්වී ඉල්ලා අස්වන තුරුත්, චීනය, පාකිස්තානය හා බුරුන්ඩි යන රටවල් තුන හැරෙන්නට වෙනත් කිසිම රටක් ඔහුට සුබ නොපැතීමෙන්ම ඒ බව තහවුරු වෙයි.
එහෙත්, දින 51ක් තුළ රට අඳුරු කරවමින් මේ සා අවුලක් ඇතිකළ මෛත්‍රීපාල සිරිසේන ජනාධිපතිවරයා තවමත් නිරුපද්‍රැතව ජනාධිපතිධුරයේ සිටියි. වෙනත් විදියකට කිවහොත්, තමා කළ අපරාධයට, ඔහුට කිසිම විපාකයක් ලැබී නැත. මේ කියන්නේ ශාරීරික විපාක ගැන නොවේ. දේශපාලන විපාක ගැනය. ඒ නිසා එවැනි වැරදි නැවත නැවත සිදුකිරීමෙන් ඔහු වළක්වාලන කිසිම බලපෑමක් කෙරෙන්නේද නැත.
මේ තත්ත්වය රටකට හිතකරද? හුදෙක් තමාගේ හිතුවක්කාරකම් මත ඇතිකරන දේශපාලන අර්බුදයකින් රටක්ම විනාශ වී තිබියදීත් දේශපාලන නායකයකුට එහි කිසිම විපාකයක් නොවිඳ, තමාගේ පරණ පුරසාරම් නැවත කියමින්, ගැලවී සිටින්නට ලැබීමේ වරදක් නොතිබේද? නැවත වරක් ඔහු එවැනි වරදක් කිරීම වැළැක්වීමට ඇති පියවර කවරේද?
ඒ නිසා ඔහුට දේශපාලන විපාකයක් අත්කර දිය යුතුය. ඒ සඳහා එක්කෝ ඉල්ලා අස්වන ලෙස ඔහුට බලකළ යුතුය. නැතිනම් වහා ජනාධිපතිවරණයක් කැඳවන ලෙස බලකළ යුතුය. එසේත් නැතිනම් ඔහුට එරෙහිව දෝෂාභියෝගයක් ඉදිරිපත් විය යුතුය.■
දින 51ක අඳුරේ විනාශයට වගකියන්නේ කවුද?
- Advertisement -
