ව්‍යවස්ථා හදන්නේ සිහිබුද්ධියෙන් සිටින සාධාරණ මිනිසුන්ටය

රටක ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාවක් හෝ වෙනත් නීතියක් හෝ හදන්නේ, සාමාන්‍ය සිහිබුද්ධියකින් යුක්ත, සාධාරණ මනසක් ඇති මිනිසුන් එය භාවිත කරනවායැයි කියන උපකල්පනය මත සිටගෙනය. ඒ නිසා, රසවත් කෑමක් හදාගන්නට අවශ්‍ය අයට ඒ ගැන පියවරෙන් පියවර විස්තර කෙරෙන කෑම වට්ටෝරු මෙන් ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාවේ හෝ වෙනත් නීතිවල හෝ සියලු විස්තර, පියවරෙන් පියවර අඩංගු කරන්නේ නැත. එසේ කරන්නට ගියහොත් ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාවක් පිටු 8000ක් 10000ක් පමණ වන, පරිහරණය කිරීමට අමාරු විශාල ලියවිල්ලක් වනවා ඇත. ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාවක අඩංගු කෙරෙන්නේ රාජ්‍ය පාලනය පිළිබඳ මූලික මූලධර්ම පමණකි. ඊට අදාළ විස්තරාත්මක විධිවිධාන වෙනත් නීතිවල අඩංගු වන්නට හෝ නොවන්නට හෝ පුළුවන. ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාවක් සාමාන්‍ය, සාධාරණ මිනිසුන් විසින් ක්‍රියාත්මක කරන විට, අවුලක් ඇතිකර ගන්නේ නැතිව, එය යථා පරිදි ක්‍රියාත්මක කළ හැකිය.
ඉන්දියාවේ සුප්‍රකට නීතිය පිළිබඳ මහාචාර්යවරයකු වූ එම් පී ජායින්, සිය ‘ශ්‍රී ලංකාවේ නව ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාව’ නම් පොතේ (1979) මෙසේ කියයි. ‘ඉතාම යෝග්‍ය අන්දමට කෙටුම්පත් කළ ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාවක් වුණත් නිවැරදි ආකල්පයක් මත ක්‍රියාවට නොනැගුවහොත් එය අකර්මණ්‍ය විය හැකි අතර, අඩුලුහුඬුකම් සහිත ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාවක් වුණත්, නිවැරදි ආකල්පයක් මත ක්‍රියාවට නැගුවහොත්, එයින් මනා පාලන තන්ත්‍රයක් පැනනගියි. එනිසා ප්‍රායෝගික වශයෙන් ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාවක් ක්‍රියාත්මක කරන ආකල්පය මත බොහෝ දේ රඳා පවතියි. ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාවක වූ ආවේණික දෝෂ නොව, මිනිසුන්ගේ වැරදි, ආසියාවේ නව ප්‍රජාතාන්ත්‍රික රටවල් මුහුණපාන ප්‍රධානතම අනතුරයි.’
ලංකාවේ 1978 ව්‍යවස්ථාව නිරීක්‍ෂණය කරමින් කළ ඔහුගේ මේ ප්‍රකාශයෙන් පැහැදිලි වන්නේ ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාවක් කොයිතරම් අඩුපාඩු සහිත වුණත්, යහපත් ආකල්පයක් මත ක්‍රියාවට නැංවුවහොත් යහපත් පාලනයක් බිහිවන බවයි. එසේම, කොයිතරම් හොඳ ප්‍රතිපාදන ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාවක තිබුණත්, වැරදි හා අශිෂ්ට ලෙස ඒවා යොදාගන්නා මිනිසුන් විසින් බිහිකැරෙන පාලනය ඒ තරම්ම වැරදි හා අශිෂ්ට බවයි.
ජනාධිපති මෛත්‍රීපාල සිරිසේනගේ වර්තමාන ක්‍රියාකලාපය පැහැදිලි කරගන්නට, ජායින්ගේ මේ අදහස කොයිතරම් උදව් වන්නේද? සිරිසේන අයිතිවන්නේ, ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාවක් වංක චේතනාවෙන්, අශිෂ්ට චේතනාවෙන් ක්‍රියාවට නංවන හා තමන්ට අවශ්‍ය අවස්ථාවලදී ඒ ව්‍යවස්ථාව මුළුමනින්ම නොසලකා හරින අශිෂ්ට දේශපාලන නායකයන්ගේ කුලකයටය. එවැනි දේශපාලකයන්ට, හොඳ ව්‍යවස්ථාවක් වුණත් පෙනෙන්නේ නරක දෙයක් හැටියටය. මුලික මූලධර්ම පමණක් සහිත ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාවක් පෙනෙන්නේ ‘හැම දෙයක් ගැනම වචන හා වාක්‍යවලින් විස්තර කර නැති, තමන්ට රිංගා යා හැකි හිල් සහිත ව්‍යවස්ථාවක්’ ලෙසය.
අද සිරිසේන ජනාධිපතිවරයාගේත්, රාජපක්‍ෂ පාර්ශ්වයේත් එක් අරමුණක් වන්නේ මේ ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාවේ තිබෙන ‘හිල්’ නිසා, රට මේ තරම් අර්බුදයකට ගිය බව තහවුරු කරන්නටය. එහෙත් ඔවුන් දැන් විවේචනය ගෙනෙන්නේ මුළු ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාව ගැනම නොව, 19වැනි ව්‍යවස්ථා සංශෝධනය ගැනය. පසුගිය සතියේ රාත්‍රියක ජනතා විමුක්ති පෙරමුණේ කේඩී ලාල් කාන්තගෙන් ප්‍රශ්න කරමින් දෙරණ රූපවාහිනියේ නිවේදිකාව දිගින් දිගටම තහවුරු කරන්නට හැදුවේ 19වැනි සංශෝධනයේ හිල් තිබෙන නිසා මේ අර්බුදය ඇතිවුණු බවයි. ලාල් කාන්ත, 19වැනි සංශෝධනයේ කිසිම අඩුපාඩුවක් නැති බවත්, වරද වී ඇත්තේ එහි තිබෙන ප්‍රතිපාදන නොසලකා කටයුතු කිරීම බවත් නැවත නැවතත් පෙන්වා දෙද්දීත්, දෙරණ නිවේදිකාව සිටියේ එහි හිල් ඇත යන ස්ථාවරයේ බව පැහැදිලිව පෙනිණ. ජායින් මහාචාර්යවරයාට අනුව, ජනාධිපති සිරිසේන කරමින් ඉන්නේ කිසිම වරදක් නැති 19වැනි ව්‍යවස්ථා සංශෝධනය වැරදි ලෙස යොදාගනිමින් අයහපත් පාලනයක් ගෙනයෑමය. එය ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාවේ හා 19වැනි සංශෝධනයේ ආවේණික දෝසයක් නොව, සිරිසේනගේ දෝසයකි. ඔහුගේ බලතණ්හාව නිසා දැන දැන කරන වරදකි.
ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාවක් හදන්නේ ජනතාව විසිනි. එක්කෝ තමන් ඍජුවම එය තැනීමෙන් හෝ තමන්ගේ නියෝජිතයන් හරහා වක්‍රව එය තැනීමෙන් ජනතාව ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථා සම්පාදනයට දායක වෙති. ඍජුව ව්‍යවස්ථාවක් හැදීමට ජනතාව දායක වන අවස්ථා අද නැති නමුත්, ලංකාවේ, ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථා කෙටුම්පතක් ජනමත විචාරණයකට ඉදිරිපත් කළ විට, ජනතාව එයට පක්‍ෂව හෝ විපක්‍ෂව හෝ ඡන්දය පාවිච්චි කරන විට, කිසියම් ආකාරයකින් ඍජුව ජනතාව එය සම්පාදනයට දායක වුණායැයි සිතන්නට හැකිය. මේ කුමන ක්‍රමයකින්, ඒ කියන්නේ ඍජුව හෝ වක්‍රව ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාවක් හදන්නට දායක වුණත්, ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාව නෛතිකව පිළිගැනුණු පසු, එය ගමන් කරන්නේ ජනතාවට ඉහළිනි. වෙනත් විදියකින් කිවහොත්, සම්පාදනය වුණු පසු, ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාව ජනතාවට ඉහළින් සිටියි. ජනතාව ඊට යටත් විය යුතුය. ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාවක් පමණක් නොව රටේ සෑම නීතියක් සම්බන්ධයෙන්මද තත්ත්වය එයයි. එනම්, ජනතාව නිර්මාණය කළ නීතියකට ඒ ජනතාවම යටත් විය යුතුය යන්නයි. යටත් නොවී සිටින්නට කිසිවකුට ඉඩප්‍රස්තාවක් නැත.
ජනතා පරමාධිපත්‍යයයැයි කියමින් ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාවක් ඕනෑ ඕනෑ වෙලාවට, ඕනෑ ඕනෑ විදියට වෙනස්කරන්නටද ඒ ජනතාවට හැකියාවක් නැත. එය කළ හැකි වන්නේද ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාවේම දක්වා තිබෙන ආකාරයටය. එනම්, පාර්ලිමේන්තුවේ තුනෙන් දෙකක බහුතර කැමැත්තෙන් හා/හෝ ජනමත විචාරණයකදී ජනතාවගේ අනුමැතියෙනි.
සිරිසේන ජනාධිපතිවරයා පසුගිය කාලයේ කලේ, දැනදැනම ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාව උල්ලංඝනය කරමින් තමන්ගේ හිතුමනාපේ කටයුතු කිරීමය. මෙය සාමාන්‍යයෙන් ලෝකයේ සිදුවන්නක් නොවේ. ඒකාධිපති, අත්තනෝමතික පාලකයන් විසින් මිසක, ව්‍යවස්ථාව උඩින් තැබෙන රටක පාලකයන් අතින් සිදුවිය හැක්කක් නොවේ.
මේ අර්බුදය නිසා සිදුවුණු එක් යහපත් දෙයක් නම්, රටේ ඉහළ පහළ සියලුම ස්තරවල පාහේ අය ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාව ගැන කියවන්නට හදාරන්නට පටන්ගැනීමයි. රජයේ ප්‍රකාශන කාර්යාංශයේ, 19වැනි ව්‍යවස්ථා සංශෝධනයේ මුද්‍රිත පිටපත් පසුගිය සතිය දෙක ඇතුළත මුළුමනින්ම විකිණී අවසාන වුණ බවට ප්‍රවෘත්ති පුවත්පත්වල පළවී තිබුණි.
ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාව ගැන අලුතෙන් උනන්දුවක් ඇතිවුණු මේ සාමාන්‍ය ජනතාව එය කියවීමෙන් පසු අසන පොදු ප්‍රශ්නයක්ු තිබේ. එනම්, මෙවැනි අවුලක් ඇති නොවන විදියට, ‘ඉන්පසු, ඉන්පසු..’ ආදි ලෙස විස්තරාත්මකව පියවරෙන් පියවර ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාව නොලියුවේ මන්ද යන්නයි. එය දෙරණ නිවේදිකාව ලාල් කාන්තගෙන් ඇසුවාක් වැනි දුෂ්ට හා රාජපාක්‍ෂික චේතනාවෙන් අසන්නක් නොවේ. අවුල බේරාගන්නට තැනක් සොයාගන්නට අසන ප්‍රශ්නයකි. ඔවුන්ට දිය හැකි පොදු පිළිතුරක්ද තිබේ. එනම්, ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාවක් හදන්නේ සාමාන්‍ය සිහිබුද්ධියක් ඇති, සාධාරණ මිනිසුන්ට බවයි. ඒ නිසා එවැනි දේවල් පියවරෙන් පියවර විස්තර කරන්නේ නැත. ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාව ක්‍රියාත්මක කරන්නට ජනතාව විසින් පත්කර ගන්නා නායකයන්ද ඒ අනුව සාමාන්‍ය සිහිබුද්ධියෙන් සිටින අය විය යුතුය.
උදාහරණයක් හැටියට, පාර්ලිමේන්තුවේ මන්ත්‍රීවරුන්ගේ උපරිම විශ්වාසය තිබේයැයි තමාගේ මතය වන මන්ත්‍රීවරයා අගමැති හැටියට පත්කළ යුතුයැයි බලයක් ජනාධිපතිවරයාට ව්‍යවස්ථාවෙන් දී තිබේ. එහි තේරුම තමාට හිතෙන හිතෙන ඕනෑම කෙනකු අගමැති හැටියට පත්කරන්නට ජනාධිපතිට බලය තිබෙන බව නොවේ. එහිදි ජනාධිපතිවරයා, සාමාන්‍ය සාධාරණ මනසක් ඇති කෙනකු හැටියට කල්පනා කොට, පාර්ලිමේන්තුවේ උපරිම විශ්වාසය දිනාගත හැක්කේ කාටදැයි භෞතිකව සලකා බැලිය යුතුය. අගමැති හැටියට පත්කළ යුත්තේ ඔහු හෝ ඇයයි. සමහර විට ජනාධිපතිවරයාගේ මතය වැරදි වන්නටත් පුළුවන. එවිට කළ යුතු වන්නේ කුමක්ද? තමාගේ මතය වැරදි බව පෙනෙන පළමුවැනි අවස්ථාවේදීම එය ආපස්සට හැරවීමයි. එනම් තමා වැරදි උපකල්පනයක් මත පත්කළ අගමැතිවරයාට උපරිම විශ්වාසය නැති බව පෙනුණු විට, එසේ විශ්වාසය ඇති මන්ත්‍රීවරයා අගමැති හැටියට පත්කිරීමයි. තමා පත්කළ අගමැතිවරයාට විශ්වාසය නැති බවට පාර්ලිමේන්තුව පෙන්වන විට, එනම් ඔහුට හෝ ඇයට එරෙහි විශ්වාසභංගයක් සම්මත කළ විට අනිවාර්යයෙන්ම ජනාධිපතිවරයා සිය පියවර ආපස්සට ගතයුතු අතර, උපරිම විශ්වාසය ඇති තැනැත්තා පත්කළ යුතුය. එහෙත්, මේ සියල්ල සිදුවන්නේ, ජනාධිපතිවරයකු සාමාන්‍ය සාධාරණ මනසකින් යුක්තව ක්‍රියා කරන අවස්ථාවකදී පමණි. සමහර විට තමාගේ දේශපාලන අගතීන් හෝ වෙනත් ශාරීරික දුබලතා නිසා ජනාධිපතිවරයකුට සාධාරණ හා සාමාන්‍ය මනසක් අහිමි වන විට මෙවැනි යහපත් හැසිරීමක් ඔහුගෙන් බලාපොරොත්තු විය හැකි නොවේ. ඉතින් අවසානයේ වන්නේ කුමක්ද? ඒ ජනාධිපතිවරයා නිසා රටත් අගාධයට යැමයි.
වර්තමාන ව්‍යවස්ථාව, එහි විධිවිධානවලින් හා ව්‍යුහයෙන් අධිකාරි බලයක් සහිත පුද්ගලයකු නිර්මාණය කර, ඔහු වටා රාජ්‍ය යාන්ත්‍රණය කරකවන ආකාරයේ එකකි. ඒ ගැන කතාබහ ඇතිවන්නේ එය සම්මතවූ 1978 සිටමය. ඒ අධිකාර බලය වැඩිකරන්නට මෙන්ම අඩුකරන්නටද විවිධ අවස්ථාවල සංශොධන ගෙන එන ලදි. ජනාධිපති ජේආර් ජයවර්ධන හිතුවාටත් වඩා එහි අධිකාර බලය වැඩිකරන්නට ගෙන ආ සංශෝධනය 18වැනි සංශෝධනයයි. එය සම්පූර්ණයෙන්ම, මහින්ද රාජපක්‍ෂට දිවි ඇතිතුරා ජනාධිපති හැටියට සිටිමටත්, ඔහුගෙන් පසු පුත්‍රයාට ජනාධිපතිකම උරුමකර දීමටත් සකස්කරන ලද සංශෝධනයකි. හෙවත් රාජපක්‍ෂලාගේ පෞද්ගලික බල අවශ්‍යතා සම්පූර්ණ කරලනු වස් නිර්මාණය කරන ලද්දකි. එහෙත්, 17 හා 19 සංශෝධන විධායක ජනාධිපතිධුරයේ බලතල සීමාකිරිම සඳහා ගෙන ආ ඒවාය. 17න් ඇතිකරන ලද ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථා සභාව 18 විසින් සම්පූර්ණයෙන්ම අහෝසි කරන ලද බව අප මතක තබාගත යුතුය. එසේ කොට, මහින්ද රාජපක්‍ෂ ජනාධිපතිවරයාට හැකි විදියට අගවිනිසුරු ඇතුළු විනිසුරුවරුන් හා අනෙකුත් ඉහළ නිලයන් පත්කිරීමට 18න් ප්‍රතිපාදන සලසන ලදි.
එහෙත්, 19 වැනි සංශෝධනය දෝස සහිත එකක් හැටියට හඳුන්වන්නට දැන් සමහරු උත්සාහ කරති. ලක්‍ෂ්මන් යාපා අබේවර්ධන මන්ත්‍රීවරයා කීවේ, තමන් බලයට ආ විට 19 අහෝසි කරන බවයි. ජනාධිපතිවරයාද හදිසියේ නිවේදනයක් නිකුත්කරමින් පසුගියදා කිව්වේ, 19 සංශෝධනයේ තිබෙන සමහර අවුල්සහගත තත්ත්වයන් වෙනස් කිරීමට තමා මැදිහත් වන බවයි. මේ නම් විකාර කතාවකි. එකක් 19 සංශෝධනයේ අවුල නැත. අනෙක අවුල් තිබියා වුණත්, ඒවා නැති කරන්නට ජනාධිපතිට කළ හැකි කෙංගෙඩියක් නැත. එය කළ හැකිවන්නේ පාර්ලිමේන්තුවට පමණි. පාර්ලිමේන්තුවේත් තුනෙන් දෙකක අනුමැතියෙන් පමණකි. අනෙක් අතට, 19හි තිබෙන අවුල් මොනවාදැයි කියා ජනාධිපතිවරයා තවමත් කියා නැත. එහි ඇති අවුල නම්, ජනාධිපතිවරයා බෙලහීන කොට අගමැතිට බලය වැඩිකිරීමයැයි ඔහු යම් විටෙක කිව්වොත්, එහි තේරුම ඔහු ඉන්නේ 19 ගෙනඒමේ මුඛ්‍ය අරමුණට පසමිතුරුව බවයි. 19හි අරමුණ වූයේම ජනාධිපතිවරයාගේ බලතල අඩුකොට, එය පාර්ලිමේන්තුවට (අගමැතිට නොවේ) පැවරීමයි. ජනාධිපතිවරයාත්, ඔහු වටේ සිටින කේවට්ටයනුත් මෙය පෙන්වන්නට හදන්නේ, මෛත්‍රීපාල සිරිසේනගෙන් බලය පැහැර ගෙන රනිල් වික්‍රමසිංහ ශක්තිමත් කරන්නට හදන වෑයමක් හැටියටයි. එහෙත්, 19 ගෙනාවේ ජනාධිපති මෛත්‍රීද, අගමැති රනිල්ද කියා සලකා බලා නොවේ. මින් ඉදිරියට එන හැම ජනාධිපතිවරයකුටම අගමැතිවරයකුටම බලපාන විදියටය.
19හි ඇති තවත් අවුලක් හැටියට සමහරුන් හඳුන්වන්නේ තමන්ට වුවමනා අවස්ථාවක පාර්ලිමේන්තුව විසුරුවා හැරිමට ජනාධිපතිට ඇති බලය අවුරුදු හතරහමාරක් දක්වා කල්දැමීමෙන් අරාජකභාවයක් ඇතිවන බවයි. ඒ තර්කය 19 පැත්තේ සිට ගෙනඑන්නක් නොව 18 පැත්තේ සිට ගෙනඑන්නකි. එනම්, මහින්ද රාජපක්‍ෂගේත්, ඔහුගේ සහෝදරයා වන ගෝඨාභය රාජපක්‍ෂගේත් යහපත සඳා ගෙනඑන්නකි.
19ට පෙර පැවතුණේ, ජනාධිපතිවරයාට වුවමනා වේලාවක ආණ්ඩුවක් විසුරුවා හැරීමට ඇති බලයකි. අවුරුද්දක කාලසීමාවක් ගැන කියවුණද එහි තේරුම විසිරවීමේ බලය එන්නේ අවුරුද්දකට පසුව යන්න නොවේ. යම් පාර්ලිමේන්තුවක්, එහි ධුර කාලය අවසන්වීමට පෙර විසුරුවා හැර තිබුණහොත්, ඊළඟ මහමැතිවරණයෙන් පත්වන ආණ්ඩුව අවුරුද්දක් ඇතුළත විසුරුවා හළ නොහැකිය යන්නයි එහි තේරුම. ඒ අනුව, ප්‍රායෝගික අර්ථයෙන් ඕනෑම ආණ්ඩුවක් අවුරුද්දකට පෙර විසුරුවා හැරීමට ජනාධිපතිට අත්තනෝමතික බලයක් ලබාදී තිබුණි. 19 හරහා කළේ, ඒ අත්තනෝමතික බලය ජනාධිපතිවරයාගෙන් ඉවත් කිරීමයි. හෙවත් පාර්ලිමේන්තුව ශක්තිමත් කිරීමයි. කවර තත්ත්වයක් යටතේ වුවත්, අවුරුදු හතරහමාරක් යනතුරු ජනාධිපතිවරයා විසින් පාර්ලිමේන්තුව දංගෙඩියට යැවීම ඉන් වැළැක්විණ. එනිසා, අවුරුදු හතරහමාරක් දක්වා කාලය දික්කිරීමෙන් අරාජකභාවයක් ඇතිවිය හැකියැයි කියන්නවුන් අවසානයේ සේවය කරන්නේ කාටද යන්න පැහැදිලි වෙයි.
අද උද්ගතවී ඇති තත්ත්වය අනුවද, හතරහමාරක් දක්වා කාලයක් විසුරුවා හැරීමට නොහැකි වන විදියට ප්‍රතිපාදනයක් ගෙනඒමේ වැදගත්කම තහවුරු නොවන්නේද?
අද පාර්ලිමේන්තුව විසුරුවා හැර ඇත්තේ පාර්ලිමේන්තුව තුළ ගැටුමක් හටගත් නිසාවත්, ආණ්ඩුව පවත්වාගෙන යෑමට නොහැකි තත්ත්වයක් ඇතිවුණු නිසාවත්, පාර්ලිමේන්තුව තුළ මිනී මරාගත් නිසාවත් නොවේ. රටේ අරාජකභාවයක් ඇතිවී තිබුණේද නැත. ජනාධිපති සිරිසේන කළේ තමාම හිතාගත් කිසියම් හේතුවක් නිසා පාර්ලිමේන්තුව විසුරුවා හැරීමයි. රටේ අරාජක තත්ත්වයක් ඇතිවුණේ සිරිසේනගේ ඒ වැරදි ක්‍රියාව නිසාය. ඊට පෙර නොවේ. යම් හෙයකින් හිතුමනාපේ පාර්ලිමේන්තුව විසුරුවන්නට ජනාධිපතිට ව්‍යවස්ථාවෙන් බලයක් දී තිබුණා නම්, විය හැක්කේ කුමක්ද? රනිල් සමග තරහ වූ විට පාර්ලිමේන්තුව විසුරුවා හැරීමත්, මහින්ද සමග තරහ වූ විට පාර්ලිමේන්තුව විසුරුවා හැරීමත් වැනි විකාර වැඩය. 19 නිසා අරාජක තත්ත්වයක් නිර්මාණය වී ඇතැ’යි කන්කෙඳිරිගාන්නන් මේ තත්ත්වය සලකා බලා තිබේද?
ව්‍යවස්ථාවෙන් බලයක් නොතිබියදීත් මේ තරම් විකාර කෙරෙන විට, ව්‍යවස්ථාවෙන් බලය දී තිබුණා නම් කවරාකාර විකාර, සිරිසේන ජනාධිපතිගේ කාලයේ රටේ සිදුවෙයිද? ■