ප්‍රේක්ෂකයාට නොතේරෙන කලාකෘති වෙනුවට, ප්‍රේක්ෂකයා විනෝදයට පත් කරන නිර්මාණයක් කරන්නට ආසාවක් ආවේ කොහෙ ාමද?
අපි පොඩි කාලේ ජාතක කතා පොත කියෙව්වා. ජාතක කතා පොතේ හැම කතාවකින්ම සමාජ පණිවුඩයක් දෙනවා. ඒත් ඒ පණිවුඩය ඒ විදියටම දෙන්න ගියා නම් හරිම වියළියි. ඒත් ජාතක කතා පොත විනෝදාත්මක විදියට තමයි ලියන්නේ. මම ගල්ගමුවෙ මීගලෑව කියන හද්දා ගම්මානයක හිටපු කෙනෙක්. හොඳ ගැමියෙක්. මාවත් මල්ලිවත් බලාගත්තේ අත්තම්මා. අත්තම්මාගේ කතාන්දර අහද්දී, ඒවා හරි රසවත්. අත්තම්මා දුටුගැමුණු රජතුමා රුවන්වැලිසෑය හදපු හැටි කියද්දී මම හිතුවේ උන්දෑ එතැන ඉඳලා තියෙනවා කියලා. ඒ කාලේ කාලය ගැන අවබෝධයකුත් නැහැ. අනෙක, අත්තම්මා ඒක කියන්නේ එච්චරට පණ පිහිටුවලා. මම ගමේ ජීවිතය මාර විදියට වින්දා. හැබැයි මම කියන්නේ ජැක්සන් ඇන්තනී කියන ගම නෙවෙයි. මම කියන්නේ මාර විනෝදයක් තිබුණු ගමක්. මම ලියන්න ගත්තාම ඔන් වෙන්නේ ගමේ තිබුණු ස්විච් එක. විනෝදය එන්නේ එතැනින්.
ගමෙන් කොළඹට ආවෙ කොහොමද?
පොඩිකාලේ ඉඳන්ම ඉගෙනගන්න දක්ෂ ළමයෙක්. ඒත් උසස්පෙළ කාලයේදී තාත්තා සියදිවි හානි කරගත්තා. ජීව විද්‍යාව කළේ. අන්තිමේ මට වෛද්‍ය විද්‍යාලයට යන්න යන්තම් ලකුණු මඟහැරුණා. විවිධ රැකියා කරමින් ඉඳපු මම ගමේ ඉඳන් කොළඹ ආවේ කොහොම හරි නිවේදකයෙක් වෙන්න හිතාගෙන. ජනමාධ්‍ය පන්තියකට ගියා. දවසක් එතැනට ගයා රම්‍ය අල්විස් අයියා ආවා. මොකක් හරි වැඩකට අපට පිටපතක් ලියන්නැයි කීවා. ඒ පිටපත දැකලා ඔහු මගේ විස්තර ඇහුවා. මට කිව්වා නිවේදන වැඬේට උඹ හරියන්නේ නැහැ, ලියන වැඩවලට සම්බන්ධ වෙන්න බලපං කියලා. දවසක් හදිස්සියේම මම වැඩ කරපු රස්සාවෙන් එළියට පැනලා එළියට ඇවිත් දර්ශන තලයකට යන වෑන් එකක එල්ලු‍ණා.
ටෙලිනාට්‍යවල තමයි මම වැඩ කළේ. මට තේරුණා එවකට හිටපු සහාය අධ්‍යක්ෂවරු කරපු දේවල් ඇත්තටම සහාය අධ්‍යක්ෂවරයෙක් කළ යුතු දේවල් නොවන විත්තිය. ඇත්තටම ලංකාවේ අනෙක් හැම තැනම වගේ ටෙලිනාට්‍යවල ඉන්නේත් කීයක් හරි හොයාගන්න හිතන අය මිසක් අනාගතයේ දැවැන්ත දේවල් කරන්න හීන මවාගෙන ඉන්න අය නෙවෙයි. ඉතින්, ගොඩාක් අය ඔහේ වැඩ කළා විතරයි. ඒත් මට දැවැන්ත උන්නතිකාමයක් තිබුණා. ඉංග්‍රීසි කතාකිරීමේ හැකියාවකුත්, අන්තර්ජාලයට යෑමේ හැකියාවකුත් තිබුණා. ඉතින් මම අන්තර්ජාලයෙන් හෙව්වා සහාය අධ්‍යක්ෂවරයෙක් කියන්නේ කවුද කියලා. කියෙව්වා. වීඩියෝ බැලු‍වා. ඒ වෙහෙස නිසා මම කෙටි කාලයක් ඇතුළේ ටෙලිනාට්‍යවල පළමු සහාය අධ්‍යක්ෂ කියන තැන දක්වා ආවා. සත්‍යජිත් රායි කියනවා වගේ නරක වැඩ බොහොමයක් දකිද්දී මම ඉගෙනගත්තා නොකළ යුතු දේ මොකක්ද කියලා.
අනෙක ඔය කාලේ මම හැමදාම ජ්‍යෙෂ්ඨ කලාකරුවන් බොන තැනට වෙලා ඉන්නවා. මම දැනුත් දැකලා තියෙනවා සෙට් එකේ ඉන්න තරුණයෝ කලින් ගිහින් නිදාගන්නවා. එයාලාට දැනුම් සාගරයක් වෙච්ච රාත්‍රී සංවාද මඟහැරෙනවා. මහේන්ද්‍ර අයියා, ශ්‍රියන්ත අයියා වගේ අය මාර දේවල් කතාකරනවා. මහේන්ද්‍ර පෙරේරා වගේ අයට කලාව ගැන ලොකු දැනුමක් තියෙනවා. ඇත්තටම ෂූටින් කණ්ඩායමක් එළියට ගියාම මාර එකතුවක් හැදෙනවා. ගොඩ යන්න ආසාවෙන් හිටපු මං වගේ කෙනෙක්ට ඒක නිධානයක් වගේ. මම ඒකෙන් උපරිම ප්‍රයෝජන ගත්තා.
ජයන්ත චන්ද්‍රසිරි අයියාට ලොකු පුස්තකාලයක් තිබුණා. එයා මාර විදියට කියවන කෙනෙක්. මම කියන්නේ ඒ පුස්තකාලයේ ජයන්ත නැතිවුණත් හොයන්න සතියක් යනවා. ඒත් එයාට පුළු‍වන් එතැන තියෙන ඕනෑම පුංචි පොතක් තියෙන තැන කියන්න. මම නිතර එහේ ගිහින් පොත් කියෙව්වා.
බොහෝ අය කියන්නේ තමන්ගේ කලාව සමාජ යහපත හෝ කලාව වෙනුවෙන් කරනවා කියලායි. තමන්ගෙ උන්නතිකාමය ගැන කතාකරන්න කැමති නැහැ. ඔබේ උන්නතිකාමය ගැන කීවොත්..
මම පොඩි කාලේ ඉඳන්ම පොරක් වීමේ ආසාවෙන් පෙළුණු එකෙක්. මට එහෙම ලෙඩක් තිබුණා. මම අද වෙද්දී කරලා තියෙන යම් වැදගත් දෙයක් තියෙනවා නම් ඒකට ප්‍රධාන හේතුව තමයි උන්නතිකාමය. සරලව කීවොත් මම වැඩ කරන්නේ මිනිස්සුන්ට ආතල් එකක් දෙන්න. හරියට ආතල් එක දුන්නාම ඒකෙන් ලැබෙන ලාභයක් තියෙනවා. සමාජ යහපත ගැන වැඩිපුර හිතන අය තමන්ගේ විශ්වාසය නැතිවුණ ගමන් පාදඩම තැන්වලට වැටෙනවා.
විධිමත් සිනමා පාසලක ඉගෙනගන්නේ නැතිව, නිර්මාණයක් සම්පූ ර්ණ කරන්නට අවශ්‍ය විනය හැදුණේ කොහොමද?
ඇත්තටම කිව්වොත් මම දමිත චන්ද්‍රසිරිව මුණගැහුණා. ඔහු තමයි මා එක්ක කූඹියෝ කරපු නිර්මාණකරුවා. ඒ කාලේ දවසක් මගේ අතේ රුපියලේ කාසියකුයි රුපියල් පන්සීයක් විතර අතේ තිබුණා. මං ඒකෙන් ෂෝට් ෆිල්ම් එකක් කරන්නේ කොහොමද කියලා කල්පනා කර කර හිටියා. අපි අතරින් ටිකක් සල්ලි තිබුණේ තිසර ඉඹුලානට. එයාගෙන් කැමරාවක් ඉල්ලගත්තා. පොඩි තිසර මංගල බණ්ඩාර එක්ක එකතු වෙලා තැන් තැන්වල රුපියල තියලා වීඩියෝ කළා. ඒක එඩිට් කරන්න තැනක් තිබුණේ නැහැ. ඒක එඩිට් කරන්න දමිත ළඟට ගියේ. රුපියල ෂූට් කරලා තිබුණු විදිය දැක්කාම දමිත කැමති වෙලා තිබුණා. දමිත විධිමත් සිනමාව ඉගෙනගෙන තිබුණා. සියලු පාඨමාලා හදාරලා තිබුණා. එයා ළඟ ඉඳලා තමයි මම චිත්‍රපටි බලන්න පටන්ගත්තේ. ඒක මට ලැබුණු වැදගත් පුරුද්දක්. නිශ්චිතව අහවල් චිත්‍රපටිය බලනවා කියලා එකක් නැහැ. ඒත් මම අතට අහුවෙන ඕනෑ ෆිල්ම් එකක් බලනවා. ඉස්සර දවසකට ෆිල්ම් දෙකක්වත් බැලු‍වා. දැන් අඩුම තරමේ දවසකට එකක් බලනවා. අනෙක් පැත්තෙන් මම කියවනවා. පොත්පත් කියවන එක රූප මාධ්‍යයේ වැඩකරන අයට වැදගත් දෙයක්. දැන් සිනමාව ගැන ඉගෙනගන්න බොහෝ අයට කියවන්න අවස්ථා නැහැ. මීට අවුරුදු කිහිපයකට කලින් තිබුණු බ්ලොග් සංස්කෘතියත් දැන් කඩාවැටිලා. මට ඒ ගැන තියෙන්නේ ලොකු දුකක්. කොහොමහරි මේ සියල්ලෙන් තමයි වැඩක් කරන්නට ඔළු‍ව හැදුණේ.
ඔබ කූඹියෝ බිමින් තියලා අවසාන බව වතාවක් ලියා තිබුණා. උන්නතිකාමය ගැන මොනතරම් කතාකළත්, එකම වැඩක් කරලා ඒක ගැන කියැවීමේ නරක පුරුද්ද ඔබට නැති බව පේනවා. කූඹියෝට ලැබුණු ජනප්‍රියම ටෙලිනාට්‍ය සඳහා සම්මානය ගන්නත් ඔබ ගියේ නැහැ. කොටින්ම ඔබ සමග මේ සංවාදය කරන්නට ආරාධනා කරද්දීත්, මුලින් කැමැත්තක් පෙන්නුවේ නැහැ. කූඹියෝ ගැන කතාකරන්නට අකැමැත්තක් දක්වන්නෙ ඇයි?
අපි කූඹියෝ ඉවර වුණාම ටික දවසක් නිහඬව ඉන්න හිතුවා. ඇත්තටම කූඹියෝ අවසාන වුණාට පස්සේ පුවත්පතකට කතාකරන පළමුවැනි අවස්ථාව මේක. මේ සංවාදය සිදුවෙන්නේත් ඔබේ පුවත්පත ගැන තියෙන කැමැත්ත නිසාත්, අපි කූඹියෝ ගැන කතා නොකරන නිසාත්. ඇත්තටම මම දැන් කූඹියෝ ගැන කතාකරන්න කැමති නැහැ. වැරදියට තේරුම් ගත යුතු නැහැ, කූඹියෝ අපි හිතුවාට වඩා ජනප්‍රිය වුණා. අපි යම් සාර්ථකත්වයක් ලැබෙන බව දැන හිටියත් මේ තරම් ජනප්‍රියත්වයක් ගැන හිතුවේ නැහැ. දැන් තියෙන ප්‍රශ්නය තමයි, අපි ඊළඟට ජාතක කතාවක් කළත් ප්‍රේක්ෂකයන් ඒකෙන් ජෙහාන් කෙනෙක්ව හොයන්න ඉඩ තියෙනවා. ඉතින් ඒ නැග්මට බැහැලා යන්න ඉඩ හැරලා සවිඥානිකවම කාලයක් වැඩක් නොකර හිටියා. දැන් අලු‍ත්ම දෙයක් කරන්න ඕනෑ. අපි චිත්‍රපටියක් කරන්න ලෑස්තිවෙනවා. 2019 දී ඒ චිත්‍රපටිය අවසන් කරනවා. 2020 දී අනිවාර්යයෙන්ම අපි තවත් ටෙලිනාට්‍යයක් අරන් රූපවාහිනියට එනවා. ඒක කූඹියෝ දෙවැනි කොටස වුණත්, වෙන එකක් වුණත් අපි කූඹියෝ එකේ තිබුණු දේම ආයෙ පෙන්වන්නේ නැහැ. වෙනස් යමක් කරන්න බලාපොරොත්තු වෙනවා.■
