මහාචාර්ය
චන්ද්‍රගුප්ත
තේනුවර
සමග
කතාබහක්
අපි මුලින්ම මේ දෘශ්‍ය කලා ප්‍රදර්ශනය පිළිබඳව කතාකරමු…
අපිට මිනිස්සු විදිහට මේ සමාජයේ ජීවත්වීමේ අයිතියක් තිබෙනවා, ඉගෙනගැනීමට අයිතියක් තිබෙනවා, නිදහසේ සැරිසැරීමට අයිතියක් තිබෙනවා, තමන්ට කැමති ආගමක් අදහන්න අයිතියක් තිබෙනවා, භාෂණයේ නිදහස කියලා අයිතියක් තිබෙනවා, මේවට අපි කියන්නේ මානව හිමිකම් කියලා. අද මානව හිමිකම් බොහෝ දෙනෙක් තේරුම් අරං තිබෙන්නේ අපේ දේශීයත්වය, අපේකම, ස්වෛරීත්වය නැතිකරන දෙයක් විදිහට. දේශීයත්වය ගැන කතාකරන දේශපාලකයන් චින්තකයන් තමයි සමාජය මත මේ අදහස ඇතිකරලා තිබෙන්නේ. යුරෝපා සංගමය ජීඑස්පී ප්ලස් බදු සහනය අපිට නැවත පිරිනමන්න සාකච්ඡා කරනකොට ඔවුන් අපේ රට තුළ මානව හිමිකම් තත්ත්වය බැලු‍වා. ඒවගේ තත්ත්වයකදී අපේ මිනිස්සු මේ මානව හිමිකම් පිළිගත්තේ අපිව විනාශකරන්න ආපු බටහිර කුමන්ත්‍රණකාරයෙක් විදිහට. ඉතිං මේ තත්ත්වය තුළ අපි කල්පනා කළා විෂුවල් ආර්ට් නැත්තං දෘශ්‍ය කලාව උපයෝගී කරගෙන කලා ප්‍රදර්ශනයක් කරන්න. කලා මණ්ඩලයේ සභාපති ලෙස ඉන්නකොට තමයි පසුගිය අවුරුද්දේ මම මේක පටන්ගත්තේ. මෙවරත් අපි ඒක ඒ විදිහටම කරනවා කියලා පසුගිය ජූනි මාසේ ඉඳලා සංවිධානය කරන්න පටන්ගත්තා. එහෙත් මේ ව්‍යවස්ථා අර්බුදය සහ ජනාධිපති සිරිසේන රට තුළ නිර්මාණය කළ අර්බුදය නිසා අපිට ඒක ඒ විදිහටම කරන්න බැරිවුණා. මම කලා මණ්ඩලයේ සභාපති ධුරයෙන් අයින්කළා කියලා දැනගත්තෙත් අලුත් සභාපති ආවාට පස්සේ. මේ තත්ත්වය තුළ අපිට මෙවර අපිට රාජ්‍ය අනුග්‍රහයක් නැහැ. ගිය වර මගේ චිත්‍ර ප්‍රදර්ශනය ඇතුළත තිබුණේ නැහැ. එහෙත් මෙවර අපි තුන්දෙනෙක් මමත් ඇතුළුව මූලික වෙලා මේ දෘශ්‍ය කලා ප්‍රදර්ශනය පවත්වනවා.
දිනය වෙලාව තැන ගැන වගේම සහභාගීවන කලාකරුවන් ගැනත් කතාකරමු..
ප්‍රදර්ශනය දෙසැම්බර් 10 වැනිදා සවස 5ට තමයි ආරම්භ වෙන්නෙ. කොළඹ හෝටන් පෙදෙසේ ජේඩීඒ පෙරෙරා කලාගාරයේ. දෙසැම්බර් 15 වැනිදා වෙනකම් මේ ප්‍රදර්ශනය පවත්වන්න අපි සංවිධානය කරලා තිබෙනවා. මට අමතරව දෘශ්‍ය කලාව පැත්තෙන් සේනක වීරමන් මේකට සහභාගි වෙනවා. ඔහු පුහුණු ගෘහ නිර්මාණ ශිල්පියෙක් සහ මෙවැනි දේශපාලනික මැදිහත්වීම් කරන පුද්ගලයෙක්. සිපීල්ඞ් විශ්වවිද්‍යාලයේ දෘශ්‍ය කලාව පිළිබඳ මහාචාර්ය ඬේවිඞ් කොටරල් සහභාගී වෙනවා. ප්‍රාසංගි ක කලාව පැත්තෙන් රුවන්ති චිකේරා සහභාගි වෙනවා. මෙවැනි උළෙලක් අඩුම තරමින් මාසයක්වත් පැවැත්විය යුතුයි. එහෙත් ඒකට ලොකු මුදලක් වැයකරන්න වෙනවා.
1948 දෙසැම්බර් 10 තමයි එක්සත් ජාතින්ගේ සංවිධානය සහ සියලු රටවල් මානව හිමිකම් පිළිගන්නේ. ඉතිං මේ දෙසැම්බර් 10 වෙනිදට අවුරුදු 70ක් වෙනවා. දෙසැම්බර් 10 මේ ප්‍රදර්ශනය ආරම්භ කරන්නත් ඒක එක හේතුවක්. මෙම ප්‍රදර්ශනයේදී මූර්ති, මූර්ති නොවන මූර්ති, ස්ථාපන කලාව, වචන පදනම් කරගත්ත පුවරු, චිත්‍ර, ආදිය මූලික වෙනවා. මෙහි අරමුණ ඇස කන පිනවීම විතරක් නෙවෙයි ඊට එහාට ගිහින් මේ අර්බුදයන් ගැන කලාව තුළින් යම් සාකච්ඡාමය කවුළුවක් විවර කරගැනීම.
මේ වෙලාවෙ රට තුළ දැවැන්ත අර්බුදයක් තිබෙනවා. රට අවිනිශ්චිතතාවක ගිලිලා. මේ තත්ත්වය තුළ මෙවැනි ක්‍රියාකාරකම්වල වැදගත්කම මොන වගේද?..
මම බැරලිසම්වල ඉඳලාම මේ මානව හිමිකම් ගැන දේශපාලනය ගැන මම නිරත කලාව ඇතුළේ කලා නිර්මාණ කරනවා. ඊට අමතරව මම අපේ සමාජය දැවෙන ප්‍රශ්නවලදී අර්බුදවලදී එම තත්ත්වයන්ට මැදිහත්වෙලා ඒවා විසඳාගැනීම සඳහා අරගල කරනවා. එතකොට වර්තමාන අර්බුදය ජයගැනීම සඳහා මහපාරේ සටන් කරන ගමන්ම මම මගේ කලා භාවිතාව තුළින්ද සටනක් කළ යුතුයි. මේ අර්බුදය ඇතුළත සිටගනිමිනුයි මේ නිර්මාණ කරලා තිබෙන්නේ. එක පැත්තකින් මේ අර්බුදයෙන් ගොඩඑන්න පුළුවන් කොහොමද කියලා පොඩි සංවාදමය කවුළුවක් තමයි අපි මේ සමාජයට මේ විදිහට විවර කරන්නේ. අවසාන වශයෙන් කියන්න තිබෙන්නේ එන්න ජේඩීඒ කලාගාරයට. ඇවිත් මේ දෘශ්‍ය කලා උළෙල හරහා මේ ව්‍යවස්ථා අර්බුදය ගැන මෙන්ම පුළුල්ව මානව හිමිකම් ගැන කතාකරමු.■
