මහජන ඡන්දයෙන් රටේ නායකයා බවට පත් වී සිටින, අත්තනෝමතික ජනාධිපතිවරයකු විසින් නීතිය නොතකමින්, නොනවත්වා රටට කෙරෙමින් තිබෙන විනාශය වළක්වන්නට සිටින අවසාන ගැලවුම්කරුවා බවට පත් වී ඇත්තේ රටේ අධිකරණයයි.
කතානායක කරු ජයසූරිය ගෞරවනීය සටනක් කරමින් මේ අදාන්ත පාලකයාගේ ප්‍රජාතන්ත්‍ර විරෝධී අපචාරයන් වළක්වා ගන්නට උත්සාහ නොදරන්නට, මේ තරම් වත් රටක් අපට ඉතිරි වන්නේ නැත. බලතල බෙදීමේ න්‍යායේ අකුරක් වත් නොදන්නා ජනාධිපතිවරයකුට එහි අරුමය ප්‍රායෝගික ව ම පෙන්වා ප්‍රත්‍යක්‍ෂ කරවමින් කළ සටන විසින් ලංකාවේ ජනතා පරමාධිපත්‍යයේ ගැලවුම්කරුවකු බවට කතානායකවරයා ද ඔසොවා තැබෙන බව සටහන් කළ යුතු ය.
දැන් අර්බුදය ඇත්තේ අධිකරණය ඉදිරියේ ය. පාර්ලිමේන්තු මන්ත්‍රී මහින්ද රාජපක්‍ෂ, මේ වන විටත්, සිය ඊනියා ජාතිය ඇමතීමක් මගින් අධිකරණය කළ යුතු දේ ගැන අනියම් ලෙස තර්ජනය කර හමාර ය. එය සිහි ගන්වන්නේ, 2012 වසරේ දී දිවි නැගුම පනත් කෙටුම්පත තමන්ට වුවමනා විදියට අනුමත කර දෙන හැටියට මහින්ද හා බැසිල් රාජපක්‍ෂවරුන් අගවිනිසුරු ශිරාණි බණ්ඩාරනායකට කළ බලපෑමයි. එය නොසිදුවූ කල්හි, පාර්ලිමේන්තුව කැලෑ උසාවියක් බවට හරවා, සිය අන්තේවාසිකයන් ලවා අගවිනිසුරුවරිය අවමානයට පාත්‍ර කර, ගෙදර යැවූ හැටි මුළු රටට ම තවමත් අමතක වී නැත.
එහෙත්, අද අපේ අධිකරණය, විධායකය දෙස බලාගෙන, ඔවුන්ගේ වුවමනාවට අනුව තීන්දු දෙන අධිකරණයක් නොවේ. පසුගිය අවුරුදු හතරකට ආසන්න කාලය තුළ, රටක් ලෙස අප අත්පත් කර ගත් ජයග්‍රහණයන්ගෙන් එකක් නම්, මේ අධිකරණ ස්වාධීනත්වයයි.
අද අපේ අධිකරණය, ජනාධිපතිවරයාගේ නීති විරෝධී තීරණ ආපස්සට හරවන්නට තරම් ශක්තිමත් ය. අපක්‍ෂපාතී ය. නීති විරෝධී අගමැතිවරයාට, එම ධුරය දැරීම සඳහා ඇති බලය කුමක්දැ’යි අසන්නට තරම් බලවත් ය. ඒ නීති විරෝධී අගමැතිවරයාගේත් නීති විරෝධී කැබිනට් මණ්ඩලයේත් පත්කිරීම් අත්හිටුවන්නට තරම් ඉදිරිගාමී ය. රටට අවශ්‍ය ව ඇත්තේ එවැනි අධිකරණයකි. තමන්ට හිමි පරමාධිපත්‍යයේ කොටසක් වන අධිකරණ බලය, මෙලෙස නිවැරදිවත්, අපක්‍ෂපාතීවත් භාවිතයෙහි යෙදෙනු බලා සතුටට පත්වන්නේ මේ රටේ යුක්තිගරුක පුරවැසියා ය.
පාර්ලිමේන්තුව විසුරුවා හැරීමට ජනාධිපතිවරයා ගත් නීති විරෝධී තීරණය තාවකාලික ව හෝ ආපසු හරවන්නට ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණය පියවර ගනිද්දී, නීති විරෝධී අගමැතිගේත්, නීති විරෝධී කැබිනට් මණ්ඩලයේත් තනතුරු තාවකාලික ව අත්හිටුවන්නට අභියාචනාධිකරණය තීරණය කළේ ය. මේ ඉහළ අධිකරණ දෙක, මේ සා අපක්‍ෂපාතී ව කටයුතු කරන විට ඒ දෙස ගෞරවයෙන් බලා සිටින පහළ අධිකරණ විනිසුරුවරුන්ගේ ප්‍රසාදය පළවන්නේ කෙසේ ද? රටේ ප්‍රධානතම හමුදා නිලධාරියා වූ, ආරක්‍ෂක මාණ්ඩලික ප්‍රධානී පවා ජනාධිපතිවරයාගේ බලපෑමටවත් යටත් නොවී රක්‍ෂිත බන්ධනාගාරගත කිරීමෙනි. මේවා 2015 ජනවාරියට පෙර ලංකාවේ සිතන්නටවත් හැකිව තිබූ තත්ත්වයන් නොවේ. ඉහළ අධිකරණවල විනිසුරුවරුන් ක්‍රියාවෙන් ම හරි මග පෙන්වන විට, ඒ මග යනු කැමති සිය ගණන් පහළ අධිකරණ නිලධාරීන් ද සිටින බව මේ හරහා අපට පෙනෙන ඇත්තයි.
ඉහළ හා පහළ අධිකරණවල මේ තීන්දු තීරණවල කිසි ම පක්‍ෂපාතිත්වයක්, ගැති බවක් නැත. ඇත්තේ නීතිය සමග පමණක් සසඳා බලා හරි වැරදි තීරණය කිරීමේ නෛතික භාවිතයයි. අධිකරණය මහජනතාවගේ ඡන්දයෙන් තෝරා පත් කර ගැනෙන ආයතනයක් නොවන නිසා, මේ අපක්‍ෂපාතීත්වය හා සාධාරණයේ බලය ඒ ලෙස ම පවත්වාගෙන යන්නට අධිකරණයට අවස්ථාව ලැබී තිබේ. අධිකරණය සලකා බලන්නේ තමා ඉදිරියේ තිබෙන ගැටලුව දෙස නීතියට අනුකූල ව පමණකි.
යම් හෙයකින් අධිකරණයත්, මේ ඉදිරි ගාමී බව නොපෙන්වා සිටියා නම් අපට අත් විය හැකි ව තිබුණු ඉරණම කුමක් ද? ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාවට, පාර්ලිමේන්තු සම්ප්‍රදායන්ට සිතූ සේ පාපහර දෙමින්, රට සිය බූදලයක් හැටියට සිතන ජනාධිපතිවරයකුගේ ඒ බිහිසුණු විකාරයට රට ම නතු වීමයි.
අප අධිකරණයට ගෞරව කළ යුත්තේ එහෙයිනි. ඉදිරියේදී ද අධිකරණය ඒ මගෙහි ම යනු ඇති බව ජනතාවට විශ්වාස ය.■
