නිල්ල සොයා, සදහටම ඔබ මගේ, කස්තුරි සුවඳ වැනි සිනමාපට රැසක් තුළින් අපට මුණගැසුණු සඳවතිය, මානෙල් වානගුරු නම් රංගවේදිනිය, සිනමාවට ලබාදුන් දායකත්වය වෙනුවෙන් යූ.ඩබ්ලිව්. සුමතිපාල යාවජීව සම්මානය හිමි කරගත්තේ 2021 වසරේදී ය. ඊට අමතරව කලා භූෂණ සම්මානයෙන් ද පිදුම් ලැබීය. මෑතකදී ඇය Asian Achievers සම්මාන උළෙලේදී විශේෂ ඇගයීමකට සහ සම්මානයට පාත්‍ර විය. ඒ සතුට ඇය වචනවලට පෙරළුවේ මෙලෙසිනි. “මේක තමයි මෑතකදී මට ලැබුණු හොඳ ම ඇගයීම. මේක මට රසික ආදරය හොඳින්ම දැනුණු අවස්ථාවක්. මනුස්සයෙක් ජීවතුන් අතර ඉන්නකොට තමයි ඒ මනුස්සයාට ඇගයීමක් සැලකීමක් ලැබෙන්න ඕනෙ. මැරිලා ගියාට පස්සෙ වැඩක් නෑනෙ ගුණ කියලා.”
මේ දිනවල සිරස නාලිකාව ඔස්සේ විකාශය වන මායාවී ටෙලිනාට්‍යයේ ඇය රංගනයෙන් දායක වනවා සේම ඉදිරියේදී ඇය රංගන දායකත්වය සැපයූ චිත්‍රපට හා ටෙලිනාට්‍ය කිහිපයක් කරළියට ඒමට නියමිත ය. මුලින්ම බී.ඒ.ඩබ්ලිව්. ජයමාන්නගේ “වනවිල්” චිත්‍රපටයේ රංගනයේ යෙදෙන විට ඇය නව හැවිරිදි දැරියකි. ඉන්පසු “සසර දුක” නාට්‍යයේ ඇය නිරූපණය කළේ පෝලියෝ හැදුණු ගැහැනු ළමයෙකුගේ චරිතයකි. එකී රංගනය වෙනුවෙන් ඉතාමත් ඉහළ ප්‍රේක්ෂක ප්‍රතිචාර ලැබුණු අතර චිත්‍රපටවලට ආරාධනා ගලා ආවේ වැල නොකැඩී ය. එහෙත් යහපත් එ‍ඬේරාගේ කන්‍යාරාමයේ ඉගෙනුම ලැබූ ඇයට දිගින් දිගට ම රංගනයේ යෙදෙන්නට අවස්ථාව ලැබුණේ නැත. පසු කලෙක මහරාජා සමාගමේ සේවය කළේ පුද්ගලික ලේකම්වරියක වශයෙනි. එහෙත් ජනප්‍රිය චිත්‍රපට නිළියක වීම ඇගේ දෛවයේ ලියැවී තිබෙන්නට ඇති.
“සේන සමරසිංහයි මිල්ටන් ජයවර්ධනයි සේනක පෙරේරායි මං වැඩට යන වෙලාවක මාව දැකලා, අපේ සමාගමේ අධ්‍යක්ෂවරයාගෙන් ඇවිත් ඇහුවා මාව චිත්‍රපටියකට සම්බන්ධ කරගන්න. ඒ වෙලාවේ මට ආරාධනාව ලැබුණේ සදහටම ඔබ මගේ චිත්‍රපටියෙ ජෝ අබේවික්‍රමගේ පෙම්වතියට රඟපාන්න. මං මේ ගැන ගෙදරින් ඇහුවම අම්මා අකමැත්තක් පෙන්නුවෙ නෑ. තාත්තත් චිත්‍රපට නළුවෙක්, අධ්‍යක්ෂකවරයෙක් නිසා අම්මා මට ඉඩ දුන්නා රඟපාන්න. ඒ විදිහට තමයි මම “සදහට ම ඔබ මගේ” චිත්‍රපටයේ රඟපෑවෙ. ඒකෙ රඟපානකොට මට තව තව චිත්‍රපටිවලට ආරාධනා ලැබුණා. තරංගා, නිල්ල සොයා ඇතුළු චිත්‍රපට 100කට වැඩිය මම රඟපෑවා. දිගටම රඟපානකොට රස්සාවෙන් නිවාඩු ගන්න අපහසු නිසා මං එතනින් ඉවත් වෙලා රංගනය තෝරගත්තා.
මං මුලින් ම සදහටම ඔබ මගේ චිත්‍රපටයේ රඟපානකොට ජෝ අබේවික්‍රම සහ ගාමිණි ෆොන්සේකා අයියා මට පුදුම සහයෝගයක් දුන්නෙ. මගේ තාත්තත් නළුවෙක් හින්දා ඒගොල්ලො ඉතිං හරි ආදරෙයි මට. හැමදේම කියලා දුන්නා. ඊට පස්සෙ මම තරංගා චිත්‍රපටයේ රගපෑවේ රවින්ද්‍ර රන්දෙනිය එක්ක. ඔහුගෙනුත් ලැබුණා ඉතාම හොඳ සහයෝගයක්. පස්සෙ සේන සමරසිංහ මාව නිල්ලසොයා චිත්‍රපටයට තෝරගත්තාම මට ඒකේ චරිත තුනක් නිරූපණය කරන්න තිබුණා. ඒක බොක්ස් ඔෆිස් වාර්තාවක් තිබ්බා. එතනින් පස්සෙ තව තව චිත්‍රපට, ටෙලිනාට්‍ය, වේදිකා නාට්‍යවලට ආරාධනා ලැබුණා. ටෝනි රණසිංහයි බන්දුල විතානගේයි කළ වැනීසියේ වෙළෙන්දා වේදිකා නාට්‍යයේ ප්‍රධාන චරිතයට මට කතා කළා. ඒ නාට්‍යයේ ගොඩක් තිබුණෙ කාව්‍යමය දෙබස්. මං හිතුවා මට ඒක කරගන්න බැරිවෙයි කියලා. ඒත් ටෝනි අයියා කිව්වා ඔයා තමයි මේ චරිතෙට ගැළපෙන්නෙ. අපි ඔයා වගේ කෙනෙක් තමයි හෙව්වෙ කියලා. මට සිංහල හොඳින් උච්ඡාරණය කරන්නත් පුරුදු කළා. වැනිසියේ වෙළෙන්දා දර්ශන වාර 1500කට වැඩිය අපි කළා.
ඒ නාට්‍යයට සම්බන්ධ වුණාම තමයි මට ආනන්දවත් මුණගැහුණෙ. එයාත් ඒකෙ රඟපෑවා. එතැනදි ඇතිවුණ හිතවත්කම ආදරයකට පෙරළිලා, අපි විවාහ වුණා. අපිට ලොකු පුතා ජනිත් අභිෂේක ලැබුණා. ඊට අවුරුදු හතරහමාරකට පස්සේ තමයි පොඩි පුතා සංකේත් අභිලාෂ් අපි ළඟට ආවෙ. අපි දෙන්නා වගේ ම ඒ දෙන්නාම චිත්‍රපට, ටෙලිනාට්‍යවලට සම්බන්ධ වුණා. අදටත් මම හොඳ චරිතයක් ලැබුණොත් භාරගන්නවා. මුලදි මම රංගනය තෝරගන්න හිතුවෙ නෑ. මගේ තාත්තා (ඩඩ්ලි වානගුරු) චිත්‍රපට නළුවෙක්නෙ. තාත්තා එක්ක යනකොට තමයි බී.ඒ.ඩබ්ලිව්. ජයමාන්න කතා කරලා කිව්වෙ ඩඩ්ලි මම දුවව ගන්නවා මගේ චිත්‍රපටයකට කියලා. ඒ වුණත් දිගට ම රඟපාන්න නම් මට කිසිම අදහසක් තිබුණෙ නෑ. මගේ අම්මට ඕනෑ වුණේ මාව ගුවන් සේවිකාවක් කරන්න. තාත්තට ඕනෑ වුණේ නීතිඥවරියක් කරන්න. මං පොඩි කාලෙ ඉඳන් ඉගෙන ගන්න දක්ෂයි. ආසාවට කළා මිසක් මට ඒ කාලෙ දිගටම චිත්‍රපටිවල රඟපානවා කියලා අරමුණක් තිබුණෙ නෑ. නමුත් එන්න එන්න ම චිත්‍රපට, ටෙලිනාට්‍ය, වේදිකා නාට්‍යවලට ආරාධනා වැඩි වුණාම වෙන රැකියාවට යොමු වෙන්න බැරි වුණා. ”
ප්‍රධාන චරිත, සහාය චරිත මෙන් ම හාස්‍ය චරිත පවා ඇය ඉතා අපූරුවට රඟදැක්වූයේ පියාගෙන් ලද ආභාසයෙන් දැයි විටක සිතේ. එක ම රාමුවකට කොටු නොවූ ඇය විවිධ හැඩයන්වල චරිත මවාපෑවා ය. එහෙත් ඇගේ බටහිර පන්නයේ කතා විලාසය සහ වචන උච්ඡාරණය හේතුවෙන් බටහිර පන්නයේ චරිතවලට ලැබෙන ඇරයුම් බහුල විය. එසේ ම ඇයට වළව් පැලැන්තියේ චරිත නිරූපණයට ඇරයුම් කළ බොහෝ අධ්‍යක්ෂකවරුන් පැවසුවේ ඇයට ඒ සඳහා ඔබින පෙනුමක් ඇති බව ය.
ඇය මුල්වරට හාස්‍යමය රංගනයක් ඉදිරිපත් කළේ කස්තුරි සුවඳ චිත්‍රපටයේ ය. එම චිත්‍රපටයේ ෆ්‍රෙඩී සිල්වා සහ බන්දු සමරසිංහ සමග ‘ගිගිරි ජගරි’ ගීතයට ඇය ඉදිරිපත් කළ නර්තනය එකල ප්‍රේක්ෂකයන් වැළඳගත්තේ ඉමහත් ආදරයෙනි. මේ වන විට තාරුණ්‍ය ඇගෙන් ගිලීහී ගොස් ඇතත් ලැබෙන ප්‍රේක්ෂක ආදරයේ නම් අඩුවක් වී නොමැති බව ඇය පවසන්නේ සියුම් ආඩම්බරයකිනි. එහෙත් වර්තමාන චිත්‍රපට සහ ටෙලිනාට්‍ය කර්මාන්තය ගැන නම් ඇය තුළ ඇත්තේ තරමක කලකිරීමකි.
“ඉස්සර නම් අපි චිත්‍රපටියක, ටෙලිනාට්‍යක රඟපෑවම ඊට අදාළ ගෙවීම් ඉක්මනින් ලැබෙනවා. ඒත් දැන් සමහර නිර්මාණවල වැඩ කළාම සැරින් සැරේ මතක් කර කර සල්ලි ඉල්ලන්න ඕනෙ. එහෙම ඉල්ලන එක අපිටත් අපහසුතාවක්නෙ. ඒ අය දැනගන්න ඕනෙ ඉල්ලනකම් ඉන්නෙ නැතුව ඒ ගෙවීම් කරන්න. මොකද අපි මේ දේ කරන්නෙ ජීවත් වෙන්නනෙ. වැඩකට කතා කරන්නෙත් හරිම අඩු ගණන්වලට. අපේ වටිනාකම ඒගොල්ලො නිකං දන්නෙ නෑ වගේ. නිළියෙක් හරි නළුවෙක් හරි සෑහෙන අමාරුවෙන්නෙ ඒ තැන හදාගන්නෙ.
කොතැන ගියත් අදටත් ප්‍රේක්ෂක ආදරය දැනෙනවා හොඳටම. හැබැයි මේ කර්මාන්තය නම් දැන් යන්නේ අමුතු ගමනක්. ක්ෂේත්‍රයට අලුත් අය එන්න ඕනෙ. ඒ අය තමයි මේක ඉස්සරහට ගෙනියන්න ඉන්නෙ. නමුත් ඒ එන අයව තුට්ටු දෙකට නිර්මාණවල රඟපාන්න අරගෙන වැඩිහිටි අයව පැත්තකට ම දාන එක වැරදියිනෙ. හිසේ කෙස් ගාණට මම යම් යම් නිර්මාණවල හඬකැවීම් කරලා තියෙනවා. නමුත් දැන් ඒවාට ආරාධනා ලැබෙන්නෙ නෑ. ඒවාට ඉතාම අඩු මුදලට ශිල්පීන්ව අරගෙන, දිගට ම එයාලා එක්කම වැඩ කරගෙන යනවා. ඒකට කමක් නෑ, දොසක් කියන්න බෑ. ඒ වුණත් පරණ අය නිකම් ම පොළොවට පස් වෙලා යන්න දෙන්න හොඳ නෑනෙ. අද කාලෙ සමහර අය ඉන්නවා සල්ලි ඉල්ලන්නෙත් නෑ. තැනක් හදාගන්න ඕනෑ නිසා නිකම් හරි නැත්නම් අඩුම මුදලකට හරි රඟපානවා. දැන් අපේ පරම්පරාවේ අය කීදෙනාද රඟපාන්නේ කියලා බලන්න. රඟපෑවත් රඟපාන්නේ හරිම අඩු ගණන්වලට. මොනවා කරන්නද? පුළුවන් කාලයක් වෙනකම් රඟපානවා. ඊට පස්සෙ ඉතිං හැමෝටම එක ම ඉරණම තමයි. කොච්චර නම් අපේ රටේ ජනප්‍රිය, දක්ෂ රංගන ශිල්පීන් ශිල්පිනියන් කිසිම ඇගයීමක් නැතුව මැරිලා ගියාද? ඒ මිනිස්සු වෙනුවෙන් කවුරුත් කිසිදෙයක් කළේ නෑ. සමහරුන්ට තමන්ගෙ මිනිය තියන්නවත් හරි තැනක් තිබුණෙ නෑ. අන්න ඒ වගේ ලොකු බයක් තියෙනවා. අපි මේ කොහාට ද යන්නෙ කියලා.”
ඇය පවසන්නේ ජීවිතයෙන් වැඩි හරියක් කැප කළේ රංගනය වෙනුවෙන් බව ය. ජීවත් වීමට මුදල් අවශ්‍ය බවත් වයෝවෘද්ධව මුදල් ඉපැයිය නොහැකි වන විට බොහෝ කලාකරුවන් අන්ත අසරණභාවයට පත්වීම අප වැනි රටවල ස්වභාවය බවත් ඇය පැවසුවේ කනගාටුවෙනි.
“දැන් වුණත් චිත්‍රපට නාට්‍යවලට ආරාධනා ලැබෙනවා. නමුත් ඒ සමහර ඒවායේ ගෙවීම් ලැබෙන්නේ මාස ගාණක් ගිහින්. එහෙම කරන්න අමාරුයි. අපිටත් පවුල් තියෙනවා. ගෙවල්දොරවල් ගැන බලන්න ඕනෙ. අඩු තරමෙ රටක ආණ්ඩුවකින් වයස්ගත කලාකාරයින් වෙනුවෙන් වැඩසටහනක් ඇති කරන්න ඕනෙ. එහෙම දෙයක් නෑනෙ ලංකාවේ. කලාකාරයෝ විදිහට එදිනෙදා ජීවන වියදම ගැන බැලු‍වා මිසක් ඉතුරුවක් කරගන්න තරම් දෙයක් අපි ඉපැයුවේ නෑ. අසනීපයක් වුණත් ලොකු වියදමක් දරන්න අපි ඉතුරු කරගත්ත දෙයක් නෑ. අද වයස්ගතව ලෙඩ වෙලා, ඒවාට වියදම් කරන්න සල්ලි නැතුව අසරණ වෙලා ඉන්න කලාකාරයෝ අපේ රටේ කොච්චර ඉන්නවාද? ඒ අය ගැන ආණ්ඩුවෙන් හරි බලන්න ඕනෙ. කලාකාරයන්ව වෙන රටවල නම් වටින සම්පතක් විදිහටයි සලකන්නෙ.”
යුග ගණනක් පසු කර ආ ගමන්මගේ චිත්‍රපට කර්මාන්තය ද බොහෝ හැලහැප්පීම්වලට වෙනස්කම්වලට ලක්ව තිබේ. රංගන ශිල්පිනී මානෙල් වානගුරු එදා ඈ දුටු සිනමාව සහ අද ඇය දකින සිනමාව සසඳන්නේ මෙලෙසිනි.
“අපි රඟපාන කාලේ චිත්‍රපටි බඩ බැඳගෙන දිව්වනේ. නිල්ල සොයා චිත්‍රපටිය එහෙම ඒ කාලේ එක දවසින් බොක්ස් ඔෆිස් වාර්තා තිබ්බා. ඒ කාලෙ සිනමා නළුවෙක් නිළියෙක් කියන්නෙ පාරක තොටකවත් දකින්න නෑ. ඒකට දැන්, හරිම සුලබයි. කොහේ බැලු‍වත් නළුනිළියො. හැත්තෑව අසූව දශකවල වගේ නෙවෙයි, දැන් සිනමාව වැටිලා තියෙන්නෙ. දැනුත් හොඳ චිත්‍රපට කරනවා. දක්ෂ නළුනිළියොත් බිහිවෙනවා. නමුත් මේ එන චිත්‍රපටි දුවන්නෑනෙ. සල්ලි හම්බ කරන්නෑනෙ. එහෙමත් චිත්‍රපටියක් තමයි සල්ලි හම්බ කරන්නෙ. එතකොට නිෂ්පාදකයො ඉදිරිපත් වෙන්නෙ නෑනෙ හොඳට සල්ලි වියදම් කරලා හොඳ චිත්‍රපටියක් කරන්න. ඒක තමයි තියෙන ප්‍රශ්නෙ. හොඳට හම්බ කරන්න බැරි හින්දා ලොකු මුදලක් යට කරලා හොඳ නිර්මාණයක් කරන්න බැරි ප්‍රශ්නයක් මේ ෆීල්ඩ් එකේ තියෙනවා.”
ඒ, වර්තමාන චිත්‍රපට කර්මාන්තය ගැන ඇයට හැඟෙන හැටි ය. කලාව නම් රස ගුලාවකි. ප්‍රේක්ෂකයාට රසවින්දනය ලබාදීම පිණිස කලාකරුවන් කරන කැපකිරීම්, දරන පරිශ්‍රමයන් නිරන්තර පැසසීමට හා ඇගයීමට ලක්විය යුතු ය. නොඑසේනම් කලාකරුවාගේ ආත්ම විශ්වාසය හීන වනු ඇත. හීන වූ ආත්ම විශ්වාසයකින් යුතුව උසස් ගණයේ නිර්මාණ බිහි කරන්නේ කෙලෙසද? ප්‍රශස්ත කලා නිර්මාණ බලාපොරොත්තු විය හැක්කේ, කලාකරුවන් හැම අතින් ම නගාසිටුවීමෙනි.
- කාංචනා සිරිවර්ධන
