මනුවර්ණගේ සතිය
ලංකාවේ දැන් තිබෙන්නේ සර්ව සම්පූර්ණ ආණ්ඩුවකි. විධායක ජනාධිපති අනුර කුමාර දිසානායකට සහාය පිණිස, මන්ත්‍රීවරුන් 159 දෙනකුගෙන් සමන්විත පාර්ලිමේන්තුවක් පත් වී තිබේ. විපක්‍ෂය සාපේක්‍ෂව සංඛ්‍යාවෙන් අඩු අතර, විපක්‍ෂය තුළ බෙදීම් ද අඩුවක් නැත. මේ නිසා, පසුගිය මහ මැතිවරණයේදී ජාතික ජන බලවේගය ඉල්ලා සිටි පරිදිම, ශක්තිමත් ආණ්ඩුවක් ඔවුන්ට ලැබී තිබේ.
දැන් අවශ්‍ය වී තිබෙන්නේ කී දේ කරන්නටය.
ජාතික ජන බලවේගය, පසුගිය ජනාධිපතිවරණයට ඉදිරිපත් කළ ප්‍රතිපත්ති ප්‍රකාශනය, ඒ ජනාධිපතිවරණයේදී පක්‍ෂයක් විසින් ඉදිරිපත් කරන ලද විස්තරාත්මකම ප්‍රතිපත්ති ප්‍රකාශයද වෙයි. ඒ ගැන ජාජබ කිව්වේ, වසර ගණනාවක කාලයක් පුරා, ඒ ඒ ක්‍ෂෙත්‍රවල ප්‍රාමාණිකයන් එකට එකතුවී එම ක්‍ෂෙත්‍රවල ප්‍රතිසංස්කරණ ගැන ගැඹුරින් සලකා බලා සකස්කරන ලද ප්‍රතිපත්ති එම ප්‍රකාශනයට ඇතුළත් බවයි.
එසේම, ඡන්ද විමසිමකදී මහජනතාව වෙත පක්‍ෂයකින් හෝ කණ්ඩායමකින් ඉදිරිපත් කරන ප්‍රතිපත්ති ප්‍රකාශනයකට, ඒවා ඉටුකිරීම පිළිබඳ දැඩි බැඳීමක් තිබිය යුතුයැයිද ජාජබ දිගින් දිගටම සිටි ස්ථාවරයයි. ඒ අනුව, ඔවුනගේ ප්‍රතිපත්ති ප්‍රකාශනයේ තිබෙන කරුණු කාරනා ඉටුකිරීමට දැන් ජාජබට බලය පැවරී තිබේ. ඒ බලය පැවරී තිබෙන්නේ වසර පහකටය. ජනාධිපතිත්, පාර්ලිමේන්තුවත් වසර 5ක කාලයක් තුළ මේ ප්‍රතිපත්ති ක්‍රියාත්මක කළ යුතුය. ‘අපි කිව්වා තමයි, ඒත් දැන් ඒක කරන්න ගියොත් අවුලක් තියෙනවා. ඒ නිසා පස්සේ කරන්නම්’ යැයි කියන්නට ජාජාබට කිසිම සදාචාරාත්මක බලයක් නැත. කියන්නේ එකක් කරන්නේ තව එකක් කියන කතාව, පසුගිය ‘76 වසරක ශාපය’ තුළ ක්‍රියාත්මක වූ න්‍යාය බවත්. තමන් එයින් සපුරා වෙනස් බවත් ජාජබ හා ජවිපෙ කියා ඇත්තේ වරක් දෙවරක් නොවේ.
ජනාධිපතිවරයා තමන්ට ලැබුණු ජනවරම ගැන සවිඥානික බවත්, එහි ඇති සීමා මෙන්ම අනතුරු ගැනද ඔහුට මනා අවබෝධයක් තිබෙන බවත් ඔහු කතාකරන දේවලින් මැනැවින් පෙනේ. ඉතාමත් සංවිධිත පක්‍ෂයක, ඉදිරි පෙළේ නායකයකු වහයෙන් හා පසුව නායකයා වශයෙන් ඔහු ලබා ඇති පළපුරුද්ද හා පන්නරය මෙන්ම දේශපාලන දැනුම අතින්, බලය පාවිච්චි කිරීම හා එහි සීමා ගැන ඔහුට ඇති මේ අවබෝධය ලැබී තිබෙන බව පැහැදිලිය. එහෙත්, ඔහුගේ පක්‍ෂයෙන් පාර්ලිමේන්තුවට තේරී පත්වී සිටින 159 දෙනාගෙන් බහුතරයක් එවැනි දැඩිතර දේශපාලන ශික්‍ෂණයකින් හෙබි අය නොවන බව ද ඒ තරම්ම පැහැදිලිය. පාර්ලිමේන්තුවට ජාජබයෙන් තේරී පත්වී සිටින සමහර උදවියගේ දේශපාලන පක්‍ෂපාතිකම් පිළිබඳ අතීතයට ගියොත්, ඔවුන් පාර්ලිමේන්තුවට පැමිණ ඇත්තේ මේ මොහොතේ ජාජබ පැත්තට ගලා හා මහා ජලකඳට හසුවීමෙන් පමණක් බව පෙනෙයි. එවැනි පිරිසක් සමග ජාජබ ගැඹුරු ප්‍රතිපත්ති ඉදිරියට ගෙනයාම අභියෝගයක් බව දැනෙනු ඇත්තේ ඉදිරියේදීය.
මෙවර මහමැතිවරණයේදී උතුරු නැගෙනහිර මැතිවරණ කොට්ඨාසවලින් ජාජබ ලබාගත් ජයග්‍රහණය ඓතිහාසික එකක් යැයිද, එයින් දෙමළ මුස්ලිම් ජනතාව දකුණේ සිංහල බහුතර පක්‍ෂයක් වන ජාජබ සමග එකට එකතු වී එකම ලාංකික ජාතියක් ලෙස සිටීමට කැමැත්ත ප්‍රකාශ වී ඇතැයිද කියනු ලැබේ. එය මේ කාරණය ගැන ඉතා සරලමතික අදහසක් බව කිව යුතුය. පසුගිය ජනාධිපතිවරණයේදී අනුර කුමාර දිසානායක මහතාට ඡන්දය නොදුන් ඔඑම ජනතාව ‘අධ්‍යාපනය අතින් පහළ පිරිසක්’ ලෙස හැඳින්වූ ජාජබ අනුගාමිකයන්, දැන් කියන්නේ එම ජනතාව ඉතා බුද්ධිමත් හා සහෝදරාත්මක බවයි. වසර දෙකක් තුළ ඔවුන්ගේ බුද්ධි මට්ටමේ ‘දැඩි වෙනසක්’ වී තිබෙන බව ඔවුන් කියනාකාරයට තේරුම් ගත හැකිය.
ඇත්ත වශයෙන්ම, උතුරු නැගෙනහිර ජනතාව ජාජබ වෙත වැඩි බලයක් ලබාදීම ඓතිහාසික දේශපාලන සංසිද්ධියකි. එම සංසිද්ධිය විසින් ඇතිකරනු ලබන හා ලැබිය හැකි දේශපාලන ප්‍රතිඵල මොනවාද යන්න මේ අවස්ථාවේදී ටිකක් පැහැදිලි කරගැනීමට තැත් දැරීම අවශ්‍ය වන්නේ එනිසාය.
අප සියල්ලන්ම දන්නා පරිදි, උතුරේ වැඩිම ජනබලයක් සහිත දෙමළ ජාතික සන්ධානය මෙන්ම මුස්ලිම් ජනතාව නියෝජනය කරන දේශපාලන පක්ෂ හා සංවිධානද පසුගිය ජනාධිපතිවරණයේදී සිය සහාය පළකළේ සජිත් ප්‍රේමදාස මහතාටය. යම් හෙයකින් ඔහු ජනාධිපතිවරණයෙන් ජය ගත්තේ නම්, එවිට උතුරේ සහ නැගෙනහිර සුළුතර ජනතාවගේ අනුමැතිය ලබාගත් ජනාධිපතිවරයා වන්නේ ඔහුය. එහෙත්, එහිදී තීරණාත්මක වෙනසක් තිබේ. එනම්, එම කලාපවල දෙමළ හා මුස්ලිම් සුළුතර ජනතාව, සජිත් ප්‍රේමදාස මහතාට ඡන්දය දෙන්නේ, තමන් ඍජුව නොව, සිය දේශපාලන පක්ෂ හරහා බවයි. ඒ දේශපාලන පක්‍ෂවලට හිමිව තිබෙන ජනතා නියෝජිතත්වය නිසා, සජිත් ප්‍රේමදාස මහතාගේ ආණ්ඩුවක් තුළ කේවෙල් කිරීමේ බලයක් නිතැතින්ම එම පක්‍ෂවලට, එනයින් එම සුළුතර ජනතාවට ලැබේ.
යම් හෙයකින් සජිත් ප්‍රේමදාස මහතා ජයගෙන අලුත් ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාවක් සකස් කරන්නට ගියහොත්, මේ දෙමළ හා මුස්ලිම් දේශපාලන පක්‍ෂවලින් බරපතළ කේවල් කිරීමක් සිදුවන බව පැහැදිලිය. එය යහපත් දෙයකි. ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාවක් හදන විට සියලු දේශපාලන බලවේග මෙන්ම මහජන ස්තරවලද අදහස්වලට ඉඩක් තිබිය යුතු නිසාය.
එහෙත්, ජාජබට උතුරු නැගෙනහිර ඡන්ද බහුතරයක් හිමිවීම කියන්නේ වෙනස් කතාවකි. එහිදී පත්ව ඇත්තේ සුළුතර දේශපාලන පක්‍ෂවල නියෝජිතයන් නොව, ජාජබයෙහිම නියෝජිතයන්ය. ඔවුන්ගෙන්, බිම් මට්ටමේ දෙමළ මුස්ලිම් ජනතාවගේ අදහස් හා වුවමනාවන් ප්‍රදර්ශනය වන නමුත්, ඒවාට කේවල් කිරීමේ බලයක් කෙතරම් දුරට තිබේදැයි කියන්නට බැරිය. ඒ ඔවුන් ජවිපෙ හා ජාජබ නම් ඉතාමත් කේන්ද්‍රගත පාලනයක් හා දේශපාලන ශික්‍ෂණයක් සහිත පක්‍ෂයක සාමාජිකයන් වන නිසාය. එවිට ඔවුන්ගෙන් සිදුවිය හැක්කේ, පහළ සිට ඉහළට දේශපාලන අභිලාෂයන් පිළිබඳ ඉල්ලීම් ගෙනයාමකට වඩා, ඉහළ සිට පහළට එනම් පක්‍ෂයෙන් බිම් මට්ටමට අදහස් ගෙනයාම පමණකි.
මෙහි අනතුරුදායක කාරණයක්ද තිබේ.
ජවිපෙ/ජාජබ කොහොමටත් බලය විමධ්‍යගත කිරීමකට විරුද්ධය. උතුරු නැගෙනහිරට දේශපාලන බලයක් ලබාදීමට අකමැතිය. ඔවුන් විශ්වාසය තබන්නේ, නීති සමානව ක්‍රියාත්මක කිරීමෙන් ඇතිවන සමානාත්මතාව තුළ ජාතික ප්‍රශ්නයට කල් පවත්නා විසඳුම් ලැබෙන බවයි. පළාත් සභා යනු ඔවුන්ට අනුව, ජාතික ගැටලුවට විසඳුමක් නොවේ. ජාතිකත්ව පදනම මත, බලය විමධ්‍යගත කිරීමක් ඔවුන්ගේ න්‍යාය පත්‍රයේ කොහොමටත් නැත.
එපමණක් නොවේ, ජවිපෙ ලේකම් ටිල්වින් සිල්වා පසුගිය දවසක ප්‍රසිද්ධියේම කීවේ, උතුරට දිය යුත්තේ ආර්ථිකමය විසඳුමක් බවයි. මේ වනාහි පැහැදිලිවම ජාතික ප්‍රශ්නය පිළිබඳ ‘රාජපක්‍ෂ චින්තනයේ’ ප්‍රකාශනයකි. මහින්ද, බැසිල් හා ගෝඨාභය එකතුවී උතුරේ හා නැගෙනහිර ක්‍රියාත්මක කළ උතුරු වසන්තය, නැගෙනහිර නවෝදය වැනි ආර්ථික හා සංවර්ධනාත්මක ව්‍යාපෘතිවලින් අරමුණු කරන ලද්දේද ඒ වැඩපිළිවෙළ ක්‍රියාත්මක කිරීමය. බැලු බැල්මට එම ව්‍යාපෘතිවලින් උතුරේ සහ නැගෙනහිර මංමාවත් පාලම් බෝක්කු සංවර්ධනය වී තිබේ. වෙනත් යටිතල පහසුකම්ද එලෙස දියුණු වී ඇත. ඒවායින් සාමාන්‍ය මහජනතාව යම් පහසුවක් විඳින බවද ඇත්තය. එහෙත්, එම පහසුකම්වලින් දෙමළ ජනතාවගේ අයිතිවාසිකම් පිළිබඳ ප්‍රශ්නය, යුක්තිය ඉටු නොවීම පිළිබඳ ප්‍රශ්න විසඳී නැතිවා පමණක් නොව, උගත් තරුණ දෙමළ ප්‍රජාව අතර නැවත නැවත එම ඉල්ලීම් මතුවන ආකාරයද පසුගිය කාලයේ පැහැදිලිව පෙනිණ.
අනෙක් අතට, දකුණේ දේශපාලන පක්ෂ හිතාමතාම වරදවා කියන දෙයක් නම්, උතුරේ දේශපාලන පක්‍ෂවල නායකයන් එම ජනතාව නොමග යවා සිය බල උවමනාවන්, බෙදුම්වාදී උවමනාවන් සඳහා ජනතාවට අවශ්‍ය නැති අයිතිවාසිකම් පිළිබඳ ඉල්ලීම් ඉදිරිපත් කරන බවයි. මේ කුතර්කයම ජාජබ ඇතුළු දකුණේ දේශපාලන නායකයන්ට හා පක්‍ෂවලටත් අදාළ කරගත නොහැකිද? දකුණේ දේශපාලන පක්ෂ ජනතාව මුලා කර සිය බල උවමනාවන් සපුරා ගැනීමට කටයුතු නොකරන්නේද? ඇත්ත තත්වය නම්, දේශපාලන පක්ෂ හා නායකයන් යනු ජනතාව සමග, ජනතාවට ඉදිරියෙන් සිටින පිරිසක්ය යනුය. දේශපාලන නායකයන් යනු ජනතාව හා සමාන නම්, දේශපාලනය හැමදාම එක තැන පල්වනු මිස ඉදිරියට යනු නැත. මිනිස් අයිතිවාසිකම්, දේශපාලන අයිතිවාසිකම් එක තැන පල්වනවා මිස වර්ධනය නොවනු ඇත. උතුරේද දකුණේද යනාදි හැම තැනම දේශපාලන පක්ෂ කරන්නේ සිය ජනතාවට ඉදිරි දේශපාලන දර්ශනයක් සැපයීමය. උතුරේ දේශපාලන පක්‍ෂවල නායකයන්ට දැන් පැවරී ඇති නායකත්ව වගකීම නම්, එම ජනතාවට දේශපාලන අයිතිවාසිකම් හා සමානාත්මතා අයිතිවාසිකම් සහතික කිරීමයි. ජනතාව ඒවා එපා කියන්නේ නම් එය වෙනම කතාවකි.
අනෙක් අතට අයිතිවාසිකම් තර්කය මහජනතාවට එතරම් ගෝචර නොවේ. ඔවුන් අයිතිවාසිකම් ගැන වුවද බලන්නේ වෙනත් කෝණවලිනි. ඔවුන්ට අයිතිවාසිකම් ගැන කියා දිය යුත්තේ ඔවුන්ගේ නායකයන්ය. ඒ නිසා උතුරේ ජනතාවගේ දේශපාලන නියෝජිතයන් කවුරුද යන්න වැදගත් කාරණයකි. මේ මහ මැතිවරණයේදී සාපේක්‍ෂ වශයෙන් දකුණ සමග සහයෝගයෙන් ක්‍රියාකළ, දෙමළ ජනතාවගේ අදහස් දකුණට මෙන්ම ජාත්‍යන්තරයටද මැනැවින් සන්නිවේදනය කළ එම්ඒ සුමන්තිරන් වැන්නකුට මන්ත්‍රීධුරය අහිමිවීම සංකේතාත්මකව සැලකිය යුතු කාරණයකි. ආර් සම්පන්දන් වැනි මධ්‍යස්ථ හා අවබෝධාත්මක දෙමළ දේශපාලනඥයකුගේ අඩිපාරේ ගමන් කළ සුමන්තිරන්, දේමළ දේශපාලනයට ආලෝකයක් වූ කෙනෙකි. එහෙත්, ඔහු ඇතුළු මධ්‍යස්ථ දෙමළ දේශපාලන නායකයන්ට දකුණේ ආණ්ඩුත් සමග එකට එකතුව ජාතික ප්‍රශ්නයට විසඳුමක් සඳහා අඩියක්වත් ඉදිරියට තබන්නට නොහැකි වීමට සාපේක්‍ෂව, උතුරේ අන්තවාදී බලවේගවල යම් නැගීසිටීමක් පසුගිය කාලයේ සිදුවුණු බව පෙනෙන්නට තිබේ. මෙවර මහ මැතිවරණයෙන් එවැනි බලවේගවලට මහජනතාවගේ ඡන්දය බෙදීයාමද දකින්නට හැකිය.
එවැනි තත්වයක් යටතේ, උතුරු නැගනෙහිර දේශපාලන අභිලාෂයන්ට හා අයිතිවාසිකම් පිළිබඳ ඉල්ලීම්වලට විය හැක්කේ කුමක්ද? ජාජබ ආණ්ඩුවකට සිදුවනු ඇත්තේ, එක පැත්තකින් තමන්ගේම පක්‍ෂයේ නියෝජිතයන් සමග හා සාපේක්‍ෂව අනෙක් අන්තයේ සිටින, මෙවර පාර්ලිමේන්තුවට තේරී පත්වූ දෙමළ දේශපාලන පක්‍ෂවල හා කණ්ඩායම්වල නියෝජිතයන් සමග කටයුතු කරන්නටය. එහි ප්‍රතිඵල කුමක් වනු ඇද්ද?
අනෙක් අතට, නීතිය සමානව ක්‍රියාත්මක කිරීමෙන් හා සමානාත්මතාව නීතියෙන් ඇතිකිරීමෙන් වසර පනහකටත් වඩා දිගුදුර විහිදී ඇති ජාතික ප්‍රශ්නයට විසඳුම් සෙවිය නොහැකිය. විසඳුම් සෙවීමට ඇත්තේ, දෙමළ හා මුස්ලිම් ඇතුළු සුළුතර ජනතාවගේ විවිධත්වය පිළිගැනීමත්, ඒ විවිධත්වයට සම ගෞරවය දී ඔවුන් රාජ්‍ය පාලනයට හවුල් කර ගැනීමත්, වසර හතලිහක කාලයක් පමණ මුල් බැස ගෙන ඇති යුක්තිය, නීතියේ පාලනය, හානි පූරණය වැනි කාරණා ගැන ඔවුන්ගේ දුක්ගැනවිලිවලට පිළිතුරු දීමත් කියන මාර්ගය හරහා වැටී ඇති පියවර ඔස්සේය. එක් ලංකා ජාතියක් හදන්නට නම්, පළමුව කළ යුත්තේ විවිධත්වයට පිළිගැනීම දීමයි. එය පිළිනොගෙන, එක ජාතියක් ගොඩනගන්නට නොහැකිය. පරණ වාමාංශික නායකයන්, ‘භාෂා දෙකක් නම් එක රටක් හා එක භාෂාවක් නම් රටවල් දෙකක්’යැයි ඒ කාලයේම උපකල්පනය කළේ මේ දැනුමෙහි පිහිටා ය.
අවුරුදු පහක ජාජබ ආණ්ඩු කාලයේ මේ කාරණා ගැන විචක්‍ෂණ බැල්මක් හෙළන්නේ නැති නම්, ආර්ථිකයට අමතරව රට අර්බුදයට යා හැකි තවත් මාර්ගයක් නැවත වරක් විවර වෙනු ඇත්තේය.
