මිනිස්සු කොතනට වීසි වුණත් ලස්සනට පැල වෙන්න ඕනෑ – රොමානා බන්නැහැක

ඇයි ලංකාව අතහැරලා ඕස්ට්‍රේලියාව වගේ රටකට යන්න හිතුවේ.

ගිය අවුරුද්ද වෙනකම් ලංකාව අතහැරලා වෙන රටක පදිංචියට යනවා කියලා අදහසක් තිබුණේ නෑ. කවදාවත් කොහේටවත් යන්න බැරි මිනිස්සු කොච්චර ඉන්නවාද? අපි කොහොමහරි ගියා කියමු ඒත් ඒ මිනිස්සු යන්නේ කොහොමද? එහෙම තමයි මමත් හිතුවේ. ඒත් පහුගිය කාලේ ඒ වටපිටාව ඉක්මනින් වෙනස් වුණා. ඒ අතරේ මට කියලා මේ ලෝකේ ඉතුරුවෙලා හිටපු බල්ලත් මාව දාලා ගියාම මට හිතුනා මම ඇයි තවත් ලංකාවේ ඉන්නේ කියලා. කොහොමත් මම දැකපු හීන කොහොමහරි ඉටුකරගත්ත කෙනෙක්. කරන්න ආසාවෙන් හිටපු දේවල් කරපු කෙනෙක්. මම කාලයක් තිස්සේ හිතමින් හිටියේ අවුරුදු 40න් පස්සේ මම එක්කෝ රෙස්ටුරන්ට් එකක් දානවා එහෙමත් නැත්තං ගොවියෙක් විදිහට ඉඩමක් අරගෙන වගා කරනවා කියලා. ඉතිං ඒ දෙකම මට කරන්න ලේසි රටක් තමයි ඕස්ට්‍රේලියාව කියන්නේ ඉතිං මම ඕස්ට්‍රේලියාවට ආවා.

මොනවද ඇත්තටම කරන්න ආසාවෙන් හිටපු දේවල්..

මට ගුරුවරියක් වෙන්න ආසාවක් තිබ්බා. ඉතිං මම කැම්පස් අවුට් වුණාට පස්සේ විදුර කොලේජ් එකේ රෝයල් ඉන්ස්ටියුට් එකේ ඉගැන්නුවා. කොපි රයිටර් කෙනෙක් විදිහට ඇඩ්වටයිසින් ෆීල්ඩ් එකේ වැඩ කරන්න සල්ලි හම්බ කරන්න ආසාවක් තිබ්බා. මම ඒකත් හොඳටම කළා. ඊළඟට මට පත්තරේකට ලියන්න ආසාවක් තිබ්බා ඒකත් කළා. සීනියර් කොපිරයිටර් කෙනෙක් විදිහට අයිඩියාස් විකුනුවා, සල්ලි හම්බකළා, ඒ සියලු දේවල් කළා. ඉතිං දැන් මම මෙහේ ඇවිත් බැරිස්ටර් කෝස් එකක් කරනවා. චෙෆ් කෙනෙක් යටතේ ට්‍රයෙින් වෙනවා. ඒකත් එක්ක මම හිතනවා මගේ රිටයර්මන්ට් ප්ලෑන් එකට යන්න පුලුවන් වෙයි කියලා. ඒ කියන්නේ මගේම රෙස්ටුරන්ට් එකක් කරන්න පුලුවන් වෙයි කියලා මම හිතනවා. අනික මෙහේ කම්මැලි නැතුව වැඩ කරන මනුස්සයාට හොඳටම සලකනවා. අන්තිම තත්පරේටත් ගෙවනවා. අපි දන්නවානේ ලංකාවේ මිනිස්සුන්ගෙන් වැඩ ගන්නේ කොහොමද ගෙවන්නේ කොහොමද කියලා. ඉතිං කොලටි ඔෆ් ලයිෆ් කියන එක මෙහේ හොඳටම තියෙනවා. ඒ නිසා මම ඕස්ට්‍රේලියාව තෝරාගත්තා.

අපි ෆෙස්බුක් එකේ දකිනවා ඔයා කනබොන විදිහ. කෑමේ වර්ණය ගැන වගේම සුවඳ ගැන පෝෂණය ගැන ගොඩක් හිතන කෙනෙක් බව පේනවා. ඇයි ඇත්තටම මෙච්චර කෑම ගැන හිතන්නේ?

මෙහෙමයි අපේ අම්මා කෑම ගැන හරිම සැලකිලිමත් කෙනෙක්. මම පවුලේ එකම දරුවා. අම්මා ඉතිං මට කුස්සිය පැත්ත පළාතේ එන්න දෙන්නේ නෑ. අම්මා ඉන්නකොට මට උයන්න කිසිම දෙයක් දන්නේ නෑ. 2016 තාත්තා නැතිවෙනවා. ඊටපස්සේ ලෙඩවෙලා ඉදලා අවුරුද්දක් විතර 2018 අම්මා නැති වෙනවා. ඇත්තටම 2018න් පස්සේ තමයි මම කෑම ගැන ගොඩාක් සැලකිලිමත් වෙන්න පටන් ගත්තේ. හරිම ලස්සනට පාටට රසට සුවඳට අම්මා කෑම හදලා දෙනවා මට මතකයේ තියෙනවා. ඒකත් එක්ක තමයි මම කෑම හදන්න පටන් ගන්නේ.

අද මිනිස්සු හරිම කාර්‍යබහුල ජීවිතවල කිමිදිලා ඉන්නේ. එහෙම තත්ත්වයක් අස්සේ මෙහෙම රසට සුවඳට පැහැයට ගුණට තුන්වේලට කෑම බීම හදන්නේ කොහොමද?

මෙහෙමයි හැවෝටම වගේ මගේ දවසේ මටත් තියෙන්නේ පැය 24යි. මම කියන්නම්කෝ මම දැන් ඕස්ට්‍රේලියාවේ ජීවත් වෙන විදිහ. මම උදේ 2.20ට තමයි නැගිටින්නේ. දවල් 12 වෙනකොට වැඩ ඉවරයි. ඇත්තටම මම දවසට එක වේලයි බත් කන්නේ. ඒකත් දවල්ට විතරයි. පළතුරු, ඔම්ලට් වගේ දේවල් තමයි වැඩිපුර කන්නේ. මම කෑම හදන්නේ කොහොමද කියලා සතියකට ප්ලෑන් කරගන්නවා. මට අනුව කෑම කියන්නේ විශ්මයක්. ගොඩක් දේවල් එකතුවෙලා එකක් හැදෙනවා. ඒක බලන්න ආසයි. ලංකාවට හරිම ලස්සන කෑම කල්චර් එකක් තියෙනවා. අපේ මිනිස්සු ඒක අඳුරගෙන තියෙනවාද කියන එක ප්‍රශ්නයක්. විෂ නසන්නේ කොහොමද, ශරීරයට ජීවය ගේන්නේ කොහොමද, ශරීරය සුවපත් කරන්නේ කොහොමද, ශරීරය සුවඳවත් කරන්නේ කොහොමද, ඒ සියලු දේම ඔබ කන කෑම එකේ තියෙනවා.

කෙනෙක්ගේ ඇගෙන් හමන ගඳ සුවඳ පවා තීරණය කරන්නේ අපි කන කෑම විසින්. කෑම කියන්නේ ජීවිතේට ඒ තරම්ම වටින දෙයක්. කෑමක් හදාගන්න දන්නේ නැති කෙනෙක් මේ ලෝකේ ඉන්න විදිහක් නෑ. මොකද කෑමෙන් තොර ජීවිතයක් අපිට නෑ. සමහරු නිකං කියනවා ‘කන්න නේ මේ හැමදෙයක්ම කරන්නේ‘ කියලා. ඔව් ඇත්ත. ඉතිං කන දේ සිහියෙන් හදාගන්න ඕනෑ. සිහියෙන් කන්න ඕනෑ. කන දේ රස විඳින්න ඕනෑ. හොඳට හපලා කන එකේ උනත් තියෙන්නේ මොකද්ද? මිනිස්සු ලස්සනට ජීවත් වෙන්න ඕනෑ. ලස්සනට ජීවත් වෙන්න නිරෝගීව ඉන්න ඕනෑ. ඒකට හොඳට කන්න ඕනෑ. හොඳ දේවල් දකින්න ඕනෑ. හොඳ දේවල් අහන්න ඕනෑ. විඳින්න ඕනෑ. ඇත්තටම ජීවිතේ කියන්නේ ඒකට.

ඕස්ට්‍රේලියාවේ ආහාර සංස්කතිය ගැන මොකද හිතන්නේ?

මෙහේ මිනිස්සු ඇත්තටම තමන් ගන්න කෑම වේල ගැන හොඳටම හිතනවා. පිෂ්ඨය අඩු ප්‍රෝටීන් බහුල ආහාර තමයි ඇත්තටම මෙහේ මිනිස්සු වැඩියෙන් කන්නේ. අවුරුදු 65-70 වගේ පුද්ගලයන්ගේ ඇගවල් උනත් හරිම ෆිට්. ඒකට හේතුව හොඳ ආහාර ගැනීම සහ ව්‍යායාම කිරීම. අපි ඇත්තටම වයසට ගියාමනේ ව්‍යායාම කරන්න පටන් ගන්නේ මෙහේ එහෙම නෑ. ඒක ජීවිතේම කොටසක්. සමහරු කියනවා මහත අය ලස්සනයි කියලා, ඔව් හැම මනුස්සයාම ලස්සනයි තමයි, ඒත් මට හිතෙන්නේ දියවැඩියාව කොලෙස්ට්‍රරෝල් වගේ අහිතකර තත්ත්වයන් පාලනය පවත්වාගෙන යන ශරීර ඊටවඩා ලස්සනයි කියලයි.

ඔබ කෑම ගැන වගේම ව්‍යායාම වල වැදගත්කම පැහැදිලි කරනවා. සෙක්ස් කොච්චර වටිනවාද මිනිස් ජීවිතේ යහපැවැත්මට

නිරෝගී මනුස්සයෙක්ගේ ඒ නිරෝගීත්වයට සෙක්ස් මාර විදිහට බලපානවා. ස්ට්‍රසේ නැතිවෙන්න නිරවුල් මනසකින් දවස ගෙවන්න හොඳ උද්‍යෝගී සෙක්ස් ලයිෆ් එකක් මනුස්සයෙක්ට අවශ්‍යයි. ඒකත් ඇගට කෑම ගන්නවා වගේ අත්‍යාවශ්‍ය දෙයක් කියලයි මට හිතෙන්නේ. අපි අද කීදෙනෙක් ස්ට්‍රසේ වෙලා ඉන්නවාද? මානසික සුවය අහිමිකරගෙන තියෙනවාද, සමහර වෙලාවට මේ තත්ත්වයන්වලට සෙක්ස් ලයිෆ් එකේ තියෙන ප්‍රශ්න බලපානවා වෙන්න පුලුවන්. සෙක්ස් විතරක් නෙවෙයි මිනිස් ජීවිතයට මියුසික් වගේ කලාවන් ආශ්‍රය කිරීමත් ඉතාමත් වැදගත් කියලයි මට හිතෙන්නේ.

ඔබ ලස්සන ලස්සන පොටෝස් නිරන්තරව ෆෙස්බුක් අවකාශයට මුදාහරින කෙනෙක්. ඔබේ මුහුන ඔබ කන කෑම පිඟාන ඔබේ කුස්සිය මල් පැල වගේ දේවල් තමයි ඒ අතරේ වැඩිපුර තියෙන්නේ. මොකද්ද මේකට හේතුව.

මිනිස්සු කොතනට වීසි වුණත් ලස්සනට පැල වෙන්න ඕනෑ. ඒක තමයි මගේ ජීවිතේ තේරුන් ගැනීමේ සාරාංශය. ඇහැට ප්‍රිය වෙන්න ඕනෑ. මම ලස්සනට හිටියොත් තමයි මගේ දේවල් කියවන දකින මිනිස්සු ඒවා විඳින්නේ තේරුන් ගන්නේ. මම කියන දේවල් පිළිගන්නේ. කොළ සහ කහ කියන වර්ණ දෙකට තමයි මම වැඩියෙන්ම කැමති. ඉතිං මගේ කුස්සිය මගේ ගෙවත්ත මගේ විසිත්ත කාමරේ නිදන කාමරේ මේ හැම දෙයක්ම පිළිවෙලට ලස්සනට තියෙන්න ඕනෑ. එහෙම වුණොත් තමයි මටත් ලස්සන ජීවිතයක් සැහැල්ලු ජීවිතයක් ලැබෙන්නේ. මම ඇත්තටම මිනිස්සුන්ගේ වැරදි දකින එක, අසුබ දේවල්ම දකින එක, කාලෙකට කලින් නතර කළා. දැන් මම මිනිස්සුන්ගේ ලස්සන පැත්ත විතරයි දකින්නේ. ඒ පැත්ත ගැන තමයි කතා කරන්නේ. මට අඩුවෙන් වැරදි කරන මිනිහෙක් වෙන්නයි ඕනෑ. මිනිහෙක්ට ජීවත් වෙන්න ආසා වෙන්න දේවල් කරන්නයි, ලියන්නයි මට ඕනෑ.

අනික මම ලස්සනට ඉන්න කෙනෙක්. මම මට සෑහෙන්න ආදරේ කරන කෙනෙක්. තමන්ට ආදරේ නොකර කොහොමද තවත් කෙනෙක්ට ආදරේ කරන්නේ. ඉතිං මම මගේ රූපය ගැන හොඳටම සැලකිලිමත් වෙනවා. ඉතිං මම මගේ සමේ පැහැය ගැන උනත් සැලකිලිමත්. ඒකෙන් කියන්නේ නෑ මම සුදු වෙන්න හදනවා කියලා. අපේ තියෙන මේ පැහැය හරිම ලස්සන එකක්, ඒක ලෝකේ කොහේ ගියත් කැපී පෙනෙනවා, ඒක ආරක්ෂා කරගන්නයි ඕනෑ. ඉතිං මම හිතන්නේ ගැහැණු පිරිමි බේදයක් නැතිවම අපි හැවෝම ලස්සනට ඉන්න බලන්න ඕනෑ. ඒකට මහංසි වෙන්න ඕනෑ.

ඔබ අම්මා ගැන සෑහෙන්න ලියනවා කතා කරනවා ඒ ඇයි?

ඇත්තටම අම්මා තමයි මගේ කමටහම. අම්මට ස්නායු ප්‍රශ්නයක් ආවා. කල්පනාව නැතිව ගියා, ඇයට මාව සම්පූර්ණයෙන්ම අමතකවෙලා ගිහිං තිබුණේ, ඇත්තටම මගේ ජීවිතේ වෙනස් වුණේ එතනින්. අවුරුද්දක් විතර අම්මා ලෙඩ ඇදේ හිටියා. මම මගේ අත් දෙකෙන් තමයි සියලු දේවල් කළේ. කිසිම කෙනෙක් කිසිම නෑදෑයෙක් කියලා උදව්වට හිටියේ නෑ. ජීවත් වෙන්න රස්සාවකුත් කරන අතරේ ඒ සේරම දේවල් මම තනියෙන් කළා. තනියෙන් විඳ දරාගත්තා. අම්මා නැතිවෙනකොට මම බත්තරමුල්ලේ කොස්වත්තේ හිටියේ, පහුවදා දහවල් වෙනකොට අම්මගේ අවසන් කටයුතු ඒ සේරම දේවල් කළා. ඇත්තටම මම මේ මගේ අත් දෙකෙන් මිනී දෙකක් ඉස්සුවා. ඒක මගේ ජීවිතේ සම්පූර්ණයෙන්ම වෙනස් කළා. අම්මා නැතිවුණාම මට ඇඬුනේ නෑ. ඇත්තටම ඒ වෙනකොට ඇය වෙනුවෙන් මම මට කරන්න පුලුවන් හැමදෙයක්ම කරලයි තිබුණේ. අම්මාගේ ශරීරය ගිනි තියන්න ඇතුල් කරනකොට විතරයි මට ඇඬුනේ. ආදරය ගැන, ඉවසිලිවන්තභාවය ගැන, ජීවිතේ ගැන, මේ හැමදෙයක්ම මම ඉගන ගත්තා අම්මා අසනීපයෙන් හිටපු මේ අවුරුද්ද ඇතුලත. අම්මා නැතිවුණාට පස්සේ මේ ලෝකේ මට කියලා හිටපු එකම කෙනත් නැතිවුණා. ඒත් මම ජීවිතේ අතඇරගත්තේ නෑ. මම ජීවිතේ දිනුවා.