ගිය වර්ෂයේ දෙසැම්බර් 19 දින ජාතික තරුණ සේවා සභාවේදී 2022 රාජ්‍ය නාට්‍ය උලෙළෙහි සම්මාන උලෙළ පැවැත් වූ අතර එහි දී දිගු නාට්‍ය අංශයේ හොඳම නළුවාට හිමි සම්මානය හිමි වූයේ රංගන ශිල්පී ජයනාත් බණ්ඩාරටයි. ඒ බුද්ධික දමයන්ත විසින් අධ්‍යක්ෂණය කරන ලද බෝනික්කි ගෙදර 2 නාට්‍යයේ ටෝවාල්ට්ගේ චරිතය වෙනුවෙනි.
වසර ගණනාවක් වේදිකාවේ හිටපු කෙනෙක් විදියට, රාජ්‍ය නාට්‍ය උලෙළක හොඳම නළුවා කියන සම්මානය හිමිවීම මොනවගේ දෙයක්ද?
රාජ්‍ය නාට්‍ය උලෙළ කියනවාට වඩා ඒක රාජ්‍ය නාට්‍ය තරගයක්නේ. ඒ නිසා නාට්‍යයකට තරගයක් තිබීම කොයි තරම් දුරකට උචිතද කියන දේ තවදුරටත් හිතන්න වෙනවා. මොකද මේක ප්‍රින්ටඩ් එකක් නෙමෙයිනේ. ෆිල්ම් එකක් නම් ඒක වෙනස් වෙන්නේ නැහැ. හැමදාම ඒකම තමයි බලන්න පුළුවන් වෙන්නේ. ටෙලිඩ්‍රාමා එකක් වුණත් එහෙමයි. නමුත් වේදිකා නාට්‍යයක පෙන්වන ඒ දර්ශනය අපිට කවදාවත් නැවත බලන්න වෙන්නේ නැහැ. වේදිකාව කියන්නෙම සජීවී මාධ්‍යයක්. ඒ නිසාම අපිට ගැටලුවක් එනවා වේදිකා නාට්‍ය තරගයක් තියන එක කොයිතරම් දුරට ආචාර ධර්මවලට එකඟද කියලා. ලෝකයේත් නාට්‍යවලට තරග තියෙනවා බොහොම අඩුයි. ඉන්දියාවේ වුණත් නාට්‍ය තරග නැහැ. තියෙන්නේ නාට්‍ය උලෙළවල්. අපි උලෙළ කියලා නම් කළාට මේක උලෙළක් නෙමෙයි, තරගයක්. උලෙළක් නම් ඊට සමගාමීව ප්‍රදර්ශන තියෙන්න ඕනෑ, නාට්‍ය වැඩමුළු තියෙන්න ඕනෑ, නාට්‍ය කතිකාවන් තියෙන්න ඕනෑ.
නමුත් මේකෙදි සංස්කෘතික කටයුතු අමාත්‍යාංශයෙන් හා දෙපාර්තමේන්තුවෙන් නාට්‍ය පටන් ගන්න වෙලාවට ඇවිල්ලා නාට්‍ය නරඹලා හෝ එම වෙලාවට විතරක් පෙනී ඉඳලා යනවා. එහෙම එකක් උලෙළක් වෙන්නේ නැහැ. කොහොම වුණත් මමත් ඒකට හිටියා. මම ක්‍රියාවලියට අකමැති වුණත් නාට්‍යය නියෝජනය වෙනවා. මේ සිස්ටම් එක ඇතුළේ කලාවත් ජරාජීර්ණභාවයට පත්වෙමින් යනවා. මමත් මේ සිස්ටම් එකේම ජරජීර්ණහාවයට පත්වෙමින් ඉන්නවා. ඒක නිසා මටත් මේ තරගය නියෝජනය කරන්න වුණා. ඉතින් රාජ්‍ය නාට්‍ය උලෙළක හොඳම නළුවා වෙන්නේ මගේ ජීවිතයේ පළමු වතාවට. ඒක සතුටක්. අපි මෙච්චරකල් නාට්‍ය කළේ නාට්‍ය තරග ඉලක්ක කරගෙන නෙමෙයි. ඒක නිසා මේ සම්මානය සතුටක්, ධෛර්යවත් කිරීමක්. නමුත් මේ සම්මානය නැති වුණත් ඒ ධෛර්යයෙන් ඒ සතුටෙන්ම වේදිකාවේ ඉදිරියටත් වැඩ කරමින් ඉන්නවා.
සමස්තයක් විදියට රාජ්‍ය නාට්‍ය උලෙළ සහ සම්මාන පිළිබඳ තිබෙන්නේ සුබවාදී හැඟීමක් නොවෙයි?
මේක තරගයක්නේ. මේ තරගයට අපි අජූත තීරණයක් ගන්නවා, මාව, මගේ නාට්‍යය, හය හත් දෙනෙක්ට ජජ් කරන්න භාර දෙනවා කියලා. ඊට පස්සේ ඒගොල්ලෝ ඒ නාට්‍යය අපයෝජනය කළාද, හොඳ කිව්වාද, නරක කිව්වාද, නොසලකා හැරියාද කියන එක ප්‍රශ්නයක් වෙන්න බහැ. මම පූර්ව නිගමනයකට ඇවිල්ලා තමයි ඒ දේ කරන්න භාර දෙන්නේ. ඊට පස්සේ ආයේ හොටු පෙරාගෙන ෆෙස්බුක් අස්සෙයි, පත්තරවලයි, කෑ ගගහ ළතෝනි තිබ්බාට වැඩක් නැහැ. හම්බුණානම් ගත්තා නැත්නම් නිකන් හිටියා. ඒක අපිට කියන්න බැහැ. සමහරවිට වෙන පැනල් එකක් හිටියා නම් මේ තීරණයත් වෙනස් වෙයි. ඒ නිසා නාට්‍යයට ගිය තරගකරුවෝ ඒක තේරුම් ගන්නේ නැතිව නොමේරූ විදියට හැසිරෙන්න හොඳ නැහැ. බොහොම සුළු පිරිසකගේ තමයි එවැනි නොමේරූ අදහස් තියෙන්නේ. මම නම් අතීතයේ සිට දුන්න සම්මානවලට එකඟයි. එකඟ වෙන්න වෙනවා. තරගයට එන්නෙම එකඟවෙලා. එහෙමනම් තරග මානසිකත්වයෙන් මිදිලා අපි හදා ගන්න ඕනෑ මොකක් හරි ක්‍රමයක් නාට්‍ය පෙන්වමින් මිනිස්සු අතරට යන්න.
බුද්ධික දමයන්තගේ බෝනික්කි ගෙදර 2 වේදිකා නාට්‍යයේ ටෝවාල්ට්ගේ චරිතය වෙනුවෙන් තමයි ඔබට මේ ඇගයීම හිමි වුණේ. ටෝවාල්ට් කියන්නේ හරිම සියුම්ව කියවා ගතයුතු සංකීර්ණ චරිතයක්. ටෝවාල්ගේ චරිතයත් ඇසුරින් පුද්ගල මනෝභාවයන් ප්‍රේක්ෂකයාට ඥානනය කිරීම ගැන කතා කළොත්.
ලේසියෙන් සෑහීමකට පත්නොවන අධ්‍යක්ෂවරයෙක් හමු වුණාම අපිට මහන්සිවෙලා ඒ චරිතය ගොඩනගා ගන්න අවස්ථාව තියෙනවා. බුද්ධික කියන්නේ එහෙම කෙනෙක්. මට එහෙම අධ්‍යක්ෂවරු කිහිපදෙනෙක් හමුවෙලා තියෙනවා. ඒ අතර බුද්ධික දමයන්ත, අසංක සායක්කාර, සචිත්‍ර රාහුබද්ධ කියන අධ්‍යක්ෂවරු හරිම අමාරුයි සෑහීමකට පත්කරන්න. ඔවුන් එක්ක අපට ගොඩක් වැඩ කරන්න සිදු වෙනවා. මම හිතන්නේ රංගන ශිල්පියෙකුට හෝ ශිල්පිනියකට ඒ වගේ අධ්‍යක්ෂවරයෙක් හමුවෙනවානම්, කිසිසේත් ඒ නළුවාව හෝ නිළියව එළියට එන්න දෙන්නේ නැහැ. ඔහුට අවශ්‍ය කැරැක්ටරෙකම තමයි හරිගස්සා ගන්නේ. එතනින් පස්සේ අපිට කැරැක්ටර් එක හදාරන්නම වෙනවා.
බෝනික්කි ගෙදර 2 කියන්නේ ක්ලැසික් නාට්‍යයක්. මේවායේ වෙන තියටි්‍රකල් උපක්‍රම නැහැ. තනිකරම දෙබස්වලටම මූලික වෙච්ච නාට්‍යයක්. ඒකෙදි රංගන ශිල්පියා අතිසූක්ෂ්ම වුණේ නැත්නම් ඒ කැරැක්ටර් එකට දෙන්න ඕනෑ ටී්‍රට්මන්ට් එක දෙන්න බැරි වෙනවා. ඒ චරිතය කරන රංගන ශිල්පියාට සමාජීය වශයෙනුත් අත්දැකීමක් තියෙනවානම් ඒක අමතර වාසියක්. ඒ වාසිය මට තිබුණා. මම විවාහකයි, මට දරුවෝ ඉන්නවා, මම උයනවා ගෙදර, රෙදි හෝදනවා. ගෙදර වැඩ මමත් කරනවා. ඉතින් මගේ ඇතුළෙත් ටෝවාල්ට් කෙනෙක් ඉන්නවා. පුරුෂයා මූලික වෙන්න ඕනෑ කියන තැන් ලෝකයේ තාමත් එහෙම්මමයි. ඒක අපේ ගෙදරත් එහෙම්මමයි අඩු වැඩි වශයෙන්. ඒ මානුෂීය සම්බන්ධතා නාට්‍යයට සහ කැරැක්ටර් එකට ගොඩක් උදවු වුණා. ඒ වගේම මමත් එක්ක ඇක්ට් කරපු අයේෂා සහ දුලනි ලබාදුන්න සහයෝගයත් මම හිතනවා හොඳ රඟපෑමකට උදවු වුණා කියලා.
ඔබ වසර ගණනාවක් තිස්සේ වේදිකාවේ රංග කාර්යයේ නියලෙන්නෙක්. කොතැනින්ද ඔබ නළුවා කියන රෝල් එක කියවා ගන්නේ?
අපි සියලුදෙනාම රංග කාර්යයේ යෙදෙනවානේ අපේ ජීවිත කාලයේම. අපේ ජීවිතයේ අපි කොයි තරම් චරිත රඟපානවාද? අපි අපේ පවුල ළඟ එක විදියක්, යාළුවෝ ගාව එක විදියක්, රැකියා ස්ථානයේ එක විදියක්, පාරේ තොටේදී එක විදියක්. නළුවෙක් කිව්වාම ඒ රඟපාන සියලු චරිත ප්‍රේක්ෂකයා ඉදිරියේ වෘත්තීමයභාවයකින් ඉදිරිපත් කිරීමනේ වෙන්නේ. නළුවෙක් වුණාට පස්සේ, නළු කාර්යයේදී අපි නොකළයුතුම දේ තමයි එළියේ රඟපාන එක. කළ යුතුම දේ තමයි රඟපාන අවස්ථාවට රඟපාන එක. විශේෂයෙන් වේදිකා රංගන ශිල්පියෙක් එළියේ දී ආපහු රඟපාන්න ඕනෑ නැහැ. ඒ රඟපාන එක වේදිකාව උඩදී රඟපෑවානම් ඇති. නැත්නම් වෙන්නේ වේදිකාව උඩ ඉන්න කෙනා එළියෙත් දකිනවා. එළියෙ ඉන්නෙත් නළුවෙක්, එයාත් වේදිකාවට ඇවිල්ලා ඒකම කරනවා. නළුවෙක් වුණාම ඒ චරිතයට ආවේශ වෙනවා වගේම තමන් තමනුත් විය යුතුයි. අනිවාර්යයෙන්ම ඒ අවබෝධය තිබිය යුතුයි. වේදිකාවේදී ලයිට් එකට යන්නම ඕනෑ. වෙන කෙනෙක්ගේ වචන තමයි අපිට දෙබස් විදියට කියන්න වෙන්නේ. මම වෙලා මමත් නොවී චරිතයේ ජීවත් වෙන්න වෙනවා. ඒක හරි අපහසු දෙයක්. නළු කාර්යය කියන්නේම තමන් නොවන තමන් වන යමක් ප්‍රේක්ෂකයාට ගෙනයාම. ඒ ඉදිරිපත් කිරීම බොහොම පරිස්සමෙන්, අරපිරිමැස්මෙන්, සූක්ෂ්ම විදියට කළයුතු දෙයක්.
නළුකමෙන් පොඩ්ඩක් එහාට ගිහිල්ලා, තවත් අලුත් වැඩකටත් අතගහලා තියෙනවා ඔබ මේ දවස්වල.
ඔව්. විලියම් ක්ෂේස්පියර්ගේ රෝමියෝ ජුලියට් නාට්‍යය සිංහල පරිවර්තනයක් විදියට කරනවා. මේක තමයි මගේ පළවෙනිම වේදිකා නාට්‍ය අධ්‍යක්ෂණය. නාට්‍යය පරිවර්තනය කළේ වින්ධ්‍යා හරංකහ. නිෂ්පාදනය කරන්නේ වාසනා බණ්ඩාර, සංගීතය කරන්නේ ඉන්දිකා උපමාලි. ජෙරොම් ද සිල්වා එක්ක වැඩමුළු කිහිපයක් කරලා, ගිය අවුරුද්දේ මැයි මාසේ ඉඳන් තමයි අපි මේ නාට්‍යයට සූදානම් වෙන්නේ. මේ නාට්‍යයේ සංගීතය කරන්නේ ඉන්දිකා උපමාලි. බොහොම සාර්ථකව මේ දවස්වල රිහසල් කරගෙන යනවා. නාට්‍යයක රිහසල් ෂෙඩූල් එකක ඉන්නවා කියන්නේම අපේ පුද්ගලික ජීවිතයට පවා දැනෙන බොහොම රසවත් අත්දැකීමක්. රෝමියෝ ජුලියට් සිංහල පරිවර්තනයේ මංගල දර්ශනය පෙබරවාරි 14 ආදරවන්තයින්ගේ දිනයේ පෙන්වන්න අපි තීරණය කරලා තියෙනවා.
රෝමියෝ ජුලියට් ලෝක ප්‍රකට නාට්‍යයක්. ඒ නිසාම මුල් කෘතියේ තිබෙන හැඩය ගැනත් බැරැරුම්ව හිතන්නට අවශ්‍යයි.
ලංකාවේ 70 දශකයේ මුල් භාගයේ රෝමියෝ ජුලියට් ප්‍රඩක්ෂන් එකක් අධ්‍යාපන කටයුතුවලට කරලා තියෙනවා මිසක්, ප්‍රසිද්ධ වේදිකාවකට අරන් ඇවිල්ලා නැහැ. ඒකත් එක අභියෝගයක්. ඔබ කිව්වා වගේම මේක ක්ලැසික් නාට්‍යයක්. ඒ නිසා ඒවායේ තිබෙන දේවල් නොසලකා යන්න බැහැ. නොයෙකුත් අදහස් ආවා ආරම්භයේ දී වෙනත් අර්ථකථනයක් දීලා නාට්‍යය කරනවාද කියලා. නමුත් මම කැමති වුණේ නැහැ ඒක කරන්න. මම හිතුවේ රෝමියෝ ජුලියට්, රෝමියෝ ජුලියට් හැටියටම ප්‍රේක්ෂාගාරයට ඉදිරිපත් කළා නම් හොඳයි කියලා. මොකද මේ නාට්‍යය ලංකාවේ අවුරුදු 50න් වත් කෙරිලා නැති නිසා.
