වමත් ප්‍රශ්නය නිසා සමහර සංවේදී හැකියාවන් මගෙන් ඈත්වුණා – කරු පරණවිතාන

ගමෙන් නගරයට සංක්‍රමණය වුණ අපි හැමෝටම ගම ගැන කියන්න කතාවක් තියනවා. අපි ඒ කතාවෙන් මේ කතාවට බහිමු..

මගේ ජීවිතේ මුල් අවුරුදු විස්සක හෝ ඊට ටිකක් වැඩි මුළු කාලෙම හිටියේ රත්නපුරේ පැල්මඩුල්ල ලෙල්ලුපිටිය කියන ගමේ. මුලින්ම ලෙල්ලුපිටිය දික්පිටිගල මහා විද්‍යාලයට තමයි ගියේ. පස්සේ සාමාන්‍ය පෙළ පාස්වෙලා රත්නපුරේ ශාන්ත ඇලෝසියස් මහා විද්‍යාලයට ගියා. අපේ තාත්තා මුලින් සමසමාජ පක්ෂයට බරව වැඩකළා. පස්සේ ශ්‍රී ලංකා නිදහස් පක්ෂයට වැඩ කළා. ඉතිං ගෙදර වාමාංශික දේශපාලන පසුබිමක් තමයි තිබුණේ.

මමත් ඉතිං පාසල් යන කාලේ රැඩිකල් වාමාංශික මත දරපු කෙනෙක්. ජවිපෙ දේශපාලන පන්තිවලට සහභාගි වෙලා තිබෙනවා. ටිකක් තරුණ වෙනකොට පොතපත වැඩියෙන් කියවන්න වුණාම අපිට ජවිපෙ සීමාකම් පෙනෙන්න පටන්ගත්තා. ඒ නිසා අපි ඒ කාලෙම එතැනින් අයින් වුණා. 1985 අවුරුද්දේ තමයි මම රත්නපුරේ ශාන්ත ඇලෝසියස් එකට එන්නේ, ඒ එනකොට රත්නපුර නගරය කේන්ද්‍රකරගෙන විශාල සාහිත්‍ය සහ දේශපාලන ප්‍රබෝධයක් තිබුණා. ඒ උණුසුම සහ ප්‍රබෝධය අස්සේ අපි තරුණ ගැටවර කණ්ඩායමක්, සෑහෙන්න බැරෑරුම් කණ්ඩායමක් කියලා හිතලා හරි ආඩම්බරයෙන් සාහිත්‍ය, කලාව වගේ අමතර වැඩවල යෙදුණා. අන්තිමට ඒ කණ්ඩායමේ හිටපු වැඩි පිරිසක් විශ්වවිද්‍යාලයට ආවා. ඒ කාලේ අපිට උගන්නපු පරාක්‍රම කොඩිතුවක්කු, ප්‍රේමා රුසිගමගේ වගේ ගුරුවරු අපේ විචාරාත්මක දැක්ම පළල් කරලා, අපිට මඟ පෙන්නුවා.

ඒ කාලේ රත්නපුරේ තිබුණ වාමාංශික දේශපාලන ආස්වාදය ජීවිතේට දැනුණේ කොහොමද?

තරුණයින්ට අයහපත් කාලයක් තමයි ගෙවෙමින් තිබුණේ. පුද්ගලික වෛද්‍ය විද්‍යාලයට විරුද්ධ සටනක් තිබුණා, ඉන්දු ලංකා ගිවිසුමට විරුද්ධ සටනක් තිබුණා, අවසානයේ දැවැන්ත මර්දනයක් රාජ්‍ය ත්‍රස්තවාදයක් ක්‍රියාත්මක වෙමින් තිබුණා. මේ කාලය උසස් පෙළ ඉවර කරලා කැම්පස් යන්න බලාගෙන ඉන්න තරුණයෙක්ට කොහොමද දැනුණේ..

මම 1987 තමයි උසස් පෙළට වාඩිවුණේ. මේ වෙනකොට විශ්වවිද්‍යාල වහලා තිබුණේ. අවුරුදු දෙකක් ගෙදරට වෙලා ඉන්න වුණා. ගෙදරට වෙලා කිව්වට මේ කාලය ගෙදර ඉන්න පුළුවන් තත්ත්වයක් තිබුණේ නෑ. සමහරුන් අපිව අඳුනගත්තේ ජේවීපීකාරයෝ විදිහට. ගෙදරටම ඇවිත් හමුදාවෙන් මාව අරගෙන ගියා. හැබැයි මාව නිදහස් කළා. ඒ නිදහස් කරනකොට ඔවුන් කියපු කතාවක් තමයි, කැම්පස් යන්න ඉන්න තරුණයෙක් නිසා, අපි නිදහස් කළාට අතුරු හමුදා ඉන්නවා ඔවුන්ගෙන් බේරිලා ඉන්න වෙයි කියලා. ඉතිං අපි සැඟවෙලා තමයි මේ කාලයේ ජීවත් වුණේ.

ඔබ උසස් පෙළ කරන කාලයේ රත්නපුරේ ශාන්ත ඇලෝසියස් විද්‍යාලය කියන්නේ ශිෂ්‍ය සටන් ඇවිළුණු පාසලක්..

අනික රත්නපුරේ භීෂණය හොඳටම තිබුණ තැනක්. රත්නපුර දිස්ත්‍රික්කයේ වියලි කලාපය වුණ කොලොන්න ආසනයේ තරුණ තරුණියෝ විශාල වශයෙන් ඝාතනයට ලක්වුණා. පනාමුරේ හන්දිය කියන්නේ මිනීකඳු ගොඩගහපු තැනක්. අනික් පැත්තෙන් රත්නපුර ඇහැලියගොඩ කුරුවිට වගේ පැතිවල දෙපැත්තෙම අය මරාගත්තා. ජවිපෙත් විශාල වශයෙන් ඝාතන සිද්ධ කළා. රාජ්‍ය ත්‍රස්තවාදයත් උපරිමයට තිබුණා. මිනිස්සු පුද්ගලික කෝන්තර පිරිමසා ගන්නත් ඝාතන කළා මේ කාලේ. ඉතිං මෙහෙම කාලෙක ජීවිතේ ගැටගහගත්තා කියන්නෙත් හිතාගන්න අමාරු දෙයක්.

88/89 සංහාරයට පස්සේ විශ්වවිද්‍යාල විවෘත කළාම ඔබත් පළමු කණ්ඩායම විදිහට කොළඹ විශ්වවිද්‍යාලයට ඇතුල් වෙනවා. විශාල තරුණ ජීවිත සංහාරයකට පස්සේ විශ්වවිද්‍යාලය අස්සේ තිබුණේ මොනවගේ තත්ත්වයක් ද?

ඒක විස්තර කරන්න අමාරු තත්ත්වයක්. අපි පළවෙනි වසරේ ශිෂ්‍යයෝ නිසා අපිට ඒක එතරම් දැනුණේ නෑ. නමුත් සිනීයර්ලා බයෙන් හිටියේ. ඇත්තටම ඔවුන් හිරිවැටිලා හිටියේ. විජේවීර මහත්තයා ඝාතනය කළාට පස්සේ 1990 වෙනකොට එකපාරටම භීෂණය නැතිවුණා වගේ කාලයක් උදාවුණා. හැමෝම එළියට ඇවිත් වැඩ කරන්නට පටන් ගත්තා. ඒක අමුතු කාලයක්.

විශ්වවිද්‍යාලයේ තිබුණ මේ හිරිවැටීම අස්සේ ඔබ නැවත ශිෂ්‍ය ව්‍යාපාරය නැඟිට්ටවලා ගන්න උත්සාහයක නිරතවෙනවා.

ජ්‍යේෂ්ඨයෝ විශාල කම්පනයක සහ හිරිවැටීමක හිටියේ. ඔවුන් ශිෂ්‍ය දේශපාලනයට බයෙන් හිටියේ. මම විශ්වවිද්‍යාලයට ඇවිත් නතර වෙලා හිටියේ බෙලෙක්කඩේ හන්දියේ මගේ මාමා කෙනෙක්ගේ ගෙදරක. දෙවෙනි දවසේ බස් එකේ විශ්වවිද්‍යාලයට එනකොට මට හමුවෙනවා ජානක බණ්ඩාර. මිනිහා ජාතික ඇඳුමක් තමයි ඒ වෙලාවේ ඇඳලා හිටියේ. අපි දෙන්නා ඉතිං බස් එකේ එනගමන් කතාකළා. මිනිහාත් විශ්වවිද්‍යාලයට තමයි ආවේ. ජානක බණ්ඩාර එතකොට මහාචාර්ය නලින් ද සිල්වා, ගෙවිඳු කුමාරතුංග, චම්පික රණවක වගේ අය පුද්ගලිකව දැනගෙන හිටියා. අපි නිකං නම් අහලා තිබුණා විතරයි. මේ හමුවත් එක්ක ඔය කණ්ඩායම සමීපව ඇසුරු කරන්න ලැබෙනවා. ඒකත් එක්ක අපි කල්පනා කරනවා නැවත කොහොමහරි ශිෂ්‍ය දේශපාලනය කරන්න. රටේ ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය පිළිබඳව විශාල ප්‍රශ්නයක් තිබුණා. කැරැල්ල අවසන් වෙලා තිබුණත් ප්‍රේමදාස ආණ්ඩුව රට අස්සේ විශාල මර්දනයක් ක්‍රියාත්මක කරමින් හිටියා. ඉතිං අපිට අවශ්‍ය වුණා ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය වෙනුවෙන් නැවත ශිෂ්‍ය දේශපාලනය පටන්ගන්න.

ජනක සහ මම ශිෂ්‍ය සභා නැවත පිහිටුවමු කියලා, ඒ වෙනුවෙන් වැඩ කළා. ඒ වෙනකොට ශිෂ්‍ය දේශපාලනයට තිබුණ තහංචි ඉවත්වෙලා තිබුණා. බයවෙලා හිරිවැටිලා හිටියත් ජ්‍යේෂ්ඨයෝ අපිට ආශීර්වාද කළා. විමලවීර දිසානායක වගේ අය අපිට සෑහෙන්න උදව් කළා. ධම්ම දිසානායක, නිර්මාල් රංජිත් දේවසිරි, ශිරාල් ලක්තිලක සීනියර්ලා විදිහට හිටියා. නිර්මාල් වගේ අය අපිට විරුද්ධ මතයක හිටියේ. ප්‍රතිභා මහානාමහේවා, වරුණි අමුණුගම, දිලිත් ජයවීර වගේ අය අපි එක බැජ් එකේ හිටියේ.

මෙහෙම නැවත පටන්ගත්ත ශිෂ්‍ය ව්‍යාපාරය නේවාසිකාගාර සටන් වගේ දේවල් හරහා සක්‍රිය තැනකට ගේන්න අපි මහන්සි වුණා. ඒ අතරේ අනෙක් විශ්වවිද්‍යාලවල ශිෂ්‍ය සංගම් පිහිටුවන්නත් අපි පෙරමුණ අරගෙන වැඩ කළා. ඇත්තම කිව්වොත් අන්තර් විශ්වවිද්‍යාල ශිෂ්‍ය බල මණ්ඩලය හදන්නත් අපි තමයි මහන්සි වුණේ. ඔය අස්සේ මම ජාතික චින්තන ව්‍යාපාරය එක්ක තිබුණ එකඟතා නොඑකඟතා මැද දේශපාලනය කළා. ජනතා මිතුරෝ, රටවැසි පෙරමුණ වගේ ව්‍යාපාර සමග දේශපාලනය කළා, එහෙම කාලෙක තමයි 1992 අපි කණ්ඩායමක් අත්අඩංගුවට ගන්නේ. එතැනදී විශාල හිංසනයක් අපි මත මුදාහරින්න ආණ්ඩුව කටයුතු කරනවා. මාසයක් අපි අත්අඩංගුවේ තබාගන්නවා.

පළමු රැකියාව ගැන ටිකක් කතාකරමු..

මම විශ්වවිද්‍යාලයේදී ඉගනගන්නවාට වඩා දේශපාලනය තමයි කළේ. හැබැයි මම විභාගය හොඳට පාස් වුණා. සිංහල විශේෂවේදී උපාධිය කළේ. ලියනගේ අමරකීර්ති, විපුලි නිරෝෂණී වගේ අය මගේ බැච් එකේ. අමරේ දක්ෂයෙක්, ඔහු විශ්වවිද්‍යාලයේ නතරවුණා. මට එහෙම උවමනාවක් තිබුණේ නෑ. මම පරිපාලන සේවා විභාගයෙන් පස්සේ ජාතික පුස්තකාලයේ සහකාර අධ්‍යක්ෂ විදිහට පත්වීම් ලැබුවා. ඒක තමයි මගේ පළවෙනි රස්සාව. පළවෙනි දවසේ වැඩට ආවාම අධ්‍යක්ෂ ජනරාල් ඇවිත් මට මේ රස්සාවේ තියෙන වටිනාකම පැහැදිලි කළා. පශ්චාත් උපාධියකට පිටරට යන්න පුළුවන් වගේ කතා කිව්වා.

1994 වෙනසත් එක්ක ජීඑල්ගේ ගෝලයෝ කියලා ජාතියක් ගැන ලංකාවේ දේශපාලනය අස්සේ කතාකරන්න පටන් ගන්නවා. ඔබත් ඒ අතරින් කෙනෙක්.

මහාචාර්ය ජී. එල්. පීරිස් අමාත්‍යවරයා තමන්ගේ පුද්ගලික කාර්ය මණ්ඩලයට අපි වගේතරුණ කණ්ඩායමක් බඳවා ගත්තා. ඇමතිලා සාමාන්‍යයෙන් තමන්ගේ පුද්ගලික කාර්ය මණ්ඩලයට බඳවාගන්නේ තමන්ගේ පවුලේ අයනේ. එහෙම පසුබිමක මේ බඳවාගැනීම විශේෂ වුණා. අනික මේ කණ්ඩායම චන්ද්‍රිකා බණ්ඩාරනායක මැතිනියගේ ආණ්ඩුව අස්සේ කැපීපෙනෙන වැඩකොටසක් කළා. ඒ නිසා ඇත්තටම මිනිස්සු අපිව දැක්කා. අපිව අඳුනාගත්තා. හැබැයි ජී.එල්. ඇමතිතුමා තමන්ගේ දේශපාලන ස්ථාවරය වෙනස් කරනකොට ඒකට අනුව අපි අපේ දේශපාලන ස්ථාවරය වෙනස් කරගත්තේ නෑ. මේ සම්බන්ධයට පස්සේ ඉතිං දිගටම චන්ද්‍රිකා එක්ක මංගල එක්ක දේශපාලනය කළා. ඇමති ධුර දැරුවා. මැතිවරණවලට තරග කළා. පාර්ලිමේන්තුවට තේරුණා. තවමත් මම දේශපාලනයේ සක්‍රියයි.

මේ අනුරාගී දේශපාලනය අස්සේ, ජීවිතේ මඟඇරුණා නේද කියලා ඇහුවොත්…

මගේ දේශපාලන අභිලාෂයන් ගොඩනැගෙන්නේ රෝමාන්තික අදහස් ගොඩක් එක්ක. ඒ අස්සේ ජීවිතේ සමහර කලාප අඳුරු වුණා. ආදර සම්බන්ධතා දෙක තුනක් තිබුණා. හැබැයි ඒවා මත ස්ථිරව පිහිටන්න බැරිවුණා. ජීවිතේ සමතුලනය තිබුණේ නෑ. ඒ කාලේ අපි අයිඩියලිස්ටික් මනසකින් තමයි ලෝකය දැක්කේ. බැලන්ස් එක ජීවිතේ තිබුණේම නෑ. ඒක අත්පත් කරගන්න සෑහෙන්න කාලයක් ගියා කියලයි මට දැන් හිතෙන්නේ.

විශ්වවිද්‍යාලයෙන් එළියට ඇවිත් සමාජයේ දේශපාලනය කරන්න ගත්තාට පස්සේ ලැබුණ අත්දැකීම් එක්ක අද මම ගොඩාක් බැලන්ස් මනුස්සයෙක්. මට මගේ ජීවිතේ දුර්වලකම් පෙනුණා. අන්තවාදී වීම රොමාන්තික වාමාංශික දේශපාලනයෙන් ආපු දෙයක්, මම එතැනින් මිදුණා. විවේචනය, අපහාස උපහාසය, වාචික ප්‍රචණ්ඩත්වය, මම ඒවා මගේ ජීවිතෙන් අයින් කළා. ඇත්තටම මම දැන් නිවුණු මනුස්සයෙක්.

සිංහලයෙක් වීම, මගේ තෝරාගැනීමක් නෙවෙයි. හැබැයි මම මගේ සංස්කෘතිය භාර ගන්නවා. මට එහි තියෙන දුර්වලතා පිළිබඳව වගේම ප්‍රබලතා ගැනත් අවබෝධයක් තිබෙනවා. ඒ අවබෝධය අස්සේ මට කවදාවත් ජාතිවාදියෙක් ආගම්වාදියෙක් වෙන්න බෑ. මම එහෙම දේශපාලනයක් කරන්නෙත් නෑ. ජාතික ප්‍රශ්නය කියන්නෙත් සුළු ජනකොටස් රාජ්‍ය බලයට සාධාරණව හවුල් කරගන්නේ කොහොමද කියන ප්‍රශ්නය. ඒ ව්‍යුහාත්මක ගැටලුව විසඳන්න අවශ්‍යයි. ඒක දේශපාලනික ප්‍රශ්නයක් මිසක් ජාතිවාදී ආගම්වාදී ප්‍රශ්නයක් නෙවෙයි.

මම කීප අවස්ථාවක ඔබගේ සර්පිනා වාදනයන් රසවිඳලා තිබෙනවා. ජීවිතේ අස්සේ සංගීතයට තියෙන ඉඩ ගැන ටිකක් කතාකරමු..

මගේ තාත්තා මට සර්පිනාවක් තබ්ලාවක් අරගෙන දීලා තියෙනවා. ඒත් මගේ ජීවිතේ තිබුණ ලොකුම ආසාව තමයි වයලීනය වාදනය කරන්න ඉගෙනගන්න එක. හැබැයි මම වමත්කාරයෙක්. මට වයලීනය ඉගෙනගන්න බැරිවුණා, මොකද සංගීත ගුරුවරිය කිව්වේ බෝ එක දකුණෙන් අල්ලන්න ඉගෙනගන්න කියලා. මට ඒක කවදාවත් කරන්න බැරිවුණා. දකුණෙන් කන්න ඉගෙනගන්නත් සෑහෙන්න මහන්සි වෙන්න වුණා. ඉස්සර මම කන්නෙත් වමෙන්. ඒක ගොඩක් අය දැක්කේ අසෝබන දෙයක් විදිහට. ඉතිං මම බොහොම අමාරුවෙන් දකුණෙන් ලියන්න දකුණෙන් කන්න පුරුදු වුණා. අද නම් වමත්කාරයන්ට ලොකු ප්‍රශ්න නෑ. හැබැයි ඒ කාලේ ඒක දැක්කේ විකාරයක් විදිහට.