ලෝක සිනමාව විශාල සංඛ්‍යාවක් සිනමා ශානරයන් හා උප ශානරයන් සහ අතුරු ශානරයන්ගෙන් විචිත්‍ර වූවකි. එසේ නමුත් නූතන සිංහල සිනමාව බොහෝ විට රැඳී පවතින්නේ ජනප්‍රිය ශානරයන් දෙක තුනක් පදනම් කරගෙනය. ක්‍රියාදාම, හාස්‍ය, ආදර, ඓතිහාසික, භීත වැනි සිනමා ශානර ඒ අතර කිහිපයකි. චින්තන ධර්මදාසගේ ඇවිලෙනසුලුයි වැනි චිත්‍රපට මෑත කාලයේදී එකී ඒකත්වයෙන් ඔබ්බට සිංහල සිනමාව ඔසවා තැබීමට ගත් වෑයමක් වූ අතර එය ලෝක සිනමාවේ අප අත්වින්ද Mad Max, Death Proof වැනි Road Thriller ශානරය සිංහල සිනමාවට හඳුන්වා දීමට ගත් වෑයමක් විය.
ඒ අර්ථයෙන් බැලූ කල ජගත් මනුවර්ණගේ ‘රහස් කියන කඳු’ සිනමාපටය ද කිසියම් ආකාරයකට පෙර කියූ සිංහල සිනමාවේ සුලබ ඒකමානීය ශානරයන්ගෙන් මෙන්ම ඒකමානීය තේමාවන්ගෙන් තරමක් ඔබ්බට ගිය සිනමා කෘතියකැ’යි හැඳින්වීම සාවද්‍ය නැත. සැබැවින්ම රහස් කියන කඳු සිනමාපටය Black Comedy / Drama උපශානරයන්ට අයත් සිනමා කෘතියක් ලෙස හැඳින්වීම වරදක් නැත.
මෙය අඩ සියවසක කාලයක ලාංකීය ඉතිහාසයේ පැවති කැරලි හා සිවිල් යුද්ධ පාදක කරගත් සිනමා කෘතියක් බව සිනමාපටය ආරම්භයේදී සඳහන් කර ඇත. එසේම රහස් කියන කඳු සිනමාපටය ගැන සාකච්ඡා කළ බොහෝ විචාරකයින් ද එය හඳුන්වා දුන්නේ 88රැ89 වැනි කැරැලි මෙහි මුඛ්‍ය තේමාව බවයි. නමුත් මා දකින හැටියට එම සිදුවීම් සිනමාපටයේ ඓතිහාසික පසුබිම මිස එහි මුඛ්‍ය තේමාව නොවේ.
කන්‍යාවන් හත්දෙනෙකු ලවා කිරිවලින් නාවාගත්තු පාලකයන්, රනින් කළ අසුන්වල වාඩිවී දෝෂ මැකීමට උත්සාහ කළ පාලකයන්, සද්දන්ත ඇතුන් මරා දළ අරන් යාතුකර්ම කළ පාලකයන් ගැන අප අසා, කියවා ඇත. රහස් කියන කඳු සිනමාපටයේ ඉන්නේත් නට්ටටම කෙලවිච්ච තම රජය ගොඩගන්ඩ තරුණයින් බිලිදෙන එවන් පාලන තන්ත්‍රයකි. වෙනත් වචනවලින් කියනවා නම් තරුණ තරුණියන් විස්සක් මරා ඔවුන්ගේ සිරුරු රැගෙන ගොස් කන්දක් උඩ වැළලීමට සූදානම් කර, විසි එක්වැන්නා පණ පිටින් අර සිරුරු විස්ස ඉදිරියට ගෙන ඔහු කිරෙන් නහවා මරණයට පත් කිරීමත්, පසුව සිරුරු විසි එකම වැළලීම තුළින් රටට ඇතිවී තියෙන දෝෂය මකන්න හැකිය යන මිථ්‍යාදෘෂ්ටික විශ්වාසයෙන් යුතුව කටයුතු කරන පෙරකී සැබෑ පාලකයින්ට සමාන වූ ම පරිකල්පනීය රජයක් ය. මෙය පරිකල්පනීය සිදුවීමක් වුවද ලංකාව වගේ රටක සිදුවිය නොහැක්කක් නොවේ.
එකී දුර්දාන්ත පාලනය මේ ක්‍රෑර ඝාතන ක්‍රියාදාමය පළාත් කිහිපයකම ගෙනයයි. අතුරුදන්වන තරුණ තරුණියන් ගැන සමාජයෙන් එන ප්‍රශ්න කිරීම්වලින් ගැලවීමට එකී බලධාරීන් ගොඩනගන මතවාදය වන්නේ තරුණයින් අතර උග්‍ර මානසික රෝගයක් බෝවෙමින් ඇති බවත්, එහෙයින් ඔවුන් සිය දිවි නසාගන්නා බවත් ය. මේ සඳහා සෞඛ්‍ය බලධාරීන්ගේ ද සහාය යොදාගනී. ඝාතනය කිරීමට පෙර ඇතැම් තරුණයන්ට පහර දී තමන් සියදිවි නසාගන්නා බවට වන වීඩියෝ නිර්මාණය කරගනී. මෙය විසාලා මහනුවර වූ අමනුෂ්‍ය උවදුර වැන්නක් බවට හිතවත් භික්ෂූන් ලවා කියවාගනී. ඒවා මාධ්‍ය මගින් ප්‍රචාරය කරයි. මේ මර්දනකාරී රජය මේ ව්‍යාපෘතිය සඳහා මිනිස් සමූලඝාතනයේ මහා සලකුණ වන හිට්ලර්ගේ ස්වස්තිකයට සමාන සලකුණක් නිර්මාණය කරගන්නා අතර, එම සලකුණ සඳහන් ස්ථාන වෙත යෑම මිනිසුන්ට තහනම් කරයි. මන්ද යත් එම ස්ථාන ඔවුන්ගේ යට කී ව්‍යාපෘතියේ ඝාතකාගාර වන නිසාය.
ඇතැම් විචාරකයන් කියන පරිදි, රජයේ අරමුණ කැරැලිකරුවන් ඝාතනය කිරීම නම් සිනමාපටය තුළ කථානායක තරුණයා (ජගත් මනුවර්ණ රඟන) අනික් තරුණයා හා පැනගිය පසු, මළසිරුරු පටවාගෙන ආ කිසිදු දේශපාලනයක් නැති ලොරියේ රියැදුරු විසි එක්වැන්නා වෙනුවට මරන්නට යෝජනා කරන්නේ ඇයි? අවසන මේ ව්‍යාපෘතිය පැවරුණු අතුරු හමුදාවේ ම සාමාජිකයා (සම්පත් ජයවීර රඟන) මියගිය පසු, ඔහු විසිඑක්වැන්නා ලෙස ගණන් කර අදාළ මිථ්‍යා යාතුකර්මය අවසන් කරන්නේ ඇයි? ඒ අනුව මෙම සිනමා පටයේ මුඛ්‍ය තේමාව යට සඳහන් කළ කරුණ මිස කැරලි හෝ අරගල පිළිබඳ ඍජුව පැවසීම නොවන බව පැහැදිලි වේ.
ඕනෑම විදිහේ පාලක දෘෂ්ටිවාදී ව්‍යාපෘතියකට, එකී දෘෂ්ටිවාදයම දැන හෝ නොදැන උසුරුවමින් ඊට සෙත් පතමින් බණ කියන ආගමික සංස්ථාවත්, මෙවන් අතීරණාත්මක භීම සමයක් තුළ පවා සැටලිමක් විකිණීමට වෙහෙස ගන්නා භික්ෂු චරිතය තුළින්, හාස්‍යයත්, උත්ප්‍රාසයත්, ඛේදයත් එකවැර ගෙන ඒමට සිනමාකරුවා සමත් වේ. එසේම සැටලිම විකුණා දෙන්න කියා ඝාතකයාටම කීම පාලකයාත් ආගමත් අතර ඇති ගනුදෙනුවේ ස්වරූපය මනාව හෙළිකරයි. ජනප්‍රිය ටෙලිනාට්‍ය අධ්‍යක්ෂවරයකු වන ලක්මාල් ධර්මරත්න මේ කී භික්ෂු චරිතයට අපූර්ව ලෙස පණ පොවන බව නොකියා බැරිය.
සිනමාකරුවා කතාව ගැටගැහීමට යොදාගන්නා අනික් වැදගත් සිවිල් චරිතය බෙරකරුවාගේ ය. ඔහු සිහි විකල් වූවෙකි. පියෙකි. පෙනී යන විදිහට ඔහුගේ පුතාද අතුරුදන්ව සිටී. තම දරුවා නිවස තුළ ඇතැ’යි සිතමින් ඔහු තනිවම කතා කරයි. තම මියගිය බිරිඳට අයත් වූ දෙයක් හෝ තමා හරි හම්බකරන් කන හරකා බාන හෝ විකුණා තම එදිනෙදා සුරා කෝටාව පිරිමහගන්නා එක ඔහුගේ ජීවන ක්‍රමයයි. ඝාතක කල්ලිය කන්ද උඩ සිට තරුණයින් වළදැමීම සඳහා රාත්‍රියේ බැකෝ යන්ත්‍ර යොදා වළවල් හාරති. කඳු බඳේ ජීවත්වන ඔහු ඈතින් පෙනෙන එම බැකෝ එළි දකින්නේ ‘කාලෙකින් කන්දට වැඩපු දේවතා එළි’ ලෙසයි. ඔහු බෙරේ ගසා (ඇතැම් විට තම පුතා ද මිහිදන් කරමින් සිටින) ඝාතකයන්ගේ වාහන ලාම්පු එළි හෙවත් ඔහු දකින ‘දේවතා එළිවලට’ සාදුකාර දෙයි!
මේ සිහිවිකල මිනිසා වනාහි නූතන ලාංකික පුරවැසියාගේ සංකේතීය නියෝජනය නොවේද? යට දැක්වූ සියලු චරිත ලක්ෂණ මිථ්‍යාදෘෂ්ටික හා අදේශපාලනික නූතන පුරවැසියාගේ සැබෑ ලක්ෂණයන්ට ජීවමාන උදාහරණ නොවේද? ඔහුගේ අතට බෙරයකුත් ලබාදී තිබීම තවදුරටත් උත්ප්‍රාසය තීව්‍ර කරයි. පාලක මිථ්‍යාමතිකයන් හා දෘෂ්ටිවාදයන් කොතරම් තදින් වැළඳ ගන්නවාද යන්න පමණක් නොව ඒවා ප්‍රචාරය කිරීමේද ලාංකික පුරවැසියාගේ පිළිවෙත ඉන් ඉඟි නොවේද?
රහස් කියන කඳු සිනමා කෘතියේ සිනමා රූප විශිෂ්ටය. සංගීතයත්, සරත් කොතලාවල, ජගත් මනුවර්ණ ඇතුළු සියලු නළු නිළියන්ගේ රංගනයත් එසේම ය. එසේ නමුදු තේමාත්මකව වෙනස් වුවත්, මේ කෘතියේ ඝාතකාගාරය සහ මිථ්‍යාදෘෂ්ටික යාතුකර්ම හරහා ඔයැ ීසකැබජැ දf එයැ ඛ්පඉි හෝ ඔයැ ්‍යමප්බ ක්‍ැබඑසචැාැ වැනි සිනමාපටයක ඇති භීතිය ගෙනඑන්නට සිනමාකරුවා සමත් වූවා නම් අපූරුය. තරුණ තරුණියන් විස්සක් ඝාතනය කිරීමත් පණපිටින් ගෙනගොස් තවත් කෙනෙක් අවසන මැරීමත් යන්න නිකම්ම නිකම් කවියක පේළි දෙක තුනකින් නොකියා මීට වඩා ප්‍රබල ලෙස කුළුගන්වන්න තිබුණා නම් තවත් අපූරුය.
සිනමා කෘතිය තුළ කතාවේ මූලික තේමාව ඉස්මතු වෙනවා මදි බවක් පෙනේ. ඇතැම් විට ඒ රහස් කියන කඳු අඩු වියදම් සිනමා පටයක් වීම නිසා ද විය හැකිය. එසේ නමුත් සැටලිමේ කතාව, කාන්තාවක විසින් කතානායකයා බේරාගෙන ඔහු නෑවීම ආදි කතාවේ මූලික තේමාව කුළුගැන්වීමට එතරම් ඉවහල් නොවන සිදුවීම් ඉවත්කර හෝ තවදුරටත් නිර්මාණාත්මකව සංස්කරණය කර අදාළ ඉඩ හදාගන්නට නිර්මාණකරුවාට අවකාශ තිබුණි.
සිනමාපටයක් තුළ ඇවැසි නම් අධ්‍යක්ෂවරයකුට ඉතා නිර්මාණාත්මකව ද භාවිත කළ හැකි අසැබි වදන් අතිශය ගහණ කිරීමෙන් සිනමාකරුවා රහස් කියන කඳු සිනමාපටයට ගන්නට වෑයම් කළ අලංකාරය ද, තේමාව කුළුගැන්වීමට වැඩි අවධානය දුන්නේ නම් ලැබී ඇති සීමාකම් සහිත අවකාශයේ වුවද නිර්මාණකරුවට වෙනත් ලෙසකින් සපුරාගත හැකිව තිබුණි.
‘සිනමාවේ භාෂාව රූපයයි’ යන්න ඕනෑවට වඩා පැරණි නිර්වචනයකි. වැඩිමනත් නිහඬ රූප යොදාගනිමින් ප්‍රබල ලෙස හැඟීම් නිරූපණය කිරීම ඇතැම් නූතන සිනමාපටයක පවා විශේෂ උපක්‍රමයක් විය නොහැකි බව ඉන් හැඟවෙන්නේ නැත. නමුත් මේ සිනමාපටයේ තේමාව මීට වඩා දෙබස් අයැද සිටින බව පෙනේ. විශේෂයෙන් නාමල් ජයසිංහ වැනි අතිප්‍රබල වේදිකා නාට්‍ය රචකයකු මෙහි තිරපිටපතේ සම රචකයකුද වී තිබීම තුළ එසේ වීම තවදුරටත් කනගාටුවකි. කෙසේවෙත් රහස් කියන කඳු වැනි වෙනස් සිනමාපටයක් සිංහල සිනමාවට එකතු කිරීම ගැන අධ්‍යක්ෂවරයා ඇතුළු සියලු පාර්ශ්වකරුවන්ට අප ස්තුතිවන්ත විය යුතුම ය.
