‘ලංව හිඳ හිනැහෙන
තාරුකා තර
කවුරු මැව්වාද
මෙතරම් දුර‘
මේ කව කතාකරන පොටෝ එකක් එක්ක ෆෙස්බුක් එකට එකතු කරලා තිබුණේ චිත්‍රපට අධ්‍යක්ෂකවරයෙක් වන සුදත් දේවප්‍රිය මිත්‍රයා. සුදත් දැන් නිතරම, සමහරවිට දවසට එක ගානේ වගේ කවි ලියනවා මුහුණු පොතට. ඉතිං මට හිතුනා කවිය සහ සිනමාව ගැන සුදත් එක්ක පොඩි කයියක් ගහන්න. සුදත් මොකද්ද මචං මේ ෆෙස්බුක් කවි ආවේශය
උබ දන්නවාද ජීවතේ තියෙන කාංසාව දුරු කරගන්න කවි කියන්නේ හොඳ ඖෂධයක්. එක එක අත්දැකීම් එනකොට ජීවිතේට කවි ලියවෙනවා. මුහුණු පොතේ එහෙට මෙහෙට යනකොට දකින සමහර දේවල් නිසා කවි ලියවෙනවා. උබ අර රාත්‍රිය ගැන ලියපු එක කියෙව්වාම මට දවස් තුනක් නින්ද ගියේ නෑ. මම පස්සේ කවියක් ලිව්වා. එහෙම තමයි ඕවා ලියවෙන්නේ. මේවා අපේ ජීවිතවලට මාර විදිහට ගැටගැහිලා මචං. ඒකයි කතාව.
කවිය, ගෙදර, අම්මා අතර සම්බන්ධය ගැන කතා කළොත්…
අම්මෝ මචං, අම්මා කියන්නේ මගේ ජීවිතේ. අපි ඉස්සර හිටියේ රත්මලානේ ධර්මාරාම පාරේ. ගෙදර ඉදලා මුහුදට වැඩි දුරක් නෑ, අඩි 300ක් ඇති. උබලට වගේ අපිට ගම කියලා අත්දැකීමක් නෑ. වෙල් එළිය දොළපාර කියලා දෙයක් නෑ. මම ගල්කිස්සේ තමයි ඉපදුනේ මගේ තාත්තා මාතර. ඒත් අපි දන්නෙවත් නෑ ආච්චි අම්මා ආතා කියලා අය ඉන්නවා කියලාවත්. ගල්කිස්ස හේන විද්‍යාලය දැන්නම් ඒකට කියන්නේ ලලිත් ඇතුලත්මුදලි විද්‍යාලය කියලා, ඒකට තමයි සාමාන්‍ය පෙළ වෙනකම් ගියේ. උසස් පෙළ කළේ ගල්කිස්සේ විද්‍යා විද්‍යාලයේ, ඒකේ අංක තුන ශිෂ්‍යා තමයි මම. ඒකටත් ඉස්සර කිව්වේ සත්තිස්සරය කියලා.
මට කොළඹ කැම්පස් එකට යන්න ලකුණු දෙකක් මදිවුණා අපේ අම්මලාට ඕනෑ වුණේ මම නීතීඥයෙක් වෙනවා දකින්න, මට බෑ බන් ඕවා ඉතිං, මම සේරම අතඇරලා සෝමලතා සුබසිංහ ළඟට ගියා නාට්‍ය ඉගනගන්න. ඊටපස්සේ කැලණිය විශ්ව විද්‍යාලයේ බාහිර උපාධියක් කරන්න පටන් අරගෙන ඒකත් අතරමඟ නතර කළා. ඔන්නොහොම ජීවිතයක් තමයි මට තිබුණේ.
ඔය ජීවිතේ අස්සේ තමයි මම කවි ලිව්වේ. අම්මා නිතරම කවි කියනවා, මම ඉතිං ආසාවෙන් අහගෙන ඉන්නවා. 6 වසරේදි ලියපු කවියක් යොවුන් ජනතා පත්තරේ පළවුණා. එතකොට එඩ්වින් ආරියදාස මහත්තයා තමයි ඒක සංස්කරණය කළේ. පස්සේ සාපෙළ කාලේ මගේ මිත්‍රයෝ එකතුවෙලා මගේ කවි එකතුකරලා පොතක් ගැහුවා ඒකේ නම සැබෑ කලාව. ඒකේ තිබුණේ තනිකරම නිසදැස් කවි.
එක කවියක් මතක් කරහන් බලන්න…
මචං මට ගණන් පොඩ්ඩක්වත් බෑ ඒක මතක තියාගෙන මේක අහපන්
‘මම වෙරදී පෑන් තුඩට
ලියන්නට හැකි කිසිවක් සෙවීය
දෙනෙත රඳවා අවට
ලෝකයම කැරකී මොහොතකට
නැවති තමා දෙස බලතැයි සිතීය ඔහු
කාලය ඉරා, හෝරා යතුර හඬ නැන්විනි
ලියා තිබුණි එක් දෙයක් කොළය මත
මෙම කඩදාසිය විභාග දෙපාර්තමේන්තුව සතුය
පිටතට ගෙන යාම සම්පූර්ණයෙන්ම තහනම් ය.‘
චිත්‍රපටි සහ කවිය අතර තියෙන සංසාරික බැඳීම ගැන උබට හිතෙන්නේ මොනාද?
කවියක් දිහා බැලුවාම එකේ තියෙන ව්‍යංගයට තමයි මම නම් ආස. හිතහන් මචං මෙහෙම ‘කවුරුන්ද අප හා ඉදහිට හිනා වුණ, අහක බලාගෙන‘ ඕක සාහිත්‍යනේ, ඕක රූපෙට ගෙනාවොත් කොහොමද? දුරින් ඉදන් දකින සීන් එකකුත් තියෙනවා. තව ගොඩක් දේවල් හිතන්න පුලුවන්. සත්‍යජිත් රායිගේ පාතර් පංචලී කියන චිත්‍රපටියේ එක සීන් එකක් තියෙනවා නිතරම මතක් වෙන, ඔපූගේ තාත්තා රෑ අම්මාට කියනවා දේවාලේ ස්ත්‍රෝත කියන්න විදිහක් නෑ, ඒ නිසා සල්ලි හම්බකරන්න විදිහක් නෑ, ඒ නිසා මම ලොකු නගරෙකට යනවා කියලා.
ගෑනි මේක අහගෙන ඉන්නවා විතරයි කිසි දෙයක් කියන්නේ නෑ. ඔහේ බලාගෙන ඉන්නවා. ඊළඟ දර්ශනයට තියෙන්නේ උදේ සුදුමල් යායක් මැදින් කෝච්චියක් යනවා. උයන අස්සේ මේ කුස් කුස් එක අර ගෑනිට ඇහෙනවා. මේ ගෑනි මොකද කරන්නේ, ගෑනි ඔපූගේ නළල ඉඹිනවා. ගෑනි අඬන්නේ නෑ. අයි ලව් යූ ඩාලිං කියලා රෑ කිව්වෙත් නෑ. ඉස්සර එහෙමනේ බන් ඉස්සර ආදරෙයි කියලා කිව්වේ නෑනේ. ඔපූගේ නළල ඉඹින එක අස්සේ තියෙන්නේ මිනිහට තියෙන ආදරේ. වෙන දෙයක් නෙවෙයි. මේක තමයි මචං සිනමාව සහ කවිය අතරේ තියෙන බැඳීම. අපි තර්කෝස්කිට කියොරොස්තාමිට ආදරේ ඒකනේ.
රොබට් මැකී ස්ක්‍රිප්ට් රයිටින් ගැන මොනා කිව්වත් ඒ මැද දි අපි ඇයි රායිට බැඳෙන්නේ. අපි 1989 එල්ෆින්ස්ටන් එකේ පිරවි බලලා, ඇයි අපි ඇඬුවෙ? මේ ෆිල්ම් එක කරපු සාජි කරූන් 2005දි මට දිල්ලි ෆෙස්ටිවල් එකේදි හම්බවුණාම මම ඇහුවා සිනමාව කියන්නෙ මොකද්ද කියලා. මිනිහා කිව්වේ සිනමාව කියන්නේ කවියක් වගේ දේකට කියලා. එහෙම කියලා මිනිහා කිව්වේ චිත්‍රපටි කරන්න ඕනෑ නම් බස් එකේ සාමාන්‍ය මිනිස්සු අතරේ වාඩිවෙලා යන්න ස්ලම්ස් වලට යන්න ජීවිතේ ඇත්ත අත්විඳින්න කියලා.
බර්ග්මාන් කියන ලෝ ප්‍රකට අධ්‍යක්ෂකවරයාගෙන් සිනමාව කියන්නේ මොකද්ද කියලා ඇහුවාම මිනිහා කිව්වේ ඒක හරියට මගේ මුණුපුරාගේ රචනාව වගේ කියලා. පොඩි එකාට බල්ලා ගැන රචනාවක් ලියාගෙන එන්න කිව්වාම පොඩ්ඩා මෙන්න මෙහෙමයි මචං ලියන්නේ, ‘මගේ බල්ලා වෙලාවකට හරකෙක් වගේ, වෙලාවකට හාවෙක් වගේ, වෙලාවලට ඌ වෘකයෙක් වගේ, හැබැයි ඌ බල්ලෙක්ම තමයි‘. සිනමාව කියන්නේ මේක තමයි මචං.
ඇයි මචං ටෙලිනාට්‍යක් කරන්න අඹ යාළුවෝ වගේ පොතක් තෝරගත්තේ..
මෙහෙමයි මචං, මම කොළඹ පහළ පන්තියේ එකෙක්නේ. මම ඔය ඇති නැති පරතරය ගැන හොඳට දන්නවා. අනික ඔය තියෙන එවුන් එක්ක මට හැමදාම අරෝවක් තිබුණා. අනික තමයි අඹ යාළුවෝ හරහා ඉල්ලංගසිංහ පට්ට දර්ශනයක් ගෙනාවත් ඒක හරියට මිනිස්සුන්ට යන්නේ නෑ. ඒකට හේතුව ඒ ලියවිල්ල. ඉතිං ඔන්න ඕවා එක්ක මට හිතුනා මේකෙන් ටෙලි නාට්‍යක් කරන්න ඕනෑ කියලා.
තරණය ෆිල්ම් එක ගැන කතා කළොත්. මේකත් කවියක් වගේ තමයි. මේ ෆිල්ම් එකේ කැමරා අධ්‍යක්ෂණය එම්. ඩී. මහින්දපාල මහත්තයා. මොකද හිතෙන්නේ.
තරණයේ කැමරාකරණය කළේ මහින්ද අයියා තමයි, ඇත්තටම මිනිහා පට්ට කවියෙක්. පොර තරන් සිංදු අහන, ග්‍රසල් අහන, ඩීඕපී කෙනෙක් මම දැකලා නෑ. ඒවා තමයි මේ චිත්‍රපටිය අස්සට ආවේ. අමරදේවගේ නන්දා මාලනීගේ අපි අහලා නැති සිංදු මිනිහා කියනවා. පුදුම රස වින්ඳනයක් මහින්ද අයියට තියෙන්නේ.
උබ කාලෙකට පස්සේ අලුතින් ෆිල්ම් එකක් කරලා, අපි ඒ ගැනත් ටිකක් කතාකරමු.
මේක මචං පොඩි වැඩක්. ප්‍රේමය හුදකලාව තමයි මාතෘකාව. ‘සුළඟ නුඹ ඇවිදින්‘ තමයි නම. චරිත පහක කතාවක්, වන් ලොකේෂන් වැඩක්. ගාලු කොටුවේ තමයි කළේ. ශාම් ප්‍රනාන්දු, ලක්ෂ්මී දමයන්ති, චමිලා පීරිස්, රොජර් සෙනෙවිරත්න, ආනන්ද අතුකෝරළ තමයි ෆිල්ම් එකේ රඟපාන්නේ. කැමරා අධ්‍යක්ෂණය සිසිකිරණ පරණවිතාන, හොඳ දක්ෂ තරුණයෙක්. ළඟදීම බලමු ඉතිං. මෙහෙමයි මචං මොන උලව්ව කළත් අපේ ආත්මයට දැනෙන්න එපැයි. මේ ෆිල්ම් එකට මම කැමතියි.
