සියයට විසි දෙකකින් විදුලි බිල වැඩි කරන්නට ලංකා විදුලි බල මණ්ඩලය, මහජන උපයෝගිතා කොමිසමෙන් අවසර ඉල්ලා තිබේ. මාධ්‍ය වාර්තා කරන අන්දමට, එක්කෝ සමස්තයක් හැටියට සියයට විසි දෙකකින් විදුලි බිල වැඩි කරන ලෙස ද නැතිනම්, එක් විදුලි ඒකකයකට රුපියල් 8 බැගින් වැඩි කරන ලෙස ද විදුලි බල මණ්ඩලය යෝජනා කර තිබේ.
මේ සම්බන්ධයෙන් මහජන උපයෝගිතා කොමිසමේ තීරණය කුමක් දැයි තවමත් දැනගන්නට නැත. එහෙත් විදුලිබල ඇමතිවරයා කියා තිබෙන්නේ විදුලි බිලෙහි වැඩිවීමක් සිදුවන බව ය.
අවසාන වැරට විදුලි බිල වැඩිවුණේ පසුගිය ජුලි මාසයේ දී ය. ඒ වැඩිවුණු විදුලි බිල, කිසිවකුට දරාගන්නට නොහැකි මට්ටමේ එකකි. එක පැත්තකින් ගෘහස්ථ විදුලි පාරිභෝගිකයන්ට දරාගන්නට බැරි ය. අනෙක් පැත්තෙන් කුඩා හෝ මධ්‍යම පරිමාණ ව්‍යාපාරිකයන්ට ද දරාගන්නට බැරි ය.
දැන් ඒ සියල්ලන් ම ජීවිතය ගෙවන්නේ මහත් අසීරුවෙනි. පසුගිය කාලයේ විදුලි බිල ගෙවීම යම් තරමක් අපහසු වුණත්, විදුලි බල මණ්ඩලයෙන් විදුලි සැපයුම විසන්ධි කිරිමක් සිදු නොවුණි. එහෙත් දැන් විදුලි බල මණ්ඩලයේ විසන්ධි කිරීමේ සේවාව අතිශය කාර්යක්‍ෂම වී තිබෙන අතර, මාසයක කාලයක් අතපසු වන විදුලි බිලකට පවා විසන්ධි කිරිමක් බලාපොරොත්තු විය යුතු ය.
ඒ වාගේ ම බොහෝ නිවෙස්වලට සෑම මාසයක ම සාමාන්‍ය විදුලි බිලට අමතර ව තවත් බිලක් ලැබේ. ඒ රතු බිල ය. මීට පෙර වාර කිහිපයක් විදුලි බිල නොගෙවා හැරියහොත් ලැාබෙන රතු බිල් දැන් සෑම මාසයක ම නිවෙස්වලට ලැබේ. ඒ අතින් බලන විට, විදුලි බල මණ්ඩලයට රතු බිල් මුද්‍රණය කිරීමට අවශ්‍ය පිරිවැය ද සෑහෙන්නට ඉහළ ගොස් තිබෙනවා විය යුතු ය.
ආණ්ඩුව මීට පෙර කිව්වේ සෑම අවුරුද්දක දී ම ජුලි සහ ජනවාරි මාසවල විදුලි බිල සංශෝධනය වන බවයි. තවදුරටත් ආණ්ඩුව කිව්වේ සංශෝධනය යන්නට බිල වැඩි කිරීම මෙන් ම අඩු කිරීම වුව ද ඇතුළත් විය හැකි බවයි. දැන් ඒ සුරාංගනා කතා කුණු බක්කියට දමමින් හෙටානිද්දා විදුලි බිල වැඩිකරන්නට ආණ්ඩුව සූදානම් වෙයි.
ඊට හේතුව ලෙස දක්වන්නේ, ජල විදුලියෙන් බලාපොරොත්තු වු තරම් විදුලිය ජනනය කිරීමට නොහැකි වූ බවත්, ඉන්ධන පාවිච්චි කිරීමට සිදුවීමෙන් තක්සේරු කළ පමණට වඩා නිෂ්පාදන වියදම ඉහළ ගිය බවත් ය.
කිසිවකු ඒ කාරණා ගැන හගිස්සන්නට යන්නේ නැතත්, අමාරුව තිබෙන්නේ වෙනත් තැනක ය. එනම්, වැඩි කරන විදුලි බිල ගෙවන්නේ කෙසේ ද යන්නයි.
පසුගිය කාලය තුළ විදුලි, ජල, ප්‍රවාහන, අධ්‍යාපන, සෞඛ්‍ය ආදි හැම ක්‍ෂෙත්‍රයක ම මිල අඩුපාඩුවක් නැතිව ම ඉහළ ගිය නමුත්, ලංකාවේ කිසිම වෘත්තිකයකුගේ, රස්සා කරන්නකුගේ වැටුප් වැඩි නොවී ය.
වුණා නම් වුණේ, අතිකාල කැපීම්, දීමනා කපා හැරීම්, මුළු වැටුපෙන් ප්‍රතිශතයක් කපා හැරීම් හා කොන්ත්‍රාත් අවසන් කිරීම්, සේවය අවසන් කිරීම් වැනි දේ පමණකි. රජයේ සේවකයන්ගේ වත්, පෞද්ගලික අංශයේ සේවකයන්ගේ වත් කිසි ම කෙනකුගේ ආදායම ඒ තත්වය යටතේ ඉහළ නැගුණේ නැත. රුපියලකින් වත් ඉහළ නැගුණේ නැත.
ඒ තත්වය මත ඔවුන්ගේ හිස සීලිමේ වැදී නතර වී තිබෙද්දී, දැන් යටින් තවත් වියදමක් එකතු කරන්නට සැලසුම් කෙරෙමින් පවතී. එය ද එසේ මෙසේ වැඩිකිරීමක් නොව. හතරෙන් පංගුවක වැඩිකිරීමකි. නැතිනම් ඒකකයකට රුපියල් 8ක් වැනි විශාල මුදලකින් වැඩි කිරීමකි.
මේ වැඩි වන මුදල සොයා ගන්නට කළ යුත්තේ කුමක් ද? නොකා නොබී සිටීම ද? කන වේල් ගණන අඩු කිරීම ද? දරුවන් පාසල් නොයවා සිටීම ද? ලෙඩට බෙහෙත් නොගෙන සිටීම ද? වැඩිහිටියන්ට දුබලයන්ට නොසලකා සිටීම ද? නැතිනම් අල්ලස් ගැනීම ද? සොරකම් කිරීම ද? මං පැහැරීම ද? සිඟා කෑම ද? විදුලි බිල පිරිවැයට සමගාමී ව පවත්වාගෙන යෑම අයිඑම්එෆ් එකඟතාවකි.
එසේ වුණත් නැතත් එය සාධාරණ මැනීමකි. නැතිනම් වක්‍රව විදුලි බල මණ්ඩලයේ බර පැටවෙන්නේත් ජනතාව මත ම ය. එහෙත්, ඒ සඳහා වුණත්, මේ තරම් බරක් දරන්නට මිනිසුනට නොහැකි ය. රටවල් ගිනියම් වන්නේ එවැනි විටෙක ය.■
