2019 නොවැම්බර් 18දා රුවන්වැලිසෑය අබියස ජනපති ධුරයේ දිවුරුම් දී ජාතිය ඇමතූ ගෝඨාභය රාජපක්ෂ මහතා තම ජයග්‍රහණයේ ගෞරවය සංඝ සමාජයටත් සිංහල ජනතාවටත් පිරිනැමීය. ඔහු නිවැරදිය. දෙමළ/මුස්ලිම් සහයෝගයක් නොමැතිව හුදෙක් සිංහල ඡන්දවලින් පමණක් ජනපතිවරණයක් ජයගත නොහැකිය යන මතය මෙරට ජනපති ක්‍රමය ආරම්භයේ සිටම පැවතුණි. එම පිළිගත් මතය සුනු විසුනු කරමින් ඓතිහාසික ජයග්‍රහණයක් ලබා ගැනීමට ගෝඨාභය රාජපක්ෂ මහතා සමත් වූයේ භික්ෂු සංස්ථාවත් සිංහල බහුතරයත් තම කරමතින් ඔහුව දිනුම් කණුවට ගෙන ගිය නිසාය.

මහ පාරේ කිරිබත් උයමින්, තාප්පයක් ගානේ දේශප්‍රේමී/බොදු බැති චිත්‍ර අඳිමින් සිංහල බහුතරය එදා උදම් ඇනුවේද මෙම වාර්ගික ජයග්‍රහණය පිළිබඳවය.

අද ලංකාව බංකොළොත්ය. ජනතාවගෙන් විශාල පිරිසක් දිනපතා මොකක් හෝ පෝලිමකය. රටක් ලෙස අප කන්නේ ජාත්‍යන්තර ප්‍රජාවගේ පිහිටෙනි. 2019 නොවැම්බරය වන විට පහළ මැදි ආදායම් රටක් වූ අප යාචක තත්ත්වයට ඇද වැටීමට මුලින්ම හා වැඩිපුරම වගකිව යුත්තේ රාජපක්ෂ පවුලයි.

නමුත් මේ තෙරක් නොපෙනෙන ව්‍යසනයට වගකිවයුතු ඔවුන් පමණක්ද? නැත. ගෝඨාභය, මහින්ද ප්‍රමුඛ රාජපක්ෂලා බලයට ආවේ බහුතර ඡන්දදායක කැමැත්තෙනි; සිංහල ජනතාවගේ මනාපයෙනි. 220 ලක්ෂයක් අද විඳින දුකට එදා රාජපක්ෂවරුන් බලයට පත් කළ 69 ලක්ෂයද වගකිව යුතුය.

සිංහල බහුතරය 2019 නොවැම්බරයේදී ගෝඨාභය රාජපක්ෂ මහතා ජනපති පුටුවේ සිංහාසනාරූඪ කරමින් නතර වූයේ නැත. 2020 අගෝස්තුවේදී ඔවුන් රාජපක්ෂවරුන්ගේ පවුලේ පක්ෂය වන පොහොට්ටුවට තවත් ඓතිහාසික ජයග්‍රහණයක් උරුම කර දුන්නේය. 2021 දෙවන භාගය පමණ වන තෙක් ම සිංහල බහුතරය රාජපක්ෂ මිථ්‍යාවේ ඇලී ගැලී සිටියේය.

අද පෝලිම්වල අවා දුක් විඳින මේ බොහෝ දෙනෙක් ‘අපි රැවටුණා’ යයි කියති. ඔවුන්ගේත් සෙසු අපගේත් රටේත් අනාගතයට වැදගත් වන කාරණය නම් ඔවුන් රැවටුණේ මන්ද යන්නය.
මෙම ප්‍රශ්නය නැගීම පරණ තුවාලය පෑරීමක් නොවේ. වරද පිළිගැනීම උත්තම ගුණයක් වුවද වරදට හේතුව වටහා නොගතහොත් ඒ වරදම යළි යළිත් සිදුවිය හැක.

බැසිල් රාජපක්ෂ මහතා අත්හැරියේ මන්ත්‍රීකම විනා දේශපාලනය නොවේ. මේ දිනවල ඔහු පොහොට්ටු පක්ෂයේ ප්‍රතිසංවිධාන කටයුතුවල නිරත වන බව මාධ්‍ය වාර්තාවල දැක්වේ. මෙම සතියේ ඔහු මුණ ගැසුණු පිරිස් අතර කට්ටඩියන් හා දේවාලවල කපුවන්ද වූ බවද වාර්තා විය. ඔහු මේ සැරසෙන්නේ රාජපක්ෂ පවුලේත් තමාගේත් දේශපාලන පුනර්ජීවනයට මග හෙළි පෙහෙළි කිරීමටය. 2019 හා 2020 වූ වරදට හේතු තේරුම් ගැනීම ඉතාමත් හදිසි අවශ්‍යතාවක් වනුයේ එබැවිනි. යළිත් රාජපක්ෂ ගුණ්ඩුවකට රැවටී මේ වැටී තිබෙන ආගාධයට ද වඩා දරුණු අගාධයක ඇද වැටීම වළක්වා ගැනීමේ එකම මග නම් මෙතරම් මහා පරිමාණයෙන් රැවටුණේ ඇයි දැයි වටහා ගැනීමයි.

ගෝඨාභය රාජපක්ෂ මහතා ජනපති අපේක්ෂකයා ලෙස සහභාගි වූ එකම මාධ්‍ය සාකච්ඡාව බැලූ සාමාන්‍ය බුද්ධියක් ඇති ඕනෑම කෙනකුට ඔහු ආර්ථිකය ගැන මළපොතේ අකුරක් නොදත් බව පැහැදිලි විය යුතු ය. තමන් දුන් පොරොන්දු ඉටු කිරීමට මුදල් හොයන්නේ කෙසේද යයි මාධ්‍යවේදියකු ඇසූ විට ඔහුට දෙන්නට පිළිතුරක් තිබුණේ නැත. රටේ ණය බර ගැන ඇසුණු විටද ඔහුට නිසි පිළිතුරක් නොවීය. රාජ්‍ය ආදායම්, රාජ්‍ය වියදම් හා රාජ්‍ය ණය යනු තීරණාත්මක කාරණා තුන පිළිබඳව ඔහුට මෙලෝ අවබෝධයක් නොමැති බව එදා හොඳින් පැහැදිලි විය.

කරුණු කාරණා මත පදනම්ව බුද්ධියෙන් තීරණ ගන්නා ඡන්දදායකයන් සිටින රටක නම් ඔහු ඡන්දය පරදින්නේ එදාය. මහින්ද හා බැසිල් රාජපක්ෂ ප්‍රමුඛ ඔහුව මෙහෙයවූවන් (handlers) මේ පිළිබඳව බියවූ බව ඔහුට මැතිවරණ සමයේ වෙනත් මාධ්‍ය හමුවකට සහභාගි වීමට ඉඩ නොදීමෙන් පැහැදිලි විය. මැතිවරණ රැස්වීම්වල පවා ඔහු කතා කළේ ටෙලිප්‍රොම්ටරයක් බලාගෙනය.

නමුත් සිංහල ජනතාවගෙන් අතිබහුතරය මෙම යථාර්ථය දුටුවේ නැත. ඊට හේතුව ඇත්ත ඇති සැටියෙන් දැකීමට ඔවුන්ට උවමනාවක් නොතිබීමයි. ඔවුන් අන්ධ වූයේ, බිහිරි වූයේ ස්ව කැමැත්තෙනි.

‘මැරෙන්න හරි රටක් තියෙන්න ඕනෑ’ යනු 2019/2020 මැතිවරණවලදී සිංහල සමාජය තුළ නිරන්තරයෙන් කියවුණු කතාවකි. මෙම කතාවට පදනම පාස්කු ප්‍රහාරය නිසා ‘ජාතික ආරක්ෂාව’ පිළිබඳව හට ගත් සැකසංකාව බව පිළිගත් මතයයි.

මෙය අර්ධ සත්‍යයක් පමණක් බව පෙනෙනුයේ 2018 පෙබරවාරියේ පළාත් පාලන ඡන්ද ප්‍රතිඵලය සලකා බලන විටයි.

ජාතික ආරක්ෂාව (සිංහල) ජාතියේ ආරක්ෂාව බවට පත්වීම

2018 පළාත් පාලන මැතිවරණය පැවැත්වූයේ මුස්ලිම්-විරෝධය ලංකා දේශපාලනයේ ප්‍රධාන සාධකය බවට පත්වූ සංදර්භයක් තුළය. බොදු බල සේනාව, සිංහල රාවය, රාවණා බලය, මහසෝන් බලකාය රාජපක්ෂවරුන් වෙනුවෙන් මුස්ලිම් භීතිකාව සාර්ථක ලෙස රට පුරා ව්‍යාප්ත කරමින් සිටියහ. පළාත් පාලන මැතිවරණයෙන් මසකට පසුව දිගනෙන් පිපිරුණේ ඒ විරෝධයයි. මේ සියල්ල පාස්කු ප්‍රහාරයට ප්‍රථම බව සිහිපත් කළ යුතුමය.

2018දී පොහොට්ටු පක්ෂය වෙනුවෙන් ලක්ෂ 50කට අධික ජනතාවක් තම ඡන්දය භාවිත කළහ. ඔවුන්ගෙන් 99%ක් පමණම සිංහල වූ බව නිසැකය. 2019ට පදනම වැටුණේ 2018දී බව මින් පැහැදිලිය. 2018දී ශ්‍රීලනිපය ඡන්ද ලක්ෂ 14ක් ලබා ගත් අතර, මෛත්‍රීපාල සිරිසේන මහතා (පක්ෂ සංවිධායකයන්ගේ බහුතර තීන්දුවට පිටුපා) රාජපක්ෂ පාමුලට යාම නිසා 2019දී මේ ඡන්ද කුට්ටියද ගෝඨාභය රාජපක්ෂ මහතාට ලැබුණා නොඅනුමානය. මේ අනුව බලන විට 2019දී රාජපක්ෂවරුන්ට අලුතින් ලැබී ඇත්තේ ඡන්ද ලක්ෂ 5ක් හෝ ඊට මඳක් වැඩි ප්‍රමාණයක් පමණි.

සිරිසේන-වික්‍රමසිංහ ආණ්ඩුව 2016 සිට ගත් වැරදි ආර්ථික තීන්දු 2018දී රාජපක්ෂවරුන් ලද ජයග්‍රහණයට එක් හේතුවක් වූ බව සැබෑය. නමුත් මූලික හේතුව වූයේ ‘රට රැකීම’යි. 2018 පළාත් පාලන මැතිවරණ ව්‍යාපාරය තුළ පොහොට්ටු පක්ෂයේ මූලික සටන් පාඨය වූයේ රට ‘පාවාදෙන’ යහපාලන ආණ්ඩුවෙන් රට බේරා ගත යුතුය යන්නයි.

මේ රට සිංහල-බෞද්ධයන්ට පමණක් උරුම බවත්, අසිංහල, අබෞද්ධයින් ඊට අයිතිවාසිකම් කියන බවත් ඔවුන්ගේ ග්‍රහණයෙන් මෙරට මුදා ගැනීමට නම් කොටි පරදා දිග් විජය කළ රාජපක්ෂවරුන් යළිත් බලයට පැමිණවිය යුතු බවත් මැතිවරණ ව්‍යාපාරය පුරා නියමින් හා අනියමින් කියවුණු මතය විය.

ජාතික ආරක්ෂාව නමැති පිළිගත් සංකල්පය සිංහල ජාතියේ හා බුද්ධාගමේ ආරක්ෂාව ලෙස යළි අරුත් ගැන්විණි. 2018දී තීරක සාධකය වූ මෙම විකෘතියට පාස්කු ප්‍රහාරයෙන් තවත් ජීවය ලැබිණි.

බහුතර සිංහල ජනතාවට ගෝඨාභය රාජපක්ෂ මහතා පිළිබඳ යථාර්ථය නොපෙනුණේ ඔවුන් මුස්ලිම් විරෝධයෙන් හා දෙමළ විරෝධයෙන් දෑස් නිලංකාර කරගෙන සිටි බැවිනි. ඔවුන් ඡන්දය භාවිත කළේ ‘තම්බින්ට හා දෙමළුන්ට’ පාඩමක් උගන්නන්නටය. අසිංහල ලාංකිකයන් දෙවන මට්ටමට දමා යළිත් සිංහල-බෞද්ධ ආධිපත්‍යය තහවුරු කිරීමටය.

මෙරට භික්ෂු සමාජයෙන් අතිබහුතරය බණ කීවේ මේ වෙනුවෙනි. ලොව පුරා විසිර සිටින සිංහල ඩයස්පෝරාව බොහෝවිට අතින් වියදම් කරගෙන (ඇතැම්විට ගුවන්යානා පවා කුලියට ගෙන) ඡන්දය දාන්නට ආවේ මේ වෙනුවෙනි. මැතිවරණයෙන් පසු කිරිබත් ඉව්වේ, තාප්ප ගාණේ චිත්‍ර ඇන්දේ ‘දෙමළුන් හා තම්බින්’ පරදා සිංහලයන් ලත් ජයග්‍රහණය සමරන්නටය.
69 ලක්ෂයෙන් අතිබහුතරයක් රැවටුණේ ජාතිවාදයටය; ආගම්වාදයටය.

වත්මන් දේශපාලනය තුළ එළිපිට ජාතිවාදය හා ආගම්වාදය ක්‍රියාත්මක වන බවක් නොපෙනේ. ඒ විෂ වැපිරූ කුරහන් – සාටක භික්ෂූන්ද අද නිහඬය. සිංහල, දෙමළ, මුස්ලිම් කවුරුත් මේ දිනවල නිරතව සිටිනුයේ එකම සටනකටය. එනම් අවම මට්ටමින් හෝ ජීවිතය පවත්වා ගැනීම සඳහා මූලික අවශ්‍යතා සපුරා ගැනීමේ අරගලයේය.

ජාතිවාදය හා ආගම්වාදය මෙරට දේශපාලන භූමියෙන් ඉවත් කිරීමට මේ හොඳම කාලයයි. නමුත් විසඳුමක් දීමට නම් ප්‍රශ්නය නියමාකාරයෙන් තේරුම් ගත යුතුය.

අද අප මෙතැනට වැටීමට මූලික හේතුවක් නම් සිංහල බහුතරයේ බුද්ධිය ජාතිවාදයෙන් හා ආගම්වාදයෙන් කුරුවල් වීම බව අප පිළිගත යුතුය. ජාතිවාදය හා ආගම්වාදය දේශපාලනමය හා මැතිවරණමය සාධකයක් බවට පත්වීම වළක්වා ගත හැක්කේ ඉන්පසුවය.

රාජපක්ෂවරුන්ට යළි හිස ඔසවන්නට ජාතිවාදයෙන් හා ආගම්වාදයෙන් තොරව වෙන මගක් නොමැත. අද ඊට සමාජය තුළ ඉඩක් නැති වුවද හෙට හෝ අනිද්දා ඒ තත්වය වෙනස් විය හැකි බව, වෙනස් කළ හැකි බව රාජපක්ෂවරු දනිති. දෙමළ විරෝධය හා මුස්ලිම් විරෝධය නිසා තමන් රැවටුණු හැටි අතරමං වූ හැටි තමන්ගේ දරුවන්ට තුන් වේල සරිකරන්නට නොහැකි තරම් අසරණ තත්ත්වයකට පත්වූ හැටි පිළිබඳ ඇත්ත සිංහල බහුතරය වටහා නොගන්නා තාක් යළිත් ඒ රැවටිල්ල ක්‍රියාත්මක කිරීමට ඉඩ ඇති බව කාට නොතේරුණත් රාජපක්ෂවරුන්ට තේරේ.
2015 ලත් පරාජයන්ගෙන් රාජපක්ෂවරුන් වෙනස් වූයේ නැත. වත්මනේ පසුබෑම්වලින්ද ඔවුන් වෙනස් වන්නේ නැත. (විපක්ෂයේද නොමසුරු උපකාරයෙන්) ඔවුහු 21 වන සංශෝධනය සාර්ථක ලෙස පසුබස්වමින් සිටිති. ගෝඨාභය රාජපක්ෂ ජනපතිවරයා ඉවත් කිරීමේ ව්‍යවස්ථාමය මගක් නොමැති නිසා තම බල ව්‍යාප්තියට ඇති සැබෑ හා එකම බාධාව ජනපති බලතල කප්පාදු කොට ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය ව්‍යාප්ත කරන ව්‍යවස්ථා සංශෝධනයක් බව ඔවුහු දනිති.
ජනමතය යනු වෙනස් වන, වෙනස් කළ හැකි දෙයකි. මිනිස්සු බුද්ධියෙන් නොසිතත් නම්, ඔවුහු හැඟීම්වලට වහල් වත් නම් ජනමතය නපුරට වෙනස් කිරීම ඉතාමත් පහසුය.

රාජපක්ෂවරුන් පොහොට්ටුව බලමුළු ගන්වනුයේ එවැනි ජනමත වෙනසකට නිසි අවස්ථාවක් එළඹෙන තෙක්ය. ඒ රාජපක්ෂ ගුණ්ඩුවට මග ඇහිරීමට නම් දෙමළ විරෝධය හා මුස්ලිම් විරෝධය, 2019දීත් ඉන් පෙරත් සිංහල සමාජය ගිලන් කරන, රටටම විපත් කරන, පාරා වළල්ලක් වූ අයුරු සිංහල ජනතාවට වටහා දිය යුතුය. රාජපක්ෂ – විරෝධය තරමටම මෙයද වැදගත් බව විපක්ෂයට නොවැටහීම රටේම අභාග්‍යයකි. මන්ද යළිත් සිංහල බහුතරය ජාතිවාදයෙන් ආගම්වාදයෙන් අන්ධව වැරදි දේශපාලන තීරණයක් ගතහොත් ඉන් විඳවන්නේ රටය.

යළිත් හනුමන්තලාට රැවටෙමුද?

උදය ගම්මන්පිල මන්ත්‍රීවරයා මැතිවරණ සමයේ ගෝඨාභය රාජපක්ෂ මහතා ගැන කී ප්‍රකාශයක් මේ දිනවල අන්තර්ජාලයේ සැරිසරයි. ගෝඨාභය රාජපක්ෂ යනු මහතිර් මොහොමඩ්ගේ කළමනාකරණ කුසලතාව, ලී ක්වාන් යූගේ දුර දැක්ම, ව්ලැඩිමිර් පුටින්ගේ නිර්භීතබව, ජවහර්ලාල් නේරුගේ ආධ්‍යාත්මිකත්වය හා ෆිදෙල් කස්ත්‍රෝගේ දේශප්‍රේමය යන ගුණාංගයන්ගේ සංකලනයක් බව ගම්මන්පිල මන්ත්‍රීවරයා රූපවාහිනී නාලිකාවක් සමග පැවති සම්මුඛ සාකච්ඡාවේදී කියයි.

ගම්මන්පිල මන්ත්‍රීවරයාගේ කතාව ඔහුම විශ්වාස කළා නම් ඔහුට නිසි තැන පාර්ලිමේන්තුව නොව උන්මත්තකාගාරයයි. ඔහු ජනතාව රැවටීමේ අරමුණින් දැන දැනම චේතිය රජුද පරයන බේගල් දෙසා බෑ බව වඩාත් නිවැරදි නිගමනයයි.

ඔහුගේ දේශපාලන සහචර විමල් වීරවංශ මන්ත්‍රීවරයාද මැතිවරණ සමයේ වඩාත් අවධානය යොමු කළේ, ඔහුගේ වචනයෙන්ම කියනවා නම් ‘ගර්භාෂ යුද්ධය’ටය. වෛද්‍ය ෂාෆි සහබ්ඩීන් සිංහල කාන්තාවන් දහස් ගණනක් හොර රහසේ වඳ කළාය යන මිථ්‍යාව තුළින් සිංහල සමාජය වනසාලීමට මුස්ලිම්වරුන් කුමන්ත්‍රණය කරනවා යන මිථ්‍යාව සාර්ථක ලෙස පැතිරවීමට ඔහු සමත් විය.

රාජපක්ෂවරුන්ගේ රට ගිනි තබන හනුමන්තා බලකායේ ගිහි නායකයන් වූ මේ දෙපොළ අද විපක්ෂයේ සිටගෙන කරන්නේත් වක්‍රව ජාතිවාදී ආගම්වාදී විස පැතිරවීමය.

ලංකාව බිලී බා ගැනීමට ක්‍රියාත්මක වන ජාත්‍යන්තර කුමන්ත්‍රණ ගැන දෙඩවීම ඔවුන්ගේත් ‘ස්වාධීන’ යැයි තමන්ම හඳුන්වා ගන්නා (වත්මන් ව්‍යසනයට සැලකිය යුතු දායකත්වයක් ලබා දුන්) දේශපාලක පිරිසකගේත් අලුත්ම උත්සාහයයි. මේ ජාත්‍යන්තර කුමන්ත්‍රණ කතාව කවදත් එන්නේ ලාංකීය ඇමුණුමකුත් සමගය; ජාතිවාදී/ආගමිකවාදී රැල්ලක පෙරවදනක් ලෙසය.

කුමන්ත්‍රණය ඉන්දියාවේ නම් එහි දේශීය ඇමුණුම දෙමළ විරෝධයයි; කුමන්ත්‍රණය බටහිර නම් කිතුනු විරෝධය හා/හෝ දෙමළ විරෝධයයි; කුමන්ත්‍රණය මැදපෙරදිග නම් මුස්ලිම් විරෝධයයි.

මේ දේශපාලකයින් පිරිස රුසියානු තානාපති කාර්යාලයට ගොස් කළ කී දේ මොවුන් තවමත් බේගල් දේශපාලනයේ නිරත වන බවට නවතම උදාහරණයයි. ජනපති පුටින් යුක්රේනය ආක්‍රමණය කළ පසු බටහිර රටවල් තම බැංකුවල ඇති රුසියානු විදෙස් සංචිත තහනම් කළහ (freeze). මේ නිසා රුසියාවට බරපතළ ඩොලර් හිඟයක් ඇතිවිය. අඩු මිලට තෙල් දීම සඳහා රුසියාව ඉන්දියාව ඇතුළු රටවල් ගණනාවක්ම සමග ගිවිසුම්ගත වූයේ මේ ඩොලර් හිඟය මගහරවා ගැනීමේ මගක් ලෙසය. මේ ගිවිසුම්වල පදනම ඩොලර්වලින් අත්පිට ගෙවීම විනා ණයට දීම නොවේ. ලංකාවටද ඩොලර් තිබුණා නම් ලාබෙට රුසියාවෙන් තෙල් ගන්නට තිබුණි. නමුත් අපේ අර්බුදය විදෙස් විනිමය අර්බුදයක් නිසා රුසියානු තෙල් ලාබ වුවද එය අපට විසඳුමක් නොවේ. මේ සතියේ රුසියාවටද විදෙස් ණය ගෙවීම් පැහැර හැරීමට සිදුවීමෙන් (sovereign default) සනාථ වනුයේ මෙම සත්‍යයයි.

රුසියානු තානාපති කාර්යාලයට රට බේරා ගැනීමට ගිය පක්ෂ නායකයන් මේ සරල සත්‍යය නොදැන සිටියා විය නොහැක. ඔවුන් දැනුදු කරනුයේ ජනතාව රැවටීමයි. ඒ යළිත් වාර්ගික/ආගමික භීතිකාවක් ජනිත කර විසඳුම ලෙස තම නවතම ගැලවුම්කරුවා ඉදිරිපත් කිරීමයි.
ආණ්ඩුව විවිධ උපක්‍රමයන් තුළින් නිදහස් අදහස් මර්දනයට තැත් දරමින් සිටී. මාධ්‍යවේදී තරිඳු උඩුවරගෙදර සීඅයිඩීයට කැඳවීම මෙහි අලුත්ම පියවරයි.

දශක එකහමාරකට වැඩි කාලයක් රාජපක්ෂවරුන්ට දරදිය ඇද දැන් විපක්ෂයට හේත්තු වී සිටින දේශපාලකයන් පිරිසක් උත්සාහ කරන්නේ ජනතාවගෙන් කොටසක් හෝ බුද්ධියෙන් සිතීම වළකා යළිත් හැඟීමෙන් පමණක් ක්‍රියා කරන ගව හෝ බැටලු ගාලක් බවට පත්කිරීමටය.
අර්බුදය ගැන කෑගසනවා විනා ඊට තමන්ගේ විසඳුම් (සටන් පාඨ හෝ පොරොන්දු ලෙස නොව) ප්‍රායෝගික වැඩපිළිවෙළක් ලෙස රටට ඉදිරිපත් කිරීමට සජබ හා ජවිපෙ තවමත් අසමත්වීම තුළින් අතාර්කික හා මුග්ධ මතවාදයන්ට හා යෝජනාවලට කදිම තෝතැන්නක් නිර්මාණය වී තිබේ.

‘සිස්ටම් චේන්ජ්’ යන යෙදුම මුලින් භාවිත කළේ ගෝඨාභය රාජපක්ෂ මහතාය. සුනු විසුනු කිරීම වෙනසක් නම් ඔහු තරම් හොඳටම සිස්ටම් චේන්ජ් කළ කිසිවකු නූතන ලංකා ඉතිහාසයේ නොමැත. මෙරට බහුතර ජනතාව විචාර බුද්ධියෙන් සහේතුකව සිතා මතා තීරණ ගැනීමට අසමත් වන තාක් අපට උරුම වනු ඇත්තේ ගෝඨාභය පන්නයේ විනාශකාරී සිස්ටම් චේන්ජ් පමණි.

ලංකාව අද වැටී ඇති ව්‍යසනයට හේතුව 2019 හා 2020 දී මැතිවරණ දෙකකදී ජනතාව ක්‍රියා කළ ආකාරයයි. ජන මානසිකත්වය- විශේෂයෙන්ම බහුතර සිංහල ජන විඥානය- සහේතුක බුද්ධිගෝචර දිශාවට වෙනස්ව නැතිනම් හදිසි මැතිවරණයක් පැවැත්වුවද එයින් ඵලදායක යමක් සිදු නොවනු ඇත. පාරවල් අයිනේ කෑගසන රාජකාරිය තරුණ උද්ඝෝෂකයන්ට භාරදී විපක්ෂය අර්බුදයට සවිස්තරාත්මක විසඳුම් යෝජනාවලියක් ඉදිරිපත් කොට ඒ තුළින් සමාජයේ බුද්ධිමය සංවාදයක් ගොඩනැගීමට ක්‍රියා කළ යුත්තේ එබැවිනි.

ජීවිතය පවත්වා ගැනීමට වෙර දරන ජනතාවට විසඳුම් ගැන බණ කීමෙන් පලක් නැතැයි ඇතැමුන් කිව හැක. නමුත් එවැනි උත්සාහයක් දැරීම සටන් පාඨ හඬ තැලීමට වඩා සාධනීයයි; විපක්ෂයෙන්වත් පිළිගත හැකි විසඳුමක් ඉදිරිපත් නොවේ නම් අපේක්ෂා භංගත්වයේම ගිලුණු ජනතාව ඊළඟට තල්ලු වනු ඇත්තේ ජීවිත-දේපළ විනාශ කෙරෙන අර්බුදය තවත් සංකීර්ණ හා උග්‍ර කරන ප්‍රචණ්ඩත්වයකටය. අරාජිකත්වය දෙසට දෝලනය වන සමාජයක් එහි ප්‍රතික්‍රියාව ලෙස දෝලනය වන්නේ සිවිල්/හමුදා ඒකාධිපතිත්වයක් දෙසට බව ඉතිහාසය යළි යළිත් පෙන්වා දෙයි. ■