2013දී රතුපස්වල ජනතාව පාරට බැස්සේ ජනපතිවරයාට හෝ අගමැතිවරයාට ඉවත් වන්නැයි බල කිරීමට නොවේ. වස විස නැති පිරිසිදු පානීය ජලය ඉල්ලමිනි. ‘අපි ඉල්ලුවේ වතුර ටැංකි, ඔවුන් එව්වේ යුද්ධ ටැංකි.’ යැයි රතුපස්වල කාන්තාවක බීබීසී පුවත් සේවයට කියා තිබුණි. සාමකාමී ජනතා උද්ඝෝෂණයට ප්‍රතිචාර ලෙස ආරක්‍ෂක ඇමති මහින්ද රාජපක්‍ෂ හා ආරක්‍ෂක ලේකම් ගෝඨාභය රාජපක්‍ෂ එව්වේ 58 වන සේනාංකයේ සන්නාහ සන්නද්ධ භට පිරිසකි.
ඊළාම් යුද්ධය නිමාවේදී ලංකා හමුදාවන්ට යටත් වූ එල්ටීටීඊ නායකයන් පිරිසක් හා ඔවුන්ගේ පවුල්වල සාමාජිකයන් (ළමුන්ද ඇතුළුව) ඝාතනය කිරීමේ සුදු කොඩි සිද්ධිය (white flag incident) සම්බන්ධයෙන් චෝදනා ලැබ සිටියේ 58 වන සේනාංකයයි. 2013දී මේ භටපිරිස නිරායුද උද්ඝෝෂකයන්ට දැක්වූ ප්‍රතිචාරයෙන් වැලිවේරිය හා ඒ අවට ප්‍රදේශය යුද්ධ පිටියක් බවට පත්විය. ගම්වැසියෝ තිදෙනෙක් ඝාතනය වූහ. ජීව උණ්ඩ ප්‍රහාරයෙන් පලා ගිය ගම්වාසීන් හඹා ගිය හමුදා භටයෝ නිවෙස්වලට පමණක් නොව පල්ලියකටද කඩා වැදුණහ. රබර් උණ්ඩ භාවිත නොකළේ මන්දැයි එක් ගම්වැසියකු පසුව ඇසූ විට, හමුදා භටයකුගේ පිළිතුර වූයේ රබර් උණ්ඩ භාවිත කරමින් උද්ඝෝෂකයන් හුරතල් කිරීමට තමන්ට බැරි බවය.
උතුර දකුණට පැමිණි මෙම සිද්ධියට පසුබිම් වූයේ අත්වැසුම් නිපදවන වෙනිග්‍රොස් කම්හල අනීතික ලෙස පරිසරයට මුදා හළ අපද්‍රව්‍ය නිසා රතුපස්වල අවට භූගත ජලයට විෂ එක්වීමයි. කම්හල අයිති වූයේ හේලීස් සමාගමටය. හේලීස් සමාගමේ කොටස්වලින් 50%ක් පමණ අයත් වූයේ ධම්මික පෙරේරා මහතාටය. 2013 වන විට පෙරේරා මහතා ලංකාවේ දැවැන්තම ව්‍යාපාරිකයකු පමණක් නොව ප්‍රවාහන අමාත්‍යාංශයේ ස්ථිර ලේකම්වරයාද විය. රාජ්‍ය පරිපාලනය පිළිබඳ කිසිදු අත්දැකීමක් නොතිබූ ව්‍යාපාරිකයකු රාජ්‍ය පරිපාලනයේ ඉහළම තනතුරකට පත්කළේ මහින්ද රාජපක්‍ෂ ජනපතිවරයාය.
යමු (Yamu) නම් වෙබ් අඩවිය කොළඹ නගරයේ විවිධ ස්ථාන පිළිබඳව වාර්තා කිරීමේ වැඩසටහනක එක් පියවරක් ලෙස බෙලාජියෝ (Bellagio) කැසිනෝව පිළිබඳව සටහනක් තැබුවේය. කැසිනෝව තුළ ක්‍රියාත්මක වන ගණිකා සේවය පිළිබඳවද එහි සඳහනක් විය. අද මෙන්ම එදාද ගණිකා වෘත්තිය නීති විරෝධී වුවද බෙලාජියෝ කැසිනෝවට නීතිය හෝ පොලිසිය ගැටලුවක් වූයේ නැත. බෙලාජියෝ කැසිනෝවේ හිමිකරු වූයේ ඒ වන විට ප්‍රවාහන අමාත්‍යාංශයේ ලේකම් තනතුර දැරූ ධම්මික පෙරේරා මහතාය. සංස්කෘතිය, සභ්‍යත්වය ගැන දිවා රෑ ජප කළ රාජපක්‍ෂවරුන්ටත් ඔවුන්ගේ මුර දේවතාවන් වූ දේශපාලන භික්‍ෂූන්ටත් මේ කිසිවක් ප්‍රශ්නයක් වූයේද නැත.
අද ඒ ධම්මික පෙරේරා පොහොට්ටු පක්‍ෂයේ මන්ත්‍රීවරයෙකි. ඔහුට ආයෝජන මණ්ඩලයද ඇතුළත් වූ බලගතු ඇමතිකමක් දෙන බවට රාවයක් තිබේ. ව්‍යාපාරිකයන් දේශපාලනයට ගෙන ඒම භික්‍ෂූන් හෝ අනෙකුත් ආගමික පූජකයන් දේශපාලනයට ගෙන ඒම තරම්ම මෝඩ වැඩකි. කුණු වූ දේශපාලනය තවත් කුණු කිරීම විනා එයින් වන යහපතක් නොමැත.
රාජපක්‍ෂලා 2019දී යළි බලයට ආවේ චීවරයේ එල්ලීගෙනය. දැන් කහ සිවුරේ රැකවරණය ඔවුන්ට අහිමිය. නාග ලෝකයෙන් නයි වැඩැම්මවූ රාජපක්‍ෂලාට තුනෙන් දෙකක් දීම මරණ මංචකයේදී සිහිකොට සතුටු විය හැකි පිනක් ලෙස දෙසූ, කුරහන් සාටක භික්‍ෂූහු අද නිහඬය. දැන් රාජපක්‍ෂලා සැරසෙන්නේ කැසිනෝ ව්‍යාපාරිකයකුගේ කබායේ එල්ලී බලය රැකගැනීමටය.
රාජපක්‍ෂ පවුල යම් පසුබෑමකට ලක්වුවද ඔවුන් තම බල ව්‍යාපෘතිය අත්හැර නොමැත. බැසිල් රාජපක්‍ෂ මහතා මන්ත්‍රිධුරයෙන් ඉවත් වීම උපක්‍රමික පසුබැසීමක් පමණි. 21වන සංශෝධනය ගෙන ඒමේ උත්සාහය මුළුමනින්ම පරාජය කිරීමටත් යළිත් සුපිරිසිදු රාජපක්‍ෂ පාලනයක් නිර්මාණය කිරීමටත් ඔහු තිරය පිටුපස සිට සිය සුපුරුදු නූල් සූත්තර සෙල්ලමේ යෙදෙනු නොඅනුමානය.
ධම්මික පෙරේරා යනු ඒ දාදු සෙල්ලමේ ඉත්තෙකි. ඔහුට ආයෝජනය සම්බන්ධ නව ඇමතිකම දී ආර්ථිකය යළි ගොඩනැගීමේ සැබෑ සමතා ඔහු යන මිථ්‍යාව ප්‍රචාරණ රැල්ලක් තුළින් මවා පා රනිල් වික්‍රමසිංහ අගමැතිවරයා ඉවත් කිරීමට සුදුසු පරිසරයක් නිර්මාණය කිරීම කපුටු උපාය විය හැක. ධම්මික පෙරේරා මහතා යනු රාජපක්‍ෂවරුන්ගේ අන්තේවාසික ව්‍යාපාරිකයකු වූ බැවින් ඔහු අගමැති තනතුරට පත්කිරීම රාජපක්‍ෂ බල ව්‍යාපෘතිය ඉදිරියට ගෙනයාමේ හොඳම ක්‍රමය ලෙස කපුටු බුද්ධියට වැටහුණා විය හැක. මේ දේශපාලන රංගනය තුළ ධම්මික පෙරේරා නළුවා සැබැවින්ම අඳිනුයේ මාක් ඇන්ටනි චරිතයටද නැතහොත් බෲටස් චරිතයටද යන්න කාලය විසින් හෙළිදරව් කරනු ඇත. නමුත් ව්‍යාපාරිකයකු දේශපාලනයට ගෙන ඒම තුළින් රාජපක්‍ෂවරුන් සිදුකළේ භික්‍ෂූන් දේශපාලනයට ගෙන ඒම තරම්ම වූ විනාශයක් බව නම් අදම නිසැකවම කිව හැක.
පක්‍ෂ-විපක්‍ෂ බල පොරයේ අවියක් වූ ජනතා දුක
රනිල් වික්‍රමසිංහ මහතා අගමැති ධුරය බාරගන්නේ රාජපක්‍ෂවරුන් වෙනුවෙන් නොව තමන් වෙනුවෙනි. ඔහු අගමැති ධුරයේ කටයුතු කරනුයේ රාජපක්‍ෂ බල ව්‍යාපෘතිය රකින්නට නොව තමන්ගේ බල ව්‍යාපෘතිය යළිත් පණ ගන්වන්නටය.
අද සජබයේ එහා ජවිපෙ ප්‍රධානතම සතුරා බවට පත්ව ඇත්තේ රනිල් වික්‍රමසිංහ අගමැතිවරයාය. ඒ ඔවුන්ගේ බල ව්‍යාපෘතීන්ට ඔහු කුඩා හෝ සාර්ථකත්වයක් අත්කර ගැනීම බාධාවක් ලෙස දකින බැවිනි. රනිල් ඉවත් කොට අගමැතිකමට සජිත්, අනුර කුමාර, චම්පික හෝ වෙන විපක්‍ෂ නායකයකු පත්කළද ඉන්පසු ඉතිරි විපක්‍ෂයේ මෙම බෙදීම, තමන්ගේ පටු බල උවමනාවන් වෙනුවෙන් වූ කුලල් කාගැනීම නතර නොවනු ඇත. සජිත් අගමැති වුවහොත් රනිල්-අනුර කුමාර-චම්පික ප්‍රමුඛ විපක්‍ෂයට ඔහු ප්‍රධාන සතුරා වනු ඇත. අනුර කුමාර අගමැති වුවහොත් රනිල්-සජිත්-චම්පික ප්‍රමුඛ විපක්‍ෂය ඔහුට එරෙහිව දේශපාලන අවි අමෝරනු ඇත. චම්පික අගමැති වුවහොත් රනිල්-සජිත්-අනුර කුමාර ප්‍රමුඛ විපක්‍ෂය ඔහුට නොනැවතී පහර දෙනු ඇත.
රාජපක්‍ෂවරුන්ට අවශ්‍ය බලය රැකගැනීමටය. අගමැති රනිල් හා විපක්‍ෂයේ සියලු නායකයන්ට අවශ්‍ය බලය ලබාගැනීමය. අර්බුදය, බඩු මිල, බඩු හිඟය, පෝලිම්, කුසගින්න, දරිද්‍රතාව, රට, ජාතික සම්පත්- මේ සියල්ල පක්‍ෂ-විපක්‍ෂ නායකයන්ගේ බල සෙල්ලමේ ඉත්තන් පමණි.
ගෝඨාභය රාජපක්‍ෂ විශ්‍රාමික කර්නල්වරයා රාජ්‍ය පාලනයට කොතරම් නුසුදුසුද යන්න අදානි-මෝදි පටලැවිල්ලෙන්ම පැහැදිලි වේ. මෝදි අගමැතිවරයා පුනර්ජනනීය බල ව්‍යාපෘතිය අදානි සමාගමට දෙන්නැයි බලපෑම් කළා නම් එය වැරදිය. නමුත් එවැනි සිදුවීම් ගෝලීය දේශපාලනයේ සාමාන්‍යයන්ය. ජනපතිවරයා ඒ බව ලංවිම සභාපතිවරයාට නොකිව යුතුව තිබුණි. ඒ සරල කාරණය වටහාගැනීමට තරම් පරිණත බවක් ඔහුට නොතිබූ නිසා අද මෙම කතාව ඉන්දියාව සහ ලංකාව අතර රාජ්‍යතාන්ත්‍රික ප්‍රශ්නයක් දක්වා වර්ධනය වී ඇත. මෙහි ප්‍රතිඵලය විය හැක්කේ ඉන්දියාවෙන් අප ඉල්ලා ඇති ඩොලර් මිලියන 400 හදිසි ණය මුදල නොලැබී යාමය. නැතහොත් ප්‍රමාද වීමය. එහි වැඩිම වන්දිය ගෙවන්නට සිදුවනු ඇත්තේ මේ අර්බුදයෙන් වැඩිපුරම බැට කන නැති බැරි ලාංකිකයන්ටය.
මාදිවයිනේ හිටපු ජනපතිවරයා හා ආචාර්ය හර්ෂ ද සිල්වා මන්ත්‍රීවරයා සම්බන්ධ සිදුවීමද මෙයටම සමානය. මැද පෙරදිග රාජ්‍ය නායකයන් දොපොළක් ලංකාවේ ආධාර ඉල්ලීමට දැක්වූ ප්‍රතිචාරය පිළිබඳ කතාව සත්‍යයක්ම වුවද එය නම්ගම් සහිතව රටටම හෙළිකිරීමෙන් ආචාර්ය හර්ෂ ද සිල්වා මන්ත්‍රීවරයා කළේ ජනපති ගෝඨාභය විශ්‍රාමික කර්නල්වරයා කළ මෝඩකමට නොදෙවෙනි ක්‍රියාවකි.
දේශපාලකයන් මෙලෙස බල සෙල්ලමේ යෙදෙන අතර රට අතරමංය. ජනතාව අසරණය.
ලංකාව නිධානයක් මත සිට හිඟාකනවා යැයි ඇතැම්හු කියති. නිධානයක් යනු ක්‍ෂණිකවම, වැඩි කරදරයක් නොමැතිව, ධනවත් වීමේ මගකි. ලංකාවට එවැනි මගක් නොමැත. අප මේ අර්බුදයෙන් ගොඩඑන්නට නම් රාජපක්‍ෂ ආර්ථික වැරදි නිවැරදි කරන ඉතා දුෂ්කර හා දිගු ගමනක යෙදිය යුතුය.
ලංකාව චීනයෙන් ඉල්ලූ ඩොලර් බිලියන 1.5ක මුදල් හුවමාරු ණය (currency swap) චීනය ප්‍රතික්‍ෂෙප කළ බව සති අන්තයේ වාර්තා විය. අදානි-මෝදි සිදුවීම නිසා ඉන්දීය ණය අහිමි වීමේ අවදානමක් මතුවෙනවා පමණක් නොව, ලංකාවේ අර්බුදයට මැදිහත් වීම රාජ්‍යතාන්ත්‍රික හිසරදයක් නිර්මාණය කරගැනීමේ ක්‍රමයක් ලෙස අනෙක් රටවල්ද දකිනු ඇත. හර්ෂ ද සිල්වා සිද්ධියෙන් එම මතය තවත් තහවුරු වීමට ඉඩ තිබේ. හදිසි ආහාර හා බෙහෙත් වැනි ආධාර හැරුණු විට ඩොලර් සත පහක් අපට ණය දෙන්නට කිසිවකුත් ඉදිරිපත් නොවන තත්වයක් මේ වන විට නිර්මාණය වී තිබේ.
ජාත්‍යන්තර මූල්‍ය අරමුදලෙන් ඉල්ලා ඇති ණය පහසුකම ලැබෙනුයේ රටේ ආර්ථික පිළිවෙත් වෙනස් කිරීම මතය. ගෝඨාභය-මහින්ද-බැසිල් පාලනයේ අමනොඥ බදු පිළිවෙත නිසා ඩොලර් අර්බුදයක් පමණක් නොව රුපියල් අර්බුදයක්ද අපට නිර්මාණය විය. දැනටත් බඩු මිලෙන් දනින් වැටී සිටින ජනතාව මතට තවත් බර නොපටවා රුපියල් අර්බුදය විසඳීමට ඇති එකම ක්‍රමය ඍජු බදු වැඩිකිරීමත්, අධ්‍යාපනය, සෞඛ්‍ය හා සමාජ සුභසාධනය හැරුණු කොට අනෙක් රාජ්‍ය වියදම් අඩු කිරීමත්, (විශේෂයෙන්ම ආරක්‍ෂක වියදම්), ශ්‍රී ලන්කන් වැනි පාඩු ලබන රාජ්‍ය ආයතන හැකි ඉහළම මුදලට විකුණා දැමීමත්ය.
නමුත් මේ කිසිවක් වෙන බවක් නොපෙනේ. ඒ වෙනුවට සමාජ සුබසාධනය සඳහා යැයි කියමින් තවත් වක්‍ර බද්දක් පැනවීමට ආණ්ඩුව සැරසේ.
වක්‍ර බදුවල බර අවසානයේ වැටෙන්නේ පාරිභෝගිකයාගේ කර මත බවත්, සමාජ සුබසාධනය සඳහා වක්‍ර බද්දක් පැනවීම නිරර්ථක ක්‍රියාවක් බවත් වටහා ගන්නට ජනපතිවරයා අසමත් වුවද, එය අගමැතිවරයා දන්නවා නොඅනුමානය. මෙම බද්ද ජනතාවට තවත් බරක් පමණක් නොව තමන්ට දේශපාලන පාරාවළල්ලක්ද වන බව නම් අගමැතිවරයාට නොවැටහීමට ඉඩ තිබේ. (ඉතිහාසය පුරා ඔහුට ලත් අවස්ථා ඔහු අහිමි කර ගත්තේ දේශපාලන ප්‍රතිරෝධයන් නිසි ලෙස අවබෝධ කරගෙන ඒවා කළමනාකරණය කරන්නට ඔහු තුළ වූ සහජ නොහැකියාව නිසාය. දෙමළ ජාතික සන්ධානය හා ශානක්‍යයන් රාසමානික්කම් මන්ත්‍රීවරයා සමග අනවශ්‍ය හා ළාබාල ගැටුමක් නිර්මාණය කරගැනීමෙන් පෙනීයනුයේ මෙම නොහැකියාව සමනය කරගැනීමට මේ තීරණාත්මක මොහොතේ පවා රනිල් වික්‍රමසිංහ මහතා අසමත් බවය.)
ලංකාවේ මැයි 9දා හටගත් ප්‍රචණ්ඩත්වය ආර්ථික අර්බුදයන්ට මුහුණ දෙන අනෙකුත් රටවලටද අනතුරු ඇඟවීමක් බව අයිඑම්එෆ් ප්‍රධානියා බීබීසී පුවත් සේවයට කියා තිබුණි. මේ ප්‍රචණ්ඩත්වයට මූලික හේතුන් ලෙස ඇය සඳහන් කර තිබුණේ අත්‍යවශ්‍ය භාණ්ඩ හිඟයත් ඒවායේ මිල දැරිය නොහැකි ලෙස ඉහළ යාමත්ය. සමාජයේ නැති බැරි කොටස් වෙනුවෙන් අත්‍යවශ්‍ය භාණ්ඩ දැරිය හැකි මිලට ලබාදීමේ වැඩපිළිවෙළක් ක්‍රියාත්මක කිරීම ඇය ඒ සඳහා යෝජනා කළ මූලික පිළියමයි.
සමාජ ආරක්‍ෂණ දැළක් ගැන පාලකයන් (විශේෂයෙන්ම අගමැතිවරයා) නිතරම කතා කළද එවැන්නක් පිළිබඳව ප්‍රතිපත්තිමය හෝ වැඩසටහන්මය ඉඟියක් වත් තවමත් නොමැත. සමෘද්ධිලාභීන්ට එක් වරක් රුපියල් 5000ක් දීම කිසි ලෙසකිනුදු ප්‍රශ්නයට පිළිතුරක් නොවේ. පැරණි හා නව දරිද්‍ර පවුල්වලට අත්‍යවශ්‍ය භාණ්ඩ දැරිය හැකි මිලකට ලබාදෙන වැඩපිළිවෙළක් නිර්මාණය කරන අතරතුර ගම් හෝ ග්‍රාම නිලධාරී කොට්ඨාස මට්ටමින් අවශ්‍යතාව පරිදි ප්‍රජා කුස්සි (community kitchen) ක්‍රමයක් හෝ ක්‍රියාත්මක කිරීමට පාලකයන් කටයුතු කළ යුතුය.
ලංකාවේ ඉන්ධන ගෑස් හා භූමිතෙල් නිරපේක්‍ෂ හිඟයක් (absolute shortage) තිබුණද ආහාර හිඟය සාපේක්‍ෂය. (relative shortage). ආහාර හිඟයට මූලික හේතුව දැරිය නොහැකි මිලය. එක්සත් ජාතීන්ගේ නවතම වාර්තාවට අනුව ලාංකිකයෝ මිලියන 5ක් පමණ කුසගින්නෙන් පෙළෙති. ජනගහනයෙන් 22%කට පමණ ආහාර ආධාර අත්‍යවශ්‍යය. මේ කුසගින්න ආහාර හිඟයක් නිසා ඇතිවූවක් නොව ආහාර මිලට ගැනීමේ මූල්‍යමය නොහැකියාව නිසා ඇතිවූවකි. මේ ජනතාවට අවශ්‍ය, ආහාර දැරිය හැකි මිලට ගැනීමේ ක්‍රමවේදයක් විනා වගා සංග්‍රාම වැනි උන්මාදයක් නොවේ. (මේ රටේ ප්‍රශ්නය වගාවට ඉඩම් නැතිකම නොව තිබෙන ගොවිබිම්වල වගාකීරීමට පොහොර නැතිකමය.)
දේශපාලකයන් බල පොරයේ යෙදෙනුයේ ලාංකිකයන්ගෙන් අඩුම තරමින් 22%ක ජීවිත කඩාවැටෙමින් තිබෙන තත්වයක් තුළය. අපව මෙතැනට තල්ලු කළ අදූරදර්ශී හා වගකීම් විරහිත දේශපාලනය අප මෙතැනින් ගැලවීමේ මගද අවුරමින් සිටී.
භික්‍ෂුව, ව්‍යාපාරිකයා හා ගැලවුම්කාර මිථ්‍යාව
බුදුදහම තුළ ගැලවුම්කාර සංකල්පයක් නොමැත. නමුත් සිංහල-බෞද්ධයන් අති බහුතරයක් තුළ ගැලවුම්කාරයෙකු පිළිබඳව ඇත්තේ කරුණු හා සාක්‍ෂිවලට නොනැමෙන අචල විශ්වාසයකි. එක් ගැලවුම්කාරයකු ප්‍රශ්න තවත් අවුල් කරන විට ගැලවුම්කාර සංකල්පය පිළිබඳව විචාර බුද්ධියෙන් සලකනවා වෙනුවට තවත් ගැලවුම්කාරයකු සොයායාම බහුතරයේ සිරිතය.
ගෝඨාභය රාජපක්‍ෂ යනු මතුපිට විචිත්‍ර වර්ණ ගල්වා ඔප දැමූ හිස් බඳුනක් බව වටහාගන්නට මෙරට බහුතරයකට දෙවසරකට ආසන්න කාලයක් ගතවුණේ එබැවිනි. බහුතරයේ ඇස් ඇරෙන විට රට බංකොලොත් වී හමාරය.
සමස්ත සංඝ සංස්ථාව දේශපාලන ගැලවුම්කරුවා ලෙස ඉදිරිපත් කළේ චම්පික රණවක හා උදය ගම්මන්පිළගේ ජාතික හෙළ උරුමයයි. Fast Food සංකල්පයට අනුව යමින් කෙටි කලකින් ධර්ම රාජ්‍යයක් බවට ලංකාව පත්කිරීම සඳහා සඟ සතු කළ තම පක්‍ෂයට බලය දෙන්නැයි ඔවුහු ඉල්ලා සිටියෝය.
කහ සිවුරට ඊට වඩා සාර්ථක ලෙස උරුමකම් කීමට රාජපක්‍ෂවරුන්ට හැකිවිය. 2019 ජනපතිවරණයේ බරෙන් වැඩි හරියක් ඇද්දේ කුරහන් සාටකයට වශීවුණු භික්‍ෂූන්ය. ලංකාව වැටී ඇති ආගාධයට කුරහන් සාටක භික්‍ෂුවගේ වගකීම අතිමහත්ය.
‘දේශපාලන භික්‍ෂුව යනු සසුන් රුක මත හටගත් පිළිලකි. ඒ පිළිල වැඩුණු පසු නැසෙන්නේ රුකය.’ යයි ඩබ්ලියු. ඒ. අබේසිංහ මහතා තම ‘ගෞතම බුද්ධ රාජ්‍යය සහ තවත් විවාදාපන්න ලිපි’ කෘතියේ මතක් කර දෙයි. 1955දී එස් ඩබ්ලිව් ආර් ඩී බණ්ඩාරනායක මහතා ආරම්භ කළ ඒ ශාසන විනාශය 2022 වන විට රාජපක්‍ෂවරුන් සම්පූර්ණ කොට ඇත.
ව්‍යාපාරිකයන් ක්‍රියාකාරි දේශපාලනයට ගෙන ඒමෙන් රාජපක්‍ෂවරු රට මත තවත් විනාශයක් පතිත කිරීමට සැරසෙති.
දේශපාලන භික්‍ෂුව බලය හා ධනය මුල් තැන තැබුවාක් මෙන් දේශපාලන ව්‍යාපාරිකයාද මුල් තැන තබනු ඇත්තේ ලාභය හා බලයයි. රටට හොඳ දේ ලෙස ඔවුන් දකිනු ඇත්තේ නිල වශයෙන් නැතිවත් නොනිල වශයෙන් තමන්ට හෝ තම පවුලට අයත් ව්‍යාපාරයන්ට හිතකර දෑය.
වත්මන් අර්බුදයෙන් ගොඩ ඒමේ එක් මගක් ලෙස බොහෝ විට යෝජනා වනුයේ සමාගම් හා පුද්ගල අය බදු ඉහළ දැමීමයි. මෙය යම් ප්‍රමාණයකට අගමැති වික්‍රමසිංහ මහතා ගතවූ මස සිදුකළද තවත් බදු ඉහළ දැමීමකට හැකියාව හා අවශ්‍යතාව තිබේ. ධම්මික පෙරේරා දේශපාලකයා එවැන්නකට කිසිදා කැමති වේද? බදු අඩුකිරීම හරහා රට සංවර්ධනය කළ හැකිය යන මිථ්‍යාව යළිත් වරක් ගෝඨාභය ජනපතිවරයාගේ හිස තුළට තල්ලු කිරීමෙන් 2019 විනාශයට නොදෙවෙනි වූ විනාශයක් කිරීමට ව්‍යාපාරික-දේශපාලකයන් උත්සාහ නොගනීද?
ව්‍යාපාරිකයන්ට ඉහළම දේශපාලන බලය දී තිබුණු දේත් නැති කරගත් රටවල් දෙකක් මෑත ඉතිහාසයේ දැකිය හැක. එකක් නම් සිල්වියෝ බර්ලුස්කෝනිට බලය දුන් ඉතාලියයි. අනෙක නම් ඩොනල්ඩ් ට්‍රම්ප්ට බලය දුන් අමෙරිකාවයි. මේ ව්‍යාපාරික-දේශපාලකයන් බලයෙන් ඉවත්වනුයේ ආර්ථිකයටද වින කිරීමෙන් පසුය.
ගැලවුම්කාරයාගේ මිථ්‍යාව ලාංකීය සමාජය තුළ මුල් බැසගෙන ඇතිතාක් බූරුවන්ට සිංහ වෙස් ගැනීම පහසුය. ජනතාවගේ පීඩනය ඉහළ යත්ම පක්‍ෂ විපක්‍ෂ සාම්ප්‍රදායික දේශපාලකයන් සියල්ලම අප්‍රිය වත්ම තවත් ‘ගැලවුම්කාරයකුට’ ඉඩ විවෘත වේ.
යළිත් වතාවක් නිර්දේශපාලනික විරෝධතා මාලාවක් සමාජය තුළින් සමාජීය ප්‍රශ්න අරබයාම මතුවීම සාධනීය සිදුවීමක් වනුයේ මේ සංදර්භය තුළය. ‘කුස්සියේ විලාපය’ යැයි නම් කර ඇති මෙම විරෝධතාව සංයුතියෙන් මධ්‍යම පන්තික වුවද එයින් ඉස්මතු වනුයේ ලාංකිකයන් බහුතරයක් අඩු වැඩි වශයෙන් මුහුණ දෙන ප්‍රශ්නය. දේශපාලන ක්‍රියාකාරීන්ගේ ග්‍රහණයට හසු නොවී සමාජීය බලපෑම් කණ්ඩායමක් ලෙස මෙම විරෝධතාවට පැවතිය හැකි නම් එය වඩාත් සුබදායක වනු ඇත.
අදානි-මෝදි අවුල නිසා ඉන්දීය ණය නොලැබී ගියහොත් ඉදිරි සති/මාස කිහිපය කවරාකාර වේදැයි සිතාගැනීමට අසීරුය. ජනතාවගේ සාධාරණ කෝපයට රතුපස්වලදී මෙන් මර්දනයෙන් පිළිතුරු දීමට ආණ්ඩුව ක්‍රියාකළහොත් එය ප්‍රචණ්ඩත්වයේ අලුත් වටයක උපන් ගෙය විය හැක.
මැයි 9 වෙනිදා නිට්ටඹුවේදී උද්ඝෝෂකයන් පිරිසක් විසින් ඉතාමත් අමානුෂික ලෙස ඝාතනය කෙරුණු අමරකීර්ති මන්ත්‍රීවරයාට යම් තරමකට සමාන ඉරණමක් විපක්‍ෂ නායකවරයාට හා තවත් සජබ මන්ත්‍රීන් පිරිසකට ගාලු මුවදොරදී අත් නොවුණේ ඔවුන් සමග අවි ගත් හමුදා ආරක්‍ෂකයන් සිටි බැවිනි. එම නූලෙන් වැලකුණු ඛේදවාචකය අනාගතය පිළිබඳ අනතුරු හැඟවීමකි. දැන්වත් දේශපාලන බල පොරය පසෙක තබා යම් එකඟතාවකින් කටයුතු නොකළහොත් දෙවන රැල්ල කොතනින් කවදා පටන් ගෙන කොතනින් කවදා නතරවේදැයි කීම අසීරුය. නැති බැරිකමින් මිරිකෙන බහුතරය අතර සාමාන්‍ය සොල්දාදුවන්ගේ මව්පියන්, බිරින්දෑවරුන් හා දරුවන්ද සිටින බව කවුරුත් සිහි තබා ගැනීම ඇඟට ගුණය.■
