වීරයාගේ සිට ද්‍රෝහියා දක්වා: මහින්ද රාජපක්ෂගේ දේශපාලන ගමනේ නැගීම සහ බැසීම

මහින්ද රාජපක්ෂව ගෙනාවේ ඔහුගේ පක්ෂයෙන් නෙවෙයි. ගෙනාව අය තීරණය කළා ඔහුව ගෙනාව කාරණය ඉටු කළාට පස්සේ වේදිකාවෙන් බස්සන්න ඕනෑ කියලා. නමුත් ඔහු බැස්සේ නෑ. ඔහු පෙරටත් වඩා ශක්තිමත්ව ගමන් කළා. ඉන්පසුව ඔහුට සහයෝගය දුන්න ජනතා විමුක්ති පෙරමුණ ඔහුගේ ප්‍රධාන සතුරා වෙලා ඉන්නවා. ඒ වගේ ම හෙළ උරුමයේ ශේෂ කොටසුත් ඔහුට විරුද්ධයි. හාමුදුරුවන්ගේ බලයත් ඔහුට අහිමි වුණා. ඔහුගේ පදනම දැන් බිඳ වැටිලා තියෙන්නේ.

■ අමන්දිකා කුරේ

අවතක්සේරු කළ ජනබලය මහින්ද රාජපක්ෂව ගෙදර යැවුවා
කථිකාචාර්ය කල්ප රාජපක්ෂ

මම දකින විදිහට මහින්ද රාජපක්ෂ සහ රාජපක්ෂවාදය කියන්නෙ දෙකක්. මහින්ද රාජපක්ෂ කියන කෙනා මූලිකවම කණු දෙකකින් හැදිලා තිබුණේ. පළමු කාරණය තමයි ඔහු පක්ෂ දේශපාලනය තුළ නැගී ආ ආකාරය, ඔහු බලයට අතගැසූ ආකාරය සහ ක්‍රමානුකූලව උපක්‍රමශීලීව බලය ළඟා කරගත් ආකාරය. චන්ද්‍රිකා බණ්ඩාරනායක හිටපු ජනාධිපතිවරියගේ ආණ්ඩුව ඇතුළේ අගමැති ධුරය දරමින් ජනාධිපතිධුරයට ළංවුණු ආකාරයෙන් අපට ඒ බව වටහාගන්න පුළුවන්.

දෙවනි කරුණ වන්නේ ඔහු ගොඩනගාගත් මහින්ද රාජපක්ෂ කියන පෞරුෂය. ඒක ගොඩක් වෙලාවට ලංකාව වගේ පසුගාමී ධනේශ්වර රටවල දැකිය හැකි පසුගාමී ලිංගික ආකර්ෂණීය දේශපාලනයක්. ඔහුගේ තිබුණු පෞරුෂ ලක්ෂණ ඔහු විසින් යම් විදිහකින් ඉස්මතු කරලා පෙන්නුවා. ඔහුව ඇතැම් අවස්ථාවල හඳුන්වපු ”අප්පච්චි” කියන වචනය මේ වගේ රටවල පිතෘත්වයට තියෙන තැන ඉස්මතු කරන තැනක්. ඒ විදිහෙ පිතෘත්වයට තියෙන ලිංගික ආකර්ෂණය තමයි ඔහුව අධිනිශ්චය කළේ. ලංකාවේ බොහෝ පසුගාමී සමාජ ස්තරවල ඔහුව අධිනිශ්චය වුණේ මේ කාරණාවේ විදිහට. මේ කරුණු දෙක හරහා තමයි මහින්ද රාජපක්ෂ කියන චරිතය පෝෂණය වුණේ.

රාජපක්ෂවාදයත් මූලික කරුණු දෙකක් ඔස්සේ වටහා ගන්න පුළුවන්. රාජපක්ෂවාදය සමන්විත වෙලා තිබෙන්නේ ජාතිකවාදය, වර්ගවාදය, යුධ උන්මාදය, පවුල්වාදය සහ සිංහල බෞද්ධ ස්වෝත්තමවාදය කියන කරුණු තුළයි. තමන්ගේ දේශපාලන පෙළගැස්වීම සිදුකරගන්න රාජපක්ෂවරුන් පාවිච්චි කළේ මේ කරුණු ටික. රාජපක්ෂවාදය පැවති දෙවම කාරණය වන්නේ ව්‍යාජ විදිහට ණය මත පුම්බපු ආර්ථිකය. සහචරයන්ට විශේෂ ප්‍රතිලාභ ලැබෙන ආර්ථිකවාදයක් තමයි රාජපක්ෂවාදීන් නිර්මාණය කරලා තිබුණේ. ඔවුන් පවත්වපු විදේශ සබඳතා සහ දේශීය ආර්ථිකය පවත්වාගෙන ගියෙත් කොමිස් ආර්ථිකයක් විදිහට. අල්ලස දූෂණය පිරිණු ආර්ථිකයක් තමයි ඔවුන් නිර්මාණය කරලා තිබුණේ.

මහින්ද රාජපක්ෂ ඇතුළු රාජපක්ෂවරුන් තමන්ගේ ළඟම හිතවතුන් පාවිච්චි කරලා ආර්ථික න්‍යායන් සාධාරණීකරණය කළා. හිටපු මහබැංකු අධිපති අජිත් නිවාඩ් කබ්‍රාල්ගේ ක්‍රියාකලාපය සහ විමල් වීරවංශ මහතාම එක් වෙලාවක ආර්ථික ඝාතකයා ලෙස හඳුන්වපු පී.බී. ජයසුන්දර මහතාගේ ක්‍රියාකලාපයන් ඊට හොඳ උදාහරණ.

මේ සංකලනය අවසන් වෙන්න මූලිකම හේතුවක් වෙලා දැන් තියෙන්නේ ඔවුන් විසින් ම ඇති කරපු ආර්ථික අර්බුදය. ඒත් එක්කම මේ දැන් ඇතිවෙලා තිබෙන ජන අරගලය කියනවා ඔවුන්ට ගෙදර යන්න කියලා. ජන අරගලය වඩා අර්ථවත් වෙන්නේ මේ තුළ රාජපක්ෂලා ගොඩනගපු සියලුම විශ්වාස බොරු විශ්වාසයන් බවට පත් වෙල තියෙන තත්වයත් එක්ක. ඒ විශ්වාසයන්වලට වඩා ගැඹුරු විශ්වාසයන් මිනිස්සු තුළ දැන් ඇතිවෙලා තිබෙනවා. අපට තියෙන අභියෝගය වන්නේ මහින්ද රාජපක්ෂව අවසන් කිරීමටත් වඩා රාජපක්ෂවාදය කියන විශ්වාස පද්ධතිය වෙනස් කරන එක.

මිනිස්සුන්ගේ ජීවිතත් එක්ක සෙල්ලම් කිරීමේ සීමාවන් එහෙම කරද්දි බොහෝ විට දේශපාලන නායකයන්ට තේරෙන්නේ නෑ. බලයෙන් අන්ධ වෙලා ඉන්න නිසා තමන්ගේ තිබෙන බලය ගැන අධිනිශ්චයකයි ඉන්නේ. මහින්ද රාජපක්ෂ මේ විදිහට බැහැලා යන්න බලපාපු තීරණාත්මක සාධකය වුණේත් ඒ අන්ධ විශ්වාසය කියලා තමයි මම විශ්වාස කරන්නේ. නවවෙනිදා කළ පහරදීමෙන් පැහැදිලියි රාජපක්ෂවරු කොයි තරම් ජන අරගලය අවතක්සේරු කරලාද කියලා.

ඔහු කළේ චරිත දේශපාලනයක්
ජ්‍යෙෂ්ඨ කථිකාචාර්ය සිතුමිණි රත්නමලල

මම දකින විදිහට මහින්ද රාජපක්ෂ කියන්නේ පසුගිය දශක ගණනාවක ලංකාවේ දේශපාලනයේ හැඩය මොකක්ද කියන එක තේරුම් ගැනීමට හොඳම උදාහරණයක්. මහින්ද රාජපක්ෂ මහතා මන්ත්‍රණ සභාවට එන්නේ 1970 දී වයස 25 දි පමණ. ඒ කාලයේ ඉඳලා සිදුවුණු සියලු දේශපාලන පෙරළිවල සිටි චරිතයක් ඔහු. 1970 ඉඳන් විවිධ මට්ටම්වලින් ඔහු ලංකාවේ දේශපාලනය ඇතුළෙ හිටියා. ඔහු දේශපාලනයට එන්නේ වාමාංශික දේශපාලනඥයෙක් විදිහට. මහින්ද රාජපක්ෂ ගැන සරලව කියනවා නම් එයා මිනිස්සුන්ව රැවැට්ටුවා, ඒ වගේ ම මිනිස්සුත් එයාව රැවැට්ටුවා වගේ දෙයක් තමයි තියෙන්නේ. පසුගිය දශක ගානක් තිස්සේ ලංකාවේ රැවටිලි දේශපාලනයේ මහමොළකරුවෙක් වගේ තමයි ඔහුව හඳුන්වන්න පුළුවන් වෙන්නේ. 1988න් පස්සේ මනෝරාණි සරවනමුත්තු එක්ක මව් පක්ෂය හදන්නත් මහින්ද රාජපක්ෂ මැදිහත් වෙනවා. ඔහු මානව හිමිකම් වෙනුවෙන් ජිනීවා පවා යනවා. ඒ විදිහට තමයි පුද්ගල චරිතයක් විදිහට එයා සංවර්ධනය වෙන්නේ. දේශපාලනයේ දී පුද්ගල චරිතය පවත්වාගත යුතු ආකාරය ගැන ඔහු ගොඩක් අවධානයෙන් කටයුතු කළා. ඒ වගේම ඔහු විශාල පුද්ගල චරිතයක් ගොඩනගා ගත්තා. ඔහු කළේ චරිත දේශපාලනයක්.

මහින්ද රාජපක්ෂ 2005 දි බලයට එන්නේ ලක්ෂ දෙකක් වැනි කුඩා ඡන්ද පරතරයකින්. ඊට පස්සේ ඔහු සිංහල බෞද්ධකම වැළැඳගන්නවා. ඊට පස්සේ ඔහුට සිදුවෙනවා ජාත්‍යන්තරය එක්ක ගනුදෙනු කරන්න. චීනය ලංකාව හඳුනාගෙන තිබුණේ ගොදුරක් හැටියට. ඒත් සමගම මහින්ද රාජපක්ෂ ඔහුගේ චරිත සංවර්ධනයටත් එක්කම ලොකු ලොකු ව්‍යාපෘතිවලට යනවා චීනයත් සමග. පසුව ලංකාවේ දේශපාලනය කියන්නේ දේශපාලනඥයන්ගේ පෞද්ගලික අභිවෘද්ධිය වෙනුවෙන් කරන දෙයක් කියන තැනකට ඔහු ලංකාවේ දේශපාලනය අරගෙන ආවා. ඒ වගේම ඔහු එක් අවස්ථාවක අනුමත කළ නොහැකි ආකාරයකින් අගමැති වෙන්නත් උත්සාහ කළා.

ගෝඨාභය රාජපක්ෂ කියලා ක්‍රියාත්මක වුණේ මහින්ද රාජපක්ෂයේ ඊළඟ ක්‍රියාත්මක මුහුණුවර. 2022 දී මේ විදිහට රාජපක්ෂවරුන්ට ගෙදර යන්න කියලා ඇවිල්ලා තියෙන සටන මම දකින්නේ 2015 දි රාජපක්ෂවරුන්ට විරුද්ධව ආව හඬ යටගැසීමේ ප්‍රතිඵලය ඊටත් වඩා වැඩි ප්‍රමාණයකින් පැමිණීමක් කියලා. අධ්‍යාපනයක් ලැබූ නාගරික තරුණ පරම්පරාවක් හරහා නැගිලා එන්නේ ඒ හඬ තමයි. මහින්දලා හදපු ක්‍රමවේදයට එරෙහිව තමයි මිනිස්සු නැගිටලා තියෙන්නේ. රාජපක්ෂවරුන්ට වැඩිම බලය තිබෙන විධායක පුටුවෙන් ගෝඨාභය රාජපක්ෂට ගැලවෙන්න නොදී අගමැතිව සිටි මහින්ද රාජපක්ෂ ඒ පුටුවෙන් ඉවත්වෙනවා. ඒ සිදුවුණේ අගමැතිකමෙන් ඉවත්වීම මිසක් රාජපක්ෂවාදයවත් රාජපක්ෂවරුන්ට තිබුණු බලයවත් අඩුවුණ එකක් නෙවෙයි.

මහින්ද රාජපක්ෂ කියන්නේ දේශපාලනයේ කඩවරයා
ලේඛිකා ශාන්ති දිසානායක

කෙනෙක්ට කොයි තරම් පිරිහීමකට පත්වෙන්න පුළුවන් ද කියන කාරණය ගැන අධ්‍යයනය කරන්න පුළුවන් චරිතයක් තමයි මහින්ද රාජපක්ෂ කියන්නේ. ඉතාම තරුණ වයසෙන් ජවයක් සහිතව ආව දේශපාලනඥයෙක්. 88 කාලයේ දී සිදුවුණු සංහාරවලට විරුද්ධව ඔහු විශාල හඬක් නැගුවා. ඒ වගේ ම දේශපාලන උපායමාර්ග ගැන ඔහුට හොඳ අවබෝධයක් තිබුණා. නමුත් ඔහු ක්‍රියාවට නංවපු උපායමාර්ග කිසිවක් සදාචාර සම්පන්න ඒවා නෙවෙයි. මහින්ද රාජපක්ෂ එක් අතකින් හිට්ලර්ට සමානයි. ඔහු ඔහුගේ මතවාදයෙන් අනෙක් අයව වශී කරගත්තා. ඒ මිථ්‍යා මතයන්ට අනෙක් අයව හසු කරගත්තා. ඔහුට තිබුණු ආකාරයේ උමතු සිහිනයක් තමයි මහින්ද රාජපක්ෂටත් තිබුණේ. ජීවත්වීමේ අයිතිය වෙනුවට ආගම, ජාතිය මහින්ද රාජපක්ෂ ඉදිරියට ගත්තා. ජාතිකත්වය සඳහා මහින්ද ගෝචර වුණා. ඔහු ආගම ජාතිය බලය සඳහා පාවිච්චි කළා වගේම අපේ සංස්කෘතිය හා ආගම විසින්ද මහින්ද රාජපක්ෂ කියන දේශපාලකයාව පාවිච්චි කළා. ඔහුගේ මුල් කාලයෙන් පසුව ඔහුගේ තිබුණු හැකියාව ඔහු රට වෙනුවෙන් පාවිච්චි කළේ නෑ. ඔහු තමන්ගේ පවුලේ බලය වර්ධනය කරගැනීමට තමයි කටයුතු කළේ. මහින්ද රාජපක්ෂ විසින් අත්දැකීම් නැති ඔහුගේ සහෝදරයාව ජනාධිපති ධුරයට යෝජනා කරද්දී ඒ පක්ෂය තුළම ඕනෑ තරම් තවත් ජ්‍යෙෂ්ඨ දේශපාලනඥයන් සිටියා. ඒ වගේම පවුලේ බලය වර්ධනය කරගැනීම ඔහුගේ සුවච කීකරු ගෝලයන්ට ප්‍රශ්නයක් නොවෙන්න ඔවුන්ව පාලනය කිරීමේ හැකියාව හෙවත් දූෂණයේ යතුර ඔහු අත තිබුණා.

මහින්ද රාජපක්ෂ මහතා දේශපාලනයේ දී හොඳ නළුවෙක් විදිහට කටයුතු කළා. ඔහුට තිබුණු ආකර්ෂණය ඔහු මිනිස්සුන්ව රවට්ටන්න පාවිච්චි කළා.

පසුගිය දවසක ගාලුමුවදොරට පහරදීම ඔහු සැලසුම්සහගතව කරපු දෙයක්. ඒක හදිස්සියේ කරපු දෙයක් නෙවෙයි. ඔහුගේ අනුගාමිකයන්ව ගෙන්වලා ඔවුන්ව අවුස්සලා ඔහු මේ තත්වය ඇති කළා. මහින්ද රාජපක්ෂ එයාගේ පාලන කාලය තුළ විශාල වැරදි ගොඩක් රටට කළා. ඔහු දැන් බලයෙන් අයින් වෙන්නෙත් සාමකාමී අරගලයකට පහර දීලා සිය මුග්ධ බව පෙන්වලා. රටකට කළ හැකි ලොකුම අනර්ථයක් කරමින් තමයි ඔහු බැහැලා යන්නේ. මහින්ද රාජපක්ෂ මං දකින්නෙ දේශපාලනයේ කඩවරයා ලෙස. කඩවර කියන්නේ අර්ධ දෙවියෙක් හා අර්ධ යක්ෂයෙක්. මේ මහින්ද රාජපක්ෂ කියන පුද්ගලයාත් එවැන්නෙක්.

මේ මොහොත ගැන ඔහුට තිබුණේ වැරදි ගණන් බැලීමක්
ආචාර්ය ප්‍රභා මනුරත්න

දේශපාලනඥයෙක් හැටියට මහින්ද රාජපක්ෂ විවිධ කාලවල ඇතිවුණු දේශපාලන නැගිටීම් සහ අරගලවලට විවිධාකාරයෙන් සම්බන්ධ වූ කෙනෙක්. නමුත් ඔහුගේ බලය තහවුරු වෙලා ප්‍රමුඛ නායකයෙක් වෙන්නේ සිංහල බෞද්ධ අදහසකින් යුද්ධය අවසන් කිරීමත් සමග. ඔහුගේ දේශපාලන ගමන් මගේ විවිධ මට්ටමේ සහ විවිධ ප්‍රවණතාවල මහින්ද රාජපක්ෂලා හිටියා. විශාල අත්දැකීම් ප්‍රමාණයක් තිබෙන පුද්ගලයෙක්. ඔහු මේ ක්‍රමය ඇතුළේ තිබුණු යම් යම් ලක්ෂණවලින් පෝෂණය වෙලා ඉදිරියට ආව නායකයෙක්. ඔහුගේ අවසානය ගැන අපට පෙනෙන්නේ, යම්කිසි පිළිගැනීමක් ඇති නායකයෙක් විදිහට තමන්ගේ තනතුරෙන් ඉවත් වෙන්න තියෙන හැකියාව ඔහු අහිමි කරගත් බවයි. ඒ ඉඩ නැතිකරගත්තේ ඔහු විසින්මයි.
මැයි 09 පහරදීමේ සිදුවීම ඉතාම අදූරදර්ශී දේශපාලන පියවරක්. ප්‍රචණ්ඩත්වය හරහා තමන්ගේ දේශපාලන බලය තහවුරු කරගත් දේශපාලනඥයෙක් හැටියට ඒ බලයේ අවසාන ප්‍රතිඵලය විදිහට තමයි මහින්ද රාජපක්ෂට ගෙදර යන්න සිදුවීම කියන තත්වය ඇති කළේ. ජාතිවාදය, හිංසනය, තාඩන පීඩනය හරහා මැර බලය යෙදවීම හරහා දේශපාලනය තවදුරටත් කරන්න පුළුවන් කියන වැරදි ගණන් බැලීමක ප්‍රතිඵලයක් තමයි ඔහු අවසාන මොහොතේදී අත්වින්දේ.
රටක නායකයෙක්ගෙන් මිනිස්සු බලාපොරොත්තුවෙන දේවල් දෙන්න ඔහුට නොහැකි වුණා. ඔහු යුද්ධය ඉවර කළා කිව්වාට ඒ තුළ අපි නොදකින විශාල හිංසනයක් තිබෙනවා. ඒ කාලයේ හිටපු ජනාධිපතිවරයා විදිහට මහින්ද රාජපක්ෂ ඒ දෙමළ ජනතාව වෙත මුදාහැරපු හිංසනයට වගකිව යුතුයි. ප්‍රචණ්ඩ බල දේශපාලනය තාර්කිකව අවසන් වෙන තැනකට ඇවිත් තිබෙන බව මගේ අදහස. රණසිංහ ප්‍රේමදාස ජනාධිපතිවරයාත් තමන් විසින් ම වගා කළ හිංසනයේ ගොදුරක් විදිහට පාරේ මැරිලා යනවා. රාජ්‍ය නායකයෙක් මැරුණාම හෝ ඉල්ලා අස් වුණාම ජනතාව සතුටු වෙලා ප්‍රීතිය සමරනවා නම් ඔහුට තමන්ගේ නායකත්වය රට වෙනුවෙන් හරියට කරගන්න බැරිවෙලා කියන එක පැහැදිලියි. රටක් හැටියට එය හරිම ඛේදජනක තත්වයක්. මෙවැනි දේශපාලනඥයන් ජනතාවට එපා වෙනකන් ම ඉඳලා ජනතාවට ඔවුන්ව යවන්න වෙන තැනට වැඩ කරන්න සිදුවෙනවා කියන්නේම මේ දේශපාලන සංස්කෘතියේ විශාල ප්‍රශ්නයක් තියෙනවා කියන එක. මහින්ද රාජපක්ෂ විසින් නිර්මාණය කළ දේශපාලන සංස්කෘතියේ යම් සීමාවකට දැන් ඔහුට එන්න සිදුවෙලා තිබෙනවා. රාජපක්ෂලා ගෙදර යන්න ඕනෑ කියන එකටත් වඩා මිනිස්සු මේ කියන දෙශපාලන සංස්කෘතිය වෙනස් කරන්න ඕනෑ කියන එක ගැන කතා කරන්න පෙළැඹිලා තියෙනවා. මේ මොහොතේ මහින්ද රාජපක්ෂ මහතාට අග්‍රාමාත්‍ය ධුරය අත් හරින්න සිදුවීම ඔහු මේ මොහොත පිළිබඳව කළ ගණන් බැලීම වැරදීමේ දේශපාලනික වරද නිසා සිදුවූවක්.

මහාචාර්ය

පරාජය කළ මහින්දට නැවත එන්න පාර කැපුවේ රනිල්
මහාචාර්ය අගලකඩ සිරිසුමන හිමි

මහින්ද රාජපක්ෂ රටේ වීරයෙක් සහ ආරක්ෂකයෙක් බවට පත්වෙන්නේ එල්ටීටීඊ යුද ජයග්‍රහණය පදනම් කරගෙන. නමුත් එය හමුදා සෙබළුන්ගේ සහ හිටපු හමුදාපති ෆීල්ඩ් මාර්ෂල් සරත් ෆොන්සේකා විසින් මූලිකත්වය ගෙන කළ ක්‍රියාවක් වුණත් අවසානයේදී මහින්ද රාජපක්ෂ කියන දේශපාලනඥයා තමයි ඉස්මතු වුණේ. දේශපාලනඥයාව ඊට පස්සේ රටේ රජතුමා විදිහට සැලකුවා. එයින් රටේ ආරක්ෂාව සම්බන්ධයෙන් හොඳම පුද්ගලයා මහින්ද රාජපක්‍ෂ කියලා සමාජයේ විශ්වාසයක් ඇති වුණා. ඒ නිසා තමයි පාස්කු ප්‍රහාරයෙන් පස්සේ රාජපක්ෂවරුන් නැවත අවශ්‍යයි කියලා හිතුණේ. මම සෑම අවස්ථාවක දී ම සඳහන් කරන ආකාරයට යහපාලන ආණ්ඩුව හරියට ඒ වැඩේ කළා නම් රාජපක්ෂලාව ආයෙත් අවශ්‍ය වෙන්නේ නෑ.

රාජපක්ෂලාගේ අවශ්‍යතාව නැවත ගෙන ආවෙත් රනිල් වික්‍රමසිංහ විසින්. ඒ පාස්කු ප්‍රහාරයට දොරටු ඇරලා දීලා. ඊට පස්සේ මිනිස්සු හිතුවා රට අස්ථාවරයි, අපට ජීවත්වෙන්න විදිහක් නෑ, ආරක්ෂාවක් නෑ කියලා. ඊට පස්සේ තමයි මහින්දගෙන් පිහිට පතමු කියලා නැවත වටයකින් ඔහුව බලයට ගෙන ආවේ. මිනිස්සු නැවත ඔහුව බලයට ඔසවා තැබුවේ විශාල බලාපොරොත්තු ගොන්නක් තබාගෙන.

නමුත් මහින්ද ඔහුගෙ සුපුරුදු දේශපාලන ක්‍රියාවලියම කරගෙන ගියා. හිතවතුන්ට ඉහළ තනතුරු ප්‍රදානය කළා. අල්ලස් හා දූෂණවලට අවශ්‍ය වටපිටාව හදලා දුන්නා. රාජපක්ෂවරු රාශියක් රාජ්‍ය පාලනයේ කොටස්කරුවන් කරගත්තා. මේ කළකිරීම පත් කරපු ජනතාවට මුල සිටම තිබුණා. ඒ විරෝධය පියවරෙන් පියවර ඇවිල්ලා අන්තිමට මැදමුලන වලවුව ගිනි තියන්න, ඩී.ඒ. රාජපක්ෂගේ පිළිමය කඩන තැන දක්වාම ආවා. රාජපක්ෂවරුන්ට නැවත මේ මිහිතලයේ දේශපාලනය කළ නොහැකි තරමට ම ජනතා විරෝධය ගොඩනැගිලා ඉවරයි. ඔහු කම්කරු නායකයෙක් හැටියට වගේම තරුණයන්ගේ මූලික අයිතිවාසිකම් රැකපු වීරයා වුණා එක් කාලයකදී. එක්සත් ජාතික පක්ෂයේ දීර්ඝ පාලනය බිඳ දමන්නත් ඔහු මූලික වුණා. ඒ නිසා තමයි ඔහුට ශ්‍රී ලංකා නිදහස් පක්ෂය තුළ වැඩි තැනක් ලැබුණේ. චන්ද්‍රිකා බණ්ඩාරනායක මහත්මියගේ තිබුණු අදූරදර්ශී නායකත්වයත් රාජපක්ෂවරුන්ට එන්න මග පෑදුවා. නමුත් ජනාධිපති බලය ඔහුට ලැබුණු දවසේ ඉඳන් ඔහු කටයුතු කළේ ඔහුගේ පරණ අරමුණුවලින් වියුක්ත වෙලා. ඔහුගේ ප්‍රගතිශීලීභාවය නැතිවුණා. මේ තත්වය කාලයක් එක්ක ඇවිල්ලා තමයි ඔහුට අද මුහුණ දෙන්න වුණු තත්වයට මුහුණ දෙන්න සිදු වෙලා තියෙන්නේ.

මේක තාවකාලික පසුබැසීමක්
නීතිඥ සුදර්ශන ගුණරත්න

ජනාධිපතිවරයාව සිටි මහින්ද රාජපක්ෂ කියන්නේ ශ්‍රී ලංකා නිදහස් පක්ෂයේ නිර්මාණයක්. ඒ පක්ෂය ජනප්‍රිය ධාරාව නියෝජනය කළේ. ඔහු ජනාධිපති වන්නේ සුළුතර කොටස්වල ඡන්දය ලබා නොගෙන. 2005 ජනාධිපතිවරණයේ දී සුළුතර ජන කොටස්වල සහයෝගය ලැබුණේ රනිල් වික්‍රමසිංහ මහතාට. මහින්ද රාජපක්ෂ කියන පුද්ගලයා ජනාධිපති බවට පත්වෙන්නේ සෑහෙන දුරට සිංහල ඡන්ද පදනමක් තුළ. මීට කලින් නාගරික පන්තියේ අය ජනාධිපතිධුරයට පත්වුණත් ඔහු ආවේ දකුණු පළාතෙන්. ඔහුට බලයට එන්න හැකියාව ලැබුණු එක හේතුවක් තමයි ඔහුට ජනතා විමුක්ති පෙරමුණේ සහයෝගය හිමිවීම. ඒ මොහොතේ දී ජනතා විමුක්ති පෙරමුණේ මන්ත්‍රීවරුන් 38ක් පමණ පාර්ලිමෙන්තුවේ සිටියා. ඔවුන්ගේ සහයෝගය මහින්ද රාජපක්ෂට ලැබුණා. ජාතික හෙළ උරුමයේ සහයෝගයත් ඔහුට ලැබුණා. එල්ටීටීඊ සංවිධානය විසින් දමිළ ජනතාවට ඡන්ද වර්ජනයක් කරන්න කියලා අණ කළා. එවැනි තත්වයකයි ඔහු බලයට පත්වුණේ. ඒකත් එක්ක ඔහුට සිදුවුණා ඔහුව බලයට පත් කරපු අයගේ අභිලාෂයන් ඉටු කරන්න. යුද්ධය නැවත ආරම්භ කරන්න හෙළ උරුමය සහ ජනතා විමුක්ති පෙරමුණ විශාල බලපෑමක් කළා. අවසානයේ ඔහු ඒ ඉල්ලීම ඉල්ලපු අයටත් වඩා හොඳට කළා. ඒ විදිහට යුද්ධය අවසන් කරලා තමයි ඔහු දේවත්වයට පත්වුණේ.

මහින්ද රාජපක්ෂව ගෙනාවේ ඔහුගේ පක්ෂයෙන් නෙවෙයි. ගෙනාව අය තීරණය කළා ඔහුව ගෙනාව කාරණය ඉටු කළාට පස්සේ වේදිකාවෙන් බස්සන්න ඕනෑ කියලා. නමුත් ඔහු බැස්සේ නෑ. ඔහු පෙරටත් වඩා ශක්තිමත්ව ගමන් කළා. ඉන්පසුව ඔහුට සහයෝගය දුන්න ජනතා විමුක්ති පෙරමුණ ඔහුගේ ප්‍රධාන සතුරා වෙලා ඉන්නවා. ඒ වගේ ම හෙළ උරුමයේ ශේෂ කොටසුත් ඔහුට විරුද්ධයි. හාමුදුරුවන්ගේ බලයත් ඔහුට අහිමි වුණා. ඔහුගේ පදනම දැන් බිඳ වැටිලා තියෙන්නේ.

2015 දි මහින්ද රාජපක්ෂට ගෙදර යන්න වුණා. නමුත් යම් බලවේගයක් ඔහු පස්සේ ඇවිල්ලා 2019 දි ඔහුව ආයෙත් බලයට ගෙන ආවා. නමුත් 2019 දි ඔහු බලයට ආවාට පස්සේ ඔහු ඊට පෙර ලබා ගත් ණය පියවීම ගැන සැලසුමක් ඔහුට තිබුණේ නෑ. සියලු දේවල් ආනයනය මත පවතින රටක ආර්ථික අර්බුදය කළමනාකරණය කරගන්න ඔහුට බැරිවුණා. දෙවනි වතාවටත් ඔහුව ගෙන ආව බලවේග ඔහුට විරුද්ධ වුණා. ඒ කළකිරීමත් සමග තමයි ඔහුට මේ තරම් විරෝධයක් එල්ල වුණේ. මේක සදාකාලික පසුබැසීමක් කියලා නම් මම හිතන්නේ නෑ. මහින්ද රාජපක්ෂ මහතාගේ දේශපාලන ගමනේ තවත් තාවකාලික පසුබැසීමක් විදිහට තමයි මම එම තත්වය දකින්නේ.■