මම අහන්න කැමතියි, මේ තරුණයන්ගේ අරගලය සම්බන්ධයෙන් වැඩිහිටියකු හැටියට ඔබේ කියවීම මොකක්ද?
මිරිහානේ මුල් දවසේ ආරම්භක අවස්ථාවේ බිත්තියට තදකරපු යම්කිසි නාගරික පවුල් ඇතුළු පිරිසක් තමයි ගෝටා ගෝ හෝම් කියන සටන් පාඨයත් එක්ක එළියට බැස්සේ. අද මෙතනත් ඒ සටන් පාඨය තියෙනවා. හැබැයි අද මෙතන තරුණ.. තරුණ විතරක් නෙවෙයි වැඩිහිටි අයත් ඉන්නවා.. නමුත් විශාල වශයෙන් තරුණ ජනතාව ඒ සටන් පාඨය මෙතන තිබුණාට ඒකේ තේරුම වෙනස් වෙලා තියෙනවා. ඒකෙ තේරුම ගොඩක් ගැඹුරු වෙලා තියෙනවා. මෙතනින් අදහස් කරන්නේ විධායක ජනාධිපති ක්‍රමයම පවා මාරු කිරීමක්. රාජපක්‍ෂවරු අයින් කිරීම විතරක් නෙවෙයි, රාජපක්‍ෂවාදයම දේශපාලන ජීවිතයෙන්, ආර්ථික ජීවිතයෙන්, සමාජ ජීවිතයෙන් අයින් කර දැමීම. ඒ වගේම සංස්කෘතික ජීවිතයෙන් අයින් කර දැමීම. එතකොට ඒක ටිකක් බරපතළ අදහසක්. රාජපක්‍ෂවාදය කියන්නේ අපේ සමාජයේ තිබිච්ච ලෙඩ දුර්වලතා විශාල වශයෙන් ලොකු කළ තත්වයක්.
දේශපාලනික වශයෙන් රාජපක්‍ෂවාදයේ කොටසක් තියෙනවා. ඒ කියන්නේ අත්තනෝමතික, කිසිම සාමූහිකත්වයකට ඉඩ නැති, කැබිනට් එක පවා පැරණි රාජාණ්ඩුවක ලක්‍ෂණ දරන නිලමෙලාගේ දෙයක් වගේ එකක්. ආර්ථික ජීවිතේ සම්පූර්ණයෙන්ම දූෂිතභාවය, තමන්ගේ හෙංචයියන්ට ආර්ථික අවස්ථා ලබාදීම ඇතුළු දේවල් තියෙනවා. සංස්කෘතික වශයෙන් ජාතිවාදය ආගම්වාදය පතුරලා ඒවාතමන්ගේ ප්‍රයෝජනයට ගැනීම තියෙනවා. මේ විදියට රාජපක්‍ෂවාදය කියන්නේ සමාජය ලෙඩ කරපු පිරිහිච්ච ආර්ථික සාමාජික දේශපාලන සංස්කෘතික තත්වයක්. ලක්‍ෂ ගානක් මිනිස්සු එයින් යැපෙන අය, එහි ආධාරකරුවො වෙනවා. සරල නෑ. ඒ පිරිහීම මහා විසාල පිරිහීමක්. එතැනින් අපි පිරිසිදු වෙන්නේ කොහොමද, සුවපත් වෙන්නේ කොහොමද, අපේ දේශපාලනය සුවපත් කරගන්නේ කොහොමද කියන ප්‍රශ්නය තමයි මේ තරුණයො නගන්නේ.
අවුරුදු හතළිහක් විතර මෙවැනි අරගල එක්ක හෝ ඒ අරගල සඳහා වැඩ කළ කෙනෙක් හැටියට මට කියන්න තියෙන්නේ අපට වුණත් මේක ආස්වාදනීයයි.
එක පැත්තකින් මෙතන ලොකු පාසලක් විවෘත කළා වගේ ශ්‍රී ලාංකිකත්වය සඳහා, මෛත්‍රිය කරුණාව බෙදාහදා ගැනීම සඳහා මෙතනදී තරුණයො එක්තරා විදියකින් පුහුණු වෙනවා වගේ. ක්‍රියාකාරිත්වයෙන්ම වඩා දියුණු සමාජයක කලල රූපය මෙතන තියෙනවා.
අපි මෙච්චර කල් කතාකළා ලංකාවේ පුරවැසියො නැහැ කියලා. ලංකාවේ ඉන්නේ සෙනඟ, ඕනෑම පාලකයකුට ඕනෑම වෙලාවක කැඳවන්න පුළුවන් සෙනඟක් කියලා. ඔබේ කතාවෙන් මට පැහැදිලි වෙන්නේ ඒ සෙනඟ යම්කිසි ආකාරයකට පුරවැසිකරණයකට ලක්වෙලා තියෙනවාද කියලා..
ඒක ඉතාම ප්‍රයෝජනවත් අදහසක්. ඒකයි මම කිව්වේ මෙතන පාසලක් විවෘත වෙනවා වගේ කියලා. ශ්‍රී ලාංකිකත්වය කියන්නේ පුරවැසිභාවය පිළිබඳ අදහසක්. අර ඔබ කිව්වා වගේ සෙනඟ, ඒ කියන්නේ යටත් වැසියො හිටියේ. 1976න් පාරිභෝගිකයා නිර්මාණය වෙන්න පටන් ගත්තා. 1978න් පස්සේ යටත් වැසියන් නැවත නිර්මාණය වෙන්න පටන්ගත්තා. යටත්වැසිභාවය ඇතිවුණා. සෙනඟ කියන්නේ යටත්වැසි පාරිභෝගිකයො. අපිට දියුණු පුරවැසියෝ, සංස්කෘතික ජීවිතයක් තියෙන පුරවැසියෝ නැතිවෙන්න පටන්ගත්තා. 1976 දක්වා පුරවැසිභාවය ඇතිකරගෙන ආවා නම් අපි ආපස්සට රූටගෙන ගියා.
මෙතන ආශ්චර්යයක් වගේ දෙයක් වෙනවා. වේගයෙන් පුරවැසිකරණය, ශ්‍රී ලාංකිකකරණය, විතරක් නෙවෙයි සංස්කෘතික ආධ්‍යාත්මික වශයෙන් මිනිස්සු බෙදාහදා ගන්න එක, ඒක අර අනාගත ජනරජයක, ගමක ලක්‍ෂණ වගේ මම හිතන්නේ. ප්‍රජා ජීවිතයෟ අන්න ඒ ප්‍රජා ජීවිතයට අයිති නොයෙකුත් සංවිධානයන්, තරුණයන් වගකීමක් හැටියට බාර අරගෙන වැඩ කරන ගතියක් මෙතන පෙන්නුම් කරනවා.
සරලව කිව්වොත් මෙතන අරාජික තැනක් නොවෙයි. දියුණු සංවිධාන ක්‍රම තියෙනවා, නමුත් පරණ සංවිධාන ක්‍රම නෙවෙයි.
යම්කිසි අසංවිධිත බවක් තුළ පවා යම් එකඟතාවයක් තියෙනවා…
ඒක තමයි මේ දියුණු සංවිධානය. අර සාංඝික ජීවිතයේ තියෙන සංවිධානය. අපි එකඟ වෙන්නේ නීතියකට ව්‍යවස්ථාවකට නෙවෙයි. අපි එකඟ වෙන්නේ ආචාර ධර්ම පද්ධතියකට. ‘මේවා කරන්න හොඳ නෑ. මේවා කළල යුතුයි.’ අපේ පරණ සංවිධාන ක්‍රමය ඇතුළේ නීතියෙන් ව්‍යවස්ථාවෙන් බැඳලා තියෙනවා. මෙතන කිසිම ව්‍යවස්ථාවක් නීතියක් නෑ.
නමුත් අපි එකඟ වෙච්ච දේවල් වගයක් තියනෙවා. ඒක පුහුණු වෙනවා කියලායි මට පෙනෙන්නේ.
මේ තත්වය දියුණු සමාජයකට ආදේශ කිරීම සඳහා කුමක් විය යුතුයි කියලාද ඔබ දකින්නේ..
මෙතන තියෙන බැරෑරුම්ම ප්‍රශ්නය තමයි ඒක. අනාගතය. දැන් මේක මහජන අරගලයක් විදියට අපිට තේරුම් ගන්න පුළුවන්නේ. මේ අය ඇවිල්ලා විනෝද වෙන, සටන් පාඨ කියන සරල තත්වයට වඩා මේ අවකාශය මහජන අරගල අවකාශයක්. පරණ මහජන අරගලයකට වඩා වෙනත් සංස්කෘතික දේවල් මෙතන තියෙනවා. ඒ මහජන අරගලයේ අරමුණු ඉතාම හොඳට පැහැදිලිව කැටි වෙලා තියෙනවා. මෙන්න මේවා තමයි අපිට කරගන්න ඕනෑ කියලා.
මෙතන කිසිම විදියකට බල දේශපාලනයක් නෑ. අරගලය දේශපාලනිකයි. පාක්‍ෂිකයො මෙතන ඉන්න පුළුවන්, ඒත් පක්‍ෂයකට සම්බන්ධය අය මෙතන නැහැ. ආණ්ඩු හදන, ඒ වෙනුවෙන් වැඩකරන දේශපාලන පිටියක්, දේශපාලන පක්‍ෂ තියෙන්න එපැයි. නමුත් ඒක නෙවෙයි මෙතන තියෙන්නේ. මෙතන තියෙන්නේ මහජන අරගලයක්. ඒකට අයිති පැහැදිලි අරමුණු වගයක් කැටිවෙලා තියෙනවා.
ගෝල්ෆේස් එක සංකේතාත්මකයි. ඊට අමතරව රට පුරාම මේ විදියට සම්බන්ධ වෙමින් ජනතාව ඉන්නවා. ඒ අරමුණු කොච්චර දුර ගිහිල්ලාද කිව්වොත් මහජනයාට ආපහු යන්න බෑ. ඒ අරමුණු සාක්‍ෂාත් කරගන්නේ නැතිව මේ කාටවත් ආපහු යන්න බැහැ. ඉස්සර හිතුවා නං ඔය තෙල් ටිකක් දුන්නාම, විදුලිය දුන්නාම මේගොල්ලො ආපහු ගෙවල්වලට බැහැලා යාවි කියලා, ඒක හිතන්න බැරි තරම් මෝඩ බොළඳ මතයක්. එහෙම බැහැලා යන්න කවුරුවත් මෙතන නැහැ. අපේ සමාජ දේශපාලන ජීවිතය ගැඹුරින් ප්‍රතිසංස්කරණය වෙන්න අදාළ අරමුණු වගයක් මෙතන තියෙනවා. ඒ අරමුණු දිනාගන්නේ නැතිව මේ මහජනතාව පස්සට යන්නේ නැහැ.
ඒ පොදු අරමුණ ජනතාවගේ සාමූහික අවිඥානය තුළට කිඳාබැහැලා තියෙනවා කියලාද ඔබ කියන්නේ..
දැන් කිඳා බැහැලා ඉවරයි. දැන් බලන්න තියෙන්නේ අනික් පැත්ත. ඒ කියන්නේ දේශපාලන පිටියේ තත්වය. අපි ඉතාම සරලව කිව්වොත් රාජපක්‍ෂලා බැහැලා යන්නේත් නැහැ. බලය අතාරින්නේත් නැහැ.
අන්න එතකොට තියෙනවා ගැටයක්. ඇත්ත වශයෙන්ම ඒගොල්ලන්ට බලය අතාරින්න බැහැ. බලය අතෑරිය ගමන් සිදුවෙන ක්‍රියාදාමයක් තියෙනවා. අධිකරණය ස්වාධීන වෙනවා.
ප්‍රතිසංස්කරණ ඇතිවෙනවා. නමුත් ඒගොල්ලන්ට මොළයක් තියෙනවා නම් බලය අතාරින්න ඕනෑ. යම්කිසි ආරක්‍ෂක පැසේජ් එකක් හදාගෙන මෙතනින් අයින් වෙන්න.. පාපෝච්චාරණයක් කරලා හරි, සාකච්ඡා කරලා මුදල් නැවත පවරලා හරි… එහෙම කළොත් යම්කිසි විදියකට බේරෙන්න පුළුවන්. ඒගොල්ලෝ එහෙම කරන්නේ නැහැ. ඊට වඩා දැඩිව අල්ලාගෙන ඉන්නේ තමන්ගේ ධනය සහ බලය. ඒගොල්ලො බැහැලා යන්නෙත් නැත්නම් මොකද වෙන්නේ දැන්.?
මගේ කල්පනාව හැටියට මේ ගැටය කපාගෙන, නැතිනම් ගැටය ලිහිලා ඉදිරියට යන්න තියෙන එක විදියක් තමයි පාර්ලිමේන්තුව මේ මහජන අරගලයට කන්දීම. ඒගොල්ලන්ට ඉක්මනට කරන්න පුළුවන් දෙයක් තමයි දෝෂාභියෝගයක් ගේන එක. ව්‍යවස්ථා ප්‍රතිසංස්කරණ ඊට වඩා දුරයි. දෝෂාභියෝගයක් ගෙනල්ලා වෙන ජනාධිපතිවරයෙක් නාමිකව පත්කරලා ඉදිරි අවුරුදු දෙකේදී මේ මහජන අරගලයේදී යෝජනා කළ ප්‍රතිසංස්කරණ ටික කරලා ඉවර කරන්න ඕනෑ. එවැනි එකක් වුණොත් යම්කිසි සුජාත තත්වයක් ඇතිවනවා ලෝකයත් එක්කත් ගනුදෙනු කරන්න. විධායක ජනාධිපතිවරයා දෝෂාභියෝගයකින් බැස්සුවොත්, ඊළඟට පත්වෙන කෙනා එකඟ වෙන්න ඕනෑ, විධායක ජනාධිපති බලතල පාවිච්චි නොකර ඉන්න.
20 වැනි සංශෝධනය අහෝසි කරන්න පාර හදා ගන්නත් අරයා බස්සගන්න වෙනවා. ඒක කෙටි, ඉක්මනට කරන්න පුළුවන් වැඩක්. ව්‍යවස්ථා සංශෝධන සඳහා ඊට පස්සේ වැඩකරන්න වෙනවා. නමුත් තව සුමාන දෙකතුනකින් රටක් හැටියට අපිව වැටෙන්න තියෙන අගාධයෙන් බේරගන්න පුළුවන් එකම ක්‍රමය ඒකයි. ඒක පාර්ලිමේන්තුව නොකළොත් මොකද වෙන්නේ කියලා තමයි ඊළඟ ප්‍රශ්නය.
රට පුරාම මහජනතාව නැගිටිනවා. වෘත්තීය සිමිතිත් මේකට සම්බන්ධ වෙයි. එහෙම වුණොත් පාර්ලිමේන්තුවට මොනවා හරි කරන්නම වෙනවා. නොකළොත් ඊට පස්සේ තත්වය හුඟාක් නරකයි.
අපේ අරගලකරුවන්ටත් සලකා බලන්න කියලා මම කියන්න කැමතියි අනිත් දොර. ඒක උපරි මට්ටමේ සංවිධානාත්මක දොරක්. අනාගතයට හුඟාක් වැදගත්. මෙතනින් මතුවෙන මහජන සභාවක් අවශ්‍යයි. මෙතන ඉන්නවා අවුරුදු විසිතිස් ගණන් අරගල කළ අය, තරුණයො, නීතිවේදීන්, ආර්ථික සමාජ ක්‍ෂෙත්‍රවල විද්වත්තු, පරිසරවේදීන්, වතුකරයේ අය, කාන්තාවෝ..
අන්න එවැනි කොහේවත් නියෝජිතයන් නොවන අය, පුරවැසියන් විදියට හෘදය සාක්‍ෂියයි තමන්ගේ දැනීමයි එක්ක මේ අරමුණු සාක්‍ෂාත් කරගන්න අපි මොකද කරන්නේ කියලා කතාකරන පුරවැසි සභාවක් අවශ්‍යයි. එවැන්නක් හදාගන්න පුළුවන් වුණොත් මෙතනට වුණත් අවශ්‍ය වෙලාවට මාර්ගෝපදේශනයක් දෙන්න, ආරක්‍ෂාව සඳහා, ජාත්‍යන්තර ලෝකයට කතාකරන්න වුණත් පුළුවන්. දේශපාලනඥයන්ට, දේශපාලන පිටියට බලපෑමක් කරන්න පුළුවන්. ඔය දේවල් සිද්දවුණොත් අපිට ගොඩයන්න පුළුවන් වෙයි.
මේක ඓතිහාසික අවස්ථාවක්. අවුරුදු හතළිහක් විතර තිස්සේ අපි හීනෙන් දැකපු සමහර දේවල් මෙතන තියෙනවා. මේ අවස්ථාව අපි අතහැරියොත් ඊට පසු හුඟාක් නරක දේවල් වෙනවා. ■
(වොයිස් ටියුබ් නාලිකාව වෙනුවෙන් අකලංක හෙට්ටිආරච්චි ගෝල්ෆේස් භූමියේ සිට කළ සාකච්ඡාවකි.)
