ආණ්ඩුව දැන් පිම්බාම වැටෙන දතක් සදිසි ය. පිඹින්නේ කවුරුන් ද? රට වැසියන්ගේ ඉරණම විසඳෙන්නේ පිඹින්නට පුළුවන් සියල්ලන් එක්වීමෙන් පමණි. ඉන් මෙහා විසඳුමක් නැත.
ඇත්ත වශයෙන්ම දැන් ආණ්ඩුවට යන එන මං නැත. එහෙත් ආණ්ඩු බලය මහජන වරමකින් ලැබී තිබෙන නිසා ආණ්ඩුව ඔහේ බලා සිටීමය කරන්නේ. විපක්ෂයේ සියලු පක්ෂ තව දුරටත් බලා සිටිය යුතු ද?
කසාදයක් කර ගන්නට උවමනාවෙන් සිටින හතළිස් විය සමීපයේ සිටින තැනැත්තියක, ‘සියලු දුසිරිතින් තොර – උගත් රූමත් – කුලවත් – ඉහළ තනතුරක් දරන හා ‘කඩවසම්’ තරුණයෙකු ගැන සිහිනයක් දකිනවා නම් ඇයට මහලු මඩමක මරණය නිසැක ය.
අනුවණකම් වලින් නැත්තටම නැතිවුණ රටක ජනතාව අද ”හිස මත පතිත පොලු පහරකින්” නිලංකාරව, පියවි සිහියෙන් අවධි විය හැකි තත්වයකය. මේ පසුබිම තුළින් ම විනාශයට ඇද දමන ලද රාජ්‍යය යළි ගොඩ නඟන්නට පුළුවන් වන්නේය. ඒ සඳහා සියල්ලට කලින් කළ යුත්තේ රාජපක්ෂ පවුලෙන් රටට – ජනතාවට නිදහස අත්පත් කර ගැනීම ය. ඒ වෙනුවෙන් රටම පාරට බැස්සත් පලක් නැත. ඒ වෙනුවෙන් විපක්ෂයේ සියලු පක්ෂ පොරොන්දම් නොබලා එක් විය යුතුම වේ. මේ වග අනේක වාරයක් ලියා ඇත. ඒත් සජබෙත් – ජවිපෙත් නිසැකවම ඉර පායන්නේ තමන්ට යයි සිතා සිල්ලර වැඩ කරමින් කාලය ගත කරන අන්දම දැන් නම් අප්‍රසන්නය.
ජීවත් වෙන්නට පෝළිම්වල ළගින්නට සිදුව තිබෙන මිනිස්සු එකතු කොට ආණ්ඩුවට බැණ වැදීම දැන් අවශ්‍ය නැත. ආණ්ඩුවට ලුණු ඇඹුල් ඇතිව බනින්නට ජනතාව අවශ්‍ය තරමට ප්‍රායෝගිකව අත්දැකීම් ලබා ඇත.
එනිසා ”අපිටම විතරයි පුළුවන්” – ”අපිම විතරයි හරි”, යනුවෙන් උඩඟු මනසින් කිසිදු පක්ෂයක් කටයුතු කළ යුතු නොවේ. තවදුරටත් තනි තනිව ගමන් ගැන නම් හිතන්නේ ජනතාව තනි අලින්ට එරෙහි වන දිනයත් ඈතක නොවිය හැකිය.
විෂ බඳුනක්ම ය.
ජනාධිපතිගේ හෝ අගමැතිගේ හෝ ආණ්ඩුවේ හෝ කිසිම හොඳක් නැත. අන්තිම අසාර්ථකය. රාජපක්ෂවරුන් රටට හෝ ජනතාවට තඹ දොයිතුවක ආදරයක් ඇති පිරිසක් නොවේ. ඔවුන්ට, රට හරි හම්බ කර ගැනීම පිණිස ය. ජනතාව, යෙහෙන් වැජඹීම පිණිසය. ඉතා අසීරු අවස්ථාවේ පවා වෙර දරන්නේ හැකි තරම් සාරය උරු බොන්නටය. කවර ලේබල අලවාගෙන කරළියට ආවත් රාජපක්ෂවරුන් වෙනස් වන පිරිසක් නොවන බව පැහැදිලිය. ඔවුන්ට බලය යනු චුවින්ගම් එකකි. කිසිවෙකු හෝ තව දුරටත් රාජපක්ෂවරුන්ගේ පාලනයකින් සෙතක් සැලසේ යයි සිතනවා නම් අවසිහියෙන් හෝ මුග්ධ ලෙසින් වස බඳුනක් පානය කිරීම සදිසි ය. ඒ නිසා වස බඳුන ඉවත දැමිය යුතුම ය.
වස බඳුන තුළ තිබෙන්නේ රට – ජාතිය ආගම බව වටහා ගැනීම වස බඳුන ඉවත දැමීමට අවශ්‍ය ඥානය වේ. පාපයට බිය නැති පුද්ගලයන්ට ආගමක් කොයින් ද? ඔවුන්ට ආගම යනු පවතින්නට පළිහකි.
මේ මොහොතේ රට තුළ තත්වය කුමක් වුවත් තීරණාත්මක මොහොතේ ජාතිය සහ ආගම වෙනුවෙන් කැඳවන්නට කුලී හේවායන් රාජපක්ෂවරුන් නඩත්තු කරගෙන සිටින බවත් අප වටහා ගත යුතුය. එබැවින් අනවශ්‍ය සිහින දකිමින් විපක්ෂයේ හැම පක්ෂයක්ම මහ පොළොවේ දේශපාලනයට අවතීර්ණ විය යුතුය.
විපක්ෂයේ ප්‍රධාන පක්ෂය වටා කුඩා පක්ෂ ඒකරාශී වීමක් හා – මේ ප්‍රධාන පක්ෂය විවෘත ගැඹුරු සංවාදයක් ඔස්සේ කුඩා පක්ෂ තුළ දැඩි ලෙස විශ්වාසය තහවුරු කරමින් ඒකරාශී කර ගැනීමක් ද නැත. ජවිපෙ පැත්තෙන් පැවසෙන්නේ අප හැර අන් අය අපට විශ්වාස නැති බවය. ඊට දක්වන හේතු කාරණා ද බැහැර කළ නොහැකිය. එහෙත් විමානයට ගෙවදින්නට මත්තෙන් යකා දුරින් දුරු කළ යුතුව තිබේ.
එකතු වීම සම්බන්ධයෙන් ජවිපෙ දක්වන අදහස්වලින් ගම්‍ය වන්නේ අනම්‍යශීලී බවකි. වස බඳුන යෙහෙකි, එකතු වීම් නොහැක. තව දුරටත් මෙබඳු මතවාදයක ගිලී සිටීමෙන් රටේ අනාගතය අවිනිශ්චිත බවක – ඝන අඳුරක ඔහේ එකෙල මෙකෙල වෙයි.
සටන් බිම කොතනද?
මහජනතාවගේ ඡන්දයෙන් පත්වුණ, මහජන නියෝජිතයන් සිටින තැන වන පාර්ලිමේන්තුව විපක්ෂයේ සටන් බිම බවට පත් කර ගත යුතුය. සටන් කළ යුත්තේ යහපාලන ආණ්ඩුව කුමන්ත්‍රණයකින් පෙරළා දමන්නට ගත් ගෝත්‍රික විලාසයෙන් නොවේ. ආණ්ඩුව පෙරළා දමා ජනාධිපතිවරයා ගෙදර යවන්නට මැතිවරණයක්ම අවශ්‍ය ද? මේ වැදගත් ප්‍රශ්නයකි. එහෙත් මැතිවරණයක් නියමිත දවසට හෝ අදාළ කාලයේ ලබා ගෙන ආණ්ඩුව පෙරළා දමන්නට පෙරුම් පිරිය යුතු නැත. ආණ්ඩුවේ සිටින ප්‍රගතිශීලී කොටස් සමඟ විපක්ෂය පාර්ලිමේන්තුවේ තුනෙන් දෙකකට වැඩි බලයක් නිර්මාණය කර ගත යුතුය. කථානායක ආණ්ඩුවේ රූකඩයක් බැවින් කිසිවක් කළ නොහැකිය යනුවෙන් විපක්ෂයේ පක්ෂ පසුගාමී විය යුතු නොවේ. ශක්තිමත් බලවේගයක් පාර්ලිමේන්තුව තුළ ගොඩ නැඟුණහොත් ජනාධිපතිවරයාට බලහත්කාරයෙන් ආණ්ඩු කරන්නට කිසිසේත්ම හැකි වන්නේ නැත.
සටනක් යනු විවේක සුවය ලබමින් – නා කියා ගෙන ඉඩ තිබෙන විදිහට කරන්නක් නොවිය යුතුය. සටනක් යනු ජයග්‍රහණයක් අපේක්ෂාවෙන් ප්‍රබල ප්‍රයත්නයක් විය යුතුය. පාර්ලිමේන්තුව විසුරුවා හරින තැනට ජනාධිපතිවරයා පොළඹවන වේගයක් සටන තුළ තිබිය යුතුය.
ජනාධිපතිවරයා තමන්ගේ අසාර්ථකභාවය වටහා ගෙන පාර්ලිමේන්තු මැතිවරණයකට කල් මනින බවක් පෙනේ. ආණ්ඩුවට ළැදි පිරිසගේ සියලු නඩු හබ අවසන් කර ගැනීම පිළිවෙළින් කරගෙන විත් චොකා මල්ලිව නිදහස් කර ගැනීම ඔස්සේ ජනාධිපතිවරයාගේ අරමුණය පිටතට පැන්නේ. එහෙත් තව දුරටත් සල්ලි අච්චු ගසමින් සියලු ප්‍රශ්න සමහන් කරන්නට මත්තෙන් මැතිවරණයක් කරා එළඹිය හැකි නම් රටට විපතක් වූ විෂ බඳුන දුරින් දුරු කරන්නට තිබෙන හැකියාව ඉහළය.
ජනතාව අත් විඳිමින් තිබෙන ප්‍රශ්නවලට විසඳුමක් නැත. දැන් ජනතාව වෙනසකට සූදානම්ය. ඒ වෙනසට ජනතාවට දායක විය හැක්කේ දෙවනුවය. පළමුව කළ යුත්තේ මහජන නියෝජිතයන් බහුතරය මැතිවරණයක් වෙනුවෙන් අඛණ්ඩ සටනක නිමග්න වීමය.
මැතිවරණයකින් පසුව
පළමුව මැතිවරණයකට ගොස් ජයග්‍රහණය කළත් ජනාධිපතිවරයා අතිශයින් බලසම්පන්න බැවින් ආණ්ඩුවක් කරන්නට පුළුවන් ද? නොපමාව මැතිවරණයකට යාමෙන් – ජයග්‍රහණය වෙනුවෙන් එකමුතුව කැපවීමෙන් තුනෙන් දෙකක බලයක් ලබාගන්නට පුළුවන් වනු ඇත. ඒ තුනෙන් දෙකේ බලය ෆන් එකක් කර නොගෙන ජනාධිපතිවරයා විශ්වාසභංගයකින් ගෙදර යවන්නට භාවිත කළ යුතුය. අලුත් පාර්ලිමේන්තුවේ කථානායකවරයා වත්මන් කථානායකයා නොවන බැවින් පියවරෙන් පියවර කඩිනමින් කළ හැකි දෑ ඇත.
ජනාධිපතිවරයාගේ ධුර කාලය නිමවන තෙක් බලා සිටීම – පාර්ලිමේන්තුවේ කාලය නිමවන තුරු බලා සිටීම සැබෑ විපක්ෂයක කාර්යය නොවේ. අවංක මහජන නියෝජිතයන් වේ නම් ඔවුන්ගේ කාර්යය ද එය නොවේ. බලා සිටීම හේතුවෙන් සිදුවන දේ වන්නේ කිසිවෙකුට ආණ්ඩු කරන්නට පුළුවන් තත්වයක් නැති වීමය. ඉන් ජනතාව කබළෙන් ළිපට වැටීමය සිදු වන්නේ.
සමහර පක්ෂයක දේශපාලනයේ හැඩ තල පිරික්සන විට කුකුසක් පහළ වන්නේ ආණ්ඩුකරණයෙහි වෙනසකට බියක් සහ අකමැත්තකැයි සිතේ. ඇතැම් පක්ෂ නායකයන් කැමැත්තේ විස්තර විචාරකයාගේ භූමිකාව නිරූපණයට විනා – පිටියට ගොස් ක්‍රීඩා කිරීමට නොවේ. හේතුව ක්‍රීඩා කරන්නට බය ද? නොහැකිකම ද?
තනි කකුළෙන් හිට ගත්තොත්
මේ මොහොතේ සියලු පුරවැසියන්ගේ පරම වගකීම විය යුත්තේ විපක්ෂයේ සියලු පක්ෂවලට තනි කකුළෙන් සිට නොගන්නා ලෙසට බල කර සිටීම යයි සිතමි. නිල වශයෙන් රාජ්‍ය පාලනයට බලයක් අහිමි අවකාශයකදීත් තනි තනි ගමන් ගැන කල්පනා කරනවා නම්, ඒ ඒ චරිත නිල බලයක් උරුම කර ගත් විට හැසිරීම අති භයානක වනවාට සැකයක් නැත. ජනතාවට රසවත් කතා කියා වරම් ලත් පාලකයන් මේ වන විට ඕනාවටත් වඩා පාඩම් ඉගෙන ගෙන ඇත. පාඩම් ඉගෙන ගත්තාටම පලක් ඇද්ද? ඒ උගත් පාඩම්වලින් නියමාකාරව ප්‍රයෝජන ලැබිය යුතුය.
විපක්ෂයේ සියලු පක්ෂ එක මේසයක වාඩිවී ”බලය බෙදා හදා ගැනීම” සම්බන්ධයෙන් ගැඹුරින් කතා කළ යුතුව තිබේ. එකතු වී නම් ආණ්ඩුකරණයට වරමක් දිනා ගන්නේ, ආණ්ඩුකරණයට එකතුවුණ සියල්ලන්ගේ කුසලතාවලින් දක්ෂතාවලින් ආණ්ඩුව සමන්විත විය යුතුය. මෙහිදීත් අතිශයින් වැදගත් කාරණාව වන්නේ විධායක ජනාධිපති පදවිය තබාගෙන බලය බෙදා හදා ගන්නේ කෙසේ ද යන්නය. මේ සම්බන්ධයෙන් සිරිසේන ඉගැන්වූ පාඩම ද යළි සමාලෝචනය කරනු වටියි.
සිරිසේන විධායක ජනාධිපති පදවියට පත්ව, පාර්ලිමේන්තුව විසුරුවා හැරීම පමා කරමින් හා ජාතික ආණ්ඩුවක් කියා විකාරයක් අටවාගෙන කළේ විනාශයකි. වැදගත්ම අමාත්‍යාංශ ඔහු ශ්‍රීලනිපය සතු කර ගත්තේය. අනෙක් අමාත්‍යාංශවලින් එකක දෙකක හැරෙන්නට හැම අමාත්‍යාංශයකටම ලේකම්වරුන් පත් කළේ සිරිසේනට අභිමත පරිද්දෙනි. ඉතා දක්ෂ පුද්ගලයන්ට පවා තීරණ ගන්නට සිදු වුණේ සිරිසේනගේ හිත දිනා ගනිමින්ය. ඒ නිසා යහ පාලන ආණ්ඩුවේ ප්‍රගතිශීලී වැඩ රැසක් අබල දුබල කිරීමට හා බිඳ දැමීමට සිරිසේන සමත් විය.
එබැවින් විධායක ජනාධිපතිවරයෙකු ඉහළින් තබාගෙන රටට – ජනතාවට අනාගතයක් දකින්නට පුළුවන්කමක් නැත. තනි කකුළෙන් හිට ගැනීමට ප්‍රිය කාටත් උවමනාව තිබෙන්නේ විධායක බලයේ රස පහස විඳින්නටය. එබැවින් ඊට ඉඩ තිබිය යුතු නැත.
එකතු වීමට වැඩ පිළිවෙළක්
රට වැටී තිබෙන අගාධයෙන් ගොඩ ගන්නට නම් තනි පුද්ගලයෙකුට නොහැකිය. අසාමාන්‍ය බලයක් භුක්තියට සවි කර ගත් ගෝඨාභය කළ සාර්ථකම ක්‍රියාදාමය තමා නඩුහබවලින් නිදහස් වීම හා තම පවුලේ උදවිය හා ගජ මිතුරන් නඩු හබවලින් නිදහස් කිරීමය. ඒ වෙනුවෙන් ඔහුට තිබුණ අරමුණ ඔහු සාර්ථකව හඹා ගියේය.
දැන් රට ඉන් පාඩමක් උගත යුතුය. ඒ පාඩම නම් විධායක ජනාධිපති පදවිය තිබෙන තුරා නීතිය මත පාලනය අපට උරුම කර ගන්නට බැරිය යන්නය.
යහ පාලන ආණ්ඩුව පැවති සමයේ තිබුණ ව්‍යවස්ථාදායක සභාව ඔස්සේ අධිකරණ ක්ෂේත්‍රයෙහි සිදු කෙරුණ යහපත් දේ දිගටම සිදු වුණේ නම් රටට – ජනතාවට අත්වන සෙත අති මහත්ය. විනිසුරුවරුන් පත් කිරීම ව්‍යවස්ථාදායක සභාව කළ නිර්දේශ මත සිදු කිරීම හා සිදු නොකිරීම හා සමඟ අද සිදු වෙන අන්දම සලකා බලන විට වැටහෙන ගැඹුරු සත්‍යයක් ඇත. එය නම් විධායක ජනාධිපති නීතිය මත පාලනයට කිසි ලෙසකින් හෝ කැමති නැති බවය. සිරිසේන සතුව විධායක බලය තිබුණත් ඔහුට සිදු කරන්නට සිදුවුණ ප්‍රතිසංස්කරණ හේතුවෙන් ඔහුට අධිකරණයට අවැසි අන්දමට බලපෑම් කරන්නට පුළුවන් වූයේ නැත. ඉතිහාසයේ පළමු වතාවට විධායක ජනාධිපතිගේ තීන්දුව සාවද්‍ය බවට සත් පුද්ගල විනිසුරු මඬුල්ලක් ඒක මතික තීන්දුවක් ලබා දුන්නේ විධායක පදවිය නැතිකළ අවකාශයක නොව බලතල අඩු කළ අවකාශයක දී ය. මේ තත්වය දන්නා වෙන්ඩ ජනාධිපතිවරුන් කිසි ලෙසකින් හෝ විධායක ජනාධිපති පදවියේ බලතල අඩු කරන්නටවත් සතුටු වේ දැයි සිතිය නොහැකිය. මේ පසුබිම තුළ සියලු සමාජ බලවේග ශක්තිමත්ව පුද්ගලයෙක් වෙනුවට – වැඩ පිළිවෙළක් වෙනුවෙන් ගොඩ නැඟීම අවශ්‍ය වේ.
පුද්ගලයා කටයුතු කරන්නේ තනි මතයටය
ගෝඨාභය විධායක ජනාධිපති පදවියට පත්ව කළ එකම සාර්ථක කටයුත්ත නඩු හබවලින් නිදහස් වීම සමඟ එක පෙළ තැබිය හැකි එක කටයුත්තක් සිරිසේන ද තනි මතයට කළේ ය. (ඔහු විධායක ජනාධිපති පදවියේ සිටි කාලයේ සිදු කෙරුණ කිසිම සාධනීය ප්‍රතිසංස්කරණයක් ඔහුගේ මතයට අනුව සිදු වුණ ඒවා නොව, සමාජ බලවේගයේ බලපෑමේ සාර්ථක ප්‍රතිඵලය) සිරිසේන තනි මතයට කළේ ඔහු වෙනුවෙන් කටයුත්තකි. එය නම් කුප්‍රකටය. අගනුවර වටිනාම භූමිභාගයක වටිනා නිවාස කිහිපයක් එකතු කොට වාස භූමියක් තනා ගැනීමය. පුදුමය වන්නේ විධායක පදවිය ලත් සැණින් තමන් වෙනුවෙන් සාර්ථකව වැඩ කරන්නට පුළුවන් වීමය. ඒ සාර්ථකත්වයෙන් අඩකින් අඩක් හෝ රාජ්‍ය පාලනයට කැප කරන්නට සමත් වී නම් රට හෙමින් හෝ ඉදිරියට නොවේ ද යන්නේ?
සිරිසේන පාස්කු ප්‍රහාරය සම්බන්ධ තමන් දන්නා රහස් සඟවා ගැනීම – ගෝඨාභය රාජපක්ෂට නීතියේ රැකවරණ සැලසීම – නිවට අන්දමට පැරදී ගෝඨාභයට අභිමත ආණ්ඩුවක් ගොඩ නඟා ගන්නට පක්ෂය වෛශ්‍යා වෘත්තියේ යෙදවීම වැනි කටයුතු මැනවින් සිදු කෙරුණ අවකාශය තුළ සිරිසේනගේ පැවැත්ම නිරුපද්‍රිත විය. අද සිරිසේන වෙන ගමනකට සූදානම් වේ. මේ අල්ල පනල්ලේය සිරිසේනගේ නිල නිවස සම්බන්ධ වාරණ නියෝගයක් නිකුත් වන්නේ. සිරිසේන බලය අවභාවිත කරමින් උරුම කර ගත් නිල නිවස සම්බන්ධ නඩුව කවුරුන් පැවරූ නඩුවක් වුව ඒ නඩු තීන්දුව අනුව සිරිසේනට නිල නිවස හිමි වීම හෝ අහිමි වීම අවසන දී විධායක ජනාධිපතිගේ තනි මතයට අදාළ වේ. ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණයෙන් දීර්ඝ නඩු විභාගයකින් පසුව මනුෂ්‍ය ඝාතනයට වරදකරුවෙකුව මරණ දඬුවම ලැබ සිටියෙකු නිදහස් කොට රජයේ උසස් පදවියක් එසැණින් ලබා දෙන්නට විධායක ජනාධිපතිට බලය ඇත්නම් සිරිසේනට නිල නිවස සන්තක කර දෙන්නට කවර බැරි කමක් ද?
ජනතාවගේ ප්‍රශ්නය
ජනතාව පක්ෂ පාට භේදයකින් තොර විඳින පීඩාව ඉතා දරුණුය. එහි අවසානයක් ද නොපෙනේ. හැට නව ලක්ෂයක් තමන් කර ගත් වරද නිවැරදි කර ගැනීමට පෙරුම් පුරති.
සියලු රටවැසියන් හදවතින්ම අසන ප්‍රශ්නයක් ඇත. ඒ කුමක් ද?
විපක්ෂයේ සියලු පක්ෂ, ඒවායේ නායකයන් – ඉහළ තලයේ උදවිය අවංකව කල්පනා කරන්නේ රටට යහපතක් කිරීමට නම් – රටේ ජනතාවගේ යහපත සැදීමට නම් – කිසිම පෞද්ගලික අභිමතාර්ථයන් නැත්නම්, මක් නිසා ද සියල්ලන් එකට එකතු වී අගාධයෙන් ගොඩ එන්නට ලෑස්ති නොවන්නේ? තනි තනිව ගමනක් යන්නට වෙර දරන්නේ මන්ද?
දේශපාලන පක්ෂයක් නිර්මාණය වන්නේ ජනතාවගේ යහපත උදෙසා නොවන්නේද? යහපත් ආණ්ඩුකරණයක් උදෙසා නොවන්නේද?
දේශපාලන පක්ෂයක ප්‍රධාන අරමුණ හැරමිටියෙන් යනතුරුම දේශපාලන වැඩ බිම තුළ සිඟමන් යැදීම ද?
අප පාසල් යන කාලයේ සිටි වාමාංශික නායකයන් අබල දුබලව අවසඟ කයින් යුතුව බලය වෙනුවෙන් දේශපාලන වැඩ බිම තුළ සැරි සරා අවසන් ගමන් ගිය සැටි සැටි අපි දුටිමු. ඔවුන් තනි තනිව බුදු වන්නට පතා තනිවීම පමණක් අඩුවකින් තොරව උරුම කර ගත් අන්දමය අප දුටුවේ. ඇතැම් පක්ෂයක නායකයෙක් දෙවැන්නා හෝ තුන්වැන්නා – තවත් අය වියපත්ව අසරණව මිය ගිය විට පක්ෂයට කළ හැකි වූයේ ”විප්ලවීය ආචාරය” පුද කරන්නට පමණය. අවම වශයෙන් ජීවිත කාලයම දේශපාලනයට කැප කළ ඒ ඒ චරිත වෙනුවෙන් බුහුමන් දැක්වීමට කනත්තට පැමිණෙන්නට තරම් පිරිසක් ද නොවූ සැටි අපට දකිනන්ට ලැබුණි. ඔවුන් අවංක පුද්ගලයන් විය යුතුය. ප්‍රතිපත්තිගරුක පුද්ගලයන් ද වන්නට ඇත. දේශපාලන පොත හරියටම කියවූ උදවිය වන්නටත් ඇත. එහෙත් කාලයාගේ ඇවෑමෙන් ජනතා තීන්දුව වූයේ ඔවුන් රටටවත් – ජනතාවටත් පලක් නැති මිනිසුන්ය යන්නය. මේ සැහැසි කියමනක් විය හැකිය. වේදනාකාරී කරුණක් විය හැකිය. එනමුත් දේශපාලන වැඩ බිම තුළ මොන නායකයෙක් හෝ ”තිරිහන්” වන්නේ නැත. නිසැකවම ”වියපත්” වන්නේය.
වියපත්ව මහලුව මිය යන දේශපාලනයකට වඩා, අවසානයක් දකිනන්ට බැරි වන මුත් සෑහෙන දුරක් යා හැකි දේශපාලනයක් වෙනුවෙන් ”එකට එකතු වී” ශක්තිමත් බලවේගයක් ලෙස විපක්ෂයේ සියලු පක්ෂවලට එක ගමනක් යන්නට බැරි ඇයි?
රට වෙනුවෙන් – ජනතාව වෙනුවෙන්, එසේත් නැත්නම් ”විෂ බඳුන” පෙරළා දැමී වෙනුවෙන් හෝ එකතු වීමට බැරි පක්ෂ කෙසේ ද රටට – ජනතාවට යහපත් අනාගතයක් උරුම කර දෙන්නේ.
හැම පක්ෂයක්ම වෙර දරන්නේ නිවසක උරුමක්කාරයන් වීමට බවකි පෙනේනේ. එහෙත් නිවසකට මුළුතැන් ගෙයක් සේම – වැසිකිළියක් ද උවමනාය. අංග සම්පූර්ණ නිවසක් තැනීමට හා ඒ නිවසට අවශ්‍ය මූලික අවශ්‍යතා හඳුනාගෙන කටයුතු පිළිවෙළ කිරීමට තනි පුද්ගලයෙකුට පුළුවන් ද? පුළුවන්ය යන උත්තරය දෙනවාට වඩා – ”හොඳයි අපි ඔක්කොම එක අරමුණකින් එකතුව අංග සම්පූර්ණ නිවසක් හදමු” යයි හිතන්නට බැරි මන් ද?
විපක්ෂයේම ජීවත් වීමෙන් ඇතැම් පක්ෂ – නායකයන්, අනම්‍යශීලීව ප්‍රාණයෙන් නිරුද්ධ – වෙනස් වීමට නුවණක් හෝ ප්‍රඥාවක් නැත්තන් වී සිටින්නේ ද?■
