කුස්සිය කිව්ව ගමන්ම මතක් වෙන්නේ ඒක කාන්තාවගේ වගකීමක් හැටියට. ”කොච්චර ඉගෙන ගත්තත් අන්තිමට කුස්සියට” කියලා සමහර අය හිතන් ඉන්නේ ඒක නිසායි. පත්තරයක තියෙන සමහර මංගල දැන්වීම්වලත් මනාලියගෙ ඉගෙනීම ගැන අහලා රැකියාවක් නොකර ගෙදර වගකීම් බලාගෙන ඉන්න බවට බලාපොරොත්තු වෙනවා කියලා දාන්නෙත් ඔය වගකීම් ටික කාන්තාව ලව්වා කරවාගන්න තියෙන මනෝභාවයත් එක්කයි. ඒත් ඇත්තටම උයන පිහන වළං හෝදන වැඩේ කාන්තාවට විතරක් අයිති වැඩක් ද? පවුලේ හැමෝම එකතු වෙලා ඒ වගකීම් බෙදාගන්නවා නම්?
■ අමන්දිකා කුරේ
මට විනෝදාංශයක්
මධුශානි තේනුවර
මම බඳින්න කලින් ඉඳන් ම කෑම හදන්න පුරුදු වුණා. මගේ අම්මාට හොඳට කෑම ජාති හදන්න පුළුවන්. නමුත් මම කෑම හදන්න ගියාම කුස්සිය අවුල් කරනවා කියලා අම්මා කැමති වුණේ නෑ මම උයන්න එනවාට. ඒත් මම වැරදි වැරදී හදන්න පුරුදු වුණා. නමුත් මම හරි ආසයි කෑම හදන්න. ඒ නිසා මම විවාහ වුණාට පස්සේ විවිධ විදිහට කෑම හදන්න උත්සාහ කළා. මට කෑම හදන එක කරදරයක් විදිහට දැනිලා නෑ. නමුත් මගේ දරුවො පොඩි කාලයේ දී නම් පොඩි අපහසුතාවක් දැනුණා. මට දරුවෝ දෙන්නෙක් ඉන්නවා. එක්කෙනෙක් දැන් පෙරපාසල් යනවා. අනිත් කෙනා පාසල් යනවා. එයාලා පොඩි කාලෙ රෑට නැගිටලා අඬනවා. ඒ වගේ ම එයාලාව බලාගන්න ඕනෑ. ඒ නිසා පාන්දර ආපහු නැගිටලා උයනවා කියන්නේ ටිකක් අමාරු වැඩක්. ඒ නිසා මම පුරුදු වුණා උයන්න අවශ්‍ය කරන දේවල් ටික කලින් දවසේ සූදානම් කරලා ශීතකරණයට දාන්න. මම කැමතියි වර්ණ සහ රස වෙනස් විදිහට විවිධත්වයක් එන විදිහට ගළපලා උයන්න. ඒ නිසා මම ගොඩක් වෙලාවට ගෙදර තියෙන දේවල්වලින් ම තමයි විවිධත්වයක් එන විදිහට කැම හදන්නේ. මගේ මහත්තයා කැමති නෑ කඩවල කෑම කන්න. ඒ නිසා මම එයාට විවිධත්වයක් තියෙන විදිහට කෑම ටික ටික හදලා දෙන්නේ. මම විනෝදාංශයක් විදිහට තමයි කෑම හදන්නේ. ඒ නිසා මම කෑම හදන්න ආසයි.
ඒකාකාරී බවක් තියෙනවා
දීපිකා චන්ද්‍රකාන්ති
මම රැකියාව වශයෙන් කරන්නෙත් කෑම උයන එක. කර්මාන්ත ශාලාවක සේවකයන්ට කෑම උයන එක තමයි මගේ වගකීම. මට අත් උදවු සඳහා දෙදෙනෙකුත් සිටිනවා. මගේ දවස පටන් ගන්නේ මගේ නිවසේ අයට කෑම උයන එකත් එක්ක. පාන්දරම නැගිටලා මම ගෙදර අයට කන්න උයනවා. ඊට පස්සෙ සේවා ස්ථානයට ගිහින් උදේ ආහාරය උයන්න ගන්නවා. මේ විදිහට සවසට රෑ ආහාර වේලත් සකස් කරලා නිවසට ඇවිත් ආපහු රෑට කෑම හදන්න ඕනෑ. ඒක ටිකක් ඒකාකාරියි. උදේම නැගිටලා කලින් දවසේ රෑ කෑම හදපු භාජන සෝදලා උයන්න පටන් ගන්න ඕනෑ. ඊළඟට වැඩ කරන තැනට ගිහින් ඒ වැඩ ටිකම ආපහු කරන්න ඕනෑ. සවසට ආපහු ගෙදරට ඇවිල්ලාත් ඒ වැඩ ටිකම කරන්න ඕනෑ. වැඩ කරන තැන කැම ටිකක් වැඩිපුර හදන නිසා ගෙදර වගේ පොඩි වෙලාවකින් කෑම හදන්නත් බෑ. එකට විශාල වෙලාවක් යනවා. මාළු සුද්ද කරන්න ගියත් ගෙදරදි කරන ප්‍රමාණයට වඩා වැඩියි. මස් වර්ගයක් හදන්න ගියත් එහෙමයි. ඒ දවස්වලට මට කෑම කන්නත් අප්‍රියයි. මොකද කොයිතරම් සේදුවත් ඒ ගඳ යන්නේ නෑ. ගෙදරට ඇවිත් නාලා නිදාගන්න ගියත් සමහර දවස්වලට හරි අපහසුයි. කෑම හදලා ඉවර වුණාම කන්න අප්‍රියතාවයකුත් තියෙනවා දවසම උයන එක නිසා කරන්නේ. කෑම හදන්න මම අකමැතියි කියලා කියන්න බෑ. නමුත් යම් ඒකාකාරී බවක් තියෙනවා කියලා මට හිතෙනවා.
සැමියාගේ උදව් නිසා පහසුයි
ප්‍රදීපා ජීවනී
මම ගෘහිණියක් විදිහට ඉන්නේ. මට වෙනත් විශේෂ වැඩ කරන්න නෑ. ඒ නිසා මට කෑම උයන එකට ලොකු බාධාවක් නෑ. කෑම උයනවා කියන එක හරියට භාවනාවක් වගේ කියලා මට හිතෙන්නේ. මම හරි ආසයි කෑම උයන්න. මගේ සැමියා හරියට උදවු කරන පුද්ගලයෙක්. ඔහු රැකියාව විදිහට ත්‍රීරෝද රථයක් පදවනවා. එයා පිරිසිදුකම ගැන ගොඩක් සැලකිලිමත් වෙනවා. ඒ නිසා එයා වළං සෝදන එක, අස්පස් කරන වැඩ ගොඩක් වෙලාවට මට කරලා දෙනවා. ඒ නිසා මට උයන වැඩවලට ලොකු උදවුවක් තියෙනවා. ඒ නිසා මට පහසුයි. උදේම නැගිටලා උයන්න ගියත් ඔහු පොල් ගාලා උදවු කරනවා. එහෙම උදවුවක් ලැබෙන විට ගෙදර අනෙකුත් වැඩ සමබර කරගෙන ගෙදර අයටත් රසවත් ආහාර වේලක් හදලා දෙන්න පුළුවන්. ඒ වගේ ම අපේ ගෙදර මස් මාළු වර්ග හදන්නේ මගේ ස්වාමිපුරුෂයා. ඒ නිසා අපි බෙදාගෙන වැඩ කරනවා. කුස්සිය මට අයිති දෙයක් කියලා නෑ. ගොඩක් පිරිමි අය හිතනවා කුස්සිය අයිති කාන්තාවට කියලා. නමුත් කසාද බැඳලා වෙනම ජීවිතයක් පටන් ගත්තාට පස්සේ ඒ ජීවිතය ඇතුළත හැමදෙයක්ම අපි බෙදාගෙන යන්න ඕනෑ. එතකොට තමයි සමබරව ජීවත් වෙන්න පුළුවන් වෙන්නේ.
මගේ විතරක් වීම ප්‍රශ්නයක්
චතුරිකා පෙරේරා
මම විවාහ වෙන්න කලින් මගේ රූපය ගැන ගොඩක් සැලකිලිමත් වුණා. මම ගෙදර ඉන්න කාලයේත් කුස්සියේ වැඩ කළා. නමුත් මම ලස්සනට මගේ නියපොතු තබාගෙන හිටියා. ඒ වගේම මගේ පෙනුමත් මම හොඳට තියාගෙන හිටියා. නමුත් මම බැන්දාට පස්සේ මගේ නිවසේ වැඩ එක්ක මම ගොඩක් කාර්යබහුල වුණා. උදාහරණයක් විදිහට මගේ ලස්සනට තියාගෙන ඉඳපු නියපොතු තවදුරටත් ලස්සනට තියාගන්න බැරිවුණා. මම කාර්යබහුල වෙන එකත් එක්ක මගේ රූපය ගැන දක්වපු සැලකිල්ල දක්වන්නත් බැරි වුණා. මම නර්තනය හදාරලා තියෙනවා. විවාහයෙන් පසුව මාව සම්පූර්ණයෙන් ම නිවසේ වැඩවලට තමයි හිරවුණේ. දරුවා ලැබුණාට පස්සේත් දරුවාගේ වැඩ කරන අතරම ගෙදර අනිත් වැඩත් කරන්න සිදු වුණා. උයන්න මම අකමැති නෑ. නමුත් දැන් නම් එයින් මිදෙන්නේ කොහොමද වගේ දෙයක් මට නිතරම සිතෙනවා. සමහරවිට මගේ සැමියා මට ටිකක් උදවු කළා නම් ඒක වෙනස් වෙන්නත් තිබුණා. පාන්දර මම නැගිටලා උයනකොට මට තව උදවුවක් දෙනවා නම් ඒ වැඩේ පහසුවෙන් වගේ ම සතුටින් කරන්න පුළුවන්. මගේ යුතුකමක් කියලා මම හිතනවා උයන එක. නමුත් ඒක මගේ විතරක් වගකීමක් වන විට ප්‍රශ්නයක් තියෙනවා කියලයි මට නම් හිතෙන්නේ.
වගකීමක් විදිහට කැමති නෑ
සඳුනිකා රණවීර
මම තාම අවිවාහකයි. මම නම් ඇත්තටම උයන්න කම්මැලියි, නමුත් උයන්න ආසයි. විශේෂයෙන් ම මම අකමැති උයන කොටසේ තියෙන වළං සෝදන එකට. මම කැමතියි උයලා අනිත් අයට කන්න දෙන්න. එයාලා මගේ කෑම කාලා සතුටුවෙනවාට මම ආසයි. ඒ වගේම මම කෙනෙක්ට තියෙන ආදරය පෙන්වන්න, හිතවත්කම පෙන්වන්නත් කෑම උයලා ඒ අයට දෙනවා. කවුරුහරි කෙනෙක් මගේ කෑම කාලා ඒකට සතුටු වෙනකොට මටත් ලොකු සතුටක් තියෙනවා. නමුත් මම වගකීමක් විදිහට උයන්න කැමති නෑ. උයන එක පවුලක හැමෝගෙම වැඩක් කියලා මම හිතන්නේ. කෙනෙක්ට කියන්න බෑ ඔයා මට කන්න උයලා දෙන්න කියලා. අපි කන්න උයමු කියලා කියන්නයි ඕනෑ. උයනවා කියන්නේ සම්පූර්ණ සංකීර්ණ වැඩක්නේ. කෑම හදන්න අවශ්‍ය දේවල් පිරිසුදු කරන්න ඕනෑ. ඒවා කපාගන්න ඕනෑ. අවශ්‍ය අමුද්‍රව්‍ය යොදන්න ඕනෑ. ප්‍රමාණවත් කාලයක් පිසගන්න ඕනෑ. කෑම පිසලා කෑවායින් පස්සේ ඒ ක්‍රියාවලිය අවසන් වෙන්නේ නෑ. ඒ භාජන පිරිසිදු කිරීම තියෙනවා. කුස්සිය පිරිසිදු කිරීම තියෙනවා. මේ හැම වැඩක්ම සාමූහිකව වෙන්න ඕනෑ. අපි දැකලා තියෙන සාම්ප්‍රදායික අපේ පවුල්වල වුණත් අම්මාගේ වැඩේ බත් තම්බ තම්බ කුස්සියට වෙලා ඉන්න එක. එයාගේ පෙනුම ගැන ඇඳුම ගැන මොකුත් සැලකිල්ලක් දක්වන්න වෙලාවක් නෑ. අපි වුණත් නොතේරෙන කාලයේ දී කාපු භාජන සෝදන්නේ නැතිව ඉඳලා තියෙනවා. එතකොට අම්මා ඒ සියලුම භාජන සෝදලා පිරිසිදු කරන්න ඕනෑ. සමහර පවුල්වල සැමියාට කන්න බොන්න අතට දෙන්න ඕනෑ. වතුර එකත් ළඟට දෙන්න ඕනෑ. ඉතින් මම හිතන්නේ කාන්තාව ඉිපදිලා ඉන්නේ කුස්සිය අස්සේ ඉන්න නෙවෙයි. ඒක තනි වගකීමක් නෙවෙයි.■
