දැන් මතුවන ප්‍රශ්නය නම් විමල් වීරවංස සහ උදය ගම්මන්පිල අහිමි කර ගැනීම නිසා රාජපක්ෂ පවුලට සිංහල සමාජය තුළ පැවති මතවාදී ආරක්ෂණයට සිදුවන්නේ කුමක්ද? යන්නයි. බොහෝ විට සිදුවන්නට හැකි දෙයක් නම්, රාජපක්ෂ පවුලට විමල් හා ගම්මන්පිල සමග අනන්‍ය වී ඇති, ඔවුන්ද කාලයක් පුරා වැළඳගෙන තිබුණ වර්ගවාදී සිංහල ජාතිවාදය, රාජපක්ෂලාට දැන් අවශ්‍ය නැත යන්නයි.
විමල් වීරවංස සහ උදය ගම්මන්පිල යන අමාත්‍යවරුන් දෙදෙනා ආණ්ඩුවෙන් සහ ඇමති මණ්ඩලයෙන් ඉවත් කිරීමෙන් පසුව, පොදු ජන පෙරමුණු ආණ්ඩුව කවර දේශපාලන තත්වයකට පත්වෙයිද යන්න පසුගිය දිනවල සාකච්ඡාවට භාජනය වූ කරුණකි. මුල පටන්ම පෙනුණ දෙය නම් ඔවුන් මෙන්ම වාසුද ඉවත් කළත්, ඉවත් වුවත්, ආණ්ඩුවේ දේශපාලන ස්ථාවරත්වයට එය බල නොපාන බවයි. පාර්ලිමේන්තුවේ තුනෙන් දෙකක බහුතරයක් ලබා ගැනීමට ආණ්ඩුව සතු හැකියාවටද ඒ වෙතින් වැඩි බලපෑමක් නැත. විරුද්ධ පක්ෂවලින් තමන්ට අවශ්‍ය අවස්ථාවල සහයෝගය දීමට විරුද්ධ පක්ෂ මන්ත්‍රීවරුන් ‘සිය කැමැත්තෙන්’ ඉදිරිපත් කරවීමේ කලාව ඉතා හොඳින් ප්‍රගුණ කර ඇති නායකයන් සහිත ආණ්ඩුවකට එය බරපතළ අභියෝගයක් නොවේ.
මේ අතර ආණ්ඩුවේ නායකයන් උනන්දුවෙන් උත්සාහ ගනු ඇත්තේ ශ්‍රීලනිපයේ සහයෝගය තවදුරටත් පවතින බවට සහතික කර ගැනීමටය. ශ්‍රීලනිපය ආණ්ඩුව අතහැර ගියහොත්, ආණ්ඩුවේ ශක්තිය තරමක් දුර්වල වනු ඇත. එහෙත්, මේ ආණ්ඩුව සමඟ දිගටම සිටීමට කැමැත්ත දක්වන ඇමතිවරුද මන්ත්‍රීවරුද ශ්‍රීලනිපයේ සිටිති. ඒ සම්බන්ධව තීරණයක් ගැනීම ශ්‍රීලනිපය දෙකඩ වන්නට පවා හේතු වන්නට ඉඩ තිබේ. එහෙත් දෙකඩ වන්නට තරම් තුඩුදෙන තීරණ ගන්නා ප්‍රතිපත්තිගරුක ඇමතිවරු සහ මන්ත්‍රීවරු ශ්‍රීලනිපයේ කොපමණ සිටිත්ද යන්න පැහැදිලි නැති කරුණකි. ඒ අතර මෛත්‍රී අත්අඩංගුවට ගන්නා ලෙස කාදිනල් මැල්කම් රංජිත්තුමා සහ කතෝලික පල්ලියේ එක් පාර්ශ්වයක් ප්‍රචාරක ව්‍යාපාරයක් ගෙන යද්දී, හිටපු ජනාධිපතිවරයාට ඇති ප්‍රබලම රක්ෂණ සහතිකය වන්නේ වර්තමාන ජනාධිපතිවරයාගේ සහයෝගය සහ අනුකම්පාවයි.
දෙදෙනාගේ අනාගතය
මේ අතර මතුවන තවත් ප්‍රශ්නයක් වන්නේ, විමල් සහ ගම්මන්පිල යන දෙදෙනාගේ දේශපාලන අනාගතය කුමක් විය හැකිද යන්නයි. සජබෙ සහ එජාපයේ ඔවුන්ට ඉඩකඩ ලැබෙතැයි සිතිය නොහැකිය. එබැවින් ඔවුන් උත්සාහ ගනු ඇතැයි සිතිය හැක්කේ පොදුජන පෙරමුණට සම්බන්ධ කුඩා පක්ෂවලත්, ශ්‍රීලනිපයෙන් පිරිසකුත් සමඟ එක්ව අලුත් පෙරමුණක් ගොඩනඟා ගැනීමටය. එහෙත් එවැන්නකට පැහැදිලි දේශපාලන අනාගතයක් තිබේදැයි කිව නොහැකිය. විමල් සහ උදය යන දෙදෙනාම, පසුගිය කාලය තුළ රාජපක්ෂලා සහ පොදු ජන පෙරමුණු ආණ්ඩුව ලවා තමන් බබලවා ගැනීමේ දේශපාලනයේ යෙදීමේ පිරිවැය නම් එම දෙදෙනාටම තමන්ටම ස්වාධීන දේශපාලන අවකාශ හා සමාජ පදනමක් නොතිබීමය. ඇත්තේ මතවාදී පදනම්ය. ඔවුන්ගේ ඡන්දදායක පදනම් මූලික වශයෙන් පොහොට්ටු පක්ෂයේම ඡන්ද පදනම්ය.
මේ අතර විමල් සහ උදය නැතිවීම නිසා රාජපක්ෂලාට පාඩුවක් වී තිබෙන්නේද? එය සැලකිල්ලට ගත යුතු ප්‍රශ්නයකි. එම දෙදෙනාම රාජපක්ෂ පවුලටත්, ඔවුන්ගේ පොදු ජන පෙරමුණටත් සිදු කර ඇති විවිධ සේවා අතර වැදගත්ම සේවාව වන්නේ, ඔවුන්ට මෑත කාලයේදී විශේෂයෙන් 2005න් පසු කාලයේදී, ඡන්ද දිනීමට ආධාර වූ සිංහල වර්ගවාදී ජාතිකවාදී මතවාදය නිර්මාණය කරදී, එය සිංහල සමාජය පුරාම පැතිරවීමේ ප්‍රධාන ප්‍රචාරකයන් දෙදෙනාද වීමයි. එම කාර්යය විමල් වීරවංස සිදු කළේ ඔහු ජවිපෙ සිටින කාලයේ පටන්ය. උදය එය කළේ, තම ගුරුවරයා වූ චම්පික රණවක සමඟ, හෙළ උරුමය පක්ෂයේ සිටින කාලයේදීය. රාජපක්ෂලා සමග මතභේද සම්පන්නව දැනට සිටින වාසුගෙන් එවැනි මතවාදී දායකත්වයක් නැත.
විමල්ගේ සහ ගම්මන්පිලගේ මෙම මතවාදී දායකත්වය පොහොට්ටු පක්ෂයට වෙන කාගෙන්වත් ලැබී නැත. දිලිත් ජයවීරගෙන් වත් එය ලැබී නැත. දිලිත් යනු හුදෙක් මතවාදී ප්‍රචාරකයෙකු සහ මතවාද විකුණන්නෙකු පමණි. මතවාද නිර්මාපකයෙක් නොවේ. මහින්ද රාජපක්ෂ හෝ ඔහුගේ පවුලේ අන් කිසිවෙකුට මතවාද නිර්මාණක හැකියාව නැත. ඔවුන් දන්නේ මතවාදවලින් වැඩ ගන්නේ කෙසේද යන්නයි.
මතවාදයේ අනාගතය
දැන් මතුවන ප්‍රශ්නය නම් විමල් වීරවංස සහ උදය ගම්මන්පිල අහිමි කර ගැනීම නිසා රාජපක්ෂ පවුලට සිංහල සමාජය තුළ පැවති මතවාදී ආරක්ෂණයට සිදුවන්නේ කුමක්ද? යන්නයි. බොහෝ විට සිදුවන්නට හැකි දෙයක් නම්, රාජපක්ෂ පවුලට විමල් හා ගම්මන්පිල සමග අනන්‍ය වී ඇති, ඔවුන්ද කාලයක් පුරා වැළඳගෙන තිබුණ වර්ගවාදී සිංහල ජාතිවාදය, රාජපක්ෂලාට දැන් අවශ්‍ය නැත යන්නයි. පැරණි ජවිපෙන් සහ පැරණි හෙළ උරුමයෙන් පැරණි ශ්‍රීලනිපයට පැමිණි එම මතවාදය විසින් තමන්ට කර ඇති සේවය දැන් අවසානයකට පැමිණ ඇතැයි යන්න රාජපක්ෂ පවුලේ අලුත් ගණන් බැලීම විය හැකිය. චීනය සමඟ කිට්ටු සම්බන්ධතා තබා ගන්නා ගමන්ම, ඇමෙරිකාව සහ ඉන්දියව සමග මිත්‍රවීම ආණ්ඩුවේ අලුත් ප්‍රවණතාව වී තිබෙන බව පෙනේ. එම මිත්‍රත්වය ඉදිරියට ගෙන යාම සඳහා තමන්ට මතවාදී වශයෙන් තරමක් ප්‍රතිසංස්කරණය වීම අවශ්‍ය යැයි ආණ්ඩුවේ රාජපක්ෂ නායකත්වය සිතන්නේ නම් අප ඒ ගැන පුදුම විය යුතු නැත. ලංකාවේ අන් කවර දේශපාලනඥයෙකුටත් වඩා ‘දේශපාලන යථාර්ථවාදියකු’ වන අගමැතිවරයාගෙන් අප අපේක්ෂා කළ යුත්තේද එවැනි ආකාරයේ ප්‍රතිචාරයකි.
පුනරාගමනයක්?
දේශපාලන යථාර්ථවාදියෙකු වශයෙන් අගමැතිවරයා කරනු ඇත යයි අනුමාන කළ හැකි තවත් දෙයක් තිබේ. එය නම් විමල් සහ ගම්මන්පිල තමන්ගේ අතින් සිදුවූ වැරැද්දට රාජපක්ෂ පවුලෙන් සමාව ඉල්ලමින්, බලය ඒ තරම් නැති ඇමති ධුර දෙකක්ද භාර ගනිමින් ආණ්ඩුව වෙතට පුනරාගමනය කිරීමයි. එවිට ඔවුන් ආපසු එනු ඇත්තේ, රැලෙන් පැනගිය බැටලු පැටවුන් දෙදෙනෙකු ලෙසය. අනාගත විජිගීෂා ඇති තරුණ දේශපාලනඥයින් කිහිප දෙනෙකුගේම ඉහළ අපේක්ෂා නැතිභංග කරමින්, ප්‍රබල අනාගතයක් නැති දෙවැනි හෝ තෙවැනි පෙළේ දේශපාලනඥයන් ලෙස නැවතී සිටීමට ඔවුන් සාර්ථක ලෙස ‘දිනාගෙන’ ඇති අගමැතිතුමාට, නොමඟ ගිය තරුණයින් දෙදෙනෙකු වන වීරවංස සහ ගම්මන්පිලද පුනරුත්ථාපනය කිරීම දුෂ්කර කාර්යයක් නොවනු ඇත.
යුක්රේනයට සිදුවන දේ
යුක්රේනයට මේ දිනවල සිදුවන්නේ මීට පෙර ඇෆ්ඝනිස්ථානයට, ඉරාකයට, ලිබියාවට, යම්කිසි දුරකට සිරියාවට සහ ඊට පෙර පලස්තීනයට සිදුවූ ඉරණමට සමාන එකකි. අති සරල කර කියන්නේ නම්, අවශේෂ ලෝකයා අත්දෙක බැඳගෙන බලා සිටිද්දී, බාහිර ආක්‍රමණිකයෙකු දියත් කර ඇති බිහිසුණු සහ හිතක් පපුවක් නැති ආක්‍රමණීය යුද්ධයක ගොදුරක් වීමයි. මීට පෙර සෝවියට් දේශය ඇෆ්ඝනිස්ථානයේත්, ඇමෙරිකාව ඇෆ්ඝනිස්ථානයේත්, ඉරාකයේත්, ප්‍රංශය, ලිබියාවේත් ඇමෙරිකාවේ බළල් අත ඊශ්‍රායලය, සිරියාවේත්, පලස්තීනයේත් සිදු කළේ මෙවැනි ආක්‍රමණකාරී යුද්ධයි. චීනයද කලකට ඉහතදී ඉන්දියාවේ සහ වියට්නාමයේ එවැනි ආක්‍රමණ දියත් කළේය. තමන් ‘විමුක්තිදායකයකු’ ලෙස ඉරාකයේදී හා ඇෆ්ඝනිස්ථානයේදී ඇමෙරිකාවත්, ලිබියාවේදී ප්‍රංශයත් කළ රඟපෑම රුසියාව අද යුක්රේනය සම්බන්ධයෙන් සිදු කරයි. ව්ලැඩිමීර් පුටින් දැන් කරන්නේ ජෝර්ජ් බුෂ්, ක්ලින්ටන්, ඔබාමා කළ ආකාරයටම ‘මම ඔබගේ විමුක්තිදායකයා වෙමි” යන පැරණි රඟපෑම යුක්රේන ජනතාව ඉදිරියේ රඟදැක්වීමයි.
අධිරාජ්‍යවාදියා/ආක්‍රමණිකයා
මෙතැනදී සාමාන්‍ය ලෝක වැසියන් ඉදිරියේ මතුවන විශාල ප්‍රශ්නයක් නම්, වර්තමාන ලෝකයේ අධිරාජ්‍යවාදීන් කවුද? ආක්‍රමණිකයන් කවුද? යන්න නිරවුල් කරගැනීමයි. බැලූ බැල්මට අපට පෙනෙන පිළිතුරක් නම් අධිරාජ්‍යවාදියා සහ ආක්‍රමණිකයා අතර වෙනසක් නැත යන්නයි. අධිරාජ්‍යවාදියා ආක්‍රමණිකයාද, ආක්‍රමණිකයා අධිරාජ්‍යවාදියාද වෙයි. එවැනි තත්ත්වයක් තුළ ඇමෙරිකාව සහ රුසියාව අතර වෙනසක් තිබේද? මෙවැනි ප්‍රශ්නවලට පිළිතුරු සෙවිය යුත්තේ, රටවල් යටත් කරගෙන ඈඳා ගැනීම සඳහා යුද්ධ දියත් කරන මහ බලවතුන්ගේ දෘෂ්ටි කෝණයෙන් නොව, එම යුද්ධවල ඍජු වින්දිතයින් වී සිටින ජනතාවගේ දෘෂ්ටි කෝණයෙනි. ඇමෙරිකාව ඉරාකයේ සහ ඇෆ්ඝනිස්තානයේත්, රුසියාව කලකට ඉහතදී ඇෆ්ඝනිස්ථානයේත් දැන් යුක්රේනයේත් දියත් කළ ආක්‍රමණකාරී යුද්ධ අතර වෙනසක් නොමැති බව එවිට පෙනෙනු ඇත.
යුද්ධය පැතිරේද?
මේ අතර, යුක්රේන යුද්ධයේ ඇති විශේෂත්වය නම් පසුගිය කාලයේ මැදපෙරදිගට සීමාවී තිබුණු, මහ බලවතුන් දියත් කරන මහා යුද්ධ, දැන් යුරෝපයටද පැමිණ තිබීමයි. දෙවැනි ලෝක යුද්ධයෙන් පසුව, යුරෝපය මහා යුද්ධවලින් ආරක්ෂා කිරීම ඇමෙරිකාව සහ සෝවියට් සංගමය අතර පැවති ශීතල යුද්ධ සම්බන්ධතාවේ එක් අරමුණක් විය. එම අරමුණ මඳක් හෝ සෙළවුණේ 1990 ගණන්වල මුලදී සිදුවූ බොස්නියාවේ යුද්ධයේදීය. පශ්චාත් යුද්ධ කාලයේදී ආසියාවට, මැද පෙරදිගට සහ අප්‍රිකාවට යුද්ධ සීමා කිරීමටත් තම රටවල් හා යාබද කලාපවල සිදු නොවන බවටත් වග බලා ගැනීමට ලෝක බලවත්තු සමත් වූහ. දැනට සිදුවන යුක්රේනියානු යුද්ධයෙන් පෙනෙන්නේ මහ බලවතුන් අතර එවැනි අවබෝධයක් නැති බවයි. මහ බලවතුන් අතර සම්බන්ධතා ඇත්තටම ‘අවුල් වී’ තිබෙන පසුබිමක් තුළ යුද්ධය, යුක්රේනයේ සිට බටහිර යුරෝපය කරා පැතිරෙන්නට ඇති හැකියාව වැළැක්වීමට පුටින්ට සහ බයිඩන්ට හැකිවේද? මෙය වනාහී මනුෂ්‍ය වර්ගයාගේ ඉරණම තීරණය කිරීමට තරම් තුඩුදෙන අවිනිශ්චිතතාවකි.
යුරෝපයට යුද්ධය පැතිරෙනවාය යනු න්‍යෂ්ටික බලවතුන් වී සිටින රාජ්‍ය කිහිපයක්ම යුද්ධයට පැටලීමයි. රුසියාව එක් පැත්තකිනුත්, ඇමෙරිකාව, ප්‍රංශය හා බි්‍රතාන්‍යය අනෙක් පැත්තෙනුත් සතුරු කඳවුරු දෙකකට බෙදී ඇතිවිය හැකි යුද්ධයක විනාශකාරී විභවතාව සිතා ගැනීමටත් බැරි තරම්ය. ශීත යුද්ධ සමයේදී රුසියාව හා ඇමෙරිකාව අතර ඍජු යුද්ධයක් ඇති නොවනු ඇතැයි විශ්වාසයක් ගොඩ නැගී තිබුණේ, ඉංග්‍රීසියෙන් MAD යන කෙටි වචනයෙන් හැඳින්වුණු ‘තමන් අතර සහතික කරගෙන ඇති අන්‍යොන්‍ය විනාශය’ (MUTUALLY ASSURED DESTRUCTION) නොවන්නට ඉඩ තිබේ. යුක්රේනය උඩින් රුසියානු යුද ගුවන් යානා පියාසර කිරීම තහනම් කරන ලෙස යුක්රේන ජනාධිපතිවරයා කරන ඉල්ලීම ජනාධිපති බයිඩන් සහ නේටෝ සංවිධානය ප්‍රතික්ෂේප කර ඇත්තේ ඒ නිසාය. රුසියානු යුද ගුවන් යානවලට පහරදීමට නේටෝ සංවිධානය ඉදිරිපත් වන්නේ නැත. රුසියාව සමග යුද්ධයකට එළඹීමට ඇමෙරිකාවට හා යුරෝපයට නොහැකි වී තිබීමේ පසුබිම තුළ, යුක්රේනයේ ඉරණම වීමට බොහෝ විට ඉඩ තිබෙන්නේ, බිහිසුණු යුද පරාජයකට පත්වීමයි. යුක්රේනය රුසියාවේ බල කලාපයට ඈඳා ගැනීමට පුටින් දියත් කළ සැලැස්ම සාර්ථක වීමයි.
ලෝක සාමය පිළිබඳ නව දැක්මක් ලෝකයට අවශ්‍ය වී තිබෙන්නේ මෙම පසුබිම තුළය. යුක්රේනයෙන් ඇරඹි ‘න්‍යෂ්ටික නොවන මහා යුද්ධය’ නැගෙනහිර සහ උතුරු යුරෝපයේ තවත් රටවල් කිහිපයකටද පැතිරීමේ අනතුර තිබේ. එම අනතුර වැළැක්වීමට එක්සත් ජාතීන්ගේ සංවිධානයට හැකි කමක් ඇතැයි දැනට ප්‍රකාශ වන්නේ නැත. ලෝකය පත්වී තිබෙන්නේ ඉතාම නරක සහ අවාසනාවන්ත කාලයකටය. ■
